Τη Δευτέρα εξετάζεται στο Εφετείο Μυτιλήνης η έφεση του ισόβια καταδικασμένου γυναικοκτόνου που δολοφόνησε την Ερατώ στις 23/5/2019, στο διαμέρισμα της στη Χρυσομαλλούσα.
Καλούμε σε:
Συγκέντρωση | Δευτέρα 5/2 στις 8:30 | δικαστήρια Μυτιλήνης
Συγκέντρωση – Πορεία | Τρίτη 6/2 στις 18:00 | πλατεία Σαπφούς
Τη Δευτέρα 5/2/2024 εξετάζεται στο Εφετείο Μυτιλήνης η έφεση του ισόβια καταδικασμένου Παναγιώτη Κοκκαλέλη που δολοφόνησε στις 23/5/2019 την εν διαστάσει σύζυγό του, Ερατώ, μπροστά στο δίχρονο -τότε- παιδί τους σε διαμέρισμα στη Χρυσομαλλούσα.
Ο άντρας που αγάπησες και ερωτεύτηκες, είναι ο ίδιος άντρας που μπορεί να σε βρίσει, να σε απειλήσει, να σε τρομοκρατήσει, να σε χτυπήσει και να σε σκοτώσει. Για αυτό λέμε ότι οι γυναικοκτόνοι έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μας. Αναγνωρίζουμε πως όσο περισσότερο μιλάμε και αντιστεκόμαστε στη βία, τόσο η επιθετικότητά τους θα μεγαλώνει. Είμαστε σε πόλεμο μαζί τους και μόνα όπλα μας σε αυτόν, είναι ότι πιστεύουμε η μία το άλλο, και ότι στεκόμαστε το ένα δίπλα στην άλλη. Όσο περισσότερο ανοίγονται τα ζητήματα της έμφυλης βίας, τόσο κερδίζουμε συλλογικά και ατομικά δυνάμεις για την υπεράσπιση των εαυτών μας.
Δεν είναι “εγκλήματα πάθους”, δεν είναι “εγκλήματα τιμής”. Είναι γυναικοκτονίες και τις γέννησε η πατριαρχία. Μέσω των διεκδικήσεων των φεμινιστικών κινημάτων, ο όρος γυναικοκτονία σταδιακά εδραιώνεται όλο και περισσότερο στο δημόσιο λόγο (και καλά κάνει). Για εμάς όμως το να ονοματίζουμε τις βάρβαρες συνθήκες του θανάτου μας δεν είναι αρκετό. Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι θα μετράμε κάθε μέρα κι άλλες γυναικοκτονίες, μέχρι οι αριθμοί να σταματήσουν να μας σοκάρουν. Δεν θα συνηθίσουμε να πεθαίνουμε. Αντιθέτως, θέλουμε να μπορούμε να επιλέγουμε πως θα ζήσουμε και να μη φοβόμαστε για αυτό.
Γιατί η εξουσία του λεβεντοπαλίκαρου, του μάγκα, του άντρα του πολλά βαρύ που ξέρει και λέει την τελευταία λέξη, αυτού που νομίζει ότι του ανήκουμε, του αφέντη και άρχοντα της οικογένειας, μας περιορίζει, μας καταπιέζει, μας φθείρει, μας πληγώνει και μας σκοτώνει όλ@ ανεξαιρέτως. Και αυτό για μας σημαίνει πως δεν μπορούμε παρά να πολεμήσουμε την πατριαρχία με όλα τα μέσα που ήδη διαθέτουμε, και με όσα συλλογικά θα διαμορφώσουμε.
Όσο η κοινωνία μας λέει να κάνουμε υπομονή, γιατί “άντρας είναι μωρέ”, “κάτσε ήσυχα και μη τον θυμώνεις”, εμείς θα κάνουμε φασαρία και θα μαχόμαστε χωρίς σταματημό για την έμφυλη απελευθέρωση, κρατώντας το ένα το χέρι της άλλης. Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως τα δικαστήρια μπορούν να μας δώσουν κάποια λύση. Για αυτό βαδίζουμε μαζί στους δρόμους φωνάζοντας “ούτε μια λιγότερη”.
Η πατριαρχία τσακίζεται στον δρόμο.
Φεμινιστική – Αντισεξιστική Ομάδα Μυτιλήνης Anormin@
