Η παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα, που δεν κάμπτεται με τίποτα από τον βαριά οπλισμένο σιωνιστικό στρατό, ανοίγει τη συζήτηση για το πώς μπορούν να νικήσουν οι Παλαιστίνιοι το Ισραήλ, το κράτος-χωροφύλακα των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Όμως για να καταλήξουμε στο πώς μπορεί να γίνει αυτό, δεν αρκεί να παραθέσουμε γενικές υπεριστορικές φόρμουλες. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε με σαφήνεια τον χαρακτήρα του ισραηλινού κράτους και τα συγκεκριμένα καθήκοντα, που απορρέουν από αυτόν.
Η ιδιαιτερότητα και ο ρόλος του Ισραήλ
Το κράτος του Ισραήλ δεν δέχεται απλώς πλουσιοπάροχα τη βοήθεια των ΗΠΑ. Κυριολεκτικά υφίσταται ως οντότητα χάρη στις ΗΠΑ. Το Ισραήλ δεν αποτελεί μονάχα μια πανίσχυρη πολεμική μηχανή, που πιέζει σαν ξιφολόγχη τα πλευρά των αραβικών λαών.
Ως κοινωνία, το Ισραήλ κρατά ένα υψηλό επίπεδο ζωής, παρά τους απίστευτους πολεμικούς εξοπλισμούς, χάρη στην αρωγή των ΗΠΑ. Πρακτικά για κάθε αξία ενός δολαρίου, που παράγεται στο ισραηλινό κράτος, έρχονται άλλα έξι δολάρια από το εξωτερικό, για να προστεθούν στη συνολική παραγόμενη αξία.
Η ισραηλινή κοινωνία δεν είναι ένα «κανονικό» καπιταλιστικό κράτος, όπου οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται το ντόπιο και ξένο προλεταριάτο. Υπάρχει ασφαλώς κι αυτή η πλευρά, αλλά είναι δευτερεύουσα. Το Ισραήλ διατηρείται και εξοπλίζεται, για να συνεπικουρεί τον ιμπεριαλισμό στο να παραμένουν οι αραβικοί λαοί υπόδουλοι και καταπιεσμένοι και να εκμεταλλεύεται πολύ φτηνά το πετρέλαιό τους η Δύση. Το Ισραήλ συντηρείται στη ζωή όσο μένει χωρίς δικαιώματα στο περιθώριο ολόκληρο το αραβικό προλεταριάτο στη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική.
Με την αναγνώριση από την κυβέρνηση του Τραμπ παλιότερα -που δεν αναιρέθηκε από τον Μπάϊντεν- πως η κατεχόμενη Ιερουσαλήμ είναι η νόμιμη πρωτεύουσα του Ισραήλ, φαίνεται πως οι ΗΠΑ απομακρύνονται πλέον από τη συζήτηση για τη συνύπαρξη δύο κρατών, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, πάνω περίπου στα εδάφη των δύο κρατών που είχε αποφασίσει ο ΟΗΕ το 1947. Έτσι κι αλλιώς, μια τέτοια «συνύπαρξη» θα μπορούσε να υπάρξει μόνο εφόσον το κρατίδιο της Παλαιστίνης αποτελούσε ένα είδος «μπαντουστάν», ολοκληρωτικά υπόδουλου κράτους. Και οι Παλαιστίνιοι με την αντίστασή τους έχουν ακυρώσει αυτό το σενάριο.
Υπάρχει λύση στο δράμα της Παλαιστίνης;
Μια νικηφόρα εργατική επανάσταση π.χ. στο Κάιρο, πρωτεύουσα του αραβικού προλεταριάτου, πέρα από τις άλλες ανατροπές, θα έφερνε ολέθρια κρίση στο ίδιο το Ισραήλ. Αυτό φανέρωνε η εχθρική στάση του Ισραήλ απέναντι στις αραβικές εξεγέρσεις του 2011, δυστυχώς ηττημένες σήμερα.
Με άλλα λόγια, όσο ηρωισμό και αυτοθυσία και αν επιδείξουν οι Παλαιστίνιοι απέναντι στον ισραηλινό Γολιάθ, δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν μόνοι τους. Ο αγώνας στη Γάζα και στα Κατεχόμενα θα μπορεί μονάχα να δείχνει την ανάγκη να συντριβεί το θηρίο, όχι το συγκεκριμένο δρόμο για τη νίκη. Ο πόλεμος κατά των σιωνιστών θα κριθεί τελικά στο Κάιρο, τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη.
Το Ισραήλ στηρίχτηκε από τις ΗΠΑ για να κρατά απρόσκοπτα ψηλά τα κέρδη από το πετρέλαιο για τους διεθνείς κολοσσούς. Το Ισραήλ είναι το μαντρόσκυλο που θα εξαφανιστεί από την αυλή, όταν αποχωρήσει ηττημένο το αφεντικό του.
Αλλά αυτό θα πραγματωθεί μονάχα όταν πάρουν τον λόγο οι Άραβες εργάτες και εργάτριες.
Οι Χούτι απέδειξαν τι ανατρεπτική δύναμη διαθέτει η αλληλεγγύη των αραβικών λαών στην Παλαιστίνη
Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως άρκεσε μία μόνο αραβική χώρα, εν προκειμένω η Υεμένη, να υποστηρίξει έμπρακτα τους Παλαιστίνιους στην αντίστασή τους απέναντι στο Ισραήλ, προκαλώντας καθυστερήσεις στα δρομολόγια των τάνκερ στην Ερυθρά Θάλασσα. Και αμέσως η Δύση ένιωσε να απειλείται με ενεργειακό έμφραγμα. Και έσπευσε να δράσει.
Ήταν και αυτό άλλη μια απόδειξη για τον καταλυτικό ρόλο παγκόσμια που θα μπορούσε να παίξει το αραβικό προλεταριάτο, αν καταφέρει να ξεσηκωθεί ενάντια στις ΗΠΑ, τον τοπικό χωροφύλακά τους το Ισραήλ, καθώς και τις αντιδραστικές αραβικές κυβερνήσεις. Μια επαναστατική νίκη της αραβικής εργατικής τάξης, έστω και μόνο στην Αίγυπτο, θα έκλεινε το Σουέζ μέχρι να παραλύσει από την έλλειψη πετρελαίου η Δύση και να υποχρεωθεί σε αναδίπλωση ο ισραηλινός στρατός. Τόσο στη Γάζα όσο και στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη.
Διότι οι αραβικές και μουσουλμανικές χώρες, τόσο οι ανοιχτά αμερικανόδουλες, όπως η Αίγυπτος και το Κουβέϊτ, όσο και οι δήθεν αντιϊμπεριαλιστικές, όπως η Συρία, ο Λίβανος της Χεσμπολλάχ και το Ιράν, δεν κουνάνε ούτε ένα δάχτυλο για να στηρίξουν τους Παλαιστίνιους απέναντι στο Ισραήλ. Και στη σιωνιστική σφαγή αντιτάσσουν μόνο ευχολόγια και πύρινα λόγια χωρίς το ελάχιστο αντίκρισμα. Και ήταν αρκετό μία χώρα μόνο, η πιο φτωχή αραβική χώρα από όλες, η Υεμένη, να πάρει την απόφαση να σταθεί δίπλα στην Παλαιστίνη, για να απειληθεί η ασφάλεια και η ευημερία της Δύσης.
Η αυτομόρφωση της εφημερίδας «Η Κόκκινη» για το πώς θα νικήσει η Παλαιστίνη θα γίνει την Τετάρτη 14 Φλεβάρη στο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών Βαλαωρίτου 20 (6ος όροφος), στη Θεσσαλονίκη.
Ελάτε να ζυμώσουμε και να επεξεργαστούμε τις ιδέες μας!
*Ο χώρος είναι προσβάσιμος σε άτομα με αμαξίδιο και υπάρχει προσβάσιμη τουαλέτα.
εφημερίδα “Η Κόκκινη”
