Η αναγκαιότητα ανάπτυξης ενός υπερ-εθνικού κινήματος ενάντια στο σύστημα που παράγει τους πολέμους παγκοσμίως, τονίστηκε στην διεθνή εκδήλωση της Διαρκούς Συνέλευσης Ενάντια στον Πόλεμο (PAAW) που πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά το Σάββατο 24/2 και μεταδόθηκε στο χώρο του infolibre στην Θεσσαλονίκη. Αναλυτική παρουσίαση…
Εισαγωγή:
Γίνεται συζήτηση σχετικά με το πώς να ονομάσουμε αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη: σφαγή, εθνοκάθαρση, γενοκτονία…; Η αλήθεια ότι δεν υπάρχει «σωστή» λέξη, δεν υπάρχει ορθή ορολογία, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί η φρίκη. Είμαστε με αυτές και αυτούς που πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα του μιλιταρισμού. Και προσπαθούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα, το βήμα πέρα από την απλή έκφραση της οργής μας, πέρα από την καταδίκη των υπευθύνων, όσο κι αν αυτά είναι εξαιρετικά σημαντικά.
Να μιλήσουμε χωρίς φόβο και για τις διαφωνίες μας. Αναγνωρίζουμε ότι πολλές δεν ικανοποιούμαστε μόνον με την καταδίκη του Ισραήλ και των υποστηρικτών του
Αρνούμαστε τα έτοιμα στρατόπεδα, αρνούμαστε να στηρίξουμε τον πολυπολικό πόλεμο. Δεν πιστεύουμε σε δημοκρατίες βαμμένες με αίμα. Όταν λέμε αρνούμαστε τη λογική του πολέμου, εννοούμε ότι δεν πιστεύουμε ούτε ότι οι όλοι οι παλαιστίνιοι έχουν την ίδια φωνή, ούτε ότι όλοι οι ισραηλινοί/ές στηρίζουν τη μηχανή του πολέμου.
Όπως οι γυναίκες δεν συμμαχούν με τους βιαστές τους, όπως οι εργάτες δεν συμμαχούν με τους εργοστασιάρχες, έτσι κι εμείς δεχόμαστε μόνον μια συμμαχία αντικαπιταλιστική, αντιμιλιταριστική, φεμινιστική που θα συνδέει και θα ενώνει τους αγώνες.
Δεν θέλουμε ούτε ειρήνευση, ούτε ειρηνισμό. Θέλουμε ανοιχτή επικοινωνία και αγώνα πέρα από τα σύνορα και ενάντια σε αυτά.
Νισρίν Μορκούς (μέλος Χαντάς, Ισραήλ)
Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Είμαι από ένα χωριό κοντά στη Χάιφα. Ως γενική γραμματέας ενός ευρύτατου αραβοεβραϊκού δημοκρατικού κινήματος θα πρέπει να πω ότι το βίωμα του πολέμου είναι αδιανόητα δύσκολο – οι δολοφονίες παιδιών από τον ισραηλινό στρατό είναι φαινόμενο μαζικό και καθημερινό.
Εμείς ως παλαιστίνιοι και παλαιστίνιες που ανήκουμε στο ισραηλινό σύστημα είμαστε σε διαφορετική θέση από τους ανθρώπους της Γάζας.
Από την αρχή του πολέμου προσπαθούμε να χτίσουμε ένα κίνημα. ειρήνης αράβων και ισραηλινών. Αντιμετωπίζουμε ταυτόχρονα πολλά: Από τη μια, συνεχίζεται ο πόλεμος στη Γάζα για τον οποίο ακούμε στις ειδήσεις από την άλλη βλέπουμε την αποχαλίνωση των παράνομων εποίκων στη Δυτική Όχθη και τα καθημερινά εγκλήματα ενάντια σε παλαιστίνιους σε όλη τη χώρα. Πριν κάποιες μέρες η Κνεσέτ συμφώνησε να χτίσει και να αδειοδοτήσει άλλες 2.000 οικίες εποίκων στη Δυτική Όχθη.
Ως παλαιστίνιες-οι μέσα στο Ισραήλ αντιμετωπίζουμε μεταχείριση βέβαια πιο ήπια από αυτήν των παλαιστίνιων σε Γάζα ή και τη Δυτική Όχθη. Ωστόσο, οποιαδήποτε ανάρτησή μας στα σόσιαλ λογοκρίνεται, απαγορεύεται απολύτως η έκφραση ενάντια στον πόλεμο ή στο κράτος του Ισραήλ από Παλαιστίνιες-ους στα ισραηλινά πανεπιστήμια. Συνέβαινε και στο παρελθόν κάτι τέτοιοι, δεν είναι καινούργιο, τώρα όμως εντείνεται. Οποιοσδήποτε μιλά ενάντια στη γενοκτονία κηρύσσεται αυτόματα εγκληματίας, το ίδιο και όποιος είναι αρνητής πολέμου και δεν θέλει γίνει σφαγέας των IDF.
Ως κίνημα ειρήνης Αράβων και Ισραηλινών προσπαθούμε να κλιμακώσουμε και να συντονίσουμε τη δράση μας. Επιδιώκουμε να δρούμε σαν ένα. Πριν έναν μήνα οικοδομήσαμε έναν Συνασπισμό Ειρήνης. Τριάντα-σαράντα οργανώσεις συμμετέχουν στον Συνασπισμό μας και στηρίζουν οποιαδήποτε πλήττεται από τη λογοκρισία και την καταστολή μέσα στο Ισραήλ. Συμφωνήσαμε να επικεντρώσουμε τη δράση μας σε πέντε πολιτικά πεδία: 1. Στήριξη της κατάπαυσης του πυρός τώρα 2. Οικονομική ενίσχυση θυμάτων της καταστολής, 3. Στήριξη της ανταλλαγής αιχμαλώτων, 4. Στήριξη ειρηνικού διαλόγου 5. πολιτική δουλειά ενάντια στον ρατσισμό και τη βία, αφύπνιση σχετικά με την κατάσταση των Παλαιστίνιων μέσα στο Ισραήλ.
Θα ήθελα τέλος να μιλήσω για τη θέση της γυναίκας στην Παλαιστίνη. Αυτήν την 8η Μαρτίου θα εστιάσουμε τον αγώνα μας στο να βροντοφωνάξουμε: κατάπαυση του πυρός, να σταματήσει ο πόλεμος τώρα. Με αυτήν την προοπτική, θέλουμε να δυναμώσουμε τις σχέσεις μεταξύ των γυναικείων οργανώσεων σε όλον τον κόσμο.
Νάβε Σαμπτάυ Λεβίν (Μεσάρβοτ – πρώην αρνητής στράτευσης)
Ως αρνητής στράτευσης έχω κάνει 150 μέρες στις στρατιωτικές φυλακές του Ισραήλ. Δεν θα μιλήσω όμως για την εμπειρία μου, ούτε για τα γνωστά σε όλες σας στοιχεία, ότι π.χ. 30.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στον πόλεμο στη Γάζα. Δεν θα μιλήσω για την 7η Οκτωβρίου ούτε για τη συνεχιζόμενη σφαγή. Θα μιλήσω εν συντομία για την πολιτική ατμόσφαιρα στο Ισραήλ.
Ο πόλεμος έχει δημιουργήσει 500.000 εσωτερικούς πρόσφυγες, που για μήνες μετακινούνται και μένουν από δω κι από κει. σε φίλους, συγγενείς, σε ξενοδοχεία, στον δρόμο… Η κυβέρνηση δεν έκανε απολύτως τίποτε για να τους βοηθήσει ακόμη κι αν οξύνονταν οι συγκρούσεις για την πρόσβαση σε στέγη και σε αγαθά. Δεκάδες χιλιάδες εργάτες έχασαν τη δουλειά τους, απολύθηκαν ή απλώς παύτηκαν χωρίς αποζημίωση. Η πολυεθνική εργατική τάξη του Ισραήλ κι αυτή υποφέρει.
Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δαπανώνται στον πόλεμο, ενώ η πρόνοια δεν λειτουργεί.
Ακτιβιστές για την ειρήνη, ειδικά Παλαιστίνιοι του Ισραήλ, έχουν συλληφθεί, έχουν διωχθεί ακόμη και για ανάρτηση του περιστεριού της ειρήνης στα σόσιαλ, επειδή δήθεν με αυτόν τον τρόπο στηρίζουν τη Χαμάς. Καταστέλλεται ολοκληρωτικά κάθε δικαίωμα στη διαμαρτυρία, ειδικά στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, αλλά ακόμη και στο Τελ Αβίβ. Φανταστείτε ότι για να ζητηθεί άδεια για μια διαμαρτυρία Εβραίων που ζητούσε κατάπαυση του πυρός, έπρεπε να πάει το θέμα στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Παρόλ’ αυτά πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να πτοούμαστε. Η αντίθεση στον πόλεμο φουντώνει. Κάθε βδομάδα, από την αρχή του πολέμου, διαδηλώνουμε. Έχουμε δημιουργήσει ένα μέτωπο ειρήνης με σαράντα οργανώσεις, όπως αναφέρθηκε και πριν. Οι αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες έχουν επιστρέψει. Πριν αφορούσαν τις δικαστικές «μεταρρυθμίσεις», τώρα ζητούν από την κυβέρνηση να παραιτηθεί, ζητούν όμως και να σταματήσει ο πόλεμος. Βέβαια πρέπει να σημειώσουμε ότι άλλο πράγμα είναι το μέτωπο ειρήνης, άλλο το μαχητικό αντιπολεμικό κίνημα. Αλλά όταν ακόμη και κάποιοι κεντρώοι αρχίζουν να εκφράζονται ενάντια στον πόλεμο, σημαίνει ότι υπάρχει μια νέα τροπή στην κατάσταση. Οι δύο αρνητές πολέμου Ταμ Μίτνικ (που φυλακίστηκε ήδη για εξήντα μέρες) και Σοφία Ορ έχουν εξαιρετικά σπουδαίο ρόλο στον αγώνα ενάντια στον πόλεμο. Aύριο (Κυριακή 25 Φλεβάρη) η Σοφία Ορ θα πάει στο στρατολογικό γραφείο για να δηλώσει ότι αρνείται να στρατευθεί στον πόλεμο ενάντια στη Γάζα και αναμένεται η σύλληψή της. Στις συντρόφισσες και τους συντρόφους μας πρέπει να προσφέρουμε κάθε στήριξη.
Το μεγαλύτερο ψέμα της λογικής του πολέμου είναι ότι μπορείς να νικήσεις έναν πόλεμο. Ο πόλεμος όμως δεν έχει νικητές. Ο θρήνος δεν έχει νικητές. Όλοι ελπίζουμε να δούμε την εποχή της ειρήνης.
Δεν είμαστε ούτε με το Ισραήλ ούτε με τη Χαμάς. Είμαστε με τις γυναίκες που γεννούν στα συντρίμμια επειδή οι Ισραηλινοί κατέστρεψαν τα νοσοκομεία. Είμαστε με τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά στην Παλαιστίνη που δέχονται καθημερινά τις επιθέσεις του ισραηλινού στρατού. Είμαστε με τις αιχμάλωτες και τους αιχμάλωτους που κρατά η Χαμάς. Είμαστε με τις Ισραηλινές που βιάστηκαν από τη Χαμάς και τις Παλαιστίνιες που βιάστηκαν από τις IDF. Είμαστε με τον κόσμο που θρηνεί και υποφέρει από τις διαρκείς επιθέσεις των IDF στους ανθρώπους της Γάζας, στις υποδομές, στη δημοκρατία, παντού γύρω μας.
Βαντίμ Γιάκοβλεφ (κουήρ αρνητής πολέμου, πασιφιστής, Ουκρανός που κατέφυγε στη Γερμανία)
Ήρθα στη Γερμανία, ως αντιρρησίας συνείδησης, πριν ενάμισυ χρόνο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία κρατάει από το 2013-2014 έως και σήμερα. Η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ευνοείται μια διαρκής αποσταθεροποίηση. Η οικονομία έχει στραφεί στον πόλεμο και στην αγορά όπλων από τη Δύση με υπέρογκα ποσά. Η λεγόμενη ουκρανική αντεπίθεση έχει αποτύχει. Η παραβίαση των δικαιωμάτων έχει βαθύνει σε βαθμό εξωφρενικό. Απαγορεύεται να φύγεις από τη χώρα αν έχεις αρσενική έμφυλη σήμανση στα χαρτιά σου και είσαι από 18 έως 60 ετών γιατί πρέπει να είσαι διαθέσιμος να πολεμήσεις. Έχει μειωθεί καταφανώς ο κόσμος που θέλει να πάει στην πρώτη γραμμή. Δεν υπάρχουν πια στρατιώτες πρόθυμοι να σκοτωθούν. Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στα στρατολογικά γραφεία. Για να το αντιμετωπίσουν, μπορεί να σε μαζέψουν από τον δρόμο και να σε στείλουν για εκπαίδευση μιας βδομάδας ή και λιγότερο και μετά να σε ρίξουν στον πόλεμο.
Η Ρωσία υπέστη πολλές διεθνείς κυρώσεις από τη Δύση, δεν είχαν όμως και το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Ο Πούτιν συνέχισε τις εμπορικές συναλλαγές με την Κίνα και την Ινδία κι έτσι η στρατιωτική μηχανή της Ρωσίας καλά κρατεί. Έχει λοιπόν τη δυνατότητα όχι να κερδίζει τον πόλεμο, αλλά να κατακτά εδάφη και να βγάζει κέρδη.
Το αντιμιλιταριστικό κίνημα είναι φυσικά εκτός νόμου. Γενικώς δεν επιτρέπονται διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, εκτός αν είναι υπέρ του πολέμου ή υπέρ της κυβέρνησης, ζητώντας π.χ. πιο πολλά χρήματα για τον πόλεμο και πιο πολλή στήριξη των στρατιωτών.
Το ουκρανικό πασιφιστικό κίνημα λοιδoρήθηκε και καταγγέλθηκε ότι δήθεν στηρίζει τους Ρώσους, Δεν είναι όμως έτσι. Από την αρχή εκφραστήκαμε έντονα εναντίον του πολέμου και εναντίον της ρωσικής εισβολής. Δεν μπορείς να μιλήσεις για ειρήνη στην Ουκρανία. Αμέσως νεοφασιστικές ομάδες θα σπεύσουν να σε ξεπαστρέψουν. Οι ομάδες αυτές έχουν στενές σχέσεις με πολιτικούς και με την αστυνομία. Οι ειρηνιστές είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι.
Αυτό που βλέπω στην Ευρώπη -και που νομίζω ότι ισχύει γενικά- είναι ότι το αντιπολεμικό κίνημα δεν είναι καθόλου ισχυρό. Μπορεί να έχουμε διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης, αλλά ενώ πολλοί πολιτικοί σε Βρετανία και Σουηδία μιλούν ανοιχτά για επικείμενους πολέμους με τη Ρωσία τα επόμενα πέντε χρόνια και σχεδόν τους αναγγέλλουν θριαμβευτικά, δεν υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις ενάντια σε αυτήν τη ρητορική…. Πρέπει να αντισταθούμε σε τέτοιες εξελίξεις, να αντισταθούμε και στην προοπτική του πολέμου στην Ευρώπη, να προωθήσουμε όσο μπορούμε και όπου μπορούμε τις αντιπολεμικές ιδέες σε αυτούς τους σκοτεινούς και βίαιους καιρούς.
Σαλί Μοσλέμ (Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης, Κουρδικές περιοχές ΒΑ Συρίας)
Γεια σε όλες και όλους. Είμαστε από τη Μεσοποταμία εμείς στη ΒΑ Συρία. Σε όλη την ιστορία μας, που κρατά εδώ και 5.000 χρόνια, η περιοχή μας είναι πεδίο μάχης μεταξύ μεγάλων δυνάμεων και αυτοκρατοριών… Εξαιτίας αυτής της κατάστασης έχουμε αποκτήσει μια εμπειρία που μας διδάσκει ότι οι πόλεμοι δεν είναι επιλογή του κόσμου. Οι πόλεμοι είναι ανταγωνισμοί μεταξύ των ηγεμόνων.
Στη ΒΑ Συρία εμείς απλά αμυνόμαστε για την ύπαρξή μας. Δεν έχουμε αναγνωριστεί ως κουρδικός λαός, ενώ είμαστε 50 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη τη Μέση Ανατολή. Είμαστε κομμάτι της Συρίας, πολεμήσαμε ενάντια στο ISIS, αλλά ούτε η Τουρκία, ούτε η Συρία αναγνωρίζουν την παρουσία μας.
Έχουν ξεκινήσει επίθεση εναντίον μας δηλώνοντας ότι θα καταστρέψουν όλες τις υποδομές που φτιάξαμε όλ’ αυτά τα χρόνια. Υποφέρουμε σε όλα τα επίπεδα στην καθημερινότητά μας. Σχολεία, ενεργειακοί σταθμοί, νοσοκομεία έχουν δεχτεί τεράστια πλήγματα από τις επιθέσεις του τουρκικού στρατού.
Οι συνθήκες εδώ είναι πολύ διαφορετικές απ’ ό,τι στη Γάζα ή την Ουκρανία. Νιώθουμε θλίψη για όσα γίνονται τα τελευταία χρόνια εκεί. Εδώ εμείς έχουμε αυτόνομη διοίκηση η οποία στηρίζεται σε δημοκρατικά και αυτόνομα συνασπισμένα έθνη. Γιατί μόνον ο διάλογος και η δημοκρατία στον λαό μπορούν να φέρουν λύσεις. Ούτε ο Νετανιάχου, ούτε η Χαμάς, ούτε η Ρωσία, ούτε η Ουκρανία έδρασαν ποτέ δημοκρατικά. Αλλά κανείς δεν αρνείται την ύπαρξη Ουκρανών ή την ύπαρξη των Παλαιστίνιων ως τέτοιων. Ενώ εμάς αμφισβητείται και η ίδια μας η ύπαρξη.
Δημοκρατία και αυτονομία είναι οι αρχές μας, όλοι μπορούμε να ζήσουμε μαζί με ειρήνη με τουρκμένους, άραβες, σύριους. Αλλά πρέπει να πολεμούμε τόσο ενάντια στο Τουρκικό καθεστώς, όσο και ενάντια σε εκείνα στη Συρία και στο Ιράν… Είναι όλα τους εναντίον μας. Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία – αυτό το σύνθημα του αγώνα στο Ιράν μην ξεχνάμε ότι ήταν κουρδικό.
Όπως όλοι ξέρετε, ο λαός στην Ουκρανία δεν θέλει τον πόλεμο, ούτε ο λαός στη Ρωσία. Ε, τότε ποιος τον θέλει; Μήπως κάποιοι άλλοι τον προκαλούν, οι ηγεμονικές δυνάμεις; Το ίδιο και στο Ισραήλ. Τώρα αλλάζουν και τους εμπορικούς δρόμους για να συνεχίσουν τους πολέμους, αφού βγάζουν κέρδος από τα όπλα. Εμείς πολεμούμε έναν άλλον πόλεμο, έναν πόλεμο νόμιμης αυτοάμυνας για την ύπαρξή μας την ίδια. Όλοι και όλες ξέρετε πώς υπερασπιζόμαστε τις περιοχές μας. Σας ευχαριστώ όλους και όλες που μας ακούσατε.
Ιρανή ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πολιτική προσφύγισσα στη Γερμανία
Στο Ιράν, μετά τη δολοφονία της Mάσα Αμίνι, την εξέγερση και την καταστολή της, έχουν ξαναρχίσει εβδομαδιαίες διαδηλώσεις και απεργίες, τώρα ενάντια στις συνθήκες δουλειάς και τους μισθούς που πέφτουν με τον πληθωρισμό. Τις τελευταίες επτά εβδομάδες έχουν ξεσπάσει διαμαρτυρίες στην πόλη Αράκ ενάντια στη μόλυνση του αέρα και τους χιλιάδες θανάτους από τη χρήση μαζούτ στη μονάδα παραγωγής ενέργειας Σαζάντ. Χωρίς χιτζάμπ συμμετέχουν οι γυναίκες στις διαδηλώσεις, παρότι υπάρχει η αστυνομία ηθών και πολυάριθμοι μυστικοί αστυνομικοί που κυκλοφορούν ανάμεσά τους. Η ανυπακοή καταστέλλεται αλλά εντείνεται παντού – αυτό δείχνει πόσο θαρραλέα είναι η στάση των γυναικών στο Ιράν.
Οι Ιρανές εδώ και δεκαετίες αμφισβητούν σθεναρά το καθεστώς και η απάντηση του καθεστώτος είναι πάντα η βίαιη καταστολή – του συνδικαλισμού και κάθε δράσης διαμαρτυρίας, ακόμη και της ελεύθερης έκφρασης. Καταστέλλεται η χρήση του ίντερνετ. Μόνο τα δίκτυα και οι πλατφόρμες που ελέγχονται από την κυβέρνηση επιτρέπονται. Παρόλες τις κυρώσεις, οι αντιδράσεις είναι πολλές: Αναζητήστε στα φαρσί το hashtag «όχι στις εκλογές» για παράδειγμα. Στις πιο φτωχές περιοχές, στο Βαλουχιστάν (όπου δεν είναι σιίτες), γίνονται αδιανόητες διακρίσεις (μακρόχρονες φυλακίσεις και εκτελέσεις) κι όμως κάθε Παρασκευή μετά την προσευχή γίνονται μαζικές διαδηλώσεις.
Το καθεστώς των μουλάδων του Ιράν και της Υεμένης, μαζί και με τη Συρία και το Ιράκ, είναι πηγή διαρκούς καταπίεσης και διαρκούς αποσταθεροποίησης και μιλιταρισμού. Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν χρειάζεται τον πόλεμο. Λέμε δυνατά ότι το καθεστώς αυτό δεν είναι μόνον επικίνδυνο για το Ιράν. Ενώ υπάρχει πληθωρισμός 50%, με κρίση νερού, τεράστια περιβαλλοντικά κ.ά. προβλήματα, το καθεστώς τροφοδοτεί με όπλα τους Χούθι, τους παρέχει τρόφιμα και κάθε βοήθεια. Οι αξιωματούχοι της ιρανικής κυβέρνησης συναντιούνται με τη Χαμάς τακτικά, συνήθως στο Κατάρ. Οι Ταλιμπάν και αυτοί γίνονται δεκτοί από την κυβέρνηση μετά βαΐων και κλάδων. Όλ’ αυτά θα έπρεπε να μας σοκάρουν.
Πρέπει να αντισταθούμε στην εξάπλωση της βίας. Πρέπει να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας, όπως είπε ο φίλος από το Ισραήλ. Και πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε, όπως είπε ο φίλος από το Κουρδιστάν.
Θα ήθελα λοιπόν να ακουστεί παντού, ότι ο λαός του Ιράν αγωνίζεται ακόμη, ότι δεν θέλει τον πόλεμο, ότι δεν θέλει άλλη βία. Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία.
Οι Φρουροί της Ιρανικής Επανάστασης, το ισχυρότερο σώμα των ιρανικών ενόπλων δυνάμεων, είναι τρομοκράτες και κάθε εμπορική σχέση μαζί τους και με ό,τι προωθεί την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι καταστροφικό.
Κλείνω σημειώνοντας ότι πάντα οφείλουμε να ελέγχουμε τις πηγές των πληροφοριών μας για το Ιράν και να προσέχουμε τις πάμπολλες κυβερνητικές προβοκάτσιες. Όπως είπε και ο Ρούμι, ποιητής του 13ου αιώνα: Ό,τι καλό μπορούμε να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο, [όσο μικρό κι αν είναι] αξίζει τον κόπο.
Είμαστε χιλιάδες.
Ιταλίδα του κινήματος Ούτε μία λιγότερη
Στη διαδήλωση που μόλις τελείωσε στο Μιλάνο, με αίτημα την άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, ήμασταν 20.000 άτομα μέσα στη βροχή, παρόλο που υπάρχει πολύ μεγάλη πόλωση της δημόσιας συζήτησης στην Ιταλία. Μιλώ από το μεγάλο φεμινιστικό κίνημα Non Una di Meno. Η νέα έκρηξη των πολέμων τα τελευταία χρόνια υπήρξε πολύ δύσκολη για το κίνημά μας… Στις 25 Νοεμβρίου είχαμε μεγάλη διαδήλωση στη Ρώμη. Μας ρωτούσαν από τη μια γιατί δεν καταδικάζουμε έντονα και κατ’ αποκλειστικότητα την επίθεση της 7ης Οκτώβρη αλλά και από την άλλη γιατί δεν υποστηρίζουμε όσο ισχυρά θα έπρεπε τον παλαιστινιακό αγώνα σε όλες του τις εκφάνσεις. Ένα είναι σίγουρο: Σε κάθε πόλεμο, είναι αδιανόητα δύσκολο να αναδειχτεί η φεμινιστική οπτική, που είναι ενάντια σε κάθε πόλεμο, σε κάθε σύνορο, σε κάθε κράτος.
Δεν ήμασταν έτοιμες να αντιμετωπίσουμε αυτά τα διπλά πυρά. Ξέρουμε όμως γιατί αγωνιζόμαστε. Μας ενδιαφέρει να χτίσουμε μια μετασχηματιστική ιδέα της ειρήνης. Κάθε πόλεμος αναζωπυρώνει τον μιλιταρισμό και τη λογική του πολέμου – και όχι μόνον επειδή η Ιταλία συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο στη Γάζα. Όπως έλεγε η Virginia Woolf: «Ως γυναίκα δεν έχω πατρίδα. Ως γυναίκα δεν θέλω πατρίδα. Ως γυναίκα, πατρίδα μου είναι ολόκληρος ο κόσμος.»
Γνωρίζουμε ότι έχουμε διαφορετική ιστορία η καθεμία, διαφορετικές αντιλήψεις, αλλά αυτές οι διαφορές θα έπρεπε να είναι η δύναμή μας. Στο φεμινιστικό κουήρ κίνημα καταδικάζουμε ταυτόχρονα το ροζ ξέπλυμα του Ισραήλ του Νετανιάχου, αλλά κρατάμε απόσταση και από τη δική μας κυβέρνηση. Με τη συλλογική μας δύναμη θα αντισταθούμε στον πόλεμο σε όλα τα επίπεδα, δηλαδή και στο επίπεδο του λόγου, τόσο στα έμφυλα στερεότυπα όσο και στον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό. Η ερχόμενη 8 Μάρτη πρέπει να είναι μια μέρα όπου οι κινητοποιήσεις για τα έμφυλα ζητήματα θα συνδυαστούν με την εναντίωση στον πόλεμο και τη λογική του.
Από πλευράς infolibre κατατέθηκε η παρακάτω τοποθέτηση:
Το σύστημα είναι αυτό που κάνει πόλεμο… Ήταν και ο τίτλος της περυσινής εκδήλωσής μας στον έναν χρόνο του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία. Δεν πρόκειται για μία σύγκρουση διαφορετικών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων, αλλά καπιταλιστικών πόλων στο πλαίσιο γεωπολιτικών ανταγωνισμών και προωθήσεων.
Σε μία εκδήλωσή μας πριν λίγες μέρες για την αναγκαιότητα ενός αντιπολεμικού κινήματος, συζητήσαμε ότι κάτι τέτοιο σήμερα είναι μια μερική απάντηση, πολύ περισσότερο ένα πασιφιστικό κίνημα. Αυτό που πρέπει να δούμε ένα κίνημα που θα στοχεύει στην πηγή και την παραγωγή των πολέμων, δηλαδή το σύστημα, ο καπιταλισμός και τα κράτη.
Κι αυτό πριν ξεσπάσει ένας πόλεμος. Όταν γίνει αυτό, είναι αργά. Οι λαοί εγκλωβίζονται στο άρμα των μιλιταριστικών διακρατικών πολιτικών. Αυτό διατυπώθηκε και σε μία εκδήλωση από Τούρκους συντρόφους εδώ στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης – το οποίο είναι σήμερα προπύργιο του αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Το σύστημα, από το κύριο αφήγημα: Δημοκρατία-ειρήνη-ομαλότητα, έχει περάσει: στον αυταρχισμό, τον πόλεμο και τις καταστάσεις εξαίρεσης και έκτακτης ανάγκης. Είναι η πολιτική τους με άλλα μέσα (αντιστρέφοντας τον Κλαούζεβιτς). Κάνουν πόλεμο εναντίον κοινωνιών και λαών προς περισσότερη εκμετάλλευση, αφαίμαξη και εγκλωβισμό τους, έως και εξόντωσή ολόκληρων λαών – όπως βλέπουμε σήμερα σε διάφορα μέρη του πλανήτη, πχ με τους Παλαιστίνιους στη Γάζα από το Ισραηλινό κράτος.
Αυτό που προβάλλει επιτακτικά είναι να δούμε ποια εναλλακτική προβάλλουμε στις καπιταλιστικές πολιτικές. Κι αυτή είναι η επεξεργασία νέων μορφών κοινή μας ύπαρξης. Έτσι, με ενδιαφέρον παρακολουθούμε τα συμβαίνοντα σε δύο διεθνή παραδείγματα: τους Ζαπατίστας με τη νέα μορφή αυτοδιακυβέρνησης και την διεύρυνση της αυτονομίας. Όπως και στη Ροζάβα με τον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό – ιδιαίτερα σε μία τέτοια περιοχή όπου οι Κούρδοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τόσους εχθρούς γύρω τους.
Επίσης, αυτές τις μέρες στην ελληνική γεωγραφία αντιτιθέμεθα στην εμπλοκή του ελληνικού κράτους στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, με την αποστολή πολεμικών πλοίων στην Ερυθρά Θάλασσα και τη δημιουργία ΝΑΤΟϊκών στρατηγείων.
> Στο τέλος της συζήτησης ο σύντροφος από Connessioni Precarie (Μπολόνια) συνόψισε τις τοποθετήσεις και τις παρεμβάσεις, προτείνοντας τα συμπεράσματα της όλης συζήτησης, προδιαγράφοντας το κείμενο που θα εκδοθεί. Τόνισε ότι πρέπει να αναπτυχθεί ένα κίνημα ενάντια στον καπιταλισμό που παράγει πολέμους για τις πολιτικές του. Ένα κίνημα από τα κάτω με έμφαση στα κοινά, που θα δράσει υπερ-εθνικά και δι-εθνικά. Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στις κινητοποιήσεις της 8 Μάρτη και της σύνδεσής τους με την εναντίωση στον πόλεμο και τη λογική του.
