Διανύουμε τη δεύτερη δεκαετία οικονομικής κρίσης και παρά τις όποιες ονομαστικές αυξήσεις (κυρίως στον κατώτατο μισθό) η απώλεια εισοδήματος για την τάξη μας συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς (πληθωρισμός στα τρόφιμα, αυξημένοι λογαριασμοί ρεύματος, δυσβάσταχτο κόστος στέγασης) ενώ η ιδιωτικοποίηση μέχρι πρότινος δημόσιων αγαθών έχει ως αποτέλεσμα και την κατακόρυφη αύξηση των συγκεκριμένων αγαθών αλλά και την κάλυψη του κόστους εξολοκλήρου από την τσέπη μας. Η πανδημία του covid -19 και οι αλλεπάλληλες καραντίνες δημιουργήσαν το έδαφος για μια άνευ προηγουμένου εντατικοποίηση της εργασίας μας. Με το πρόσχημα μιας ειδικής συνθήκης κληθήκαμε να σηκώσουμε έναν πρωτοφανή όγκο εργασίας στις πλάτες μας, χωρίς όμως αυτό να συνοδεύεται από αντίστοιχη αύξηση των αμοιβών μας, οι οποίες στην πλειονότητά τους παραμένουν παγωμένες για πάνω από μία δεκαετία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το Σωματείο Εργαζομένων του Βιβλιοπωλείου Πολιτεία αποφάσισε να εκκινήσει τις διαδικασίες για τη διεκδίκηση και υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας με τη διοίκηση του βιβλιοπωλείου, χωρίς ωστόσο να έχουν τελεσφορήσει οι μέχρι τώρα προσπάθειές μας. Οι μισθολογικές αυξήσεις που διεκδικούμε αποτελούν μόνο ένα μικρό μέρος της συνολικής απώλειας που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια, ενώ την ίδια στιγμή η αξία που παράγουμε καθημερινά με τα χέρια μας όλο και μεγαλώνει.
Ως Σωματείο που βρίσκεται σε διαπραγμάτευση με τον εργοδότη, θεωρούμε κρίσιμο να καταγγείλουμε τα νομικά εμπόδια- την κατάργηση διατάξεων σχετιζόμενων με τη Διαμεσολάβηση και τη Διαιτησία- που δεν επιτρέπουν στα σωματεία εργαζομένων να αξιοποιήσουν νομικά μέσα στη μάχη που δίνουν για τη διεκδίκηση ΣΣΕ και αυξήσεων στους μισθούς. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι αυτό που περιγράφουμε ως νομικά εμπόδια για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας δεν είναι παρά η αποτύπωση του δυσμενούς ταξικού συσχετισμού μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας των προηγούμενων δεκαετιών. Όλοι οι προηγούμενοι μνημονιακοί και μη νόμοι έθεσαν τους κανόνες του παιχνιδιού, καθιστώντας την πάλη για Συλλογικές Συμβάσεις ένα αγώνα δρόμου εντελώς άνισο.
Σε αυτόν τον αγώνα δρόμου που δίνουμε έως τώρα, έχουμε συναντήσει δύο εικόνες. Η μία εικόνα απεικονίζει εργαζόμενους που κουβαλούν το βάρος της επιβίωσης με σφιγμένο το πρόσωπο και με μια διαρκή αγωνία, αυτή που καμιά φορά μπορεί να διακρίνει κανείς σε εκείνη τη γραμμούλα ανάμεσα στα φρύδια των ανθρώπων. Κάθε νέο νομοσχέδιο είτε φέρει το όνομα Χατζηδάκης ή Γεωργιάδης είναι σαν να επιβεβαιώνει το μέγεθος της ήττας, το αδύνατο της αντίστασης. Πράγματι, πόσο παράλογη είναι η σκέψη ότι όλοι οι νόμοι που περάσανε κάνουν αδύνατες τις διεκδικήσεις των εργαζομένων; Νομικά εμπόδια εδώ, νομικά εμπόδια εκεί, εσωτερικευμένη απογοήτευση από έναν σωρό εργατικούς αγώνες, παρά τους οποίους όμως επιβλήθηκαν τελικά αντεργατικά μέτρα. Ίσως να ήταν πιο βολικά εδώ που τα λέμε να κρατάγαμε αυτή την εικόνα και να περιμέναμε μια στο τόσο κάποιο επίδομα, κάποια τριετία να ξεπαγώσει κάποια στιγμή στο πολύ μέλλον βέβαια αν κρίνουμε από τη θέση της κυβέρνησης για το θέμα…
Έρχεται όμως, είναι αλήθεια όχι πάντα με ένα σταθερό «προοδευτικό» τρόπο, και η άλλη εικόνα, όπου εργαζόμενοι βρίσκουν σιγά σιγά τρόπους να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο για την καθημερινότητα τους. Και αυτή επίσης η δεύτερη εικόνα, αγωνία δημιουργεί και βάρος στους εργαζόμενους, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με πάσης φύσεως τεχνικές δυσκολίες και με τον τεράστιο κόπο που απαιτείται ακόμα και για το πιο μικρό βήμα. Συχνά, εξάλλου, είναι και λίγο βολικό να παραμείνει κανείς στην απεικόνιση μιας συνθήκης που όλα πάνε χάλια και άρα και εμείς μαζί. Οπότε, όταν κάποιες φορές ξεπροβάλουν θραύσματα από την άλλη πραγματικότητα, την πιο «απαιτητική», μπορεί να δημιουργήσουν σύγχυση, να μπερδέψουν και εργαζόμενους και εργοδότες, να δημιουργήσουν ένα «ξεβόλεμα». Αυτό το «ξεβόλεμα» έχει μέσα από επαναπροσλήψεις μετά από άδικες απολύσεις, πρόσφατες υπογραφές ΣΣΕ από εκεί που δεν το περιμένεις σε πολλούς κλάδους και επιχειρήσεις, έως αιτήματα από επιτροπές εργαζομένων που ψάχνουν νέους τρόπους να οργανωθούν μετά τις πολλαπλές σφαλιάρες του προηγούμενου διαστήματος.
Ως σωματείο θεωρούμε ότι αξίζει τον κόπο να μείνουμε λίγο σε αυτή την εικόνα -ενίοτε λίγο ρευστή πράγματι- να σκεφτούμε τι ακριβώς βλέπουμε και ενεργά να συμβάλουμε και εμείς στο να αποκτήσει μια πιο σταθερή μορφή.
Με αυτή την έννοια επιμένουμε στον αγώνα μας για υπογραφή ΣΣΕ στο Βιβλιοπωλείο Πολιτεία για αύξηση στο μισθό και θεσμική κατοχύρωση μέτρων υπέρ των εργαζομένων.
Είτε πρόκειται για το μισθό μας είτε για τις καθημερινές συνθήκες εργασίας τίποτα δε θα μας χαριστεί. Οι ανάγκες μας δεν μπορούν να περιμένουν τις καλές προθέσεις των κυβερνήσεων και των εργοδοτών όποτε και αν αυτή εκφραστεί, ούτε μπορούν να καλυφθούν από έκτακτες παροχές και ενισχύσεις. Εμείς ως εργαζόμενοι είμαστε αυτοί, οργανωμένα και συλλογικά, που πρέπει και μπορούμε να διαμορφώσουμε τους όρους της εργασίας υπέρ μας, διεκδικώντας μόνιμες αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση θετικών ρυθμίσεων για τους εργαζόμενους.
– Υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας
– Αυξήσεις στους μισθούς
– Ειδικές Ρυθμίσεις για άδεια Εμμήνου Ρύσεως
