ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι το κράτος επενδύει σημαντικά ποσά σε αστυνομικούς εξοπλισμούς και προσλήψεις προσωπικού. Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση ακολουθεί μια ατζέντα που η καταστολή είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό της. Το φαινόμενο αυτό όμως εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο, αυτό της αντιεξεγερτικής πολιτικής ανεξαιρέτως κυβέρνησης, όπου το ελληνικό κράτος ακολουθεί. Ένα κομβικό σημείο αναφοράς είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που από τότε μέχρι σήμερα το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη εξελίσσει τα κατασταλτικά του μέσα με σκοπό να απομονώσει και να εξαφανίσει τα εξεγερμένα και αντιστεκόμενα υποκείμενα. Στο πρόσφατο παρελθόν του 2018 και έπειτα, η επιχείρηση αυτή κλιμακώθηκε εκκενώνοντας καταλήψεις τη μία μετά την άλλη, χτίζοντας βαριά κατηγορητήρια με εξαντλητικούς περιοριστικούς όρους για τα συντρόφια μας, αυστηροποιόντας τον ποινικό κώδικα και περιφρουρώντας ασφυκτικά τις γειτονιές μας. Η τωρινή κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία με τον κορονοϊό ώστε να δικαιολογήσει την αστυνομική βαρβαρότητα και να προσλάβει ακόμα περισσότερους μπάτσους ως όργανα πειθάρχησης της “ανεύθυνης” μερίδας της κοινωνίας. Η άμεση καταστολή έρχεται συνδυαστικά και με ένα σχέδιο που αφορά τον εξευγενισμό των γειτονιών των μεγάλων αστικών κέντρων. Τα ενοίκια αυξάνονται δυσανάλογα με τους χαμηλούς μας μισθούς, πολλά διαμερίσματα μετατρέπονται σε air bnb, τα πάρκα και οι πλατείες ιδιωτικοποιούνται με το κέντρο να καθίσταται έτσι απροσέγγιστο για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Η αντίδραση μας σε αυτά τα σχέδια με την ενεργή παρουσία μας στους δρόμους είναι αυτό που τους εμποδίζει. Οι μπάτσοι έχουν εισβάλει έντονα στις ζωές μας και ως επακόλουθο αυτής της κρατικής πολιτικής είναι να μπουν και στις σχολές μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία υπάγεται στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Το κράτος, έχοντας την υποστήριξη ενός μέρους της κοινωνίας, νομιμοποιεί την ύπαρξη του με πρόσχημα “την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας”. Ο ρόλος του όμως, δεν είναι να προστατέψει,
αλλά να καταστείλει και να πειθαρχήσει να σπείρει το φόβο και να εντείνει τον έλεγχο. Αυτό επιτυγχάνεται(όπως άλλωστε με κάθε αστυνομία)μέσω συλλήψεων και στήσιμο δικογραφιών που μπορούν να φτάσουν μέχρι και την οριστική διαγραφή του φοιτητή κτλ. Με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου δόθηκε άνευ όρων το πράσινο φως για την εκκένωση καταλήψεων εντός των σχολών και των φοιτητικών εστιών, την δίωξη πολιτικών υποκειμένων που δραστηριοποιούνται στους χώρους αυτούς, αλλά και ο αποκλεισμός αστέγων, μικροπωλητών , μεταναστ(ρι)ών, και χρηστών ουσιών δε συμβαδίζουν με τον “εξευγενισμό” που υποτίθεται ότι θα επιφέρει η κρατική καταστολή, δηλαδή οποιουδήποτε υποκειμένου δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η αύξηση της αστυνόμευσης των γειτονιών και των δημόσιων χώρων νομιμοποιήθηκε πρωτίστως στη συνείδηση του μέσου ατόμου που μέσω των υγειονομικών μέτρων και κυρώσεων των προηγούμενων ετών υποβλήθηκε σε ένα καθεστώς αυτοεπιτήρησης. Μεταβατικό στάδιο για την κανονικοποίηση αυτού του καθεστώτος επιτήρησης και στους χώρους του πανεπιστημίου υπήρξε η πρόσληψη υγειονομικών υπαλλήλων για τον έλεγχο των πιστοποιητικών και κατά συνέπεια των προσωπικών στοιχείων όσων επιθυμούν να τα χρησιμοποιήσουν. Στην ίδια γραμμή, στους χώρους της ήδη ιδιωτικοποιημένης σίτισης απαγορεύτηκε η παρουσία ατόμων χωρίς τα απαραίτητα αποδεικτικά (φοιτητικό πάσο, πιστοποιητικό εμβολιασμού). Ο αποκλεισμός του υποκειμένου που δε συμβαδίζει με τις εκάστοτε κρατικές προδιαγραφές είναι σταδιακός και η είσοδος των μπάτσων στα πανεπιστήμια γίνεται ύπουλα με ένα προσωπείο αναγκαιότητας, το ίδιο ακριβώς προσωπείο που χρησιμοποιήθηκε για τη δικαιολόγηση της αύξησης των περιπολιών και ελέγχων στην καθημερινότητα.
Το ν+ν/2 και η ελάχιστη βάση εισαγωγής στις πανελλήνιες αποτελούν μία ξεκάθαρη επίθεση στους/ις μαθητές/τριες και φοιτητές/τριες που ανήκουν στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις αλλά και μία πολιτική πράξη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ιδιωτικού τομέα εκπαίδευσης. Μαθητές που δεν έχουν πρόσβαση στην εξωσχολική εκπαίδευση (φροντιστήρια, ιδιαίτερα) αποκλείονται από την δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση ενώ φοιτητές που αναγκάζονται να δουλεύουν για να βιοποριστούν ή δεν είναι “λειτουργικά” σύμφωνα με τις απαιτήσεις του πανεπιστημίου κ της κοινωνίας, έχουν συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για να τελειώσουν τις σπουδές τους χωρίς να διαθέτουν τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο. Εμείς ως Α.Σ.Τ.Α. αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοιου είδους νόμοι είναι καθαρά μία επίθεση προς τους ανθρώπους της τάξης μας οξύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες και υποβαθμίζοντας το επίπεδο μόρφωσης της κοινωνίας προωθώντας την εξειδίκευση και την αλλοτρίωση του ανθρώπου στη μισθωτή σκλαβιά. Η εφαρμογή του νέου πειθαρχικού κώδικα εντός του πανεπιστημιακού χώρου μεταφέρει την αυταρχικότητα και τον ολοκληρωτισμό του κρατικού συστήματος, καταπατώντας την όποια αυτονομία υπήρχε έως τώρα. Θεωρούμε το ίδιο υπεύθυνες και τις πρυτανικές αρχές και την πολιτική εξουσία, διότι η ανοχή και συνεργασία των πρώτων προσδίδει την απαραίτητη νομιμότητα που χρειάζονται οι δεύτεροι.
Εμείς διαμορφώνουμε χώρους συνάντησης και πολιτικής ζύμωσης εντός των πανεπιστημίων, και μέσα απ’ αυτούς παρεμβαίνουμε και προπαγανδίζουμε τις ιδέες μας. Δίνουμε στους χώρους μας τα δικά μας χαρακτηριστικά, αυτά της συνδιαμόρφωσης , της αυτοοργάνωσης, της αντιεξουσίας της αντιιεραρχίας και του αντισεξισμού. Για εμάς οι καταλήψεις είναι χώροι ζωτικής σημασίας μέσα στους οποίους δραστηριοποιούμαστε, χτίζουμε συντροφικές σχέσεις, οργανώνουμε προβολές, συζητήσεις και εκδηλώσεις σύμφωνες με τις αξίες της αυτομόρφωσης, της αυτοοργάνωσης και διατηρώντας την οριζόντια δομή των συνελεύσεων μας. Στους χώρους μας, λοιπόν, θέλουμε να είμαστε δίπλα με όσα μοιραζόμαστε κοινές αρνήσεις απέναντι στους μπάτσους, φασίστες, βιαστές και κάθε λογής εξουσιαστές.
10 100 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ.
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ Αθήνας
