Βρισκόμαστε 38 χρόνια μετά την νομιμοποίηση των αμβλώσεων στην Ελλάδα που κατακτήθηκε από τους μεγάλους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος της Μεταπολίτευσης. Οι δημόσιες δωρεάν κα ασφαλείς αμβλώσεις ήταν μέρος ενός Οικογενειακού Δίκαιου που αναγνώριζε την ισότητα των φύλων, την αυτοδιάθεση του σώματος των γυναικών και τα δικαιώματα του παιδιού. Αυτές οι μεγάλες κατακτήσεις δεν είναι καθόλου δεδομένες.
Οι εκτρώσεις, η εξωσωματική γονιμοποίηση, το δικαίωμα του πότε, πόσα και αν θα κάνουμε παιδιά είναι ξανά σε δημόσια συζήτηση στην οποία πρωταγωνιστούν «ειδικοί» και μη, παπάδες, καναλάρχες και ιδιοκτήτες ιδιωτικών κλινικών που προσπαθούν να μιλήσουν για ηθική, για δικαιώματα αγέννητων παιδιών αλλά πουθενά για τις γυναίκες. Η Εκκλησία μνημονεύει τη τελευταία Κυριακή του χρόνου το αγέννητο παιδί, και κάνει κήρυγμα στις 8 Σεπτέμβρη (όταν γιορτάζονται τα Θεοτόκια) ενάντια στις εκτρώσεις θεωρώντας τις φόνο και άρα τις γυναίκες που βρέθηκαν στη δυσμενή θέση μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης φόνισσες.
Δίπλα της οι μιλιταριστές και τα ακροδεξιά – φασιστικά κόμματα και παραθρησκευτικές οργανώσεις με τα περιοδικά τους θέλουν να γεννάμε νωρίς και πολλά παιδιά , για να μην ξεμείνει η πατρίδα από φαντάρους, αλλά ταυτόχρονα να είναι προσωπική μας ευθύνη αφού υποστηρίζουν πολιτικές που εξαθλιώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά. Οι ιδιωτικές κλινικές διεκδικούν αύξηση του ορίου ηλικίας της εξωσωματικής εγκυμοσύνης χωρίς να τους νοιάζει η υγεία μας, θέλουν να γεννάμε με καισαρική και προγραμματισμένα ραντεβού για περισσότερα λεφτά και με την υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ οι γυναίκες τους καταβάλλουν ένα μισθό για την διακοπή της κύησης. Το θράσος να αμφισβητούν τον έλεγχο του σώματός μας και της υγείας μας το αποκτούν από τη πολιτική της ίδιας της κυβέρνησης.
Που διαλύει την Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων και ιδρύει το Υπουργείο Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής, και μέσα σε αυτό μία Γενική Γραμματεία Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η ισότητα των φύλων εξαφανίζεται κάτω από μία γενικόλογη ισότητα, τα δικαιώματα των γυναικών ξεχνιούνται μάλλον, στα συρτάρια κάποιου γραφείου ενός υπουργείου που φτιάχτηκε για να μας θυμίζει τον κοινωνικό ρόλο που μας επιβάλλεται. Αυτόν της παιδοποιητικής μηχανής και της φροντίστριας της οικογένειας
Που διαλύει το κοινωνικό κράτος και μας αναγκάζει να επιστρέψουμε στους παραδοσιακούς γυναικείους ρόλους για να καλύψουμε το κενό που δημιουργείται. Τη φροντίδα των ηλικιωμένων, των αρρώστων, των ΑΜΕΑ των παιδιών. Την ίδια στιγμή όμως μας φτωχοποιούν ακραία, κι έτσι όσες θέλουμε να γίνουμε μητέρες να μην έχουμε την οικονομική δυνατότητα να αρχίσουμε μία οικογένεια. Η κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα δημόσια νοσοκομεία αναγκάζει όλο και πιο πολλά ζευγάρια να στραφούν στον ιδιωτικό τομέα για τον προγεννητικό έλεγχο, και το τοκετό στερώντας τους και τις όποιες πενιχρές οικονομίες μπορεί να είχαν. Την ίδια στιγμή η έκτρωση τείνει να γίνει πολυτέλεια που έχουν μόνο όσες έχουν χρήματα μετατρέποντάς την από δικαίωμα και αγαθό ελεύθερο και δωρεάν, σε μπίζνα των ιδιωτικών κλινικών. Το ίδιο ισχύει και για τους γυναικολογικούς ελέγχους οι οποίοι θεωρούνται πολυτέλεια, αν και είναι απαραίτητοι για την πρόληψη καρκίνων και άλλων ιδιαίτερα επικίνδυνων θεμάτων υγείας .Κυβέρνηση, καναλάρχες και κλινικάρχες, παπάδες και ακροδεξιά μας θέλουν πίσω στο σπίτι να γεννοβολάμε, αλλά δεν τους νοιάζει πως θα τα μεγαλώσουμε. με πενιχρούς μισθούς, πανάκριβα νοίκια και ηλεκτρικό, χωρίς γιατρούς και σε απομακρυσμένα σχολεία και παιδικούς σταθμούς.
Όπως δεν τους νοιάζει και για τις «άλλες» γυναίκες. Τις Ρομά που τις κατηγορούν ότι κάνουν παιδιά επίτηδες για να ζουν από τα επιδόματα του κράτους, αυτά τα ψίχουλα που μας πετάνε. Δεν τους νοιάζει για τα δικά τους παιδιά όταν τα σκοτώνουν οι αστυνομικοί. Το αντίθετο. Αυτές που χαλάνε την ιδανική εικόνα του κράτους δεν τις θέλουν να γεννάνε. Όπως δεν θέλουν να γεννάνε οι μετανάστριες και οι προσφύγισσες, αυτές που τις κατηγορούν ότι έρχονται με τα παιδιά τους -κυνηγημένες από τον πόλεμο και την φτώχεια- για να μας αλλοιώσουν τον πολιτισμό. Εκείνες τις μητέρες και εκείνα τα παιδιά τα αφήνουν να αργοπεθαίνουν στα στρατόπεδα -όσα τυχερά γλιτώσουν τον θάνατο στα σύνορα. Εκεί η ευαισθησία για την οικογένεια χάνεται. Εκεί φανερώνεται η υποκρισία τους.
Γιατί μόνο υποκρισία μπορεί να είναι το γεγονός ότι την ώρα που μέσα στην χώρα μας πιέζουν να γεννάμε και να κάνουμε οικογένεια, έξω από τα σύνορα κάνουν μπίζνες και στηρίζουν το κράτος φονιά του Ισραήλ, ένα κράτος οι στρατιώτες του οποίου στοχεύουν με ιδιαίτερο μίσος τις εγκυμονούσες Παλαιστίνιες γιατί «με μια σφαίρα, δυο νεκροί», γιατί είναι αυτές που γεννάνε τα «φίδια».
Εμείς όμως την βλέπουμε την υποκρισία τους. Και απέναντι σε αυτήν οργανωνόμαστε, παλεύουμε συλλογικά και λέμε πως για το σώμα μας θα αποφασίζουμε μόνο εμείς. Αλλά για να μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς σημαίνει ότι ζούμε ελεύθερες, όχι σε καμπς και γκέτο. Σημαίνει ότι έχουμε δημόσια υγεία για να εξασκήσουμε την ελευθερία του σώματός μας. Σημαίνει ότι έχουμε την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουμε την όποια απόφασή μας. Για αυτό παλεύουμε για ελευθερία και ζωή με ασφάλεια και αξιοπρέπεια για κάθε γυναίκα, είτε ζει στην Θεσσαλονίκη, στον Δενδροπόταμο, στο καμπ στην Μαλακάσα, είτε στην Γάζα. Ειδικά στη Γάζα που κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου για τη προστασία ευάλωτων ομάδων και άμαχου πληθυσμού έχει καταβαραθρωθεί. Όπου δεκάδες χιλιάδες έγκυες γυναίκες στερούνται το δικαίωμα σε περίθαλψη, καθαρό νερό, ρεύμα και ασφαλή στέγη, όπου αμφισβητείται το δικαίωμα σε φάρμακα αφού δεν περνά η ανθρωπιστική βοήθεια.
Σ` αυτές τις γυναίκες και στο πολύπαθο Παλαιστινιακό λαό αφιερώνουμε το φετινό μας δεντράκι και σας καλούμε να συνεχίσουμε μαζί. Καλή χρονιά!
Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη
