ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΥΤΡΩΝΟΥΝ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΚΙ «ΑΓΡΙΑ ΔΕΝΤΡΑ» ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΣΙΜΕΝΤΑ
Τι είναι η οδός στεκιών -ο πλάτανός μας- :
Η οδός στεκιών είναι ένας χώρος ανάμεσα στο κεντρικό κτίριο της Σ.Θ.Ε. και το κτίριο του βιολογικού, το οποίο στέγαζε δύο στέκια, για κακή μας όμως τύχη πλέον μόνο ένα. Παράλληλα, αποτελεί ένα χώρο εντός του ασύλου, ένα δημόσιο εν γένει χώρο κοινωνικοποίησης, πολιτικής ζύμωσης, αράγματος και ψυχαγωγίας. Ιστορικά, σε αυτόν τον χώρο έχουν γίνει αγώνες με σημαντικότητα που δεν θα μπορούσε να χωρέσει σε μερικές λέξεις, από φοιτητικούς, αντικατασταλτικούς, αγώνες ενάντια στην υποχρεωτική στράτευση ,αλληλεγγύης σε έγκλειστους αγωνιστές κι άλλους πολλούς. Ακόμα αποτελεί σημείο αναφοράς στην πολιτιστική κουλτούρα και αυτό-οργανωμένη τέχνη -DIY- , έχοντας φιλοξενήσει εκατοντάδες μουσικές συναυλίες, ιδιαίτερα της πανκ σκηνής, πάρτι, μπαρ οικονομικής ενίσχυσης, καφενεία, εκδηλώσεις, προβολές, χωρίς κανένα οικονομικό αντίτιμο, από τα κάτω για τα κάτω. Και μιας και είπαμε για «κάτω», να υπενθυμίσουμε ότι από τα ανήλια υπόγεια της Σ.Θ.Ε. με το τεχνητό φως είναι από τα λίγα σημεία της σχολής με καθαρό αέρα και φυσικό φως, θυμίζοντας κάποιο αίθριο θέλοντας να τονίσουνε την ζωτική του σημασία.
Θεωρούμε πως η ελευθερία και η οικειότητα που πρόσφερε – ελπίζοντας να ξαναπροσφέρει σύντομα- ο πλάτανος, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την πολιτική του ιστορία και φύση.
Η σύγχρονη καταστολή και περιστολή των ελευθεριών μας :
Από τις απαρχές του 21ου αιώνα, το κράτος επιχειρεί να εγκαθιδρύσει ένα οικουμενικό πανοπτικόν, το οποίο μέσω της πειθάρχησης και εντατικοποίησης που επιβάλλει στα υποκείμενα, καλεί τα
ίδια να γίνουν οι επιτηρητές και οι δεσμοφύλακες του εαυτού τους και του ενός του άλλου, δημιουργώντας ένα υβριδικό μοντέλο κεντρικής επιτήρησης -καταστολή, κάμερες, πειθαρχικά ,διαγραφές, νόμοι- και αποκεντρωμένης επιτήρησης. Αρχικά, οι μπάτσοι βρίσκονται σε κάθε σχολή, πάρκο ή γειτονιά και όπου δεν φτάνει το μάτι του ρουφιάνου, φτάνουν οι κάμερες, η ελεγχόμενη είσοδος τύπου τουρνικέ και τα face controls από κάθε είδους σεκιουριτά. Με επιτομή και magnum opus του κράτους την καταστολή εντός της πανδημίας, όπου επέδειξε το επίπεδο κοινωνικού ελέγχου που μπορεί να έχει πάνω στις ζωές μας σε συνδυασμό με τον εξευγενισμό -gentrification- , ο οποίος ήρθε να ξεριζώσει ό,τι δεν σκότωσε το ξύλο και τα χημικά, ιδιωτικοποιώντας δημόσιους χώρους, αναπλάθοντας οικονομικά και πολεοδομικά, συνοικίες και γειτονιές στα μέτρα της αγορ(αστικής) φυλακής. Μέσω των παραπάνω λαμβάνει σάρκα και οστά το κεντροποιημένο σύστημα επιτήρησης.
Παράλληλα, το κράτος επιχειρεί με τα εργαλεία του, «τους θεσμούς», δηλαδή το πανεπιστήμιο, το ακαδημαϊκό κατεστημένο, το σχολείο, την εκκλησία, τα Μ.Μ.Ε. και την παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια, να κυριαρχεί στη διαδικασία της σημασιοδότησης των κοινωνικών ρόλων, προσπαθώντας να τους μεταπλάσει ώστε να υποστηρίζουν τα υλικά του συμφέροντα και την ιδεολογία του.
Παράλληλα μία γενικότερη τάση που παρατηρείται στις πολιτικές του κεφαλαίου είναι η προσπάθεια για νοηματοδότηση της έννοιας του χρόνου με βασικό στόχο την χειραγώγησή του. Αυτή η κυρίαρχη νοηματοδότηση συναρτά τον χρόνο απόλυτα με την παραγωγικότητα και την εργασιακή εμπειρία -αμειβόμενη ή μη, τυπική ή άτυπη εργασία- , που ως αποτέλεσμα στο προσωπικό
επίπεδο φέρει άγχος, και αίσθημα απώλειας ελέγχου της ίδιας μας της ζωής. Συνεπώς, οι πολιτικές αυτές αλλοτριώνουν τα άτομα από τον ίδιο τους τον χώρο και τον χρόνο.
Σε ειδικότερο επίπεδο, στην πραγματικότητα του φοιτητή αυτό πραγματοποιείται μέσω της εντατικοποίησης και του κατακερματισμού του πτυχίου που οδηγεί σε ένα αέναο κυνήγι «γεμίσματος» του προσοντολογίου. Αναδύεται λοιπόν, ένας ανθρωπότυπος εντατικοποιημένου και υπάκουου φοιτητή, έτοιμος για να εισέλθει στην αγορά εργασίας συμμετέχοντας στην παραγωγική διαδικασία. Όμως, ο ρόλος που επιχειρείται να συναρτηθεί στον φοιτητή είναι διττός, αυτός του δυνητικού εργαζόμενου που αναφέρθηκε, και αυτός του καταναλωτή. Τα κυρίαρχα συμβατικά πρότυπα εμπεριέχουν διαφόρων ειδών επίπλαστες ανάγκες του θεαματικού και παθητικού «έχειν», ενάντια στο ενεργητικό και ριζοσπαστικό «είναι». Το μεγάλο τέχνασμα του κράτους και του κεφαλαίου είναι να παρουσιάζει το προηγούμενο ιδεολόγημα ως την μοναδική δίοδο , η οποία είναι αυτή της βαθιάς ιδιώτευσης και του οξύ ανταγωνισμού με τους συμφοιτητές ή μελλοντικούς συναδέλφους. Όταν οι υποτελείς αφομοιώνουν και αναπαράγουν τους συμβατούς κοινωνικούς ρόλους -όπως του προαναφερόμενου- ενώ παράλληλα αλληλοπειθαρχούνται εξοστρακίζοντας κοινωνικά και περιθωριοποιώντας τα αποκλίνοντα άτομα, λαμβάνει σάρκα και οστά το αποκεντρωμένο σύστημα επιτήρησης. Παρόλα αυτά, αναγνωρίζουμε ότι οι υλικές μας ανάγκες, επιβάλλονται σε πολλές από τις επιλογές μας σαν υποκείμενα, και επειδή δεν μπορεί ένα άτομο να βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση αντιφάσεων και σύγχυσης οδηγείται σε συνειδησιακή έκπτωση και έναν μερικό ή ολικό συμβιβασμό με το υπάρχον. Για αυτό τον λόγο, η πολεμική μας στρέφεται όχι ενάντια στο συμφοιτητή μας αλλά ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, τα οποία παρουσιάζουν τον δικό τους δρόμο, τον δρόμο της υπακοής, του καριερισμού και της επαγγελματικής ανέλιξης, ως μονόδρομο. Σε αντιπαραβολή με αυτόν τον δρόμο εμείς προτάσσουμε τον δρόμο της συλλογικής δράσης και αντίστασης, των σχέσεων αλληλεγγύης και της αμφισβήτησης αυτών των νοηματοδοτήσεων, δημιουργώντας τις δικές μας ταυτότητες αποκομμένες από την εμπορευματοποιημένη και κανιβαλιστική ύπαρξη.
Το άσυλο και οι δημόσιοι χώροι , αναπόσπαστα κομμάτια του κοινωνικού και ταξικού αγώνα:
Έφορο έδαφος για την καλλιέργεια κοινοτήτων αγώνα και αλληλοβοήθειας αποτελούν το άσυλο, τα πάρκα και οι πλατείες – δημόσιοι χώροι- , τα στέκια και οι καταλήψεις. Εκεί που δεν φτάνουν τα ακροδάχτυλα του κράτους, εκεί που ανθίζουν τα πλατάνια, εκεί μπορούμε και αναπνέουμε. Εκεί ακριβώς, φυτρώνουν διαρκείς και ουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις, οι οποίες αντλούν την ζωτικότητά τους από τις βαθιά χωμένες στο έδαφος ρίζες τους, πίνοντας νερό από τα υπόγεια αντι-ιεραρχικά και αντιθεσμικά ύδατα. Συγκεκριμένα, το στενό του πλατάνου έχει δεχτεί λυσσαλέα καταστολή από το πανοπτικόν κράτος-πρυτανείας για την ικανότητά του να κλέβει λίγο χώμα και λίγο ήλιο από την άγονη πέτρα και τον φουρτουνιασμένο ουρανό του ακαδημαϊσμού. Εκεί έγκειται η εκκένωση του «στεκιού στο βιολογικό», ένα εκ των δύο στεκιών του χώρου, και εκεί επίσης έγκειται η προσπάθεια μόνιμης στρατοπέδευσης των ένστολων βαρβάρων, που η κουλτούρα τους είναι να κατουράνε -όταν δεν βιάζουν, σκοτώνουν, σμπρώχνουν ναρκωτικά ή εκδίδουν- στον χώρο τον οποίον υπάρχουμε και υποτίθεται ότι προστατεύουν.
Αναγνωρίζοντας την επικινδυνότητα των δημόσιων χώρων και των συλλογικών σχέσεων, το ντουέτο κράτος-κεφαλαίο ρίχνεται αποφασιστικά στην μάχη νομοθετώντας -ν.4777 ,ν.Χατζηδάκη, νόμος απαγόρευσης διαδηλώσεων κ.λπ.- , καταστέλλοντας και συγκαλύπτοντας τις φρικαλεότητές τους, μεταξύ άλλων και πτώσεις φοιτητών. Ως κύριοι τόποι συνάντησης και ψυχαγωγίας είναι αναπόσπαστοι από τον κοινωνικό-ταξικό αγώνα και σε οποιαδήποτε απειλή τους απαντάμε πολύμορφα, αδιαμεσολάβητα και μαχητικά. Επιθυμία μας είναι όλα τα πάρκα, οι πλατείες και οι γειτονιές να γίνουν άσυλο, όπως αυτό του campus, όχι με την νομική έννοια του όρου, αλλά με την έννοια θα αποτελούν κεκτημένο λαϊκών-συλλογικών αγώνων.
Η συλλογικοποίηση και η δημιουργία κοινοτήτων αγώνα έχει να προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα μπορούν να γραφούν σε 15 αράδες, η ουσιαστική ζύμωση μέσω της βίωσης δεν μπορεί να συγκριθεί με την αφήγηση ή την αναπαράσταση πολιτικών θέσεων και πράξεων, και για αυτό πρώτα και κύρια επιθυμούμε τη συνάντηση με τους συνανθρώπους μας, στις Γενικές Συνελεύσεις, στα ανοικτά πλαίσια/πρωτοβουλίες, σε συνελεύσεις γειτονιάς, στις καταλήψεις κ.α, και όχι απλά μία ψήφο στις εκλογές. Επιθυμούμε ακόμα, την συνάντηση με όλα τα καταπιεσμένα άτομα της κοινωνίας για να ενώσουμε τις αρνήσεις μας και να αμφισβητήσουμε την τεμαχισμένη αντίληψη για την κοινωνία που προωθείται από τους καταπιεστές μας, έως ότου τα “άγρια δέντρα” καταπνίξουν τα γκρίζα τσιμέντα και τα πολυτελή κελιά των αστών έως ότου δημιουργήσουν ρωγμές στο μπετό του υπάρχοντος μέχρι το σημείο της μη επιστροφής. Για να γίνει αυτό πραγματικότητα χρειάζεται συνέπεια,
οργάνωση στη βάση και αειθαλείς αγώνες.
ΗΜΕΡΑ ΕΠΑΝΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΠΛΑΤΑΝΟΥ ΤΡΙΤΗ
1/11/2022
ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ, ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΟΙ ΧΩΡΟΙ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ, ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΦΟΙΤΗΤ(ΡΙ)ΩΝ ΦΥΣΙΚΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 2/11, 13:00 στην Α12
Πρωτοβουλία φοιτητ(ρι)ών φυσικού
