«Οι αφροαμερικανοί ζούσαν σε ένα φλεγόμενο κτίριο εδώ και πολλά χρόνια, πνιγόντουσαν από τον καπνό καθώς οι φλόγες έκαιγαν ολοένα και πιο κοντά τους. Ο ρατσισμός στην Αμερική είναι σαν την σκόνη στον αέρα. Δεν την βλέπεις – ακόμη και εάν πνίγεσαι από αυτή- μέχρι να αφήσει τον ήλιο να μπει. Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι είναι παντού». | Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ανάρτηση στο Twitter, για την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.
«Τα επεισόδια που βλέπουμε να εκτυλίσσονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα και οι καταστροφές σε σπίτια, αυτοκίνητα, μαγαζιά, περιουσίες ανθρώπων αφορούν τελικά εργαζόμενους και φορολογούμενους οι οποίοι πληρώνουν πολλά χρήματα κάθε χρόνο για τα επιδόματα που εισπράττουν οι Ρομά. Η συγκεκριμένη ομάδα είναι ωφελούμενη, δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια σε κάποιες αλήθειες που συμβαίνουν στους καταυλισμούς και είναι παραβατικές συμπεριφορές εδώ και χρόνια και να μένουμε άπραγοι. Να βλέπουμε πράγματα που έχουν να κάνουν με βιασμούς ανηλίκων, εμπορία ανηλίκων, έχουμε περιπτώσεις που οι γονείς πουλάνε τα παιδιά τους για να παντρευτούν με άλλες οικογένειες σε ηλικίες 13-14 ετών. Βλέπουμε παράνομη οπλοχρησία και οπλοκατοχή, βλέπουμε πυροβολισμούς, κλοπές, ληστείες». | Κωνσταντίνος Κυρανάκης Βουλευτής της Ν.Δ., σχολιάζοντας τις αντιδράσεις των Ρομά για την σχεδόν δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη, στον Αντένα.
«Μαύρο χρώμα σ’ άσπρο τοίχο, κίτρινο και κρεολί / Απ’ το στόχαστρο κι ευθεία, όλα είναι μια βολή / Ένα χρώμα κι άλλο χρώμα, υλικό για μια ζωή / μας το πήραν οι ζωγράφοι, και το χάσαν οι λαοί.» | Ξενοφώντας Φιλέρης- Κώστας Χατζής, «Είμαι Μαύρος».«Το γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι εξεγείρονται. Και είναι μέσω της εξέγερσης που υπεισέρχεται η υποκειμενικότητα –όχι εκείνη των μεγάλων ανδρών, αλλά του καθενός και της καθεμιάς– μέσα στην ιστορία και της δίνει πνοή… Ο λόγος που το χρονικό των ανθρώπων δεν έχει τη μορφή της εξέλιξης αλλά της “ιστορίας”, είναι ακριβώς επειδή υπάρχουν αυτές οι φωνές [ενός κατάδικου, ενός τρελού, ενός λαού που απορρίπτει το καθεστώς που τον καταπιέζει]». | Michel Foucaul-Maxime Rodinson, Είναι ανώφελο να εξεγείρεσαι; Κείμενα για την Ιρανική Επανάσταση και το πολιτικό Ισλάμ | Ακυβέρνητες Πολιτείες, Θεσσαλονίκη 2022.
Δυστυχώς ο Θεός δεν εισάκουσε τις προσευχές μας, όπως και τις προσευχές όλων όσων είχαν πληροφορηθεί το τραγικό συμβάν, ανεξαρτήτως ευθυνών του 16χρονου στη Θεσσαλονίκη και αποφάσισε να τον πάρει κοντά του. Εύχομαι στην οικογένειά του να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και ειδικά στη μητέρα του παιδιού του να έχει το κουράγιο και τα μέσα να το μεγαλώσει σωστά και να το κάνει έναν χρήσιμο άνθρωπο στην κοινωνία. | O Αλέξης Κούγιας, δικηγόρος υπεράσπισης του δολοφόνου μπάτσου γ.δ., αναλύει την Κούγια ηθική.
Μ’ ένα σπασμένο καθρεπτάκι / στον κόσμο βγαίνει το γυφτάκι / και χάνεται… | Τρίστιχο από το τραγούδι Γυφτάκι, ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου σε στίχους Λίνα Νικολακοπούλου και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη.
Η σφαίρα είναι μία λέξη με πολλαπλές σημασίες. Είναι θηλυκιά στο γένος. Στην γεωμετρία περιγράφετε σαν ένα στέρεο σώμα στο οποίο όλα τα σημεία της επιφάνειας ισαπέχουν από το κέντρο. Κάπως έτσι περιγράφουμε και την Γη, σαν σφαίρα αν και νομίζω ότι μοιάζει με πιότερο με πατάτα. Στην φιλοσοφία ορίζεται, σαν ένας νοητός χώρος που περιβάλει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, π.χ. η σφαίρα του εφικτού ή του φανταστικού ή, καλή της ώρα, των ιδεών. Στην πραγματική ζωή όταν λέμε σφαίρα εννοούμε την βολίδα του φορητού πυροβόλου όπλου.
Μπορούμε να την αποκαλέσουμε βόλι, φυσέκι, φυσίγγιο, αλλά και βλήμα. Το σίγουρο είναι ότι τρέχει πιο γρήγορα από τον άνθρωπο. Αποστολή της σφαίρας είναι να σκοτώσει τον στόχο της. Η επιστήμη που ασχολείται με τις σφαίρες και περιγράφει την πορεία τους είναι η βλητική. Αυτή μας ορίζει ότι η σφαίρα διαγράφει συγκεκριμένη τροχιά-πορεία και δεν κάνει ποτέ του κεφαλιού της. Άλλωστε δεν έχει κεφάλι, είναι απλά ένα αναλώσιμο. Χρειάζεται πάντα ένα όπλο που θα της δώσει την ώθηση που χρειάζεται για να επιτελέσει το δυσάρεστο έργο της.
Το όπλο το χειρίζεται πάντα κάποιο ανθρώπινο χέρι που… έχει νοημοσύνη…
Στην σουρεαλιστική ιστορία του κόσμου υπήρξε μόνο μια σφαίρα που έκανε του κεφαλιού της με φονικά αποτελέσματα. Ήταν η σφαίρα που σκότωσε τον Κέννεντυ. Αυτή αφού μπήκε και βγήκε και ξανά μπήκε, κάνοντας κύκλους μέσα στο σώμα του προέδρου, ξαναβγήκε και τραυμάτισε και τον κυβερνήτη. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια όπως συνήθιζε να λέει ο λαός. Η επόμενη σφαίρα που έκανε του κεφαλιού της ήταν η σφαίρα που δολοφόνησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Κατά την κούγια εκδοχή, ο Κορκονέας πυροβόλησε προς το φεγγάρι και ο Αλέξης ξάπλωσε επίτηδες, για να δεχτεί την σφαίρα κατάστηθα. Άμα είσαι ούγιας, είσαι έτοιμος να υποστηρίξεις τα πάντα όσο παράλογα κι αν είναι, ακόμα κι όταν καταλαβαίνεις ότι ο πελάτης σου είναι αμετανόητος δολοφόνος και αποσύρεσαι, για να αναλάβει κάποιος άλλος με παρόμοια ηθική.
Στις πέντε του Δεκέμβρη όχι μια αλλά δύο σφαίρες ξεκίνησαν το ταξίδι από το όπλο του… ανώνυμου μπάτσου γ.δ. με στόχο κατά την κούγια εκδοχή η μία το φεγγάρι κι άλλη τα λάστιχα. Ας δούμε τι δηλώνει η κούγια εκδοχή: Καταδιώκουμε ένα μαστουρωμένο ή πιωμένο Ρομά ο οποίος αντί να φύγει με το αγροτικό και να προσπαθήσει να φτάσει στον καταυλισμό, αυτός κάνει του κεφαλιού του και με δολοφονική μανία προσπαθεί, κάνοντας διαδοχικές αναστροφές με το αγροτικό, για να μας επιτεθεί με σκοπό να μας εξοντώσει. Τότε εγώ, ο ανώνυμος μπάτσος γ.δ. σαν άλλος Τζον Γουέιν αφήνω το τιμόνι της μηχανής που καβαλώ, στην τρίτη αναστροφή, βγάζω το πιστόλι μου και πυροβολώ δυο φορές, πιο γρήγορα κι από την σκιά μου φωνάζοντας, φτάνει πια. Η πρώτη, η προειδοποιητική είχε σαν στόχο το φεγγάρι αλλά αστοχεί και τραυματίζει ένα σπίτι. Η δεύτερη είχε σαν στόχο της τα λάστιχα, αλλά επειδή καβάλησα ένα σαμαράκι κι αυτή με την σειρά της αστοχεί και βρίσκει, τον μαστουρωμένο ή σουρωμένο Ρομά οδηγό στο κεφάλι με θανάσιμα αποτελέσματα. Ήταν η κακιά στιγμή και τίποτε άλλο κύριε πρόεδρε, αφού να φανταστείτε κύριε πρόεδρε, όταν σταμάτησε το αυτοκίνητο τρακάροντας επάνω στον τοίχο, επί μισή ώρα τον καλούσαμε να παραδοθεί, γιατί πιστεύαμε ότι είναι ζωντανός και κάνει τον ψόφιο κοριό για να τον λυπηθούμε, όπως κάνουν όλοι της ράτσας του.
Σύμφωνα λοιπόν με την Κούγια εκδοχή, το σουρωμένο ή μαστουρωμένο θύμα θέλησε να δολοφονήσει του διώκτες του μπάτσους γ.δ., όχι μια αλλά τρεις φορές, κάνοντας ισάριθμες αναστροφές με το αγροτικό, έτσι ο κατηγορούμενος για να προστατεύσει τους συναδέλφους του, αναγκάστηκε να πυροβολήσει δύο φορές. Απέφυγε να πει ότι πυροβόλησε προς τα πάνω αλλά παραδέχτηκε ότι πυροβόλησε προς έναν απροσδιόριστο στόχο, μιας και ήθελε να προειδοποιήσει το σουρωμένο ή μαστουρωμένο θύμα. Τότε ο κακοσυντηρημένος δρόμος έγινε η αιτία να αναπηδήσει η μηχανή που οδηγούσε με συνέπεια να τραυματίσει ένα σπίτι, με την πρώτη σφαίρα και με την δεύτερη η οποία σαν στόχο είχε τα λάστιχα του αυτοκινήτου να τραυματίσει θανάσιμα το σουρωμένο ή μαστουρωμένο θύμα. Ήταν η κακιά στιγμή και τίποτε άλλο, αν ήθελε να δολοφονήσει το θύμα θα έριχνε και τις 13 σφαίρες που είχε στο όπλο του…
Κλείνω τα μάτια και παρακολουθώ, με την λειψή φαντασία μου, την καταδίωξη. Είναι βράδυ, ένα αγροτικό κάνει αναστροφή και προσπαθεί να εμβολίσει μετωπικά, για τρίτη και φαρμακερή φορά, δύο μηχανές με μπάτσους γ.δ. που τον καταδιώκουν. Στην πρώτη επιβαίνουν δύο μπάτσοι γ.δ., προφανώς προπορεύονται. Στην δεύτερη μηχανή που ακολουθεί ο καβαλάρης μπάτσος γ.δ. παρατηρεί ότι οι συνάδελφοί του κινδυνεύουν. Αφήνει με το δεξί του χέρι το τιμόνι. Ταυτόχρονα τραβάει, πιο γρήγορα από την σκιά του, το υπηρεσιακό δεκατριάσφαιρο πιστόλι και πυροβολεί, εν κινήσει, δύο φορές. Σημαδεύει τα λάστιχα, θέλει να ακινητοποιήσει το αυτοκίνητο. Όπως είναι φυσικό οι σφαίρες κάναν του κεφαλιού τους. Η πρώτη προειδοποιητική αντί να πάει προς το φεγγάρι τραυματίζει ένα σπίτι. Η δεύτερη ακολουθεί πιο τρελή πορεία, περνά το επιτιθέμενο αυτοκίνητο, φρενάρει, κάνει μια στροφή γύρω από τον άξονά της και ανακτώντας την αρχική της ταχύτητα, καρφώνεται χαμηλά αριστερά στο πίσω μέρος του κεφαλιού του σουρωμένου ή μαστουρωμένου οδηγού. Εκεί τελειώνει το ταξίδι της…
Κώστας Φραγκούλης.
Μέχρι τώρα δεν ανέφερα το όνομα του θύματος. Ο λόγος είναι απλός. Ανήκει στους ανύπαρκτους ανθρώπους. Ο Κώστας Φραγκούλης ήταν ένα παιδί δεκάξι χρονών. Ο Κώστας Φραγκούλης εκτός από παιδί όμως ήταν και πατέρας ενός άλλου παιδιού. Είναι το έθιμο που επικρατεί στην φυλή να παντρεύονται νωρίς, ο Κώστας Φραγκούλης είναι Ρομ.
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, θυμάμαι τα έπινα σε ένα μπαρ κοντά στο διοικητήριο -έτσι λέγαν κάποτε το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης- ήταν μια η ώρα όταν αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι. Πήρα την Εγνατία και ξαφνικά βρέθηκα σε μια εμπόλεμη ζώνη. Τότε άκουσα για πρώτη φορά ειδήσεις και έμαθα, ότι λίγο πριν είχε δολοφονηθεί στα Εξάρχεια, ένα δεκαεξάχρονο παιδί το οποίο ενόχλησε με την συμπεριφορά του τον μπάτσο γ.δ., σε συσκευασία ειδικού φρουρού, Επαμεινώντα Κορκονέα.
Αμέσως άναψε μια φωτιά που έκαψε τα πάντα για τρεις μέρες. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας διαδήλωναν σ’ όλη την Ελλάδα εξοργισμένοι από το σοκ της δολοφονίας ενός δεκαεξάχρονου παιδιού, το οποίο έβλεπαν σαν το δικό τους παιδί. Ήταν τέτοιος ο τρόμος που βίωσε η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών που ξαφνικά εμφανίστηκαν ομάδες αγανακτισμένων κατοίκων, οι οποίοι σε συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής έδερναν ότι κινιόταν. Κατόπιν τους γνωρίσαμε καλύτερα σαν τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Τα πάντα ηρέμησαν με την προφυλάκιση των δύο μπάτσων γ.δ. Σήμερα, η 6 του Δεκέμβρη είναι μια μέρα μνήμης για πολλούς ανάλογη με την επέτειο του πολυτεχνείου.
Είναι η μνήμη του μη περαιτέρω ή να το πω καλύτερα, όταν ένας οποιοσδήποτε φρουρός της τάξης σηκώνει το όπλο του και πυροβολεί εν ψυχρώ ένα παιδί τότε φωνάζεις φτάνει μέχρι εδώ ήταν και στέκεσαι απέναντι. Στην αντίθετη περίπτωση, όπως λέει κι ο Τζίμης ο Λόντον, ψάχνεις να βρεις ένα λάκκο με νερό να πέσεις να πνιγείς ή λίγο σχοινί για να κρεμαστείς. Αυτός είναι ο λόγος που θυμόμαστε την μέρα του Αλέξη.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, λίγο πριν ξημερώσει η 6 του Δεκέμβρη πέφτει περίπου νεκρός από σφαίρα στο κεφάλι, ένας άλλος δεκαεξάχρονος, ο Κώστας Φραγκούλης. Άναψαν φωτιές, αλλά μόνο στους καταυλισμούς και τις συνοικίες των Ρομά. Βγήκαν όπλα και ειπώθηκαν βαριές κουβέντες με κύριο στόχο την απόδοση της δικαιοσύνης. Οι δημοσιογράφοι των μεγάλων καναλιών ύψωσαν τις φωνές τους εναντίον των εξοργισμένων Ρομά δηλώνοντας ότι δεν μπορούν να καταλάβουν, τι θα κερδίσουν με τις ανεξέλεγκτες πράξεις βίας εναντίον των μπάτσων γ.δ. της ΟΠΚΕ και την καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών και ιδιωτικών περιουσιών. Μέσα στην εικόνα της πραγματικότητας χάθηκε ή εικόνα του Κώστα. Η μεσαία τάξη των μικροαστών που ξεσηκώθηκε για τον Αλέξη, τώρα κάνει ζάπινγκ να δει κάνα αγώνα από το Καταραμένο παγκόσμιο κύπελο. Σαν να έχουμε συνηθίσει την βία των μπάτσων γ.δ. καταδικάζοντας το γεγονός της δολοφονίας του Κώστα, να χωνευτεί μεσ’ το στομάχι της ιστορίας και να σιγοσβήσει από τη μνήμη μας.
Ανήκω όπως όλοι κι εγώ, στην μεσαία τάξη των μικροαστών, αλλά έχω ένα έμφυτο ελάττωμα.
Γεννήθηκα ανάποδα κι αυτό με κάνει να λειτουργώ ανάποδα σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους, τους κανονικούς. Ως ανάποδος βλέπω τα πράγματα με την δική μου ανάποδη οπτική. Αυτό με κάνει λίγο ως πολύ αντιτουριστικό γιατί επιμένω να θυμάμαι. Αρνούμαι να δεχτώ ότι η δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη είναι κάτι διαφορετικό από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Δυο δεκαεξάρηδες χάθηκαν πριν μας γαμήσουν τα λύκεια. Δυο δικά μας παιδιά. Είναι λάθος να τα ξεχωρίσουμε και να απομονώσουμε τα ένα σε σχέση με το άλλο.
Ο Κώστας Φραγκούλης δεν είναι το θύμα άλλης μια ρατσιστικής δολοφονίας, αλλά το θύμα ενός ταξικού πολέμου που βιώνουμε πάντα κι ο οποίος θα χειροτερεύει με την πάροδο του χρόνου. Αν επικεντρώσουμε μόνο στον ρατσιστικό χαρακτήρα του εγκλήματος, τότε κάθε συζήτηση που θα γίνει, θα αφορά μόνο τον ρατσισμό της κοινωνίας μας ή του μπάτσου γ.δ., που σύμφωνα με την Κούγια ηθική πυροβόλησε αμυνόμενος σε μια δολοφονική επίθεση. Το ότι είμαστε μια ρατσιστική κοινωνία θα μπορούσε να απαντηθεί αν αναρωτηθούμε, τι θα γινόταν αν ο Κώστας Φραγκούλης δεν ήταν Ρομ και ήταν το παιδί της καλής οικογένειας, που έφυγε χωρίς να πληρώσει;..
Το γαμώτο στην υπόθεση του Κώστα Φραγκούλη είναι ότι πυροβολήθηκε, όπως και ο Κώστας Σαμπάνης, όχι γιατί είναι «γύφτος» αλλά γιατί είναι φτωχός. Φυσικά πολλοί Ρομά στην Ελλάδα είναι φτωχοί άρα εν δυνάμει εγκληματίες. Κι αυτό είναι που με τρομάζει. Μπαίνουμε σε μια περίοδο που η φτώχεια, ανεξάρτητα από το χρώμα, την θρησκεία ή τη γλώσσα, θα αντιμετωπίζεται σαν έγκλημα.
Αν κάτσουμε και το ψάξουμε με τις στατιστικές του ΟΟΣΑ και της ΤτΕ, θα δούμε ότι στην Ελλάδα ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας εφτά στους δέκα Έλληνες (68,3%). Ένας στους οκτώ Έλληνες, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (12,8%). Το ανάλογο ποσοστό στην Αμερική είναι 17,8%. Τα νούμερα σε κάθε χώρα είναι αμείλικτα. Ας το δούμε από τη μεριά της απλής αριθμητικής. Το 68,3% των φτωχών ψηφοφόρων είναι ένα τρομερό νούμερο αν κατορθώσει να διανοηθεί τη θέση του και ενώσει τη μοίρα του σ’ ένα κοινό σκοπό.
Banksy
Αυτό είναι που τρέμει η άρχουσα τάξη των αφεντικών του κόσμου. Ο μόνος τρόπος που έχει, είναι ο τρόπος της διαίρεσης αποσπώντας την προσοχή τους, σε ζητήματα που ακουμπούν στο συναίσθημα του όπως το μεταναστευτικό, οι γυναικοκτονίες, τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ή μειονοτήτων σαν τους Ρομά, τα δικαιώματα ζώων κ.α.
Όλα τα παραπάνω, είναι πολύ σοβαρά προβλήματα, αλλά όσο μένουμε σ’ αυτά, απαγορεύουμε στους εαυτούς μας να αναρωτηθούμε, πως μας δουλεύουν τόσο καιρό; Οι ανεξάρτητες αρχές, η θεότυφλη δικαιοσύνη και η λειψή δημοκρατία που λειτουργεί μόνο για τους λίγους, πως παρουσιάζονται σαν παράδεισος που αν τον απωλέσουμε θα χαθούμε;.. Πως μηχανές Τεχνητής νοημοσύνης αντί να λειτουργούν έτσι ώστε το επίπεδο της ζωής όλων να γίνεται καλύτερο, μας αστυνομεύουν για χάρη των ιδιοκτητών τους; Πως γίνεται κανείς μπάτσος γ.δ. με μοναδικό προσόν, ότι είναι ενδεχόμενα λοκατζής και σίγουρα χρυσαυγίτης και τρίμηνη μη εκπαίδευση; Όταν προσλαμβάνονται τέτοιοι άνθρωποι και τους δίνονται όπλα, ο στόχος των αφεντικών τους είναι η παραβίαση της τάξης και η δημιουργία νέας τάξης που θα προκαλεί τον φόβο της μεσαίας τάξης των μικροαστών. Κάτι που θα χρειαστεί τα επόμενα χρόνια με την αλματώδη ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης, που θα οδηγήσει στην σταδιακή εξαφάνιση της μεσαίας τάξης των μικροαστών.
Αντί να ενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τον πραγματικό εχθρό που είναι τα αφεντικά του κόσμου με τους κυνικούς πολιτικούς υπαλλήλους τους, και την θεότυφλη και αδέκαστη στη μη απόδοση δικαίου δικαιοσύνης, πέφτουμε στην παγίδα που μας στήνουν και στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου. Στην ουσία σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, αντί να σκοτωθούμε με τον πραγματικό εχθρό. Ένας φίλος μου ζωγράφος συνήθιζε να λέει ότι είμαστε τόσο πολλοί, που μπορούμε κάλλιστα να μαζέψουμε τα αφεντικά του κόσμου σε μια γούβα και φτύνοντας όλοι από μια φορά, να τους πνίξουμε.
Αν θέλουμε να επιβιώσει η οντότητα άνθρωπος και να περάσει σ’ ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης, προτείνω να ξεχάσουμε όλοι το εγώ, γιατί κανείς μας από μόνος του… δεν είναι ο άνθρωπος…
Υ.Γ. 1 Πολλές από τις σκέψεις του κειμένου είναι επηρεασμένες από ένα εξαιρετικό κείμενο του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, στο ΤΙΜΕ της 17ης Αυγούστου του 2014,για την εξέγερση στο Φέργκιουσον και τον ταξικό πόλεμο στις ΗΠΑ. Το κείμενο μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε από το barikat.gr.
Υ.Γ. 2 όταν η δικαιοσύνη αρχίζει να βλέπει και να ζυγίζει τότε θα έχουμε ΔΗΚΕΟΣΗΝΙ πραγματική.
Ν’Γκουζότο
