Ένα μικρό πάρκο με αυτοσχέδια όργανα γυμναστικής στην καρδιά της Αθήνας, κοντά στο Πεδίο του Άρεως. Ένα πάρκο ανοιχτό σε όλους, που δημιουργήθηκε για να μοιραστεί, όπως μοιράζονται οι αγώνες. Φτιαγμένο με μεράκι και με ό,τι περισσεύει από Κούρδους πρόσφυγες, που συνδέει τον αγώνα της Ροζάβας με τον καθημερινό αγώνα των προσφύγων να δημιουργήσουν τη νέα καθημερινότητά τους. Αφιερωμένο στη μνήμη μίας τουρκάλας μαχήτριας και φεμινίστριας, της Ceren Güneş (Özge Aydın), που από το πανεπιστήμιο όπου σπούδαζε ιατρική βρέθηκε στη Ροζάβα να υπερασπίζεται τα απελευθερωμένα εδάφη από την επίθεση του τουρκικού στρατού και των τζιχαντιστικών δυνάμεων.
Η αναθηματική πλακέτα που έχει τοποθετηθεί στο πάρκο με τη χαμογελαστή φωτογραφία της Ceren περιγράφει με λίγα λόγια την πρωτοβουλία για να αφιερωθεί αυτό το πάρκο στη μνήμη της “μάρτυρα” Ceren Güneş:
Πριν από ένα χρόνο ο φασιστικός στρατός του Ερντογάν επιτέθηκε στην απελευθερωμένη γη της Ροζάβα. Πολλοί σύντροφοι έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα για την ελευθερία. Πριν από ένα χρόνο, η συντρόφισσα Ceren έπεσε μάρτυρας στην πρώτη γραμμή στο Til Temir. Ένα χρόνο τώρα, ξεκουράζετε στα χώματα αυτής της περιοχής.
Μια γη που έκανες εύφορη με τη λάμψη και το θάρρος σου, και δεν θα ξεχαστείς ποτέ, ούτε με το πέρασμα της ιστορίας. Η ιστορία είναι γραμμένη με το αίμα των μαχητών, και εσύ μας έχεις κληροδοτήσει το καλύτερο παράδειγμα αφοσίωσης και θάρρους. Ζωντανά παραμένουν τα λόγια και οι αποφάσεις σου, ενώ είμαστε περισσότερο από ποτέ πεπεισμένοι για την ενότητα και τη διάρκεια των επαναστατικών αξιών.
Θα αγωνιστούμε στη μνήμη σου, θα αγωνιστούμε για να χτίσουμε μια ελεύθερη ζωή, μια ζωή που να αξίζει να βιωθεί.
Για εκείνους που ήταν, για εκείνους που είναι και για εκείνους που θα έρθουν, δεν θα υπάρχει ημέρα ανάπαυσης έως ότου νικηθεί ο εχθρός.
Στο τελευταίο της κείμενο που δημοσιεύτηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 2019 η Ceren απευθυνόμενη σε όλες τις γυναίκες με αφορμή τη δεύτερη διεθνή συνάντηση γυναικών στην Chiapas, αλλά και τον αγώνα των συμπατριωτισσών της στην Τουρκία με αίτημα την εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης σημείωνε “Αυτό που θα μας ελευθερώσει από αυτό το κυρίαρχο ανδρικό σοβινιστικό σύστημα δεν είναι η καταγγελία της βίας της εξουσίας, αλλά η αντι- βία που θα εφαρμόσουν οι γυναίκες”.
Χαρακτηρίζει “επίτευγμα” τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης του 2011 κατά της βίας των γυναικών αλλά όπως σημειώνει αυτό δεν είναι αρκετό… Ναι μεν “θα επιτρέψει στις γυναίκες να αναπνεύσουν από την πίεση και τη βία που τους επιβάλλει το “macho- κράτος”. Γνωρίζουμε όμως επίσης ότι το ίδιο κράτος στο οποίο υποβάλλουμε αυτό το αίτημα εξακολουθεί να είναι αυτό που με τους νόμους του, τους θεσμούς του, την αστυνομία και τους στρατιώτες του, και την εκπαίδευση που παρέχει, είναι συνεργός και υπογράφει δολοφονίες γυναικών μέσα στα σπίτια τους, τους δρόμους και στα ιδρύματά του, όπως και βιασμούς, επιθέσεις και πολλές άλλες περιπτώσεις σεξιστικής βίας. Οι διεκδικήσεις μας είναι τόσο ριζοσπαστικές που δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν στα όρια του νόμου που έχει θεσπιστεί και επιβληθεί από τα κράτη μέσω της βίας. ‘Ενα νομικό αίτημα προς το αστικό φασιστικό κράτος, το ίδιο (κράτος) που διαμορφώνει το νομικό πλαίσιο για τη σχέση εκμετάλλευσης και καταπίεσης των γυναικών, ανοίγει τον δρόμο για το ίδιο αίτημα να παραμείνει φυλακισμένο εντός των ορίων της αστικής έννομης τάξης που έχει αναγάγει την ιδιωτική ιδιοκτησία ως κόκκινη γραμμή. Εκτός αν συνδυάσουμε αυτές τις απαιτήσεις για μεταρρύθμιση με μια γραμμή αγώνα που τοποθετεί ένα κομμάτι δυναμίτη κάτω από το (ίδιο το) αστικό νομικό σύστημα (ό, τι κι αν είναι, από δημοκρατικό έως φασιστικό)…
Ας απενεργοποιήσουμε αυτό το πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα που εκμεταλλεύεται, σκοτώνει και δυσφημεί τις γυναίκες. Ας κάνουμε τη ζωή αφόρητη για τους εκπροσώπους αυτού του συστήματος. Σε κάθε στροφή του τροχού, ας αυξήσουμε την τριβή. Μέχρι την πλήρη εξάλειψη και την απόρριψη τόσο του τροχού όσο και του συστήματος. Η δέσμευσή μας, η δράση μας, η εκστρατεία μας θα έχει νόημα μόνο με αυτό το σύνολο προθέσεων. Και, ακριβώς σε αυτό το σημείο, τα αυθεντικά και ξεκάθαρα λόγια των συντροφισσών μας που φτάνουν από την Chiapas:
«Συντρόφισσα και αδελφή, τι εάν αν δεν έχουμε μάθει να κλαίμε παρά μόνο από πόνο, θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε τη στιγμή, το μέρος και τη μέθοδο για να ξεκινήσουμε την κραυγή που θα γεννήσει τον νέο κόσμο; Βλέπετε, αδερφή και συντρόφισσα, τα πράγματα είναι έτσι: για να συνεχίσουμε να ζούμε πρέπει να χτίσουμε έναν άλλο κόσμο. Το σύστημα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που μπορούμε να ζήσουμε μόνο αν το σκοτώσουμε μια για πάντα. Δεν διορθώνεται, ούτε αναβαθμίζεται, ούτε μετασχηματίζεται. Όχι.
Καταστρέψτε το, σκοτώστε το, εξαφανίστε το, να μη μείνει τίποτα, ούτε καν η στάχτη του. Έτσι το βλέπουμε, συντρόφισσα και αδελφή: είτε το σύστημα είτε εμείς. Και είναι το ίδιο το σύστημα που το επέβαλε αυτό, όχι εμείς ως γυναίκες που είμαστε».”
Έτσι κατέληγε το φεμινιστικό μανιφέστο της Ceren Güneş που κατέθεσε τις σκέψεις της από ψυχής στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2019, αμέσως μετά την πρόσκληση που απηύθυναν οι γυναίκες ζαπατίστα, αλλά και την προαναγγελία δράσεων των γυναικών στην Τουρκία για τον Νοέμβριο του 2019. Περίπου ένα μήνα αργότερα, κατά την υπεράσπιση της περιοχής Til Temer, στις 3 Νοεμβρίου η Ceren έπεφτε νεκρή στα χώματα της Ροζάβα από τον τουρκικό στρατό και τις τζιχαντιστικές δυνάμεις.
Η Ceren γεννήθηκε στην Τουρκία και σπούδασε ιατρική στην Κωνσταντινούπολη. Mέλος του Επαναστατικού Κόμματος Κομμουναρίων DKP/Birlik, ξεχώρισε για τη μαχητικότητά της στην υπεράσπιση των γυναικείων ζητημάτων, για ελευθερία και δικαιοσύνη. Έφτασε στα εδάφη της Ροζάβα στη Βόρεια Συρία το 2016 και εντάχθηκε στον ένοπλο αγώνα “για την υπεράσπιση κάθε γης που βρίσκεται υπό απειλή κατάληψης”. Υπήρξε διοικήτρια στο Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας (IFB) και εργάστηκε συστηματικά τόσο στο πεδίο της μάχης όσο και της κοινωνικής οργάνωσης.
Αγωνίστηκε “για τη δημιουργία και υπεράσπιση ενός νέου μέλλοντος, την οικοδόμηση ισχυρών σχέσεων μεταξύ συντρόφων, την καταπολέμηση του φασισμού και τη στήριξη κάθε γυναίκας και νεαρού κοριτσιού που μεγαλώνει μέσα στην καταπίεση, για την απελευθέρωση κάθε αδελφής και συντρόφισσας, επιλέγοντας να περπατήσει δίπλα στους καταπιεσμένους ανθρώπους και στην οργάνωση μιας συλλογικής ζωής”, όπως την αποχαιρετά μία συντρόφισσά της στη μάχη και στους αγώνες.
