Με μεγάλη πλειοψηφία υπερψηφίστηκε το Ανοιχτό Πλαίσιο με 78 ψήφους σε 92 συμμετέχοντες (με απαρτία τους 63), στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητ(ρι)ών Φυσικού που πραγματοποιήθηκε με κύριο άξονα συζήτησης την επιχειρούμενη νομιμοποίηση ιδιωτικών πανεπιστημίψων.
Αποφασίστηκε διήμερη κατάληψη της σχολής, συμμετοχή στην φοιτητική πορεία της Πέμπτης 25/1 κ.ά.. Ενώ περψηφίστηκαν ψηφίσματα ενάντια στις καθηγητικές αυθαιρεσίες και υπέρ του διωκόμενου αγωνιστή Νίκου Χαραλαμπόπουλου.
Η πόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου Φοιτητ(ρι)ών Φυσικού Α.Π.Θ.:
Νομοσχέδιο Πιερρακάκη για την ίδρυση ιδιωτικών σχολών
Μέσα στον Φλεβάρη θα κατατεθεί στη βουλή προς ψήφιση ένα νέο – αλλά καθόλου αναπάντεχο – νομοσχέδιο το οποίο προβλέπει την ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αυτή η αλλαγή αποτελεί τομή στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης που συντελείται στα εγχώρια πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Τις τελευταίες δεκαετίες τα πανεπιστήμια, με δωρεάν σίτιση, στέγαση και άλλες παροχές βασικών αναγκών, ήταν ένα μέσο για τους ανθρώπους των κατώτερων ταξικών στρωμάτων να πάρουν ένα πτυχίο και να διεκδικήσουν πιο καλές οικονομικές συνθήκες ζωής. Η κοινωνική αυτή συνθήκη τότε, ήδη ενείχε ταξικούς φραγμούς και διακρίσεις όπως είναι λογικό μέσα σε μία καπιταλιστική και ταξική κοινωνία, με τα παιδιά από πιο εύπορες οικογένειες να μπορούν να πληρώνουν φροντιστήρια ή και ιδιωτικά σχολεία αποκτώντας ένα προβάδισμα απ’ τα παιδιά που οι οικογένειες τους αδυνατούσαν να σηκώσουν αυτό το κόστος. Η λειτουργία του πανεπιστημίου, δηλαδή η ανοικτότητα και η προσβασιμότητα σε αυτό από μεγάλο μέρος της κοινωνίας σιγά-σιγά άλλαζε καθώς άλλαζαν και οι απαιτήσεις της αγοράς, η οποία επέβαλε όλο και παραπάνω ταξικούς φραγμούς. Συγκεκριμένα, εργασιακά δικαιώματα «αποσπάστηκαν» από τα πτυχία και έγιναν επί πληρωμή «επιμορφώσεις» , ενώ εξισώθηκαν εξ ολοκλήρου και με πτυχία από ιδιωτικά κολέγια, την πρώτη μορφή άμεσης αγοράς πτυχίου. Αυτά ακολούθησε ο νόμος 4777 (Κ-Χ) ο οποίος έκανε τόσο πιο δύσκολη την πρόσβαση όσο και την φοίτηση στο πανεπιστήμιο για όλα τα άτομα αλλά χτυπώντας περισσότερο την κοινωνική βάση, θεσμοθετώντας την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, τις διαγραφές φοιτητριών και τα πειθαρχικά. Από το 2022 είδαμε χιλιάδες μαθήτ(ρι)ες να αποκόπτονται από την εκπαίδευση και τμήματα σχολών να αδειάζουν, τμήματα που με το νομοσχέδιο αυτό θα κλείσουν εντελώς.
Ταυτόχρονα, το κόστος φοίτησης ολοένα και αυξάνει. Φοιτητικές παροχές όπως η δωρεάν σίτιση στη Λέσχη και η στέγαση στις Εστίες πλέον είναι για ελάχιστους, σε μία περίοδο που τα ενοίκια έχουν γίνει απλησίαστα, το ίδιο και οι τιμές στα σουπερμαρκετ.
Αποκορύφωμα αυτής της επίθεσης στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και τα φοιτητικά κεκτημένα είναι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων τα οποία στην ουσία κάνουν τα πτυχία μας και την εκπαίδευση εμπόρευμα προς αγορά. Έτσι λοιπόν, ενώ οι φτωχότεροι παλεύουμε με απαιτητικά μαθήματα για να μπούμε στο πανεπιστήμιο και να πάρουμε ένα πτυχίο, με κάποια από μας να εργάζονται παράλληλα για να τα βγάλουμε πέρα έχοντας τον φόβο της διαγραφής στα ν+2 έτη, οι οικονομικά ευνοημένοι θα μπορούν να εξαγοράζουν την εισαγωγή τους και το πτυχίο τους. Γίνεται ξεκάθαρο άρα, ότι το αφήγημα της αξιοκρατίας και του «αγαθά κόποις κτώνται» που μας πλασάρουν από μικρά παιδιά είναι κάλπικο, αφού ένα άτομο το οποίο μπορεί να έχει «κριθεί ανάξιο» στις εξετάσεις, να «γίνει άξιο» μόλις διαθέσει μεγάλα χρηματικά ποσά σε αφεντικά. Η πολύ-λατρεμένη αξιοκρατία του πανεπιστημίου και του κράτους δεν σημαίνει στην πραγματικότητα τίποτα άλλο από ανταγωνισμό μεταξύ των φτωχών και κοινωνικό κανιβαλισμό όπου τρωγόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα κερδίσει μια καλύτερη θέση στον ήλιο.
Ως άτομα που κατανοούμε τον συνεχόμενο ταξικό και κοινωνικό ανταγωνισμό και αναγνωρίζουμε την αξία της συμμετοχής σε αγώνες ενάντια στην υποτίμηση των σπουδών και των ζωών μας γενικότερα, θεωρούμε απαραίτητο τον αγώνα για ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η εκπαίδευση για εμάς δεν είναι εμπόρευμα, αλλά κοινωνικό κεκτημένο και σαν τέτοιο θα το υπερασπιστούμε όπως το υπερασπίστηκαν και προηγούμενοι φοιτητικοί αγώνες. Το πανεπιστήμιο δεν είναι απλά ο χώρος/τρόπος που θα πάρουμε ένα πτυχίο για να βρούμε μια δουλειά. Το πανεπιστήμιο, το αντιλαμβανόμαστε ως ένα χώρο όπου υπάρχουμε, ζούμε μέσα του κοινωνικά και δρούμε πολιτικά μέσα από συζητήσεις, γενικές συνελεύσεις και εκδηλώσεις. Εξαιτίας αυτών, εντός του δημιουργούνται συλλογικές αντιστάσεις, φοιτητικοί/κοινωνικοί αγώνες και γενικότερα ιδέες-ρήγματα στη κυρίαρχη ιδεολογία του κράτους και των αφεντικών. Η αυστηροποίηση και η εντατικοποίηση στις σχολές μας, με τις απειλές για διαγραφές και ποινικοποίηση των δράσεών μας δεν θα αλλάξει τον τροπο που αγωνιζόμαστε αντιπροτάσσοντας δηλαδή, το συλλογικο δρόμο από τον ατομικό.
Αγώνας ενάντια του νέου νομοσχεδίου και καταστολή αυτού
Το πρωί της Δευτέρας (15/01) πραγματοποιήθηκε κατάληψη της πρυτανείας του ΕΜΠ από πρωτοβουλία φοιτητριων της Αθήνας με αφορμή την πρόταση του ν.σ. για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Την ίδια σχεδόν στιγμή, αστυνομικές δυνάμεις εκενωσαν την κατάληψη, κάτι το οποίο είχε ως αποτέλεσμα συλλήψεις και ξυλοδαρμούς από πλευρά της αστυνομίας. Η εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια είναι ένα φαινόμενο το οποίο παρατηρείται από την κατάργηση του ασύλου και την εγκαθίδρυση των οππι μέσω του ν.4777 . Το κράτος και οι πρυτανικές αρχές χρησιμοποιούν προσχήματα οπως η “ασφάλεια” των ατόμων στους πανεπιστημιακούς χώρους και η προστασία βιβλιοθηκων-φαντασμα για να δικαιολογήσουν την τοποθέτηση της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι η εισβολή των μπάτσων στους πανεπιστημιακούς χώρους έχει ως σκοπό την καταστολή οποιασδήποτε φωνής αντίστασης υψωθεί απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που θέλει να κάνει τα πανεπιστήμια έναν αποστειρωμένο χώρο μετατροπής φοιτητών σε φτηνό εργατικό δυναμικό.
Γιατί με τις καταλήψεις;
Όπως οι παραστάσεις διαμαρτυρίας, οι πορείες, οι παρεμβάσεις αποτελούν τρόπους εναντίωσης και διεκδίκησης, έτσι και οι καταλήψεις είναι ένα πολύ σημαντικό μέσο αγώνα. Για την ακρίβεια η κατάληψη αποτελεί το ύστατο μέσο αγώνα για τους συλλόγους. Αρχικά δημιουργούν τον απαραίτητο χώρο και χρόνο μέσα στο ήδη ασφυκτικό μας πρόγραμμα για να μπορέσουμε να συμμετάσχουμε στις κινητοποιήσεις μας. Διακόπτοντας την εκπαιδευτική διαδικασία (είτε είναι μαθήματα είτε εξετάσεις) η κάθε φοιτήτρια μπορεί να πλαισιώσει τις κινητοποιήσεις χωρίς να αγχώνεται για το προσωπικό κόστος που θα είχε στην πορεία των σπουδών της. Η διακοπή αυτή της ακαδημαικής καθημερινότητας είναι ένας μοχλός πίεσης προς διδάσκοντες, ακαδημαϊκούς, προέδρους, πρυτάνεις ώστε να εισακουστούν οι διεκδικήσεις μας. Μέσα στις καταλήψεις αλληλεπιδράμε και κοινωνικοποιούμαστε, έξω από τα αυστηρά ακαδημαικά πλαίσια του ανταγωνισμού και καριερισμού που μας επιβάλλονται από την πρώτη στιγμή που μπαίνουμε στο Τμήμα Φυσικής. Ως αποτέλεσμα δημιουργούμε νέες απόψεις και ζυμώνουμε πολιτικές αντιλήψεις.
