Του Ν’Γκουζότο
Το Ιράκ ήταν η πρώτη πράξη ενός νέου Παγκοσμίου Πολέμου, που θα διεξαχθεί με πρωτόγνωρους όρους και πιθανότατα δι’ αντιπροσώπων. | πρώην διευθυντής της CIA Τζέιμς Γούσλεϊ.
Υπάρχει κάποιος που πιστεύει πραγματικά ότι οι ΗΠΑ δεν θα έλεγαν τίποτα αν, για παράδειγμα, το Μεξικό, η Κούβα ή κάποια χώρα στην Κεντρική ή Λατινική Αμερική, ήθελε να συστρατευθεί στην στρατιωτική συμμαχία που είναι αντίπαλη στις ΗΠΑ; | Κομμάτι από τον λόγο του Μπέρνι Σάντερς στο κοινοβούλιο των ΗΠΑ.
Εκείνοι που, όπως και εμείς οι Ανατολικοευρωπαίοι, ήταν περιορισμένοι τόσο καιρό, δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος. Τι απομένει μετά από μια δικτατορία; Όχι μόνο μια κατεστραμμένη οικονομία, αλλά και παραπλανημένοι άνθρωποι. | Μαρίνα Αλεξίεβιτς, Νόμπελ Λογοτεχνίας 2015.
Η παροχή θανατηφόρου βοήθειας στην Ουκρανία θα εκμεταλλευόταν το μεγαλύτερο σημείο εξωτερικής ευπάθειας της Ρωσίας. Ωστόσο, οποιαδήποτε αύξηση των αμερικανικών στρατιωτικών όπλων και συμβούλων προς την Ουκρανία θα πρέπει να βαθμονομηθεί προσεκτικά για να αυξηθεί το κόστος για τη Ρωσία για τη διατήρηση της υπάρχουσας δέσμευσής της, χωρίς να προκαλέσει μια ευρύτερη σύγκρουση στην οποία η Ρωσία, λόγω εγγύτητας, θα είχε σημαντικά πλεονάσματα. | Υπερέκταση και Ανισορροπία της Ρωσίας, έκθεση δημοσιευμένη το 2019 από το αμερικάνικο think tank RAND corporation.
Πολιτική είναι η τέχνη να ψάχνεις για προβλήματα, να τα βρίσκεις παντού, να κάνεις λάθος διάγνωση και να εφαρμόζεις λάθος λύσεις. | Γκαούτσο Μαρξ.
Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς | Ηράκλειτος.
Μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το υδρογόνο επειδή είναι άφθονο, είναι και ο θεμέλιος λίθος του σύμπαντος. Εγώ το αμφισβητώ. Λέω ότι υπάρχει περισσότερη βλακεία από υδρογόνο και αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος του σύμπαντος. | Φρανκ Ζάππα.
Δύση, ουσ.: Το τμήμα του κόσμου που εκτείνεται δυτικά (ή ανατολικά) της Ανατολής. Κατοικείται στο μεγαλύτερο μέρος του από Χριστιανούς, ένα ισχυρό φύλο υποκριτών, οι οποίοι παράγουν κυρίως δολοφονίες και απάτες – «πολέμους» και «εμπορικές συναλλαγές» τις ονομάζουν αντίστοιχα. Το ίδιο και οι κάτοικοι της Ανατολής, οι οποίοι επίσης παράγουν κατά κύριο λόγο τα ίδια προϊόντα. | Άμπροουζ Μπιρς, Το αλφαβητάρι του διαβόλου. Εκδ. ΜΙΝΩΑΣ 2013
Το μοναδικό πράγμα που μπορεί να μας βοηθήσει είναι ο αναστοχασμός. Ας μην ξεχνάμε ότι η σκέψη δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά κριτική σκέψη. Δηλαδή συνεπάγεται πάντα μια επιθετική στάση, αφού υποσκάπτει το σύνολο των άκαμπτων κανόνων, των γενικών πεποιθήσεων κ.λπ. […] Με άλλα λόγια δεν υπάρχουν επικίνδυνες σκέψεις διότι πολύ απλά η σκέψη καθαυτή αποτελεί επικίνδυνο εγχείρημα. | Χάνα Αρέντ, Τρεις συζητήσεις. Εκδ Μάγμα
Το γάβγισμα του ΝΑΤΟ στην πόρτα της Ρωσίας μπορεί να οδήγησε στην εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία | Πάπας Φραγκίσκος σε συνέντευξή του στην Corriere della Sera
Στον πόλεμο και στο έρωτα χρειάζονται δύο. Αυτό είναι και το μόνο κοινό στοιχείο ανάμεσά τους, γιατί κατά τ’ άλλα διαφέρουν διαμετρικά ως προς τους στόχους. Ο έρωτας επεκτείνει την ζωή, ενώ ο πόλεμος την εκμηδενίσει. Ένα δεύτερο στοιχείο που παίζει ρόλο είναι ότι ο αποτυχημένος έρωτας πολλές φορές καταλήγει στον πόλεμο. Αυτό συνήθως μεταφράζεται άλλοτε σε βιασμό, άλλοτε σε φόνο και άλλοτε σε βιασμό μετά φόνου. Είναι αυτό το οποίο σήμερα αποκαλούμε γυναικοκτονία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πόλεμος είναι ένας αποτυχημένος έρωτας που οδηγεί στον βιασμό αλλά και την εκμηδένιση μιας χώρας.
Ο αποτυχημένος έρωτας που γίνεται πόλεμος, βγάζει στην επιφάνεια το πρωτόγονο άγριο κομμάτι του εαυτού μας, του δολοφόνου-κυνηγού. Ο πρώτος κώδικας που εγκαθίσταται μέσα στο λογισμικό του μυαλού μας είναι αυτός που ανάμεσα σε άλλες απαγορεύσεις… απαγορεύει και τον φόνο. Κάτι που δηλώνει ότι είμαστε απόγονοι μιας ατέλειωτης σειράς δολοφόνων. Λύκοι ανάμεσα σε λύκους.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός σε όλες του τις εκδοχές θεμελιώθηκε πάνω σε αμέτρητο αριθμό πτωμάτων. Αυτό έγινε για δυο λόγους. Ο πρώτος και πιο βασικός ήταν, ότι ο σημερινός όπως και ο πρωτόγονος άνθρωπος, συνέχισε να βλέπει τον θάνατο ως γεγονός που αφορά πάντα τους άλλους. Θεωρώντας τον εαυτό του αθάνατο, μπορούσε να φανταστεί και να σχεδιάσει χιλιάδες τρόπους ώστε να εκμηδενίσει οποιονδήποτε, του σταθεί σαν εμπόδιο στην επιδίωξη των στόχων του… Ο δεύτερος ήταν η πατριαρχική δομή που επικράτησε στην κοινωνία. Η κυριαρχία πάνω στους άλλους, το κληρονομικό δικαίωμα, η εργαλειοποίηση των γυναικών αλλά και των υποτελών, οδήγησαν στον καπιταλισμό και τις διάφορες συναφείς αρρώστιες όπως είναι ο ιμπεριαλισμός και οι διάφοροι ζωτικοί χώροι.
Όλοι ανατριχιάζουμε, συγκλονιζόμαστε, πολλοί ξερνούν από απέχθεια στα εγκλήματα που συντελούνται, μπροστά στα μάτια μας. Εξοργιζόμαστε και επαναστατούμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι η μνήμη μας είναι βραχύβια και μοιάζει με του χρυσόψαρου. Μη το παίρνετε στραβά αλλά κάθε μήνα στα νοσοκομεία χάνεται μια κωμόπολη και κανείς, εκτός από τους γιατρούς, δεν φαίνεται να δίνει σημασία.
Αυτά ήταν μερικά απ’ αυτά που μου έλεγε ο Gί, ένας καρδιακός φίλος κάτι σαν την αδελφή ψυχή μου, ενώ μου έδειχνε μία φωτογραφία με ένα καστανόξανθο κοριτσάκι που κουνάει απειλητικά την μικροσκοπική μπουνιά του, μπροστά από έναν αποσβολωμένο στρατιώτη.
Από κάτω έγραφε ότι ακόμα και τα μικρά κοριτσάκια δεν φοβούνται και ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι στον Ρώσο κατακτητή. Όταν γύρισα και άρχισα να του λέω ότι η εικόνα ήταν συγκινητική, με διέκοψε οργισμένος λέγοντας μου ότι, «το πρώτο πράγμα που πεθαίνει σ’ ένα πόλεμο, είναι η αλήθεια.»
Τότε γύρισα και τον ρώτησα τί εννοεί. Μου απάντησε ότι κι ο ίδιος είχε συγκινηθεί την πρώτη φορά που είδε το κοριτσάκι πριν από πέντε χρόνια, όταν συνελήφθη από τον ισραηλινό στρατό γιατί επιτέθηκε και χαστούκισε έναν στρατιώτη που είχε πυροβολήσει και χτυπήσει με πλαστικές σφαίρες τον ξάδελφο της Μοχάμεντ στο κεφάλι. Έμεινε στην φυλακή οκτώ μήνες. Απελευθερώθηκε 29 Ιούλη του 2018.
Αυτή η μικρή Παλαιστίνια που συνέτριψε την εικόνα της λευκής ισραηλινής και πολίτικαλ κορέκτ δυτικής ανωτερότητας, μετατράπηκε σ’ ένα βράδυ μέσα σε αγωνίστρια της ουκρανικής αντίστασης. Η Αχέντ Ταμίμι στην συνέντευξή της δήλωσε ότι αυτή ήταν τυχερή λόγω του χρώματος του δέρματός της, λευκό, του ξανθοκάστανου της κεφαλής και του λόγου της σύλληψης της, επειδή έγινε γνωστή, εν αντιθέσει με άλλα 350 παιδιά που κρατούνται με πολύ βαρύτερες ποινές στις ισραηλινές φυλακές.
σούτ… μια εικόνα για τον πόλεμο | gispace.gr
Όταν έγινε και το παρακολουθήσαμε εκστασιασμένοι, σε ζωντανή μετάδοση.
Κατόπιν μου έδειξε ένα πίνακα που ζωγράφησε πριν από είκοσι χρόνια. Ήταν ένα τρίπτυχο που το τιτλοφορούσε, «σούτ… μια εικόνα για τον πόλεμο» και άρχισε να μου περιγράφει τι βλέπω.
Το τρίπτυχο ήταν ανισομερές το κεντρικό θέμα έπιανε διπλάσιο χώρο από τα δύο πλευρικά θέματα. Στο κεντρικό θέμα έδειχνε ένα ανδρικό πρόσωπο να σε κοιτάζει κατάματα και να σου ζητάει να κάνεις ησυχία, σαν την αφίσα με την νοσοκόμα που είχαν κολλημένη σε όλα τα νοσοκομεία του κόσμου, υψώνοντας κάθετα τον δείκτη μπροστά από τα χείλια του. Τα μάτια του είναι ραδιενεργά, η μύτη του καταλήγει σε ένα βομβαρδιστικό στελθ και στο τρίτο μάτι του έχει το λογότυπο της ΣΙΑ. Παντού κυριαρχεί ο θάνατος αλλά και τα τσιμπούκια που είναι επιμελώς συγκαλυμμένα στην εύκολη αναγνώριση σύμφωνά με την απόφαση του καλλιτέχνη. Τα χείλια δεν είναι κλειστά αντίθετα μοιάζουν σαν έτοιμα να μιλήσουν και να προφέρουν συνοδευτικά την έκφραση, μη σου γαμήσω. Από αριστερά, έχει μια φιγούρα να κάθεται στο έδαφος και να σκέφτεται. Το σώμα του είναι άδειο από σημάδια, ο πόλεμος έχει σβήσει τα πάντα μέσα του αλλά και έξω του, τα πάντα έχουν μετατραπεί σε πετραδάκια. Κάπου στο βάθος έχει μείνει ένα γυμνό δέντρο να περιμένει… τον Γκοντό. Ο ουρανός είναι μαύρος και γεμάτος με στάχτη. Ο πίνακας περιγράφει την φιγούρα του ηττημένου που καλείται να σβήσει όλα τα προηγούμενα από το μυαλό του και να αποδεχτεί την μοίρα του. Από δεξιά δείχνει τον νικητή, το σώμα του έχει όλες τις πληροφορίες. Είναι καθισμένος σταυροπόδι, έχει δέσει ένα λάστιχο στο μπράτσο του και με μια σύριγγα χτυπάει την δόση του. Στην διάλεκτο που μιλάνε στην χώρα των ναρκομανών, το σουτ είναι το χτύπημα της δόσης στην φλέβα και είναι γκρινγκλις τίτλος και σημαίνει πυροβολώ. Είναι η δόση του νικητή, η μοίρα κάθε δολοφόνου που δεν είναι δολοφόνος, αλλά μέσα από τον πόλεμο γίνεται.
Άρχισε να το ζωγραφίζει όταν ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί του Βελιγραδίου. Ήταν οι λεγόμενοι ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ για να συνετιστεί αυτός ο αιμοσταγής δικτάτορας και τρελός Μιλόσεβιτς και να σταματήσει… την γενοκτονία των Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιο. Κράτησαν 78 ημέρες, εκτοξεύτηκαν 420000 πύραυλοι, αφήνοντας κάπου επτά χιλιάδες νεκρούς. Είναι ίδιον της λευκής «αθώας» δύσης το να σώζει χιλιάδες ανθρώπους εξοντώνοντας ανάλογες χιλιάδες ανθρώπους. Υπάρχει ένας ισολογισμός που πάντα θα είναι θετικός για την δύση, γιατί η ίδια… πάντα σώζει. Δεν ξέρω τι σώζει, γιατί πάντοτε κρύβονται οι συνολικές απώλειες, έτσι ώστε να μη γνωρίζουμε αν πράγματι έσωσε τους ανθρώπους της εμπόλεμης περιοχής αφήνοντάς την, συντρίμμια.
Την ίδια ώρα στην τηλεόραση ακουγόταν ο Μπάιντεν να δηλώνει κοιτώντας την κάμερα ότι ο Πούτιν, αυτός ο αιμοσταγής δικτάτορας που σίγουρα έχει τεράστια ψυχολογικά προβλήματα, εκτός όλων των άλλων είναι και εγκληματίας πολέμου, γιατί βόμβες του σκοτώνει άμαχους.
Οι ημερομηνίες αφορούν την αρχή και το τέλος των βομβαρδισμών στην δεύτερη φορά που βομβάρδισαν την Ευρώπη. Ο πόλεμος τελείωσε χωρίς να χρειαστεί να εισβάλουν… για δεύτερη φορά στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεύτερη γιατί η πρώτη φορά ήταν στην Κύπρο το 1974.
Τότε γύρισε ο Gί και γελώντας μου φώναξε, είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.
Όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε, για εβδομήντα οκτώ μέρες, στο Βελιγράδι και σ’ όλη την Σερβία ότι κινείται, είχε εφευρεθεί για πρώτη φορά ο όρος παράπλευρες απώλειες. Ήταν τρομερά πετυχημένος επικοινωνιακά παράγοντας μια νέα γλώσσα. Εντασσόταν άλλωστε στη New World Order. Είναι πολύ εύκολο να πεις ότι υπήρξαν παράπλευρες απώλειες παρά να πεις ότι κτύπησα κομβόι αμάχων, ή σχολείο, ή νοσοκομείο, ή καταφύγιο με έξυπνη βόμβα η οποία αφού πρώτα τρυπήσει το έδαφος, εκρήγνυται μόλις φτάσει σε ανάλογο βάθος εξαϋλώνοντας οποιονδήποτε τύχει να κρύβεται. Μια άλλη λέξη που έκρυβε αντί να φανερώνει ήταν οι βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, όλοι πίστεψαν ότι ήταν βόμβες σαν τις όλες τις άλλες, απλά ήταν πιο διατρητικές άρα και πιο καταστροφικές. Όλοι ξεχνούσαν στην πορεία τις δύο λέξεις που όριζαν το είδος της βόμβας. Ναι ήταν βόμβες, αλλά περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο ένα υλικό που είναι ραδιενεργό και θα συνεχίσει να μολύνει το περιβάλλον ακόμα κι όταν εμεις πάψουμε να υπάρχουμε σαν είδος. Το σουρεαλιστικό της υπόθεσης ήταν ότι την επιχείρηση όλη την ονόμασαν ευσπλαχνικό άγγελο για να επικυρώσουν τον ανθρωπιστικό της χαρακτήρα.
Οι απώλειες εκείνων των βομβαρδισμών ήταν περίπου επτά χιλιάδες άνθρωποι. Μόνο που δεν μέτρησαν τις απώλειες σε βάθος χρόνου… βλέπεις οι δεκαπέντε τόνοι απεμπλουτισμένου ουρανίου που έπεσαν στα κεφάλια των Σέρβων, άφησαν δώρο στις επόμενες γενιές έναν σκασμό από περίεργους καρκίνους. Δεκαπλασιάστηκε η εμφάνιση παιδικών καρκίνων με την λευχαιμία και το λέμφωμα. Το Ογκολογικό Τμήμα του νοσοκομείου του Valjevo βλέπει ότι ορισμένοι όγκοι, οι οποίοι συνήθως εμφανίζονται σε άτομα μετά την έβδομη δεκαετία, διαγιγνώσκονται σε δεκαεννιάχρονους, μάλιστα υπάρχει ασθενής έντεκα χρονών με κακοήθη όγκο.
Αρρώστησαν οι πάντες ακόμα και οι στρατιώτες που κατέλαβαν την Σερβία με αυτό που ονομάστηκε Σύνδρομο της Γιουγκοσλαβίας και το ξανασυναντήσαμε και σαν Σύνδρομο του κόλπου στο Ιράκ.
Δημιούργησαν ένα μη τόπο, που περιλαμβάνει περιοχές του Κοσσόβου, τα Μετόχια και τμήματα της περιοχής Πρίζρεν κατά μήκος των συνόρων της Βόρειας Μακεδονίας, αυτής της, χωρίς όνομα χώρας, που είναι στα βόρεια της Μοναδικής που είναι Ελληνική, όπου τα πάντα είναι μολυσμένα από την ραδιενεργά. Η απεμπλουτισμένη ραδιενέργεια για να φύγει από την Γη, χρειάζεται να περάσουν …τεσσεράμισι δισεκατομμύρια χρόνια.
Ποιος δικάστηκε ποτέ γι’ αυτό το έγκλημα;…
Η Σερβία είναι η μόνη περιοχή του κόσμου που χρησιμοποιήθηκαν αυτού του είδους οι βόμβες;…
Έχω την εντύπωση πως αποτελούν πλέον μια κανονικότητα για τους στρατούς του ΝΑΤΟ. Τον Γενάρη του 2003 έγιναν κινητοποιήσεις κατοίκων στην Σάμο για τα πεδία βολής του νησιού. Από την Αντιπολεμική Διεθνιστική κίνηση και την Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων, μαθαίνουμε ότι Ελληνικός στρατός έκανε βολές με αντιαρματικό-αντιαεροπορικό πυροβόλο ZU-23, το οποίο ρίχνει βλήματα b-3Τ που φέρουν κεφαλή την αναφλεκτική ουσία DU-5 (απεμπλουτισμένου ουρανίου).
Γιαυτό το παγκόσμιο έγκλημα που δεν φαίνεται, θα πληρώσει κάποιος η θα εκπλαγούμε πάλι όταν σπάσει ο κύκλος της σιωπής;… Πιστεύω ότι όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ τα τελευταία εξήντα χρόνια θα έπρεπε να δικαστούν από ένα παγκόσμιο δικαστήριο, όχι της Χάγης γιατί αυτό το απορρίπτουν οι ίδιοι. Παρεμπιπτόντως οι μόνοι που δικάστηκαν για γενοκτονία μουσουλμάνων στην Στρεμπένιτσα ήταν οι Σέρβοι – ηττημένοι – και το χειρότερο ήταν, ότι ο δεν αποδείχθηκε η ενοχή Μιλόσεβιτς,… μετά τον θάνατό του.
Για την ιστορία που θα γραφτεί, ο «χασάπης» ή «Χίτλερ» Μιλόσεβιτς, κατά το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους, οδηγήθηκε μαζί με τους Σέρβους στον θάνατο γιατί αρνήθηκε στο Ραμπουγιέ το 1999, να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς.
Η συμφωνία του Ραμπουγιέ στο άρθρο 8 προέβλεπε ότι: «Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».
Κάτι ανάλογο ζήτησε και ο Μουσουλίνι, μέσω του σούπερ δημοκράτη και αντιφασίστα-φασίστα Μεταξά, από τον Ελληνικό λαό το 1940 και όταν εισέπραξε το περιβόητο ΟΧΙ, εισέβαλε στην Ελλάδα, με την δικαιολογία ότι οι Έλληνες πρώτοι εισέβαλαν στην Αλβανία και επιτέθηκαν σε ένα στρατιωτικό φυλάκιο στην Κορυτσά, χώρια που έβαλαν και εκρηκτικούς μηχανισμούς κοντά στο γραφείο του Ιταλού λιμενάρχη στους Άγιους Σαράντα.
Το κλάμα των παιδιών πληγώνει πιο πολύ από μια σφαίρα.
Κάθε πόλεμος πάντα χρειάζεται δύο… βλάκες για να ξεκινήσει.
Σταμάτησε για λίγο να μιλάει, ψάχνοντας να βρει κάποιο αρχείο στον υπολογιστή.
Μόλις το βρήκε μου είπε να κοιτάξω την οθόνη που έδειχνε ένα παιδί κάπου στα δέκα, κουκουλωμένο μόνο του, να περπατά στο δρόμο κλαίγοντας. Μείναμε να το κοιτάμε σιωπηλοί. Κάποια στιγμή τον άκουσα να λέει θυμωμένος ότι πάντα, αυτό είναι το θύμα. Μικρά παιδιά, άντρες, γυναίκες, γέροντες, ανάπηροι που δεν ρωτήθηκαν ποτέ, να παίρνουν τον δρόμο για να σωθούν. Φεύγοντας χωρίς να φύγουν. Περιμένοντας να περάσει, αλλά και να περάσει, σ’ αυτό που θα ακολουθήσει, το σίγουρο είναι ότι εκείνοι έχουν χάσει. Αυτή είναι η μοίρα του λαού, να πληρώνει τα λάθη των κυνικών-ηλιθίων που τους κυβερνούν.
Για να γίνει ο πόλεμος αυτός χρειάστηκαν περίπου τριάντα πέντε χρόνια. Ξεκίνησε να μετρά αντίστροφα όπως περιγράφει ο Φώτης Τερζάκης στο άρθρο του: Ποιος είναι ο αμυνόμενος στην Ουκρανία1, με την υπογραφή του Γκορμπατσόφ στην ένωση των δύο Γερμανιών. Τότε είχαν υποσχεθεί οι Αμερικανοί (κι αυτό είναι καταγεγραμμένο επίσημα), την ασφάλεια της νέας Ρωσίας και την αποχή από οποιαδήποτε ενέργεια επιθετικού χαρακτήρα, όπως η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς. Οι υποσχέσεις αυτές έπαιξαν ρόλο στις επόμενες κινήσεις του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τελευταίου Σοβιετικού ηγέτη. Ωστόσο οι ΗΠΑ, την αμέσως επόμενη στιγμή καταπάτησαν τον λόγο τους, ήθελαν να εκμηδενίσουν την Ρωσία.
Δεν αποδέχτηκαν την προσφορά του Γκορμπατσόφ με τον σεβασμό που δέχτηκαν την ήττα των Γερμανών. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν αποτέλεσμα νίκης στην μάχη, αλλά επιλογή των ίδιων των Σοβιετικών.
Έτσι αντί να διαλυθεί το ΝΑΤΟ και στη θέση του να δημιουργηθεί μια νέα συμμαχία που να συμπεριλαμβάνει και την Ρωσία, αυτοί επέλεξαν να κάνουν το μοναδικό το οποίο δεν έπρεπε. Να δεχτούν στο ΝΑΤΟ, πιέζοντας τους πάντες, όλες τις χώρες που ανήκαν στο λεγόμενο σιδηρούν παραπέτασμα. Παρά τις αντιρρήσεις που εκφράστηκαν από όλες τις μεριές. Ξεκινώντας από τον Τζωρτζ Κέναν, θεωρητικό του περιορισμού της ΕΣΣΔ κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, πρέσβη των ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ και διευθυντή του κέντρου Στρατηγικής επί Τρούμαν. Όταν το 1998 τον ρώτησαν την άποψή του για την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, απάντησε, ότι θα ήταν τραγικό λάθος και η αρχή ενός νέου ψυχρού πολέμου. Ήταν σίγουρος ότι οι Ρώσοι σταδιακά θα αντιδράσουν άσχημα. Θεωρούσε ότι δεν εξυπηρετεί κανένα γιατί κανείς, δεν απειλεί κανέναν. Την θεωρούσε απόλυτα ντροπιαστική, Σε περίπτωση ανάγκης, χώρες που είχαν δεσμευτεί να προστατεύσουν οι ΗΠΑ θα έμεναν απροστάτευτες, γιατί δεν υπάρχουν οι πόροι αλλά ούτε και η πρόθεση, τελείωνε δηλώνοντας ότι πρόκειται για μια ανάλαφρη ενέργεια μιας Γερουσίας, που δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τις εξωτερικές υποθέσεις2.
Ο Χένρι Κίσινγκερ προειδοποιούσε λέγοντας ότι η Ουκρανία δεν πρέπει να είναι φυλάκιο καμίας πλευράς αλλά γέφυρα, επιλέγοντας την ουδετερότητα. Ο τελευταίος πρέσβης των ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ, Τζακ Μάτλοκ αφού επιβεβαιώνει την αθέτηση των υποσχέσεων που δόθηκαν μπροστά του στον Γκορμπατσόφ, δήλωσε λίγες μέρες πριν την επίθεση, ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς είναι η μεγαλύτερη στρατηγική γκάφα. Δεν θεωρεί την ρωσική επίθεση αψυχολόγητη και ακραία πράξη παραφροσύνη, αντίθετα θεωρεί σαν υπεύθυνο το ΝΑΤΟ που πίεσε και έφερε τα πράγματα στα άκρα. Το ίδιο υποστήριξε και ο Τζον Μιερσάιμερ, καθηγητής διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο από το 2014, μετά την εξέγερση-πραξικόπημα της πλατείας Μεϊντάν και την ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας, σε άρθρο του στο περιοδικό Foreign Affairs, στο τεύχος Σεπτεμβρίου/Οκτωβρίου 2014.
Κάτι τρέχει με την Κούβα.
Περιέργως έμμεσα το υποστήριξε και ο Κέννεντυ, όταν την Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 1962 απείλησε τον κόσμο με παγκόσμιο ολοκαύτωμα, αν οι Σοβιετικοί δεν πάρουν τους πυραύλους από την Κούβα. Και πως όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλο τα ίδια μένουν, τότε όπως και σήμερα ο Φιντέλ Κάστρο εμμένοντας στην απόφαση να βάλει τους πυραύλους, ζητούσε σαν άλλος Ζελένσκι, από τους σοβιετικούς να κάνουν χρήση των πυρηνικών τους, για να τον σώσουν. Φυσικά τότε η κρίση λύθηκε γιατί οι Σοβιετικοί και οι Αμερικανοί ήρθαν ισόπαλοι στο chicken game που παίξανε. Για να γίνω πιο σαφής, την κρίση τότε την ξεκίνησαν για άλλη μια φορά οι Αμερικανοί, όταν θέλησαν να εγκαταστήσουν βάσεις πυραύλων στην Τουρκία. Λίγο πριν οργάνωσαν το φιάσκο της ανατροπής του Κάστρο, στον κόλπο των χοίρων. Επιβάλλοντας ταυτόχρονα το μεγαλύτερης διάρκειας εμπάργκο στην Κούβα. Ισχύει μέχρι σήμερα.
Για την δυνατότητα των πυραύλων να πλήξουν όλες τις Αμερικανικές πόλεις σε χρόνο μηδέν, μιλούσε ο Κέννεντυ, ακριβώς το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιεί και ο Πούτιν σήμερα για να εισβάλει στην Ουκρανία.
Αυτό ήταν το γεγονός που οδήγησε τον Κάστρο, να αποφασίσει και να ζητήσει την προστασία των Σοβιετικών, οι οποίοι είδαν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να εκβιάσουν μια λύση στο θέμα των πυραύλων της Τουρκίας. Χρησιμοποίησαν τον Κουβανικό λαό σαν τα χρήσιμα κορόιδα, έτσι ώστε να οδηγήσουν τους Αμερικάνους σε διαπραγμάτευση που ευτυχώς για τον κόσμο, έληξε ισοπαλία. Η μόνη παρενέργεια που παρέμεινε ήταν αυτή που βίωσε ο Κουβανικός λαός τα τελευταία εξήντα χρόνια, με το εμπάργκο που επιβλήθηκε για να πνίξει την Κουβανέζικη επανάσταση. Η ιστορία δείχνει ότι ο λαός της Κούβας μακροπρόθεσμα βγήκε κερδισμένος, δημιουργώντας τις συνθήκες ώστε να είναι αυτάρκης, μέσω αρχικά της άριστης δωρεάν εκπαίδευσης, η οποία με την σειρά της δημιούργησε εκείνες τις συνθήκες, ώστε χρόνια μετά γιατροί από την Κούβα να τρέχουν να βοηθήσουν, σε κάθε σημείο του κόσμου. Η ζωή όμως των ίδιων των Κουβανών έγινε χειρότερη, φαβέλες υπάρχουν στο Ρίο αλλά και στην Αβάνα, η φτώχεια δεν έχει ιδεολογία, έχει ανάγκη.
Από τις Έγχρωμες επαναστάσεις στο Slava Ukraini.
Είχε σταματήσει να μιλά και άρχισε να ψάχνει στον υπολογιστή. Έγραψε το όνομα του Μαγιακόφσκι και άνοιξε μια οθόνη κι αρχίσαμε να διαβάζουμε:
Ελευθερία έκφρασης
Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.
Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.
Ώσπου μια μέρα
-την πιο διάφανη απ’ όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας,
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.
Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα.
Μείναμε σιωπηλοί, ήταν ένα ποίημα που περιγράφει με οδυνηρό τρόπο την ανθρώπινη κατάσταση και γιατί όλα οδηγούν στην επανάσταση. Γραμμένο από έναν κομμουνιστή ποιητή που αυτοκτόνησε, ζητώντας να μην κατηγορήσουν κανέναν, παρακαλώντας να λείψουν τα κουτσομπολιά, γιατί ο μακαρίτης τα απεχθανόταν φοβερά. Παράλληλα ζητούσε συγνώμη από την μάνα του, τις αδελφές του και τους συντρόφους του, δηλώνοντας ότι ο ίδιος δεν είχε διέξοδο…
Τις σκέψεις μου διέκοψε η φωνή του Gί που άρχισε να μιλάει.
Θα τα περιγράψω όσο πιο πιστά γίνεται, σε βάρος του διαλόγου.
Ξεκίνησε λέγοντας ότι η επανάσταση είναι η σπουδαιότερη διαδικασία που μπορεί να υπάρξει στο ανθρώπινο είδος. Μέσα από την ανατροπή της άρχουσας εξουσίας οδηγεί πάντα σε μια νέα κατάσταση, όπου η ζωή για τον λαό, θα είναι σίγουρα καλύτερη. Η επανάσταση πάντα πρέπει να ξεκινά από τα κάτω και στόχος της να είναι, οι αλλαγές στην κοινωνία που δίνουν μια ελεύθερη, δίκαιη και αξιοπρεπή ζωή. Η επανάσταση πρέπει να είναι διαρκής, ώστε να μπορεί να πείσει και να αντιμετωπίσει, τους μεγαλύτερους εχθρούς της.
Η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών δεν είναι ο μόνος εχθρός που έχει να αντιμετωπίσει η επανάσταση. Οι χειρότεροι εχθροί, είναι οι μικροαστοί της μεσαίας τάξης, οι οποίοι πάντα θα ψάχνουν το τέλος της ταλαιπωρίας που δημιουργεί η επανάσταση, αλλά και οι γραφειοκράτες καριερίστες, που καβαλάνε το άρμα της επανάστασης ενώ ακολουθούν την δική τους ατζέντα. Ένας κανόνας που ισχύει στον καπιταλισμό είναι να θεωρείται καλή επανάσταση η χαμένη επανάσταση.
Τον προηγούμενο αιώνα οι περισσότερες επαναστάσεις είχαν στόχο την ταξική ανατροπή των κοινωνικών συστημάτων. Όλες απέτυχαν, γιατί εξελίχθηκαν σύμφωνα με τον ορισμό που έδινε για την επανάσταση ένας μεγάλος Ρώσος, που μεγάλωσε στην Οδησσό, ο Βασίλι Καντίνσκυ, που έλεγε: «ότι η επανάσταση είναι ο αδιάκοπος αγώνας εναντίον του μαύρου χεριού, που έχει στόχο να κερδίσει και να γίνει η ίδια το μαύρο χέρι». Μέγιστο παράδειγμα αποτελεί το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, στην κεντρική επιτροπή του οποίου, συμμετέχουν περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι, από οποιοδήποτε κοινοβούλιο στον κόσμο.
Ένας αγαπημένος τρόπος των Αμερικανών ήταν να προωθούν κάθε μορφή επανάστασης που χειραγωγεί τον λαό στον δρόμο των συμφερόντων τους. Από την επανάσταση των χουντικών στην Ελλάδα μέχρι τον Πινοσέτ, οι επαναστάσεις των Αμερικάνων παρήγαγαν στρατοκρατικά εκτρώματα, τα οποία στηριζόντουσαν στον φόβο και πολλές φορές σιωπηλά επικροτήθηκαν από την μεσαία τάξη των μικροαστών, γιατί επανέφεραν το δόγμα νόμος και τάξη. Όπως είχε γράψει και ο Περικλής Κοροβέσης στην ΕΦ.ΣΥΝ. στο άρθρο του με τίτλο «Η αντίσταση των λίγων» το 2017, …όταν τελείωσε η χούντα στην Ελλάδα, όλοι οι Έλληνες έγιναν αντιστασιακοί. Η αλήθεια είναι ότι ήταν μάξιμουμ δυόμισι-τρεις χιλιάδες αυτοί που αντιστάθηκαν από τα… πόσα εκατομμύρια είπαμε ότι είμαστε;..
Όλα αυτά ίσχυαν όσο απέναντι υπήρχε το φόβητρο της Σοβιετικής Ένωσης. Ποτέ οι Αμερικάνοι δεν υποστήριξαν λαϊκές επαναστάσεις, ή κυβερνήσεις που εκλέχτηκαν δημοκρατικά και δεν ήθελαν να ακολουθήσουν τους κανόνες που οι ίδιες επέβαλαν. Ό,τι δεν είχε την συναίνεση της Ουάσιγκτον ήταν βαφτισμένο ως εχθρικό. Είτε ήταν ο Κάστρο στην Κούβα, είτε ο Αλιέντε στην Χιλή, είτε ο Μοσαντέκ στο Ιράν, ο Μακάριος και πολλοί άλλοι ανά τον κόσμο, με τελευταίο παράδειγμα τον Μαδούρο στην Βενεζουέλα. Αντίθετα η Ουάσιγκτον πάντα προτιμούσε σαν λύση, τον συνδυασμό διεφθαρμένων πολιτικών και του στρατού. Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι την πτώση του τείχους στο Βερολίνο και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αυτό που αποκαλέστηκε από κάποιους ιστορικούς σαν τον Φουκουγιάμα, τέλος της ιστορίας. Χαρακτηρισμός τουλάχιστον ηλίθιος γιατί φανερώνει μια εγωκεντρική και κοντόφθαλμη θεώρηση του κόσμου και των ιστοριών του. Είναι η θεώρηση που θέλει να πιστεύει ο αλαζόνας νικητής, μη αποδεχόμενος την ρευστότητα της ζωής.
Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Ότι γυρίζει, σταματά. Ό,τι επιστρέφει, ξαναφεύγει. Ό,τι περνά, ξαναπερνά, μας τραγουδά ο Γιώργος Μαρίνος και αυτό είναι το δίδαγμα της ιστορίας από τα βάθη του χρόνου. Η ιστορία ποτέ δεν τελειώνει, απλά κάποια στιγμή νομοτελειακά έρχεται η πτώση και τότε πρέπει να προσέξεις, να μην μεσολαβεί μεγάλο κενό και τσακιστείς. Κάτι ξέρουν απ’ αυτά, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και όλοι οι λαοί που κάποτε αποτελούσαν τις μεγάλες δυνάμεις.
Με την είσοδο στη νέα χιλιετία, τα αφεντικά των παγκόσμιων μέσων ενημέρωσης, οι παρατρεχάμενοι… αδέκαστοι μεγαλοδημοσιογράφοι, διαφημιστές, πολιτικοί αλλά και κάτι κουστουμαρισμένοι αγέρωχοι τύποι, που δήλωναν μέλη Μ.Κ.Ο. αποφάσισαν να ξαναβάψουν την επανάσταση. Μέχρι τότε αγαπημένα χρώματα των επαναστάσεων ήταν το κόκκινο και το μαύρο. Αυτά απορρίφτηκαν γιατί ήταν πιασμένα από τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, δυο ιδεολογίες όχι και τόσο αγαπημένες στην άρχουσα τάξη των ιδιοκτήτων του κόσμου.
Αποφάσισαν να βρουν άλλα χρώματα ή σύμβολα, έτσι γεννήθηκαν οι έγχρωμες επαναστάσεις. Ο όρος ήταν πολύ πετυχημένος, γιατί τις περισσότερες φορές το χρώμα επικάλυπτε σαν περίβλημα, την κατάμαυρη ψυχή τους. Τι επαγγέλλονταν, που στόχευαν αυτές οι επαναστάσεις και τι αποτελέσματα παρήγαγαν είναι διαφορετικά πράγματα. Όλες, ως επί το πλείστων, αφορούσαν κινήματα που αναπτύχθηκαν σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των Βαλκανίων.
Όλοι όσοι αντιμετώπισαν τέτοιου είδους επαναστάσεις μίλησαν για μια νέα μορφή υβριδικού πολέμου. Όλες βασίστηκαν στις δυνατότητες που προσέφερε το διαδίκτυο. Σύμφωνα με την θεωρία του Κεντρώου Δικτύου, τα δίκτυα -οποιασδήποτε φύσης- που χρησιμοποιεί ο επιτιθέμενος, μπορούν να διεισδύσουν και να χειραγωγήσουν μια κοινωνία αλλάζοντας τις αρχές, τις πεποιθήσεις αλλά και τις αξίες που την διέπουν. Παραδείγματα μπορούμε να δούμε παντού, από το Brexit μέχρι την εκλογή Τραμπ και την αραβική άνοιξη στη Λιβύη μέχρι την Συρία του Άσαντ που μετεξελίχθηκε για μια ευτυχώς μικρή περίοδο στο ισλαμικό χαλιφάτο του ΙSIS. O βασικότερος παγκόσμιος παίχτης του παιχνιδιού του κεντρώου δικτύου είναι οι ΗΠΑ, διαπλέκοντας τις υπηρεσίες πληροφοριών και υπουργείων, με Μ.Κ.Ο. και επιχειρήσεις που ασχολούνται με το διαδίκτυο. O στρατηγικός στόχος τους είναι ο απόλυτος έλεγχος, όλων των συμμετεχόντων και επί όλης της πολιτικής διαδικασίας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο αντικειμενικός στόχος είναι ο αφανής έλεγχος από τον γεωπολιτικά επιτιθέμενο, επί της υλικής και άυλης περιουσίας του κράτους-θύματος. Περιέργως, κατά τον Φώτη Τερζάκη και συμφωνώ μαζί του, ο άξονας του κακού για την «πολιτικά αθώα» ιερά συμμαχία της δύσης, είναι μια σειρά από κράτη που βαφτίζονται ως αυταρχικά και δολοφονικά σε σχέση με άλλα, γιατί αρνούνται να ενταχθούν στο σύστημα της παγκόσμιας αγοράς και στους ελεγκτικούς του μηχανισμούς (Παγκόσμια Τράπεζα, Δ.Ν.Τ., κ.α.) και λειτουργούν σαν κλειστές οικονομικές ζώνες οι οποίες είναι ανεξέλεγκτες1. Έτσι ο Πούτιν, σίγουρα, δηλητηριάζει τους πολιτικούς αντιπάλους του και βομβαρδίζει, ενώ ο Σαουδάραβας πρίγκιπας διάδοχος Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, ίσως… μπορεί…, μάλλον δεν ήμαστε σίγουροί, γιατί δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις, ότι διέταξε να κόψουν κομματάκια, τον δημοσιογράφο της Washington Post Τζαμάλ Κασόγκι, στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη και σαν άλλος ΒANSKY, ραίνει με άνθη αντί για βόμβες, την Υεμένη. Εδώ και έξι χρόνια η Σαουδική Αραβία με έναν συνασπισμό Αραβικών κρατών καταστρέφει την Υεμένη διαπράττοντας εγκλήματα πολέμου, μόνο που η πολιτισμένη, δημοκρατική και πάνω απ’ όλα αθώα Δύση, κοιτάζει αλλού και της πουλάει όπλα. Και πάει λέγοντας, ο κατάλογος είναι μακρύς.
Tο γκράφιτι είναι του Άραβα Μπάνσκι, Murad Subay μέρος του πρότζεκτ, We want peace.
Γνωρίζοντας αυτά, ας δούμε τις έγχρωμες επαναστάσεις που εξελίχθηκαν στην Ουκρανία, την λεγόμενη πορτοκαλί επανάσταση και την εξέγερση-πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν. Θα ξεκινήσουμε την ιστορία λίγο τεθλασμένα.
Ας δούμε πρώτα ποιοί είναι οι Ουκρανοί;
Είναι Μικρορώσοι και Κοζάκοι, όπως διατείνονται οι Ρώσοι; Ή είναι μια ανατολική σλαβική εθνότητα κατευθείαν απόγονοι από το κράτος των Ρως, από το οποίο προέκυψαν τρεις εθνικές ομάδες: οι Ουκρανοί, οι Λευκορώσοι και οι Ρώσοι, όπως πιστεύουν οι ίδιοι αλλά και κάποιοι ιστορικοί;… Βέβαια η ιστορία πάντα γράφεται με χρωματιστά μολύβια από τους ενίοτε νικητές.
Για παράδειγμα, ποιος Ουκρανός σήμερα θα δεχτεί ότι η πρώτη φορά που η Ουκρανία απέκτησε κρατική οντότητα, ήταν στο πλαίσιο της μισητής Κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης, και για να το κάνω ακόμα χειρότερο, μεγάλωσαν και τα όρια της χώρας, πρώτα επί Στάλιν με την κατάκτηση της δυτικής πολωνικής περιφέρειας του Λβιβ -Γαλικία- και επί Χρουτσώφ, με την ενσωμάτωση-δώρο της Κριμαίας. Τα σημερινά σύνορα της Ουκρανίας είναι τα ίδια που είχε και επί Σοβιετικής Ένωσης. Η γλώσσα που μιλούν είναι τόσο διαφορετική όσο και ίδια, με τα Ρωσικά ώστε να μην χρειάζονται διερμηνείς στις επίσημες συνομιλίες ανάμεσα στις κυβερνήσεις τους.
Τι ήταν αυτό που προέκυψε και χάλασε το κλίμα ανάμεσα σε δυο λαούς τόσο ίδιους, που θα μπορούσαν να λειτουργούν σαν μακρινά ξαδέλφια;
Οι λόγοι είναι δυο.
Ο πρώτος που αφορά χοντρικά την μισή Ουκρανία, ακούει στο όνομα αποκουλακοποίηση, ήταν η πολιτική που επιλέχθηκε από τον Στάλιν και είχε σαν στόχο την βίαιη κολεκτιβοποίηση των αγροτών. Οι κουλάκοι ήταν μικροϊδιοκτήτες-καλλιεργητές γης μέχρι 3,2 εκτάρια και αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά της αγροτικής παραγωγής της Ρωσίας αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης. Η ζωή τους είχε αρχίσει να αλλάζει προς το καλύτερο από το 1906 και η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 δεν τους πείραξε, παρότι ο Λένιν τους θεωρούσε «παράσιτα, βαμπίρ, λεηλατητές του λαού και κερδοσκόπους που χοντραίνουν με τον λιμό». Το 1928 ο Στάλιν αποφάσισε να τερματίσει την Ν.Ε.Π. (Νέα Οικονομική Πολιτική) παρότι τα στοιχεία που αφορούσαν τους βασικούς δείκτες της ζωής ήταν θετικά. Το σκεπτικό ήταν ότι ένα μέρος της παραγωγής ανήκε σε ιδιώτες. Αυτό ήταν μια ελευθερία που δινόταν από την εφαρμογή της Ν.Ε.Π. και βοήθησε στα πρώτα βήματα της Σοβιετικής κοινωνίας, να ξεπεραστεί το πρόβλημα του εμφυλίου με τους λευκούς και του λιμού που μεσολάβησε το 1921 και κράτησε σχεδόν δυο χρόνια, αφήνοντας πολλούς νεκρούς σ’ όλη την Σοβιετική Ένωση.
Μπάτκο Μάχνο
Στην Ουκρανία, την ίδια περίοδο, παίχτηκε το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου της αντεπανάστασης των λευκών, εκεί έδρασε κυρίως ο Νέστωρ Μάχνο με το Επαναστατικό Αντάρτικο Στρατό της Ουκρανίας. Οι σύντροφοί του τον αποκαλούσαν και Μπάτκο Μάχνο, στα Ελληνικά το Μπάτκο σημαίνει πατερούλης. Ήταν αναρχοκομμουνιστής, πρόεδρος του Σοβιέτ της περιοχής και οργανωτής ενός αγροτικού στρατιωτικού κινήματος αντίστασης στους Γερμανούς-Αυστριακούς κατακτητές, τους Μαχνοβτσίνα, οι οποίοι την περίοδο του εμφυλίου αποτέλεσαν τον Αναρχικό Μαύρο Στρατό. Στις αφίσες που κολλούσαν στους τοίχους των πόλεων πάντοτε έγραφαν: «Οι εργάτες και οι αγρότες είναι πια ελεύθεροι, και μη υπαγόμενοι σε οποιοδήποτε περιορισμό. Εξαρτάται από τους εργάτες και τους αγρότες πως θα ενεργήσουν, πως θα αυτό-οργανωθούν, πως θα συμφωνήσουν μεταξύ τους για όλες τις πτυχές της ζωής τους, όπως οι ίδιοι νομίζουν… Οι Μαχνοβίτες δεν μπορούν να δώσουν τίποτα περισσότερο από κάποιες συμβουλές και ενίσχυση… Σε καμία περίπτωση αυτοί δεν μπορούν ούτε επιθυμούν να κυβερνήσουν.»
Δείχνοντας έναν διαφορετικό δρόμο από τους Μπολσεβίκους κατόρθωσαν να συσπειρώσουν ένα μεγάλο αριθμό εθελοντών και να αποτελέσουν ένα αντιπαράδειγμα στον συγκεντρωτικό τρόπο διακυβέρνησης των Μπολσεβίκων. Ήταν αυτοί που νίκησαν και τους δύο στρατούς των Λευκών στο πεδίο της μάχης, παρόλο που η ιστορία εμφανίζει τον Τρότσκι και τον Κόκκινο Στρατό, σαν νικητή.
Τότε ενώ μιλούσε ο Gί τον διέκοψα και του είπα: «δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον πόλεμο της Ουκρανίας σήμερα;» Γύρισε και μου απάντησε ότι οι αιτίες των γεγονότων που δημιουργούν την ιστορία, πάντα θα κρύβονται πίσω από την ομίχλη του χρόνου. Για να τις βρεις πρέπει πάντα να τις ψάχνεις από κάθε μεριά έξω από τις εύκολες εικόνες της οθόνης του υπολογιστή, που σε συντρίβουν ψυχολογικά. Πρέπει να μπορείς να κοιτάξεις και τις δύσκολες εικόνες, αυτές που προϋποθέτουν μια γνήσια αυτοκριτική προσέγγιση, ειδικά όταν πρόκειται για την μοίρα ενός λαού. Πρέπει να μπορείς να κατανοήσεις τι ήταν αυτό που έκανε τον μέσο Ουκρανό να γίνει αντιρώσος-αντικομμουνιστής, να βλέπει να καίνε συμπατριώτες του στην Οδησσό, στο Σπίτι των Συνδικάτων, να τους αποτελειώνουν με ρόπαλα και να μην αντιδρά;
Μείναμε για λίγο σιωπηλοί, μ’ άφησε να επεξεργαστώ μια εικόνα της ζημιάς την οποία έχουν υποστεί τα μυαλά μας από την καθημερινή εικονική πραγματικότητα που ζούμε, η οποία λίγο ως πολύ μετασχημάτιζει την μνήμη μας σε μνήμη χρυσόψαρου. Ποιόν βολεύει όταν ο λαός κουβαλά την μνήμη ενός χρυσόψαρου;
Κάπου εκεί ξανάρχισε να μου μιλάει και να μου περιγράφει πως η Ουκρανία, από την πρώτη στιγμή που ανακηρύχθηκε σαν ελεύθερο κράτος ενταγμένο στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, είχε μια μοναδική ευκαιρία να εφαρμόσει την αυτοδιαχείριση των Μαχνοβιτών για ένα μικρό διάστημα. Την έχασε όταν οι Μπολσεβίκοι συγκρούστηκαν μαζί τους και νίκησαν, με λίγο άνανδρο τρόπο και την βοήθεια ενός στρατού 350.000 ανδρών. Ο Μάχνο τελείωσε τις μέρες του στο Παρίσι το 1935, από φυματίωση αλλά κατ’ άλλους κατεστραμμένος από το ποτό και την φτώχεια. Έτσι τελείωσε το αντίπαλο δέος των κομμουνιστών από τα αριστερά.
Το αντίπαλο δέος από τα ακροδεξιά.
Όταν νίκησαν στον εμφύλιο οι Μπολσεβίκοι, εφάρμοσαν το πρόγραμμά τους που ήταν η Ν.Ε.Π. Η Ουκρανία σαν μια καθαρόαιμη αγροτική κοινωνία, σιτοβολώνας για την Ευρώπη, αμέσως ορθοπόδησε βασιζόμενη στους κουλάκους. Οι κουλάκοι το 1928 ανήκαν σε δυο κατηγορίες. Στους πλούσιους κουλάκους οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες που έδινε η Ν.Ε.Π. μεγάλωσαν τις ιδιοκτησίες τους. Και στους φτωχούς κουλάκους, που έχασαν τις δικές τους ιδιοκτησίες και δούλευαν στους πλουσίους κουλάκους, για να επιβιώσουν. Τότε το 1928 σκάει σαν μπόμπα η απόφαση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε. ότι ξεκινά η κολεκτιβοποίηση. Η πρώτη και μοναδική υποχρέωση των αγροτών, άρα των κουλάκων, είναι να παραχωρήσουν όλη την καλλιεργήσιμη γη που κατέχουν στο κράτος και οι ίδιοι να αρχίσουν να εργάζονται σε μεγάλες μονάδες παραγωγής-κολεκτίβες. Ο στόχος ήταν αρχικά να καταπολεμηθεί η έλλειψη τροφίμων που εμφανιζόταν κατά καιρούς στην αγορά μέσα από την βιομηχανοποιημένη παραγωγή που υποσχόταν σίγουρα μεγαλύτερες ποσότητες τροφίμων. Ο δευτερεύων στόχος ήταν να χτυπηθούν οι κουλάκοι, οι οποίοι αποτελούσαν πάντα εχθρό της κυβέρνησης, επειδή ποτέ δεν είχαν πάρει μέρος στην επανάσταση, κρατώντας μια στάση παθητικής ουδετερότητας ασχολούμενοι μόνο με την επιβίωσή τους.
Ξεκίνησε τότε μια διαδικασία που περιγράφει ο Τσβέταν Τοντόροφ, στο βιβλίο του, «Μνήμη του κακού | Πειρασμός του καλού», ακολουθώντας τα χνάρια του Βασίλι Γκρόσμαν, σαν σφαγή. Πρώτα απαλλοτριώθηκαν τα κτήματά τους στο πλαίσιο της κολεκτιβοποίησης. Κατόπιν άρχισε η περιθωριοποίηση, μας θαυμάζω εμάς τους ανθρώπους γιατί πάντα διαλέγουμε περίεργες λέξεις για να περιγράψουμε τα αδιανόητα. Η περιθωριοποίηση σήμαινε ότι όλοι οι κουλάκοι συλλαμβάνονται και ένα μέρος από αυτούς – ο αριθμός άλλαζε από περιοχή σε περιοχή – εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες. Οι υπόλοιποι μεταφέρονται μαζί με τις οικογένειές τους, σε ακατοίκητες περιοχές της Σιβηρίας. Στοίβαζαν, σε βαγόνια μεταφοράς ζώων, ανθρώπους οι οποίοι μετά από ταξίδι μέχρι και πενήντα ημερών, έφθαναν στον προορισμό τους. Τους άδειαζαν κατά κύματα στην μέση του πουθενά, δίχως καταφύγιο, πετώντας τους κάποια στοιχειώδη εργαλεία και κάποιους σπόρους.
Μ’ αυτά έπρεπε να χτίσουν τα σπίτια τους, να οργώσουν τη γη, να σπείρουν και να θερίσουν. Από όλους αυτούς ένα μικρό ποσοστό θα επιβιώσει από όλη τη δοκιμασία. Αυτό αφορούσε μόνο τους κουλάκους, για όλους τους υπόλοιπους τα χειρότερα θα ακολουθούσαν αργότερα. Κατά τους Σοβιετικούς ιστορικούς, για όλα έφταιξε η φύση που έδωσε καταστροφικές σοδειές, ότι παρατηρήθηκε στην Ουκρανία το ίδιο συνέβαινε σε όλη την Σοβιετική Ένωση. Κάτι που είναι αλήθεια αλλά μόνο εν μέρει. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την Ουκρανία, μια από τις πιο γόνιμες περιοχές στον κόσμο. Όταν απομακρύνθηκαν οι κουλάκοι που δούλευαν τη γη, ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος. Οι απεσταλμένοι του Κόμματος που διηύθυναν τις κολεκτίβες που τους αντικατέστησαν, είδαν την συγκομιδή να μειώνεται απότομα. Οι χωρικοί που είχαν απομείνει δεν μπορούσαν να αποδώσουν την ποσότητα του σιταριού που ζητούσε το κράτος. Τότε το κράτος τους τιμωρεί αποσπώντας βίαια τα αποθέματα των τροφίμων τους, ταυτόχρονα τους απαγορεύει να φέρνουν προμήθειες από άλλες περιοχές. Οι χωρικοί πρώτα τρώνε τα ελάχιστα αποθέματα που τους είχαν απομείνει, κατόπιν τους σπόρους αλλά και τα ζωντανά. Όταν έρχεται ο χειμώνας το ρίχνουν στα βελανίδια. Όταν εξαντλούνται κι αυτά άρχισαν να τρώνε τους σκύλους, τις γάτες, τα ποντίκια και ότι είναι ζωντανό και περιέχει πρωτεΐνες. Όταν έφτασε η άνοιξη ο λιμός έχει γενικευτεί και οι άνθρωποι προτού πεθάνουν προσπαθούν απεγνωσμένα να φύγουν σε άλλες περιοχές αλλά επαναπροωθούνται από την αστυνομία. Τότε τρελαίνονται φτάνοντας μέχρι και τον κανιβαλισμό. Πάνω από 2500 Ουκρανοί εκτελέστηκαν για κανιβαλισμό, είχε ξεκινήσει και καμπάνια με αφίσες που έγραφαν: «Το να τρως τα παιδιά σου είναι μια βάρβαρη πράξη». Χάθηκε τότε ένας στους τρεις Ουκρανούς. Υπολογίζεται ότι την περίοδο 1930-1932 πέθαναν, κατά τους Σοβιετικούς ιστορικούς 2.000.000 από τον συνδυασμό της πείνας, του τύφου και της δυσεντερίας που σάρωσε την Ουκρανία και τον Βόρειο Καύκασο. Ή 10.000.000 όπως διατείνονται Ουκρανοί ιστορικοί (γενοκτονία και εθνοκάθαρση μέσω της πείνας). Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στην μέση αλλά αυτό δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Το τραύμα του Γολοντομόρ χώρισε για πάντα τους Ουκρανούς από τους Ρώσους. Πολλοί μπορούν να μιλήσουν για αντικομμουνιστική προπαγάνδα, τα στοιχεία όμως τα πήρα από την διήγηση ενός ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης του Βασίλι Γκρόσμαν, πολεμικού ανταποκριτή της εφημερίδας του Κόκκινου Στρατού Krasnaya Zvezda (Κόκκινο Αστέρι), σε όλη την πορεία του Κόκκινου Στρατού στον μεγάλο πόλεμο. Είναι ιστορίες που δημιούργησαν δύο βιβλία, το «Ζωή και Πεπρωμένο» και το «Τα πάντα ρει», τα οποία κατασχέθηκαν και ποτέ δεν εκδόθηκαν καθότι θεωρήθηκαν αντισοβιετικά. Θα ήταν μια άσκηση της ψυχής για όλους τους κομμουνιστές, η αυτοκριτική θεώρηση όλων των γεγονότων που μαύρισαν μια λαμπερή ιδέα. Το Γολοντομόρ το αναφέρω γιατί είναι το γεγονός που σηματοδοτεί την Ουκρανική συνείδηση και λειτουργώντας θυματοποιητικά, παράγει αποτελέσματα σήμερα.
Χτίζει το θυμικό ενός λαού που εξαρχής είναι χωρισμένος σε δυο κομμάτια στους Ανατολικούς Ουκρανούς – Ρωσόφωνους – της Νέας Ρωσίας και στους Δυτικούς Ουκρανούς της Γαλικίας, που ήταν επαρχία της Αυστροουγρικής Αυτοκρατορίας και κατόπιν κομμάτι της Πολωνίας με πρωτεύουσα το Λβιβ, οι οποίοι βρέθηκαν υπό σοβιετική κατοχή μετά το μοίρασμα της Πολωνίας που συμφωνήθηκε ανάμεσα στον Χίτλερ και τον Στάλιν, με το σύμφωνο μη επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότωφ.
Η πρώτη Πορτοκαλί επανάσταση.
Έτσι φτάνουμε περίπου στο σήμερα, το 2004 δεκατρία χρόνια μετά την ανεξαρτησία της. Δυο ομάδες ολιγαρχών με διαφορετικά συμφέροντα συγκρούονται για το μοίρασμα της πίτας σε βάρος του Ουκρανικού λαού. Στις 22 Νοεμβρίου, χιλιάδες κόσμου με πορτοκαλί σημαίες διαδηλώνουν στην πλατεία Μαϊντάν γιατί δεν δέχονται τα αποτελέσματα των εκλογών που ανέδειξαν τον ρωσόφιλο Βίκτωρα Γιανουκόβιτς, πρόεδρο της Ουκρανίας. Η διαμαρτυρία είναι ειρηνική και αποφασιστική. Ο κόσμος δεν εγκαταλείπει την πλατεία και συνεχίζει για δυο μήνες να ζητά επανάληψη των εκλογών, θεωρώντας τις προηγούμενες εκλογές προϊόν βίας και νοθείας.
Η πορτοκαλί επανάσταση πέτυχε να ανατρέψει το αποτέλεσμα στο Ανώτατο Δικαστήριο και να ξαναγίνουν εκλογές που έβγαλαν νικητή τον Βίκτωρα Γιουσένκο και πρωθυπουργό την κυρία Τιμοσένκο, δίνοντάς τους ποσοστό 52%.
Όπως όλες οι μετακομμουνιστικές χώρες που προήλθαν από την διάλυση του συμφώνου της Βαρσοβίας, έτσι και η Ουκρανία πριν την δημοκρατία απέκτησε την διαφθορά. Τι εννοώ μ’ αυτό; Σε όλα τις μετακομμουνιστικά κράτη αυτοί που επιβίωσαν και εκμεταλλεύτηκαν όλες τις ευκαιρίες ήταν μια ομάδα που απαρτιζόταν από καριερίστες γραφειοκράτες, πρώην κομματικά στελέχη της κυβέρνησης και πρώην καγκεμπίτες, σαν τον Πούτιν. Όλοι έμαθαν να ενεργούν ανεξέλεγκτα, στο όνομα ενός απρόσωπου σκοπού. Δεν υπάρχει ιδεολογία, αντίθετα υπάρχουν τα διευθυντικά προνόμια της νομενκλατούρας. Όταν τελείωσαν τα καθεστώτα οι ίδιοι βρέθηκαν άλλοτε να κατέχουν κρατικές εταιρείες, άλλοτε ανώτερες θέσεις στην κυβέρνηση. Μερικοί, σαν τον Πούτιν, κυβερνούν μέχρι σήμερα. Όλοι σε ένα βράδυ μέσα μετατράπηκαν σε γνήσιους καπιταλιστές-ολιγάρχες ή… κεντρώοι δημοκράτες. Για να στηθεί όλο αυτό απαιτούσε την συνεργασία των ίδιων, με μια αόρατη δύναμη, την μαφία. Στα δύσκολα χρόνια, η μαφία κάθε χώρας αναλάμβανε να πουλήσει άλλοτε πρέζα, όπως γινόταν και γίνεται στο Κόσοβο ή την Αλβανία, άλλοτε υποβρύχια στο καρτέλ του Κάλι, άλλοτε ραδιενεργό υλικό κυρίως Πλουτώνιο στο Πακιστάν ή την Ινδία και πάνω από όλα το τράφικινγκ που περιελάμβανε αγόρια ή κορίτσια εξ Ανατολής.
Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για τον λαό που προσπαθούσε να ζήσει με κάτι που έμοιαζε με μισθό σε μια εχθρική, από όλες τις απόψεις, ιδιωτικοποιημένη κοινωνία.
Έτσι όπως ήταν λογικό το δίδυμο της πορτοκαλί επανάστασης τα έκανε μαντάρα και βρέθηκε να χάνει τις εκλογές του 2010 από τον ρωσόφιλο Γιανουκόβιτς με ποσοστό 48,94%. Όλοι οι ξένοι παρατηρητές τότε έκαναν λόγο για καθαρή νίκη, εκτός από το πορτοκαλί δίδυμο. Οι ίδιοι ποτέ δεν αποδέχτηκαν το αποτέλεσμα.
Τα χρόνια πέρασαν και φτάνουμε στο 2014, η οικονομία είναι σε άθλια κατάσταση. Οι πάντες έχουν βγει με σύνθημα, την πάταξη της διαφθοράς.
Οι πάντες όμως είναι κομμάτι της διαφθοράς.
Αυτό θα φανεί εκ των υστέρων, από άρθρο του Guardian στις 3 Οκτωβρίου του 2022, που μιλάει για 38 πολιτικούς οι οποίοι αναφέρονται στα Panama Papers. Αυτό αποδεικνύει ότι η διαφθορά είναι ανίκητη. Ανάμεσά τους και ο σημερινός υπερήρωας3 Ζελένσκι ο οποίος εμφανίζεται να έχει, ένα δίκτυο δέκα υπεράκτιων εταιρειών εγγεγραμμένων στο Μπελίζ, στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους και στην Κύπρο. Αυτό όμως θα υπάρξει σαν νέο μετά από το 2021, ακόμα τότε κάποιοι μπορεί να δηλώνουν τίμιοι, αν και δεν το νομίζω.
Μερικά στοιχεία που παίζουν ρόλο είναι ότι μετά την τριετία της διακυβέρνησης Γιανουκόβιτς, η ισοτιμία του εθνικού νομίσματος, της γκρίβνας ως προς το δολάριο υπερτριπλασιάστηκε από 1:8 σε 1:26. Το ΑΕΠ της χώρας το 2014 συρρικνώθηκε 15% και ο τιμάριθμος χοροπηδούσε κοντά στο 40%. Κάθε προηγούμενη χρονιά ήταν καλύτερη. Τότε εμφανίζεται η Ε.Ε. να συζητά με την Ουκρανία για ένταξή της στην ένωση. Ζητάει βαρύτατες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που είναι αδύνατον να γίνουν αποδεκτές από την κυβέρνηση του Γιανουκόβιτς, η οποία αρνείται να υπογράψει την συμφωνία ένταξης λέγοντας ότι, είναι αδύνατον να τις αντέξει η ήδη οικονομικά εξαντλημένη κοινωνία. Στην θέση της πρότεινε την υπογραφή συμφωνιών με την Ρωσία που θεωρούσε πιο συμφέρουσες για την χώρα.
Τότε ξανακίνησε η πορτοκαλί επανάσταση, μόνο που όταν κάνει κύκλους η ιστορία, τότε ξαναπερνά άλλοτε σαν τραγωδία και άλλοτε σαν φάρσα, που εξελίσσεται σε τραγωδία. Πάλι το ίδιο πλήθος ξανακατασκήνωσε στην πλατεία Μεϊντάν, κοντά στους τρεις μήνες αγριοκοιτιούνται και παίζουν ξύλο με τους μπάτσους γ.δ.. Εμφανίζονται διάφορα γνωστά πρόσωπα που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί. Ο πρώην πρόεδρος της Γεωργίας και παλιό φιλαράκι του Ποροσένκο, Μιχαήλ Σαακασβίλι. Ένας ψηλός ευγενικός διοπτροφόρος Αμερικάνος που τότε είναι πρέσβης των Η.Π.Α. στο Κίεβο, αργότερα θα αριβάρει και στην Ελλάδα, ο Τζέφρεϊ Πάϊατ, συνοδεύει μια χαμογελαστή κυριούλα που μοιράζει μπισκότα και αναψυκτικά, την Βικτόρια Νούλαντ βοηθό Υπουργό Εξωτερικών των Η.Π.Α. για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές υποθέσεις. Τρεις πολύ βασικοί παράγοντες πίσω από το όλο εγχείρημα, ενώ στην σκιά υπάρχει και το αφεντικό της Νούλαντ, ο Άντονι Μπλίνκεν.
Η 20 Φλεβάρη του 2014 έμελλε να είναι μια μέρα που θα θυμούνται όλοι οι Ουκρανοί σαν την μέρα που έγινε το μεγάλο μακελειό. Ήταν λίγο μετά τις εννιά το πρωί όταν οι μπάτσοι γ.δ., που έχουν περικυκλώσει τους διαδηλωτές, αρχίζουν να οπισθοχωρούν. Αμέσως οι διαδηλωτές αρχίζουν και κινούνται για να καταλάβουν τον χώρο. Τότε ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί να πέφτουν από τον ουρανό σαν βροχή, με στόχο τους πάντες. Σε λιγότερο από δυο ώρες 46 άνθρωποι έπεσαν νεκροί, χώρια οι τραυματίες. Ανάμεσα στους νεκρούς διαδηλωτές συμπεριλαμβάνονται και μπάτσοι γ.δ. κι εδώ είναι που αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται παράλογα. Η πρώτη σκέψη είναι ότι η επιχείρηση οργανώθηκε με έναν κυνικά ερασιτεχνικό τρόπο, για να τρομοκρατήσει τους ανθρώπους, σκότωσε και τους μπάτσους γ.δ. που υπερασπιζόντουσαν το σύστημα. Κανείς δεν έδωσε σημασία στην κυβέρνηση του Γιανουκόβιτς που αρνιόταν επίμονα την δράση των ελεύθερων σκοπευτών και δήλωνε, ότι έγινε κάποιου είδους προβοκάτσια οργανωμένη από το εξωτερικό ή οποία αποσκοπούσε στην πτώση της κυβέρνησης. Μετά από δυο μέρες σκληρών πλέον συγκρούσεων, ο Γιανουκόβιτς παραιτείται και την κάνει σαν λαγός, προς Ρωσία μεριά. Μετρήθηκαν εκατό νεκροί οι περισσότεροι την πρώτη ημέρα των συγκρούσεων.
Τότε ξεκίνησε ο κύκλος του αίματος
που ρέει άφθονο σήμερα και «ξεχειλιζει» από τις οθόνες μας.
Τότε έλαμψε το άστρο της Βικτώρια Νούλαντ, η οποία από τα μπισκότα και τα καλοσυνάτα χαμόγελα, πέρασε στα μπινελίκια. Έχει μείνει στην ιστορία το περίφημο fuck the E.U. που της ξέφυγε σε τηλεφωνική συνομιλία της με τον πρέσβη της καρδιάς μας Τζέφρεϊ Πάϊατ, όταν της υπενθύμισε ότι οι Ευρωπαίοι δεν συμφωνούν με την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Η νέα κυβέρνηση που ορκίστηκε με πρωθυπουργό τον Πέτρο Ποροσένκο και ορίστηκε από την ίδια, είναι πλέον φιλοδυτική, φανατικά αντιρωσική και περιέχει τέσσερις νεοναζί και έναν πρώην Γεωργιανό πολιτογραφημένο Ουκρανό, τον Μιχαήλ Σαακασβίλι, στην θέση του κυβερνήτη της Οδησσού.
Μέσα από τις συγκρούσεις αναδύθηκε και μια σκοτεινή και ακραία δύναμη ο Δυτικός Τομέας, ο οποίος έμελλε να αποτελέσει την μήτρα που θα γεννούσε, μαζί με τους χουλιγκάνους των τοπικών όμάδων, το-τα Τάγματα του Αζόφ. Μια σύναξη των νεοναζί απανταχού της γης, με έμβλημά της το Wolfsangel-Λυκοπαγίδα, ρουνικό σύμβολο διαφόρων μονάδων SS απαγορευμένο στην Γερμανία.
Θα κάνω όμως μια παρέκκλιση γιατί πρέπει να τονιστεί μια μικρή λεπτομέρεια.
Η ζωή μ’ έχει διδάξει μια απλή αλήθεια κι αυτή είναι,
ότι η Ιστορία είναι μεγάλη πουτάνα.
Τι εννοώ όμως μ’ αυτό;
Όλοι είχαν πειστεί ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές, ήταν άνδρες των ειδικών δυνάμεων και πυροβόλησαν τον κόσμο μετά από διαταγή της κυβέρνησης. Τον Νοέμβρη όμως του 2017 προβλήθηκε στο Ιταλικό τηλεοπτικό δίκτυο Canale 5, το ντοκιμαντέρ – the hidden truth about the Ukraine – του Ιταλού δημοσιογράφου Τζιάν Μικαλεσίν το οποίο ανατρέπει όλη την εικόνα που είχε δημιουργηθεί.
Χάρτης της ημέρας των αιματηρών γεγονότων στην πλατεία Μαϊντάν στο Κίεβο και στα γύρω κτίρια4.
Πως η νίκη της δημοκρατίας είναι απλά
ένα πολύ καλά σχεδιασμένο πραξικόπημα;
Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζει τις συνεντεύξεις τριών Γεωργιανών, των Αλεξάντερ Ρεβασισβίλι, Κόμπα Νεγκράζε και Ζαλόγκι Κβαρατσκέλια, οι οποίοι δηλώνουν ότι προσελήφθησαν από τον Μαμούκα Μαμουλασβίλι, σαν μισθοφόροι για μια ειδική αποστολή στο Κίεβο. Η αμοιβή τους θα ήταν 6000 Ευρώ, τα 1000 σαν προκαταβολή και τα υπόλοιπα θα δινόντουσαν μετά το τέλος της δουλειάς. Όταν έψαξε ο δημοσιογράφος για τον Μαμουλασβίλι, ανακάλυψε ότι ήταν στενός συνεργάτης του πρώην προέδρου της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι. Ισχυρίζονται ότι έφτασαν στο Κίεβο στις 15 Ιανουαρίου 2014 με πλαστά έγγραφα και η δουλειά τους ήταν να προετοιμάσουν τις θέσεις των ελεύθερων σκοπευτών μέσα στα κτίρια των ξενοδοχείων Ukraine και Conservatory τα οποία βλέπουν όλη την πλατεία. Επίσης θα ήταν αυτοί, μαζί με μια ομάδα που περιλάμβανε Λιθουανούς και Μολδαβούς που θα πραγματοποιούσαν την επίθεση. Διοικητής της ομάδας ήταν ένας Αμερικανός (για τον οποίο πίστευαν ότι είναι στρατιωτικός), ο Brian Christopher Boyenger. Στον συντονισμό της επιχείρησης εκτός από τον Μαμουλασβίλι συμμετείχε και ο Σεργκέι Πασίνσκι ο οποίος είχε συλληφθεί από τους διαδηλωτές, δύο μέρες πριν την επίθεση να μεταφέρει στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του ένα τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή και είχε παραδοθεί στους μπάτσους γ.δ. ως προβοκάτορας. Ο συγκεκριμένος ανέλαβε σημαντική κυβερνητική θέση στην κυβέρνηση του Ποροσένκο. Τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν τουφεκια ΑΚΜ, εξέλιξη του Καλάσνικοφ και πιστόλια Makarov. Οι εντολές που είχαν ήταν απλές δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη μετάφραση. Πυροβολείτε ότι κινείται, αλλά και ότι δεν κινείται, σπείρετε το χάος έτσι ώστε να δημιουργηθεί πανικός στον κόσμο.
Τότε σταμάτησε να μου μιλάει ο Gί και μετά από λίγο ψάξιμο μου έδειξε ένα ρεπορτάζ χωρίς σύνορα του Κούλογλου με τίτλο, Λατινική Αμερική – Επεισόδιο 1ο | Βενεζουέλα: Το πρώτο τηλεοπτικό πραξικόπημα5 και συνέχισε σαν να μην σταμάτησε ποτέ να μιλάει.
Δες τώρα μια σύμπτωση.
Δώδεκα χρόνια πριν, οι ιδιοκτήτες της Βενεζουέλας σε συνεργασία με τα πραγματικά αφεντικά της Βενεζουέλας, αποφάσισαν να δώσουν ένα τέλος στο πρόβλημα που έφερε το όνομα, Ούγκο Τσάβες. Είχε εκλεγεί με ποσοστό 56% το 1998 και επανεκλεγεί το 2000 με ποσοστό 59,6%. Είχαν κουραστεί να τον βλέπουν να εθνικοποιεί τα πάντα και να χάνουν ένα προς ένα τα καλαμάκια που απομυζούσαν τον λαό της Βενεζουέλας. Ταυτόχρονα είχαν βομβαρδίσει τον λαό, μέσα από όλα τα ιδιωτικά κανάλια που κατείχαν, ότι ο Τσάβεζ είναι ένας αιμοσταγής δικτάτορας που τον εκμεταλλεύεται. Ήταν τόσο σίγουροι, για την χειραγώγηση του λάου, που πίστευαν ότι θα τους υποδεχόταν ο λαός σαν ελευθερωτές.
Το ανέκδοτο κράτησε δύο μέρες.
Η ιστορία όμως του ίδιου του πραξικοπήματος παρουσιάζει ανατριχιαστικά παρόμοιες λεπτομέρειες με την δράση των ελευθέρων σκοπευτών στην Ουκρανία. Με μία μόνο διαφορά ότι στην Βενεζουέλα, τα ΜΜΕ παρουσίασαν δυο διαφορετικές συγκεντρώσεις να συναντιούνται και να πυροβολούν οι μεν τους δε, αν και δεν συναντήθηκαν ποτέ. Την δουλειά την έκαναν οι ελεύθεροι σκοπευτές που πυροβολούσαν τον κόσμο από τις ταράτσες των κτιρίων, σε συνεργασία με τους μπάτσους γ.δ. που αποτραβήχτηκαν αλλά και πυροβόλησαν τους διαδηλωτές που ήταν υπέρ του Τσάβεζ. Στην Ουκρανία ήταν πιο εύκολο, το πλήθος ήταν ενιαίο και ήδη εξοργισμένο με την… διεφθαρμένη κυβέρνηση του Γιανουκόβιτς.
Αυτό που είναι κοινό εκτός από τους ελεύθερους σκοπευτές, είναι η ευκολία των Αμερικανών να πάρουν το μέρος των διεκδικητών της αντιπολίτευσης αναγνωρίζοντας αμέσως τις κυβερνήσεις. Στην περίπτωση της Βενεζουέλας απέτυχαν και ο λαός της ακόμα πληρώνει τις τιμωρητικές συνέπειες των Αμερικανικών κυρώσεων, όπως ανάλογα πληρώνει και ο λαός της Κούβας από το 1962. Ηθικό δίδαγμα σε απλά Ελληνικά, όποιος πάει αντίθετα στο δόγμα της Ουάσιγκτον, την έβαψε. Είτε θα πεινάσει όπως συμβαίνει στην Βενεζουέλα είτε θα αποκλειστεί και θα απαξιωθεί όπως την Κούβα, είτε θα επιστρέψει σε μια ραδιενεργή λίθινη εποχή όπως συνέβη στην Σερβία, είτε θα βλέπει για χρόνια να πεθαίνουν τα παιδιά του από ένα απλό κρυολόγημα, όπως συνέβη στο Ιράκ… 500000 νεκρά παιδιά κατά την διάρκεια των Αμερικανικών κυρώσεων-εμπάργκο πετρελαίου.
Αμέσως μετά, αφού μου ζήτησε συγνώμη για την τεθλασμένη, μου είπε ότι από το πραξικόπημα που γεννήθηκε, από το αιματοκύλισμα της πλατείας Μεϊντάν, κερδισμένοι βγήκαν μόνο οι Αμερικάνοι. Επέβαλαν την κυβέρνηση που ήθελαν, αποβάλλοντας από την πολιτική ζωή κάθε ρωσόφιλο πολιτικό και όρισαν το φιλοατλαντικό μονοπάτι των Ουκρανών. Χαμένοι βγήκαν οι Ρώσοι, οι οποίοι απάντησαν με αυτό που αποκλήθηκε προσάρτηση της Κριμαίας.
Όλοι κάνουν την πάπια ξεχνώντας ότι οι κάτοικοι της Κριμαίας έκαναν δημοψήφισμα και με συντριπτικό ποσοστό αποφάσισαν να αποσχιστούν από την Ουκρανία και να αποτελέσουν, σαν κράτος με όνομα Δημοκρατία της Κριμαίας, ισότιμο μέλος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Βέβαια το δημοψήφισμα δεν αναγνωρίστηκε από την Δύση που ορίζει τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατία. Για παράδειγμα είναι δημοκρατία αυτό που έχουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση που εκλέγουμε – ανά τέσσερα χρόνια – με ενισχυμένα εκλογικά συστήματα, τις κυβερνήσεις που μας κυβερνούν ακολουθώντας τις κατευθύνσεις που αποφασίζονται στο EUROGROUP, που είναι τόσο διαφανείς, που δεν κρατούνται ποτέ πρακτικά. Εκτός από τους κερδισμένους και τους χαμένους υπάρχουν και οι πραγματικοί χαμένοι κι αυτοί είναι ο λαός. Πληθυντικός που καταλήγει στο ενικό, γιατί ο λαός είναι ένας είτε μιλάει Ουκρανικά, είτε Ρωσικά, είτε Ελληνικά…
Δυο Ουκρανίες σκοτώνονται για την καρδιά της Ουκρανίας.
Την επόμενη μέρα της νίκης ξεκίνησε το δράμα που βιώνουμε σήμερα σαν τελευταία πράξη. Η πρώτη πράξη αποκάλυψε δυο Ουκρανίες που άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους. Οι δυτικοί Ουκρανοί ποτέ δεν μίλησαν την ίδια γλώσσα με τους ανατολικούς Ουκρανούς και προωθούσαν αυτό που ονομάζεται σαν Ουκρανία-Γκαλιτσίνα. Και δεν εννοώ τους Ρωσόφωνους αλλά όλους τους Ουκρανούς. Ήταν πιότερο Γερμανοί ή Πολωνοί παρά Ρώσοι. Το Λβιβ ή Λβοβ ή Λέμπεργκ ποτέ δεν αποδέχτηκε τους Ρώσους κατακτητές. Ο κυρίαρχος ήρωας των Ουκρανών Στέπαν Μπαντέρα, ήρωας στην δυτική Ουκρανία-Γαλικία για τους ανατολικούς Ουκρανούς ήταν ναζί δολοφόνος. Όταν προέλαυσαν οι ναζί στην Δυτικοί Ουκρανία οι ίδιοι τους υποδέχτηκαν σαν ελευθερωτές και αμέσως οργάνωσαν το πιο ακραίο κυνήγι Εβραίων στην μέχρι τότε πολεμόχαρη Ευρώπη, αλαλάζοντας slava ukraini. Το Λβιβ, πριν την είσοδο των ναζί είχε 312.231 κατοίκους, κατανεμημένους σε τρεις εθνοτικές ομάδες. Οι 157.490 ήταν Πολωνοί περίπου η μισή πόλη, οι 99.595 ήταν Εβραίοι -32%- και 49.747 ήταν Ουκρανοί σε ποσοστό 16%. Όταν ανακαταλήφθηκε από τους Σοβιετικούς ήταν μια αμιγώς Ουκρανική πόλη με κοντά στους 950 Εβραίους. Και ενώ γνωρίζουμε τι έγινε με τους Εβραίους, αγνοούνται οι Πολωνοί και οι Ρώσοι…
Εικόνες από το πογκρόμ του Λβίβ το 1941.
Παρότι πιο ναζί απ’ τους ναζί, ο Χίτλερ, πάντα τους θεωρούσε κατώτερη ράτσα, ποτέ δεν τους εκτίμησε και ποτέ δεν τους πρόσφερε την πολυπόθητη ανεξαρτησία, αντίθετα συνέλαβε για λίγο τον Μπαντέρα. Κατόπιν αφέθηκε ελεύθερος για να πολεμήσει τους Ρώσους, κάτι που έκανε εξολοθρεύοντας και Πολωνούς. Έτσι ξεπλύθηκε το όνομά του αρκετά ώστε να μπει στην νέα ιστορία της Ουκρανίας ως αντιφασίστας ήρωας…
Από αυτόν ξεπήδησαν οι ιδεολόγοι της εθνοκάθαρσης του Σβόμποντα, του Δεξιού Τομέα, του-των ταγμάτων του Αζόφ και όλων των λοιπών εξίσου δολοφονικών παραφυάδων. Ήταν οι δεύτεροι κερδισμένοι της εξέγερσης-πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν. Από το περιθώριο των χούλιγκαν βρέθηκαν να κατέχουν τέσσερις κυβερνητικές θέσεις και οι παρακρατικές πολιτοφυλακές τους, κάτι σαν τα τάγματα εφόδου της Χ.Α., να αποτελούν σήμερα, κομμάτι του Ουκρανικού στρατού με συγκεκριμένα καθήκοντα, ξεχωριστή διοίκηση και δράση, που θα φανούν εκ των υστέρων.
Μια φωτιά που άναψε μόνη της…
Η πρώτη σκηνή παίζεται στην Οδησσό τον Μάη του 2014. Τότε ομάδες από χούλιγκαν -τάγματα του Αζόφ- σε συνεργασία με μέλη του Δεξιού Τομέα, πυρπολούν την έδρα των Συνδικάτων στην οποία έχουν καταφύγει αρκετοί Ρωσόφωνοι οι οποίοι διαδήλωναν επί μέρες ζητώντας την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας. Η εικόνα που έχει εντυπωθεί στο μυαλό του κόσμου είναι ενός κτιρίου που καίγεται και άνθρωποι πηδάνε στο κενό για να σωθούν και όσοι επιζούν, πεθαίνουν αβοήθητοι από τα χτυπήματα των παρευρισκόμενων που ξανά αλαλάζουν ευτυχισμένοι, slava ukraini.
Είναι σίγουρα μια μαύρη στιγμή στην ιστορία των ανθρώπων, μόνο που η πραγματική εικόνα είναι πολύ πιο μαύρη γιατί είναι μια εικόνα πέρα από τα ανθρώπινα.
Στην έδρα των Συνδικάτων πρώτα εγκλώβισαν τους Ρωσόφωνους και ανενόχλητοι μακριά από τα μάτια του κόσμου τους βασάνισαν, τους βίασαν και τους δολοφόνησαν με διάφορους τρόπους. Κατόπιν τους έβαλαν φωτιά για να συγκαλύψουν το έγκλημα αλλά και να δώσουν σε κάποιους μια… δεύτερη ευκαιρία. Πήδα από τον δεύτερο όροφο κι αν επιβιώσεις από την πτώση αλλά και τα ρόπαλα των φίλων μας, μπορεί και να ζήσεις. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η ιδρυτική πράξη των ομάδων που θα αποτελούσαν το-τα νεοναζιστικά τάγματα του Αζόφ. Και το καλύτερο ήταν, ότι όπως όλα τον τελευταίο καιρό, με την άδεια της Αστυνομίας. Οι μπάτσοι γ.δ. του …Κιέβου και όχι οι μπάτσοι γ.δ. της Οδησσού σ΄ αυτούς δεν είχαν εμπιστοσύνη, μετά από πολυετή εξονυχιστική έρευνα, που δεν έχει κλείσει όμως, αποκάλυψαν ότι την φωτιά την έβαλαν οι εγκλωβισμένοι μέσα στον πανικό τους για να γλυτώσουν από την δίκαιη οργή των διαδηλωτών. Έτσι κάηκαν 48 άνθρωποι, μεταξύ τους επτά γυναίκες, κάποιες χωρίς να φοράνε τίποτα από κάτω. Μια από τις γυναίκες είναι έγκυος και είναι στραγγαλισμένη. Μέσα στους 48 είναι και ένα παιδί.
Στο παράθυρο φαίνεται ο δολοφόνος να αγναντεύει το μέλλον.
Η φωτιά στο σπίτι των Συνδικάτων, είναι ένα έγκλημα που ποτέ δεν θα τιμωρηθεί και ποτέ δεν θα φτάσει στις οθόνες των τηλεοράσεων του κόσμου, γιατί ακυρώνει το αφήγημα της καλής και χριστής Αμερικής, για το πόσο κακοί και δολοφονικοί είναι οι βάρβαροι Ρώσοι. Πρέπει οι πάντες να πειστούν ότι του Πούτιν, του σηκώθηκε ένα πρωί και θέλησε να ξεσκίσει την Ουκρανία, έτσι στα καλά καθούμενα.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον λαό της ανατολικής Ουκρανίας, έναν λαό σχεδόν Ρωσόφωνο. Μεγάλωσαν μέσα στην Ρωσική Αυτοκρατορία, άρχισαν να καταλαβαίνουν μια μορφή εθνικής διαφορετικότητας μέσα στο πλαίσιο της Σοβιετικής Ένωσης, όπου παρά το μεγάλο τραύμα του Γολοντομόρ δεν βλέπουν με κακό μάτι την συνύπαρξή τους με τους Ρώσους. Ένα μεγάλο κομμάτι από τους κατοίκους των περιφερειών του Λουχάνσκ και του Ντονμπάς θέλουν μάλιστα να αποχωρήσουν από την Ουκρανία και να εισέλθουν στην Ρωσική Ομοσπονδία. Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της υπόλοιπης ανατολικής Ουκρανίας νιώθουν Ουκρανοί αλλά δεν μισούν τους Ρώσους, αυτοί είναι οι αποκαλούμενοι Ρωσόφωνοι.
Ο λαός στο σύνολό του, είτε Ρωσόφωνος είτε αντιρώσος
βιώνει τη ζωή του δύσκολα.
Το μέσο εισόδημα το 2015 έχει φτάσει να είναι κάτω από το κόστος του ενοικίου ενός σπιτιού για μια τετραμελή οικογένεια. Ο κατώτατος μισθός είναι 50 δολάρια, σύμφωνα με τον καθηγητή Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Ντραγκομανόφ Βολοντίμιρ Ισένκο. Αυτό συνέβει γιατί η Ουκρανία αμέσως μετά την εξέγερση-πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν πέρασε στην Αμερικανική σφαίρα επιρροής. Δεχόμενη την συναίνεση της Ουάσιγκτον, άφησε το ΔΝΤ να «μεταρρυθμίσει» την οικονομία της με τον ίδιο βίαιο τρόπο με τον οποίο «μεταρρύθμισε» και την δική μας. Η ζωή του μέσου Ουκρανού μπορούσε να συγκριθεί μόνο με λαούς που είχαν για χρόνια πολέμους όπως η Υεμένη, το Μπουρούντι και η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Κι αυτό εν μέρει είναι σωστό.
Η πυρκαγιά της έδρας των Συνδικάτων στην Οδησσό μπορεί να τρομοκράτησε τους ντόπιους κατοίκους και να ξέχασαν τα περί δημοψηφίσματος απόσχισης, αλλά ξεκίνησε έναν πόλεμο, που μετράει οκτώ χρόνια, σε δύο περιοχές της Ουκρανίας που αποφάσισαν να αποσχιστούν από την Ουκρανία. Το Ντονμπάς και το Λουχάνσκ που αυτοανακηρύχθηκαν Λαϊκές Δημοκρατίες.
Τα μαύρα σκυλιά του πολέμου.
Ο πόλεμος που ξεκίνησε ανέδειξε διάφορα σκοτεινά αστέρια από κάθε μεριά και μια μαύρη τρύπα, made in USA, που φέρει τον τίτλο το-τα τάγματα του Αζόφ.
Ο Αντρίι Μπιλέτσκι πρώην φοιτητής Ιστορίας και ερασιτέχνης μποξέρ, επικεφαλής των νεοναζιστικών ομάδων «Εθνικοσοσιαλιστική Συνέλευση» και Πατριώτες της Ουκρανίας», αμέσως μετά την αποφυλάκισή του – είχε κατηγορηθεί για απόπειρα δολοφονίας – εκμεταλλευόμενος το διάταγμα που εκδόθηκε, από τον Υπουργό Εσωτερικών Αρσέν Άβακοφ, στις 13 Απριλίου 2014 που επέτρεπε την δημιουργία νέων παραστρατιωτικών δυνάμεων από πολίτες μέχρι 12000 άτομα, ίδρυσε το τάγμα του Αζόφ. Αποστολή του τάγματος που για πολλούς είναι θολή, είναι η αποστολή που όρισε ο ίδιος από το 2010 σαν εθνικό στόχο της Ουκρανίας, να οδηγήσει τις λευκές φυλές του κόσμου σε μια σταυροφορία κατά των Untermenschen, (υπανθρώπων σύμφωνα με την χιτλερική μετάφραση), σ’ αυτούς συμπεριλάμβανε τους Ρώσους, τους Εβραίους, τους ROMA, τους ομοφυλόφιλους και ό,τι άλλα ξεφεύγει από την κανονικότητά του. Σύμβολο του-των ταγμάτων είναι η λυκοπαγίδα των SS για να είναι ξεκάθαρο το νόημα και να μην γίνονται παρεξηγήσεις. Μετά το ολοκαύτωμα της Οδησσού, όλες οι νεοναζιστικές ομάδες των χούλιγκαν και του Δεξιού Τομέα, αντί να ερευνηθεί ο ρόλος τους απαλλάχτηκαν και εντάχθηκαν στο-στα τάγματα του Αζόφ. Το μήνυμα που πήραν ήταν σαφέστατο. Μπορείτε να κάνετε ότι γουστάρετε με τους Ρωσόφωνους.
Χωρίς λόγια…
Το αποτέλεσμα φάνηκε αμέσως με διάφορα βίντεο που κυκλοφόρησαν με αποκορύφωμα το 2015, την σταύρωση μετά καψίματος7 που επιφύλαξαν σε Ρωσόφωνο αυτονομιστή. Πρώτα τον βασάνισαν, μετά τον έβαλαν να ξαπλώσει πάνω στον σταυρό, του έδεσαν με γκρι αυτοκόλλητη ταινία τα χέρια με ανοικτές τις παλάμες τις οποίες κάρφωσαν με μεγάλα καρφιά. Ύστερα, αφού έστησαν τον σταυρό αναπαριστώντας την Ρωμαϊκή σταύρωση, προχώρησαν ένα βήμα παρά πέρα. Αυτό το βήμα το έκανε το 1864, ο πρώτος ηγέτης και Μεγάλος Μάγος, της Κου Κλουξ Κλαν, Νέηθαν Μπέντφορντ Φόρεστ όταν σταύρωσε μαύρους στρατιώτες των Βορείων και τους έβαλε φωτιά, στη Σφαγή του Φορτ Πίλλοου, γιατί εκεί στον νότο δεν θα ανεχτούν ποτέ, να βλέπουν μαύρους στρατιώτες. Το τελετουργικό συνεχίστηκε από την Κου Κλουξ Κλαν με τους χιλιάδες φλεγόμενους σταυρούς που ξεφύτρωσαν σε όλο το Νότο, κάποιοι απ’ αυτούς είχαν καρφωμένα και σώματα που σπαρταρούσαν ουρλιάζοντας. Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα που δεν βιντεοσκοπήθηκαν, όπως το τρίχρονο παιδάκι που το σταύρωσαν σε πίνακα ανακοινώσεων της πόλης και το πετσόκοψαν μπροστά στα μάτια της μητέρας του, την οποία αφού την υποχρέωσαν να βλέπει το παιδί της να αργοπεθαίνει, όταν ξεψύχησε, την έδεσαν πάνω σε ένα τανκ και την περιφέρανε γύρω από την πλατεία, ξαναφωνάζοντας: «Slava Ukraini. Τιμωρήσαμε τους τρομοκράτες8». Η συνέντευξη παίχτηκε από το ρωσικό κανάλι 1 σε ρεπορτάζ από τους προσφυγικούς καταυλισμούς του Ροστόβ. Όλα αυτά ξαναλέω, είναι αποκλεισμένα από τον έξω κόσμο γιατί χαλάνε το επίσημο αφήγημα της καλής κι αγαθής Δύσης που λέει, ότι οι βάρβαροι Ρώσοι θέλουν να καταλάβουν την Ουκρανία και να δημιουργήσουν την νέα Ρωσική αυτοκρατορία και χρησιμοποιούν μια χούφτα ναζί, σαν δικαιολογία για να το πετύχουν.
Ένα δεύτερο παραμύθι που σερβίρεται στον κόσμο, από τα ανεξάρτητα ΜΜΕ των αντιρώσων εφοπλιστών, είναι αυτό της χαμηλής επιρροής των σοβαρών ναζί στην Ουκρανική κοινωνία. Μόνο που ο σκοπός των νεοναζί δεν ήταν ποτέ να κυβερνήσουν μέσω της δημοκρατίας, αλλά να γίνουν κράτος μέσα στο κράτος. Αυτό επιτεύχθηκε όταν έγιναν μέρος του Ουκρανικού Στρατού με ανεξάρτητη δομή εξουσίας. Δεν χρειάζεσαι τις εκλογές όταν ελέγχεις το κράτος από μέσα, με τις ευλογίες μάλιστα των Αμερικάνων που τους εκπαίδευσαν.
Get the job done.
Το ταλέντο της Αμερικής από τότε που άρχισε να ελέγχει τον κόσμο, ήταν να συμμαχεί πάντα με το πιο μαύρο κομμάτι της εκάστοτε χώρας. Αυτό το κάνουν γιατί ποτέ δεν έκατσαν να μελετήσουν κανένα λαό σε βάθος. Η ματιά τους δεν διαφέρει καθόλου από την ματιά του Χίτλερ που έβλεπε τους πάντες σαν υπανθρώπους.
Ο νεοσυντηρητικός καπιταλισμός της αγοράς που πρεσβεύουν οι Αμερικανοί είναι βαθιά Ρατσιστικός. Όταν βλέπεις τον άνθρωπο σαν μονάδα τότε θολώνει το φόντο όπως γίνεται στο κοντινό πλάνο στην φωτογραφία. Αν όλη η κοινωνία των πολιτών είναι το δάσος ο καπιταλιστής κοιτάζει πάντα το δέντρο. Έτσι όταν πηγαίνουν σε μια περιοχή του κόσμου, θέλουν γρήγορα αποτελέσματα. Πρέπει να γίνει η δουλειά πάση θυσία.
Δεν τους ενδιαφέρει ο αργός ρυθμός των αλλαγών που συντελούνται μέσα από την χειραγωγούμενη δημοκρατία τους, αυτή την χρειάζονται στο μέρος που ζούνε.
Στα υπόλοιπα μέρη του κόσμου, τους είναι παγερά αδιάφορο.
Στα υπόλοιπα μέρη του κόσμου θέλουν γρήγορα αποτελέσματα.
Θέλουν να γίνει η δουλειά, γιατί ο χρόνος είναι χρήμα. Κι όταν ο χρόνος γίνεται χρήμα, τότε τα πάντα είναι χρήμα και με το χρήμα μπορείς να αγοράσεις τους καλύτερους δολοφόνους για να κάνουν την δουλειά. Άσε που μερικοί θα την έκαναν ευχαρίστως και τζάμπα. Αυτό που δεν διδάσκονται από την ιστορία, είναι ότι όλα τα εκτρώματα που χρηματοδότησαν, ποτέ δεν τα έλεγξαν πραγματικά. Όταν αυτά γιγαντώθηκαν, πάντα αρχίζαν να χορεύουν στον δικό τους σκοπό, με πολλαπλές κακές συνέπειες για τον υπόλοιπο κόσμο. Παραδείγματα πολλά, από τον Χίτλερ που χρηματοδοτούσε ο Κέννεντυ-πατήρ και θαύμασε όλη η άρχουσα τάξη του κόσμου, μέχρι τους Ταλιμπάν που χρηματοδοτήθηκαν αδρά, μέσω του γνωστού σε μας Γκας Αβράκωτου, γιατί να γίνουν οι αντιπρόσωποί τους στον νικηφόρο πόλεμο με τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Όταν κατόπιν τους βάφτισαν τρομοκράτες, συμμάχησαν με πρεζέμπορους δολοφόνους σαν τον Αζέρο Ντόστουμ ή τον αδελφό του Καρζάι, για να το κατακτήσουν και να μάθουν στους Αφγανούς να είναι δημοκράτες και να σέβονται τις γυναίκες. Μετά είκοσι χρόνια επέστρεψαν οι Ταλιμπάν σαν ελευθερωτές, γιατί ο λαός του Αφγανιστάν προτίμησε την δική τους κόλαση, από το να σέβεται τις γυναίκες, αυτές ούτως ή άλλως δεν τις σέβονται.
Με την ίδια λογική οι Αμερικάνοι δούλεψαν και στην Ουκρανία. Αυτός που οργάνωσε την δολοφονική επίθεση των ελεύθερων σκοπευτών στην εξέγερση-πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν, ο Γεωργιανός Μαμούκα Μαμουλασβίλι από το 2014 είναι διοικητής της Γεωργιανής λεγεώνας που επίσης ανήκει στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας και είναι οι αυτουργοί, κατά τους New York Times, της εκτέλεσης Ρώσων αιχμαλώτων στρατιωτών, δεμένων πισθάγκωνα και με λευκό περιβραχιόνιο στο χέρι, στο χωριό Dmytrivka επτά μίλια νοτιοδυτικά της Μπούτσια. Είναι μια άλλη παρόμοια στην ιδεολογία με το-τα τάγματα του Αζόφ αλλά δρα στην Μπούτσια. Είναι πολύ περίεργη η σύμπτωση με το έγκλημα της εκτέλεσης των αμάχων, που φορούσαν λευκά περιβραχιόνια, και φορτώθηκε στους Ρώσους στρατιώτες. Με λίγα λόγια οι Ρώσοι άρχισαν να πυροβολούν ανθρώπους οι οποίοι φορώντας το περιβραχιόνιο δήλωναν φίλοι τους, για να τρομοκρατήσουν τους υπόλοιπους. Το ίδιο πράγμα έκαναν και στην Μαριούπολη όπου πυροβολούν τους Ρωσόφωνους που ήθελαν να φύγουν από τους ανθρωπιστικούς διαδρόμους προς την Ρωσία. Με δυο λόγια τα μόνα μέρη που δεν λειτούργησαν ανθρωπιστικοί διάδρομοι ήταν τα μέρη τα οποία έλεγχαν οι νεοναζί του-των ταγμάτων του Αζόφ και η Γεωργιανή λεγεώνα.
Χρειάζονται δυο ηλίθιοι για να γίνει ένας πόλεμος.
Παρότι η εξέγερση-πραξικόπημα επέτυχε ο ασθενής απεβίωσε. Ο λαός της Ουκρανίας συνέχισε να πεινάει, είτε ήταν πάνω το Ρωσόφιλο κόμμα, είτε το Φιλοευρωπαϊκό. Ο μέσος μηνιαίος μισθός κυμαινόταν στα 200 δολάρια, παρότι η Ουκρανία είναι μια χώρα που έχει τα πάντα. Το πρόβλημα ήταν, από την μια η Ουκρανοποίηση της χώρας και ο πόλεμος που ξεκίνησε με τις δύο Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς και του Λουχάνσκ. Κι απ’ την άλλη, η διαφθορά που βασίλευε από την πρώτη στιγμή που η Ουκρανική δημοκρατία διαδέχθηκε την Σοβιετική Σοσιαλιστική δημοκρατία, συνεπικουρούμενη από τις «μεταρρυθμίσεις» του ΔΝΤ που εμφανίστηκε σαν σωτήρας της διαλυμένης Ουκρανικής οικονομίας.
Η εύκολη λύση για τον λαό στην εποχή της μεταδημοκρατίας, ειδικά αυτής που εφαρμόστηκε στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες η οποία πάντρευε την πολιτική με την μαφία, ήταν να ψηφίζουν πάντα αστραφτερούς πατερούληδες-αρχηγούς.
Το μόνο που τους ζητούν είναι χριστή διαχείριση. Αλλά όταν παντρεύεται η μαφιόζικη διαφθορά με την πολιτική γεννιέται ένα νέο είδος ανθρώπων, οι ολιγάρχες.
Οι ολιγάρχες των «δημοκρατιών» των χωρών που προήλθαν από τις χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους ολιγάρχες της Δύσης παρά μόνο ως προς τον χρόνο που απέκτησαν την πρώτη τους περιουσία. Οι δυτικοί έχουν απλά πίσω τους προϊστορία αιώνων. Οι ανατολικοί είναι λίγο πιο νεόπλουτοι και λίγο πιο κιτς. Σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα η απληστία, σε επίπεδο αδηφαγίας, ο σκιώδης έλεγχος της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα, είναι ίδια. Ακόμα και οι φορολογικοί παράδεισοι που παρκάρουν τα χρήματά τους είναι ίδιοι.
Σύντομα ο λαός ανακάλυψε ότι και ο Ποροσένκο, ο δισεκατομμυριούχος βασιλιάς της σοκολάτας, ήταν εξίσου διεφθαρμένος με τους προηγούμενους, όταν αποκαλύφτηκε από τα Panama Papers ότι είχε μεταφέρει την έδρα της σοκολατοποιίας Roshen στις Βρεττανικές Παρθένες Νήσους σε μια εξωχώρια εταιρεία με τίτλο: Prime Asset Partners Limited και μοναδικό μέτοχο τον εαυτό του.
Εν αντιθέσει με τον Ελληνικό λαό που θεώρησε απόλυτα φυσιολογικό να έχει εξωχώρια εταιρεία η γυναίκα του εκκολαπτόμενου πρωθυπουργού, όνομα δεν λέμε γιατί λερώνει το στόμα, ο Ουκρανικός λαός λειτούργησε διαφορετικά. Σκέφτηκαν ότι η εξωχώρια εταιρεία στην καλύτερη περίπτωση ιδρύεται για να κλέψεις την εφορία. Γίνεται από ανθρώπους που θέλουν να κρύψουν τα κέρδη τους. Αλλά γίνονται και από πολιτικούς, όταν θέλουν να παρκάρουν τις μίζες που πληρώνονται για να ξεπουλήσουν ότι γίνεται να πουληθεί, ενώ την ίδια ώρα διαφημίζουν την ηθική ακεραιότητά τους, σε σχέση με τους λαϊκιστές και σίγουρα διεφθαρμένους αντιπάλους.
Το 2019 ξανάγιναν εκλογές και οι Ουκρανοί έστειλαν πρώτα στο σπίτι και κατόπιν ίσως, στην φυλακή τον Ποροσένκο. Στην θέση του εξέλεξαν τον υπηρέτη του Λαού, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, να παίξει τον εαυτό του, με ποσοστό στον δεύτερο γύρο 73,22%. Ο Ζελένσκι ήταν ένα δημιούργημα του Ιχόρ Κολομόισκι, πρώην ιδιοκτήτη της εθνικοποιημένης τράπεζας PrivatBank και βασικού χρηματοδότη του-των ταγμάτων του Αζόφ. Εξωφρενική λεπτομέρεια, ο Κολομόισκι είναι ο μοναδικός Εβραίος, πρόεδρος της Εβραϊκής Κοινότητας της Ουκρανίας, στον κόσμο που χρηματοδοτεί νεοναζί. Για όσους αναρωτιούνται αν μπορεί να υπάρξει Εβραίος νεοναζί.
Ξεκίνησε σαν κολλητός του Ποροσένκο, άλλωστε οι δισεκατομμυριούχοι στην Ουκρανία είναι μόνο επτά και δεν ανταγωνίζονται, γιατί έχουν μοιράσει μεταξύ τους την πίτα της ντόπιας οικονομίας. Διορίστηκε κυβερνήτης της επαρχίας Δνιπροπέτροσβνικ γιατί με τα το-τα τάγματα του Αζόφ που έλεγχε επανάκτησε τον έλεγχο της επαρχίας από τους Ρωσόφωνους. Κατόπιν άρχισαν τα προβλήματα της τράπεζάς του PrivatBank. 5,5 δισεκατομμύρια δολάρια έκαναν φτερά μέσω του υποκαταστήματος που λειτουργούσε στην Κύπρο και οδήγησαν στην εθνικοποίησή της. Τότε ο Ποροσένκο τον έπαυσε από κυβερνήτη και κίνησε την διαδικασία για την ποινική διερεύνηση και δίωξή του. Ο Κολομόισκι πρώτα έφυγε από την Ουκρανία για το Ισραήλ και από εκεί ξεκίνησε τον πόλεμο στον Ποροσένκο.
Τα όπλα του ήταν, από την μια το-τα τάγματα του Αζόφ κι απ’ την άλλη ένας κωμικός ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, που το μοναδικό του κατόρθωμα μέχρι τότε ήταν να παίξει, μετά την habanera από την Carmen του George Bizet, το Haba Nagila στο πιάνο με την πουλάδα του9.
Το 2015 δημιούργησε, μέσω του τηλεοπτικού σταθμού 1+1 που κατέχει, μια σειρά που την ονόμασε: «Υπηρέτη του Λαού» και έδειχνε τον Ζελένσκι, στο ρόλο ενός τριαντάχρονου δασκαλάκου τον οποίο ένα καπρίτσιο της μοίρας, τον έφερε να εκλέγεται με μεγάλο ποσοστό πρόεδρος της Ουκρανίας και με όπλο, την αφελή εντιμότητά του, να καταπολεμά όλη την διαφθορά. Η σειρά πολύ γρήγορα έγινε δημοφιλής γιατί σατίριζε την πραγματική πολιτική κατάσταση και έδινε λύσεις με happy end όπως γίνεται στην τηλεόραση, όπου οι μπάτσοι γ.δ. είναι πάντα… πολύ καλοί και αγαπησιάρηδες οικογενειάρχες και οι έντιμοι πολιτικοί… πάντα κερδίζουν. Όλα όσα θα ήθελε να ονειρευτεί ο μέσος Ουκρανός, που ξαναλέω, αμείβετε για να ζήσει με λιγότερα από 200 δολάρια τον μήνα. Ταυτόχρονα χρηματοδότησε και διαφήμισε την προεκλογική του καμπάνια. Το αποτέλεσμα ήταν η θριαμβευτική εκλογή του Ζελένσκι με ποσοστό στον δεύτερο γύρο, που έδειχνε ότι οι τρεις στους τέσσερις Ουκρανούς τον ψήφισαν. Η πρώτη πράξη που έκανε ο Ζελένσκι ήταν να κάνει φαινομενικά ανεπανόρθωτη ζημιά στον Τραμπ, όταν αρνήθηκε να δώσει στοιχεία για το σταμάτημα της δικαστικής έρευνας για την δράση του υιού Μπάιντεν, μέλους της δράκας των τοξικομανών, κατά τον Πούτιν. Αυτό ενώ αρχικά οδήγησε τον Τραμπ σε διαδικασία καθαίρεσης τελικά συσπείρωσε την βάση του, απέναντι στον υποψήφιο που για άλλη μια φορά είχε επιβάλει το WASP ιερατείο των Δημοκρατικών. Ο Μπάιντεν μπορούσε να μιλήσει για την Ουκρανία και την κυνική χρησιμοποίησή της από τον Τραμπ, ενώ ο Σάντερς μπορούσε να μιλήσει και να προτείνει λύσεις για την φτώχεια που δημιούργησε η αποβιομηχανοποίηση, για τις κυνικές πολιτικές του Τραμπ υπέρ την πλουσίων και για την δημιουργία ενός εθνικού συστήματος υγείας. Τελικά επικράτησε στη μάχη για την προεδρία, ο Μπάιντεν και το εξέχον ζεύγος – Άντονι Μπλίνκεν και Βικτώρια Νούλαντ – που διοργάνωσε με επιτυχία την εξέγερση-πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν, επανήλθαν στις θέσεις τους στο υπουργείο Εξωτερικών. Αμέσως έπιασαν δουλειά για την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η Μέρκελ και οι υπόλοιποι που αντιδρούσαν στην προοπτική αυτή και ευνοούσαν μια συνεργασία με την Ρωσία είχαν αποσυρθεί από την πολιτική σκηνή. Οι διάδοχοι έδειχναν να είναι πιο πειθήνιοι στις προσταγές τους.
Οι Ρώσοι από την μεριά τους για λίγο αναθάρρησαν θεωρώντας τον Ζελένσκι πιο δεκτικό σαν συνομιλητή, άλλωστε ήταν οι καλύτεροι πελάτες για τις τηλεοπτικές παραγωγές του. Σύντομα όμως ανακάλυψαν ότι ο Βλαδίμηρος που έγινε Βολοντίμιρ, ο πρώτος ρόλος του στην Ουκρανική γλώσσα ήταν το 2018 στην ταινία: «Εγώ Εσύ, Αυτός, Αυτή», άρχισε να μιλάει σαν τον χρηματοδότη του Κολομόισκι. Να αποκαλύπτει μνημεία του Στέπαν Μπαντέρα, αρχηγού των συνεργατών των ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σφαγέα Ρώσων, Εβραίων, Πολωνών κ.α., κατοπινού πράκτορα αρχικά του ΜΙ5 και κατόπιν της CIA, υπεύθυνου για το αντάρτικο των Ουκρανών εθνικιστών την δεκαετία ’50-’60 που είχε κοντά στις 200000 νεκρούς. Στο τέλος ο Ζελένσκι το τερμάτισε όταν υποστήριξε την ιδεολογία του χρηματοδότη του, σύμφωνα με την οποία ο ουκρανικός λαός έχει δύο καταγωγές, η μια είναι Πρωτογερμανική-Σκανδιναβική και η άλλη είναι η Σλαβική. Πραγματικοί Ουκρανοί είναι μόνο οι πρώτοι οι οποίοι ζουν στην Γαλικία-Δυτική Ουκρανία, ενώ οι Σλάβοι της Ανατολικής Ουκρανίας, είναι απλά Ρώσοι υπάνθρωποι. Στις 21 Ιουλίου 2021 περνάει τον «Νόμο για τους αυτόχθονες λαούς» ο οποίος στερεί στους Ουκρανούς Σλαβικής καταγωγής – τους Ρωσόφωνους –, την απόλαυση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών. Κάτι που παρεμπιπτόντως ισχύει σε όλες τις «δημοκρατίες» της Βαλτικής, οι οποίες ανήκουν στην αγνή κι αθώα Ε.Ε. που πολεμά τον Χίτλερ-Πούτιν ο οποίος θέλει να καταπατήσει τα δικαιώματα των Ουκρανών.
Ο νόμος αυτός δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα αν και ψηφισμένος.
Ήδη από τον Σεπτέμβρη του 2017, έχουν σχεδόν εξαφανίσει τα Ρωσικά από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση κάτι που προκαλεί την αντίδραση της Επιτροπής της Βενετίας, συμβουλευτικού οργάνου του Συμβουλίου της Ευρώπης που ασχολείται με την προστασία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Παρόλα αυτά επειδή τα Ρωσικά αντέχουν και δεν εξαφανίζονται, έρχεται ένας νέος νόμος λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές που εισάγει ένα νέο αδίκημα, αυτό της «ασέβειας της Ουκρανικής γλώσσας». Ιδρύεται μάλιστα και μια ειδική ομάδα επιθεωρητών που θα ελέγχει σε όλες τις υπηρεσίες του κράτους, αν οι υπάλληλοι χρησιμοποιούν άλλη γλώσσα εκτός των Ουκρανικών. Αυτή η συνεχόμενη βίαιη Ουκρανοποίηση, είναι και ένας από τους λόγους, που γίνεται αρχικά ο πόλεμος στις δύο περιφέρειες του Ντονιέσκ και του Λουχάνσκ από το 2015 και χρησιμοποιεί ο Πούτιν σαν δικαιολογία για να εισβάλει. Κοντά σ’ όλ’ αυτά το 2015 η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της Ουκρανίας απαγόρευσε και 11 κόμματα ανάμεσά τους και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας γιατί σε μία ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σαν της Ουκρανίας όλοι μπορούν να ψηφίσουν ότι θέλουν, από ναζί μέχρι κεντρώους… οικολόγους αλλά όχι κομμουνιστές αυτοί είναι τουλάχιστον πράκτορες των Ρώσων και παίρνουν γραμμή από το… Κρεμλίνο.
Δυο Έλληνες βουλευτές του ΚΚΕ οι Γιώργος Λαμπρούλης και ο Γιώργος Μαγγανάς αλλά και ο ευρωβουλευτής Σωτήρης Ζαριανόπουλος χαρακτηρίστηκαν ανεπιθύμητα πρόσωπα, όταν πήγαν στην Ουκρανία να συμπαρασταθούν στον άδικα φυλακισμένο γραμματέα του ΚΚ Ουκρανίας. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή είχε εναντιωθεί στα προϊόντα της εξέγερσης-πραξικοπήματος της πλατείας Μαϊντάν, μιλώντας για εγκληματικά επικίνδυνη παραχάραξη της ιστορίας από τους νεοναζί σε συνεργασία με τους Αμερικάνους και την Ε.Ε..
Στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 2014 μέχρι σήμερα, οι Αμερικάνοι εκπαιδεύουν τον-τους Ουκρανικούς στρατούς, τους οποίους χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν. Ο στόχος είναι να γίνει ικανός να διεξάγει έναν πόλεμο φθοράς. Είναι πονηροί ξέρουν ότι οι Ρώσοι αργά ή γρήγορα θα επιτεθούν, ήδη θεωρούν ότι βοηθούν τις δύο αυτοαποκαλούμενες λαϊκές δημοκρατίες να αμυνθούν όλα αυτά τα χρόνια, παρότι υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο. Θέλουν να τελειώσει το πρόβλημα με την Ρωσία σε σχέση με την Ουκρανία.
Θέλουν η Ρωσία να αποδεχθεί την επικυριαρχία τους για να μπορέσουν να ασχοληθούν με το μεγάλο τους πρόβλημα, την Κίνα.
Όπως πάντα… θέλουν τα πάντα χωρίς να τους ενδιαφέρουν οι συνέπειες. Αυτό είναι μια ύβρις και κάποια στιγμή θα τους έρθει ο λογαριασμός και θα είναι πολύ βαρύτερος από τον ανάλογο του Αφγανιστάν.
Έτσι σαν έτοιμη από καιρό, τον Οκτώβρη του 2021 κάνουν την κίνησή τους. Φτάνει στην Μόσχα η κα Νούλαντ ως νούμερο 2 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ απαιτώντας, με τόνο σχεδόν αυτοκρατορικό, από την Ρωσία – δηλαδή τον Πούτιν – να αποδεχθεί την ανάπτυξη Νατοϊκών όπλων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Προσφέροντας σαν αντάλλαγμα στην Ρωσία – δηλαδή στον Πούτιν – την… υπόσχεσή ότι η Ουάσιγκτον θα κάνει επενδύσεις. Σε διαφορετική περίπτωση, είναι αυτό που λένε or else και το λένε όταν απειλούν, θα έβαζε τον πρόεδρο Πούτιν να δικαστεί από ένα διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας… Δεν είπε σε ποιο γιατί το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν το αναγνωρίζει κανένας από τους δυο… Δεν ξέρω τι της απάντησε ο Πούτιν αλλά φαντάζομαι ότι μάλλον την χαιρέτησε ευγενικά, ενώ μέσα του την έστελνε να πάει να γαμηθεί. Μετά έκατσε και συνέταξε την απάντησή του, μια πρόταση για μια συνθήκη που εγγυάται την ειρήνη στη βάση του σεβασμού του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και την έστειλε στις 17 του Δεκέμβρη, στους ανάλογους παραλήπτες. Τότε ξεκίνησαν τα προβλήματα που προκάλεσαν την σημερινή καταιγίδα. Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών προϋποθέτει την ισότητα κυρίαρχων κρατών και είναι κατά κάποιον τρόπο, αντίθετος στην φιλοσοφία του ΝΑΤΟ που βασίζεται σε μια αυστηρή ιεραρχία μεταξύ των μελών του.
Ταυτόχρονα έβαλαν τον Βολοντίμιρ πλέον να παίξει για άλλη μια φορά τον πρόεδρο και να αρχίσει τις διαδικασίες ένταξης στο ΝΑΤΟ, να αγοράσει από την Τουρκία τα μη επανδρωμένα ΤΒ2 Bayraktar και να οξύνει τους βομβαρδισμούς στο Ντονμπάς. Ο Πούτιν κάνοντας μια τελευταία προσπάθεια, παρουσίασε στον Μπάιντεν δυο σχέδια συνθηκών με στόχο την μεταρρύθμιση της αρχιτεκτονικής ασφαλείας της Ευρώπης, πάγωμα της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς τα Ανατολικά, απόσυρση των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και επαναπατρισμό όλων των πυρηνικών που έχουν αναπτυχθεί στην Ευρώπη.
Την ίδια στιγμή άρχισε να συγκεντρώνει στρατό στα σύνορα της Ουκρανίας, κάνοντας διάφορες ασκήσεις, δείχνοντας με έμφαση τις διαθέσεις του.
Οι Αμερικάνοι απέρριψαν αλαζονικά την πρόταση και άρχισαν να φωνάζουν, ότι ο Πούτιν θα εισβάλει στην Ουκρανία.
Όταν οι σκιώδεις ηλίθιοι των παρασκηνίων προμοτάρουν τον πόλεμο.
Κάπως έτσι φτάσαμε και ο δεύτερος ηλίθιος, ο φασίστας και εν δυνάμει γενοκτόνος, έπεσε στην παγίδα. Υποχρεώθηκε να ξεκινήσει έναν πόλεμο, με τον αντιπρόσωπο των Αμερικάνων στην Ουκρανία και να αντιμετωπίσει τον-τους στρατούς της Ουκρανίας. Στρατούς που εξόπλιζαν, εκπαίδευαν και χρηματοδοτούσαν τα τελευταία οκτώ χρόνια, ακολουθώντας πιστά τα έξι βήματα που προτάθηκαν τον Μάη του 2019 από το think-tank, Rand Corporation στην έκθεσή του με τίτλο: Extending Russia: Competing from Advantageous Ground10. Η έκθεση δήλωνε με σαφήνεια ότι η Ρωσία δεν μπορεί να καλύψει το σύνολο των εκτεταμμένων εδαφών της αν δημιουργηθούν διάφορες εξίσου σοβαρές εντάσεις, κάτι που βλέπουμε να γίνεται τα τελευταία χρόνια, (Λευκορωσία, Κιργισία, Αζερμπαϊτζάν κ.α. και προέβλεπε:
- Αναδιοργάνωση και εξοπλισμό του Ουκρανικού Στρατού.
- Αύξηση της υποστήριξης των τζιχαντιστών στην Συρία.
- Προώθηση της αλλαγής καθεστώτος στην Λευκορωσία.
- Εκμετάλλευση των εντάσεων στον Νότιο Καύκασο, (Αρμενία, Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν).
- Μείωση της ρωσικής επιρροής στην Κεντρική Ασία, (Καζακστάν, Κιργισία, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν και Τουρκμενιστάν).
Εδώ θα εξετάσουμε το πρώτο βήμα που είναι και αυτό που μας ενδιαφέρει.
Το 2018 ο Ουκρανικός Στράτος βρισκόταν σε δεινή κατάσταση. Ήδη είχε χάσει ένα μέρος της δύναμής του όταν ολόκληρες μονάδες Ρωσόφωνων προσχωρούσαν στον Λαϊκό Στρατό των αυτονομιστών του Ντονμπάς και του Λουχάνσκ. Σύμφωνα με τον Ελβετό Jacques Baud11, πρώην συνταγματάρχη του Ελβετικού Στρατού, μέλους της ελβετικής υπηρεσίας πληροφοριών και στελέχους του ΟΗΕ αλλά και του ΝΑΤΟ, σε έρευνα που εκπόνησε για τον ΝΑΤΟ για τον εκσυγχρονισμό του Ουκρανικού Στρατού. Λέει κάποιες αλήθειες που δεν αρέσουν στην «ηθική» και «δημοκρατική», πάνω απ’ όλα, Δύση.
Όλα ξεκίνησαν την επομένη της εξέγερση-πραξικοπήματος της πλατείας Μεϊντάν όταν καταργήθηκε η Ρωσική γλώσσα από τις επίσημες γλώσσες της Ουκρανίας. Μάλιστα ο ίδιος σαν Ελβετός που είναι αναφέρει σαν παράδειγμα, ρωτώντας ρητορικά, τι θα γινόταν στην Ελβετία αν μια μέρα Γερμανοί πραξικοπηματίες αποφάσιζαν, ότι τα γαλλικά και τα ιταλικά δεν μπορούν να αποτελούν επίσημες γλώσσες της Ελβετίας. Δίνοντας ο ίδιος την απάντηση του στο ρητορικό ερώτημα, συνέχισε να περιγράφει την θύελλα που ξέσπασε σε όλη την Ανατολική Ουκρανία, στην οποία υπερίσχυε ο Ρωσόφωνος πληθυσμός, (Οδησσός, Ντνεπροπετρόφσκ, Χάρκοβο, Λουχάνσκ και Ντόνετσκ). Αυτό είχε σαν συνέπεια να ξεκινήσει μια βάρβαρη καταστολή με φρικτές σφαγές των Ρωσόφωνων, στην Οδησσό αλλά και στην Μαριούπολη, οι πιο αξιοσημείωτες. Στην αρχή ο Ουκρανικός στρατός, βασιζόμενος στην υπεροπλία του και στο-στα τάγματα του Αζόφ, υπέταξε τον ντόπιο πληθυσμό. Αλλά ήταν υποταγή που βασιζόταν στον φόβο και γρήγορα ο Ρωσόφωνοι, οργανώθηκαν και ξεκίνησαν των πόλεμο έχοντας την υποστήριξη του λαού τους. Νίκησαν τους Ουκρανούς σε όλες τις μάχες που χρειάστηκε να δώσουν. Όταν ο ίδιος ερεύνησε για το τρόπο που εξοπλίστηκαν οι Αυτονομιστές ανακάλυψε ότι οι Ρώσοι δεν τους βοήθησαν, παρά τους ισχυρισμούς του «ανεξάρτητου» ΟΑΣΕ. Αντίθετα ολόκληρες μονάδες Ρωσόφωνων αποσκίρτησαν και εντάχθηκαν στον στρατό των δύο Λαϊκών δημοκρατιών, του Ντονμπάς και του Λουχάνσκ, όπου πολεμώντας με πολύ έξυπνη τακτική προκαλούσαν μεγάλες απώλειες στον Ουκρανικό Στρατό. Ο ίδιος σχολίασε ότι ο μοναχικός αγώνας τους ήταν εκπληκτικός και δίδασκε πως αν θέλεις πραγματικά την ελευθερία σου, πρέπει να είσαι έτοιμος να παλέψεις για αυτήν μόνος σου…
Αυτό ήταν που υποχρέωσε τους Ουκρανούς να υπογράψουν τις συμφωνίες του Μινσκ1 και Μινσκ2, που προέβλεπαν όχι τον διαχωρισμό ή την ανεξαρτησία των δύο Λαϊκών Δημοκρατιών, αλλά την αυτονομία τους στα πλαίσια της Ουκρανίας. Όποιος από όλους τους τηλεμπλαμπλάδες αναλυτές έμπαινε στο κόπο να διαβάσει τις συμφωνίες, θα ανακάλυπτε ότι το καθεστώς των Δημοκρατιών θα έβγαινε κατόπιν διαπραγμάτευσης από τους εκπροσώπους τους και την κυβέρνηση του Κιέβου, κοινώς ήταν ένα εσωτερικό θέμα της Ουκρανίας στο οποίο η Ρωσία αρνήθηκε να παίξει ενεργό ρόλο. Αντίθετα η Ουκρανική πλευρά ποτέ δεν τήρησε τις δεσμεύσεις που ανέλαβε. Το πιο εξωφρενικό είναι ότι η Ρωσία, μέχρι αυτή την στιγμή θεωρούσε το ζήτημα καθαρά εσωτερικό πρόβλημα της Ουκρανίας και δεν αναγνώριζε, τις δύο Λαϊκές Δημοκρατίες μέχρι της 21 Φεβρουαριου του 2022, όταν και υποχρεώθηκε από τις εξελίξεις να το κάνει.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον διαλυμένο Ουκρανικό στρατό. Το 2018 ο γενικός εισαγγελέας της Ουκρανίας, Ανατόλι Μάτιος, δήλωσε ότι οι απώλειες στο Ντονμπάς ήταν 2700 άνδρες: 891 από ασθένειες, 318 από τροχαία ατυχήματα, 177 από άλλου είδους ατυχήματα, 175 από δηλητηριάσεις (αλκοόλ και ναρκωτικά) , 172 από κακό χειρισμό όπλων, 101 από παραβάσεις κανόνων ασφαλείας, 228 από δολοφονίες και 615 από αυτοκτονίες. Από μάχες;..
Όπως κάθε τι στην Ουκρανία ήταν διεφθαρμένο, έτσι και τα στελέχη του στρατού που δεν υστερούσαν των υπολοίπων, υπονόμευσαν το κύρος του Ουκρανικού στρατού, με συνέπεια κανένας νέος Ουκρανός να μη θέλει να υπηρετήσει και να πολεμήσει. Αντίθετα να προτιμά την μετανάστευση, κάτι που εξηγεί και το δημογραφικό έλλειμα της χώρας. Κάπου εκεί ολοκληρώθηκα οι εκπτώσεις και δίπλα στους χουλιγκάνους που αποτέλεσαν το-τα τάγματα του Αζόφ, κοντά 12000 και αποτέλεσαν την πρώτη πολιτοφυλακή, στρατολογήθηκαν και άλλες 87000 άνδρες οι οποίοι αποτέλεσαν έκτοτε το 40% του ουκρανικού στρατού, σύνολο 102000 άνδρες από 19 διαφορετικές εθνικότητες. Λίγο πολύ κάθε καρυδιάς ακροδεξιό έως νεοναζιστικό καρύδι ήρθε, οπλίστηκε, εκπαιδεύτηκε, βίασε, βασάνισε και σκότωσε στο όνομα μιας ενιαίας Ουκρανίας καθαρής από Ruskofs, έτσι αποκαλούν τους Ρωσόφωνους υπανθρώπους.
Πολλοί «δημοσιογράφοι-τηλεμπλαμπλάδες», ιδιαίτερα σήμερα, επιχειρηματολογούν για την μικρή δύναμη των νεοναζιστικών κομμάτων στην Ουκρανία και θεωρούν ότι είναι Ρωσική προπαγάνδα. Ξεχνούν βέβαια ότι ο Μπιλιέτσκι ήταν βουλευτής όταν ίδρυσε το-τα τάγματα του Αζόφ, παρότι δεν έχει σημασία γιατί η δράκα του ελέγχει το 40% του Ουκρανικού στρατού μέσα από ένα σύνολο ταγμάτων με ονόματα όπως: Αϊντάρ, Ντονμπάς, Δεξιός τομέας, Ντνίπρο1 και Ντνίπρο 2, Γεωργιανή Λεγεώνα κ.α. ακόμα και μονάδες οδικής περιπολίας, τις λεγόμενες National Druzhyna, οι οποίες διακρίθηκαν για τα πογκρόμ κατά των Ρομά αλλά και στις επιθέσεις κατά ομοφυλοφύλων που κατέληγαν σε ξεγυμνώματα και δεσίματα πάνω σε δέντρα.
Όλοι θα περάσουν αργά ή γρήγορα από το δέντρο. Σήμερα οι ομοφυλόφιλοι και οι Ρομά, αύριο εσύ…
Το σημαντικότερο όμως όλων, είναι ότι οι 102000 άνδρες δεν υπάγονται στο Υπουργείο Άμυνας, αλλά στο Υπουργείο Εσωτερικών και ορίζονται σαν Εθνοφρουρά. Θεωρούνται αμυντική δύναμη και δεν ανήκουν στον ουκρανικό στρατό. Ορίζονται σαν «εθελοντικά τάγματα» αλλά και σαν… «τάγματα αντιποίνων». Κατά κύριο λόγο είναι εκπαιδευμένοι για οδομαχίες και βρίσκονται διασκορπισμένοι σε όλες τις μεγαλουπόλεις της Ουκρανίας.
Όσα ανάφερα παραπάνω δείχνουν ότι οι Ρώσοι εισβάλοντας στην Ουκρανία αντιμετώπισαν εν γνώσει τους δύο στρατούς. Τους κληρωτούς του ουκρανικού στρατού και τους «εθελοντές» της εθνοφρουράς. Ο στόχος τους από την αρχή, είναι να κυκλώσουν τους πρώτους, κοντά στις 100000 που βρίσκονται στα σύνορα του Ντονμπάς και να εξολοθρεύσουν τους δεύτερους.
Σε μια τέτοια σύγκρουση πάντα υπάρχει και ο σκιώδης ηλίθιος, αυτός είναι και ο πιο επικίνδυνος γιατί πάντα θα σπρώχνει την σύγκρουση στα άκρα. Δεν είναι αυτός που υφίσταται τις συνέπειες άλλωστε… Αυτές τις πληρώνει εκ των υστέρων.
Οι Αμερικανοί σαν κράτος ποτέ δεν βίωσαν τον πόλεμο από κοντά. Πάντα από απόσταση και πάντοτε με κέρδος. Όλοι μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον κέρδισαν οι Αμερικάνοι, παρότι οι Σοβιετικοί εκμηδένισαν τον γερμανικό στρατό. Για κάθε Γερμανό στρατιώτη που σκότωναν οι σύμμαχοί, οι Σοβιετικοί σκότωναν έξι. Ήταν αυτοί που μπήκαν πρώτη στο Βερολίνο και ύψωσαν την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ. Ήταν αυτοί που μέτρησαν και τα περισσότερα θύματα, 27.000.000, άνδρες, γυναίκες και πάνω απ’ όλα παιδιά.
Η σημαία του κόκκινου στρατού στο Ράιχσταγκ. Εικονίζεται ο Μιχαήλ Μίνιν, σοβιετικός στρατιώτης.
Παρόλα αυτά… τον μεγάλο πόλεμο τον κέρδισαν οι Αμερικάνοι για τον απλούστατο λόγο, ότι συνέβη πέρα από τα σύνορά τους. Έτσι την ώρα που οι άλλοι καταστρεφόντουσαν, οι ίδιοι κονομούσαν εκμεταλλευόμενοι την καταστροφή και προετοιμαζόντουσαν με μεγάλη επιμέλεια να πάρουν μέρος, λίγο πριν τελειώσει, βοηθώντας τους νικητές. Μπορούσαν επίσης να νιώσουν και υπερήφανοι γιατί πολέμησαν τον ναζισμό, τον οποίον η ίδια η άρχουσα τάξη τους χρηματοδότησε στην αρχή για να εξοπλιστεί και να γίνει το αντίπαλο δέος απέναντι στους Σοβιετικούς. Αυτό που τους έδωσε την υπεροπλία, δεν ήταν ο ηρωισμός τους στον πόλεμο, αλλά ένας άλλος παράγοντας, η ατομική βόμβα η οποία αποτέλεσε το πιο καταστροφικό όπλο που εφευρέθηκε ποτέ από τον άνθρωπο. Την διαφήμισαν με τον πιο κυνικό τρόπο, καταστρέφοντας δυο πόλεις της Ιαπωνία, την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Εκεί οφείλεται και η αλαζονεία που δείχνουν έκτοτε οι Αμερικανοί. Εκεί οφειλόταν και ο ψυχρός πόλεμος που ξέσπασε στην Ευρώπη και θεωρητικά σταμάτησε με την πτώση του τείχους. Το σίγουρο είναι ότι τα τελευταία εβδομηνταπέντε χρόνια έχουν αναπτύξει μια δράση που περιγράφεται πολύ καθαρά με το σύνθημα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για κανένα λαό αντίθετα τους ενδιέφερε να γίνεται η δική τους δουλειά.
Get the job done.
Μέχρι τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, ήμασταν τυχεροί που οι εξοπλισμοί Αμερικάνων-Σοβιετικών είχαν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, που θα μπορούσαν να καταστρέψουν πάνω από είκοσι φορές τον κόσμο. Αυτό μας προφύλασσε γιατί και οι δυο ήξεραν ότι κανείς δεν κέρδιζε. Όταν τελείωσε η Σοβιετική Ένωση η μόνη παγκόσμια υπερδύναμη που μπορούσε να οριστεί σαν τέτοια ήταν οι ΗΠΑ, δηλαδή το ΝΑΤΟ που κατείχε το πυρηνικό μονοπώλιο. Από τότε σε κάθε βομβαρδισμό άρχισε να χρησιμοποιεί τις νέες βόμβες απεμπλουτισμένου Ουρανίου, οι οποίες συνεχίζουν να σκοτώνουν νόμιμα και όλα τα υπόλοιπα χρόνια μετά. Το περιβάλλον παραμένει τοξικό για 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.
Παρόλα αυτά σε όποιον πόλεμο ενεπλάκησαν οι Αμερικάνοι μακροπρόθεσμα, πάρα την υπεροπλία που ήταν συντριπτική, έχασαν και έφυγαν με την ουρά στα σκέλια, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια. Ο μόνος πόλεμος που κατάφεραν να κερδίσουν ήταν ο πόλεμος του Αφγανιστάν που έληξε με ήττα των Σοβιετικών. Σ’ αυτόν πολέμησαν για πρώτη φορά δια αντιπροσώπων. Χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τους πάντες από τους Ταλιμπάν, μέχρι τους πρεζέμπορους του Ντόστουμ και της Βόρειας Συμμαχίας, πιστεύοντας ότι θα τους ελέγξουν και μακροπρόθεσμα θα τους χρησιμοποιήσουν για να κτυπήσουν τους Σοβιετικούς στην Κεντρική Ασία. Το ότι έκαναν λάθος για άλλη μια φορά το κατάλαβαν, όταν είδαν τους δίδυμους πύργους να πέφτουν.
Χωρίς λόγια ή η Νέμεσις σου χτυπά την πόρτα…
Το ίδιο έκαναν και στην Ουκρανία. Εξόπλισαν και εκπαίδευσαν δύο στρατούς με χωριστή διοίκηση για μάχη μέχρις εσχάτων. Μοίρασαν υποσχέσεις στους πολιτικούς τύπου Ζελένσκι, για είσοδο στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. παρακάμπτοντας τις αντιρρήσεις των Ρώσων, και προσδοκώντας στην αντίδρασή τους η όποια ήξεραν ότι θα κατέληγε σε εισβολή με καταστροφικά αποτελέσματα, για τον λαό της Ουκρανίας.
Στις 24 Μαρτίου 2021 ό Ζελένσκι εκδίδει διάταγμα για την ανακατάληψη της Κριμαίας και αναπτύσσει τις Ουκρανικές δυνάμεις στα νότια της χώρας. Κάνει τα πάντα για να δείξει ότι είναι έτοιμος να επιτεθεί. Τα πράγματα φαίνεται να ηρεμούν μέχρι τον Οκτώβριο όταν η Ουκρανία παραβαίνοντας τις Συμφωνίες του Μινσκ βομβαρδίζει περιοχές στο Ντονμπάς και στο Ντονέτσκ όπου καταστρέφει μια αποθήκη καυσίμων. Οι Αμερικανοί από τον Νοέμβριο του 2021 αρχίζουν να φωνάζουν και να προειδοποιούν για την Ρωσική εισβολή, προφητεύοντας κάτι που στην ουσία οι ίδιοι είχαν ενορχηστρώσει.
Και φτάνουμε στον Φεβρουάριο όταν στις 16 του μήνα οι Ουκρανοί αρχίζουν να βομβαρδίζουν κανονικά πλέον το Ντονμπάς, κάτι που δείχνουν και οι καθημερινές εκθέσεις των παρατηρητών του ΟΑΣΕ. Όπως ήταν φυσικό ούτε τα ΜΜΕ, ούτε η Ε.Ε., ούτε το ΝΑΤΟ αλλά ούτε και καμία δυτική κυβέρνηση, απ’ αυτές που σήμερα ωρύονται για τα εγκλήματα των Ρώσων δεν παρενέβει, αντίθετα όλες μίλησαν για Ρωσική παραπληροφόρηση.
Ο Πούτιν το πρώτο πράγμα που κάνει, είναι να αναγνωρίσει στις 21 Φεβρουαρίου τις δυο Λαϊκές Δημοκρατίες σαν ανεξάρτητες και να υπογράψει συμβάσεις φιλίες και βοήθειας. Στις 24 Φεβρουαρίου, αποδέχεται το αίτημα για στρατιωτική βοήθεια και επικαλείται το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο προβλέπει αμοιβαία στρατιωτική βοήθεια στο πλαίσιο μιας αμυντικής συμμαχίας. Ταυτόχρονα εισβάλει στην Ουκρανία από τέσσερις μεριές, δηλώνοντας ότι η εισβολή έχει σαν στόχο την αποστρατικοποίηση και την αποναζιστοποίηση της Ουκρανίας. Πουθενά δεν κάνει λόγο για κατάκτηση ή κατάληψη της Ουκρανίας και σίγουρα όχι για καταστροφή της.
Από την πρώτη μέρα των επιχειρήσεων σε όλα τα κανάλια της «ελεύθερης και πλουραλιστικής» δυτικής ενημέρωσης, γίνεται μια πλύση εγκεφάλου για τον Πούτιν και τους βάρβαρους Τσετσένους, που θέλουν να καταλάβουν το Κίεβο και να εξαλείψουν τον σουπερήρωα Ζελένσκι. Πολλοί δυτικοί σχολιαστές και τηλεμπλαμπλάδες εκπλήσσονται και ταράζονται γιατί οι Ρώσοι συνεχίζουν να αναζητούν μια λύση μέσω διαπραγματεύσεων ενώ διεξάγουν στρατιωτικές επιχειρήσεις. Βλέπεις οι Δυτικοί αρχίζουν να πολεμούν όταν τελειώνει η πολιτική, ενώ οι Ρώσοι, μιμούμενοι τον Κλαούζεβιτς, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Βλέπουν τον πόλεμο σαν συνέχεια της πολιτικής περνώντας από το ένα στο άλλο, εντείνοντας την πίεση όταν χρειάζεται να ωθήσουν τον αντίπαλο να διαπραγματευθεί.
Από επιχειρησιακή άποψη οι Ρώσοι κατάφεραν να καταλάβουν μια περιοχή ανάλογη σε έκταση με το Ηνωμένο Βασίλειο με ταχύτητα προέλασης που θα ζήλευε η Βέρμαχτ το 1940. Οι Ουκρανοί, έχοντας ανεπτυγμένο το μεγαλύτερο μέρος του ουκρανικού στρατού στο νότο, δεν κατόρθωσαν να αντιδράσουν αντίθετα είναι πολύ πιθανό να περικυκλωθούν από τους Ρώσους. Έχοντας πετύχει τον στόχο της αποστρατικοποίησης, προχωρά στο κυρίως σχέδιο που είναι η προέλαση να μείνει στα «γλωσσικά σύνορα» της Ουκρανίας.
Παρότι οι τηλεμπλαμπλάδες φωνάζουν και ωρύονται για βομβαρδισμούς κυρίως αμάχων, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης δημοσιεύουν σε ανύποπτο χρόνο, έκθεση της CIA που αναφέρει ότι οι Ρώσοι βομβαρδίζουν συγκεκριμένους στρατιωτικούς στόχους. Δηλώνοντας έκπληκτοι ότι όλοι οι βομβαρδισμοί των Ρώσων σε ποσότητα εκρηκτικού υλικού, είναι ανάλογοι με τους βομβαρδισμούς της πρώτης ημέρας των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, στην Βαγδάτη κατά την επιχείρηση ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ.
Περιέργως η είδηση χάθηκε μετά από μερικές ημέρες από τα περιεχόμενα γενικά.
Είναι τρομερά ανησυχητικό αυτό που συμβαίνει σε όλες τις πλατφόρμες από τις οποίες εξαφανίζεται κάθε τι που αφορά την ρωσική άποψη. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τα κοινωνικά δίκτυα αλλά ακόμα και ιστότοπους που δημοσιεύουν την είδηση και όταν πας μετά από δυο εβδομάδες να την ψάξεις δεν υπάρχει.
Το έργο συνεχίζει να παίζεται μέχρι σήμερα, είμαστε στην πρώτη πράξη του και το παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ένα ανεξέλεγκτο πυρηνικό big bang από το οποίο δεν θα μείνει κανείς, ούτε νικητής ούτε ηττημένος, ή όπως λέει κι ο Gί «δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο».
Ένας λόγος που λίγοι προσέχουν.
Είναι ο κρυφός λόγος που αναδεικνύεται από τον Φώτη Τερζάκη στο άρθρο του, ποιος είναι αμυνόμενος στην Ουκρανία1 είναι η σπουδή των Αμερικάνων να ορίσουν τα λεγόμενα αυταρχικά καθεστώτα όπως, παλιά η Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς, το Ιράκ του Σαντάμ, η Λιβύη του Καντάφι, σήμερα η Ρωσία του Πούτιν, διαχρονικά η Κούβα του νεκρού Φιντέλ Κάστρο, η Βενεζουέλα του Μαδούρο και η Βόρειος Κορέα του Κιμ Γιόνγκ Ουν, που πυροβολεί με κανόνια τους αντιπάλους του και μελλοντικά η Κίνα, το όνειρο των κομμουνιστών δισεκατομμυριούχων, έχουν ένα κοινό. Όλες έχουν εθνικά σχεδιασμένες οικονομίες και αρνούνται να ενταχθούν στην κοινωνία του δολαρίου, αντιδρώντας απέναντι σε ένα σύστημα της παγκόσμιας αγοράς, που βασίζεται σε ελεγκτικούς μηχανισμούς τύπου (Παγκόσμιας Τράπεζας, ΔΝΤ, ΟΑΣΕ κτλ.) το οποίο κατάγεται από το Μπρέντον Γουντς κι έχει αποβεί στο κατεξοχήν οικονομικό εργαλείο των δυτικών κεφαλαιοκρατικών ελίτ, στην παγκόσμια οικονομική κυριαρχία και αναδεικνύει τους Αμερικάνους, σε φονιάδες των λαών.
Τώρα περνάμε σε μια νέα φάση που ό πόλεμος της Ουκρανίας περνώντας στο οικονομικό επίπεδο, φανερώνεται σαν πόλεμος της Ρωσίας απέναντι σε όλη την δυτική οικονομική ολιγαρχία που κρύβεται πίσω από το ΝΑΤΟ. Αν θέλετε αέριο, λέει ο Πούτιν, τότε θα το πληρώσετε στο νόμισμα που θέλετε αλλά στην δική μου Κεντρική Τράπεζα και αυτό θα μετατρέπεται αυτομάτως σε ρούβλια. Η απόφαση αυτή της Ρωσίας είναι μια κίνηση που αποβλέπει πλέον στο να αμφισβητήσει την αξιοπιστία του δολαρίου σαν διεθνές αποθεματικό και συναλλακτικό νόμισμα, από την κυρίαρχη θέση που βρίσκεται. Η Κίνα, η Ινδία, ακόμα και η… Σαουδική Αραβία το δέχτηκαν. Η Ε.Ε. αν κι ετοιμάζεται να πυροβολήσει τα πόδια της και να αρνηθεί κάτι, που είναι αυτονόητο δικαίωμα του καθενός (ανθρώπου ή κράτους), να πληρωθεί για ότι πουλάει, με τον τρόπο που αυτός θέλει. Στο τέλος δια της πλαγίας οδού θα το αποδεχτεί.
Όταν λοιπόν αποφασίζεις να πληρωθείς ένα δισ. δολάρια τη μέρα σε ρούβλια, τότε εμπεδώνεις καθημερινά ότι η έξοδος του δολαρίου από τις διεθνείς συναλλαγές, είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση.
Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι σταμάτησε να πέφτει το ρούβλι και μάλιστα ανέκτησε και όλη τη χασούρα. Η δεύτερη θα φανεί στην συνέχεια γιατί η Αμερική και ΣΙΑ δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Ήδη η Υπουργός Οικονομίας κα Τζάνετ Γέλεν δημιούργησε έναν νεολογισμό, το friend-shoring, που αφορά την μετεγκατάσταση επενδύσεων και την μεταφορά εργοστασίων και παραγωγικών μονάδων σε μια ομάδα φιλικών χωρών. Σ’ αυτό τον κατάλογο δύσκολα θα δούμε χώρες που δεν συμμετέχουν στις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Αυτό μπορεί με κάποιον τρόπο να αποτελέσει και μια ταφόπλακα στην παγκοσμιοποίηση.
Η παγίδα του Θουκυδίδη.
Τον όρο επινόησε ο Graham Allison, στο βιβλίο του: Προορισμένοι για πόλεμο: Μπορούν οι ΗΠΑ και η Κίνα να αποφύγουν την παγίδα του Θουκυδίδη; για να αντιπαραβάλει το τότε με το σήμερα και να απαντήσει.
Τότε -τον 5ο αιώνα π.Χ.- η Σπάρτη είναι η μεγάλη δύναμη και δεν αποδέχεται ότι η Αθήνα είναι η ανερχόμενη που θα της πάρει τα σκήπτρα. Ήταν νομοτελειακό να συγκρουστούν χρησιμοποιώντας διάφορες αιτίες. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό και για τις δύο. Η Αθήνα τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν μια κωμόπολη και η «ηρωική Σπάρτη», όπως έγραψε κάποτε ο Γαβριήλ Πεντζίκης, ένα χωριό τριακοσίων, όλων κι όλων, ανθρώπων. Τώρα στη θέση της Σπάρτης είναι οι ΗΠΑ με την Κίνα να ανεβαίνει, θα παραδώσει άραγε τα σκήπτρα του κόσμου ή θα συγκρουστούν σε έναν παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς νικητή;…
Οι ΗΠΑ ήδη προετοιμάζεται γιαυτό το ενδεχόμενο. Ήδη υπέγραψε με τους Άγγλους και τους Αυστραλούς, την σύμπραξη AUKUS συσπειρώνοντας τους Αγγλοσάξονες, δημιουργώντας ένα πυρηνικό προπύργιο στον Ειρηνικό. Η δεύτερη κίνηση αφορά την Ευρώπη και τη σχέση της με την Ρωσία. Έχοντας ήδη αποφύγει την ένταξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας με την Ε.Ε. την δεκαετία του ’90, θέλει να τελειώσει τις σχέσεις των Ευρωπαίων με την Ρωσία. Οι σύμβουλοι των Αμερικανών προέδρων, οι οποίοι δεν αλλάζουν και ποτέ δεν μπήκαν στο κόπο να διαβάσουν το παραμικρό, σε σχέση με τον τόπο για τον οποίο συμβουλεύουν τον πρόεδρο, οδηγούν την Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας.
Συνέπειες.
Ο πρώτος που χάνει από αυτόν τον πόλεμο είναι ο λαός της Ουκρανίας.
Στο τέλος του πολέμου θα επιστρέψουν σε μια ζωή γεμάτη ερείπια και αγιάτρευτες πληγές. Δεν συζητώ για πείνα και εξαθλίωση, αυτές είναι δεδομένες και τρομακτικά σημαντικές. Το χειρότερο θα είναι όταν καταλάβουν, ότι όλες οι καταστροφές και όλες οι προσωπικές απώλειες έγιναν για το τίποτα. Ποτέ δεν τους ήθελαν στο ΝΑΤΟ, αντιθέτως χρησιμοποιήθηκαν κυνικά σαν πιόνια που θα προκαλούσαν την αντίδραση και την φθορά των Ρώσων. Κανείς δεν τους μίλησε για τις συνέπειες ώστε να ξέρουν και να δράσουν ανάλογα. Αντίθετα πολλούς τους φανάτισαν με τα slava ukraini.
Μετά έρχεται όλος ο λαός της Ευρώπης που επίσης δεν ρωτήθηκε αν θέλει να σκοτωθεί με τους Ρώσους για τα γεωπολιτικά συμφέροντα των Αμερικάνων. Οι συνέπειες θα είναι εξίσου τρομακτικές σε σχέση με τις ζωές μας. Το ρεύμα που πληρώνουμε είναι ένα καλό παράδειγμα και δεν επιβαρύνει όλους μας το ίδιο.
Η αντικατάσταση της απεξάρτησης από την Ρωσία με την εξάρτηση από το υγροποιημένο σχιστολιθικό αέριο των ΗΠΑ, δεν φτωχαίνει την Ρωσία. Απλά κάνει πιο πλούσιες τις ΗΠΑ και φτωχότερους εμάς τους λαούς γιατί πληρώνουμε πανάκριβα ένα καύσιμο που ο τρόπος άντλησης, έχει άγνωστες ακόμα συνέπειες.
Η ίδια η Ε.Ε. που απεμπόλησε την δυνατότητα να γίνει παγκόσμια υπερδύναμη με τη ένταξης της Ρωσίας μαζί με τη Ουκρανία. Αν γινόταν αυτό θα υποχρέωνε τους Αμερικάνους να επιστρέψουν στην Αμερική και θα αποκτούσε μια άλλου είδους δυναμική, σαν μια ένωση που θα ξέφευγε από τα όρια της Ευρώπης προς την Ασία. Αντίθετα αυτή την στιγμή, γίνεται ορατή η πιθανότητα αν δεν διαλυθεί σιγά σιγά, να αποτελέσει το παιχνιδιάρικο κανίς των Αμερικάνων.
Οι ΗΠΑ αρχικά φαίνονται να κερδίζουν, είτε οικονομικά πουλώντας υγροποιημένο σχιστολιθικό αέριο και όπλα στους συμμάχους, είτε γεωπολιτικά συσπειρώνοντας τους Ευρωπαίους στο μαντρί του ΝΑΤΟ.
Στο τέλος πιστεύω ότι θα χάσουν και θα καταλήξουν άλλη μια περιφερειακή δύναμη. Εύχομαι να γίνει χωρίς παγκόσμιο πόλεμο. Θα είναι ένας πόλεμος που ο μοναδικός νικητής θα είναι ο θάνατος σε όλες του τις εκδοχές.
Ο μόνος τρόπος για να τον αποφύγουν είναι να ξαναμοιράσουν τα αφεντικά του κόσμου, την πίτα της εξουσίας σε ανάλογα κομμάτια. Κάτι που θεωρώ δύσκολο να γίνει από ανθρώπους που δεν δέχονται να μοιραστούν οτιδήποτε.
Μια ρομαντική ιδέα που περνά απ’ το μυαλό μου θα ήταν, για μια μοναδική φορά να γίνει πραγματικότητα μια πρόταση της Ρόζας Λούξεμπουργκ, ώστε να οργανωθεί μια παγκόσμια απεργία μέχρι να τερματιστεί ο πόλεμος ή οι πόλεμοι.
Ο Πούτιν είναι ο τελευταίος… Χίτλερ.
Άλλη μια συνέπεια που κάνεις δεν δίνει σημασία είναι το ξέπλυμα του Χίτλερ και των νεοναζί. Ο πρώτος που βαφτίστηκε Χίτλερ ήταν ο Σαντάμ Χουσεΐν από τον πατέρα Μπους το 1991. Τότε ξαφνικά, το πρώην τσιράκι των Αμερικάνων στον πόλεμο εναντίον του Ιράν, παρουσιάστηκε σαν ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρωπότητας, με στοιχεία μόνο του Αμερικανικού Πενταγώνου. Κατασκεύαζε βιολογικά όπλα μαζικής καταστροφής, και ο στρατός του διέπραττε βαρβαρότητες στο Κουβέιτ αρπάζοντας και σκοτώνοντας μωρά από τις λεχώνες μάνες τους. Όλα αυτά και με εικόνα μάλιστα μιας κουβεϊτιανής νοσοκόμας που τα διηγείται μέσα από λυγμούς. Εκ των υστέρων αποκαλύφτηκε ότι η νοσοκόμα ήταν κόρη του πρέσβη του Κουβέιτ και σπούδαζε τότε στις ΗΠΑ, απλά έπρεπε να δοθεί μια εικόνα στον τηλεοπτικό όχλο για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα που ακολούθησαν και έφεραν το όνομα, καταιγίδα της ερήμου. Ο δεύτερος ήταν ο Μιλόσεβιτς δια στόματος Κλίντον αυτή την φορά. Αυτός έκανε εθνοκάθαρση στη Βοσνία και στο Κοσσυφοπέδιο, όταν ο Μιλόσεβιτς δικάστηκε γι’ αυτές τις κατηγορίες από το ειδικό δικαστήριο της Χάγης, αθωώθηκε. Τραγική λεπτομέρεια, πέθανε πριν την ανάγνωση της απόφασης κατηγορώντας τους γιατρούς του για πλημμελή θεραπεία. Ο τρίτος είναι ο Πούτιν, κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου όπως ο βομβαρδισμός ενός μαιευτηρίου στην Μαριούπολη, ο οποίος διαψεύστηκε από την έγκυο που εμφανίζεται σε πρώτο πλάνο να δηλώνει ότι τους έστησαν και τους φωτογράφησαν χωρίς να τους πουν τίποτα και συνάμα ότι δεν βρισκόντουσαν στο μαιευτήριο γιατί το είχαν καταλάβει οι του-των ταγμάτων του Αζόφ, στις & μαρτίου 2022.
Για τον υποτιθέμενο βομβαρδισμό του νοσοκομείου παίδων στην Μαριούπολη. Η εικονιζόμενη έγκυος influencer Marianna Podgurskaya δήλωσε ότι ποτέ δεν υπήρξε ο βομβαρδισμός και απλά τους έφεραν εκεί και τους φωτογράφησαν χωρίς να τους πουν τίποτα. Το-τα τάγματα του Αζόφ είχαν εκκενώσει το νοσοκομείο.
Μια άλλη προσφιλής ιστορία είναι η σφαγή στην Μπούτσια όπου Ρώσοι στρατιώτες με λευκά περιβραχιόνια, εκτελούν Ρωσόφωνους που φορούν λευκά περιβραχιόνια για να εκφοβήσουν τους Ουκρανούς… Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω Γεωργιανοί της Γεωργιανής… Λεγεώνας που ανήκει στον ουκρανικό στρατό και φοράνε μπλε κορδέλα στο μανίκι, εκτελούν για εκφοβισμό Ρώσους στρατιώτες-αιχμαλώτους που φεράνε… άσπρη κορδέλα στο μανίκι.
Οι τρεις Χίτλερ, πάει ένας ανά δεκαετία, έχουν ένα κοινό. Και οι τρεις είναι φονιάδες. Όταν εξομοιώνεις τον Χίτλερ με τρεις φονιάδες, γιατί και οι τρεις… ήταν φονιάδες, τότε μηδενίζεις τα φυλετικά εγκλήματα του Χίτλερ και κατά κάποιον τρόπο τον ξεπλένεις… Τότε οδηγείς σε έναν κόσμο χωρίς μνήμες που όλα είναι ίδια κι απαράλαχτα, έναν κόσμο χειραγωγήσιμο που θα αποδέχεται νομοτελειακά όλες τις αποφάσεις των ιδιοκτητών του κόσμου.
Μια διασταύρωση.
Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το βιβλίο του Φράνκο Φρανκάσι «Τέταρτο Ράιχ», σύντομα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ο Φρανκάσι είναι Ιταλός δημοσιογράφος με ειδίκευση στην ερευνητική δημοσιογραφία με θέμα την άκρα δεξιά, τα νεοφασιστικά και νεοναζιστικά κινήματα στην Ευρώπη, τις σχέσεις τους με τις μυστικές υπηρεσίες αλλά και την ολιγαρχία. Στην παρουσίαση του βιβλίου ο Φρανκάσι12 σε συνέντευξη που δίνει, περιγράφει με στοιχεία την ναζιστικοποίηση όχι μόνο της Ουκρανίας αλλά όλης της Ευρώπης. Μιλά για την πόλη Πάρμα, όχι της Ιταλίας αλλά αυτό που βρίσκεται στην περιφέρεια του Σινσινάτι, στην πολιτεία του Οχάιο. Μια πόλη κοντά στις 85000 κατοίκους η οποία φιλοξένησε όλους τους Ουκρανούς ναζί που φυγαδεύτηκαν από την Ευρώπη, μέσω της συνεργασίας της CIA και του δικτύου της ODESSA. Το δίκτυο της ODESSA δημιουργήθηκε για να φυγαδεύσει τους ναζί από την Ευρώπη μετά το τέλος του πολέμου προς τις χώρες της Νοτίου Αμερικής. Τους Ουκρανούς και τους διαφόρους που προερχόντουσαν από την Βαλτική τους ανέλαβαν οι Αμερικάνοι. Πολλοί, δεύτερης και τρίτης γενιάς, εκπαιδεύτηκαν από την CIA και χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορα μέρη του κόσμου για τις βρώμικες υπηρεσίες (δολιοφθορές, σαμποτάζ, δολοφονίες ακτιβιστών κ.α.). Όταν έπεσε η Σοβιετική Ένωση πολλοί επέστρεψαν και δημιούργησαν διάφορα κόμματα της άκρας δεξιάς νεοναζιστικού τύπου. O ίδιος και η οικογένειά του στοχοποιήθηκαν από τον Δυτικό Τομέα. Τον επόμενο χρόνο, το 2015, μετά από τιμητική πρόσκληση του Δημάρχου της Οδησσού, πήγε στην Ουκρανία για να παρευρεθεί στην πρώτη επέτειο της σφαγής της Οδησσού. Ενώ περνούσε από τον έλεγχο διαβατηρίων στο Κίεβο, που αποτελούσε την πρώτη στάση του, τον πλησίασε ένας αστυνομικός και του ζήτησε να τον ακολουθήσει. Αντί να βρεθεί στο αεροπλάνο και να πετά για την Οδησσό, βρέθηκε σε ένα κελί. Τότε του συνέβησαν δυο απίστευτα, έτσι τα αποκαλεί, απίστευτα. Το πρώτο, ενημερώθηκε ότι τον συνέλαβαν επειδή διέπραξε το έγκλημα να είναι… «Εχθρός του ουκρανικού λαού»… Έμεινε άφωνος, γιατί συνειδητοποίησε ότι αυτό συμβαίνει σε μια θεωρητικά δημοκρατική χώρα που βρίσκεται στον προθάλαμο της Ε.Ε. και του «δημοκρατικού» ΝΑΤΟ, όχι στην Βόρεια Κορέα. Το δεύτερο απίστευτο ήταν ο λόγος για τον οποίο αυτός κατηγορήθηκε σαν, εχθρός του ουκρανικού λαού, είναι ότι είχε γράψει κάποια μη αρεστά άρθρα κι αυτό τον έβαλε σε μια μαύρη λίστα. Αυτή η μαύρη λίστα υπήρχε στην κατοχή του Υπουργείου Εσωτερικών και συντάχθηκε από μια ναζιστική οργάνωση η οποία ανήκει στον Δεξιό Τομέα. Ο αρχηγός τους τότε …ήταν ο Υπουργός Εσωτερικών. Είχε δημιουργήσει αυτήν την λίστα που στοχοποιούσε όχι μόνο αυτούς που είχαν γράψει δυσμενή άρθρα για την κατάσταση στην Ουκρανία αλλά και τις οικογένειές τους.
Η συνέντευξη και το βιβλίο είναι ενδιαφέροντα γιατί υπενθυμίζουν μια παράμετρο της Ιστορίας που όλοι ξεχνάμε. Οι ναζί ήταν τα αγαπημένα παιδιά της άρχουσας τάξης των ιδιοκτητών του κόσμου, για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί ο καπιταλισμός φύσει και θέσει, είναι ένα άκρως ρατσιστικό καθεστώς. Οι δολοφονίες μαύρων Αμερικάνων δεν συμβαίνουν γιατί είναι ρατσιστές οι μπάτσοι γ.δ., αλλά γιατί μαίνεται ένας ταξικός πόλεμος με θύματα τους μαύρους-λατίνους-λευκούς φτωχούς πολίτες. Και δεύτερον γιατί οι ναζί πάντα κάναν τη δουλειά χωρίς πολλές κουβέντες.
Μια ιδιαίτερη επισήμανση.
Όταν απαγορεύεις την κυκλοφορία της κουλτούρας, ανάγοντας την ρωσική κουλτούρα, στο άξονα του κακού, τότε δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να βαδίζεις στο δρόμο που χάραξε ο Χίτλερ, όταν το βράδυ της 10ης Μαΐου 1933 άρχισε να καίει τα βιβλία συγγραφέων που δεν γούσταρε. Συνέχισε δε κάνοντας πράξη την ρήση του ποιητή Χάινριχ Χάινε, έναν αιώνα πριν, «Εκεί όπου καίνε βιβλία μια μέρα θα κάψουν και ανθρώπους» εξολοθρεύοντας Εβραίους, Τσιγγάνους και Ομοφυλόφιλους, οι οποίοι είχαν την χειρότερη αντιμετώπιση. Αυτός είναι και ό λόγος που δεν συμψηφίζεις ούτε κατά διάνοια τον Χίτλερ με κάθε εγκληματία που θα συναντήσεις στην Ιστορία του ανθρώπου. Κι αν αποφασίσεις να το κάνεις, ξεκίνα πρώτα από τους Αμερικάνους προέδρους οι οποίοι κατά τον Τσόμσκι, όλοι τους έχουν εγκληματήσει κατά της ανθρωπότητας.
Και μια επικίνδυνη είδηση.
Τελικά οι Κινέζοι δεν χρειάστηκε να κάνουν βάσεις στο Μεξικό, τα Νησιά του Σολομώντος έφταναν. Οι ΗΠΑ μαζί με την Αυστραλία δήλωσαν ότι θα επέμβουν έτσι και κάνουν τα Νησιά του Σολομώντος ότι και οι Ουκρανοί, δηλαδή να διαλέξουν ελεύθερα για συμμάχους, τους Κινέζους και να τους επιτρέψουν να στήσουν μια βάση. Είμαι σίγουρος ότι όταν εισβάλουν οι Αμερικάνοι θα τους αντιμετωπίσουν με χάδια και νουθεσίες απενεργοποιημένου ουρανίου.
Τελικά
Θα έπρεπε κάποια στιγμή να κοιτάξουμε γύρω μας, χωρίς να ακούμε τους εγχώριους και παγκόσμιους τηλεμπλαμπλάδες γιατί είναι οι πρώτοι που καίνε βιβλία. Ίσως τότε δούμε ότι, στον κατασκευασμένο κόσμο που ζούμε, που είναι γεμάτος σύνορα και φράχτες, ο άλλος δεν είναι ο εχθρός, αλλά είναι κάποιος που έχει τις ίδιες ανάγκες με μας. Αν τον γνωρίσουμε τότε μπορούμε να συνεργαστούμε κι αυτό αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη της άρχουσας τάξης των ιδιοκτητών του κόσμου, γιατί ξέρουν ότι αποτελούν τα παράσιτα που απομυζούν το ανθρώπινο είδος. Ίσως τότε αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε σαν ένας παγκόσμιος λαός, το δικαίωμα στη ζωή κι αυτό που περιγράφει ο Βασίλι Γκρόσμαν, σαν ελευθερία: «…είναι η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία του Τύπου, η ελευθερία της συνείδησης. Η ελευθερία όμως απλώνεται σε ολόκληρη τη ζωή όλων των ανθρώπων. Ελευθερία είναι το δικαίωμά να σπείρεις ό,τι θες, να φτιάξεις παπούτσια και παλτά, είναι το δικαίωμα για εκείνον που έσπειρε να κάνει ψωμί, να το πουλήσει ή να μην το πουλήσει, αν δεν θέλει. Είναι το δικαίωμα του κλειδαρά, του σιδερά, του καλλιτέχνη να ζήσει και να δουλεύει όπως αυτός νομίζει, και όχι όπως τον διατάζουν»…
- https://autonomidrasi.com/2022/03/09/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%b1%ce%bc%cf%85%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%85%ce%ba%cf%81%ce%b1%ce%bd%ce%af/
- [i] Foreign Affairs; Now a Word From X
- https://www.theguardian.com/news/2021/oct/03/revealed-anti-oligarch-ukrainian-president-offshore-connections-volodymyr-zelenskiy
- Η φωτογραφία πάρθηκε από το άρθρο του Ιωάννη Μπαλτζώη και βρίσκεται στην σελίδα: https://slpress.gr/diethni/pos-egine-i-oykrania-o-orkismenos-echthros-tis-rosias/
- https://www.youtube.com/watch?v=lsm7YMsMWAE
- https://www.alfavita.gr/koinonia/126278_oi-neonazi-prota-biasan-straggalisan-kai-dolofonisan-sto-ktirio-toy-syndikatoy-i
- https://videopress.com/v/DKtH9nOo Το βιντεο υπήρχε και στο YouTube στη διεύθυνση www.youtube.com/watch?v=3lvDMVXwlu8 αλλά εξαφανίστηκε με το ξεκίνημα του πολέμου, πρέπει η προσφερόμενη εικόνα να εξυπηρετεί την κυρίαρχη αφήγηση.
- Η συνέντευξη παίχτηκε στο https://www.1tv.ru/news/2014-07-12/37175-bezhenka_iz_slavyanska_vspominaet_kak_pri_ney_kaznili_malenkogo_syna_i_zhenu_opolchentsa επίσης εξαφανισμένη από το YouTube.
- https://www.youtube.com/watch?v=oua0Puihrkc&t=210s
- https://www.rand.org/pubs/research_reports/RR3063.html
- https://www.olympia.gr/1473523/diethni/o-oliver-stooyn-koinopoiei-ereyna-gia-tin-oykrania-poy-tha-kanei-polloys-na-ntrepontai/
- https://www.youtube.com/watch?v=G3mfu-OU2Bs ή https://www.youtube.com/watch?v=GRfGA-_jP4Y
