Αθήνα: 1. Μικροφωνική από τις 10:00 στην πλατεία Εξαρχείων, 2. Πορεία στις 11:00 στα Προπύλαια, 3. Συγκέντρωση στις 16:00 στην Τσαμαδού στον πεζόδρομο, 4. Πορεία στις 18:00 στα Προπύλαια, 5. Συγκέντρωση στο Μνημείο του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 21:00
Θεσσαλονίκη: 1. Πορεία στις 12:00 στην Καμάρα, 2. Πορεία στις 18:00 στην Καμάρα
Πάτρα: 1. Πορεία στις 12:00 από το Παράρτημα, 2. Πορεία στις 18:00 από το Παράρτημα
Βόλος: Πορεία στις 18:00 στο Θόλο
Λάρισα: Συγκέντρωση – Πορεία στις 18:00 στην πλατεία Ταχυδρομείου
Γιάννενα: Πορεία στις 18:00 από την Παιδαγωγική Ακαδημία
Ξάνθη: Συγκέντρωση – Πορεία στις 18:00, Προκάτ Πολυτεχνικής Σχολής
Καβάλα: Συγκέντρωση στις 18:00 στο Δημοτικό Κήπο Καβάλας
Χανιά: Συγκέντρωση – Πορεία στις 18:00 στην πλατεία Αγοράς
Καρδίτσα: Συγκέντρωση στις 18:30 στην κεντρική πλατεία Καρδίτσας
Αγρίνιο: Συγκέντρωση στις 18:30 στην πλατεία Δημάδη
Κομοτηνή: Πορεία στις 19:00 στην παλιά Νομική
Λαμία: Συγκέντρωση στις 19:00 στην πλατεία Ελευθερίας
Χαλκίδα: Συγκέντρωση – Πορεία στις 19:00 στην πλατεία Ταχυδρομείου
Μυτιλήνη: Συγκέντρωση στις 18:00 στην πλατεία Σαπφούς
Κέρκυρα: Συγκέντρωση στις 18:30 στην πλατεία Ανουντσιάτα
Αλεξανδρούπολη: Πορεία στις 19:00 στο Αναγνωστήριο Ιατρικής
Άγιος Νικόλαος: Προβολή του ντοκιμαντέρ Αστυνομική βία και ψυχικό τραύμα στις 19:00 στον Κοινωνικό Χώρο Πυροβόλο
ΑΘΗΝΑ
Μικροφωνική στην πλατεία Εξαρχείων από τις 10.00 έως την ώρα της πορείας.
6 Δεκέμβρη 2008-6 Δεκέμβρη 2023
Δεν ξεχνάμε. Δε συγχωρούμε
ΚΟΥΜΗΣ, ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΑΜΠΑΝΗΣ, ΚΑΛΤΕΖΑΣ, ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛ.ΑΣ.
ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ- ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008-ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2023
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 σημειώνεται η κρατική δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το όπλο του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Η εν ψυχρώ δολοφονία του A. Γρηγορόπουλου έρχεται να επισφραγίσει τις δολοφονικές μεθοδεύσεις και τις κατασταλτικές διαθέσεις του κράτους ενάντια σε κάθε αγωνιζόμενο. Η έσχατη όμως αυτή μορφή κρατικής βίας δεν παρέμεινε αναπάντητη. Αντιθέτως, πυροδότησε θύελλα διαδηλώσεων και συγκρούσεων στο κέντρο των μητροπόλεων, όπου εκατοντάδες κόσμος εξεγέρθηκε μαζικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, συνθλίβοντας το προσωπείο της κρατικής παντοδυναμίας. Ο Δεκέμβρης του ’08 μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις και τους αγώνες του αποτέλεσε σπουδαίο σημείο της σύγχρονης ιστορίας, αφήνοντας πίσω σημαντική πολιτική παρακαταθήκη για το αναρχικό κίνημα.
15 χρόνια μετά από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο κρατικός μηχανισμός δεν έπαψε να ακολουθεί με συνέπεια το μοτίβο της βίας, να αναπαράγει τις εγκληματικές μεθοδεύσεις του, να καταστέλλει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, να πασχίζει να εδραιώσει τον θάνατο.
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΙΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Το χέρι των εντολοδόχων δολοφόνων οπλίζεται από την εξουσία. Α. Γρηγορόπουλος, Κουμής, Κανελοπούλλου, Καλτεζάς, Β. Μάγγος, Γ. Σαμπάνης, Κ. Φραγκούλης, Χ. Μιχαλόπουλος. Τα τσιράκια των αφεντικών φρόντισαν να επιδείξουν την κυριαρχία τους με την έσχατη μορφή βίας. Και η μακρά λίστα θανάτου που υπογράφουν κράτος και αφεντικά δεν έχει τελειωμό. Η μεθοδευμένη θανατοπολιτκή του συστήματος έδειξε έντονα το προσωπείο της ήδη από την εγκληματική διαχείριση της Πανδημίας. Εκ τότε επιχειρείται να εδραιωθεί ένα μοντέλο όπου κάθε ανθρώπινη ζωή θα κοστολογείται ως αμελητέα και κάθε κρατικός θάνατος στις μέρες μας θα φαντάζει καθημερινότητα. Από την δολοφονία στα Τέμπη, τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που πνίγονται στα ανοιχτά του Αιγαίου, τις αναρίθμητες γυναικοκτονίες που όλο κ αυξάνονται, την όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων και την λεηλασία της φύσης…. η εξέγερση του ΄08 φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ.
Άλλωστε ο κρατικός μηχανισμός βαδίζει σε πλήρη σύμπνοια με τα ΜΜΕ, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη και συγκαλύπτοντας υποθέσεις που εξυπηρετούν το αφήγημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Ας μην ξεχνάμε, πως η αντικοινωνική πολιτική του σύγχρονου κρατικού – καπιταλιστικού μοντέλου πασχίζει να 
παγιωθεί με κύριο μέσο την διαρκή παρουσία μονάδων της αστυνομίας, η οποία – όντας δεξί χέρι της εξουσίας και έχοντας την πλήρη κρατική κάλυψη- σπέρνει ένα κλίμα φόβου και τρομοκρατίας. Οι αλλεπάλληλες εκκενώσεις καταλήψεων το τελευταίο διάστημα, η επίθεση σε στέκια και δομές αγώνα αποτελεί χαρακτηριστικό εργαλείο του συστήματος να καθυποτάξει κάθε φωνή που εξεγείρεται, κάθε φωνή που υψώνει αναχώματα στα μεγαλεπήβολα πλάνα των αφεντικών. Ο κρατικός φόβος για ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων, για μαζικοποίηση του αναρχικού αγώνα μεταφράζεται σε πλήρη έλεγχο, σε συλλήψεις αγωνιστών, σε καταστολή διαδηλώσεων και σε δικαστικές σκευωρίες. Άλλωστε η επιθυμία του χρεοκοπημένου κράτους να επιβάλλει την παντοδυναμία του ανέκαθεν επιχειρείται άμεσα ή έμμεσα με την επιβολή αμείλικτης βίας ενάντια σε κάθε αντίσταση των από τα κάτω και αυτό αποτυπώνεται έντονα από την διαρκή αναβάθμιση των κατασταλτικών εργαλείων του, δημιουργώντας έτσι ένα άρτια εκπαιδευμένο σώμα δολοφόνων.
Η ολομέτωπη επίθεση του κρατικού μηχανισμού αποτυπώνεται και στην παιδεία, όπου μια σειρά νομοσχεδίων και μεταρρυθμίσεων αλλάζουν τον χαρακτήρα της δημόσιας- δωρεάν παιδείας, φέρνουν μπάτσους στις σχολές και επιχειρούν την κατάργηση του ασύλου. Με την ΕΒΕ, την επικείμενη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και την κατάργηση του Άρθρου 16, εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί μετατρέποντας την παιδεία σε αγαθό για λίγους, αποκλείοντας μαθητές και μαθήτριες από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ενισχύοντας έτσι την προσέλευση σε ιδιωτικά ΙΕΚ, και την επί πληρωμή εκπαίδευση. Παράλληλα, βασικός αρωγός του κρατικού σχεδιασμού είναι η ίδρυση ενός ‘αποστειρωμένου’ πανεπιστημίου, όπου κάθε φοιτητική – ριζοσπαστική δύναμη θα ακρωτηριάζεται και θα βρίσκει απέναντί της πάντα την καταστολή. Πρόσφατο δείγμα αποτελεί η πορεία της 17 Νοέμβρη στην Θεσσαλονίκη, όπου κράτος και αφεντικά – έχοντας ενεργοποιήσει όλα τα κατασταλτικά μέσα τους- έστησαν φραγμό, εμποδίζοντας το φοιτητικό σώμα να προσεγγίσει το πανεπιστήμιο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΑ
Η εξέγερση του ’08 αποτέλεσε κεντρικό έναυσμα για την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση και συγκρότηση τόσο του αναρχικού όσο και του μαθητικού κινήματος. Οι καταλήψεις σχολείων και σχολών στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας έπαιξαν κομβικό ρόλο τόσο για την έμπρακτη και μαχητική αμφισβήτηση της θανατοπολιτικής του κρατικού μηχανισμού, όσο και για την δημιουργία δομών και παρακαταθήκης της αυτοοργάνωσης της κοινωνικής βάσης σε σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας και πάνω από όλα την παρουσία ξανά και ξανά στον δρόμο.
Επίσης, κατέστησε φανερή την ανάγκη συγκρότησης και οργάνωσης των αντιστάσεων των από τα κάτω ως μαζική απάντηση απέναντι στη κρατική βαρβαρότητα . Από την αυθόρμητη εξέγερση και την ευκαιριακή συσπείρωση των ριζοσπαστικών δυνάμεων, προτάσσουμε την διαρκή παρουσία του αναρχικού αγώνα μέσα από την κοινωνική και ταξική αυτό-οργάνωση σε διαδικασίες βάσης και πολιτικής ζύμωσης.
Από τον δρόμο που χάραξε ο Δεκέμβρης του ’08 μέχρι τους αγώνες του Δεκέμβρη του σήμερα, για την ολική ανατροπή του κόσμου της εξουσίας, για την δικαίωση όλων των καταπιεσμένων, για την κοινωνική απελευθέρωση.
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ
Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
15 χρόνια μετά την κρατική δολοφονία του 16χρονου αναρχικού Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου από τους ένστολους δολοφόνους του κράτους, Σαραλιώτη και Κορκονέα, η υπεράσπιση της κινηματικής μνήμης παραμένει ακόμη επίκαιρη στο εδώ και το τώρα. Ο θάνατος του πυροδότησε αλλεπάλληλες και διαρκείς συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης, μέσω καταλήψεων σε σχολές και σχολεία, επιθέσεις σε 
κρατικοκαπιταλιστικούς στόχους, χαράζοντας για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική κινηματική ιστορία εξέγερση γενικευμένου χαρακτήρα. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 είναι φάρος για τους αγώνες του σήμερα, όπου βιώνουμε καθημερινά τη βία της εξουσίας σε κάθε μορφή της. Ήταν μια απάντηση στην αναντίστοιχη βία που δεχόμαστε καθημερινά, δείχνοντας πως οι εξεγέρσεις δεν είναι ιστορικά απολιθώματα αλλά πραγματώνονται στο σήμερα.
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε θεατές συνεχόμενων κρατικών επιθέσεων, με την καταστολή κινηματικών κεκτημένων, τα κρατικά εγκλήματα- δολοφονίες στα Τέμπη και την Πύλο. Με τον βαρύ τραυματισμό της συντρόφισσας μας Βασιλικής από ΟΠΚΕ σε αντιφασιστική περιπολία. Με τον πρόσφατο βασανισμό- ξυλοδαρμό 17χρονου στο Α.Τ. Μήλου, ώστε να γίνει ρουφιάνος των μπάτσων. Με επιστέγασμα τις συνεχείς εργατικές δολοφονίες, τις δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα και τις δολοφονίες των Ρομά Γ. Σαμπάνη, τον οποίο γαζώσανε με 38 σφαίρες, του Κ. Φραγκούλη που δολοφονήθηκε για 20€ βενζίνη και του Χ. Μιχαλόπουλου επειδή δεν σταμάτησε σε αστυνομικό μπλόκο.
Μέσα σε όλη αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα τρομοκράτησης από τους κρατικούς μηχανισμούς για την κάμψη των αντιστάσεων, δεν στεκόμαστε σε αυτά με όρους θυματοποίησης, αλλά ανάγκης για αντεπίθεση. Εμπνεόμενες από το πνεύμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη να σπάσουμε την ψευδαίσθηση της κρατικής παντοδυναμίας, να οργανωθούμε, να βγούμε όλοι/ όλες/ όλα στους δρόμους, να συγκρουστούμε και να δημιουργήσουμε εξεγερτικές ρωγμές στο παρόν.
Καλούμε στην πρωινή πορεία, την Τετάρτη 6η Δεκέμβρη στις 12.00 στα Προπύλαια
Η φλόγα του Δεκέμβρη του ’08 δεν πρόκειται να σβήσει ?γιατί καίει μέσα μας
Όλοι, όλες και όλα στις πρωινές και απογευματινές διαδηλώσεις τιμής και μνήμης στον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο
ανοιχτή συνέλευση για την συγκρότηση αναρχικού- αντιεξουσιαστικού? μπλόκ στην πρωινή πορεία της 6ης Δεκέμβρη
Κοινό κάλεσμα και αφίσα για τη μαθητική – φοιτητική πορεία για τα 15 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 – ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2023
Δεκαπέντε χρόνια μετά την κρατική δολοφονία του Αλέξη ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος συνεχίζεται.
Μαθητική – Φοιτητική πορεία: 6/12 στις 11:00 | Προπύλαια
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 εκτελείται εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος από τους μπάτσους Ε. Κορκωνέα και Β. Σαραλιώτη στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, γεγονός που στάθηκε η αφορμή να εκδηλωθεί η συσσωρευμένη κοινωνική οργή απέναντι στη γενικευμένη κρατική βία εκείνης της περιόδου. Η κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη αποτέλεσε σημείο τομής για την μεταπολιτευτική περίοδο γιατί ακριβώς ανέδειξε τις δυναμικές του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της άμεσης δράσης, της κοινωνικής αλληλεγγύης και έτσι κατάφεραν να διαχυθούν πρακτικές και αξίες όπως η κοινωνική αντι-βία, η αυτοοργάνωση και η ταξική αλληλεγγύη σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και ιδίως στη νεολαία, ως τα πιο αποτελεσματικά αγωνιστικά μέσα σύγκρουσης με την εξουσία. Αποτέλεσε μια εικόνα από το μέλλον γιατί πέρα απ΄ την οργή, έφερε τις ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς και έθεσε τις βάσεις για ένα νέο κύκλο δημιουργικότητας και ριζοσπαστικοποίησης, ικανή να βγάλει τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες στους δρόμους. Βέβαια, η εξέγερση του 2008 δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά «προετοιμαζόταν» ιδεολογικά τα προηγούμενα χρόνια από τη δράση και την κίνηση των αναρχικών ενάντια στην κρατική καταστολή, ενώ άντλησε πολιτικά και οργανωτικά από την εμπειρία των φοιτητικών αγώνων του 2006-2007 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και την ψήφιση του νόμου πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, οι οποίοι εξώθησαν δεκάδες χιλιάδες νέους σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια σε καταλήψεις, συγκρούσεις και πορείες επί σχεδόν έναν χρόνο.
Σήμερα βλέπουμε ότι τα πολιτικά επίδικα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08 παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ. Η γενικευμένη συστημική κρίση και η υποβάθμιση των ζωών μας σε όλα τα επίπεδα, από την φτωχοποίηση και εξαθλίωση 
της κοινωνικής βάσης και την λεηλασία της φύσης μέχρι την πολιτική κρίση και τον κοινωνικό εκφασισμό, δεν αποτελούν μια ατυχή συγκυρία ούτε προϊόντα κάποιας κακής διαχείρισης, αλλά συστατικά και δομικά στοιχεία του κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας. Ένα σύστημα το οποίο, βρισκόμενο πλέον σε πλήρη σήψη, προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωση και διαιώνισή του, εντείνει τους όρους επιβολής του και τα κατασταλτικά του μέσα και σκληραίνει όλο και περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης των “από τα κάτω”. Έτσι, παράγει κρίσεις, τα καταστροφικά αποτελέσματα των οποίων εκδηλώνονται πρώτα απ’ όλα και εντονότερα στις πιο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, στους φτωχούς, στα ανήλικα παιδιά, στους πρόσφυγες και τις μετανάστριες, στους ρομά, στις γυναίκες, στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα κτλ. Οι κρατικές δολοφονίες, όπως αυτή του Αλέξη η οποία το 2008 πυροδότησε μια κοινωνική εξέγερση ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης, σήμερα φαντάζουν καθημερινότητα, ενώ η κρατική βία επιχειρείται να κανονικοποιηθεί μέσα από το δόγμα του σοκ: το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών όπου σκοτώθηκαν δεκάδες άνθρωποι, ο πνιγμός εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών στην Πύλο με τη σύμπραξη του Λιμενικού Σώματος, η δολοφονική επίθεση των ΟΠΚΕ στη 16χρονη αντιφασίστρια στο Ν. Ηράκλειο, οι εν ψυχρώ δολοφονίες του Κώστα Μανιουδάκη και του Χρήστου Μιχαλόπουλου από τα ένστολα σκουπίδια είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα δολοφονικής κρατικής βίας που έλαβαν χώρα φέτος.
Παράλληλα, το κράτος μετά την εμπειρία της εξέγερσης του ’08, προσπαθεί να ανακόψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις από τη ρίζα τους και επιτίθεται σε ό,τι άφησε ως παρακαταθήκη ο Δεκέμβρης για το αναρχικό κίνημα, μέσα από μια σειρά μεθοδεύσεων που εξυπηρετούν τόσο την πάγια αντιεξεγερτική πολιτική του, όσο και την απρόσκοπτη επέλαση του νεοφιλελευθερισμού: την επίθεση στο μαθητικό και φοιτητικό κίνημα και την αποριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας μέσα από την εντατικοποίηση και αποστείρωση των δημοσίων δομών εκπαίδευσης ώστε αυτές να μην επιτρέπουν διαδικασίες πολιτικής ζύμωσης και συλλογικές αντιστάσεις, την κατάργηση του ασύλου που αποτέλεσε την καρδιά της εξέγερσης αλλά και όλων των μεταπολιτευτικών αγώνων από το Πολυτεχνείο του ’73 μέχρι και σήμερα, την ανάπλαση των Εξαρχείων ως μια γειτονιά με βαθιά αγωνιστική κουλτούρα και παράδοση και ευρύτερα τον εξευγενισμό και την περαιτέρω τουριστικοποίηση γειτονιών του κέντρου της Αθήνας, την ποινικοποίηση της απεργίας και την ψήφιση του νόμου για περιστολή των διαδηλώσεων καθώς και την επίθεση στις καταλήψεις, τόσο εντός των σχολών όσο και ευρύτερα, ως κέντρα αγώνα που εδαφικοποιούν τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της αντίστασης.
Όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα αποτελούν κομμάτι της κρατικής πολιτικής της αντιεξέγερσης, η οποία μάλιστα εκδηλώνεται όλο και πιο απροκάλυπτα, ιδίως με την ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείριση της τελευταίας τετραετίας που οξύνει τις επιθέσεις σε όλα τα μέτωπα. Αναδεικνύεται τώρα περισσότερο από ποτέ ότι για το χρεοκοπημένο σύστημα εξουσίας είμαστε όλοι και όλες στην καλύτερη εκμεταλλεύσιμοι και στη χειρότερη αναλώσιμοι. Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύεται και ο φόβος των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, που κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να μην επαναληφθεί ο Δεκέμβρης, για να αναχαιτίσουν οποιαδήποτε εξεγερσιακή προοπτική. Γιατί ξέρουν ότι εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη. Γιατί όλοι οι λόγοι για τους οποίους εξεγέρθηκε το σύνολο της κοινωνίας το 2008 εξακολουθούν να διακυβεύονται και μάλιστα με όλο και πιο οξυμένο και ασφυκτικό τρόπο για την κοινωνική βάση. Γιατί στο σήμερα έχουμε κάθε λόγο να εξεγερθούμε ενάντια στο σύστημα που καταπιέζει, εκμεταλλεύεται, υποβαθμίζει και εξαθλιώνει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Για εμάς ο Δεκέμβρης δεν αποτελεί μια ακόμη επέτειο ή μνημόσυνο, αλλά αντίθετα μας θυμίζει ότι η μνήμη των νεκρών μας ζει μέσα από τους αγώνες του σήμερα, ενώ ως βασικότερη παρακαταθήκη άφησε όχι απαντήσεις, αλλά ερωτήματα, με κυριότερο αυτό της μετάβασης σε μία άλλη κοινωνία. Το ερώτημα δηλαδή του πώς περνάς από την αυθόρμητη εξέγερση στην κοινωνική επανάσταση. Το αυτοοργανωμένο φοιτητικό κίνημα οφείλει να βρει διεξόδους συλλογικοποίησης, τρόπους οργάνωσης, με δομές και δράσεις, ώστε να υπερασπιστεί όλα όσα άφησε πίσω της η εξέγερση του Δεκέμβρη, έχοντας ως στόχο την συνέχισή τους, το επόμενο βήμα προς την ολοκληρωτική ανατροπή του κρατικού συστήματος. Η φλόγα της Δεκεμβριανής εξέγερσης είναι ακόμα αναμμένη στις μνήμες και στις συνειδήσεις μας και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνει πυρκαγιά. Μια πυρκαγιά που θα κάψει συθέμελα τους δυνάστες μας, στις στάχτες των οποίων θα μπορούμε πια ελεύθερα να χτίσουμε τον κόσμο που ονειρευόμαστε: έναν κόσμο αυτοδιεύθυνσης, ισότητας και αλληλεγγύης.
Ελευθεριακό Σχήμα Παντείου
Φοιτητική Ομάδα Ρουβίκωνα
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
Στηρίζουμε το κάλεσμα της “ανοιχτής συνέλευσης για την συγκρότηση α/α μπλόκ στην πρωινή πορεία της 6ης Δεκέμβρη” στις 12:00 και της “Ανοιχτής συνέλευσης για την 6η Δεκέμβρη” στις 18:00 στα Προπύλαια.
ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Το κείμενο της συνέλευσης:
Το Σάββατο 28/10 στην πλατεία Ν. Ηρακλείου διοργανώθηκε αντιφασιστική συναυλία στο πλαίσιο των καλεσμάτων ενάντια στη φασιστική φιέστα της 10ετούς επετείου της 1ης Νοέμβρη – ημερομηνία της εκτέλεσης δύο μελών της Χ.Α. και του σοβαρού τραυματισμού ενός τρίτου, από τις Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις, ως αντίποινα για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χ.Α. στο Κερατσίνι. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ομάδα αντιφασιτ(ρι)ών πραγματοποίησε περιπολία στους δρόμους του Νέου Ηρακλείου. Σε πολύ κοντινή απόσταση από το σημείο της συναυλίας, η ομάδα διασταυρώθηκε με αυτοκίνητα της Ο.Π.Κ.Ε. Οι μπάτσοι, δίχως την παραμικρή αφορμή και παρότι ήταν ξεκάθαρο ότι η ομάδα δεν είχε πρόθεση συμπλοκής μαζί τους, έκαναν αιφνιδιαστική επίθεση διασπώντας την μάζα των αντιφασιστ(ρι)ών σε δύο μέρη. Στην απόπειρα ανασύνταξής της, μπάτσοι και άτομα με πολιτικά επιτέθηκαν εκ νέου στα συντρόφια, πετώντας τους αντικείμενα, πέτρες και στη συνέχεια της συμπλοκής, έγινε έντονη και παρατεταμένη ρίψη δακρυγόνων και αφότου τα Ο.Π.Κ.Ε διώχθηκαν από την περιφρούρηση της συναυλίας, έγινε αντιληπτή η απουσία της 16χρονης συντρόφισσας. Κατά τη διάρκεια εκείνης της νύχτας, ενημερωθήκαμε ότι η συντρόφισσα μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση με συνοδεία Ο.Π.Κ.Ε στο νοσοκομείο “Γεννηματάς”, όπου και νοσηλεύτηκε με έντονη αστυνομική παρουσία. Παράλληλα, η αστυνομία παρά τη συνεχή άρνησή της ότι επρόκειτο για σύλληψη, προέβη σε παράνομη κατάσχεση του κινητού της συντρόφισσας, κοινώς σε κλοπή. Η σύλληψή της ανακοινώθηκε λίγες ώρες μετά το συμβάν, χωρίς να έχουν γίνει τότε γνωστές οι κατηγορίες, ούτε καν στη δικηγόρο της. Μετά από εντολή εισαγγελέα αφέθηκε ελεύθερη και μόνο τότε αποχώρησαν οι ομάδες της Ο.Π.Κ.Ε. από το νοσοκομείο, ενώ παρέμεινε η κρατική ασφάλεια .Τις πρώτες ώρες της νοσηλείας της, η κατάσταση της υγείας της συντρόφισσας, σύμφωνα με τους γιατρούς, κρίθηκε κρίσιμη. Νοσηλεύτηκε σε Μ.Α.Φ (Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας) του νευροχειρουργικού και μετά από 5 ημέρες νοσηλείας, ενώ η συντρόφισσα βρισκόταν ακόμα σε σοκ και με μετατραυματική αμνησία, δίχως την ικανότητα να περπατήσει καλά και να αυτοεξυπηρετηθεί, στις 02/11 της χορηγήθηκε εξιτήριο, πράγμα εντελώς αντιφατικό με την κατάστασή της. Πλέον έχει καταφέρει να ανακτήσει σημαντικά κομμάτια της μνήμης της καθώς και να ξεπεράσει ορισμένα τραύματα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως έχει επανέλθει πλήρως νοητικά και σωματικά.
Μια εβδομάδα μετά τη δολοφονική επίθεση στη συντρόφισσα ακολούθησε άλλη μια κρατική δολοφονία ενός 17χρονου Ρομ, του ΧρήστουΜιχαλόπουλου. Δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια ελέγχου ενώ είχε προηγηθεί καταδίωξη το βράδυ του Σαββάτου 11 Νοέμβρη στο Λεοντάρι Βοιωτίας. Η σφαίρα διαπέρασε την παλάμη του και διείσδυσε στην αριστερή τραχηλική χώρα, προκαλώντας θανατηφόρο τραύμα. Ο μπάτσος-δολοφόνος του Χρήστου υποστήριξε πως το όπλο του εκπυρσοκρότησε καθώς ο 17χρονος προσπάθησε να του το πάρει από τα χέρια, δήλωση που αναιρείται από τη μαρτυρία του αδελφού του Χρήστου, ο οποίος βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού, καθώς και από οπτικοακουστικό υλικό που διέρρευσε.
Από την πρώτη στιγμή, και στις δύο περιπτώσεις, ξεχύθηκαν στα κανάλια κάθε λογής παρατρεχάμενοι του κράτους, δημοσιογράφοι, μπάτσοι ακόμα και πολιτικοί, οι οποίοι σαν σε μια κακοστημένη παράσταση, ανίκανοι να κρύψουν τον διάχυτο πανικό τους, προσπάθησαν όχι μόνο να συγκαλύψουν τη δολοφονική επίθεση και τη κρατική δολοφονία από ομάδες Ο.Π.Κ.Ε. αλλά και να παραποιήσουν την πραγματικότητα. Οι δημοσιογράφοι, υπηρετώντας πιστά το ρόλο τους ως τέταρτη εξουσία, ξεκίνησαν ένα ρεσιτάλ παραπληρορησης, με στόχο τη δημιουργία ενός αφηγήματος που ξεπλένει τους μπάτσους και τη δημιουργία σύγχυσης για το τι πραγματικά συνέβη. Σταν περίπτωση της Βασιλικής, αναφερόμενοι σε ψευδείς τοξικολογικές εξετάσεις που ηθέλαν τη συντρόφισσα υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, την υποτιθέμενη παροχή πρώτων βοηθειών από τους έμμισθους δολοφόνους της ΕΛΑΣ, το σενάριο τραυματισμού από τους συντρόφους της, το αφήγημα περί πτώσης μέχρι και την εσκεμμένη διαρροή ενός μέρους της ιατροδικαστικής έκθεσης που δεν θίγει το ενδεχόμενο ξυλοδαρμού. Όση προσπάθεια και φαντασία κι αν κατέβαλαν κράτος και Μ.Μ.Ε., η αφήγηση τους σιγά σιγά αρχίζει να καταρρέει. Από το γεγονός ότι οι μπάτσοι ενώ λένε ότι βρήκαν την Β. τυχαία και την περιέθαλψαν ταυτοχρόνως την συνέλαβαν και της άσκησαν μήνυση, κατάσχοντας ακόμα και προσωπικά της αντικείμενα. Από την ολοκληρωμένη ιατροδικαστική έκθεση που καταρρίπτει τα ψέματα των ΜΜΕ αναφέροντας, μέχρι και την εκδίωξη από μπάτσους του Α.Τ. Νέου Ηρακλείου αυτόπτη μάρτυρα που πήγε να καταθέσει. Είναι εμφανές λοιπόν, και με βάση τις φωτογραφίες από τα τραύματά της και τα βίντεοπου αναρτήθηκαν μεταγενέστερα, ότι η συντρόφισσα ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από τους μπάτσους και βασανίστηκε.
Η ίδια ακριβώς τακτική ακολουθείται μετά την εκτέλεση του 17χρονου ρομ Χρήστου Μιχαλόπουλου. Άλλη μια φορά οι γνωστοί φορείς βγήκαν να σπείρουν σύγχυση με την καραμέλα της εκπυρσοκρότησης του όπλου του μπάτσου, σε μια πανικόβλητη προσπάθεια να διαψεύσουν το οπτικοακουστικό υλικό που διέρρευσε, ακόμα και την μαρτυρία του αδελφού του, που από την πρώτη στιγμή μίλησε για εν ψυχρώ δολοφονία καταδεικνύοντας τους μπάτσους ως συνειδητά υπεύθυνους. Από την πρώτη στιγμή εμφανίστηκαν στα δημοσιογραφικά πάνελ “συνδικαλιστές” μπάτσοι οι οποίοι συγκαλύπτουν απροκάλυπτα τους συναδέλφους τους, προσπαθώντας να πείσουν ότι ένα πάνοπλο τζιπ της ΟΠΚΕ, του δήθεν πιο εκπαιδευμένου σώματος της αστυνομίας, απειλήθηκε από δύο άοπλους, τον 17χρονο Χρήστο και τον αδερφό του. Παράλληλα προσπαθούν να στοχοποιήσουν το Χρήστο, υπερτονίζοντας ότι δεν σταμάτησε σε σήμα των μπάτσων, ή ότι ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα, λες και αυτά μπορούν να δικαιολογήσουν τη δολοφονία που ακολούθησε.
Όλη αυτή η παράσταση στήθηκε από τη μία πλευρά για να δημιουργήσει σύγχυση στα κομμάτια της κοινωνίας που στο άκουσμα των γεγονότων θα αμφισβητούσαν έμπρακτα την κυρίαρχη αφήγηση και από την άλλη για να ξυπνήσει αντιδραστικά κοινωνικά αντανακλαστικά, τοποθετώντας τα θύματα της κρατικής βίας σε μια “περιθωριοποιημένη” ή “παραβατική” ομάδα η οποία και θα δικαιολογούσε στα μάτια τους την απόπειρα δολοφονίας της Βασιλικής και την κρατική δολοφονία του Χρήστου. Τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν ένα αμάλγαμα διαστρεβλώσεων, ψεμάτων, συγκαλύψεων και προπαγάνδας που αποσκοπεί στην εμπέδωση της ιδέας πως η μόνη βία που επιτρέπεται είναι η βία της εξουσίας, διότι τα άτομα που στοχοποιεί είναι αυτά που διαταράσσουν το υποτιθέμενο κοινωνικό συνεχές που αποπειράται να επιβάλει το κράτος. Η συνεχόμενη απειλή της κρατικής βίας υποβοηθά τον έλεγχο και την κοινωνική ρύθμιση, φοβερίζοντας οποιοδήποτε άτομο δε συνάδει με το πρότυπο του πολίτη που επιτάσσει το καπιταλιστικό σύστημα. Η αστυνομία βασανίζει, βιάζει και εκτελεί. Κρίνει κατηγορίες ανθρώπων όπως τους αγωνιζόμενους, τις εξεγερμένες, τους φτωχοδιαβόλους, τις έγκλειστες στα κολαστήρια των φυλακών και τα ψυχιατρεία, τους μετανάστες και τους περιθωριοποιημένους ως αναλώσιμο υλικό, ως ένα μέσο για να εξωτερικεύσει τις σαδιστικές της ορέξεις.
Και οι δύο περιπτώσεις καταδεικνύουν την ωμή δολοφονική βία της αστυνομίας. Από το βασανισμό που προκάλεσε τη δολοφονία του Βασίλη Μάγγου, τις δολοφονίες των Ρομά Σαμπάνη και Φραγκούλη, τον βιασμό της κοπέλας στο Α.Τ. Ομονοίας, την εμπλοκή τους σε κυκλώματα μαστροπείας, τη δολοφονία εκατοντάδων μεταναστών/ριων μέχρι και την πρόσφατη δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη στα Χανιά, αντιλαμβανόμαστε ότι οι δυνάμεις της αστυνομίας αποτελούν την πιο οργανωμένη δολοφονική “συμμορία”. Με την πλάτη ενός ολόκληρου κρατικού μηχανισμού και την ανοχή των συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας ξυλοκοπούν, δολοφονούν, βιάζουν. Ο ρόλος των σωμάτων ασφαλείας είναι μέσω του δόγματος μηδενικής ανοχής και του παραδειγματισμού να καθυποτάζουν και να καταστέλουν την κοινωνική βάση, να διατηρούν ακέραια την εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου καθώς και να παγιώνουν τα δίπολα εκμεταλλευτή-εκμεταλλευόμενου, καταπιεστή-καταπιεζόμενου. Οποιοσδήποτε δε συμμορφώνεται με τις κρατικές-καπιταλιστικές υποδείξεις, οποιοσδήποτε παρεκκλίνει από τα επιβεβλημένα πρότυπα και τις στερεοτυπικές συμπεριφορές έρχεται αντιμέτωπος με τη στρατηγική εξόντωσης της ΕΛΑΣ, η οποία είναι νομιμοποιημένη και τυγχάνει θεσμικής προστασίας.
H δολοφονική επίθεση των ΟΠΚΕ στην συντρόφισσα Βασιλική δεν έλαβε χώρα εν κενώ και -δυστυχώς- ούτε αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Η συντρόφισσα όπως και δεκάδες άλλες αναρχικές και αναρχικοί συμμετείχε σε αντιφασιστική περιπολία στη γειτονιά του Νέου Ηρακλείου λίγες μέρες πριν το πανευρωπαϊκό φασιστικό κάλεσμα. Η περιπολία αυτή αποτέλεσε μία από τις δεκάδες που έχουν πραγματοποιηθεί το τελευταίο διάστημα σε γειτονιές της Αθήνας και των προαστίων, στόχος των οποίων ήταν να αντικρούσουν τη φασιστική έξαρση και να καταστήσουν εμπράκτως σαφές ότι η παρουσία των φασιστών στις γειτονιές ήταν, είναι και θα είναι πάντα ανεπιθύμητη. Διανύοντας αλλεπάλληλες κρίσεις του συστήματος της εξουσίας, ο φασισμός και η ακροδεξιά (κομμάτια του ίδιου αυτού συστήματος) προσφέρουν για ακόμη μία φορά τη διέξοδο. Τα ναζιστικά τάγματα εφόδου επιστρατεύονται και δρουν χέρι-χέρι με τον επίσημο κατασταλτικό μηχανισμό, αποτελώντας την αντιεξεγερσιακή και αντεπαναστατική εφεδρεία του. Βγαίνοντας από τις τρύπες που τους είχε χώσει το μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα των τελευταίων χρόνων αποπειράται να ανακτήσει παρουσία στο δρόμο. Ο μαχητικός αντιφασισμός όμως δημιουργεί για ακόμα μία φορά αναχώματα. Έξω από τις δικαστικές αίθουσες, στις γειτονιές, σε χώρους εργασίας και σπουδών. Και αυτήν ακριβώς τη δράση θέλανε οι ΟΠΚΕ να χτυπήσουν το βράδυ του Σαββάτου. Αναγνωρίζοντας τη σχέση τους με τους φασίστες αλλά και θέλοντας να επισφραγίσουν τη θέση τους ως μοναδικό ρυθμιστή του Νόμου και της Τάξης, οι μπάτσοι επιτέθηκαν στην αντιφασιστική περιπολία. Η δολοφονική δράση των τελευταίων έχει επαληθευτεί τα τελευταία χρόνια με δεκάδες παραδείγματα.
Στην περίπτωση του Χρήστου, οι μπάτσοι εκτέλεσαν χωρίς ενδοιασμό τον17χρονο Ρομ διατυμπανίζοντας για ακόμη μία φορά πως οι ζωές των Ρομά δεν αξίζουν και αποδεικνύοντας τον αντιτσιγγανισμό που τους διαπνέει. Αυτή τους η αντιμετώπιση φυσικοποιείται και λόγω της ευρείας αδιαφορίας, της παθητικότητας που διαποτίζει την πλειονότητα της κοινωνίας, η οποία στο άκουσμα μιας ακόμη ψυχρής δολοφονίας ενός Ρομ είτε κλείνει τα αυτιά προσπερνώντας την είδηση, είτε επικροτεί την ΕΛΑΣ γι’ αυτό της το κατόρθωμα, είτε «αγανακτεί» τόσο «σφοδρά» που αδυνατεί, τόσο καλοβολεμένη που είναι, να σηκωθεί από τον καναπέ της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εδώ και 3 χρόνια έχουν δολοφονηθεί τουλάχιστον 3 νεαροί Ρομ υπό τρομακτικά όμοιες συνθήκες. Είναι ο «εύκολος στόχος» των μπάτσων. Είναι δολοφονίες που ξέρουν σίγουρα ότι θα τις συγκαλύψουν, ότι το ζήτημα θα λησμονηθεί μετά από λίγες μέρες. Γιατί η ελληνική κοινωνία όντως βρίσκεται απέναντι στη Ρομ κοινότητα, δεν δέχεται σε καμία περίπτωση να την θεωρήσει κομμάτι της, πόσο μάλλον να θρηνήσει και να αντιδράσει για τις δολοφονίες που υφίσταται. Η ρατσιστική πλύση εγκεφάλου έχει πιάσει τόπο, οποιοδήποτε αίσθημα αλληλεγγύης είτε έχει καταστραφεί είτε είναι πολύ καλά θαμμένο από τα χέρια του ίδιου του συστήματος.
Σ’ ένα κλίμα διάχυτου ρατσισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού το μονοπώλιο της βίας παύει να κατέχεται αποκλειστικά από το κράτος και το κεφάλαιο και επεκτείνεται στους φασίστες-παρακρατικούς που συνιστούν το μακρύ χέρι του κράτους. Ρατσιστικά πογκρόμ, καρτέρια, επιθέσεις και φθορές σε μαγαζιά μεταναστ(ρι)ών αποτελούν συνήθεις πρακτικές τους. Το τελευταίο θύμα ήταν ο 25χρονος Σιράζ Σαφτάρ, ο οποίος δολοφονήθηκε από φασίστες οι οποίοι τον μαχαίρωσαν στο στέρνο, ενώ κατευθυνόταν στη δουλειά του στον Περισσό. Άλλη μία βίαιη επίθεση ήταν το πογκρόμ που διοργανώθηκε στη Λεμεσό τη νύχτα της 1ης Σεπτεμβρίου όπου ομάδα 500 φασιστών επιτέθηκε σε μετανάστ(ρι)ες, κατέστρεψε κι έκαψε ολοσχερώς τα μαγαζιά τους. Δεν ξεχνάμε και το ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου όπου το λιμενικό έπνιξε 650 μετανάστ(ρι)ες. Σε μία συνθήκη ανέχειας κι εξαθλίωσης, οι ρητορικές μίσους που προωθούνται διαχέονται σ’ ολόκληρη την κοινωνία εξωθώντας την στην αλληλοεξόντωση, τον «κανιβαλισμό» και τον εκφασισμό. Η φασιστική απειλή καραδοκεί σ’ όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας κι είναι χρέος του ανταγωνιστικού κινήματος να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση, να την αποκρούει και να την τσακίζει όπου τη συναντά.
Ενάντια στην απόπειρα αποπροσανατολισμού και συγκάλυψης της δολοφονικής επίθεση στη Βασιλική δόθηκαν δυναμικές και άμεσες απαντήσεις. Αντανακλαστική πορεία και συγκρούσεις στα Εξάρχεια αλλά και στην Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη το ίδιο βράδυ, παρεμβάσεις στο νοσοκομείο νοσηλείας της συντρόφισσας, συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, κεντρική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας και του Ηρακλείου, μαθητικές συγκεντρώσεις, καθως και συγκρουσιακά γεγονότα σε διάφορα σημεία της πόλης συνθέτουν το μωσαϊκό αντίστασης και ανάδειξης του ζητήματος. Η δυναμική του κινήματος υπέδειξε από την πρώτη κι όλας στιγμή τους πραγματικούς υπεύθυνους ενώ ταυτόχρονα στάθηκε στο πλάι της συντρόφισσας. Αντίστοιχα, στο άκουσμα της κρατικής δολοφονίας του Χρήστου, ενάντια στη κρατική και μιντιακή απόπειρα συγκάλυψης του γεγονότος οι ρομά κοινότητες, για άλλη μια φορά έδωσαν δυναμικές απαντήσεις με οδοφράγματα και επιθέσεις σε μπάτσους σε διάφορα σημεία της επικράτειας. Το ανταγωνιστικό κίνημα έχει χρέος να δείξει την έμπρακτη αλληλεγγύη του, πιάνοντας το νήμα των άμεσων και δυναμικών απαντήσεων που δόθηκαν στη δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη και Γιώργου Σαμπάνη: συγκρούσεις πραγματοποιήθηκαν το ίδιο βράδυ, μαζικές πορείες τις επόμενες ημέρες, άμεσες δράσεις καθώς και κατάληψη της Νομικής η οποία λειτούργησε ως κέντρο αγώνα. Ανάλογη πρέπει να είναι κι η απάντησή μας στις τωρινές δολοφονικές επιθέσεις του κράτους και των μπάτσων.
Ως αναρχικοί/ές/ά προτάσσουμε τη μαχητική αυτοάμυνα, την αντεπίθεση και επιλέγουμε τη δικαιοσύνη του δρόμου αρνούμενοι/ες/α να συμβιβαστούμε με την αστική δικαιοσύνη. Χτίζουμε δίκτυα έμπρακτης αλληλεγγύης, αυτοοργανωμένους-κατειλημμένους χώρους και συντροφικές σχέσεις. Δεν λησμονούμε την ιστορική-επαναστατική μνήμη και δεν ξεχνάμε τους νεκρούς του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Είναι καθήκον μας να οξύνουμε τα αντανακλαστικά μας και να οργανώσουμε πολύμορφες δράσεις ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο, καπιταλισμό και πατριαρχία και να γίνουμε πάλι μία πραγματική απειλή. Από τη δική μας πλευρά η θέση μας είναι στο δρόμο ενάντια σε κάθε φασίστα κι ένστολο σκουπίδι. Προτάσσοντας την αλληλεγγύη, την ισότητα και την αυτοοργάνωση, αρνούμενοι/ες/α να συμβιβαστούμε με λογικές ανάθεσης και διαμεσολάβησης, δεν υποχωρούμε και συγκρουόμαστε με όλες τις εκφάνσεις του συστήματος.
ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ Η TV – ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΤΗ ΧΤΥΠΗΣΑΝΕ ΤΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ
Η ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Χρήστου & τη δολοφονική επίθεση στη Βασιλική
Καλούμε στην πρωινή πορεία για τα 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 12:00 στα Προπύλαια
Καλούμε στην πρωινή πορεία για τα 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 12:00 στα Προπύλαια και στηρίζουμε τα απογευματινά καλέσματα.
ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Έχουν περάσει 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του 16χρονου αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και όμως λίγα έχουν αλλάξει.Όπως από τον Μιχάλη του ΄85 φτάσαμε στον Αλέξη του ΄08 λες και όλα έμειναν ίδια, έτσι και σήμερα το μακρύ χέρι του κράτους εκπυρσοκροτεί, κλωτσάει και βασανίζει. Μόνο τους τελευταίους μήνες του΄23 έχουμε τη δολοφονία του Κ. Μανιουδάκη στην Κρήτη, την απόπειρα δολοφονίας της Βασιλικής στο Ν. Ηράκλειο, την δολοφονία του Χρήστου στην Βοιωτία και τον βασανισμό ενός 17χρονου μαθητή στο ΑΤ Μήλου.Παρά τη σθεναρή προσπάθεια κράτους, ΜΜΕ και αριστεράς στην αρχή δαιμονοποίησης και έπειτα αποπολιτικοποίησης του Αλέξη, εμείς δεν ξεχνάμε πως αναφερόμαστε σε έναν σύντροφο όπου η δολοφονία του πυροδότησε μία σειρά γεγονότων όπου αργότερα θα μείνουν γνωστά ως «η εξέγερση του Δεκέμβρη του ΄08».Το χρονικό λίγο πολύ γνωστό. Σε μία περίοδο κοινωνικού αναβρασμού λόγω της επικείμενης κρίσης, οι μπάτσοι κορκονέας και σαραλιώτης αποφασίζουν να κινηθούν πεζοί, στα τότε περικυκλωμένα από ένστολους Εξάρχεια, προς μία ομάδα νεαρών αναρχικών η οποία λίγα λεπτά πριν είχε επιτεθεί με πέτρες και γυάλινα μπουκάλια σε ένα διερχόμενο περιπολικό. Εν μέσω ενός διαπληκτισμού ο θιγμένος εγωισμός του επαμεινώνδα κορκονέα τον προστάζει να πυροβολήσει σε ευθεία βολή και έτσι να προσθέσει το όνομα του Αλέξη δίπλα στων υπόλοιπων δολοφονημένων από το κράτος συντρόφων.Ακολούθησαν πολύωρες και πολυήμερες συγκρούσεις, καταλήψεις, επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους και μία ολόκληρη πολιτική γενιά γεννήθηκε και γαλουχήθηκε μέσα από την εξέγερση και τα μαθήματα που αυτή άφησε. Όπως γίνεται σήμερα έτσι και τότε το κράτος και τα τσιράκια του έτρεξαν να σπιλώσουν το όνομα του συντρόφου μας και συνάμα τους εξεγερμένους, ενώ το ΚΚΕ και κομμάτια της αριστεράς γενικότερα έκαναν λόγω για παραπλανημένους και προβοκάτορες.
Φτάνοντας στο σήμερα και στην περίπτωση της 17χρονης αντιφασίστριας συντρόφισσάς μας Βασιλικής στο Νέο Ηράκλειο την 28η Οκτωβρίου βρίσκουμε, χωρίς αυτό να μας εκπλήσσει, αρκετές ομοιότητες στο τότε και το τώρα. Κατά την διάρκεια της συναυλίας ενάντια στη φασιστική φιέστα της 10ετούς επετείου της 1ης Νοέμβρη, μέρα όπου το ΄13 εκτελέστηκαν δύο νεοναζίδια της χρυσής αυγής, είχαν στήσει καρτέρι και έκαναν την εμφάνιση τους ΟΠΚΕ με μια απρόκλητη επίθεση με ρίψη αντικειμένων και δακρυγόνων σε ομάδα συντρόφων/ισσών που κινούνταν πέριξ της πλατείας της περιοχής στα πλαίσια αντιφασιστικής περιπολίας.Ως αποτέλεσμα της συγκεκριμένης συμπλοκής είναι και η κατάληξη της Βασιλικής με κίνδυνο την ζωή της στο νοσοκομείο με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που προκλήθηκαν από την ασύμμετρα βίαιη επίθεσή τους.Εννοείται για άλλη μια φορά δεν έλειψε η προσπάθεια συγκάλυψης του γεγονότος από τους ρουφιάνους του κράτους, με τα κανάλια, τους δημοσιογράφους και πολιτικούς να τοποθετούνται με διάφορες παραποιημένες εκδοχές των γεγονότων στο Ν. Ηράκλειο.Επιχειρήθηκε κιόλας να βαφτιστεί ο τραυματισμός της συντρόφισσας ως αποτέλεσμα ποδοπατήματος μεταξύ συντρόφων, λες και δεν γνωρίζουμε τις πρακτικές που χρησιμοποιούν οι μπάτσοι διαχρονικά για να επιβληθούν στον κόσμο του αγώνα.Τις επόμενες μέρες το αντεξουσιαστικό κίνημα δείχνοντας για ακόμη μία φορά τα αντανακλαστικά του πάραξε συγκρουσιακά γεγονότα με καθημερινή μαχητική παρουσία στα Εξάρχεια, κεντρικές πορείες και συγκεντρώσεις γιατί ο αγώνας ενάντια στους καταπιεστές μας είναι πιο αναγκαίος και επίκαιρος από ποτέ, ειδικά αυτήν την περίοδο που τέτοια περιστατικά έχουν γίνει κανονικότητα.
Στην ολοένα αυξανόμενη ένταση της κρατικής δολοφονικής βίας, έρχεται να προστεθεί λίγες εβδομάδες μετά και η δολοφονία του 17χρονού Χρήστου Μιχαλόπουλου που έπεσε νεκρός από πυρά μπάτσων στην Βοιωτία καθώς δεν σταμάτησε σε σήμα ΟΠΚΕ κατά την διάρκεια καταδίωξης. Δύο χρόνια μετά την δολοφονία του 19χρονου Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα έπειτα από καταδίωξη από ΔΙΑΣ και το «άδειασμα» γεμιστήρων στο σώμα του και την επανάληψη πέρυσι του ίδιου σκηνικού στη Θεσσαλονίκη με τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου ρομά Κώστα Φραγκούλη για 20 ευρώ βενζίνη.Ήταν και οι τρεις από αυτούς τους “πολλούς” που “περισσεύουν” σε αυτή την σάπια κοινωνία και ξέρουμε πολύ καλά ότι αν ανήκεις σε κοινότητα ρομά, αν είσαι μετανάστης ή απλά παρεκκλίνεις από την κυρίαρχη νόρμα δεν λογίζεται η ζωή σου ως ίση με τις υπόλοιπες.Η λίστα είναι μεγάλη και δεν χωράει σε ένα κείμενο, όμως το συμπέρασμα είναι ίδιο όσο μικρή ή μεγάλη είναι η ανάλυση.
Για να διασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία της «καθαρής» κοινωνίας που οραματίζονται, δολοφονούν, χτυπάνε, φυλακίζουν και κάνουν χρήση όποιου μέσου διαθέτουν απέναντι στους καταπιεσμένους με τελικό σκοπό να περιορίσουν και να καταπνίξουν αποκλίνουσες τάσεις και πολύμορφους αγώνες.Αγώνες που νοηματοδοτούνται από εμάς και δεν ξεχνιούνται στο πέρασμα του χρόνου, γιατί οι μάχες που δίνουμε ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο δεν πρέπει να είναι πυροτεχνήματα αλλά κόμματι των ζωών μας.Η εξουσία και τα παρακλάδια της παίρνουν διάφορες μορφές και εξελίσσονται στο χρόνο προσπαθώντας να διατηρήσουν την ήδη σε σήψη ύπαρξή τους για αυτό κι εμείς θα παραμείνουμε στο σωστό ”στρατόπεδο” μοχθώντας να επιστρέψουμε την λιγοστή βία σε σχέση με αυτήν που δεχόμαστε καθημερινά.Να ορθώσουμε οδοφράγματα αντίστασης για όλα τα θύματα αστυνομικής βίας.Για τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, τον Βασίλη Μάγγο, τον Χρήστο Μιχαλόπουλο, τον Κώστα Μανιουδάκη… για όλους όσους δεν έφυγαν ποτέ και θα υπάρχουν μέσα απο τους αγώνες μας.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΡΟΜΑ
ΟΛΟΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ
Η φλόγα των εξεγέρσεων του χθες, να φωτίσει τις επαναστάσεις του σήμερα!
Για πολλούς και πολλές ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν μια πρώτη, βίαιη, ενηλικίωση. Μια ωμή συνειδητοποίηση της σκληρότητας του κόσμου που ζούμε και ενός μέλλοντος που ερχόταν με φόρα κατά πάνω μας φέρνοντας αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Παιδιά που μεγάλωσαν και αυτό το μέλλον έχει γίνει πια παρόν. Έχει γίνει η κανονικότητα των κακοπληρωμένων δουλειών, των επιδομάτων, των γκρίζων πολυκατοικιών που στεγάζουν ψυχικές ασθένειες, διαλυμένες προσδοκίες, γυναικοκτονίες. Η λεγόμενη γενιά του Δεκέμβρη, τα παιδιά που βίωσαν το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα, τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, που βγήκαν στο δρόμο ξανά και ξάνα μέχρι οι περισσότεροι να μην έχουν άλλο κουράγιο, δεν τα ενώνουν μόνοι οι αναμνήσεις μιας ζωής που ίσως φαίνεται και μακρινή, αλλά η αίσθηση ότι κάτι έμεινε στη μέση. Πολλά μπορούσαν να αλλάξουν και τελικά έμειναν ίδια, ή μάλλον έγιναν χειρότερα.
Σήμερα οι μαθητές-τριες, οι φοιτητές-τριες, η νεολαία ίσως έχει θολές μνήμες από τις 6 Δεκέμβρη του 2008. Ξέρει όμως πολύ καλά τι σημαίνει αστυνομική βία και κρατική δολοφονία. Νίκος Σαμπάνης, Κώστας Φραγκούλης, Χρήστος Μιχαλόπουλος. Μέσα σε 3 χρόνια 3 δολοφονημένοι νεαροί Ρομά από τα πυρά της αστυνομίας. Μαθήτρια ξυλοκοπείται οριακά θανάσιμα από δυνάμεις τις ΟΠΚΕ μετά την αντιφασιστική συναυλία στις 28 Οκτώβρη στο Ηράκλειο. 57 νεκροί στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά σκοτώνονται στα Τέμπη, θύματα των ιδιωτικοποιήσεων και της αέναης δίψας για κέρδος των καπιταλιστών μπροστά στην οποία η ασφάλεια του κόσμου θυσιάζεται. Περιστατικά που μπορεί να φαίνονται μεμονωμένα, δεν είναι όμως παρά πλευρές ενός συστήματος σαθρού σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η νέα γενιά μπορεί ακόμα να μην οραματίζεται τις δικές της εξεγέρσεις, οι από πάνω όμως ξέρουν καλά ότι όσο το κυρίαρχο αίσθημα στην κοινωνία και τη νεολαία είναι η ασφυξία μιας σκληρής πραγματικότητας, η κοινωνική ειρήνη δεν είναι παρά μια ρευστή κατάσταση. Γι’ αυτό και επιβάλλονται με το φόβο, με το γκλομπ και το όπλο, θέλοντας να μας δώσουν ένα μήνυμα να “κάνουμε ησυχία”.
“Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν” έλεγε ένα απ’ τα πιο γνωστά συνθήματα του Δεκέμβρη. 15 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα, οι δρόμοι πρέπει να γεμίσουν ξανά με τις φωνές του λαού και της νεολαίας. Τα κυβερνητικά σχέδια για να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και να υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο η δημόσια παιδεία, η εντεινόμενη ακρίβεια ακόμα και στα βασικά αγαθά και η επιβολή όλων αυτών με την βία της αστυνομικής καταστολής προοικονομούν ένα “νέο Δεκέμβρη”. Και για εμάς αυτός ο Δεκέμβρης δεν πρέπει να μείνει στη μέση!
Δεν θα κάτσουμε ήσυχα να προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε δουλειές του ποδαριού για να κερδίζει στις πλάτες μας το κάθε αφεντικό, θα οργανωθούμε στα σωματεία μας να παλέψουμε για μισθούς και εργασιακές συνθήκες με αξιοπρέπεια. Δεν θα δεχτούμε η εκπαίδευση να γίνει ακόμη μια μπίζνα, που όποιος δεν έχει λεφτά δε θα μπορεί να σπουδάσει, αλλά θα παλέψουμε για σύγχρονη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Δεν θα κάτσουμε ήσυχα να θησαυρίζουν οι εταιρείες ενέργειας, τροφίμων και βασικών αγαθών, θα οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και παντού για να πληρώσει την ακρίβεια το κεφάλαιο και τα βασικά αγαθά να είναι προσβάσιμα σε όλο το λαό. Δε θα κάτσουμε ήσυχα όσο το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, της ΕΕ αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης σφαγιάζει το λαό της Παλαιστίνης. Δε θα γίνουμε η γενιά που της επέβαλλαν τη σιωπή με τα αστυνομικά πυρά, αλλά η γενιά που θα σπάσει το φόβο και θα παλέψει για την ανατροπή. Για να μην μείνει καμιά εξέγερση στην μέση, για να τα αλλάξουμε όλα! Για μια νέα κοινωνία κομμουνιστική, ελεύθερη, με τις ανάγκες τις κοινωνικής πλειοψηφίας στο τιμόνι!
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/12 ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ!
12:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ-ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ
ΝΑΡ – νΚΑ
Εξάρχεια: η γειτονιά του Μιχάλη και του Αλέξη
15 χρονιά έχουν περάσει από την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη στα Εξάρχεια, στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Το σημείο καθώς και ό,τι συνέβει τις επόμενες ώρες και μέρες μόνο τυχαίο δεν ήταν. Τα Εξάρχεια ως κοιτίδα ιδεών και εξεγέρσεων αλλά και ως γειτονιά αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, όπου κάτοικοι και θαμώνες για δεκαετίες τώρα χτίζουν σχέσεις αλληλεγγύης και αμφισβήτησης αποτέλεσαν εκείνη την μέρα στόχος του κράτους αλλά και σημαντική αιτία για την αφετηρία και την γρήγορη εξάπλωση της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008.
Οι σχέσεις που σφυρηλατήθηκαν με την κοινή συμμετοχή του κόσμου της γειτονιάς σε τοπικούς και κοινωνικούς αγώνες οικοδόμησαν σχέσεις εμπιστοσύνης και συντροφικότητας. Άπειρα τα παραδείγματα όπου κάτοικοι των Εξαρχείων προσέφεραν το ίδιο τους το σπίτι ως καταφύγιο από τα δακρυγόνα και την καταστόλη. Αμέτρητοι οι αγώνες όπου το ριζοσπαστικό κίνημα ένοιωσε τα ίδια τα Εξάρχεια σπίτι του και αγωνίστηκε για αυτά.
Τα Εξάρχεια αποτελούν σπίτι για κάθε αγωνιζόμενο άτομο, σημείο συνάντησης, κοινωνικοποίησης, οργάνωσης και αντίστασης. Στους δρόμους των Εξαρχείων, στον λόφο, στην πλατεία μοιραζόμαστε τα άγχη και τους φόβους μας, τις δυσκολίες της καθημερινότητας, τις χαρές και την οργή μας. Βρίσκουμε λύσεις και απαντήσεις, άλλοτε αυθόρμητες και άλλοτε οργανωμένες στήνοντας αναχώματα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργανώσης. Αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα είδε το κράτος στα μάτια του Αλέξη και όπλισε το χέρι του Κορκονέα. Και αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα καλούμαστε να υπερασπιστούμε και εμείς 15 χρόνια μετά.
Η καταστροφή του Λόφου Στρέφη, η δημιουργία σταθμού μετρό στην πλατεία, η μετατροπή του κτιρίου Γκίνη σε roof garden, η αποστείρωση του κάτω Πολυτεχνείου και του Αρχαιολογικού Μουσείου, με τους εκατοντάδες μπάτσους που έχουν στρατοπεδεύσει στη γειτονιά για να περιφρουρήσουν τα παραπάνω, αποτελούν πολιτικές επιλογές που λειτουργούν προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των φτωχότερων και αντιστεκόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Οδηγούν στην αλλαγή του χαρακτήρα των Εξαρχείων, στην εξαφάνιση των λιγοστών δημόσιων χώρων και τον εκτοπισμό της κοινωνικής βάσης. Η επέλαση του κεφαλαίου, μέσω της τουριστικοποίησης με τα αναρίθμητα μαγαζιά, air-bnb, και την αλματώδη αύξηση των ενοικίων, εκτοπίζουν τον κόσμο της γειτονιάς, μετατρέποντάς την σε ένα διασκεδαστήριο, αποστειρωμένο τουριστικό θέρετρο, όπου ο ίδιος ο πολιτικός και κοινωνικός της χαρακτήρας μετατρέπεται σε εμπόρευμα και θέαμα.
Συνέβη το 2008 άρα μπορεί να ξανασυμβεί. Η παρουσία εκατοντάδων ένστολων δολοφόνων στη γειτονιά, οι οποίοι επιτήθονται κατά κύριο λόγο σε νέα άτομα που κινούνται εκτός καταναλωτικού πλαισίου στους πεζόδρομους και στου Στρέφη, δημιουργεί τη συνθήκη για μια επανάληψη της δολοφονικής δράσης των μπάτσων που έχουν φτάσει να στοχοποιούν ακόμα και δημοτικά σχολεία. Το έχουν αποδειξεί άλλωστε τα τελευταία χρόνια με τις κρατικές δολοφονίες του Χ. Μιχαλόπουλου, του Κ. Φραγκούλη, του Ν. Σαμπάνη, του Κ.Μανιουδάκη και την παρολίγον δολοφική επίθεση στην αντιφασίστρια Βασιλική.
Αντιστεκόμαστε στη μετατροπή των Εξαρχείων σε μια γειτονιά απρόσωπη, με κατα κύριο λόγο τουρίστες, πολυτελή διαμερίσματα και πανάκριβα μαγαζιά και με θαμώνες εγωκεντρικούς/παρτάκηδες καριερίστες καταναλωτές. Προτάσσουμε μια γειτονιά ζωντανή, φιλόξενη σε μετανάστ(ρι)ες, που βγαίνει στους δρόμους απέναντι στη κρατική βία, ανοίγει τις πόρτες σε όσα αγωνίζονται, αντιστέκεται η ίδια και αυτοοργανώνεται. Καλούμε τον κόσμο της γειτονιάς να πλαισιώσει το κάλεσμα του Συντονιστικού δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων στην πλατεία Εξαρχείων στην Τσαμαδού, την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη στις 16:00 και να κατευθυνθει μαζί στην προσυγκέντρωση της διαδήλωσης μνήμης στον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και την εξέγερση του 2008.
Η γειτονιά με όπλο της την αλληλεγγύη οικειοποιείται τους δρόμους στις 6 Δεκέμβρη
Αφήνουμε ανοιχτές πόρτες για τους διαδηλωτές/ριες/α.
Σπάμε την κόκκινη ζώνη στη γειτονιά μας – δεν αφήνουμε άλλο χώρο στην κρατική καταστολή.
Όλα στους δρόμους – Όλα στα Εξάρχεια
Συγκέντρωση πλατεία Εξαρχείων στον πεζόδρομο της Τσαμαδού στις 16:00 και Διαδήλωση στα Προπύλαια στις 18.00
Συντονιστικό Δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ – ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΑΘΗΝΑ : 18:00 – ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 18:00 – ΚΑΜΑΡΑ
Από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο μέχρι την τελευταία κρατική δολοφονία του 17χρονου Ρομά Χρήστου Μιχαλόπουλου, 
το κράτος και η εξουσία συνεχίζουν να δολοφονουν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση – σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση – είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως κοινωνικό πρόταγμα , όχι για την επανάληψή της , αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα και ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την συνέχεια του αγώνα.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΗ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΙ – ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Βοτανικός Κήπος
Όλοι/ες στη διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 στις 18:00 – Προπύλαια
«Σε όποιο μέρος της γης, σ’οποια ώρα εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω» – Τ. Λειβαδίτης
Στις 6 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού-αγωνιστή μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους φονιάδες συμμορίτες της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη.
Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε μια αυθόρμητη εξέγερση που έλαβε πανελλαδικό 
χαρακτήρα και όμοια της δεν υπήρξε μεταπολιτευτικά.
Αγκαλιάστηκε πλατιά από τον κόσμο της εργασίας και τον λαό, από τα προλεταριοποιημένα και περιθωριοποιημένα κομμάτια της εργατικής τάξης, με κυρίαρχο το στοιχείο της νεολαίας είτε εργατικής, είτε φοιτητικής και μαθητικής.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη αμφισβήτησε μέσα από την μαζική λαϊκή αντιβία τη παντοδυναμία και το μονοπώλιο της βίας της εξαρτημένης άρχουσας τάξης όπως αυτή εκφράζεται κυρίως μέσα από τις κρατικές-κατασταλτικές συμμορίες της ΕΛ.ΑΣ.
O Aλέξανδρος Γρηγορόπουλος μπήκε στο πάνθεον των ηρώων και των δολοφονημένων από τους φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ μαζί με τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Βασίλη Μάγγο, τον Σιδέρη Ισιδωρόπουλου και αμέτρητους νεκρούς του ταξικού- λαϊκού κινήματος, ήρωες της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.
Είναι τέτοιος ο συμβολισμός της εξέγερσης για την κυρίαρχη τάξη και το πολιτικό προσωπικό της, που κατά την περίοδο του καθολικού λοκνταούν και της καθολικής απαγόρευσης συγκεντρώσεων που επέβαλε η κυβέρνηση και το κράτος χωροφύλακα το 2021, οι μπουραντάδες της ΕΛ.ΑΣ που αναπτύχθηκαν γύρω από το μνημείο απαγόρευαν στον εργαζόμενο λαό να καταθέσει λουλούδια, πέταγαν τα μπουκέτα με τα λουλούδια σαν ναζιστικός στρατός κατοχής και βεβήλωναν το μνημείο και την μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
15 χρόνια μετά, μέσα στο πλαίσιο δομικής κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, ο αγώνας απέναντι στη ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την καπιταλιστική βαρβαρότητα,την φασιστικοποίηση και την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία παραμένει επίκαιρος.
Η διαδήλωση τιμής και μνήμης για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο πρέπει να λάβει χαρακτήρα αγώνα, να αγκαλιαστεί πανεργατικά και παλλαϊκά, να θέσει μπροστά τις σύγχρονες διεκδικήσεις του εργατικού- λαϊκού κινήματος.
Το ψωμί του λαού βρίσκεται σε διαρκή αμφισβήτηση. Η επισιτιστική κρίση και η εξαθλίωση χτυπούν την πόρτα της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, και η κρατική και φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία που ανασυγκροτείται έχουν σκοπό να τσακίσουν τις ταξικές-λαϊκές αντιστάσεις.
Η δημόσια και δωρεάν υγεία τσακίζεται όλο και περισσότερο για να κερδίσουν τα ευρωπαϊκά και εγχώρια ιδιωτικά μονοπώλια.
Το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο ψάχνουν νέες διόδους άντλησης κέρδους και απειλούν με οριστική διάλυση και αποσάθρωση τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, ενώ το λαϊκό άσυλο αγώνα καταπατάται διαρκώς από τις κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις, με σκοπό την όξυνση των ταξικών φραγμών.
Η λαϊκή κατοικία και η πρόσβαση του λαού σε ρεύμα καταστρατηγούνται από τα αρπακτικά των τραπεζών και την ληστρική κερδοφορία των παρόχων ιδιωτικής ενέργειας που απειλούν να ξεσπιτώσουν και να βυθίσουν στο σκοτάδι και το κρύο τον εργαζόμενο λαό του τόπου μας, ενώ η πρόσβαση του σε δημόσια-δωρεάν πάρκα και πλατείες αμφισβητείται μέσα από τις αναπλάσεις των ιδιωτικών εταιρειών στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η πολιτική-οικονομική-διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη του Ναζι-Φασιστικού Καθεστώτος του Κιέβου και το Σιωνιστικό Κράτος Τρομοκράτη του Ισραήλ είναι στρατηγικό ζήτημα στην ατζέντα της ντόπιας αστικής τάξης,της κυβέρνησης και του ευρωνατοϊκού μαύρου μετώπου που έχει απλωθεί μέσα στο κοινοβούλιο, μετατρέποντας την χώρα σε ένα απέραντο νατοϊκό στρατόπεδο.
Στους αναγκαίους μαχητικούς- μαζικούς- εργατικούς-λαϊκούς αγώνες που πρέπει να προκύψουν και να γιγαντωθούν για ψωμί-παιδεία-υγεία-ρεύμα-στέγη-ειρήνη και αποδέσμευση από ΝΑΤΟ-ΕΕ ο εργαζόμενος λαός θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στην ασύδοτη δράση της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας.
Το κράτος Χωροφύλακας που έχει ορθωθεί απέναντι μας, με γιγαντωμένο τον αστυνομικό-κατασταλτικό μηχανισμό, έχει συγκροτηθεί για να πατάξει βίαια τους αγώνες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, χέρι- χέρι με τις φασιστικές-νεοναζιστικές-παρακρατικές συμμορίες που ανασυγκροτούνται και έχουν αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση διαμέσου των Σπαρτιατών.
Το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του αποτελούν όργανα της ντόπιας άρχουσας τάξης. Είναι σαφές και κεκτημένο από την ιστορία του ταξικού-λαϊκού κινήματος πως η αστυνομία δεν εκδημοκρατίζεται. Η δολοφονική της δράση δεν σταματάει με καταγγελίες και ευχολόγια.
Ιστορικά, όταν οι φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ. δολοφονούν, καλύπτονται και βγαίνουν λάδι από την αστική δικαιοσύνη της πλουτοκρατίας.
Το ίδιο έγινε με τους φονιάδες του Χρήστου Μιχαλόπουλου, του Κώστα Φραγκούλη, Νίκου Σαμπάνη, του Σιδέρη Ισιδωρόπουλου, του Κουμή, της Κανελλοπούλου, του Βασίλη Μάγγου και του Μιχάλη Καλτεζά. Το ίδιο έγινε και με τους φονιάδες – συμμορίτες Κορκονέα-Σαραλιώτη που ξεπλύθηκαν από την αστική δικαιοσύνη.
Απέναντι στη δολοφονική δράση της αστυνομίας μόνη μέθοδος αντιπαράθεσης αποτελεί η οργάνωση της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας που μπορεί να στήσει φραγμό και να αντισταθεί δυναμικά και υλικά απέναντι στο κρατικό μονοπώλιο της βίας και την νεοναζιστική-φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία.
Αυτό μας δίδαξε η εξέγερση του Δεκέμβρη του 08.
Αυτό μας δίδαξε η μαζική- δυναμική και πολύμορφη διαδήλωση της Νέας Σμύρνης που έσπασε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία και γέμισε τις γειτονιές με αγωνιζόμενους.
Αυτό μας διδάσκει η ιστορία της ταξικής πάλης και οι επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον ρου της ιστορίας τον προηγούμενο αιώνα… Και αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να βγάλουμε μπρος και να πιαστούμε χέρι-χέρι με τον εργαζόμενο λαό που αντιμετωπίζεται σαν εχθρός και βλέπει τις λαϊκές- δημοκρατικές ελευθερίες να καταπατούνται ξανά και ξανά από την κρατική τρομοκρατία.
Πάνω σε αυτό το πλαίσιο καλούμε την εργατική τάξη, τον λαό και την νεολαία σε πλατιά συμμετοχή στην διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Να πλημμυρίσουν οι δρόμοι από τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία, να σπάσουμε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία, για να δυναμώσουν οι αγώνες του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ανθρωποκτόνα πολιτική ιμπεριαλιστών-κεφαλαίου- κυβέρνησης.
Να τιμήσουμε τους νεκρούς του ταξικού-λαϊκού κινήματος στο σημείο που εκτελέστηκαν και με τις κόκκινες σημαίες μας ψηλά να δώσουμε όρκο νίκης και επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής- ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Συγκέντρωση: Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 στις 18:00 – Προπύλαια
Πολιτικός Χώρος «Ηλέκτρα Αποστόλου»
Αντικατασταλτική πορεία/ Πορεία πάλης για την εξέγερση του 2008
Βάρκιζα Τέλος!
15 Χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 2008 – Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ
15 χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την αστυνομία, είναι ζωντανή και επίκαιρη.
H εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ήταν Τομή. Η δολοφονία του 15χρονου τότε Αλέξη Γρηγορόπουλου από την 
αστυνομία, προκάλεσε τη μεγαλύτερη σύγκρουση στους δρόμους της Αθήνας μετά τα Δεκεμβριανά του 1944 και το Πολυτεχνείο του 1973. Απλώθηκε για δυο μήνες σε όλη την Ελλάδα, ενώ γρήγορα απέκτησε διεθνή αντίκτυπο. Ήταν μια ανοιχτή, μαζική, μαχητική, άμεση απάντηση της νέας γενιάς που πλήρωνε πρώτη τα βάρη της κρίσης, με τη βαρβαρότητα και την ασυδοσία του αστυνομικού κράτους μιας αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε επιθανάτια αγωνία. Δημιούργησε όρους προεπαναστατικής κατάστασης, που, αν και έμεινε ανολοκλήρωτη, άλλαξε όλο το πολιτικό σκηνικό για τους επερχόμενους αγώνες.
Σήμερα, η άλυτη από το 2008 παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού έχει πυροδοτήσει τον πόλεμο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ δι’ αντιπροσώπου στην Ουκρανία και τώρα, μετά την ένοπλη έφοδο των Παλαιστινίων της Γάζας, τη βάρβαρη ισοπέδωση της Λωρίδας με τη γενοκτονική επίθεση του κράτους-απαρτχάιντ του Ισραήλ, συνεπικουρούμενου από τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την συνένοχη κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ελλάδα η οποία και στους δύο πολέμους αναδεικνύεται ως το κυνηγόσκυλο των ιμπεριαλιστών. Την ίδια στιγμή, το ηφαιστειογενές αυτό τοπίο των κρίσεων δημιουργεί επαναστατικές δυνατότητες. Η ταξική πάλη αναπτύσσεται πολύμορφα και κλιμακώνεται, νέα στρώματα αγωνιστριών και αγωνιστών βγαίνουν στον δρόμο.
Στην Ελλάδα, όπως έδειξαν οι κοινοβουλευτικές και οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι σαφής η κρίση εξουσίας της άρχουσας τάξης, η οποία τώρα επιδεινώνεται. Αλλά η κρίση της αστικής εξουσίας σηματοδοτεί την ανάγκη το προλεταριάτο να δράσει και να διεκδικήσει την ανατροπή της αστικής εξουσίας, την συντριβή του αστικού κράτους και την δική του εξουσία/αντιεξουσία των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων τάξεων. Όλα τα κοινωνικά δυναμικά υπάρχουν, όπως δείχνουν και οι μαζικότατες διαδηλώσεις στην 50ή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που παρά τις συκοφαντίες, την απαξίωση, τις απόπειρες ενσωμάτωσης και μετατροπής του σε κρατική σχολική γιορτή, και παρά τις κατά καιρούς βίαιες αστυνομικές επιθέσεις με νεκρούς (Κουμής, Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς) και τραυματίες, στέκει ολόρθιο διεκδικώντας την ολοκλήρωσή του και τη δικαίωση των αγώνων και των νεκρών του. Όμως, αυτά τα επαναστατικά κοινωνικά δυναμικά δεν μπορούν να βρουν πολιτική έκφραση στις παρούσες συνθήκες κρίσης και στο στρατόπεδο της αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης της επαναστατικής και ριζοσπαστικής της έκφρασης. Ξανά, αποδεικνύεται ότι η κρίση της ανθρωπότητας έχει αναχθεί σε κρίση ηγεσίας τού προλεταριάτου που πρέπει να λυθεί με την συνειδητή παρέμβαση των επαναστατών διεθνιστών που συνεχίζουν τις παραδόσεις του μπολσεβικισμού και των συνεχιστών του Λένιν, του Τρότσκι, των πρώτων χρόνων της Τρίτης και της Τέταρτης Διεθνούς.
Κάτω η κυβέρνηση που κλέβει τη ζωή μας – Γενική απεργία διαρκείας – Εργατική εξουσία!
Όλοι στην πορεία πάλης για την εξέγερση του 2008, 6 Δεκεμβρίου 18:00 Προπύλαια.
ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΕΚ
Φέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο – δολοφόνο Kορκονέα. Η μέρα αυτή έχει γραφτεί ανεξίτηλα στην νεότερη ιστορία και στην μνήμη μιας ολόκληρης γενιάς καθώς και κομματιών της κοινωνίας που βίωνε και βιώνει την κρατική βία σε κάθε πτυχή της ζωής της. Ιστορικό και ηθικό – πολιτικό χρέος μας είναι να διατηρούμε την φλόγα της εξέγερσης αναμμένη, διατηρώντας εκ πρώτης την συλλογική μνήμη της εξέγερσης, των αγώνων και των αντιστάσεων ζωντανή, ξεπερνώντας ένα χαρακτήρα ιστορικής αφήγησης ή ειδησεογραφικού προϊόντος που συστηματικά της αποδίδεται.
Η κληρονομιά και το πνεύμα του Δεκέμβρη φοβίζει ακόμα. Γιατί αποτελεί μέχρι σήμερα την μεγαλύτερη εξέγερση που έχει πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα από την μεταπολίτευση και έπειτα. Γιατί συμπύκνωσε εκρηκτικά τις τότε κοινωνικές αντιθέσεις βγάζοντας τις στο προσκήνιο. Γιατί υπήρξε καταλύτης για τη ριζοσπαστικοποίηση μιας νέας αγωνιστικής γενιάς που αγκάλιασε κάθε μορφή πολιτικής δράσης ακόμα και από το φάσμα του ένοπλου αγώνα. Γιατί μαζί με την εξέγερση διαχύθηκε και το όραμα που έδωσε σε πολύ κόσμο. Το όραμα των ανθρώπων να ονειρεύονται το αδύνατο και το απίθανο πέρα από τα όρια του φόβου. Για τη νέα μορφή συνείδησης που άρχισε να γεννιέται στους δρόμους και τις πλατείες το επόμενο διάστημα, συνείδηση σφυραλητημένη με το βίωμα της εξέγερσης που παρόλες τις ελλείψεις, τα όρια της, τις οργανωτικές της ανεπάρκειες, τη δυνατότητα προοπτικής, άφησε πίσω της κάτι που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις μέρες μας. Πάθος, έμπνευση, ελπίδα, πίστη στις δυνατότητες του αγώνα.
Η απόκτηση της συλλογικής μνήμης και η διαφύλαξή του πλούτου των νοημάτων που έχει να προσφέρει, μεταφέρει το συλλογικό βίωμα του παρελθόντος στο σήμερα με όρους υλικούς, με πραγματικά επίδικα και με όρους ευθύνης. Τα γεγονότα που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξη, ως προϊόν της εποχής τους οφείλουν σήμερα να αποτελούν, όπως άλλωστε διαχρονικά έχουν κάνει, στο σύνολό τους ένα σημείο αναφοράς, ένα παράδειγμα έμπρακτης εμπλοκής μέσα στην πραγματικότητα με ριζοσπαστικούς όρους, με συλλογική ανάληψη της ευθύνης για τον κοινωνικό μετασχηματισμό που επιθυμούμε. Τα ριζοσπαστικά προτάγματα της εξέγερσης του ΄08 είναι πιο επίκαιρα από ποτέ: συγκρότηση του πόλου έμπρακτης σύγκρουσης απέναντι στην βία, την καταστολή και την θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου, ανασυγκρότηση του πολιτικού αφηγήματος, ώστε να τεθούν από την πλευρά μας, οι όροι της ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος. Μέσα από την εξέγερση, το δίκαιο των καταπιεσμένων παίρνει σάρκα και οστά με τον πιο άμεσο και ειλικρινή τρόπο. Όσο η συλλογική μνήμη διατηρείται ως ένα ζωντανό κομμάτι μας και συνδέεται διαλεκτικά με τους αγώνες του τώρα και του αύριο, λειτουργεί ως μοχλός πίεσης προς την επαναριζοσπαστικοποίηση των θέσεων και των πρακτικών μας.
Σε αντίθετη περίπτωση, όσο η συλλογική μας μνήμη φθίνει, τόσο επιταχύνεται η διαδικασία εσωτερίκευσης της ήττας και η συνολική αφομοίωση από την αστική κουλτούρα. Η λήθη είναι ένας παράγοντας που μας σπρώχνει στην παραίτηση και την απραξία. Ένα από τα βασικά συμπτώματα αυτής της κατάστασης είναι η αποριζοσπαστικοποίηση κάθε είδους αγώνα, με κάθε αφορμή και έκφραση. Οι ριζοσπαστικές απαντήσεις δίνουν την θέση τους στην αδράνεια και αμηχανία, επειδή χάνεται η ιστορική συνέχεια και η παρακαταθήκη του παρελθόντος. Αν δεν περιφρουρήσουμε την συλλογική μνήμη που έχουμε αποκτήσει, την παραχωρούμε σε οποιονδήποτε θέλει να την εκμεταλλευτεί, να την αλλοιώσει και να την αναθεωρήσει προς δικό του όφελος. Παραδίδουμε ένα κομμάτι της ιστορίας μας, των αξιών μας, παραδίδουμε τους νεκρούς αδερφούς και αδερφές μας, παραδίδουμε ένα σημαντικό τμήμα του οπλοστασίου μας που στρέφεται εναντίον μας.
15 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη βλέπουμε ξανά και ξανά την αστυνομία να “εκτελεί” το καθήκον της, να 
διατηρεί το “μονοπώλιο της βίας” και να συνεχίζει το βρώμικο “έργο” της. Τον ρόλο των μπάτσων τον είδαμε στις δολοφονίες του Σαμπάνη, του Φραγκούλη, του Κώστα Μανιουδάκη στην Κρήτη από τα καθάρματα της ΤΑΕ Σούδας, του Χρήστου Μιχαλόπουλου, του Βασίλειου Μάγγου, του Ζακ/ Zackie Oh. Τον είδαμε ξανά με την δολοφονική απόπειρα σε 16χρονη αντιφασίστρια μαθήτρια, στην περιοχή του Νέου Ηρακλείου, κοντά σε αντιφασιστική συναυλία, αλλά και με τον πρόσφατο βασανισμό 16χρονου μαθητή στη Μήλο. Τον ρόλο τους τον είδαμε κι όταν βίαζαν γυναίκες στο ΑΤ Ομόνοιας, όταν ‘αυτοκτονούσαν’ άνθρωποι στα τμήματα “υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες”. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τη διαχρονική τους σχέση με μαφίες, τις βαθιές τους σχέσεις με (παιδο)βιαστές, όπως με τον Μίχο ή τον Λιγνάδη, ενώ οι ίδιοι είναι συχνά προαγωγοί, βιαστές (πχ. Μπουγιούκος – Ηλιούπολη). Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται κι οι δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα ή το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου με εκατοντάδες νεκρούς μετανάστες.
Κρατικά εγκλήματα διαπράττονται από την ΕΛ.ΑΣ, είτε στα μπουντρούμια της ασφάλειας, είτε στη ΓΑΔΑ, είτε σε διάφορα αστυνομικά τμήματα, είτε στους δρόμους των μητροπόλεων. Πολλά εγκλήματα μένουν στην αφάνεια, ενώ άλλα δεν καταφέρνουν να τα συγκαλύψουν, συνήθως λόγω της δημοσιότητας που προκύπτει από κοινωνικές διαμαρτυρίες. Ακόμα κι όταν γίνουν γνωστά, οι ένστολοι φονιάδες συχνά μένουν ατιμώρητοι, αφού η αστική δικαιοσύνη εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης και κάθε άλλο παρά “τυφλή” δεν είναι. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων της επιείκειας, με την οποία μεταχειρίζεται η αστική δικαιοσύνη τους δολοφόνους εντολοδόχους του κεφαλαίου, όταν αυτή καλείται να ορίσει τις ποινές τους. Χαρακτηριστικά είναι του δολοφόνου του Μιχάλη Καλτεζά, Μελίστα, ο οποίος καταδικάστηκε αρχικά σε 2,5 χρόνια φυλακή με αναστολή, ενώ σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε, των δολοφόνων του Βασίλη Μάγγου, του Νίκου Σαμπάνη, του Μιχάλη Φραγκούλη, του Χρήστου Μιχαλόπουλου και του Ζακ, οι οποίοι παραμένουν ελεύθεροι. Είναι γεγονός ότι η στάση αυτή της αστικής δικαιοσύνης οδηγεί νομοτελειακά στην έξαρση της αστυνομικής βίας, ενισχύοντας παράλληλα και το ρεβανσισμό που διακρίνει τους μπάτσους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αισθάνονται, δικαίως, ότι βρίσκονται στο «απυρόβλητο», αφού δεν πρόκειται να τιμωρηθούν για τα εγκλήματά που διαπράττουν. Ωστόσο, γνωρίζουμε καλά ότι η “δικαιοσύνη του δρόμου” είναι η μόνη που μπορεί να βάλει πραγματικό φρένο στις κρατικές δολοφονίες και στη θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου.
Η καθιέρωση της 6ης Δεκέμβρη ως μια ημέρα όπου τιμάμε όχι μόνο τον Αλέξανδρο, αλλά και όλους τους νεκρούς από την δολοφονική δράση της αστυνομίας, πρέπει να συνδεθεί και αυτή την χρονιά με την μαζική παρουσία μας στους δρόμους, με την έμπρακτη εναντίωση μας στις κρατικές δολοφονίες, με την υπεράσπιση της συλλογικής μας μνήμης και της πολιτικής κληρονομιάς της εξέγερσης του Δεκέμβρη.
Με την μνήμη των νεκρών μας να μας συντροφεύει στους αγώνες μας.
6η Δεκέμβρη ραντεβού στους δρόμους
- ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 6/12 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 18:00
- ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ 21.00
★Ανοιχτή Συνέλευση για την 6η Δεκέμβρη
Υπό το πρίσμα του «ιστορικού χρόνου» τα 15 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την μεγαλειώδη εξέγερση του 2008 είναι πραγματικά ελάχιστα. Όμως, ενώ ο ποσοτικός χρόνος μιας 15ετίας είναι ιστορικά ανεπαίσθητος, ο ποιοτικός ολοένα και μετατρέπει τα όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη σε γεγονότα μιας άλλης, μακρινής εποχής.
Οι σαρωτικές / κοσμοϊστορικές μεταβολές που συνέβησαν μέσα σε αυτήν την 15ετία, οι οποίες διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό εγχώριο και διεθνές τοπίο από εκείνο του 2008, σήμερα, σαφώς και επιβάλλουν άλλου τύπου καθήκοντα.
Όμως, αυτές οι μεταβολές που συμπυκνωθήκαν στην πιο βίαιη και ακαριαία εναλλαγή του μεταπολεμικού κόσμου, με πυρήνα το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δεν χωρίζονται με «σινικά τείχη» από την εποχή που προηγήθηκε. Αντιθέτως, εκείνο το κατά τα άλλα μακρινό 2008, συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο τέλος μιας εποχής και την απαρχή μιας άλλης.
Και είναι ακριβώς αυτή η αδιάρρηκτη ιστορική σχέση, η οποία ανάμεσα σε πολλά ακόμα, μετατρέπει την συλλογική μνήμη σε όπλο. Η εμβάθυνση και η κατανόηση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο συνέβη ο Δεκέμβρης, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μέσα στους συγκεκριμένους συσχετισμούς εκείνης της περιόδου, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εξέγερσης, όχι απλά ως ένα συλλογικά «εσωτερικευμένο βίωμα», αλλά ως ιστορικό κεκτημένο των κοινωνικών / ταξικών δυνάμεων αντίστασης.
Όμως, ταυτόχρονα με την κατανόηση του Δεκέμβρη στην ιστορική -άρα και πραγματική- του διάταση ως γεγονός, η υπεράσπιση της μνήμης αφορά και την θεμελιώδη υποχρέωση των επαναστατικών κινημάτων να εξιστορούν, να ανιχνεύουν και να απολογίζονται την ιστορία τους, για την επίτευξη της πολιτικής / ιδεολογικής σφυρηλάτησης και συγκρότησης τους μέσα από το ιστορικό φορτίο των γεγονότων που τα διαμόρφωσαν.
Διαφορετικά, η συλλογική μνήμη, οι πολιτικές / οργανωτικές παρακαταθήκες και τα συμπεράσματα βυθίζονται στην λήθη ή την διαστρέβλωση. Και με αυτόν τον τρόπο, η επαναστατική κουλτούρα και η μνήμη αποσαρθρώνεται από την αστική ιδεολογία, με τα κινήματα να αποσυνδέονται από κάθε ιστορική συνέχεια και παράδοση και να καθίστανται ευάλωτα σε εφήμερους και ανιστόρητους αυτοσχεδιασμούς που σταδιακά και μεθοδικά τα διαβρώνουν.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κορυφαία, αλλά ταυτόχρονα και την έσχατη έκφραση της κοινωνικής / ταξικής σύγκρουσης στην μεταπολιτευτική εποχή όπως την γνωρίσαμε. Τα απομεινάρια των φαιδρών αστικών ιδεολογημάτων περί «τέλους της ιστορίας» και «κοινωνικής ευδαιμονίας και ειρήνης» που μεσουρανούσαν εκείνη την δεκαετία σμπαραλιάστηκαν με την εν ψυχρώ δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την νύχτα της 6ης Δεκέμβρη στα Εξάρχεια.
Οι μέρες και οι νύχτες που ακλούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου σηματοδότησαν την ολοκλήρωση του ιστορικού μεταπολιτευτικού κύκλου, με την «κοινωνική ειρήνη» να θρυμματίζεται σε όλη την επικράτεια από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις, με τη νεολαία να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης, ως υποκείμενο με συσσωρευμένη αγωνιστική εμπειρία (φοιτητικά 2006-07), αλλά και ως ήδη υποτιμημένο κοινωνικό κομμάτι («γενιά των 700 ευρώ») στο πλαίσιο της τότε υφέρπουσας οικονομικής κρίσης. Και αυτός ο κρότος που δημιούργησε η εξέγερση του Δεκέμβρη ως απάντηση στην κρατική βία και την ταξική υποτίμηση αντήχησε στην απαρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου που άνοιξε περίπου έναν χρόνο αργότερα, με την παταγώδη κατάρρευση του ύστερου μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου του «εκσυγχρονισμού» και της «ευδαιμονίας», με την υπογραφή του 1ου μνημονίου το 2010.
Θα ήταν ιστορική λαθροχειρία αν ισχυριζόμασταν πως η εξέγερση του 2008 αποτέλεσε μια στενά συνειδητή έκφραση εναντίωσης στα ταξικά μέτρα αφαίμαξης που ήδη εφαρμόζονταν και θα κορυφώνονταν λίγο αργότερα με την υπογραφή των μνημονίων. Η απάντηση στην δολοφονία του Αλέξανδρου, η διάχυτη οργή και το σύνθημα για εκδίκηση που δονούσε όλη την χώρα με χιλιάδες διαδηλωτές να πολιορκούν τα αστικά κέντρα και να επιτίθενται σε αστυνομικές δυνάμεις και κρατικούς /καπιταλιστικούς στόχους, αποτέλεσε το βασικό διακύβευμα της εξέγερσης και μια ύψιστη παρακαταθήκη για το πώς απαντά και οφείλει πάντα να απαντά το κοινωνικό /ταξικό κίνημα απέναντι στις κρατικές δολοφονίες.
Όμως, παράλληλα με το κεντρικό διακύβευμα που πυροδοτεί μια εξέγερση είναι η ίδια η μαζική και ταχεία ενεργοποίηση και συλλογικοποίηση του κοινωνικού / ταξικού παράγοντα μέσα σε νέους ποιοτικούς όρους ζύμωσης, η οποία και οδηγεί στην διεύρυνση των ζητημάτων επεξεργασίας. Έτσι, ο αυθόρμητος και αντικατασταλτικός χαρακτήρας της εξέγερσης του Δεκέμβρη δεν άργησε να ενσωματώσει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των εξεγερμένων υποκειμένων μιας συγκεκριμένης εποχής. Τα μαθητικά, φοιτητικά και εργασιακά ζητήματα εμπλούτισαν το περιεχόμενο της εξέγερσης και ταυτόχρονα αποτύπωσαν την αβεβαιότητα και τα αδιέξοδα μιας γενιάς που έζησε στο ιστορικό τέλμα ενός ήδη παρηκμασμένου αστικού συστήματος, το οποίο περίπου ένα χρόνο αργότερα θα βυθιστεί οριστικά στη δίνη της ύφεσης και θα κηρύξει χρεοκοπία.
Και ενώ ο Δεκέμβρης λειτούργησε ως ιστορικός κρίκος δύο περιόδων, δίνοντας την σκυτάλη στις παλλαϊκές 
αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις του 2010-12, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνουν και να συγκρούονται εναντία στην μεγαλύτερη ταξική επίθεση του μεταπολεμικού κόσμου, σήμερα, αυτό το ιστορικό νήμα δείχνει να χει κοπεί. Με τις αντικειμενικές συνθήκες (φτωχοποίηση, αυταρχοποίηση, απανωτές κρατικές δολοφονίες) να δημιουργούν τις (θεωρητικά) πλέον κατάλληλες προϋποθέσεις για εξεγερσιακά γεγονότα, οι υποκειμενικές δείχνουν αδύναμες να ανταποκριθούν.
Το τι μεσολάβησε αυτήν την 15ετία και το πως σταδιακά διαμορφώθηκε ένα νέο παντελώς αρνητικό περιβάλλον κοινωνικών / ταξικών συσχετισμών, σαφώς και εντοπίζεται στην παρακαταθήκη του Δεκέμβρη. Με άλλα λόγια, το ιστορικό αποτύπωμα του Δεκέμβρη δεν σβήνεται μαζί με τις τελευταίες φλόγες της εξέγερσης εκείνων των ημερών του 2008, αλλά φτάνει έως και σήμερα. Και αυτό γιατί το ιστορικό του αποτύπωμα έχει εμφανώς αναλυθεί μεθοδικά από το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, κάτω από μια δέσμευση και υπόσχεση για «ποτέ ξανά».
Το ανεπανόρθωτο πολιτικό / στρατιωτικό πλήγμα που δέχθηκε το αστικό μπλοκ τον Δεκέμβρη, από την μία με την πλήρη απονομιμοποίηση του κράτους ως δολοφονικός μηχανισμός και από την άλλη με την κατάληψη των αστικών κέντρων, των δημαρχείων, των σχολείων και των σχολών από τους εξεγερμένους δημιουργώντας συνθήκες γενικευμένης πολιτικής αποσταθεροποίησης και θεσμικής εκτροπής, λειτούργησε ως αρχέτυπο κατασταλτικής θωράκισης και ρεβανσισμού. Ειδικότερα, με το καθεστώς λίγο μετά τον Δεκέμβρη να εισέρχεται στη δίνη της χρεοκοπίας και των δανειακών συμβάσεων, εξαπολύοντας μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση, το ζήτημα της «στρατηγικής της αντιεξέγερσης» αποτέλεσε ένα ζήτημα κυριολεκτικά υπαρξιακό για την επιβίωση του εγχώριου πολιτικού/οικονομικού συστήματος.
Το στρατηγικό χτύπημα στον πυρήνα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το οποίο συντελείται μεθοδικά εδώ και μια 10ετία, αφορά τον στιγματισμό και την «ιδεολογική αποκαθήλωση» των μεταπολιτευτικών απομειναριών νομιμοποίησης της κοινωνικής / ταξικής αντίστασης και ταυτόχρονα την στρατιωτικοποίηση της καταστολής. Αν το 2008 το αστικό μπλοκ και τα φερέφωνα του ήταν αναγκασμένα να μένουν στην αφωνία, να απολογούνται ή να «κατανοούν» την δίκαιη οργή και την αντιβία, σήμερα, αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.
Και αυτό γιατί η περίοδος που ζούμε σήμερα καθορίζεται από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου στην τάξη μας και στην νεολαία της και αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την αύξηση του κόστους ζωής στα σουπερμάρκετ και τα κοινωνικά αγαθά, την υποβάθμιση των δημόσιων υποδομών και τελικά την ιδιωτικοποίηση τους, την καταπάτηση του δικαιώματος στη στέγη και τις μειώσεις στους μισθούς, μέχρι τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τα εργατικά ατυχήματα. Από την πολιτική αντιεξέγερσης και του αδιαμφισβήτητου πλέον μονοπωλίου της κρατικής βίας, που σήμερα εκδηλώνεται από τον νόμο που παρανομοποιεί τις διαδηλώσεις, το καινούριο νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης που αυξάνει την έκτιση ποινών και προβλέπει φυλάκιση για αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα, από τον νόμο Γεωργιάδη που στοχοποιεί την συνδικαλιστική δράση και ποινικοποιεί την απεργία. Από τις δολοφονίες από την αστυνομία του Σαμπάνη, του Φραγκούλη και πρόσφατα του Μιχαλόπουλου που, ως κομμάτια των πιο υποβαθμισμένων λαϊκών στρωμάτων, “νομιμοποιείται” η αστυνομική αυθαιρεσία και υποτίμηση των ζωών τους, ενώ δεν είναι λίγα για φέτος και τα παραδείγματα μαζικών δολοφονιών, εξαιτίας της κρατικής αδιαφορίας ή ανεπάρκειας, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Τεμπών και της Πύλου.
Μία επίθεση που δεν είναι ξέχωρη από τη συνολικότερη πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, όταν την ίδια ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω το κεφάλαιο οργιάζει, παράλληλα με την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ενδεικτικά τα κέρδη στα σούπερ μάρκετ παρουσιάζουν κατά πλειοψηφία άνοδο σε σχέση με το 2023, ενώ οι μεγαλοεταιρείες διύλισης στην Ελλάδα Motor Oil και η HelleniQ Energy ανακοινώνουν περισσότερα από 1,56 δις ευρώ κέρδη για το 9μηνο του 2023. Ενώ, λοιπόν, το ιδιωτικό κεφάλαιο γιγαντώνεται και οι δαπάνες για τις δημόσιες παροχές είναι ανύπαρκτες, η Ελλάδα κατατάσσεται την στην 6η θέση των χωρών της ΕΕ με εξωφρενικές πολεμικές δαπάνες που φτάνουν από το 2021 συνολικά το 6,6 δις ευρώ. Η πολεμοκάπηλη αυτή στρατηγική, σφιχτά προσδεδεμένη στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, καθώς και η καπιταλιστική ηγεμονία είναι και οι αιτίες εκμετάλλευσης και και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των λαών του κόσμου.
Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την «στρατηγική της αντιεξέγερσης», το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας εξεγερτική / επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.
Κόντρα στα δεινά που φορτώνει ο καπιταλισμός στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η απάντηση που δόθηκε με μία συγκεκριμένη μορφή τον Δεκέμβρη, συνεχίζει να δίνεται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους ξεσηκωμούς μετά τη δολοφονία των Τεμπών, δίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις άμεσες κινητοποιήσεις των πλημμυροπαθών στα χωριά και στις πόλεις του Βόλου, της Λάρισας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, από τα φλεγόμενα οδοφράγματα έξω από τους οικισμούς των Ρομά που θρηνούν ανά λίγους μήνες έναν ακόμα δικό τους άνθρωπο από σφαίρες μπάτσων, δίνεται από τους εργαζόμενους στην Υγεία που παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και άρα για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας, δίνεται από την μοριακή δουλειά και οργάνωση στους χώρους δουλειάς και φοίτησης αλλά και στις γειτονιές μας στα πλαίσια συλλογικοποίησης των αναγκών μας. Δίνεται από την οργανωμένη ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ένστολους δολοφόνους τους.
ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ
Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:
Αθήνα | 18.00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ (στηρίζουμε το μπλοκ της Ανοιχτής συνέλευσης για την 6η Δεκέμβρη)
Θεσσαλονίκη | 18.00 Καμάρα
★ Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση
ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 6μμ, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ – 15 χρόνια απ΄ τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου -Τιμώντας τη μνήμη του Αλέξη, αντιστεκόμαστε στην πολιτική ενός συστήματος που εκμεταλλεύεται, καταπιέζει και δολοφονεί!
Για 15 ολόκληρα χρόνια η 6η του Δεκέμβρη έχει μετατραπεί σε μια ημέρα καταγγελίας της δολοφονικής πολιτικής του συστήματος, σε μια ημέρα διαδηλώσεων της νεολαίας και του λαού. Όχι μόνο για να τιμήσουν τον δολοφονημένο απ’ την αστυνομία Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και για να καταγγείλουν την κρατική βία, την επιδίωξη να «ξεχαστεί» η δολοφονία ή την αποφυλάκιση του Κορκονέα και την αθώωση του συνεργού του, Σαραλιώτη.. Αλλά και σαν μια εκδήλωση αντίστασης απέναντι σ΄ όλα αυτά που βιώνουν σήμερα – τα αποτελέσματα της πολιτικής ενός συστήματος που συνεχίζει να δολοφονεί (με ή χωρίς την κρατική ή παρακρατική βία) νέους ανθρώπους, πρόσφυγες και μετανάστες, Ρομά, εργαζόμενους (στα λεγόμενα εργατικά «ατυχήματα»). Ένα σύστημα που θυσιάζει το λαό στο βωμό του κέρδους και της αδιαφορίας του, πάνω στις σάπιες υποδομές του: από το έγκλημα στα Τέμπη μέχρι την πλημμυρισμένη Θεσσαλία και τις καμένες περιοχές της Ρόδου, της Θράκης, της Εύβοιας κ.α. Ένα σύστημα που δολοφονεί ολόκληρους λαούς, όπως συμβαίνει σήμερα στη μαρτυρική Γάζα και σε όλη την Παλαιστίνη. Ένα σύστημα που υπονομεύει το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας.
Την 6η του Δεκέμβρη νεολαία και λαός «επιμένουν» να κατεβαίνουν στο δρόμο ακόμα κι αν αυτό μπορεί να το «πληρώσουν» με καταστολή και χημικά, ή ακόμα και με απαγορεύσεις, συλλήψεις και δίκες, όπως έγινε την περίοδο της λεγόμενης «καραντίνας»
Η 6η του Δεκέμβρη δεν αποτελεί «προνομιακό πεδίο» κανενός χώρου. Ούτε του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, που προσπαθεί να απαντήσει στα υπαρξιακά του προβλήματα, σε τέτοιες επετείους. Ούτε, βέβαια, για πρακτικές «εκτόνωσης» ή διοχέτευσης της αγανάκτησης σε τεχνητά
«ξεσπάσματα», όχι μόνο ανώδυνα για το σύστημα, αλλά και καθ’ όλα αξιοποιήσιμα απ’ το αστικό κράτος, την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς τους.
Την 6η του Δεκέμβρη οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, πρέπει να δώσουν το δικό τους διακριτό στίγμα, στο δρόμο συνδέοντας την κρατική καταστολή με τη συνολικότερη καθημερινή αντιλαϊκή-αντεργατική επίθεση, την επίθεση ενάντια στη ζωή και στα δικαιώματα της νεολαίας και του λαού
Το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί τη νεολαία, το λαό, τους εργαζόμενους να κατέβουν μαζικά στο δρόμο και να διαδηλώσουν, προβάλλοντας την κατεύθυνση της συλλογικής οργάνωσης, της αντίστασης και της διεκδίκησης, συμβάλλοντας στην οργάνωση των νέων αγώνων, τη μοναδική διέξοδο ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα.
ΚΚΕ (μ-λ)
6 Δεκέμβρη 2008 – 2023. Με το αίμα ακόμα στα μάτια, με την Οργή ακόμα στα χέρια! Όλοι & Όλες στους Δρόμους! Αθήνα. Συγκέντρωση – Πορεία από τα Προπύλαια στις 18.00.
Στα ασφαλτένια αλώνια της πόλης, στους δικούς µας δρόµους. Εκεί που ακόµα είναι ανοιχτές οι λακκούβες από τις παλιές φωτιές. Εκείνες που αφήσαµε στη µέση. Εκεί, θα συναντηθούµε ξανά…
Την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 συμπληρώνεται η πρώτη δεκαπενταετία από την εν ψυχρώ κρατική δολοφονία του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου & Τζαβέλα στα Εξάρχεια, από τους ένστολους αμετανόητους φονιάδες Κορκονέα και Σαραλιώτη. Μια εν ψυχρώ κρατική δολοφονία που σημάδεψε ανεξίτηλα μια ολόκληρη γενιά και πυροδότησε, αρχικά στην Αθήνα κι έπειτα σ’ όλη τη χώρα, τη μαζικότερη, μαχητικότερη και πλέον μακρόβια κοινωνική – ταξική Εξέγερση στην αιματοβαμμένη ιστορία της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας”, η οποία άφησε σαφώς τα αγωνιστικά – μαχητικά χνάρια της, στη μετέπειτα πορεία της ταξικής πάλης και του κοινωνικού ανταγωνισμού αυτού του τόπου.
Μια κοινωνική – ταξική Εξέγερση “προφητική”, που ξέσπασε ενώ ήδη είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται απειλητικά 
-πάνω από τα κέφαλια της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας- τα σύννεφα της καπιταλιστικής Κρίσης και οι νόμοι – λαιμητόμοι των προμνημονιακών, μνημονιακών και “μεταμνημονιακών” χρόνων,
Μια κοινωνική – ταξική Εξέγερση που στάθηκε αρκετή […] από τη µία για να λερωθούν για τα καλά τα καθεστωτικά βρακιά σύσσωµου του αστικού πολιτικού συστήµατος και από την άλλη να καταδείξει όλον τον πλούτο, τον «πρωταγωνιστισµό» αλλά και τα όρια του πολύµορφου και πολυτασικού αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου (που αποτέλεσε αναµφισβήτητα τον πυροκροτητή, αλλά όχι τη θρυαλλίδα, της εξέγερσης), της κοµµουνιστικής αριστεράς καθώς και του ευρύτερου ανταγωνιστικού (κυρίως νεολαιίστικου) κινήµατος, το οποίο βρισκόταν τότε σε µια φάση σχετικής µαζικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης […]
Απόσπασμα από μια ΚτΒ Συλλογική Απολογιστική Συμβολή: Αναδρομές & Συμπεράσματα. Στόχοι Πάλης & Προοπτικές [Αθήνα, 2021].
[…] Μια εξέγερση που όντως -όπως γραφόταν ήδη από τότε- “δεν ήταν απάντηση αλλά ερώτηση, ήταν εικόνα από το µέλλον”. Μια εξέγερση µε χρονική διάρκεια και εδαφική εξάπλωση, πλατιά συµµετοχή και ευρεία σύνθεση, η οποία -αν και έµεινε στη µέση…- δεν φύτρωσε από το πουθενά, αφού αποτέλεσε τον καρπό ενός πολύχρονου και πολύµορφου αγωνιστικού ριζώµατος και άνθισε µε λίπασµα τις νικηφόρες κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήµατος και της αγωνιζόµενης νεολαίας ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική µεταρρύθµιση του 2006-07. Μια εξέγερση µέσα στην πολυµορφία της οποίας µπόρεσαν να συναντηθούν -πίσω από τα οδοφράγµατα και µέσα στις καταλήψεις, στις πλατείες και τους δρόµους, στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις- οι διάφορες γενιές ντόπιων και µεταναστών, αγωνιστών και αγωνιστριών: εκείνη “των 700 ευρώ” µ’ εκείνες του “Κάτσε καλά Γεράσιµε…”, του 1990-91 και των πρώτων χρόνων του µεταπολιτευτικού ριζοσπαστισµού”.
Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες…
σύνθημα του Δεκέμβρη
Μια εξέγερση πάνω στα νωπά σημάδια της οποίας άνοιξε και ο ελπιδοφόρος κύκλος των αντιμνηνομιακών ταραχών 2010-12 που παρά τον πλούτο, τη μακρόχρονη μαζικότητα και τη πρωτοφανή διάχυση του, έμελλε να κλειστεί μέσα στα ίδια τα όρια και τις αντιφάσεις του, έχοντας αποτύχει να βάλει φρένο στο μνημονιακό οδοστρωτήρα και την καθεστωτική επέλαση που στόχευε στη “σωτηρία της χώρας”, δηλαδή των αφεντικών της. Αυτή η συλλογική -και εν πολλοίς, ανομολόγητη και ανεπεξέργαστη- ήττα, ήταν εκείνη που τελικά κατέστησε σε αποδοτική για τους ιμπερια-ληστές “δανειστές” και την ντόπια ολιγαρχία, την κυβερνητική αναρρίχηση της σοσιαλδημοκρατίας που (σε συσκευασία “πρώτης φοράς αριστερά”) για άλλη μια φορά στην ιστορία υπηρέτησε επάξια τον παλιό κόσμο. Μέσα στο γενικευμένο κλίμα ταξικής οπισθοχώρησης, εργατικής υποτίμησης, κοινωνικής απογοήτευσης και κινηματικού κατακερματισμού, μετά από μια μακρόχρονη περίοδο “επαναδιατύπωσης και οργάνωσης της δεξιάς με το φασισμό, του κέντρου με το φιλο-ευρωπαϊσμό και του ευνουχισμού της αριστεράς με το ρεφορισμό”. Με τη διαμόρφωση του [πρόσκαιρου όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων …] “νέου δικομματισμού” ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ (και τις απαραίτητες κεντροαριστεροδεξιές τσόντες) και μέσα από το διαχρονικό δόγμα “Νόμος και Τάξη”, επιτεύχθηκε η σταθεροποίηση του σαπισμένου αστικού πολιτικού συστήματος και η επιδεινωμένη “μεταμνημονιακή επιστροφή στην κανονικότητα” […]
Απόσπασμα από το ΚτΒ Κάλεσμα στην (απαγορευμένη από τη ΓΑΔΑ) Συγκέντρωση στο σημείο κρατικής δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Α.Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια στις 6/12/2020.
Διαθέσιμο ολόκληρο όπως και όλο το ΚτΒ υλικό στο prolprot.espivblogs.net
15 Δεκέμβρηδες μετά, όσα και τα χρόνια του δολοφονημένου συντρόφου μας Αλέξανδρου, η Οργή, τα περιεχόμενα και τα προτάγματα εκείνης της ιστορικής αλλά ανολοκλήρωτης αστραποβροντής, συνεχίζουν να παραμένουν (ολοένα και πιο) επίκαιρα και αδικαίωτα, ενώ η αιματοβαμμένη λίστα των νεκρών μας (Β. Μάγγος, Γ. Σαμπάνης, Κ. Φραγκούλης, Χ. Μιχαλόπουλος και τόσοι άλλοι εν ψυχρώ δολοφονημένοι από τους ένστολους αμετανόητους φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ), συνεχίζει να μακραίνει…
15 Δεκέμβρηδες μετά, οι εφιάλτες τους που είναι τα όνειρα μας συνεχίζουν να γυρεύουν δικαίωση & εκδίκηση! Με το αίμα ακόμα στα μάτια, με την Οργή ακόμα στα χέρια!
Όλοι & Όλες στους Δρόμους, στις διαδηλώσεις Μνήμης & Αγώνα!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ.
Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023. Αθήνα. Συγκέντρωση – Πορεία από τα Προπύλαια στις 18.00.
Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Τον Δεκέμβρη του 2008 το κράτος πυροβολεί και δολοφονεί τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Η κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με μια την κρατική βία. Δυστυχώς δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά, ούτε έμελλε να είναι η τελευταία.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, συνεχίζουμε να βιώνουμε καθημερινά τη βία του κρατικού μηχανισμού. Τα Τέμπη, η Πύλος, 
η ρατσιστική δολοφονία του 16χρονου Χρήστου Μιχαλόπουλου από μπάτσους, οι επαναπροωθήσεις προσφύγων, οι εκκενώσεις καταλήψεων, η φτωχοποίηση της κοινωνίας και η αυξανόμενη συρρίκνωση δικαιωμάτων φανερώνουν πως η βία της εξουσίας απλώνεται σε κάθε πτυχή των ζωών μας. Παράλληλα, ο κύριος εκφραστής της, η Αστυνομία εμφανίζεται ολοένα και πιο αυθαίρετη. Ξυλοδαρμοί, καταστολή, ρατσιστική αντιμετώπιση των μειονοτήτων, παραβιαστικές συμπεριφορές απέναντι σε γυναίκες και τρανς άτομα και συγκάλυψη κακοποιητών αποτελούν πλέον κοινότυπες πρακτικές της ΕΛ.ΑΣ. και παραμένουν ατιμώρητες. Είναι τρομακτική η ευκολία με την οποία οι μπάτσοι οπλίζουν και πυροβολούν. Μέσα σε τρία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες τριών ρατσιστικών δολοφονιών Ρομά από μπάτσους, από έμμισθους δολοφόνους που δρουν με μίσος και με την αλαζονεία της ατιμωρησίας που τους εξασφαλίζει ο κρατικός μηχανισμός. Η κυβέρνηση με τη σειρά της εμφανίζει τα τελευταία χρόνια ένα ακόμα πιο αυταρχικό πρόσωπο και δρα θεωρώντας αυτονόητο πως δε χρειάζεται να λογοδοτεί στην κοινωνία (πχ. σκάνδαλο υποκλοπών).
Όμως γιατί δεν αντιδρούμε; Ο νεοφιλελευθερισμός έχει δημιουργήσει μια πιεστική και διαλυτική καθημερινότητα για τα υποκείμενα, τα οποία στρέφονται προς την εξατομίκευση. Οι λύσεις που αναζητούνται σε όλους τους τομείς είναι ατομικές, επομένως ευνοείται η απομάκρυνση από την πολιτική και η πίστη σε κάθε συλλογική προσπάθεια, πόσο μάλλον αντίσταση φαντάζει κάτι μακρινό ή και ανύπαρκτο. Ακόμα, η απογοήτευση μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας από την κεντρική πολιτική σκηνή και ιδιαίτερα από την Αριστερά, αλλά και από τις πάμπολες μάχες που δόθηκαν μετά τον Δεκέμβρη του ’08, έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα ηττοπάθειας, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί σε γρήγορη αφομοίωση και αποδοχή σοκαριστικών γεγονότων (Δολοφονίες Ρομά, ναυάγιο Πύλου, Τέμπη κ.ά). Αναλογιζόμενοι επίσης τις αλλεπάλληλες οικονομικές (και όχι μόνο) κρίσεις και την τάση συντηρητικοποίησης της κοινωνίας που αυτές ενέχουν γίνεται κατανοητή η απάθεια ή ακόμα και η ιδεολογική συμπόρευση μίας ακόμη μεγαλύτερης μερίδας κόσμου με την κυριαρχία.
Αν όμως ο Δεκέμβρης παραμένει επίκαιρος είναι γιατί μας έμαθε την Εξέγερση. Το νήμα που συνδέει το Δεκέμβρη του ’08 με το σήμερα είναι η αντίσταση στην κρατική βία και η αμφισβήτηση του κυρίαρχου αφηγήματος που θέλει την κοινωνία διασπασμένη, γεμάτη τρόμο, βυθισμένη στην υποταγή και τον μπάτσο κέρβερο. Τα σύγχρονα κινήματα με γνώμονα την οριζοντιότητα και την αλληλεγγύη μπορούν αν αποτελέσουν πυρήνες αντίστασης στην εξουσία και τις βίαιες πρακτικές της. Ας αντισταθούμε οραματιζόμενοι έναν κόσμο πιο δίκαιο, αντιιεραρχικό και αντιεξουσιαστικό.
Πορεία: Τετάρτη 06 Δεκεμβρίου, 18:00, Προπύλαια
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
Στις 6 Δεκέμβρη 2008, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους ειδικούς φρουρούς Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη (σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι). Η δολοφονία πυροδότησε μια μια κοινωνική έκρηξη, μια νεολαιίστικη εξέγερση, που συγκρούστηκε με τους μηχανισμούς καταστολής και την τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Tις βαθύτερες αιτίες αποτελούσαν οι σχεδόν δύο δεκαετίες σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών και καταστολής των αστικών κυβερνήσεων, που έσπειραν ανεργία, φτώχεια, κοινωνική περιθωριοποίηση στον ελληνικό λαό. Ο Δεκέμβρης του 2008 προετοίμασε και προανήγγειλε τον «κοινωνικό πόλεμο» του 2010-12.
Μετά από 15 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων πέφτει διαρκώς, τα κοινωνικά προβλήματα έχουν οξυνθεί σε ακραίο βαθμό. Η διεθνής καπιταλιστική κρίση θεριεύει ξανά. Για ακόμα μια φορά, κεφάλαιο, πλούσιοι και ελίτ φορτώνουν τα βάρη στις δικές μας πλάτες: τεράστια ακρίβεια, μισθοί-φιλοδωρήματα, αρπαγή του δημόσιου πλούτου, κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, καταστολή κ.ά. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας-Κίνας εντείνονται σπέρνοντας θάνατο και εξαθλίωση από άκρη σε άκρη του πλανήτη. Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη από το σιωνιστικό κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, συνεπικουρούμενο από τις ΗΠΑ (και όλους τους δυτικούς ιμπεριαλιστές) αποτελεί μόνο το πιο πρόσφατο έγκλημα σε αυτό το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Η ανθρωπότητα βρίσκεται μια από τις πιο επικίνδυνες ιστορικά περιόδους: υπάρχει κίνδυνος να αναζωπυρωθούν δεκάδες μέτωπα αναζωπυρώνονται, απειλώντας μας με γενικευμένο πόλεμο, ακόμα και με πυρηνικό όλεθρο. Παράλληλα η περιβαλλοντική καταστροφή χειροτερεύει επιδεινώνοντας του όρους ζωής και διαβίωσης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει ακόμα πιο ακραία ταξική πολιτική της. Επιτίθεται με μανία στα εργατικά δικαιώματα (ν. Γεωργιάδη και Χατζηδάκη, κατάργηση 8ωρου…). Ιδιωτικοποιούν υγεία, παιδεία, υποδομές-υπηρεσίες. Στο όνομα της «ελευθερίας της αγοράς», αφήνουν τον πληθυσμό απροστάτευτο στην ακρίβεια, την κρίση, την ακραία φτώχεια, την περιβαλλοντική καταστροφή. Το μόνο που ενδιαφέρει την γελοία αλλά επικίνδυνη κλίκα του Μητσοτάκη και την παρασιτική ελίτ που κυριαρχεί, είναι η αρπαγή του δημόσιου πλούτου αδιαφορώντας τους νεκρούς που θα αφήσουν στο διάβα τους (Τέμπη, Πήλος, πανδημία, πλημμύρες κ.ά.). Για να θωρακίσουν αυτό το καθεστώς προχωρούν σε απανωτά πολιτικά πραξικοπήματα, ενισχύουν ολοένα το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και την αντιδημοκρατική αναδίπλωση. Οι μηχανισμοί καταστολής και τα δικαστήρια επιτίθονται με μένος στη νεολαία, συνεχίζοντας να δολοφονούν (Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος, Σαμπάνης…), ενώ κάθε «δικός τους» μένει ατιμώρητος (Λιγνάδης, Siemens, Νοvartis κ.ά.) Στόχος τους είναι να τσακίσουν, να τρομοκρατήσουν το εργατικό κίνημα, τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και τους αγωνιστές του.
Νεολαία και εργαζόμενοι πρέπει να τιμήσουμε τον Δεκέμβρη του 2008, ανοίγοντας δρόμο για μαζικούς και μαχητικούς αγώνες. Αξιοποιώντας όλες τις πρόσφατες αγωνιστικές εμπειρίες και τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, να προτάξουμε έναν αγώνα διαρκείας, μια νέα εξέγερση ενάντια στην κλίκα Μητσοτάκη που μας καίει, μας πνίγει, μας δολοφονεί, μας στέλνει όλο και πιο κοντά στον όλεθρο του πολέμου. Να ενώσουμε τους αγώνες μας με τους εργαζόμενους και νέους στην Ευρώπη (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ κ.ά.) και να οργανώσουμε τη μαζική αυτοάμυνά τους. Με συντονιστικά, επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, σχολές, σχολεία, γειτονιές, καταλήψεις και μαχητικές διαδηλώσεις. Μέχρι τη συνολική ανατροπή, την επιβολή μιας Κυβέρνησης των Εργαζομένων – για την εφαρμογή ενός Προγράμματος Σωτηρίας, στον δρόμο της μόνης λύσης, του Σοσιαλισμού.
- Κάτω η Ακρίβεια και Φτώχεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Αυξήσεις στους μισθούς.
- Κάτω τα αντεργατικά μέτρα και μνημόνια. Κατάργησή των ν. Άδωνι-Χατζηδάκη. Βαριά φορολογία σε κέρδη – πλούσιους. Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή. Διαγραφή του Χρέους.
- Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση – Αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Κάτω το σιωνιστικό Ισραήλ – Καμία συμμετοχή και συνεργασία. Έξω από ΝΑΤΟ-ΕΕ, έξω βάσεις και πυρηνικά.
- Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία. Πίσω στη φυλακή οι δολοφόνοι του Αλ. Γρηγορόπουλου-. Αφοπλισμός της αστυνομίας – Διάλυση των ειδικών σωμάτων (ΜΑΤ, ΔΡΑΣΗ κ.λπ.).
Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ)
Δεκαπέντε χρόνια μάς χωρίζουν από το δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα. Όλο αυτό το διάστημα πολλά (πάρα πολλά) πράγματα έχουν αλλάξει. Αλλά άλλαξαν πολλά για να μείνουν το ίδιο το καθεστώς της σκληρής εκμετάλλευσης, της παγιωμένης μαζικής φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού, του ρατσισμού, της ανεξέλεγκτης καταστολής και της αστυνομικής ατιμωρησίας.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, η ΕΛΑΣ εξακολουθεί να δολοφονεί, με τελευταίο θύμα τον 17χρονο Χρήστο Μιχαλόπουλο 
στη Θήβα. Κι εξακολουθεί να δολοφονεί ατιμώρητα. Οι αστυνομικοί που σκότωσαν τους Σαμπάνη, Φραγκούλη και Μιχαλόπουλο δεν έκατσαν ούτε μια μέρα στη φυλακή. Η αστυνομική αυθαιρεσία δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, στις 6 Δεκέμβρη θα βγούμε ξανά στο δρόμο. Για να τιμήσουμε τη μνήμη του Αλέξη, για να διαδηλώσουμε ενάντια στην καταστολή και την αστυνομική βία, για να να πούμε ξανά ότι αυτός ο κόσμος δεν μας χωράει.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη συνεχίζει να φλογίζει τις καρδιές μας.
Πορεία μνήμης και αντίστασης
6 Δεκέμβρη 2023, Προπύλαια 6:00 μ.μ.
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Οι Εξεγέρσεις δεν είναι Ουτοπία – 15 Χρόνια μετά ο Δεκέμβρης δείχνει τον δρόμο για την Αντεπίθεση της Τάξης μας!
«Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες, κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος και η κοινωνική νομιμοποίηση του 
καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βια έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου από τις γραμμές των καταπιεσμένων συναντήθηκε στους δρόμους της εξέγερσης. Μέσα από τη σύγκρουση με το κράτους και τους μηχανισμούς εξουσίας, μαθητές, φοιτητές, εργάτες, γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες κατάργησαν στην πράξη τους μεταξύ τους διαχωρισμούς, και μετατράπηκαν σε ένα νέο υποκείμενο, αφηρημένο μεν, αλλά απόλυτα πραγματικό, σε εξεγερμένους. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη συγκρότησε, απροσδόκητα, μια νέα ποιότητα κοινωνικότητας και σχέσεων. Ένα υλικό αντι-παράδειγμα ενός νέου κόσμου, ενάντια στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μπορεί και πρέπει να ανατείλει. Το “τέλος της ιστορίας” μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν “οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία”, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη» [Χρήστος Πολίτης- Εισήγηση Ταξικής Αντεπίθεσης Δεκέμβρης 2017]
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αποτελεί τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερσή μετά το 1973. Εισέβαλε με βία στην ιστορία και καθόρισε τη σύγχρονη Ελλάδα, φέρνοντας με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ακριβώς για αυτό δεν αποτέλεσε το προγραμματισμένο ραντεβού ενός πολιτικού χώρου, αλλά είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης και αυτόνομης κοινωνικής κίνησης, η οποία συμπύκνωσε, με τρόπο αστάθμητο και ταυτόχρονα μοναδικό, την αντίδραση στις ποικιλώνυμες ταξικές επιβολές εναντίον της νεολαίας, του προλεταριάτου, της κοινωνίας. Ειδικότερα ο Δεκέμβρης ήταν η απάντηση στη νέου τύπου καταστολή απέναντι στη νεολαία, η απάντηση στις αστικές στρατηγικές στην παιδεία, την εργασία, τον δημόσιο χώρο, η απάντηση στις καπιταλιστικές και πολιτικές αναδιαρθρώσεις για την είσοδο στην ΟΝΕ, η απάντηση για το προλεταριακό -και σε αξιοσημείωτο βαθμό νεανικό- αίμα που κρυβόταν πίσω από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της “ισχυρής Ελλάδας”, η απάντηση στο χυδαίο ηθικό και αξιακό εποικοδόμημα που ορθωνόταν στην κούφια κοινωνική ευημερία και ειρήνη των καταναλωτικών δανείων και των φουσκών του χρηματιστηρίου.
Ως τέτοια ήταν μια απάντηση κοινωνική, νεολαιίστικη, ταξική, αντικαπιταλιστική, αντικρατική. Μια απάντηση απέναντι στο εφιαλτικό παρόν και παράλληλα μια πολιτική κατάθεση μπροστά στο μέλλον που ενστικτώδικα αντιλαμβανόταν ότι ερχόταν. Και ακριβώς επειδή ήταν έτσι τροφοδότησε με έμπνευση, δύναμη, ορμή -και εδώ είναι η καθοριστική συμβολή του Δεκέμβρη- τον κύκλο αγώνων της καθεαυτής περιόδου της κρίσης 2010 -2012, οι οποίοι χωρίς αυτόν δεν θα είχαν πάρει την ένταση και τη δυναμική που έλαβαν.
Ο αυθόρμητος χαρακτήρας της εξέγερσης δεν αναιρεί φυσικά την επιρροή και το ρόλο των οργανωμένων πολιτικών κομματιών είτε πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης, είτε κατά τη διάρκεια της. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αναρχικού κινήματος, που είχε την βασική πολιτική πρωτοβουλία τον Δεκέμβρη του 2008, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν το εύρος, τη δυναμική και τα αποτελέσματα του Δεκέμβρη. Η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών, ειδικά, τη δεκαετία 1998-2008 σε σημαντικές κοινωνικές και ταξικές μάχες (αντιφασιστικοί αγώνες, μαθητικά, Εξάρχεια, εξεταστικά 1998, συλλήψεις 17Ν το 2002, απεργίες σωματείων βάσης, επίσκεψη Κλίντον, αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, διεθνιστική αλληλεγγύη, σύνοδος κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη και κίνημα αλληλεγγύης στους 7 το 2003, σαμποτάζ συστημάτων επιτήρησης, φοιτητικές κινητοποιήσεις 2006-2007, μαζική απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές το 2008, κλπ) βάθυνε τη σύνδεση τους με την επαναστατική πολιτική. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του κινήματος και η ζωντάνια του, η αυτοθυσία του, η σταθερή σύγκρουση με τον ρεφορμισμό και η μαχητικότητα του είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει πλέον συσσωρευμένη εμπειρία στις πρακτικές άμεσης δράσης, μαζικότητα, σταθερή παρουσία σε αρκετές πόλεις και σημαντική πρωτοβουλία κινήσεων. Η έμπρακτη προπαγάνδα και η δράση του (με στόχο Αστυνομικά Τμήματα, τράπεζες, εφορίες, κομματικά γραφεία, κάμερες κλπ) τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης είχε καταδείξει, δυναμικά, τους υπεύθυνους της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Ασφαλώς οι απαντήσεις του Δεκέμβρη ήταν μερικές, ατελείς. Δεν υπήρξε ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, δοκιμάστηκαν διαφορετικοί, αποκομμένοι και ανεξάρτητοι μεταξύ τους σχεδιασμοί, με αποτέλεσμα όλος εκείνος ο πρωτόγνωρος πλούτος των πρακτικών να μην συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, να μην εξυπηρετούν ένα κοινό και συνολικό σχέδιο. Άρα και να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν απαξιώνουμε την αξία της πολύμορφης δράσης του 2008, γιατί έτσι θα απαξιώναμε την ίδια την αξία της εξέγερσης. Xρέος μας όμως σήμερα είναι να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο πλούτος των πρακτικών (από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις μέχρι τη συνεχή παραγωγή εντύπων, αφισών και εκπομπών σε κινηματικά ραδιόφωνα, από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μέχρι τις εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις, από τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα και την κατειλημμένη ΓΣΕΕ μέχρι τις παρεμβάσεις στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ και από τα σαμποτάζ των ακυρωτικών μηχανημάτων στο ΜΕΤΡΟ και τον ΗΣΑΠ μέχρι την απαλλοτρίωση των super market) δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά στο βαθμό που θα μπορούσε και θα όφειλε. Έλειψαν όμως και τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα, τον αντικειμενικό νομοτελειακό χαρακτήρα και τη διαλεκτική της εξέγερσης. Έλειψαν και τα αναλυτικά εργαλεία για τη σχέση των επαναστατικών δυνάμεων, των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Έτσι, λίγα χρόνια μετά, στις αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-2012 δεν μπορέσαμε, παρότι ο σπόρος της Εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν φανερός σε όλη την γκάμα των πολιτικών και κινηματικών πρακτικών της περιόδου – να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας και των λαϊκών συμφερόντων τις “αντικειμενικές συνθήκες” που είχαν διαμορφώσει η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, μπροστά – ακριβώς όπως και το 2008- στο ξέσπασμα μια νέας μείζονος κρίσης και μιας υπεραντιδραστικού χαρακτήρα ανασυγκρότησης των παραγωγικών σχέσεων η οποία θα αναπροσαρμόσει ποιοτικά τον καπιταλισμό, εγκαινιάζοντας νέες ακόμα πιο ολοκληρωτικές μορφές κρατικής καταπίεσης, ταξικής εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και συγκρούσεων, η Εξέγερση του Δεκέμβρη επιμένει να δείχνει φωτεινά το δρόμο! Να δείχνει την άλλη τάση, την ιστορική τάση του προλεταριάτου και των λαών, την τάση των δυνάμεων της κοινωνικής και ταξικής απελευθέρωσης, την τάση εκείνη που ασφυκτιά κάτω από τον πολυποίκιλο ακρωτηριασμό των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, την τάση εκείνη που πολεμά ως όρο ύπαρξης της πλέον για νέες παραγωγικές σχέσεις και σύγχρονες κοινωνικές-εργατικές ανάγκες, σε μη εκμεταλλευτική βάση, με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής χωρίς ατομική ιδιοκτησία και κράτος.
Σήμερα 15 χρόνια μετά τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου και με το αίμα ακόμα ζεστό από τις διαδοχικές δολοφονίες ανήλικων Ρομά, το βαρύτατο τραυματισμό της 16χρονης αντιφασίστριας Βασιλικής, τις εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες και τις χιλιάδες δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, αλλά και με τις μνήμες νωπές από τον πρόσφατό κοινωνικό ταξικό ξέσπασμα για το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη ∙ σήμερα που καταφανώς εγκαθιδρύεται τοπικά και παγκόσμια ένα ασφυκτικό καθεστώς στυγνής ταξικής εκμετάλλευσης, κρατικού ολοκληρωτισμού και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, αλλά και πρωτοφανών λαϊκών αντιστάσεων ως απάντηση όπως ο αγώνας στην Παλαιστίνη επιβεβαιώνει, στις 6 Δεκεμβρίου κατεβαίνουμε μαχητικά στους δρόμους για να τιμήσουμε την εξέγερση και να περιφρουρήσουμε τα νοήματά της. Όχι βέβαια ως μια απόπειρα προσαρμογής των χαρακτηριστικών της στις σημερινές συνθήκες, ούτε ως μια μουσειακού τύπου μνήμη αποκομμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά ως διαλεκτική υπέρβαση της, δηλαδή ως ζώσα ιστορία, ως οργανικό μέρος της «κίνησης που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων».
6 Δεκεμβρίου όλοι και όλες στους δρόμους!
Στις 4μμ στην Συγκέντρωση στην πλ. Εξαρχείων, στη γειτονιά όπου στήθηκε το πρώτο και το τελευταίο οδόφραγμα της Εξέγερσης και τόπο σήμερα πολλαπλών στρατηγικών καταστολής της
Στις 6μμ στα Προπύλαια στη διαδήλωση τιμής μνήμης του Αλέξη και της Εξέγερσης
Tαξικη Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Κορκονέας δολοφονεί τον δεκαπεντάχρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο και σε όλη την Ελλάδα ξεσπάνε μεγάλες κοινωνικές αναταραχές οι οποίες αποκτούν χαρακτηριστικά εξέγερσης. Ήδη από το πρώτο εξάμηνο του 2008 η κατάρρευση του χρηματιστηρίου αποτελεί την αφετηρία μιας γενικευμένης οικονομικής, στεγαστικής και κοινωνικοπολιτικής κρίσης η οποία αρχίζει να επηρεάζει την ελληνική κοινωνία, δημιουργώντας ένα κλίμα αναβρασμού που κλιμακώνεται εν τέλει τον Δεκέμβρη του ’08.
Η εξέγερση του ’08 πήρε τη μορφή μίας αντισυστημικής κινητοποίησης από πληττόμενα κοινωνικά στρώματα που ήδη βίωναν την επίθεση της κρίσης. Σηκώνεται, επομένως, ένα πολυμορφικό κίνημα με εστίες αγώνα και κινητοποιήσεις που αμφισβητούν το σύστημα συνολικά. Η δολοφονία του Γρηγορόπολου δεν αποτελεί μεμονωμένο συμβάν αλλά μία ακόμη δολοφονία των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών. Η αστυνομία σε συνεργασία με το δεξιό παρακράτος -ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικοοικονομικής ύφεσης και όξυνσης του κοινωνικού ζητήματος- εντείνει τις επιθέσεις της . Από τον Λαμπράκη, την Κανελλοπούλου, τον Πετρούλα, τον Καλτεζά και τον Τεμπονέρα μέχρι τον Φύσσα, τη Zackie και τον Μάγγο, η καταστολή μετράει θύματα καθημερινά. Οι δολοφονίες αυτές δεν ήταν τυχαίες ή από λάθος, αλλά αποτελούν “απόρροια” της δολοφονικής πολιτικής του συστήματος που προσπαθεί να εξαλείψει όποιον/α δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου ή δεν συνάδει με την “κανονικότητα”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στοχοποίηση της Ρομά κοινότητας σε πλήρη σύμπλευση με το αφήγημα που περιθωριοποιεί οτιδήποτε διαφορετικό. Αυτή η πολιτική μετράει διαρκώς θύματα με τις δολοφονίες του Σαμπάνη, Φραγκούλη, Μιχαλόπουλου, αλλά και περιθωριοποιεί τη συγκεκριμένη κοινότητα από το κοινωνικό σύνολο με όρους γκετοποίησης και κατασταλτικών επιχειρήσεων προς μία κατεύθυνση εξευγενισμού των περιοχών που διαμένουν, καλλιεργώντας όλο και περισσότερο ένα ευρύτερο κλίμα κοινωνικού κανιβαλισμού και ρατσιστικής αντιμετώπισής της.
Η κρατική δολοφονική πολιτική αποκρυσταλλώνεται πλήρως στην μεταναστευτική πολιτική του. Από το ναυάγιο στην 
Πύλο, τα πογκρόμ του Έβρου, και την Κύπρο, αλλά και την ευρύτερα καθιερωμένη πολιτική των pushbacks καθημερινά στα σύνορα του Έβρου, και το Αιγαίο το ελληνικό κράτος σε πλήρη συμφωνία με την “Ευρώπη-Φρούριο” και τη λογική που θέλει οτιδήποτε “ξένο” εκτός των συνόρων της. Την ίδια στιγμή, βέβαια, που το ελληνικό κράτος στηρίζει ενεργά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ που δημιουργούν τα ίδια μεταναστευτικά ρεύματα που επιδιώκουν να απωθήσουν. Από την στήριξη του ΝΑΤΟ στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο μέχρι και την αποστολή φρεγάτας για την υποστήριξη της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ.
Η κρατική καταστολή, ωστόσο, βλέπουμε να επεκτείνεται και σε ευρύτερα κοινωνικά επίπεδα⸱ από την πρόφαση του δόγματος νόμος και τάξη, και της ανομίας στα Α.Ε.Ι. το κράτος αφού κατήργησε το Πανεπιστημιακό Άσυλο, μέσα από τους νόμους Κεραμέως (ΚΧ-4777, νόμος Πλαίσιο), προσπαθεί να εδραιώσει τις δυνάμεις καταστολής εντός των Πανεπιστημίων θεσπίζοντας την Πανεπιστημιακή Αστυνομία, καθώς βιώνουμε περιόδους οικονομικής αλλά και πολιτικής κρίσης το αστικό κράτος οχυρώνεται και θωρακίζεται οξύνοντας τα μέσα καταστολής. Ταυτόχρονα ποινικοποιείται και η πολιτική κι συνδικαλιστική δράση, εξυπηρετώντας τα σχέδια κεφαλαίου κι μανατζαρέων, με άξονα την εντατικοποίηση των σπουδών μας. Όλες οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να εφαρμόσουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, ώστε να λειτουργεί το πανεπιστήμιο συμφωνα με τις αναγκες του κεφαλαίου. Η υποχρηματοδότηση που επικρατεί στον τομέα της εκπαίδευση και γίνεται αντιληπτή από τον καθένα και την καθεμία μας γίνεται πάνω στην λογική της αυτοχρηματοδότησης των ΑΕΙ. Το κρατος μειώνει ραγδαία την μέριμνα για την παιδεία, αντικαθιστώντας τες με χορηγίες, επεκτάσεις διδάκτρων, ερευνες από ιδιωτικές εταιρίες. Το γεγονός αυτό συνεπάγεται άμεσα στην διείσδυση επιχειρήσεων μέσα στο πανεπιστήμιο το οποίο ως ένα βαθμό θα λειτουργεί σαν ιδιωτική επιχείρηση. Στο ίδιο πλαίσιο η ΕΒΕ, το ν+2 και τα διδακτρα συντελούν στην εντατικοποίηση της φοιτητικής ζωής και στο μείωση των εισακτέων και των φοιτητών που σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο εντείνοντας όλο και περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς. Η στάση αυτή συνδέεται με τις ανάγκες της αγοράς στον καπιταλισμό, η οποία σήμερα απαιτεί φθηνό, εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που θα παράγει γρηγορότερα το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Το πανεπιστήμιο, λοιπόν, που θέλουν να δημιουργήσουν είναι ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο από την κοινωνία, χωρίς τα δημόσια χαρακτηριστικά που ως εναν βαθμό είχε, με συνθήκες αυταρχισμού και οικονομικής δυσχέριας, ένα πανεπιστήμιο που θα διαμορφώνει την συνειδηση των φοιτητ(ρι)ών πάνω στο κυρίαρχο αφήγημα του καπιταλισμού. Αντ αυτού, εμείς αγωνιζόμαστε για δημόσια και δωρεάν παιδεία, για ένα πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς, ανοιχτό για όλους και όλες. Παράλληλα, και στο πλαίσιο σύνδεσης των εξεγέρσεων του χθες με τους αγώνες του σήμερα, πρέπει να αντιληφθούμε πως η κρίση που ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του ’08 συνεχίζεται και σήμερα με άλλες μορφές ενώ η επίθεση που διεξάγεται εμβαθύνεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Οι αγώνες που ακολούθησαν της εξέγερσης μέχρι και το κίνημα των πλατειών έβαλαν στο στόχαστρο τις πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ και ιδιαίτερα των μνημονίων και αντιδρούσαν στην φτωχοποίηση της κοινωνίας.
Οι συγκεκριμένες πολιτικές δεν σταμάτησαν τότε, ενώ οι μνημονιακές συμβάσεις επηρεάζουν την ύπαρξή μας ακόμη και στον χώρο του πανεπιστημίου με την είσοδο εργολαβιών και ΣΔΙΤ στη σίτιση, στις εστίες και σε κάθε πεδίο της φοιτητικής μέριμνας και πανεπιστημιακής λειτουργίας. Η συστηματική υποβάθμιση των ζωών μας στο όνομα του κέρδους πραγματοποιείται σε μία κατάσταση γενικευμένης ακρίβειας, με τα νοίκια να έχουν απογειωθεί όπως και οι τιμές στα σούπερ μάρκετ, της θέρμανσης και του ρεύματος. Ιδιωτικοποιούνται τα δημόσια αγαθά όπως οι μεταφορές, το ρεύμα, το νερό ακόμη και το ΕΣΥ με μοναδικό γνώμονα του κέρδος, αγνοώντας τα θύματα που έρχονται ως άμεση συνέπεια της πολιτικής αυτής. Στα πλαίσια αυτής της επίθεσης και της κρίσης που κλιμακώνεται εμείς οφείλουμε να αποδομήσουμε το κυρίαρχο αφήγημα που κανονικοποιεί τον θάνατο και προτάσσει τον ατομικό δρόμο και τον εφησυχασμό. Να αναδείξουμε πως με συλλογικές διεκδικήσεις μέσω των αμεσοδημοκρατικών δομών όπως οι Γενικές Συνελεύσεις -όπως συνέβη και τον Δεκέμβρη του ’08- μπορούμε να σηκώσουμε αγώνες “από τα κάτω” στο σήμερα ώστε να υπερασπιστούμε την ίδια μας την ύπαρξη.
Σ.Φ. ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ
Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΚΟΦΤΕΡΟ ΛΕΠΙΔΙ
Η ΝΕΚΡΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Απόγευμα 6 Δεκέμβρη, Εξάρχεια. Ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος και οι φίλοι του συχνάζουν στην οδό Μεσολογγίου. Ύστερα από διαπληκτισμό με μπάτσους ο Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα του ένστολου δολοφόνου Επαμεινώνδα Κορκονέα, κάνοντάς τον ένα ακόμα θύμα της κρατικής καταστολής . Η είδηση της εν ψυχρώ δολοφονίας διαδίδεται αμέσως και το ίδιο κιόλας βράδυ στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα στην περιοχή των Εξαρχείων. Προς έκπληξη κανενός, ο κρατικός μηχανισμός και τα προπαγανδιστικά του μέσα έσπευσαν να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα, ανεπιτυχώς όμως , αφού η πραγματική εκδοχή των πραγμάτων είχε ήδη γνωστοποιηθεί ταχέως . Η εξέγερση, που δεν αργεί να εξαπλωθεί και στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας, είναι προ των πυλών και ενδέχεται να πάρει πολύμορφα χαρακτηριστικά. Έτσι έμελλε να μείνει ανεξίτηλη στην ιστορική και κινηματική μνήμη και να αποτελεί παράδειγμα για μελλοντικούς αγώνες.
Η δολοφονία του αναρχικού Αλέξη Γρηγορόπουλου προκάλεσε το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής απέναντι στο δολοφόνο- κράτος. Ωστόσο, αν και το συμβάν της δολοφονίας ήταν αυτό που πυροδότησε τις εξελίξεις και την επακόλουθη εξέγερση το κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο που επικρατούσε το ίδιο διάστημα προσέθετε στην ήδη τεταμένη συνθήκη. Η εξέγερση του ’08 συμβαίνει σε μια εποχή συνεχών σταδιακών αναδιαρθρώσεων προς όφελος των αφεντικών. Μια μακρά διαδικασία μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων και συνολικά της κοινωνίας, που προωθείται σταθερά ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 ως αποτέλεσμα της προ υπάρχουσας χρεοκοπίας και συνολικής κρίσης του συστήματος. Η κατάσταση επρόκειτο να λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις και θα πλήξει βίαια τον κοινωνικό ιστό με το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που προοιωνίζει το ζόφο που θα ακολουθήσει στη χώρα από το 2010 και μετά.
Ο κοινωνικός αναβρασμός που ήδη επικρατούσε λόγω των τρισάθλιων συγκυριών συνέβαλε στην μαζικότητα που έλαβε η εξέγερση του ’08. Οι δρόμοι εκτός από άτομα του αναρχικού χώρου κατακλύστηκαν και από την αγανακτισμένη λαϊκή τάξη και από μαθητές και φοιτητές με ολοένα και περισσότερα σχολεία και σχολές να τίθενται υπό κατάληψη. Πανελλαδικά πραγματοποιούνταν καθημερινά κινηματικές-πολιτικές δράσεις, οι καταλήψεις εμποτίστηκαν με την αντίληψη δημιουργίας χώρων αγώνα και αλληλεγγύης και παράλληλα οι συγκρούσεις στον δρόμο χαρακτηρίζονταν από μαζικότητα, αποφασιστικότητα και μαχητικότητα. Σε γενικότερα πλαίσια, η κοινωνική οργή που γεννήθηκε εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη ταρακούνησε ριζοσπαστικά κάθε πτυχή της τότε καθημερινότητας, με αντιστάσεις σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, αυθαιρεσίας, καταπίεσης και υποτίμησης των ζωών μας από το κράτος. Τα στοιχεία που συνέβαλαν στην ανέλιξη και εξέλιξη των πραγμάτων τότε είναι αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε σε καθημερινή βάση να κρατήσουμε ζωντανά, ταξική αλληλεγγύη, άμεση δράση και οργάνωση, διεκδίκηση των κεκτημένων και αφύπνιση των συνειδήσεων του κόσμου, και πριν από εκείνο τον Δεκέμβρη και κατά την διάρκεια του, αλλά και για κάθε Δεκέμβρη γιατί στην πραγματικότητα:
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ
Η 6 Δεκέμβρη είναι ημέρα αγώνα και μνήμης απέναντι στην εξουσία, απέναντι σε κάθε κρατική δολοφονία. Εκείνη την νύχτα ήταν η αρχή της μεγαλειώδους εξέγερσης του ’08, που κλόνισε τα θεμέλια της εξουσίας και δημιούργησε μια ρωγμή στο χρόνο. Αποτέλεσε αφορμή να αναδειχθει πως ο διαρκής αγώνας, η αυτοοργάνωση και η αντεπίθεση είναι οι μόνες απαντήσεις απέναντι στη βαρβαρότητα και την καταστολή που ασκεί ο κρατικός μηχανισμός.
15 χρόνια μετά όμως ερχόμαστε αντιμέτωποι με εκατοντάδες κρατικές δολοφονίες και επιθέσεις. Με τους μπάτσους να ”σουλατσάρουν” σε κάθε πτυχή της ζωής μας, να δολοφονούν, να βιάζουν, να στοχοποιούν συντρόφους/ισσες, να εκκενώνουν καταλήψεις και ελευθεριακούς χώρους και να επιτίθενται με ρίψη χημικών σε φοιτητές εντός και εκτός του κάμπους. Από τον Β. Μάγγο, στον Κ. Μανιουδάκη, στην δολοφονική επίθεση της 16χρονης συντρόφισσας από ομάδα ΟΠΚΕ στο Ν. Ηράκλειο, στον Ν. Σαμπάνη, στον Χ. Μιχαλόπουλο και στον Κ. Φραγκούλη, με τους τρεις τελευταίους να δολοφονούνται γιατί ήταν Ρομά. Συγκεκριμένα στις 5/12, μία μέρα πριν την μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οι μπάτσοι πυροβολούν τον Κ. Φραγκούλη, έπειτα από καταδίωξη, αφότου εκείνος έβαλε βενζίνη αξίας 20 ευρώ σε πρατήριο καυσίμων και έφυγε χωρίς να πληρώσει. Στο πρατήριο την ώρα εκείνη στάθμευαν δύο μηχανές της ομάδας ΔΙ.ΑΣ., με τους αστυνομικούς να βρίσκονται εντός του πρατηρίου, αράζοντας… Όταν ο ιδιοκτήτης του πρατηρίου ενημέρωσε τους μπάτσους, εκείνοι σηκώθηκαν και ξεκίνησαν να καταδιώκουν τον ανήλικο Κώστα Φραγκούλη. Για ακόμη μια φορά το κράτος και τα ΜΜΕ επιχείρησαν να παραποιήσουν τα γεγονότα, υιοθετώντας στο ακέραιο την επίσημη κρατική γραμμή που υπαγορεύει η διοίκηση της ΕΛ.ΑΣ. Τέτοιες καταστάσεις τις έχουμε συνηθίσει, δεν παύει όμως να μας γεμίζουν οργή και αηδία γι’ αυτό στεκόμαστε
αλληλέγγυοι σε τέτοιου είδους γεγονότα.
Επιπλέον, ενόψει της 50ης επετείου του Πολυτεχνείου, στην Θεσσαλονίκη τα ένστολα όργανα του κράτους έβαλαν φραγμό στη Καμάρα και στα γύρω στενά της Εγνατίας οδού. Επειδή ακριβώς επρόκειτο για την συμβολική 50η επέτειο μιας εξέγερσης και μάλιστα στο μπατσοκρατούμενο κάμπους του Α.Π.Θ οι φοιτητές αποτράπηκαν από το να επιστρέψουν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου,στις εστίες αγώνα τους. Για ακόμα μια φορά βλέπουμε πως ο κρατικός μηχανισμός επιδιώκει έμπρακτα να κατασταλεί και να υπονομεύσει τους αγώνες των φοιτητών και του λαου.
Η εξέγερση μένει ζωντανή μέσα από τους αγώνες μας ενάντια στην καπιταλιστική κρίση, στην μπατσοκρατία, την διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας-υγείας και τον ταξικό αποκλεισμό. Σήμερα που η ανέχεια, η ακρίβεια, ο ρατσισμός, η συγκάλυψη (παιδο)βιαστών, η εργατική εξαθλίωση, η υποβάθμιση των σπουδών μας και όλες οι παρόμοιες θηλιές που μέρα με την μέρα μας στραγγαλίζουν. Σήμερα που είμαστε πιο ευάλωτοι από ποτέ στην κρατική αγριότητα. Σήμερα δεν θα γιορτάσουμε καμία επέτειο, σήμερα καλούμαστε να αποδείξουμε ότι παραμένουμε άνθρωποι, ποτισμένοι και σημαδεμένοι από την μνήμη όλων όσων χάθηκαν στα χέρια του κράτους… Τα δικά μας όπλα είναι ο αγώνας, η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η αυτοοργάνωση.
Αυτές τις μέρες βγαίνουμε όλοι στους δρόμους και στηρίζουμε:
*** Πορεία μνήμης και αλληλεγγύης στις Ρομά κοινότητες 5/12 18:00, Καμάρα
*** Πορεία μνήμης για τα 15 χρόνια από την δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου 6/12 12:00 Καμάρα και 18:00 Καμάρα
ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ.
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ.
ΜΠΑΤΣΟΙ, ΒΙΑΣΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ.
Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής ΑΠΘ ★
Το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό
Εκπυρσοκροτεί καταλαθος και σε βρίσκει στο κεφάλι ή στον λαιμό
Τελικά ποσό αξίζει η ζωή; Ίσως μια βόλτα στα εξάρχεια ή με το αμάξι με τους φίλους σου,ένα «πιστόλι» σε ένα εικοσάρικο βενζίνη ή ένα ταξίδι με το τρένο.
Οι καπιταλιστικές δολοφονίες των τελευταίων χρόνων αναδεικνύουν ένα πράγμα•την αδιαφορία του κεφαλαίου 
για την ανθρώπινη ζωή , στιγματίζοντας παράλληλα κοινωνικές ομάδας ως μη παραγωγικές και χρήσιμες. Οι Ρομά ως μια τέτοια ομάδα, που δεν εναρμονίζεται με τις επιταγές του κεφαλαίου και καταλήγουν να εργαλειοποιούνται από το ίδιο το κεφάλαιο και περιθωριοποιούνται από την κοινωνία. Με αυτόν τον τρόπο χτίζεται συνολικά η εικόνα του εσωτερικού εχθρού, ενός μικρό εγλκληματια τσιγγάνου, παραβατικού και μη χρήσιμου, που διαιωνίζει τον κοινωνικό αντιτσιγγανισμό. Η ίδια λογικη είναι αυτή που οπλίζει το χέρι κάθε μπάτσου και μετράμε 3 δολοφονίες Ρομά μέσα σε δυο χρόνια, τον Νικο Σαμπάνη, τον Κώστα Φραγκούλη και πιο πρόσφατα τον Χρήστο Μιχαλόπουλο. Προκειμένου να τιμήσουμε την μνήμη των νεκρών να αναδείξουμε και να πολεμήσουμε τους παράγοντες που οδήγησαν σε αυτό, την εξαθλίωση, την κρατική βία, την διάχυτη απάθεια και τον ρατσιστικό αντιτσιγγανικό λόγο.
Ρομά και Μπαλαμοι να ζήσουμε μαζί
Στηρίζουμε τα καλέσματα:
Πορεία μνήμης και αλληλεγγύης στις Ρομά κοινότητες Τρίτη 5/12 στις 18.00 στην Καμάρα
Πορεία για τα 15 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου Τετάρτη 6/12 στις 12.00 στην Καμάρα
Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους και Μηχανολόγους
Πορεία για τα 15 χρόνια απο την δολοφονία του αναρχικού Α.Γρηγορόπουλου
ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΦΛΕΓΕΤΑΙ-ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΕΙ
Στις 6 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 15 χρόνια από την δολοφονία του 15χρονου αναρχικού Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκωνέα στα Εξάρχεια. Αυτή η στιγμή αποτέλεσε το αποκορύφωμα της τότε κρατικής επιβολής και πυροδότησε την μεγαλύτερη και πιο πρόσφατη κοινωνική αμφισβήτηση του εξουσιαστικού 
συμπλέγματος, με τη μορφή του εθνικο-καπιταλιστικού κράτους. Την δεκαετία που προηγήθηκε της εξέγερσης του 08, είχαν επιβληθεί απ΄το ελληνικό κράτος τα αφηγήματα της οικονομικής ανάπτυξης, της κοινωνικής ειρήνης και του κρατικού εκσυγχρονισμού. Αποτέλεσμα των προαναφερθέντων ήταν η συμπόρευση μέρους της κοινωνίας με τις επιταγές της οικονομίας, δηλαδή την αποδοχή των καπιταλιστικών προτύπων ως κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής συνύπαρξης. Η Ελλάδα του ευρώ, των ολυμπιακών αγώνων, των μεγάλων έργων υποδομής και της γεωπολιτικής σταθερότητας ήταν η υπόσχεση της αστικής τάξης για την αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Σε αντιδιαστολή με όλα αυτά τα αφήγηματα, ήδη από τα τέλη της προηγούμενης δεκατίας,το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα αρνείται και αντεπιτίθεται σε αυτή την παρωδία. Οι αντιπολεμικές μαζικές συγκρούσεις του ΄99 με φόντο τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση του ΄03 ως απάντηση στο G7 στη Θεσσαλονίκη και οι φοιτητικοί συγκρουσιακοί αγώνες διαρκείας του 06-07, ύψωσαν αναχώματα κοινωνικής αμφισβήτησης και καλλιέργησαν πολιτική κουλτούρα έμπρακτης αντιπαράθεσης με την εξουσία.
Σε ένα κλίμα αυξημένης καταστολής και προετοιμασίας του ελληνικού κράτους για την επερχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση του 08-09, με τα περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας να κλιμακώνονται (ζαρντινιέρες 2006, καταστολή των συγκρούσεων στο σύνταγμα το 07) αρχίζει να διαφαίνεται το πραγματικό πρόσωπο της κρατικής μηχανής, αυτής που έμμεσα οπλίζει το όπλο του μπάτσου. Στις 6 Δεκέμβρη του 08΄ ο 16χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονείται από τον Κορκωνέα. Άμεσα, η κοινωνική αντιβία διαχέεται στους δρόμους και η φωτιά παίρνει τη θέση της σιωπής. Οι συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας δίνουν το πάτημα σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, και κομμάτια του περιθωρίου να συνταχθούν με την εξέγερση. Σχεδόν ταυτόχρονα ξεσπάει αυθόρμητα μπαράζ πορείων, συγκρούσεων και καταλήψεων σε όλες τις πόλεις της χώρας. Ο σπόρος της εξέγερσης φυτέυεται και ανθίζει και τα αδύνατα πλέον φαίνονται δυνατά. Τα στείρα κέντρα των πόλεων γεμίζουν ζωντάνια, δυναμισμό, αυτοπεποίθηση και προάγουν τον πολυμέτωπο αδιαμεσολάβητο αγώνα. Παράλληλα, οι συνεχείς ζυμώσεις των καταπιεσμένων στο δρόμο, λειτουργούν ως βήμα για την διοχέτευση της βίας από τα κάτω ευθεία”προς τα πάνω”. Καταλήψεις σχολείων και σχολών, πορείες μαθητών, συνεχείς επίμονες συγκρούσεις στο κέντρο της μητρόπολης,καταλήψεις ραδιοφωνικών σταθμών και συνδικαλιστικών ζόμπι, μαζικές απαλλοτριώσεις, επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους και αστυνομικά τμήματα συνέθεσαν το ψηφιδωτό της γενικευμένης οργής και της άρνησης συνθηκολόγησης.
Αντιμέτωπο με αυτή την κατάσταση, το κράτος επειδή είναι ευάλωτο, αναδιπλώνεται και προσπαθεί να συνθηκολογήσει με μία κοινωνία που βράζει. Η κυβέρνηση και ο μιντιακός της μηχανισμός προσπαθούν να κατευνάσουν την οργή μιλώντας για δικαιοσύνη, ατομική ευθύνη του Κορκωνέα και για ένα “απαράδεκτο λάθος που δε θα επαναληφθεί” ενώ ταυτόχρονα, προκλητικά αναρωτιούνται “τι έκανε ο Γρηγορόπουλος στο κέντρο των Εξαρχείων”. Σε δεύτερο χρόνο και αφού έχει γίνει σαφές ότι η μαζική έμπρακτη ανυπακοή είναι ανεξέλεγκτη, το κράτος αφενός καλεί σε εθνική ενότητα αφετέρου εξαπολύει απειλής για εμπλοκή του στρατού σε περίπτωση συνέχισης των ταραχών. Ωστόσο οι εκβιασμοί αυτοί δεν πιάνουν τόπο και το κράτος δε θα καταφέρει ποτέ να αφομοιώσει καμία πτυχή αυτής της εξέγερσης. Η εξέγερση του 08΄ αποτελεί ένα σύμβολο αγώνα, μια ανάσα ελευθερίας και μια ανάμνηση μιας άλλης μορφής ύπαρξης.
Το 2009 φτάνει η παγκόσμια οικονομική κρίση στην Ελλάδα και ξεκινάει ένας κύκλος εξαθλίωσης της κοινωνικής βάσης με πρωτόγνωρη κλιμάκωση. Μνημόνια, μαζικές απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ανεργία, επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα, κατάρρευση και διάσωση των τραπεζών με κρατικό χρήμα,ταχύρρυθμη διάλυση του μεταπολιτευτικού “κοινωνικού κράτους” μέσω της υποβάθμισης της υγείας και παιδείας. Συμπληρωματικά,αναδείχθηκε η ακροδεξιά ως αναγκαίος πόλος από το δίπτυχο κράτος-κεφάλαιο για τη διαχείριση της κρίσης και την επίθεση στα ανταγωνιστικά κίνηματα και σε μετανάστες, οδηγώντας σε πολλές επιθέσεις και δολοφονίες (Φύσσας, Σαχζατ Λουκμάν). Την ίδια στιγμή το κράτος οχυρώνεται εξοπλίζοντας την ΕΛΑΣ, καταστέλλοντας πορείες, και στοχοποιεί τα αγωνιζόμενα υποκείμενα αυστηροποιώντας το ποινικό πλαίσιο (187Α, κουκουλονόμος, κτλ.).
Απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα, η κοινωνική βάση, το ανταγωνιστικό κίνημα και το περιθώριο αντιστέκονται. Εκφάνσεις αυτής της αντίστασης αποτέλεσαν τα κινήματα διαρκείας, οι μαχητικές γενικές απεργίες(10-11), οι μαζικές συγκρούσεις, οι πολιτικές καταλήψεις. Παράλληλα αναβιώνουν επαναστατικές οργανώσεις οι οποίες χτυπούν το κράτος, προσθέτοντας ξανά στη φαρέτρα του ανταγωνιστικού κινήματος, τον ένοπλο αγώνα. Τα προϋπάρχοντα κινήματα έδειξαν αυξημένα αντανακλαστικά, συνυπάρχοντας με τους μετανάστες και τις μετανάστριες εντός και εκτός αστικού ιστού. Ταυτόχρονα, πάντα συνεπής -καθ’όλη αυτή τη χρονική περίοδο που περιγράφεται- υπήρξε ο πολύμορφος μαχητικός αντιφασιστικός αγώνας. Ωστόσο μετέπειτα ένα κομμάτι αυτών των κινημάτων έγινε πιο ρεφορμιστικό και αφομοιώθηκε από την προοπτική της “αριστερής” διακυβέρνησης. Η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ φέρνει τον εφησυχασμό της κοινωνικής βάσης και την καθίζηση των κινημάτων ανοίγοντας έτσι διάπλατα τον δρόμο για την επικράτηση της λογικής της ανάθεσης και της προοδευτικής διαμεσολάβησης. Το ελληνικό κράτος επέλεξε σε μία κρίσιμη για το ίδιο στιγμή, να απορροφήσει τους κραδασμούς μέσω του σοσιαλδημοκρατικού του προσωπείου, κατευνάζοντας έτσι την γενικευμένη δυσαρέσκεια για τις κρατικές πολιτικές των τελευταίων πολλών χρόνων. Υπέγραψε και εφάρμοσε τις μνημονιακές πολιτικές, ξέπλυνε τις προηγούμενες κυβερνήσεις και ασπάστηκε πλήρως τις επιταγές του χρηματοοικονομικού συστήματος, εφαρμόζοντας δημοσιονομική λιτότητα και εντείνοντας την κοινωνική εξαθλίωση. Όσον αφορά τον κοινωνικό αντίκτυπο και την παρακαταθήκη που άφησε η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει πιο ενδεικτική σήψη από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της δημοκρατίας και την αντιμεταναστευτική πολιτική, η οποία μετατόπισε τη μέση συνείδηση προς τον ρατσισμό και την εθνική προβολή. Η 5ετία ΣΥΡΙΖΑ προετοίμασε κοινωνικά το έδαφος για μία βίαιη νεοφιλελεύθερη μετατόπιση.
Ο ρεφορμισμός που επικράτησε, δεν επηρέασε μόνο σε κοινοβουλευτικό και κομματικό-πολιτικό επίπεδο αλλά διείσδυσε βαθιά στον κοινωνικό ιστό. Τα κοινωνικά αντανακλαστικά εν μέρει αμβλύνθηκαν και υιοθετήθηκε από μεγάλο εύρος του κοινωνικού συνόλου η λογική της ιδιώτευσης, άρρηκτα συνδεδεμένη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ασκήθηκαν. Ακόμα και τα ανταγωνιστικά κινήματα ζημιώθηκαν από τα προαναφερθέντα, καθώς η κοινωνική αποχαύνωση και η επικράτηση της αντεξεγερτικής αφήγησης, επηρέασε ένα κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που θα μπορούσε εν δυνάμει να συνταχθεί σε συλλογικές και ριζοσπαστικές διεκδικήσεις. Παράλληλα με αυτήν την συνθήκη, το δόγμα νόμος και τάξη επαναφέρεται από τα πάνω και προοικονομεί το δίπτυχο καταστολή και μεταρρύθμιση που έπεται. Οι νεοφιλελεύθερες μακροοικονομικές πολιτικές επιβάλλονται μέσω αυξανόμενης και στοχευμένης καταστολής. Το πρώτο χρονικό διάστημα της διακυβέρνησης της ΝΔ, ενισχύθηκε ο κατασταλτικός μηχανισμός εξαπολύοντας επίθεση διαρκείας στα ανταγωνιστικά κινήματα με ιδιαίτερη στοχοποίηση του α/α χώρου. Προέβη σε εκκενώσεις καταλήψεων και δομών, φυλακίσεις αγωνιστών, καταστολή πορειών και μαζικές συλλήψεις. Η αυταρχική επίθεση αυτή επεκτάθηκε με δημιουργία πλαστών κατηγοριών, συνεχείς αναβαθμίσεις του ποινικού κώδικα, πολιτική εξάντλησης των κρατουμένων, δείχνοντας δολοφονική στάση στους αγώνες των απεργών πείνας και δίψας. Η διετία της πανδημίας αποτέλεσε για το κράτος ευκαιρία ώστε να επιταχύνει τις κοινωνικές διεργασίες. Μέσω της καταστολής και της διάχυσης της ατομικής ευθύνης επιχειρεί να συρρικνώσει την αντίδραση και να τρομοκρατήσει τις μάζες, παρουσιάζοντας ως λύση την νεοφιλελεύθερη στροφή της κοινωνίας, βάζοντας στο κάδρο τις συλλογικές ανυποχώρητες διεκδικήσεις. Η επίθεση του κράτους στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο (πανεπιστήμια, πορείες, πλατείες, απεργίες) δεν έμειναν αναπάντητες. Οι πορείες και ο αγώνας για την απεργία πείνας του Κουφοντίνα και το φοιτητικό κίνημα του 20-21 έσπασαν συλλογικά το φόβο ανοίνοντας δίοδο
Για την έκφραση της κοινωνικής οργής και καταπίεσης με αποκορύφωμα τα γεγονότα στη Ν.Σμύρνη.
Το τέλος της πανδημίας βρίσκει την κοινωνία εξαθλιωμένη, την καταστολή αφομοιωμένη από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, και τον κοινωνικό έλεγχο κατακόρυφα αναβαθμισμένο. Ταυτόχρονα διαφαίνεται και ρητά ειπώνεται ότι η επιβίωση της αγορας και των νοικοκυριών, θα ήταν οριακή αν οι κεντρικές τράπεζες δε τροφοδοτούσαν την επαναφορά στην οικονομική κανονικότητα. Φυσικό επακόλουθο ήταν ο πληθωρισμός, η οικονομική κρίση, η εκτόξευση του κόστους ζωής και οι διεθνείς πολεμικές συρράξεις. Σε συνδυασμό με την εκσυχρονισμένη πλέον καταστολή, ολά αυτά δημιούργησαν την πλήρη πλέον διάσπαση του κοινωνικού ιστού και άρχισαν να θρέφουν στοιχεία κοινωνικού εκφασισμού και κανιβαλισμού. Η κρατική θανατοπολιτική εδραιώνεται, οι ζωές των ανθρώπων ολοένα και υποβαθμίζονται, ενώ οι κοινωνικές ανισότητες γιγαντώνονται. Εξαιτίας της απονεκρωμένης κοινωνικής αντίστασης, το κράτος εφαρμόζει την ίδια πολιτική απέναντι στους μετανάστες. Μέσα από τα ρατσιστικά αφηγήματα επιδιώκει την αποτροπή της συσπείρωσης ντόπιων και μεταναστών. Οι κρατικές δολοφονίες άλλωστε επικυρώνουν την θανατοπολιτική του κράτους: Τέμπη, Πύλος, φωτιές, πλημμύρες είναι΄τα πιο πρόσφατα παραδείγματα. Οι πιο άμεσες εκφάνσεις αυτής της πολιτικής του κράτος-δολοφόνου είναι οι εν ψυχρώ δολοφονίες από τους μπάτσους, περιθωριοποιημένων και καταπιεσμένων (Σαμπάνης, Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος, Μανιουδάκης, Καλάφ Ασάντ). Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο -μήτρα της καπιταλιστικής οργάνωσης της ζωής- φέρνει στο στόχαστρο όλους όσους αποκλίνουν από τη νομιμότητα. Με το ελληνικό κράτος να υπόσχεται οικονομική ανέλιξη, να ψηφιοποιείται και να μεταρρυθμίζεται, δημιουργούνται οι συνθήκες για τους ένστολους φονιάδες του να διαπράξουν άλλη μια εκτέλεση στο όνομά του.
Εμείς ως αναρχικοί/ες αντιλαμβανόμαστε τον πάγιο ρόλο του κράτους ως διατηρητή και ενίοτε ως ρυθμιστή της κοινωνικής εξαθλίωσης. Τα κράτη έχουν πάντα στην αντζέντα τους τις πολιτικές της αντιεξέγερσης, γνωρίζοντας ότι η εξέγερση η ίδια μπορεί να διαταράξει τα εξουσιαστικά τους θεμέλια. Δε προσμένουμε μεσσίες και δε παραδίδουμε τα όπλα ως αντάλλαγμα μια πιο εύκολη ζωή. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα, να ακονίσουμε τη συνείδηση μας μέσα από αγώνες, να υπερασπιστούμε τις ήδη υπάρχουσες κινηματικές δομές και να δημιουργήσουμε νέες.Σε περιόδους γενικευμένης κρίσης και ολοκληρωτισμού,σκεπτόμενοι τις εξεγέρσεις του παρελθόντος οραματιζόμαστε τις απαντήσεις του μέλλοντος.
ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ
ΓΙΑΤΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ
ΚΟΥΜΗΣ ΚΑΝΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΑΜΠΑΝΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ
ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΣ
Συνέλευση για την συγκρότηση αναρχικού/αντικρατικού μπλοκ για τα 15 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού Α.Γρηγορόπουλου
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ – ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΑΘΗΝΑ : 18:00 – ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 18:00 – ΚΑΜΑΡΑ
Από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο μέχρι την τελευταία κρατική δολοφονία του 17χρονου Ρομά Χρήστου Μιχαλόπουλου, 
το κράτος και η εξουσία συνεχίζουν να δολοφονουν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση – σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση – είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως κοινωνικό πρόταγμα , όχι για την επανάληψή της , αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα και ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την συνέχεια του αγώνα.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΗ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΙ – ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ
6 Δεκέμβρη 2008, 15 χρόνια πριν δολοφονείται ο 16χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους μπάτσους Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη. Η εξέγερση που ακολουθεί με αφορμή την δολοφονία είναι πρωτοφανής, είναι η απάντηση κάθε καταπιεσμένου και περιθωριοποιημένου από το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, είναι η βίαιη αμφισβήτηση κράτους και κεφαλαίου, η υπενθύμιση προς όλους ότι όσο η καταπίεση αυξάνεται και η καταστολή οξύνεται, τόσο η φωνή των καταπιεσμένων θα δυναμώνει.
Η 6η Δεκέμβρη είναι μέρα οργής, ημέρα εξέγερσης, ημέρα μνήμης πως το κράτος δεν διστάζει να σκοτώσει οποιονδήποτε δεν χωρά στην κανονικότητα της υποταγής του και της τάξης. Άλλωστε, αν και αποτέλεσε σταθμό λόγω της πρωτοφανούς εξέγερσης, η δολοφονία του Γρηγορόπουλου δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία δολοφονία της ελληνικής αστυνομίας. Ήρθε απλώς για να προστεθεί σε αυτές των Καλτεζά, Κουμή, Κανελλοπούλου και τόσων άλλων. Η εκ νέου κορύφωση της κρατικής καταστολής το τελευταίο διάστημα μάλιστα έχει οδηγήσει σε απανωτές δολοφονίες παιδιών. Το 2021 εκτελείται ο Νίκος Σαμπάνης, το 2022 ο Κώστας Φραγκούλης και το 2023 ο Χρήστος Μιχαλόπουλος. Κοινή και καθόλου τυχαία συνισταμένη των τελευταίων δολοφονιών; Ήτανε Ρομά. Η δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη που έγινε στην Θεσσαλονίκη στις 5/12 αποτέλεσε και την αφορμή για πολύμορφους αγώνες και δράσεις, με εκτεταμένες συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης αλλά και την πρωτοφανή συνύπαρξη αγωνιζόμενων ρομά και μπαλαμών. Τον Σεπτέμβριο μετά από την καταγγελία της οικογένειάς του, μάθαμε και για την δολοφονία του Κωστή Μανιουδάκη από τα ένστολα καθάρματα του ΤΑΕ Σούδας, που τον ξυλοκόπησαν αναίτια μέχρι να πεθάνει από ανακοπή. Χαρακτηριστικά είναι και τα παραδείγματα της απόπειρας δολοφονίας της αντιφασίστριας Β. Στο Νέο Ηράκλειο, οι περιπτώσεις που οι μπάτσοι έβγαλαν όπλα απέναντι σε συγκεντρωμένο πλήθος στην Πάτρα και έξω από την ΑΣΟΕΕ.
Εννοείται πως τα περιστατικά αυτά αποτελούν απλά την κορύφωση της κρατικής τρομοκρατίας που εκφράζεται με την αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους που δεν παύουν να βασανίζουν, να βιάζουν, να δολοφονούν τους εξεγερμένους του κόσμου. Αυτή η συνθήκη είναι που προετοιμάζει το έδαφος για την ένταση της καταστολής, επιχειρώντας να αποσπάσει συναίνεση, και οπλίζει τα χέρια των ένστολων φονιάδων. Είτε αυτό είναι βιασμοί και ξυλοδαρμοί μέσα σε ΑΤ, είτε συστηματικές δολοφονίες, είτε βασανισμοί μεταναστ(ρι)ών και κρατουμένων.
Τα τελευταία χρόνια, και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το κράτος εμφανίζεται να έχει πάντα μια απάντηση απέναντι σε κάθε του πρόβλημα. Αυτή η απάντηση είναι η καταστολή. Καθημερινός έλεγχος , τρομοκρατία, εγκλεισμός, νόμιμες παρακολουθήσεις, το κράτος καταστέλλει και αυξάνει τους μηχανισμούς εσωτερικής άμυνας. Εκκενώνει καταλήψεις, συνεχώς αφαιρεί τα κέντρα αγώνα των ανυπότακτων, προσπαθεί να μας αποδεκατίσει. Έχουν εκκενωθεί δεκάδες καταλήψεις τα τελευταία χρόνια, οι μπάτσοι έχουν εδραιωθεί μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους και στα Εξάρχεια, οι ζωές μας ασφυκτιούν από ένστολα κρατικά σκουπίδια. Με τον νόμο περί διαδηλώσεων, ο οποίος εφαρμόζεται τακτικά στην Αθήνα, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινό φαινόμενο. Παρ’ όλ’ αυτά, ο κόσμος σπάει το φόβο, αγωνίζεται και διεκδικεί. Δε θα αφήσουμε το κράτος να καταπατά τις ζωές μας. Η οργή μας θα 
τους πνίξει, δε μας τρομοκρατούν, μας εξαγριώνουν, και οι απαντήσεις μας θα δοθούν στους δρόμους.
Αυτή ακριβώς την ανυπότακτη στάση φοβούνται οι κρατούντες και προχωρούν σε χειροτέρευση του λεγόμενου “σωφρονιστικού” αλλά και του ποινικού κώδικα. Με την αλλαγή του, τα “σωφρονιστικά καταστήματα” επιδέχονται να σωφρονίσουν τους κρατούμενους περιορίζοντας κάθε στοιχείο της προσωπικότητας τους, εγκλωβίζοντας τους μέσα στην πραγματικότητα της φυλακής και αποκόπτοντας τους από το σύνολο της λοιπής κοινωνίας. Εντείνεται ο διαχωρισμός μεταξύ των κρατουμένων μεταξύ των αδικημάτων που έχουν κατηγορηθεί, επανέρχονται οι φυλακές τύπου Γ ,περιορίζονται οι άδειες των κρατουμένων και οι συνθήκες απόλυσης τους από τα σωφρονιστικά καταστήματα. Όλα αυτά σύμφωνα με τις ευλογίες της ΕΕ για το σχηματισμό και τη δημιουργία των “ευυπόληπτων ” πολιτών. Απέναντι σ΄ όλα αυτά οι κρατούμενοι το τελευταίο διάστημα εντείνουν τον αγώνα τους σε μια προσπάθεια να διεκδικήσουν, με τα περιορισμένα μέσα που διαθέτουν, στοιχειώδη βελτίωση της καθημερινότητάς τους. Ταυτόχρονα, ο νέος ποινικός κώδικας έρχεται ως επιστέγασμα της έντασης της καταστολής. Με αυστηροποίηση των ποινών, εμπόδια στις αναβολές των δικών και τις αναστολές των ποινών, αλλά και τεράστια αύξηση των παραβόλων και των προστίμων επιχειρείται η επιπλέον πειθάρχηση των καταπιεσμένων και η αστική δικαιοσύνη γίνεται ακόμα ταξικότερη, ένα ακόμα πιο σύγχρονο όπλο καταπίεσης στα χέρια κράτους και κεφαλαίου.
Ζούμε στην εποχή των τεράτων
H εντεινόμενη κρατική καταστολή όμως έχει έναν διπλό στόχο. Από τη μία πλευρά κανονικοποιεί την απόλυτη περιθωριοποίηση και τις δολοφονίες απέναντι σε πληθυσμούς που “περισσεύουν” της κεφαλαιοκρατικής κερδοσκοπικής μηχανής. Δολοφονεί καθημερινά στα σύνορα, είτε στον Έβρο, είτε στο Αιγαίο, με τη συναίνεση όλου του πολιτικού συστήματος. Διαμορφώνει και εντείνει συνθήκες φυλάκισης, εξοστρακισμού και περιθωρίου για ολόκληρες κοινωνικές ομάδες από τους πρόσφυγες στα καμπς, ως τους Ρομά και τα Πομακοχώρια στον Έβρο. Διαιρεί, δηλαδή, το προλεταριακό σώμα σε ανθρώπους που διάγουν ζωή που “επιτρέπεται” να βιωθεί και σε άλλους που στερούνται ύπαρξης, ορατότητας, κάθε είδους νομιμότητας, τυπικής ή κοινωνικής. Από την άλλη για τους “χρήσιμους” εργαζόμενους πληθυσμούς είναι ένα καλό μάθημα: Όσο κι αν προχωράει η φτωχοποίηση μας, όσο κι αν κόβουν από τους μισθούς μας, από την κοινωνική ασφάλιση, την περίθαλψη, όσο κι αν δουλεύουμε περισσότερο ως την εξόντωση, η απόλυτη εξαθλίωση των “μη ορατών” προλεταριακών σωμάτων, η απόλυτη και δολοφονική κρατική μανία θα παίζει τον ρόλο του φόβητρου απέναντί μας.
Όμως ο πραγματικός φόβος τους είναι ακριβώς αυτές οι δύο πλευρές των καταπιεσμένων να βρουν τους δρόμους να συναντηθούν. Όπως ήδη συμβαίνει στην εποχή μας, απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο τον πλανήτη. Όσο εξοπλίζονται και θωρακίζονται οι αστυνομίες σ’ ανατολή και δύση, όσο το πρόσωπο του Κορκονέα επανεμφανίζεται σε εκατοντάδες δολοφονίες παιδιών, αγωνιστών, καταπιεσμένων σ’ όλη τη γη, τόσο εμφανίζονται, όλο και περισσότερο, εξεγέρσεις και αγώνες, εμφύλιοι και επαναστάσεις που ακόμη και η πιο ακραία καταστολή δεν μπορεί να τιθασεύσει. Δεν είναι εθνικό ή τοπικό φαινόμενο, είτε μιλάμε για Ιράν, είτε για Γαλλία, είτε στη Χιλή ,απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη οι εξεγερμένες, παρότι βιώνουν την πιο βίαιη καταστολή, δίνουν το στίγμα της εποχής που έρχεται. Της εποχής των εξεγέρσεων.
Αυτός είναι και ο ρόλος μας άλλωστε. Κοιτάμε πίσω αλλά προχωράμε μπροστά, εμπνεόμαστε από τις εξεγέρσεις του χθες κρατώντας την φλόγα τους αναμμένη, τιμούμε τους νεκρούς της τάξης μας δρώντας απέναντι σε κάθε καταπίεση. Ο Δεκέμβρης του 2008 άφησε πίσω του -μεταξύ άλλων- μια υπόσχεση:
Στην μνήμη του Νίκου, του Αλέξανδρου, του Παύλου, του Βασίλη, του Λάμπρου, του Χρήστου, του Ζακ/Zackie Oh, της Σταματίνας, του Μιχάλη,του Κώστα, του Νίκου, του Χρήστου, των χιλιάδων ανώνυμων θυμάτων της κρατικής βίας, στα αστυνομικά τμήματα, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα των κρατών, στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης,
Να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Τον δρόμο θα τον βρούμε περπατώντας.
ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/12/23 ΚΑΜΑΡΑ 18.00
Ανάρες – Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008
Μπάτσοι εκτελούν τον αναρχικό μαθητή Α. Γρηγορόπουλο. Ο χρόνος παγώνει και η οργή εξαπλώνεται. Ξεσπούν αυθόρμητα άγριες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και καταστροφές, με την καπιταλιστική πολεοδομία του κέντρου της Αθήνας να ισοπεδώνεται πλήρως. Οι συγκρούσεις γενικεύονται και στις υπόλοιπες πόλεις μέσω συνελεύσεων και πορείες πλημμυρίζουν τους δρόμους σηματοδοτώντας μια εξέγερση. Ο κρατικός μηχανισμός παραλογίζεται και παραλύει, ενώ η βία επιστρέφεται με μορφή δικαιοπραξίας στους προστάτες του κράτους. Τα μοιρολόγια μετατράπηκαν σε εξεγερσιακούς μονολόγους όπου και μετά από 15 χρόνια αντηχούν βαθιά μέσα στις σκέψεις μας.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν αποτελεί απλά μια ιστορική παρακαταθήκη αλλά μία αναγκαία πραγματικότητα. Ο κρατικός μηχανισμός έχει εξαπολύσει επίθεση προς όλα τα τμήματα της καταπιεζόμενης κοινωνίας, την οποία περήφανα εφαρμόζουν τα καλοπληρωμένα παραρτήματα του. Τα ένστολα καθίκια βιάζουν, δολοφονούν και ξυλοκοπούν με τη πλήρη συγκάλυψη κράτους και ΜΜΕ. Οι ενέργειες αυτές τείνουν να γίνουν η νέα κανονικότητα η οποία ενσωματώνεται ως τέτοια από ένα μέρος της κοινωνίας.
Οι δολοφονίες του 17 χρονου Ρομά (Χρήστου Μιχαλόπουλου), του Κ. Φραγκούλη και του Κ.Μανιουδάκη, ο άγριος ξυλοδαρμός της 16 χρονης αντιφασίστριας από τα ΟΠΚΕ και οι εκτελέσεις των μεταναστών στα σύνορα φανερώνουν πως ο θάνατος ολοένα και περισσότερο γίνεται συνήθεια.
Όταν ο θάνατος γίνεται συνήθεια, η αντίσταση αποτελεί καθήκον.
Το καθήκον μας είναι να υπενθυμίσουμε στα όργανα της εξουσίας πως η φλόγα του Δεκέμβρη δεν έσβησε ποτέ.
Γιατί η φλόγα της εξέγερσης για μας δεν είναι μουσειακό είδος.
Γιατί η κυκλική κίνηση είναι ο αρχέγονος νόμος: οφείλουμε να επιστρέψουμε τη βία στους υπηρέτες της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Για να απαντήσουμε στον πόλεμο του σήμερα, οφείλουμε να διατηρήσουμε την εξέγερση του Δεκέμβρη ζωντανή.
ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
“Οι στιγμές της σύγκρουσης ήταν αυθόρμητες κι ήταν πολλές
χάραξαν μνήμες στο κενό της θύμησης
στόλισαν τις πόλεις με συντρίμμια
εκεί στα οδοφράγματα άνθησαν συνειδήσεις
εκεί πάλεψε ο θάνατος να μη χάσει το νόημα του
και η ζωή θριάμβευσε μέσα στις φωτιές
οι καπνοί από τα καμένα σύμβολά τους
στέλνανε το μήνυμα παντού
αυτές είναι οι μέρες του Αλέξη
αυτές είναι οι νύχτες των καταραμένων
τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πια
οι εξεγερμένοι χορεύουν τον άγριο χορό
της αμφισβήτησης της εξουσίας του ανέφικτου
χορεύουν την χαρά της πραγμάτωσης του χάους”
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Αναρχική ομάδα khanjali
Υπό το πρίσμα του «ιστορικού χρόνου» τα 15 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την μεγαλειώδη εξέγερση του 2008 είναι πραγματικά ελάχιστα. Όμως, ενώ ο ποσοτικός χρόνος μιας 15ετίας είναι ιστορικά ανεπαίσθητος, ο ποιοτικός ολοένα και μετατρέπει τα όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη σε γεγονότα μιας άλλης, μακρινής εποχής.
Οι σαρωτικές / κοσμοϊστορικές μεταβολές που συνέβησαν μέσα σε αυτήν την 15ετία, οι οποίες διαμόρφωσαν ένα 
εντελώς διαφορετικό εγχώριο και διεθνές τοπίο από εκείνο του 2008, σήμερα, σαφώς και επιβάλλουν άλλου τύπου καθήκοντα.
Όμως, αυτές οι μεταβολές που συμπυκνωθήκαν στην πιο βίαιη και ακαριαία εναλλαγή του μεταπολεμικού κόσμου, με πυρήνα το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δεν χωρίζονται με «σινικά τείχη» από την εποχή που προηγήθηκε. Αντιθέτως, εκείνο το κατά τα άλλα μακρινό 2008, συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο τέλος μιας εποχής και την απαρχή μιας άλλης.
Και είναι ακριβώς αυτή η αδιάρρηκτη ιστορική σχέση, η οποία ανάμεσα σε πολλά ακόμα, μετατρέπει την συλλογική μνήμη σε όπλο. Η εμβάθυνση και η κατανόηση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο συνέβη ο Δεκέμβρης, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μέσα στους συγκεκριμένους συσχετισμούς εκείνης της περιόδου, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εξέγερσης, όχι απλά ως ένα συλλογικά «εσωτερικευμένο βίωμα», αλλά ως ιστορικό κεκτημένο των κοινωνικών / ταξικών δυνάμεων αντίστασης.
Όμως, ταυτόχρονα με την κατανόηση του Δεκέμβρη στην ιστορική -άρα και πραγματική- του διάταση ως γεγονός, η υπεράσπιση της μνήμης αφορά και την θεμελιώδη υποχρέωση των επαναστατικών κινημάτων να εξιστορούν, να ανιχνεύουν και να απολογίζονται την ιστορία τους, για την επίτευξη της πολιτικής / ιδεολογικής σφυρηλάτησης και συγκρότησης τους μέσα από το ιστορικό φορτίο των γεγονότων που τα διαμόρφωσαν.
Διαφορετικά, η συλλογική μνήμη, οι πολιτικές / οργανωτικές παρακαταθήκες και τα συμπεράσματα βυθίζονται στην λήθη ή την διαστρέβλωση. Και με αυτόν τον τρόπο, η επαναστατική κουλτούρα και η μνήμη αποσαρθρώνεται από την αστική ιδεολογία, με τα κινήματα να αποσυνδέονται από κάθε ιστορική συνέχεια και παράδοση και να καθίστανται ευάλωτα σε εφήμερους και ανιστόρητους αυτοσχεδιασμούς που σταδιακά και μεθοδικά τα διαβρώνουν.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κορυφαία, αλλά ταυτόχρονα και την έσχατη έκφραση της κοινωνικής / ταξικής σύγκρουσης στην μεταπολιτευτική εποχή όπως την γνωρίσαμε. Τα απομεινάρια των φαιδρών αστικών ιδεολογημάτων περί «τέλους της ιστορίας» και «κοινωνικής ευδαιμονίας και ειρήνης» που μεσουρανούσαν εκείνη την δεκαετία σμπαραλιάστηκαν με την εν ψυχρώ δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την νύχτα της 6ης Δεκέμβρη στα Εξάρχεια.
Οι μέρες και οι νύχτες που ακλούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου σηματοδότησαν την ολοκλήρωση του 
ιστορικού μεταπολιτευτικού κύκλου, με την «κοινωνική ειρήνη» να θρυμματίζεται σε όλη την επικράτεια από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις, με τη νεολαία να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης, ως υποκείμενο με συσσωρευμένη αγωνιστική εμπειρία (φοιτητικά 2006-07), αλλά και ως ήδη υποτιμημένο κοινωνικό κομμάτι («γενιά των 700 ευρώ») στο πλαίσιο της τότε υφέρπουσας οικονομικής κρίσης. Και αυτός ο κρότος που δημιούργησε η εξέγερση του Δεκέμβρη ως απάντηση στην κρατική βία και την ταξική υποτίμηση αντήχησε στην απαρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου που άνοιξε περίπου έναν χρόνο αργότερα, με την παταγώδη κατάρρευση του ύστερου μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου του «εκσυγχρονισμού» και της «ευδαιμονίας», με την υπογραφή του 1ου μνημονίου το 2010.
Θα ήταν ιστορική λαθροχειρία αν ισχυριζόμασταν πως η εξέγερση του 2008 αποτέλεσε μια στενά συνειδητή έκφραση εναντίωσης στα ταξικά μέτρα αφαίμαξης που ήδη εφαρμόζονταν και θα κορυφώνονταν λίγο αργότερα με την υπογραφή των μνημονίων. Η απάντηση στην δολοφονία του Αλέξανδρου, η διάχυτη οργή και το σύνθημα για εκδίκηση που δονούσε όλη την χώρα με χιλιάδες διαδηλωτές να πολιορκούν τα αστικά κέντρα και να επιτίθενται σε αστυνομικές δυνάμεις και κρατικούς /καπιταλιστικούς στόχους, αποτέλεσε το βασικό διακύβευμα της εξέγερσης και μια ύψιστη παρακαταθήκη για το πώς απαντά και οφείλει πάντα να απαντά το κοινωνικό /ταξικό κίνημα απέναντι στις κρατικές δολοφονίες.
Όμως, παράλληλα με το κεντρικό διακύβευμα που πυροδοτεί μια εξέγερση είναι η ίδια η μαζική και ταχεία ενεργοποίηση και συλλογικοποίηση του κοινωνικού / ταξικού παράγοντα μέσα σε νέους ποιοτικούς όρους ζύμωσης, η οποία και οδηγεί στην διεύρυνση των ζητημάτων επεξεργασίας. Έτσι, ο αυθόρμητος και αντικατασταλτικός χαρακτήρας της εξέγερσης του Δεκέμβρη δεν άργησε να ενσωματώσει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των εξεγερμένων υποκειμένων μιας συγκεκριμένης εποχής. Τα μαθητικά, φοιτητικά και εργασιακά ζητήματα εμπλούτισαν το περιεχόμενο της εξέγερσης και ταυτόχρονα αποτύπωσαν την αβεβαιότητα και τα αδιέξοδα μιας γενιάς που έζησε στο ιστορικό τέλμα ενός ήδη παρηκμασμένου αστικού συστήματος, το οποίο περίπου ένα χρόνο αργότερα θα βυθιστεί οριστικά στη δίνη της ύφεσης και θα κηρύξει χρεοκοπία.
Και ενώ ο Δεκέμβρης λειτούργησε ως ιστορικός κρίκος δύο περιόδων, δίνοντας την σκυτάλη στις παλλαϊκές 
αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις του 2010-12, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνουν και να συγκρούονται εναντία στην μεγαλύτερη ταξική επίθεση του μεταπολεμικού κόσμου, σήμερα, αυτό το ιστορικό νήμα δείχνει να χει κοπεί. Με τις αντικειμενικές συνθήκες (φτωχοποίηση, αυταρχοποίηση, απανωτές κρατικές δολοφονίες) να δημιουργούν τις (θεωρητικά) πλέον κατάλληλες προϋποθέσεις για εξεγερσιακά γεγονότα, οι υποκειμενικές δείχνουν αδύναμες να ανταποκριθούν.
Το τι μεσολάβησε αυτήν την 15ετία και το πως σταδιακά διαμορφώθηκε ένα νέο παντελώς αρνητικό περιβάλλον κοινωνικών / ταξικών συσχετισμών, σαφώς και εντοπίζεται στην παρακαταθήκη του Δεκέμβρη. Με άλλα λόγια, το ιστορικό αποτύπωμα του Δεκέμβρη δεν σβήνεται μαζί με τις τελευταίες φλόγες της εξέγερσης εκείνων των ημερών του 2008, αλλά φτάνει έως και σήμερα. Και αυτό γιατί το ιστορικό του αποτύπωμα έχει εμφανώς αναλυθεί μεθοδικά από το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, κάτω από μια δέσμευση και υπόσχεση για «ποτέ ξανά».
Το ανεπανόρθωτο πολιτικό / στρατιωτικό πλήγμα που δέχθηκε το αστικό μπλοκ τον Δεκέμβρη, από την μία με την πλήρη απονομιμοποίηση του κράτους ως δολοφονικός μηχανισμός και από την άλλη με την κατάληψη των αστικών κέντρων, των δημαρχείων, των σχολείων και των σχολών από τους εξεγερμένους δημιουργώντας συνθήκες γενικευμένης πολιτικής αποσταθεροποίησης και θεσμικής εκτροπής, λειτούργησε ως αρχέτυπο κατασταλτικής θωράκισης και ρεβανσισμού. Ειδικότερα, με το καθεστώς λίγο μετά τον Δεκέμβρη να εισέρχεται στη δίνη της χρεοκοπίας και των δανειακών συμβάσεων, εξαπολύοντας μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση, το ζήτημα της «στρατηγικής της αντιεξέγερσης» αποτέλεσε ένα ζήτημα κυριολεκτικά υπαρξιακό για την επιβίωση του εγχώριου πολιτικού/οικονομικού συστήματος.
Το στρατηγικό χτύπημα στον πυρήνα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το οποίο συντελείται μεθοδικά εδώ και μια 10ετία, αφορά τον στιγματισμό και την «ιδεολογική αποκαθήλωση» των μεταπολιτευτικών απομειναριών νομιμοποίησης της κοινωνικής / ταξικής αντίστασης και ταυτόχρονα την στρατιωτικοποίηση της καταστολής. Αν το 2008 το αστικό μπλοκ και τα φερέφωνα του ήταν αναγκασμένα να μένουν στην αφωνία, να απολογούνται ή να «κατανοούν» την δίκαιη οργή και την αντιβία, σήμερα, αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.
Και αυτό γιατί η περίοδος που ζούμε σήμερα καθορίζεται από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου στην τάξη μας και στην νεολαία της και αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την αύξηση του κόστους ζωής στα σουπερμάρκετ και τα κοινωνικά αγαθά, την υποβάθμιση των δημόσιων υποδομών και τελικά την ιδιωτικοποίηση τους, την καταπάτηση του δικαιώματος στη στέγη και τις μειώσεις στους μισθούς, μέχρι τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τα εργατικά ατυχήματα. Από την πολιτική αντιεξέγερσης και του αδιαμφισβήτητου πλέον μονοπωλίου της κρατικής βίας, που σήμερα εκδηλώνεται από τον νόμο που παρανομοποιεί τις διαδηλώσεις, το καινούριο νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης που αυξάνει την έκτιση ποινών και προβλέπει φυλάκιση για αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα, από τον νόμο Γεωργιάδη που στοχοποιεί την συνδικαλιστική δράση και ποινικοποιεί την απεργία. Από τις δολοφονίες από την αστυνομία του Σαμπάνη, του Φραγκούλη και πρόσφατα του Μιχαλόπουλου που, ως κομμάτια των πιο υποβαθμισμένων λαϊκών στρωμάτων, “νομιμοποιείται” η αστυνομική αυθαιρεσία και υποτίμηση των ζωών τους, ενώ δεν είναι λίγα για φέτος και τα παραδείγματα μαζικών δολοφονιών, εξαιτίας της κρατικής αδιαφορίας ή ανεπάρκειας, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Τεμπών και της Πύλου.
Μία επίθεση που δεν είναι ξέχωρη από τη συνολικότερη πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, όταν την ίδια ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω το κεφάλαιο οργιάζει, παράλληλα με την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ενδεικτικά τα κέρδη στα σούπερ μάρκετ παρουσιάζουν κατά πλειοψηφία άνοδο σε σχέση με το 2023, ενώ οι μεγαλοεταιρείες διύλισης στην Ελλάδα Motor Oil και η HelleniQ Energy ανακοινώνουν περισσότερα από 1,56 δις ευρώ κέρδη για το 9μηνο του 2023. Ενώ, λοιπόν, το ιδιωτικό κεφάλαιο γιγαντώνεται και οι δαπάνες για τις δημόσιες παροχές είναι ανύπαρκτες, η Ελλάδα κατατάσσεται την στην 6η θέση των χωρών της ΕΕ με εξωφρενικές πολεμικές δαπάνες που φτάνουν από το 2021 συνολικά το 6,6 δις ευρώ. Η πολεμοκάπηλη αυτή στρατηγική, σφιχτά προσδεδεμένη στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, καθώς και η καπιταλιστική ηγεμονία είναι και οι αιτίες εκμετάλλευσης και και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των λαών του κόσμου.
Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την «στρατηγική της αντιεξέγερσης», το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας εξεγερτική / επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.
Κόντρα στα δεινά που φορτώνει ο καπιταλισμός στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η απάντηση που δόθηκε με μία συγκεκριμένη μορφή τον Δεκέμβρη, συνεχίζει να δίνεται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους ξεσηκωμούς μετά τη δολοφονία των Τεμπών, δίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις άμεσες κινητοποιήσεις των πλημμυροπαθών στα χωριά και στις πόλεις του Βόλου, της Λάρισας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, από τα φλεγόμενα οδοφράγματα έξω από τους οικισμούς των Ρομά που θρηνούν ανά λίγους μήνες έναν ακόμα δικό τους άνθρωπο από σφαίρες μπάτσων, δίνεται από τους εργαζόμενους στην Υγεία που παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και άρα για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας, δίνεται από την μοριακή δουλειά και οργάνωση στους χώρους δουλειάς και φοίτησης αλλά και στις γειτονιές μας στα πλαίσια συλλογικοποίησης των αναγκών μας. Δίνεται από την οργανωμένη ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ένστολους δολοφόνους τους.
ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ
Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:
Αθήνα | 18.00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ (στηρίζουμε το μπλοκ της Ανοιχτής συνέλευσης για την 6η Δεκέμβρη)
Θεσσαλονίκη | 18.00 Καμάρα
★ Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση
Τα ξημερώματα της Κυριακής 12/11/23 ο 17χρονος Χρήστος Μιχαλόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου. Αφού αρνήθηκε τον έλεγχο, έγινε καταδίωξη και όταν ακινητοποιήθηκε το όχημα μπάτσος της ΟΠΚΕ τον πυροβόλησε. Είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που ανήλικος Ρομά δολοφονείται από μπάτσους. Τα μεσάνυχτα 22 Οκτωβρίου του 2021, με την ίδια σειρά γεγονότων, οι μπάτσοι έριξαν 36 σφαίρες στο αμάξι που διάβαινε, με άλλα 3 Ρομ άτομα, ο 18χρονος Νίκος Σαμπάνης και τον σκότωσαν ακαριαία. Στην περίπτωση του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη που δολοφονήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου το 2022 , δεν είχε πληρώσει 20 ευρώ σε βενζινάδικο, και αυτό τους ήταν αρκετό για να τον κυνηγήσουν και ύστερα να τον πυροβολήσουν.
Τα περιστατικά αυτά δεν έγιναν τυχαία αλλά είναι η κλιμακωμένη εκδήλωση της βίας και του ρατσισμού που δέχονται καθημερινά τα Ρομά άτομα. Ο αποκλεισμός και ο διάχυτος αντιτσιγγανισμός τους έχει οδηγήσει να ζούνε αποκομμένοι από την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία και να θεωρούνται απειλή για αυτήν. Στο δημόσιο διάλογο αναπαράγονται οι στερεοτυπικές αντιλήψεις που κυριαρχούν για τους Ρομ και καμία διάθεση για σύνδεση και συνύπαρξη με αυτές δεν υπάρχει.
Σε πολλές περιπτώσεις οι Ρομά και οι μετανάστριες γίνονται τα αντικείμενα εκμετάλλευσης του καπιταλιστικού μηχανισμού, ως φθηνά εργατικά χέρια, αφού ο θεσμικός ρατσισμός, εργαλείο του κράτους, τους ωθεί στο περιθώριο.
Στην περίπτωση των μεταναστών, το ελληνικό κράτος τους σκοτώνει εδώ και χρόνια σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα ή τους βασανίζει και τους φυλακίζει σε κέντρα κράτησης.
Τα κράτη συσπειρώνουν τα άτομα γύρω από τον εθνικό κορμό, ώστε να έχουν ισχυρό εσωτερικό και να μην υπάρχουν αντιδράσεις σε περιόδους κρίσεων (βλέπε πλημμύρες, πυρκαγιές). Ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει αδιαφορία ή στη χειρότερη να επικροτούνται τέτοιες πράξεις της αστυνομίας απέναντι στους Ρομά , όπως αντίστοιχα και στους/ις μετανάστ(ρι)ες. Ακόμη, ομάδες ατόμων με φασιστικές αντιλήψεις προβαίνουν οι ίδιες σε επιθέσεις περιθωριακών πληθυσμών με τη συναίνεση του κράτους και της αστυνομίας. Έτσι έγινε στις Συκιές στη Θεσσαλονίκη την Πέμπτη 16/11/23 στο σπίτι που είχε βρει στέγη μία οικογένεια Ρομά.
Σε αυτήν την περίπτωση υπήρξε αντίδραση τόσο από τη γειτονιά, που από πριν στήριζε την οικογένεια, όσο και από αλληλέγγυο κόσμο. Στις συνθήκες που ζούμε προτάσσουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη, την δημιουργία δεσμών μεταξύ μας και την συσπείρωσή μας απέναντι στη βία του κράτους και του παρακράτους. Δεν παλεύουμε για ένα κράτος δικαίου αλλά για να δημιουργήσουμε τις κοινωνικές συνθήκες όπου θα υπάρχουν αντιστάσεις και θα αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας.
Αυτές οι συνθήκες υπήρχαν πριν τη δολοφονία, από σφαίρα μπάτσου, του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 06 Δεκεμβρίου του 08′ στα Εξάρχεια. Την ίδια στιγμή ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας και σε άλλες πόλεις της ελλάδας και αυθόρμητα άρχισε να συγκρούεται με την αστυνομία και να καταλαμβάνει κτήρια και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Με το πέρασμα των ημερών όλο και περισσότερα άτομα συμμετείχαν σε αυτήν την εξέγερση, μαθητές, φοιτήτριες, εργαζόμενα καθώς και περιθωριοποιημένα άτομα. Παρόλη την έξαρση της καταστολής και τις μαζικές συλλήψεις τα άτομα δεν υπέκυπταν και δεν θα άφηναν τη δολοφονία αυτή να μείνει αναπάντητη.
Γυρνώντας στο σήμερα θέλουμε να βρισκόμαστε στους δρόμους σε μαζικές πορείες αυτή τη μέρα όπως και κάθε μέρα γιατί δεν έχουμε ξεχάσει τι έγινε τότε αλλά και γιατί η εξουσία ακόμη σκοτώνει Ρομά, μετανάστριες, όσα άτομα αντιστέκονται και όσα είναι αναλώσιμα για αυτήν.
ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΟ
ΡΙΧΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΙ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ
ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ Σ’ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΑΜΠΑΝΗΣ, ΚΑΛΤΕΖΑΣ
ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛ.ΑΣ
Καλούμε σε στήριξη των πορειών 05 και 06 Δεκέμβρη
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού
6 Δεκεμβρίου 2008 – Εξάρχεια. Μία παρέα δεκαπεντάχρονων παιδιών κάθονται, και γιορτάζοντας την ονομαστική εορτή ενός εκ των φίλων τους, απολαμβάνουν την ήρεμη μέχρι τότε βραδιά. Ένα περιπολικό διέρχεται, τα παιδιά το γιουχάρουν, και πετάνε αντικείμενα. Το περιπολικό αποχωρεί. Λίγα λεπτά αργότερα, επιστρέφουν οι δύο επιβαίνοντες αστυνομικοί πεζοί στην συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί, και δολοφονεί τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
Όπως αρμόζει σε κάθε κρατική δολοφονία, τίποτα δεν φαίνεται να παρεκκλίνει της κανονικότητας και αυτή τη νύχτα άμεσα τα ΜΜΕ βρίσκονται να στηρίζουν την στάση του δολοφόνου, και η παραπάνω συνθήκη ανάγεται σε μία ακόμα υπόθεση αυτοάμυνας και σύννομης χρήσης βίας. Της βίας αυτής, απέναντι της οποίας θα μπορούσε να βρεθεί και η κάθε μία από εμάς. Φυσικά τέλος, και με συνοπτικές διαδικασίες, ο δολοφόνος μπάτσος αποφυλακίζεται – με το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου- και σήμερα βρίσκεται στην αγκαλιά αυτών που κατεξοχήν εγκολπώνουν ανάλογες φυσιογνωμίες – επίτροπος στην μονή Αγίας Τριάδας στη Στούπα Μεσσηνίας.
15 χρόνια η λίστα των κρατικών δολοφονιών συνεχίζει να αυξάνεται. Η ωμή βία της ΕΛ.ΑΣ αποτυπώνεται και με τα πιο πρόσφατα γεγονότα όπως του Β. Μάγγου, Κ. Μανιουδάκη, και των 3 ανήλικων Ρομ Κ. Φραγκούλη, Γ. Σαμπάνη, Χ. Μιχαλόπουλο. Με τα παραδείγματα του εγκλήματος της Πύλου, τα δολοφονικά pushbacks μεταναστριών και την ταυτόχρονη φροντίδα για τη συγκάλυψη και την αθώωση των ένστολων καθαρμάτων, η θανατοπολιτική του συστήματος δείχνει το δολοφονικό προσωπείο της σε οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Οι πρόσφατοι άγριοι ξυλοδαρμοί της 16χρονης στο Νέο Ηράκλειο από Ο.Π.Κ.Ε και του 17χρονου στο Α.Τ Μήλου έρχονται να επιβεβαιώσουν την αγριότητα της εξουσίας των μπάτσων, που καλύπτονται τόσο στοχευμένα από το νομοθετικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης – αφού οποιαδήποτε εκδήλωση άμυνας ή και διαμαρτυρίας θεωρείται έκνομη, όπως φάνηκε και απέναντι στις διαμαρτυρίες των πλημυροπαθόντων. Καμία σημασία δεν έχει αν είσαι αναρχικός ή οτιδήποτε άλλο, ξύλο θα φας έτσι και αλλιώς.
Η καταστολή έχει εισβάλει σε κάθε επίπεδο της καθημερινότητας μας. Αμέτρητοι μπάτσοι βρίσκονται σε όλες τις 
γειτονιές μας ενώ η πανεπιστημιακή αστυνομία συνεχίζει να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής προσπαθώντας να καταστείλει οποιαδήποτε μορφή αυτό-οργάνωσης και αυτονομίας. Η καταστολή έρχεται για να μας υπενθυμίσει ότι το κράτος και το κεφάλαιο είναι οι κυρίαρχοι, να μας υπενθυμίσει ότι γι’ αυτούς η ζωή που ζούμε είναι η μόνη δυνατή, ότι πρέπει να αποδεχθούμε τους χαμηλούς μισθούς, την αφαίρεση του δικαιώματος της 8ωρης εργασίας και της απεργίας, την έλλειψη της δημόσιας υγείας, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, ότι ενίοτε μπορεί και να πεθάνουμε όταν παίρνουμε το τρένο και πολλά αλλά που συνθέτουν την σύγχρονη βαρβαρότητα. Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, το κράτος επίμονα επιλέγει να προσλάβει αναρίθμητα τσιράκια εγκαθιδρύοντας το απολυταρχικό του καθεστώς πειθαρχίας ενάντια στις κοινωνικές ανάγκες. Είτε είναι ο ασφυκτικός κλοιός των ν+2 χρόνων φοίτησης είτε η ανάγκη βιοπορισμού που καθηλώνει σε ατέρμονους χρόνους εργασίας ο διαθέσιμος χρόνος για οργάνωση και αντίδραση περιορίζεται στο ελάχιστο, καθώς πρωταρχικός αγώνας εν έτη 2023 είναι αυτός της επιβίωσης. Συνθήκες που οδηγούν στον ατομικισμό και στον κοινωνικό κανιβαλισμό, που στέκονται εμπόδιο στην συλλογικοποίηση και στην ζύμωση.
15 χρόνια πριν, η δολοφονία του Αλέξη δεν έμεινε αναπάντητη, ακολούθησαν ημέρες εξέγερσης, με πλήθος ετερόκλιτου κόσμου στους δρόμους να επιτίθεται σε δυνάμεις καταστολής και αστυνομικά τμήματα για αρκετές εβδομάδες. Αυτές οι μέρες όμως δεν ήταν ένα πυροτέχνημα, έδωσαν τεράστια ώθηση στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα έτσι ώστε να δημιουργήσει τις ρήξεις και τις δομές ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Η ώθηση αυτή, γέννησε χώρους αγώνα σε πολλές πόλεις, μια γενικότερη ανάγκη για πάλη, και το όραμα δόμησης μιας καλύτερης κοινωνίας, χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους. Γαλούχησε τη νέα γενιά και της έδειξε νέους τρόπους να διεκδικεί, να αγωνίζεται, να δρα μέσα από καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους, στέκια και σωματεία. Η εξέγερση του Δεκέμβρη κατέστησε σαφές πως η απάντηση στην κρατική βαρβαρότητα δεν μπορεί να έχει θεσμικό χαρακτήρα, αλλά οφείλει να έρθει μέσα από την πολιτική αυτό-οργάνωση της κοινωνίας από τα κάτω, που θα καλλιεργήσει τα απαραίτητα αντανακλαστικά για να αμφισβητεί διαρκώς τους επιβεβλημένους κρατικούς θεσμούς, ενός κράτους που οπλίζει τα χέρια των ένστολων μπράβων του.
Όλοι αυτοί οι χώροι και οι διαδικασίες αποτελούν σημεία συνάντησης, ελευθερίας και έκφρασης, πεδία όπου αναδύεται το δημόσιο, επιχειρώντας ενάντια στον ιδιωτεύων και τεμαχισμένο βίο. Προτάσσουν τον συλλογικό τρόπο δράσης, την αυτό-οργάνωση και την αυτό-θέσμιση ως απόπειρες χειραφέτησης, αντίστασης και διεκδίκησης. Αποτελούν την (αντι)πρόταση μας για μια άλλη κοινωνία, και γι’ αυτό βρίσκονται πάντα στο στόχαστρο της καταστολής, αφού αμφισβητούν διαρκώς την κυρίαρχη αφήγηση και τολμούν να απειλούν το καπιταλιστικό σύστημα. Οι εκκενώσεις καταλήψεων και οι κρατικές σκευωρίες είναι το πιο άμεσο χτύπημα που επιλέγει να επιφέρει το κράτος, με σκοπό να τρομοκρατήσει τους/ις αγωνιστές/ριες. Με μοναδικό και ικανότατο όπλο την κοινωνική αλληλεγγύη, την αδιαμεσολάβητη δράση και την άμεση δημοκρατία να οργανώσουμε τους καθημερινούς μας συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις, έτσι ώστε να μπορούμε να βγαίνουμε μαζικά στον δρόμο, ώστε ο φόβος να αλλάξει πλευρά, με μηδενική ανοχή απέναντι στην κρατική βία με την οποία το κράτος ντύνει τα σώματα και τα μυαλά μας.
ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕΧΡΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΛΕΥΡΑ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΠΥΡΗΝΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΜΑΡΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 6μ.μ.
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο
Respiro, Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
Στις 6 Δεκέμβρη 2008, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους ειδικούς φρουρούς Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη (σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι). Η δολοφονία πυροδότησε μια μια κοινωνική έκρηξη, μια νεολαιίστικη εξέγερση, που συγκρούστηκε με τους μηχανισμούς καταστολής και την τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Tις βαθύτερες αιτίες αποτελούσαν οι σχεδόν δύο δεκαετίες σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών και καταστολής των αστικών κυβερνήσεων, που έσπειραν ανεργία, φτώχεια, κοινωνική περιθωριοποίηση 
στον ελληνικό λαό. Ο Δεκέμβρης του 2008 προετοίμασε και προανήγγειλε τον «κοινωνικό πόλεμο» του 2010-12.
Μετά από 15 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων πέφτει διαρκώς, τα κοινωνικά προβλήματα έχουν οξυνθεί σε ακραίο βαθμό. Η διεθνής καπιταλιστική κρίση θεριεύει ξανά. Για ακόμα μια φορά, κεφάλαιο, πλούσιοι και ελίτ φορτώνουν τα βάρη στις δικές μας πλάτες: τεράστια ακρίβεια, μισθοί-φιλοδωρήματα, αρπαγή του δημόσιου πλούτου, κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, καταστολή κ.ά. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας-Κίνας εντείνονται σπέρνοντας θάνατο και εξαθλίωση από άκρη σε άκρη του πλανήτη. Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη από το σιωνιστικό κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, συνεπικουρούμενο από τις ΗΠΑ (και όλους τους δυτικούς ιμπεριαλιστές) αποτελεί μόνο το πιο πρόσφατο έγκλημα σε αυτό το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Η ανθρωπότητα βρίσκεται μια από τις πιο επικίνδυνες ιστορικά περιόδους: υπάρχει κίνδυνος να αναζωπυρωθούν δεκάδες μέτωπα αναζωπυρώνονται, απειλώντας μας με γενικευμένο πόλεμο, ακόμα και με πυρηνικό όλεθρο. Παράλληλα η περιβαλλοντική καταστροφή χειροτερεύει επιδεινώνοντας του όρους ζωής και διαβίωσης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει ακόμα πιο ακραία ταξική πολιτική της. Επιτίθεται με μανία στα εργατικά δικαιώματα (ν. Γεωργιάδη και Χατζηδάκη, κατάργηση 8ωρου…). Ιδιωτικοποιούν υγεία, παιδεία, υποδομές-υπηρεσίες. Στο όνομα της «ελευθερίας της αγοράς», αφήνουν τον πληθυσμό απροστάτευτο στην ακρίβεια, την κρίση, την ακραία φτώχεια, την περιβαλλοντική καταστροφή. Το μόνο που ενδιαφέρει την γελοία αλλά επικίνδυνη κλίκα του Μητσοτάκη και την παρασιτική ελίτ που κυριαρχεί, είναι η αρπαγή του δημόσιου πλούτου αδιαφορώντας τους νεκρούς που θα αφήσουν στο διάβα τους (Τέμπη, Πήλος, πανδημία, πλημμύρες κ.ά.). Για να θωρακίσουν αυτό το καθεστώς προχωρούν σε απανωτά πολιτικά πραξικοπήματα, ενισχύουν ολοένα το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και την αντιδημοκρατική αναδίπλωση. Οι μηχανισμοί καταστολής και τα δικαστήρια επιτίθονται με μένος στη νεολαία, συνεχίζοντας να δολοφονούν (Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος, Σαμπάνης…), ενώ κάθε «δικός τους» μένει ατιμώρητος (Λιγνάδης, Siemens, Νοvartis κ.ά.) Στόχος τους είναι να τσακίσουν, να τρομοκρατήσουν το εργατικό κίνημα, τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και τους αγωνιστές του.
Νεολαία και εργαζόμενοι πρέπει να τιμήσουμε τον Δεκέμβρη του 2008, ανοίγοντας δρόμο για μαζικούς και μαχητικούς αγώνες. Αξιοποιώντας όλες τις πρόσφατες αγωνιστικές εμπειρίες και τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, να προτάξουμε έναν αγώνα διαρκείας, μια νέα εξέγερση ενάντια στην κλίκα Μητσοτάκη που μας καίει, μας πνίγει, μας δολοφονεί, μας στέλνει όλο και πιο κοντά στον όλεθρο του πολέμου. Να ενώσουμε τους αγώνες μας με τους εργαζόμενους και νέους στην Ευρώπη (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ κ.ά.) και να οργανώσουμε τη μαζική αυτοάμυνά τους. Με συντονιστικά, επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, σχολές, σχολεία, γειτονιές, καταλήψεις και μαχητικές διαδηλώσεις. Μέχρι τη συνολική ανατροπή, την επιβολή μιας Κυβέρνησης των Εργαζομένων – για την εφαρμογή ενός Προγράμματος Σωτηρίας, στον δρόμο της μόνης λύσης, του Σοσιαλισμού.
- Κάτω η Ακρίβεια και Φτώχεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Αυξήσεις στους μισθούς.
- Κάτω τα αντεργατικά μέτρα και μνημόνια. Κατάργησή των ν. Άδωνι-Χατζηδάκη. Βαριά φορολογία σε κέρδη – πλούσιους. Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή. Διαγραφή του Χρέους.
- Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση – Αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Κάτω το σιωνιστικό Ισραήλ – Καμία συμμετοχή και συνεργασία. Έξω από ΝΑΤΟ-ΕΕ, έξω βάσεις και πυρηνικά.
- Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία. Πίσω στη φυλακή οι δολοφόνοι του Αλ. Γρηγορόπουλου-. Αφοπλισμός της αστυνομίας – Διάλυση των ειδικών σωμάτων (ΜΑΤ, ΔΡΑΣΗ κ.λπ.).
Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ)
15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΛΕΞΗ – ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ.
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
ΓΙΑ ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΙΡΗΝΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
- ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ,12.00.ΚΑΜΑΡΑ
- ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ -ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ 6.00 μ.μ ΚΑΜΑΡΑ
Πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια από το Σάββατο της 6η Δεκέμβρη του 2008, τότε που ο έφηβος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από το περίστροφο του δολοφόνου αστυνομικού Κορκονέα.
Η εν ψυχρώ δολοφονία έβγαλε στον δρόμο ένα ορμητικό ποτάμι χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, νεολαίας, εργαζόμενων, ανέργων, που διαδήλωσαν ενάντια στην κυβέρνηση της Ν.Δ καταγγέλλοντας την κρατική βία και καταστολή διεκδικώντας ταυτόχρονα αξιοβίωτη ζωή με μόρφωση, δουλειά και ελευθερία. Το σύνθημα “στις Τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες/ ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες” διατράνωνε τη θέληση του λαού και της νεολαίας να ανατρέψουν την κοινωνική βαρβαρότητα που βίωναν και προμηνύονταν ακόμη πιο σφοδρή.
15 χρόνια μετά, η κυβέρνηση της ΝΔ εφαρμόζοντας την πολιτική της σιδηράς πυγμής, εξαπολύει μια άνευ προηγούμενου επίθεση καταστολής και αυταρχισμού απέναντι στον λαό και τη νεολαία.
Οι δολοφονίες του Κ. Φραγκούλη, του Χ. Μιχαλόπουλου από την «τυχαία εκπυσοκρότηση» για άλλη μια φορά των όπλων των αστυνομικών, ο σοβαρός τραυματισμός της 16χρονης μαθήτριας από τις αστυνομικές δυνάμεις, έρχονται να προστεθούν σε αυτή του Α. Γρηγορόπουλου. Ηθικός αυτουργός είναι η κυβέρνηση που έχει δώσει το πράσινο φως στις δυνάμεις καταστολής να δρουν ανεξέλεγκτα, γνωρίζοντας πως απολαμβάνουν καθεστώς ατιμωρησίας, αφού ο δολοφόνος του Γρηγορόπουλου, Κορκονέας, κυκλοφορεί ελεύθερα, αφού επιβραβεύονται με επίδομα 600 ευρώ για τις «υπηρεσίες τους», αφού εκτοξεύονται οι δαπάνες για την καταστολή ενώ υποχρηματοδοτούνται οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες. Παράλληλα, επιβάλλει ακραία αντιδημοκρατικά μέτρα, με απαγορεύσεις διαδηλώσεων, με καταπάτηση ακόμα και των θεμελιωδών και συνταγματικά κατοχυρωμένων δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως της απεργίας.
15 χρόνια μετά, η κυβέρνηση εξαπολύει νέα σφοδρή επίθεση στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ψηφίζει νόμους που σαρώνουν κάθε εργασιακό και συλλογικό δικαίωμα. Καταδικάζει τον λαό και τη νεολαία στην φτώχεια, στην εργασιακή περιπλάνηση, στην ανεργία. Την ίδια στιγμή, μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης μοιράζει δισεκατομμύρια στις επιχειρήσεις και τις Τράπεζες, ιδιωτικοποιεί τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, και παραδίδει το περιβάλλον και τους εναπομείναντες δημόσιους χώρους στους επιχειρηματικούς ομίλους ως νέο πεδίο κερδοφορίας. Η όξυνση του αυταρχισμού και της καταστολής αποτελεί όπλο στα χέρια της για την επιβολή αυτής της πολιτικής.
15 χρόνια μετά η νέα γενιά, οι εκπαιδευτικοί και η χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία έρχονται αντιμέτωποι με την επιχείρηση διάλυσης του δημόσιου σχολείου και την οικοδόμηση ενός αντιδραστικού ιδιωτικοποιημένου/ανταγωνιστικού/κατηγοριοποιημένου σχολείου. Έρχονται αντιμέτωποι με το σχολείο της απογείωσης των ταξικών και εξεταστικών φραγμών (Τράπεζα Θεμάτων, ΕΒΕ,εξετάσεις PISA στην ΣΤ΄Δημοτικού και Γ΄Γυμνασίου) των «δεξιοτήτων», της μόρφωσης για λίγους και εκλεκτούς. Με πολύτιμο εργαλείο την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών, στρώνει το έδαφος για την κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακού δικαιώματος, παιδαγωγικής ελευθερίας και δημοκρατίας. Στρώνει το έδαφος για άρση της μονιμότητας στην εργασία και τις απολύσεις, και μετατρέπει στο σχολείο σε στρατώνα, όπου η επιβίωση θα εξαρτάται από το βαθμό της υποταγής στην κυρίαρχη αντιδραστική πολιτική κυβέρνησης Ε.Ε,ΟΟΣΑ,ΣΕΒ.
15 χρόνια μετά η 6 Δεκέμβρη είναι μέρα μνήμης και αγώνα για να νικήσουν οι αγώνες των εργαζόμενων, της νεολαίας και της εκπαίδευσης.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους-ισσες στις διαδηλώσεις την Τετάρτη 6/12, κηρύσσοντας ως ΕΛΜΕ και δίωρη διευκολυντική στάση εργασίας ( 12μ.μ. με 14μ.μ και 18.00—20.00 μμ ), για να διατρανώσουμε την απαίτηση μας για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, του Δημόσιου Δωρεάν Σχολείου και των εργασιακών δικαιωμάτων.
Γ΄ΕΛΜΕ – Θ
15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΛΕΞΗ- ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
ΓΙΑ ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΙΡΗΝΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ, 12μ, ΚΑΜΑΡΑ
ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ –ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ, 6μμ, ΚΑΜΑΡΑ
Πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια από το Σάββατο της 6η Δεκέμβρη του 2008, τότε που ο έφηβος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από το περίστροφο του δολοφόνου αστυνομικού Κορκονέα.
Η εν ψυχρώ δολοφονία έβγαλε στον δρόμο ένα ορμητικό ποτάμι χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, νεολαίας, εργαζόμενων, ανέργων, που διαδήλωσαν ενάντια στην κυβέρνηση της Ν.Δ καταγγέλλοντας την κρατική βία και καταστολή διεκδικώντας ταυτόχρονα αξιοβίωτη ζωή με μόρφωση, δουλειά και ελευθερία. Το σύνθημα “στις Τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες/ ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες” διατράνωνε τη θέληση του λαού και της νεολαίας να ανατρέψουν την κοινωνική βαρβαρότητα που βίωναν και προμηνύονταν ακόμη πιο σφοδρή.
15 χρόνια μετά, ηκυβέρνηση της ΝΔ εφαρμόζοντας την πολιτική της σιδηράς πυγμής, εξαπολύει μια άνευ προηγούμενου επίθεση καταστολής και αυταρχισμού απέναντι στον λαό και τη νεολαία. Οι δολοφονίες του Κ. Φραγκούλη, του Χ. Μιχαλόπουλου από την «τυχαία εκπυσοκρότηση» για άλλη μια φορά των όπλων των αστυνομικών, ο σοβαρός τραυματισμός της 16χρονης μαθήτριας από τις αστυνομικές δυνάμεις, έρχονται να προστεθούν σε αυτή του Α. Γρηγορόπουλου. Ηθικός αυτουργός είναι η κυβέρνηση που έχει δώσει το πράσινο φως στις δυνάμεις καταστολής να δρουν ανεξέλεγκτα, γνωρίζοντας πως απολαμβάνουν καθεστώς ατιμωρησίας, αφού ο δολοφόνος του Γρηγορόπουλου, Κορκονέας, κυκλοφορεί ελεύθερα, αφού επιβραβεύονται με επίδομα 600 ευρώ για τις «υπηρεσίες τους», αφού εκτοξεύονται οι δαπάνες για την καταστολή ενώ υποχρηματοδοτούνται οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες. Παράλληλα, επιβάλλει ακραία αντιδημοκρατικά μέτρα, με απαγορεύσεις διαδηλώσεων, με καταπάτηση ακόμα και των θεμελιωδών και συνταγματικά κατοχυρωμένων δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως της απεργίας.
15 χρόνια μετά, η κυβέρνηση εξαπολύει νέα σφοδρή επίθεση στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ψηφίζει νόμους που σαρώνουν κάθε εργασιακό και συλλογικό δικαίωμα. Καταδικάζει τον λαό και τη νεολαία στην φτώχεια, στην εργασιακή περιπλάνηση, στην ανεργία. Την ίδια στιγμή, μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης μοιράζει δισεκατομμύρια στις επιχειρήσεις και τις Τράπεζες, ιδιωτικοποιεί τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, και παραδίδει το περιβάλλον και τους εναπομείναντες δημόσιους χώρους στους επιχειρηματικούς ομίλους ως νέο πεδίο κερδοφορίας. Η όξυνση του αυταρχισμού και της καταστολής αποτελεί όπλο στα χέρια της για την επιβολή αυτής της πολιτικής.
15 χρόνια μετά η νέα γενιά, οι εκπαιδευτικοί και η χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία έρχονται αντιμέτωποι με την επιχείρηση διάλυσης του δημόσιου σχολείου και την οικοδόμηση ενός αντιδραστικού ιδιωτικοποιημένου/ανταγωνιστικού/κατηγοριοποιημένου σχολείου. Έρχονται αντιμέτωποι με το σχολείο της απογείωσης των ταξικών και εξεταστικών φραγμών (Τράπεζα Θεμάτων, ΕΒΕ, εξετάσεις PISA στην ΣΤ΄Δημοτικού και Γ΄Γυμνασίου) των «δεξιοτήτων», της μόρφωσης για λίγους και εκλεκτούς. Με πολύτιμο εργαλείο την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών, στρώνει το έδαφος για την κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακού δικαιώματος, παιδαγωγικής ελευθερίας και δημοκρατίας. Στρώνει το έδαφος για άρση της μονιμότητας στην εργασία και τις απολύσεις, και μετατρέπει στο σχολείο σε στρατώνα, όπου η επιβίωση θα εξαρτάται από το βαθμό της υποταγής στην κυρίαρχη αντιδραστική πολιτική κυβέρνησης Ε.Ε,ΟΟΣΑ,ΣΕΒ.
15 χρόνια μετά η 6 Δεκέμβρη είναι μέρα μνήμης και αγώνα για να νικήσουν οι αγώνες των εργαζόμενων, της νεολαίας και της εκπαίδευσης.
Καλούμε τους συναδέλφους-ισσες στις διαδηλώσεις την Τετάρτη 6/12, στις 12μ στην Καμάρα και στις 6μμ στην Καμάρα για να διατρανώσουμε την απαίτηση μας για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, του Δημόσιου Δωρεάν Σχολείου και των εργασιακών δικαιωμάτων.
Ε’ ΕΛΜΕ – Θ
15 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου
η λάμψη της εξέγερσης και της ανατροπής είναι πάντα ζωντανή
Όλες/Όλοι στα συλλαλητήρια
ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ, 12μ, ΚΑΜΑΡΑ
ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ –ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ, 6μμ, ΚΑΜΑΡΑ
Πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια από το Σάββατο της 6η Δεκέμβρη του 2008, τότε που ο έφηβος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από το περίστροφο του δολοφόνου αστυνομικού Κορκονέα. Η εν ψυχρώ δολοφονία οδήγησε στην εξέγερση της νεολαίας, έβγαλε στον δρόμο ένα ορμητικό ποτάμι χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, νεολαίας, εργαζόμενων, ανέργων, που διαδήλωσαν ενάντια στην κυβέρνηση της Ν.Δ καταγγέλλοντας την κρατική βία και καταστολή διεκδικώντας ταυτόχρονα αξιοβίωτη ζωή με μόρφωση, δουλειά και ελευθερία. Το σύνθημα «στις Τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες/ ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες» διατράνωνε τη θέληση του λαού και της νεολαίας να ανατρέψουν την κοινωνική βαρβαρότητα που βίωναν και προμηνύονταν ακόμη πιο σφοδρή.
15 χρόνια μετά, η κυβέρνηση της ΝΔ εφαρμόζοντας την πολιτική της σιδηράς πυγμής, εξαπολύει μια άνευ προηγούμενου επίθεση καταστολής και αυταρχισμού απέναντι στον λαό και τη νεολαία. Οι δολοφονίες του Κ. Φραγκούλη, του Χ. Μιχαλόπουλου από την «τυχαία εκπυσοκρότηση» για άλλη μια φορά των όπλων των αστυνομικών, ο σοβαρός τραυματισμός της 16χρονης μαθήτριας από τις αστυνομικές δυνάμεις, έρχονται να προστεθούν σε αυτή του Α. Γρηγορόπουλου. Ηθικός αυτουργός είναι η κυβέρνηση που έχει δώσει το πράσινο φως στις δυνάμεις καταστολής να δρουν ανεξέλεγκτα, γνωρίζοντας πως απολαμβάνουν καθεστώς ατιμωρησίας, αφού ο δολοφόνος του Γρηγορόπουλου, Κορκονέας, κυκλοφορεί ελεύθερα, αφού επιβραβεύονται με επίδομα 600 ευρώ για τις «υπηρεσίες τους», αφού εκτοξεύονται οι δαπάνες για την καταστολή ενώ υποχρηματοδοτούνται οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες. Παράλληλα, επιβάλλει ακραία αντιδημοκρατικά μέτρα, με απαγορεύσεις διαδηλώσεων, με καταπάτηση ακόμα και των θεμελιωδών και συνταγματικά κατοχυρωμένων δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως της απεργίας.
15 χρόνια μετά, η κυβέρνηση εξαπολύει νέα σφοδρή επίθεση στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ψηφίζει νόμους που σαρώνουν κάθε εργασιακό και συλλογικό δικαίωμα. Καταδικάζει τον λαό και τη νεολαία στη φτώχεια, στην εργασιακή περιπλάνηση, στην ανεργία. Την ίδια στιγμή, μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης μοιράζει δισεκατομμύρια στις επιχειρήσεις και τις Τράπεζες, ιδιωτικοποιεί τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, και παραδίδει το περιβάλλον και τους εναπομείναντες δημόσιους χώρους στους επιχειρηματικούς ομίλους ως νέο πεδίο κερδοφορίας. Η όξυνση του αυταρχισμού και της καταστολής αποτελεί όπλο στα χέρια της για την επιβολή αυτής της πολιτικής.
15 χρόνια μετά η νέα γενιά, οι εκπαιδευτικοί και η χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία έρχονται αντιμέτωποι με την επιχείρηση διάλυσης του δημόσιου σχολείου και την οικοδόμηση ενός αντιδραστικού ιδιωτικοποιημένου/ανταγωνιστικού/κατηγοριοποιημένου σχολείου. Έρχονται αντιμέτωποι με το σχολείο της απογείωσης των ταξικών και εξεταστικών φραγμών (Τράπεζα Θεμάτων, ΕΒΕ, εξετάσεις PISA στην ΣΤ΄ δημοτικού και Γ΄ γυμνασίου) των «δεξιοτήτων», της μόρφωσης για λίγους και εκλεκτούς. Με πολύτιμο εργαλείο την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών, στρώνει το έδαφος για την κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακού δικαιώματος, παιδαγωγικής ελευθερίας και δημοκρατίας. Στρώνει το έδαφος για άρση της μονιμότητας στην εργασία και τις απολύσεις, και μετατρέπει στο σχολείο σε στρατώνα, όπου η επιβίωση θα εξαρτάται από το βαθμό της υποταγής στην κυρίαρχη αντιδραστική πολιτική κυβέρνησης Ε.Ε, ΟΟΣΑ, ΣΕΒ.
15 χρόνια μετά η 6 Δεκέμβρη είναι μέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα για να νικήσουν οι αγώνες των εργαζόμενων, της νεολαίας και της εκπαίδευσης.
Σήμερα είναι χρέος μας ως εκπαιδευτικοί να υψώσουμε «τοίχο ατίθασο» υπεράσπισης των μαθητ(ρι)ων μας, της ζωής, του μέλλοντός τους!
Καλούμε τους/τις εκπαιδευτικούς, τα εκπαιδευτικά σωματεία, ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ να συμμετέχουν στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και τη διαδήλωση μαζί με τους φοιτητές και τους μαθητές την Πέμπτη 6 Δεκέμβρη, 12:00, στα Προπύλαια.
Θα είμαστε πάντα εδώ όσο σφαίρες σημαδεύουν τις ζωές μας
Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΚΙΝΗΣΕΙΣ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.
ΠΑΤΡΑ
15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα στα 
Εξάρχεια και τη μεγαλειώδη κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε…
ΤΕΤΑΡΤΗ 6/12
12.00, ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
18:00, ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
αναρχική ομάδα Δυσήνιος Ίππος
15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη στα Εξάρχεια, Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ
απέναντι στην κρατική καταστολή και την δολοφονική αστυνομία ( με τελευταίο θύμα τον 17χρονο ρομά Χρήστο 
Μιχαλόπουλο, τον τρίτο κατά σειρά δολοφονημένο ρομά μετά τους Νίκο Σαμπάνη και Κώστα Φραγκούλη
απέναντι στην ολοένα και πιο σφοδρή επίθεση κράτους και κεφαλαίου που στο διάβα της σκορπά φτώχεια, εξαθλίωση, ανέχεια, πολέμους, σακατεμενα άτομα στα εργασιακά κάτεργα
απέναντι στην κρατική ρατσιστική θανατοπολιτική με τα push backs και τις μαζικές δολοφονίες μεταναστ(ρι)ων όπως στην Πύλο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
απέναντι στις φασιστικές και παρακρατικές εφεδρείες
Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ, Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ
Τρίτη 5/12 εκδήλωση-προβολη ντοκιμαντερ για την εξέγερση του ’08, στις 19:00 στη Κατάληψη Παραρτήματος
Τετάρτη 6/12 ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 18:00 από την Κατάληψη Παραρτήματος
Στηρίζουμε τα πρωίνα καλέσματα, στις 12:00 από την Κατάληψη Παραρτήματος
* τίτλος ντοκιμαντερ: ”Μόνος σου θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακρυά”
Πρωτοβουλία Αναρχικών
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
15 ΔΕΚΕΜΒΡΗΔΕΣ ΜΕΤΑ, ΤΟ ΟΠΛΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΠΛΕΥΡΑ
” Έχουμε την οργή να υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών, να τσιγκλάμε απομεινάρια γερασμένων συνθηκών.”
Μεθυσμένα Ξωτικά – Οργή
Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 ο 15χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του μπάτσου Κορκονέα. Λίγες στιγμές αργότερα, η είδηση της κρατικής αυτής δολοφονίας διαδίδεται αρχικά στόμα με στόμα και στη συνέχεια με χρήση μέσων αντιπληροφόρησης ,με αποτέλεσμα να συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου από την ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων και σταδιακά να στήνονται οδοφράγματα και να ξεσπούν διάχυτες συγκρούσεις με δυνάμεις της αστυνομίας. Ο κρατικός μηχανισμός προπαγάνδας σε μια προσπάθεια να κατευνάσει την κοινωνική οργή μιλά από το πρώτο λεπτό για «ανθρώπινο λάθος» και «εξοστρακισμό/εκπυρσοκρότηση του όπλου». Μια προσπάθεια που πέφτει στο κενό μιας και χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι και πλήθος αγωνιστών, ξεχύνονται στους δρόμους όλων σχεδόν των πόλεων της χώρας από το ίδιο κιόλας βράδυ. Τις επόμενες ημέρες ο κοινωνικός αναβρασμός παίρνει σάρκα και οστά με τη μορφή εξέγερσης, η οποία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημίων και άλλων δημοσίων κτιρίων, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, συνεχόμενες διαδηλώσεις, συνελεύσεις αλλά και την ανάπτυξη πλήθους δομών αυτοοργάνωσης των από τα κάτω.
Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου μπορεί να ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει η εξέγερση, ωστόσο ήταν το αποτέλεσμα της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής εξαιτίας της χρόνιας καταπίεσης της κοινωνικής πλειοψηφίας από το κράτος και το κεφάλαιο, της χρόνιας επίθεσης των κυρίαρχων απέναντι στις ελευθερίες και τα κεκτημένα των από τα κάτω. Η κοινωνική βάση προσπάθησε να δώσει τη δική της απάντηση στην κρίση που τότε ξεκινούσε να ξεσπά, έχοντας ως παρακαταθήκη αγώνα τα φοιτητικά κινήματα του 06′ και του 07′ αλλά και τα εξεγερτικά γεγονότα που ακολούθησαν τις κρατικές δολοφονίες των Κουμή, Κανελλοπούλου και Καλτεζά. Βασικά στοιχεία της εξέγερσης αυτής αποτελούσαν ο αυθόρμητος, μαζικός, συγκρουσιακός και ακηδεμόνευτος χαρακτήρας της, καθώς δεν κατευθυνόταν από κανέναν κομματικό φορέα, αλλά αντίθετα στηριζόταν στην αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη των καταπιεσμένων. Παράλληλα, ο Δεκέμβρης του ’08 αποτέλεσε την βάση για την ενδυνάμωση του κινήματος που έλαβε χώρα τα αμέσως επόμενα χρόνια, ενώ ταυτόχρονα έσπασε μια και καλή την κρατική και καπιταλιστική κανονικότητα. Έτριξε γερά τα θεμέλια της εξουσιαστικής βαρβαρότητας, διαλύοντας τον μύθο της -0 κοινωνικής ειρήνης και της επίπλαστης ευημερίας. Τέλος, τόσο για εμάς, όσο και για χιλιάδες άλλους ανθρώπους αποτελεί μια ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα. Μια ημέρα που ανέδειξε ότι ο μοναδικός τρόπος για να περάσουμε στην αντεπίθεση και να απαντήσουμε στην επίθεση που δεχόμαστε είναι ο ανειρήνευτος και συλλογικός αγώνας, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη, η διεκδίκηση, η αντίσταση, η ρήξη και η σύγκρουση.
Σήμερα, 15 Δεκέμβρηδες αργότερα, τα πολιτικά επίδικα που έθεσε η εξέγερση του 08′ παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ. Τα κατώτερα κοινωνικά και ταξικά στρώματα βιώνουν μια ολομέτωπη επίθεση από κράτος και κεφάλαιο: από την ακρίβεια, τη φτώχεια, την ανεργία, τον πόλεμο μέχρι την κρατική καταστολή και την πατριαρχική βία σκιαγραφείται η πραγματικότητα που επιβάλλει η εξουσία. Και τότε όπως και τώρα, σε περιόδους κρίσης, οι κυρίαρχοι εντείνουν την επίθεσή τους σε βάρος της κοινωνίας με σκοπό να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους και να επιστρέψουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην μέγιστη δυνατή κερδοφορία. Από τα σχέδια των κυρίαρχων δε θα μπορούσαν να λείπουν φυσικά και τα πανεπιστήμια: εμείς, ως φοιτητές ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη συνθήκη που επιβάλλει η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που περιλαμβάνει την κατάργηση του ασύλου, την εφαρμογή του νόμου Κ-Χ και του νόμου-πλαισίου για τα πανεπιστήμια, που εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η κατάσταση αυτή συμπληρώνεται από την σταδιακή απόσυρση του κράτους από οποιαδήποτε παροχή φοιτητικής μέριμνας, όπως είναι η σίτιση, η στέγαση κι η μετακίνηση. Κομβικό σημείο για τις κρατικές μεθοδεύσεις πάνω στο κομμάτι της εκπαίδευσης αποτελεί η σκέψη για αναθεώρηση του άρθρου 16, διαχρονικό αίτημα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής ατζέντας. Σε αντιστοιχία με τις στοχεύσεις της δεξιάς διαχείρισης του κράτους το 06′ και το 07΄, στο σήμερα είναι απαραίτητο να συγκροτηθεί οργανωμένη απάντηση ακολουθώντας το νήμα των τότε αγώνων.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Εδώ και 75 χρόνια ο λαός της Παλαιστίνης ζει κάτω από συνθήκες εντεινόμενου απαρτχάιντ με δολοφονίες, φυλακίσεις, βομβαρδισμούς και συνεχείς επιδρομές. Το Ισραήλ με την πλήρη στήριξη ΗΠΑ-ΝΑΤΟ τις τελευταίες εβδομάδες εξαπολύει μαζική επίθεση βομβαρδίζοντας νοσοκομεία και άμαχο πληθυσμό, δημιουργώντας εκατόμβες νεκρών, αποσκοπώντας στην εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού. Το ελληνικό κράτος είναι επίσης συνένοχο στην σφαγή μιας και έχει υπογράψει αμυντική συμμαχία με το Ισραήλ, ενώ οι αμερικανικές βάσεις σε όλη την Ελλάδα μπορούν να λειτουργήσουν ως ορμητήριο του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα αυξάνει συνεχώς τις δαπάνες για αγορές πολεμικού εξοπλισμού και παράλληλα χρησιμοποιεί τα πανεπιστήμια για την ενίσχυση της πολεμικής μηχανής μέσω των ερευνητικών προγραμμάτων που διεξάγει, όπως το πρόγραμμα «Γρύπας» στο οποίο συμμετέχει και το τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Τα ερευνητικά αυτά προγράμματα είναι προφανές πως καμία σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες του λαού πάρα μόνο με αυτές των επενδυτών και στην προκειμένη περίπτωση με την στρατιωτική αναβάθμιση της χώρας
Αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό που αντιστέκεται στην θανατοπολιτική του Ισραηλινού κράτους και εξεγείρεται με όποια μέσα διαθέτει για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του.
ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
15 χρόνια οικονομικής κρίσης, μνημονίων, ανόδου της ΧΑ, καραντίνας, ακρίβειας και διαρκούς φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης όπου τα μόνα που παρέμεναν σταθερά – ή μάλλον εντάθηκαν- είναι ο καθημερινός στραγγαλισμός των από τα κάτω και η συνεχής καταστολή και ατιμωρησία των ένστολων δολοφόνων της ΕΛΑΣ. 15 χρόνια περάσανε από εκείνη τη μέρα κι όμως οι σφαίρες των μπάτσων ακόμα βαράνε στο ψαχνό. Εξ άλλου τα 3 τελευταία χρόνια οι μπάτσοι έχουν δολοφονήσει 3 Ρομά εκ των οποίων οι δύο ανήλικοι(Σαμπάνης, Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος). Την ίδια στιγμή, το ελληνικό κράτος εντείνει συνεχώς την αντιμεταναστευτική πολιτική του, τόσο στα σύνορα, με καθημερινά pushbacks, απαγωγές και πνιγμούς μεταναστών, όσο και εντός αυτών, με φυλακίσεις και βασανισμούς στα κέντρα κράτησης. Σα να μην έφταναν αυτά, παραλίγο να γίνουμε μάρτυρες μιας ακόμη δολοφονίας όταν τα ΟΠΚΕ επιτέθηκαν στην 16χρονη Β. στο Ν. Ηράκλειο προκαλώντας της σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Η σωρεία καταγγελιών για βασανιστήρια και βιασμούς σε ΑΤ, καθιστά ξεκάθαρο τον ρόλο που επιτελεί η αστυνομία ως προς τη συγκάλυψη περιστατικών έμφυλης βίας και των επιεικών μεταχειρίσεων απέναντι σε βιαστές και γυναικοκτόνους, όταν η ίδια ασκεί βία τέτοιας μορφής στην πιο αισχρή της εκδοχή. Η αυξανόμενη ένταση της καταστολής μόνο τυχαία δεν είναι, αλλά συνιστά κομμάτι μιας συνολικότερης πολιτικής αντιεξέγερσης που ακολουθεί το ελληνικό κράτος προς αποφυγήν κοινωνικών αναταραχών. Γι’ αυτό δε ξεγελιόμαστε, ξέρουμε πολύ καλά το ρόλο τους ως αναλώσιμα τσιράκια της αστικής τάξης και εμείς οφείλουμε να παραμείνουμε σε σύγκρουση με τους δυνάστες αυτού του κόσμου.
ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Μέσα σε όλη τη συνθήκη που περιγράφεται παραπάνω, για εμάς είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να δημιουργήσουμε στο σήμερα εστίες αντίστασης και αγώνα. Η 6η Δεκέμβρη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι απλώς μία μέρα ταξικής μνήμης, αλλά ένα παράδειγμα και μία υπενθύμιση πως τίποτα δεν μας χαρίζεται – όλα κερδίζονται στους δρόμους. Χρέος των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας είναι να διατηρηθεί η φλόγα της εξέγερσης του Δεκέμβρη ζωντανή και η έμπρακτη αμφισβήτηση του γυάλινου κόσμου της εξουσίας να αποκτήσει μια συνέχεια. Η κρατική – καπιταλιστική βαρβαρότητα διαρρηγνύεται από τις εξεγέρσεις γι’ αυτό και η ίδια η εξουσία και τα τσιράκια της τρέμουν μπροστά στην ιδέα της επαναστατικής προοπτικής. Να οργανωθούμε οριζόντια στη βάση των κοινών υλικών-ταξικών μας συμφερόντων, αναγκών και επιθυμιών, να πιάσουμε ξανά το νήμα του αγώνα, της αντίστασης και της διεκδίκησης .Όλα είναι λοιπόν μπροστά μας. Τίποτα δεν τελείωσε…
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΠΛΙΖΕΙ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΣΧΗΜΑ ★ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
Συγκέντρωση πορεία την Τεταρτη 6 Δεκεμβρη, στις 12.00 απο την κατάληψη Παραρτήματος.
15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΑΠΟ ΠΟΤΕ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Αναρχικη φοιτητικη συλλογικότητα KURO SIWO
Στις 6 Δεκέμβρη 2008, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους ειδικούς φρουρούς Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη (σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι). Η δολοφονία πυροδότησε μια μια κοινωνική έκρηξη, μια νεολαιίστικη εξέγερση, που συγκρούστηκε με τους μηχανισμούς καταστολής και την τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Tις βαθύτερες αιτίες αποτελούσαν οι σχεδόν δύο δεκαετίες σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών και καταστολής των αστικών κυβερνήσεων, που έσπειραν ανεργία, φτώχεια, κοινωνική περιθωριοποίηση στον ελληνικό λαό. Ο Δεκέμβρης του 2008 προετοίμασε και προανήγγειλε τον «κοινωνικό πόλεμο» του 2010-12.
Μετά από 15 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων πέφτει διαρκώς, τα κοινωνικά προβλήματα έχουν οξυνθεί σε ακραίο βαθμό. Η διεθνής καπιταλιστική κρίση θεριεύει ξανά. Για ακόμα μια φορά, κεφάλαιο, πλούσιοι και ελίτ φορτώνουν τα βάρη στις δικές μας πλάτες: τεράστια ακρίβεια, μισθοί-φιλοδωρήματα, αρπαγή του δημόσιου πλούτου, κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, καταστολή κ.ά. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας-Κίνας εντείνονται σπέρνοντας θάνατο και εξαθλίωση από άκρη σε άκρη του πλανήτη. Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη από το σιωνιστικό κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, συνεπικουρούμενο από τις ΗΠΑ (και όλους τους δυτικούς ιμπεριαλιστές) αποτελεί μόνο το πιο πρόσφατο έγκλημα σε αυτό το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Η ανθρωπότητα βρίσκεται μια από τις πιο επικίνδυνες ιστορικά περιόδους: υπάρχει κίνδυνος να αναζωπυρωθούν δεκάδες μέτωπα αναζωπυρώνονται, απειλώντας μας με γενικευμένο πόλεμο, ακόμα και με πυρηνικό όλεθρο. Παράλληλα η περιβαλλοντική καταστροφή χειροτερεύει επιδεινώνοντας του όρους ζωής και διαβίωσης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει ακόμα πιο ακραία ταξική πολιτική της. Επιτίθεται με μανία στα εργατικά δικαιώματα 
(ν. Γεωργιάδη και Χατζηδάκη, κατάργηση 8ωρου…). Ιδιωτικοποιούν υγεία, παιδεία, υποδομές-υπηρεσίες. Στο όνομα της «ελευθερίας της αγοράς», αφήνουν τον πληθυσμό απροστάτευτο στην ακρίβεια, την κρίση, την ακραία φτώχεια, την περιβαλλοντική καταστροφή. Το μόνο που ενδιαφέρει την γελοία αλλά επικίνδυνη κλίκα του Μητσοτάκη και την παρασιτική ελίτ που κυριαρχεί, είναι η αρπαγή του δημόσιου πλούτου αδιαφορώντας τους νεκρούς που θα αφήσουν στο διάβα τους (Τέμπη, Πήλος, πανδημία, πλημμύρες κ.ά.). Για να θωρακίσουν αυτό το καθεστώς προχωρούν σε απανωτά πολιτικά πραξικοπήματα, ενισχύουν ολοένα το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και την αντιδημοκρατική αναδίπλωση. Οι μηχανισμοί καταστολής και τα δικαστήρια επιτίθονται με μένος στη νεολαία, συνεχίζοντας να δολοφονούν (Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος, Σαμπάνης…), ενώ κάθε «δικός τους» μένει ατιμώρητος (Λιγνάδης, Siemens, Νοvartis κ.ά.) Στόχος τους είναι να τσακίσουν, να τρομοκρατήσουν το εργατικό κίνημα, τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και τους αγωνιστές του.
Νεολαία και εργαζόμενοι πρέπει να τιμήσουμε τον Δεκέμβρη του 2008, ανοίγοντας δρόμο για μαζικούς και μαχητικούς αγώνες. Αξιοποιώντας όλες τις πρόσφατες αγωνιστικές εμπειρίες και τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, να προτάξουμε έναν αγώνα διαρκείας, μια νέα εξέγερση ενάντια στην κλίκα Μητσοτάκη που μας καίει, μας πνίγει, μας δολοφονεί, μας στέλνει όλο και πιο κοντά στον όλεθρο του πολέμου. Να ενώσουμε τους αγώνες μας με τους εργαζόμενους και νέους στην Ευρώπη (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ κ.ά.) και να οργανώσουμε τη μαζική αυτοάμυνά τους. Με συντονιστικά, επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, σχολές, σχολεία, γειτονιές, καταλήψεις και μαχητικές διαδηλώσεις. Μέχρι τη συνολική ανατροπή, την επιβολή μιας Κυβέρνησης των Εργαζομένων – για την εφαρμογή ενός Προγράμματος Σωτηρίας, στον δρόμο της μόνης λύσης, του Σοσιαλισμού.
- Κάτω η Ακρίβεια και Φτώχεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Αυξήσεις στους μισθούς.
- Κάτω τα αντεργατικά μέτρα και μνημόνια. Κατάργησή των ν. Άδωνι-Χατζηδάκη. Βαριά φορολογία σε κέρδη – πλούσιους. Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή. Διαγραφή του Χρέους.
- Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση – Αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Κάτω το σιωνιστικό Ισραήλ – Καμία συμμετοχή και συνεργασία. Έξω από ΝΑΤΟ-ΕΕ, έξω βάσεις και πυρηνικά.
- Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία. Πίσω στη φυλακή οι δολοφόνοι του Αλ. Γρηγορόπουλου-. Αφοπλισμός της αστυνομίας – Διάλυση των ειδικών σωμάτων (ΜΑΤ, ΔΡΑΣΗ κ.λπ.).
Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ)
Όλοι και όλες την Τετάρτη 6/12 στις 12:00 από το Παράρτημα για την πορεία μνήμης και αγώνα για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο
Για πολλούς και πολλές ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν μια πρώτη, βίαιη, ενηλικίωση. Μια ωμή συνειδητοποίηση της σκληρότητας του κόσμου που ζούμε και ενός μέλλοντος που ερχόταν με φόρα κατά πάνω μας φέρνοντας αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Παιδιά που μεγάλωσαν και αυτό το μέλλον έχει γίνει πια παρόν. Έχει γίνει η κανονικότητα των κακοπληρωμένων δουλειών, των επιδομάτων, των γκρίζων πολυκατοικιών που στεγάζουν ψυχικές ασθένειες, διαλυμένες προσδοκίες, γυναικοκτονίες. Η λεγόμενη γενιά του Δεκέμβρη, τα παιδιά που βίωσαν το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα, τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, που βγήκαν στο δρόμο ξανά και ξάνα μέχρι οι περισσότεροι να μην έχουν άλλο κουράγιο, δεν τα ενώνουν μόνοι οι αναμνήσεις μιας ζωής που ίσως φαίνεται και μακρινή, αλλά η αίσθηση ότι κάτι έμεινε στη μέση. Πολλά μπορούσαν να αλλάξουν και τελικά έμειναν ίδια, ή μάλλον έγιναν χειρότερα.
Σήμερα οι μαθητές-τριες, οι φοιτητές-τριες, η νεολαία ίσως έχει θολές μνήμες από τις 6 Δεκέμβρη του 2008. Ξέρει όμως πολύ καλά τι σημαίνει αστυνομική βία και κρατική δολοφονία. Νίκος Σαμπάνης, Κώστας Φραγκούλης, Χρήστος Μιχαλόπουλος. Μέσα σε 3 χρόνια 3 δολοφονημένοι νεαροί Ρομά από τα πυρά της αστυνομίας. Μαθήτρια ξυλοκοπείται οριακά θανάσιμα από δυνάμεις τις ΟΠΚΕ μετά την αντιφασιστική συναυλία στις 28 Οκτώβρη στο Ηράκλειο. 57 νεκροί στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά σκοτώνονται στα Τέμπη, θύματα των ιδιωτικοποιήσεων και της αέναης δίψας για κέρδος των καπιταλιστών μπροστά στην οποία η ασφάλεια του κόσμου θυσιάζεται. Περιστατικά που μπορεί να φαίνονται μεμονωμένα, δεν είναι όμως παρά πλευρές ενός συστήματος σαθρού σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η νέα γενιά μπορεί ακόμα να μην οραματίζεται τις δικές της εξεγέρσεις, οι από πάνω όμως ξέρουν καλά ότι όσο το κυρίαρχο αίσθημα στην κοινωνία και τη νεολαία είναι η ασφυξία μιας σκληρής πραγματικότητας, η κοινωνική ειρήνη δεν είναι παρά μια ρευστή κατάσταση. Γι’ αυτό και επιβάλλονται με το φόβο, με το γκλομπ και το όπλο, θέλοντας να μας δώσουν ένα μήνυμα να “κάνουμε ησυχία”.
“Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν” έλεγε ένα απ’ τα πιο γνωστά συνθήματα του Δεκέμβρη. 15 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα, οι δρόμοι πρέπει να γεμίσουν ξανά με τις φωνές του λαού και της νεολαίας. Τα κυβερνητικά σχέδια για να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και να υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο η δημόσια παιδεία, η εντεινόμενη ακρίβεια ακόμα και στα βασικά αγαθά και η επιβολή όλων αυτών με την βία της αστυνομικής καταστολής προοικονομούν ένα “νέο Δεκέμβρη”. Και για εμάς αυτός ο Δεκέμβρης δεν πρέπει να μείνει στη μέση!
Δεν θα κάτσουμε ήσυχα να προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε δουλειές του ποδαριού για να κερδίζει στις πλάτες μας το κάθε αφεντικό, θα οργανωθούμε στα σωματεία μας να παλέψουμε για μισθούς και εργασιακές συνθήκες με αξιοπρέπεια. Δεν θα δεχτούμε η εκπαίδευση να γίνει ακόμη μια μπίζνα, που όποιος δεν έχει λεφτά δε θα μπορεί να σπουδάσει, αλλά θα παλέψουμε για σύγχρονη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Δεν θα κάτσουμε ήσυχα να θησαυρίζουν οι εταιρείες ενέργειας, τροφίμων και βασικών αγαθών, θα οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και παντού για να πληρώσει την ακρίβεια το κεφάλαιο και τα βασικά αγαθά να είναι προσβάσιμα σε όλο το λαό. Δε θα κάτσουμε ήσυχα όσο το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, της ΕΕ αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης σφαγιάζει το λαό της Παλαιστίνης. Δε θα γίνουμε η γενιά που της επέβαλλαν τη σιωπή με τα αστυνομικά πυρά, αλλά η γενιά που θα σπάσει το φόβο και θα παλέψει για την ανατροπή. Για να μην μείνει καμιά εξέγερση στην μέση, για να τα αλλάξουμε όλα! Για μια νέα κοινωνία κομμουνιστική, ελεύθερη, με τις ανάγκες τις κοινωνικής πλειοψηφίας στο τιμόνι!
ΝΑΡ – νΚΑ, ΠΑΤΡΑΣ
15 χρόνια μετά την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το κράτος εξακολουθεί να οπλίζει τα ένστολα καθάρματα.
Βρισκόμαστε σε μία συνθήκη έντονης φτωχοποίησης, συνολικής απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής και απροκάλυπτης λεηλασίας του φυσικού κόσμου. Σε μία πραγματικότητα κοινωνικού ελέγχου και επιτήρησης, επικράτησης του μονοπωλίου της κρατικής βίας και – σαν να μην φτάνουν όλα αυτά – αυστηροποίησης της σωφρονιστικής διαδικασίας (νέος σωφρονιστικός κώδικας, επερχόμενος Π.Κ.). Η υποτίμηση των ζωών μας δεν είναι τυχαία ή συγκυριακή, αλλά συστηματική, καθημερινή και πολύμορφη, με την αστυνομία να αποτελεί μοχλό άμεσης διεκπεραίωσής της.
Ανατρέχοντας μόνο στο κοντινό παρελθόν, θυμόμαστε τους δολοφονημένους από μπάτσους Σαμπάνη, Φραγκούλη, Μανιουδάκη, Μιχαλόπουλο, την σοβαρά τραυματισμένη από μπάτσο αντιφασίστρια συντρόφισσα στο Νέο Ηράκλειο, τον βασανισμένο 17χρονο στο ΑΤ Μήλου, την επιζώσα από βιασμό στο ΑΤ Ομονοίας. Θυμόμαστε την εμπλοκή των μπάτσων σε κυκλώματα και μαφίες (υπόθεση greek mafia) και σε φασιστικές φιέστες (1η Νοέμβρη). Θυμόμαστε ακόμα την «συμβολή» τους σε κάθε εκκενωμένο σπίτι αγώνα, αλλά και σε κάθε δημόσιο χώρο που καταπατάται, εξευγενίζεται και καταστρέφεται (λόφος Στρέφη, πάρκο Δρακοπουλου, βουνοκορφές Αγράφων).
Για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους τόσους, στηρίζουμε τα αναρχικά καλέσματα στις πορείες της Τετάρτης 6 Δεκέμβρη.
Πρωινή πορεία στις 12:00 από την Κατάληψη Παραρτήματος
Απογευματινή πορεία στις 18:00 από την Κατάληψη Παραρτήματος
Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Πάτρας
ΒΟΛΟΣ
Αντικατασταλτική Πορεία για τα 15 χρόνια της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Κορκονέα. Ο μπάτσος-δολοφόνος μαζί με τον συνάδελφο του και ηθικό αυτουργό Σαραλιώτη, πυροβόλησε εν ψυχρό σε ευθεία βολή την παρέα των παιδιών επικαλούμενοι πως η πράξη αυτή ήταν αποτέλεσμα αυτοάμυνας. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος αφήνει την τελευταία του πνοή στα χέρια του φίλου του Ν. Ρωμανού. Το γεγονός αυτό πυροδότησε μια από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων με επίκεντρο τα Εξάρχεια και από την ίδια κιόλας νύχτα εξαπλώθηκε και στην υπόλοιπη χώρα.
Η εξέγερση του ’08 αποτελεί προϊόν ενός ευρύτερου κοινωνικού αναυρασμού που χαρακτήριζε την περίοδο της 
πρώιμης οικονομικής κρίσης τόσο παγκόσμια όσο και στον Ελλαδικό χώρο. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-2007, οι υπέρογκες κρατικές δαπάνες εν όψει των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια και το πολεοδομικό στεγαστικό ζήτημα, υπήρξαν τα καταλυτικά αίτια της διαμόρφωσης του εξεγερσιακού γίγνεσθαι. Οι σταδιακές αναδιαρθώσεις και η εχθρική πολιτική του αστικού κράτους προς όφελος του κεφαλαίου και ενάντια στα κατώτερα ταξικά στρώματα και τη νεολαία, ήταν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της αντιστασιακής διάθεσης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η κρατική δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα, σε μία προσπάθεια έκφρασης της δίκαιης οργής τους απέναντι στο κράτος δολοφόνο, τόσο οργανωμένα όσο και αυθόρμητα, ξεχύθηκαν στους δρόμους μετατρέποντας το ασφυκτικό και αποπνικτικό κλίμα θανάτου που προέκυψε από το γεγονός αυτό σε μια εξεγερσιακή κοινωνική «αναγέννηση». Όλος ο Δεκέμβρης εκείνης της χρονιάς, χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις του κόσμου στον δρόμο με την αστυνομία, αλλά παράλληλα και από πολλές μορφές δράσεων, όπως εκδηλώσεις, καταλήψεις και συνελεύσεις. Έτσι λοιπόν, ο Δεκεμβριανός «δρόμος του πυρός» αποτέλεσε κομβικό σημείο καθώς και παρακαταθήκη στο εγχώριο κίνημα.
Φτάνοντας στο σήμερα, οι εχθρικές τακτικές του Ελληνικού αστικού κράτους που στοχεύουν στη φίμωση του αγωνιζόμενου κόσμου εντείνονται, με αιχμή του δόρατος τους ένστολους μπράβους του που δολοφονούν και βασανίζουν ανελέητα. Στο βωμό της υπεράσπισης των κρατικών και αστικών συμφερόντων, οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν πλέον υπερστελεχωθεί, σχηματίζονται συνεχώς νέες ομάδες καταστολής και δαπανούνται υπέρογκα ποσά για τον εξοπλισμό του αστυνομικού στόλου.
Ο αστυνομικός κλοιός και η κρατική καταστολή, έχουν ξεκάθαρα σεξιστικά, ρατσιστικά, ομοφοβικά, τρανσφοβικά, μισαναπηρικά και ταξικά κίνητρα. Από το 08′ μέχρι και σήμερα, υπάρχουν αναρίθμητα περιστατικά λυσσαλέας επίθεσης στο πρόσωπο των καταπιεσμένων αυτής της γης, κάποια εκ των οποίων οδήγησαν στο θάνατο. Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν ακολουθήσει οι κρατικές δολοφονίες του Λάμπρου Φούντα (2010), της Zackie Οh!/του Ζακ Κωστόπουλου (2018), του Βασίλειου Μάγγου (2020), του Νίκου Σαμπάνη (2021), του Κώστα Φραγκούλη (2022), του Κώστα Μανιουδάκη (2023), του Χρήστου Μιχαλόπουλου (2023), εξοντώσεις πολιτικών κρατουμένων, η αθώωση και συγκάλυψη των ένστολων καθαρμάτων που βίασαν τη 19χρονη στο κολαστήριο Α.Τ. Ομόνοιας, βασανισμοί και δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα και στο Αιγαίο, καθώς και τα χιλιάδες ανώνυμα θύματα της κρατικής βίας.
Η εξέγερση του ’08 και κάθε μορφή εξέγερσης, που εν συνεχεία μπορεί να μετατραπεί σε κοινωνική επανάσταση, αποτελεί τροχοπέδη στα σχέδια του κρατικού μηχανισμού. Στόχος μας είναι η αποδόμηση της κρατικής βαρβαρότητας με την αντίσταση και την οργάνωση σε συλλογικούς και αντιιεραρχικούς αγώνες.
Αγωνιζόμαστε αλληλέγγυα και συντροφικά καταστρέφοντας κάθε μορφή εξουσίας στο δρόμο για την κοινωνική επανάσταση.
ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ, ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ
ΜΠΑΤΣΟΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΓΙΑ ΟΛΑ
ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Πρωτοβουλία για την διοργάνωση της κινητοποίησης της 6/12
15 χρόνια μετά δεν ξεχνάμε δεν συγχωρούμε!
15 χρόνια μετά οι μπάτσοι συνεχίσουν να δολοφονούν και η δικαστική μαφία τους ξεπλένει!
Σάββατο 6 Δεκέμβρη 2008. 15 χρόνια από εκείνο το βράδυ, 15 χρόνια από τον θανάσιμο πυροβολ
ισμό ενός 16χρονου αναρχικού από ένα ένστολο θρασύδειλο τσιράκι του συστήματος. Μετά… φωτιά, δακρυγόνα, ταραχές και όλη η χώρα μυρίζει εξέγερση. Το γεγονός αυτό πυροδότησε αυθόρμητες διαμαρτυρίες όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας – το ίδιο βράδυ – περισσότερες από τις οποίες κατέληξαν σε συγκρούσεις με αστυνομικές δυνάμεις. Η απάντηση απέναντι στην ωμή βία του κράτους και των ένστολων δολοφόνων του, δόθηκε μέσω έκτακτων γενικών συνελεύσεων στα πανεπιστήμια, σε πολιτικούς χώρους, καταλήψεις, στέκια, γραφεία οργανώσεων, για να δρομολογήσουν τις εκατοντάδες πορείες που θα ακολουθήσουν σε όλη τη χώρα, απαρτιζόμενες από χιλιάδες κόσμου, που θα συγκρουστεί με τους πραιτοριανούς προστάτες του κράτους. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν θα προβάλουν με τον πιο έντονο τρόπο τη σαπίλα και την βρωμιά που διέπει ένα πολιτικό σύστημα που γονατίζει το λαό μέσω της βίας και του εξαναγκασμού. Η καταστολή και οι συγκρούσεις του τότε είναι αντιληπτό ότι δεν διαφέρουν με τις καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα.
Οι κατασταλτικές δυνάμεις όχι απλά δεν αποδυναμώθηκαν με την πάροδο των χρόνων αλλά ενισχύονται και κάνουν αισθητή τη βίαιη παρουσία τους σε πανεπιστήμια, δουλειές και στο δρόμο καθημερινά. Σε μια περίοδο σαν την τωρινή όπου η επίθεση προς την κοινωνία γιγαντώνεται, που βασικές κοινωνικές κατακτήσεις & δικαιώματα ποδοπατιούνται, που η φτώχεια αγγίζει όλο και περισσότερους και η νομιμοποίηση του καθεστώτος κλονίζεται, η αστυνομική αυθαιρεσία επιβεβαιώνει τη δομική της χρησιμότητα για το σύστημα. Το δόγμα νόμος και τάξη, η αυταρχικότητα, η γιγάντωση της καταστολής συμβάλλουν στη μονιμοποίηση ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Όλα τα παραπάνω μαζί θωρακίζουν ένα σύστημα όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, εν καιρό κλιμακούμενων και αλυσιδωτών καπιταλιστικών κρίσεων (οικονομικών, περιβαλλοντικών, ενεργειακών, γεωπολιτικών κλπ). Παρά την οργανωμένη προσπάθεια απόκρυψης και συκοφάντησης των συστημικών μέσων πληροφόρησης, τα διάφορα μέτωπα αγώνα που έχουν δημιουργηθεί προσπαθούν να στήσουν αναχώματα στον ακροδεξιό κατήφορο της νεοφιλελεύθερης επέλασης. Ένα μωσαϊκό αντίστασης βρίσκεται σε εξέλιξη, από τους λιμενεργάτες της COSCO, τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ, μέχρι τους αγώνες για την υπεράσπιση περιοχών από επιχειρηματικά σχέδια, ως και τα κινήματα υπεράσπισης του περιβάλλοντος (Σκουριές, Άγραφα, Μεσοχώρα κλπ).
Οι αντιστάσεις για τα περιβαλλοντικά επιχειρηματικά σχέδια της κυβέρνησης αποτελούν σημαντικό στίγμα για την πόλη του Βόλου καθώς τα αποικιοκρατικά σχέδια της LaFarge -ΑΓΕΤ συνεχίζουν όπως και ο σχεδιασμός για εγκατάσταση πλωτής εξέδρας χιλιάδων κυβικών μέτρων υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στο λιμάνι της πόλης. Τοπική κοινωνία και συλλογικότητες παλεύουνε για την προστασία του περιβάλλοντος και την ποιότητα ζωής, αγωνιστές και αγωνίστριες έχουν απέναντι τους όλο τον κρατικό μηχανισμό καταστολής, την δικαστική εξουσία και το τοπικό παρακράτος. Από μαφιόζικους τραμπουκισμούς, στημένες δίκες και αστυνομικές επιχειρήσεις η τοπική κοινωνία βιώνει μια τρομοκρατία, ενδεικτικό της οποίας είναι μια σειρά δικών που έχει ξεκινήσει από τον περασμένο Οκτώβρη. (Σταγιάτες, καύση σκουπιδιών, ανεμογεννήτριες). Παράλληλα, στην περιοχή του νοτίου Πηλίου μπαίνει σε τροχιά η εγκατάσταση αιολικών πάρκων χρησιμοποιώντας πάλι την καραμέλα του ενεργειακού οφέλους ως ανανεώσιμη πηγή ενέργειας συμπληρώνοντας την συνολική περιβαλλοντική υπονόμευση και μελλοντική καταστροφή της ευρύτερης περιοχής μέσα από την λεηλασία των φυσικών αγαθών και του περιβάλλοντος. Ταυτόχρονα, η τοπική δικαστική εξουσία έπειτα από δυόμιση χρόνια, αποφάσισε εντέλει να στείλει στο δικαστήριο 3 αστυνομικούς με μια μόνο κατηγορία σε βαθμό πλημμελήματος, αυτή της επικίνδυνης σωματικής βλάβης για τον ξυλοδαρμό του συντρόφου Βασίλη Μάγγου έξω από το δικαστικό μέγαρο Βόλου στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της μεγάλης πορείας της προηγούμενης μέρας, ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ. Ο Βασίλης ξυλοκοπήθηκε και προσήχθη από ΜΑΤ, ΟΠΚΕ και ασφαλίτες και στη συνέχεια, μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα Βόλου όπου υπέστη προσβολές, εξευτελισμούς και βασανιστήρια από τους προστάτες του νόμου, οι οποίοι αργά το βράδυ τον πέταξαν έξω σε ημιλιπόθυμη κατάσταση και με 6 πλευρά σπασμένα καταλήγοντας στο νοσοκομείο. Μέσα από το νοσοκομείο έπειτα από τρεις μέρες κατήγγειλε με κείμενο το βασανισμό και τον ξυλοδαρμό του, που τον σημάδεψαν ανεξίτηλα και οδήγησαν στον θάνατό του ένα μήνα μετά.
Η όξυνση της καταστολής γίνεται αντιληπτή όχι μόνο μέσω των κρατικών δολοφονιών ανά τα χρόνια αλλά και μέσω της κατάπνιξης των αγώνων των πολιτικών κρατουμένων. Ενώ η αστική δικαιοσύνη απορρίπτει αιτήματα των πολιτικών κρατουμένων για τα βασικά τους δικαιώματα και στοχοποιούνται μόνο και μόνο για τις ιδεολογίες τους, μπάτσοι όπως ο Κορκονέας αφήνονται ελεύθεροι με το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου και οι μπάτσοι που ξυλοκόπησαν τον Βασίλη δικάζονται με μια κατηγορία σε βαθμό πλημμελήματος. Είναι σαφές πως δεν έχουμε αυταπάτες και δεν περιμένουμε τίποτα από την αστική δικαιοσύνη. Ξέρουμε πως η απάντηση δίνεται στο δρόμο μέσα από πολύμορφους αγώνες που η σύνδεση όλων τους πέρα από αυτονόητη είναι και αναγκαία. Οι περιβαλλοντικές διεκδικήσεις οι ταξικές συγκρούσεις, οι αντιπατριαρχικοί και αντιπολεμικοί-αντιμπεριαλιστικοι αγώνες ξεχωριστά και όλοι μαζί αποτελούν κρίσιμο ανάχωμα στην κρατική και καπιταλιστική επέλαση στην εξαθλίωση και την εκμετάλλευση.
Μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια οι μπάτσοι συνεχίζουν να δολοφονούν και η δικαστική μαφία σφυράει αδιάφορα με 
τελευταίο περιστατικό τον 17 χρονών ρομά στη Βοιωτία δίνοντας συνέχεια σε ένα σερί δολοφονιών με το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Πρώτα ο Φραγκούλης μετά ο Σαμπάνης και τελευταίος ο Χρήστος κάνοντας μας σαφές πως το φίδι της αστικής δικαιοσύνης τσιμπάει μόνο τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους καταπιεσμένους και κυρίως όσους επιλέγουν να σταθούν ανάχωμα στο υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης. Μια δικαιοσύνη που δείχνει την μεγαλύτερη της πυγμή όταν αντιμετωπίζει αγωνιστές προχωρώντας σε δικαστικά πραξικοπήματα, σκορπώντας κατά το δοκούν κατηγορίες και χρόνια φυλακής, επιβάλλοντας ακραίους περιοριστικούς όρους, στερώντας άδειες και αποφυλακίσεις πολιτικών κρατουμένων και πολλά άλλα. Ταυτόχρονα, αποφυλακίζει βιαστές, ένστολους δολοφόνους, φασίστες, μαφιόζους και λοιπούς που έχουν κονέ με την εξουσία (λοιπά εξουσιαστικά σκουπίδια), την ώρα που κάνει τα κλειστά μάτια στα δεκάδες σκάνδαλα και οικονομικά εγκλήματα των εκάστοτε κυβερνόντων. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία ψευδαίσθηση για τον ταξικό χαρακτήρα της ελληνικής δικαιοσύνης και τον ρόλο της, που είναι η διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Σε μια περίοδο σαν την τωρινή όπου η επίθεση προς την κοινωνία γιγαντώνεται, που βασικές κοινωνικές κατακτήσεις & δικαιώματα ποδοπατιούνται, που η φτώχεια αγγίζει όλο και περισσότερους, και η νομιμοποιήση του καθεστώτος κλονίζεται, οι αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης επιβεβαιώνουν την δομική της χρησιμότητα για το σύστημα. Το δόγμα νόμος και τάξη, η αυταρχικότητα, η γιγάντωση της καταστολής, η αστυνομική αυθαιρεσία και η μονιμοποιήση ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, θα ήταν αδύνατες χωρίς τα κρατικοδίαιτα δικαστικά κοράκια. Όλα τα παραπάνω μαζί θωρακίζουν ένα σύστημα όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, εν καιρό κλιμακούμενων και αλυσιδωτών καπιταλιστικών κρίσεων (οικονομικών, περιβαλλοντικών,ενεργειακών, γεωπολιτικών κλπ).
Απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα που μας επιφυλάσσουν παράγοντες της νύχτας, επιχειρηματικοί όμιλοι, βιομήχανοι, τοπικοί άρχοντες και κεντρική εξουσία υπηρετώντας το διεθνές κεφάλαιο, να αντιπαρατάξουμε την δίψα για ζωή. Να οργανωθούμε οριζόντια και αντιεραρχικά σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργασιακό χώρο με σωματεία βάσης, και σε κάθε έκφανση και τομέα της ζωής μας, ενισχύοντας την έννοια της αλληλεγγύης, επανοικειοποιώντας τους δημόσιους χώρους, αποκρούοντας την κρατική βία και την αστυνομική αυθαιρεσία ενώνοντας τις φωνές μας με κοινό στόχο να βάλουμε ένα τέλος στην ατέρμονη δίψα για κέρδη από τα κράτη και τους καπιταλιστές. Σε καιρούς όπου φαίνεται να κυριαρχεί η παραίτηση, όπου τα δυσεπίλυτα προβλήματα στις πλάτες του λαού για την επιβίωση του τρέφουν την απογοήτευση και την τάση για ατομικές λύσεις, οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Οφείλουμε όχι μόνο να κρατήσουμε ζωντανή την φλόγα του Δεκέμβρη αλλά και να ξεπεράσουμε τα ίδια τα όρια της χτίζοντας μια κουλτούρα ριζοσπαστικής – πολιτικής θεωρίας και αδιαμεσολάβητης δράσης. Από την παραίτηση, τον φόβο και τον ωχαδερφισμό στα συλλογικά οδοφράγματα που απαιτούν οι καιροί μας! Και από τον αυθορμητισμό και την ευκαιριακή- καιροσκοπική ενασχόληση με τα κοινά, στην οργανωμένη επαναστατική πάλη για τον κομμουνισμό και την αναρχία.
Το αίμα δεν είναι νερό – η μνήμη δεν είναι σκουπίδι.
Τίποτα δεν κερδήθηκε με μια απλωμένη παλάμη!
Να στήσουμε αναχώματα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την λεηλασία της κοινωνικής βάσης!
Μαζική λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στους πραιτοριανούς και στους μηχανισμούς της καταστολής.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 6/12/2023 18:00 ΘΟΛΟΣ
Συνέλευση για την υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών και την ταξική αλληλεγγύη
ΛΑΡΙΣΑ
ΓΙΑΝΝΕΝΑ
ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΣΦΑΓΕΙΑ ΟΛΟΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!
Το κράτος δολοφονεί;
Η απάντηση είναι ναι. Δέκα μήνες πριν, ένα επιβατικό τρένο 350 ατόμων συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική 
αμαξοστοιχία στο κεντρικό σιδηροδρομικό δίκτυο της Ελλάδας λόγω κρατικής αμέλειας. Δολοφονήθηκαν 57 άτομα.
Το κράτος καθημερινά δολοφονεί πρόσφυγες τόσο στο Αιγαίο όσο και στο φράχτη του Έβρου. Όπως φάνηκε και από την δολοφονική του στάση στο έγκλημα της Πύλου. Τον αριθμό των δολοφονημένων δεν θα τον μάθουμε ποτέ γιατί βρίσκονται στο πάτο του Αιγαίου, ενός ακόμα προσφυγικού νεκροταφείου.
Η αστυνομία δολοφονεί;
15 χρόνια πριν Αλέξης Γρηγορόπουλος, ούτε η πρώτη δολοφονία ήταν, ούτε η τελευταία επρόκειτο να είναι. Τα δύο τελευταία χρόνια μετράμε νεκρούς. 2 χρόνια πριν Νίκος Σαμπάνης, 1 χρόνο πριν Κώστας Φραγκούλης, τρεις μήνες πριν Κώστας Μανιουδάκης και εικοσιτρεις μέρες πριν Χρήστος Μιχαλόπουλος. Το μοτίβο είναι ξεκάθαρο και ο ρυθμός εφαρμογής του αυξανόμενος. Η ΕΛ.ΑΣ δολοφονεί με τις ευλογίες του κράτους.
Αυτό είναι η ΕΛ.ΑΣ ένα προσανατολισμένο δολοφονικό όπλο που στρέφεται ενάντια στον εσωτερικό εχθρό που θέτει το κράτος. Είναι ένα συστημικά ρατσιστικό σώμα που διακατέχεται από σκληρή ανάγκη επιβολής εξουσίας, συνοδευόμενη από αίσθηση ατιμωρησίας. Το κράτος ορίζει τον εχθρό και οι αστυνομικοί οχυρώνονται με κατασταλτικούς μηχανισμούς και χτυπούν ασύστολα όποιο άτομο σταθεί εμπόδιο. Ξυλοδαρμοί, σεξιστικές/ ομοφοβικές/ τρανσφοβικές επιθέσεις, δολοφονίες, δεν είναι τυχαίες παραβιάσεις των αστυνομικών. Είναι η επιτηδευμένη επιβολή και διαιώνιση μιας πατριαρχικής, καπιταλιστικής, ρατσιστικής ”κανονικότητας”.
Μίας κανονικότητας που ενισχύεται μέσω της ενδυνάμωσης του αστυνομικού μηχανισμού ως μέσο επιβολής της εξουσίας του κράτους πάνω μας, ως μέσο εκμηδένισης κάθε μορφής αντίστασης και κριτικής σκέψης. Η λύση σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα είναι περισσότερη αστυνομία. Η υγεία, η παιδεία και οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό κεκτημένο στρέφεται στην ιδιωτικοποίηση ενώ ταυτόχρονα δεν μας επιτρέπεται να αντιδράσουμε σε αυτό γιατί σε κάθε γωνιά κρύβεται καταστολή με οποιοδήποτε μέσο από τους αστυνομικούς.
Έτσι η εξέγερση της 6ης Δεκέμβρη δεν είναι απλά μια επετειακή μέρα, αλλά μας θυμίζει ότι η αντίσταση της κοινωνίας είναι αυτή που μπορεί να αντιπαραταχθεί στη δολοφονική μηχανή του κράτους που συνεχίζει και θα συνεχίζει να δολοφονεί, να υποτιμά τις ζωές όλων μας μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που έχουμε. Μας θυμίζει ότι στην εξαθλίωση, στην καταστολή, στην επιβολή της εξουσίας με σκοπό την υποταγή μας η απάντηση πάντα θα είναι εξέγερση.
Πορεία Τετάρτη 06/12 18:00 στην Ακαδημία
Χειρονομία-Αντιεξουσιαστική Κίνηση
Στις 6 Δεκέμβρη 2008, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους ειδικούς φρουρούς Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη (σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι). Η δολοφονία πυροδότησε μια μια κοινωνική έκρηξη, μια νεολαιίστικη εξέγερση, που συγκρούστηκε με τους μηχανισμούς καταστολής και την τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Tις βαθύτερες αιτίες αποτελούσαν οι σχεδόν δύο δεκαετίες σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών και καταστολής των αστικών κυβερνήσεων, που έσπειραν ανεργία, φτώχεια, κοινωνική περιθωριοποίηση στον ελληνικό λαό. Ο Δεκέμβρης του 2008 προετοίμασε και προανήγγειλε τον «κοινωνικό πόλεμο» του 2010-12.
Μετά από 15 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων πέφτει διαρκώς, τα κοινωνικά προβλήματα έχουν οξυνθεί σε ακραίο βαθμό. Η διεθνής καπιταλιστική κρίση θεριεύει ξανά. Για ακόμα μια φορά, κεφάλαιο, πλούσιοι και ελίτ φορτώνουν τα βάρη στις δικές μας πλάτες: τεράστια ακρίβεια, μισθοί-φιλοδωρήματα, αρπαγή του δημόσιου πλούτου, κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, καταστολή κ.ά. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας-Κίνας εντείνονται σπέρνοντας θάνατο και εξαθλίωση από άκρη σε άκρη του πλανήτη. Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη από το σιωνιστικό κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, συνεπικουρούμενο από τις ΗΠΑ (και όλους τους δυτικούς ιμπεριαλιστές) αποτελεί μόνο το πιο πρόσφατο έγκλημα σε αυτό το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Η ανθρωπότητα βρίσκεται μια από τις πιο επικίνδυνες ιστορικά περιόδους: υπάρχει κίνδυνος να αναζωπυρωθούν δεκάδες μέτωπα αναζωπυρώνονται, απειλώντας μας με γενικευμένο πόλεμο, ακόμα και με πυρηνικό όλεθρο. Παράλληλα η περιβαλλοντική καταστροφή χειροτερεύει επιδεινώνοντας του όρους ζωής και διαβίωσης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει ακόμα πιο ακραία ταξική πολιτική της. Επιτίθεται με μανία στα εργατικά δικαιώματα (ν. Γεωργιάδη και Χατζηδάκη, κατάργηση 8ωρου…). Ιδιωτικοποιούν υγεία, παιδεία, υποδομές-υπηρεσίες. Στο όνομα της «ελευθερίας της αγοράς», αφήνουν τον πληθυσμό απροστάτευτο στην ακρίβεια, την κρίση, την ακραία φτώχεια, την περιβαλλοντική καταστροφή. Το μόνο που ενδιαφέρει την γελοία αλλά επικίνδυνη κλίκα του Μητσοτάκη και την παρασιτική ελίτ που κυριαρχεί, είναι η αρπαγή του δημόσιου πλούτου αδιαφορώντας τους νεκρούς που θα αφήσουν στο διάβα τους (Τέμπη, Πήλος, πανδημία, πλημμύρες κ.ά.). Για να θωρακίσουν αυτό το καθεστώς προχωρούν σε απανωτά πολιτικά πραξικοπήματα, ενισχύουν ολοένα το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και την αντιδημοκρατική αναδίπλωση. Οι μηχανισμοί καταστολής και τα δικαστήρια επιτίθονται με μένος στη νεολαία, συνεχίζοντας να δολοφονούν (Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος, Σαμπάνης…), ενώ κάθε «δικός τους» μένει ατιμώρητος (Λιγνάδης, Siemens, Νοvartis κ.ά.) Στόχος τους είναι να τσακίσουν, να τρομοκρατήσουν το εργατικό κίνημα, τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και τους αγωνιστές του.
Νεολαία και εργαζόμενοι πρέπει να τιμήσουμε τον Δεκέμβρη του 2008, ανοίγοντας δρόμο για μαζικούς και μαχητικούς αγώνες. Αξιοποιώντας όλες τις πρόσφατες αγωνιστικές εμπειρίες και τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, να προτάξουμε έναν αγώνα διαρκείας, μια νέα εξέγερση ενάντια στην κλίκα Μητσοτάκη που μας καίει, μας πνίγει, μας δολοφονεί, μας στέλνει όλο και πιο κοντά στον όλεθρο του πολέμου. Να ενώσουμε τους αγώνες μας με τους εργαζόμενους και νέους στην Ευρώπη (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ κ.ά.) και να οργανώσουμε τη μαζική αυτοάμυνά τους. Με συντονιστικά, επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, σχολές, σχολεία, γειτονιές, καταλήψεις και μαχητικές διαδηλώσεις. Μέχρι τη συνολική ανατροπή, την επιβολή μιας Κυβέρνησης των Εργαζομένων – για την εφαρμογή ενός Προγράμματος Σωτηρίας, στον δρόμο της μόνης λύσης, του Σοσιαλισμού.
- Κάτω η Ακρίβεια και Φτώχεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Αυξήσεις στους μισθούς.
- Κάτω τα αντεργατικά μέτρα και μνημόνια. Κατάργησή των ν. Άδωνι-Χατζηδάκη. Βαριά φορολογία σε κέρδη – πλούσιους. Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή. Διαγραφή του Χρέους.
- Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση – Αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Κάτω το σιωνιστικό Ισραήλ – Καμία συμμετοχή και συνεργασία. Έξω από ΝΑΤΟ-ΕΕ, έξω βάσεις και πυρηνικά.
- Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία. Πίσω στη φυλακή οι δολοφόνοι του Αλ. Γρηγορόπουλου-. Αφοπλισμός της αστυνομίας – Διάλυση των ειδικών σωμάτων (ΜΑΤ, ΔΡΑΣΗ κ.λπ.).
Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ)
ΞΑΝΘΗ
15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ
15 Δεκέμβρηδες μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα,
το κράτος συνεχίζει να δολοφονεί πίσω από τις πόρτες των σπιτιών, στα πεζοδρόμια της Αθήνας, στους δρόμους της Κρήτης, στα χωριά της Βοιωτίας, στα εργατικά κάτεργα, στα κέντρα κράτησης, στα νοσοκομεία, στις φυλακές, στα σύνορα, στις ράγες, στο δρόμο
ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ – ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟ – ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΑΘΗΚΟΝ
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!
Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης
Πέλοτο
ΚΑΒΑΛΑ
ΧΑΝΙΑ
Κείμενο – Κάλεσμα της Κατάληψης Rosa Nera:
15 χρόνια πριν, ένας αντεστραμμένος κόσμος.
Όσοι και όσες έχουν μνήμες από την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής της εξέγερσης του 2008, μπορούν εύκολα να διακρίνουν την καίρια διαφορά της συγκριτικά με την σημερινή: την κοινωνική κίνηση. Από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 η ελληνική κοινωνία βρισκόταν σε κίνηση, μετά από μια μακρά περίοδο βολεμένης αδράνειας και ιδεολογικής σύμπνοιας. Το πανεθνικό όραμα της Ισχυρής Ελλάδας του “εκσυγχρονισμού” και των Athens 2004, το οποίο προσέφερε στις εγχώριες ελίτ μία άνευ προηγουμένου ταξική ειρήνευση στα 90’s, με την ολοκληρωτική κατίσχυση ενός ψευδεπίγραφου δικομματισμού σε πλήρη ιδεολογική ταύτιση, είχε αρχίσει να ξεφτίζει ήδη από την επομένη των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο λογαριασμός της αδιανόητης κεφαλαιοκρατικής επέλασης και της παραλυτικής ανάθεσης εκ μέρους της κοινωνίας στο πολιτικό προσωπικό που την μεθόδευσε, είχε ήδη αρχίσει να πληρώνεται με την εκτίναξη της ανεργίας και τη ραγδαία υποτίμηση της εργασίας, κυριότατα των νέων.
Η ταξική συνειδητοποίηση της νέας “γενιάς των 700 ευρώ” φέρνει τον φοιτητικό κόσμο σε τροχιά μαζικής κι ολομέτωπης αντεπίθεσης, που μετά από δεκαετίες συμπεριφέρεται όντως ως κίνημα (ενάντια στο άρθρο 16), εισάγοντας ξανά στην καθημερινότητα τις μαζικές συγκρουσιακές διαδηλώσεις, και συμπαρασύρει μαζί του την ανάδυση μιας νέας αντιπολίτευσης του δρόμου, η οποία μέσα από κινήματα πόλης, εργατικές αντιστάσεις και φιλομεταναστευτικούς αγώνες, στέκεται φιλόδοξα και αισιόδοξα ως εναλλακτική στάση απέναντι στην απάθεια και ανάθεση.
Στο διάστημα της εξέγερσης ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, την μπολιάζει με ολοένα και πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και εισάγει σε πλατύτερες μετωπικές συμμαχίες μια κουλτούρα αυτόνομης και αντι-ιεραρχικής οργάνωσης, βρισκόμενος πια συχνά-πυκνά ψηλά στην επικαιρότητα λόγω της δράσης του.
Παρόλα αυτά, κανείς -μα κανείς- στις 5 Δεκεμβρίου του 2008 δεν φανταζόταν τι θα γινόταν σε αυτή τη χώρα τον μήνα που θα ακολουθούσε. Κανείς δεν φανταζόταν ότι μια κρατική δολοφονία θα πυροδοτούσε μια αντικρατική εξέγερση. Και ότι η Κυριαρχία θα έχανε μια ολόκληρη γενιά, σε σημείο που θα έπρεπε να την εξορίσει τα αμέσως επόμενα χρόνια στην μετανάστευση, με μια τεχνητή δημοσιονομική κρίση, για να τη βγάλει από τα πόδια της. Κι όμως, ακόμα και τότε, μια μέρα πριν την 6η Δεκέμβρη του 2008, οι εξεγέρσεις φάνταζαν ουτοπικές ή αλλοτινές, βγαλμένες μέσα από βιβλία Ιστορίας ή ασπρόμαυρα φιλμάκια. Κι αν κάτι μας ωθεί να μιλάμε σήμερα για την Εξέγερση του Δεκέμβρη, είναι για να θυμίσουμε -και στους εαυτούς μας- ότι αυτή δεν έγινε πριν 50 και 100 χρόνια κάπου/κάποτε, αλλά εδώ και μόλις πριν από 15 χρόνια. Και ό,τι έγινε, μπορεί να ξαναγίνει.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, θυμόμαστε ακόμα την κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, λόγω της εξέγερσης που πυροδότησε. Στον αντεστραμμένο όμως κόσμο του 2012-2023, με μια κοινωνία σε αδράνεια, παραιτημένη από κάθε ανατρεπτικό όραμα, με κάθε αντίσταση της στο υπάρχον, να ηττάται, το κράτος δεν ανησυχεί και άρχισε πάλι εν ψυχρώ να σκοτώνει. Η νομιμοποίησή του εξαντλείται μέσα από την κοινωνική αποδοχή της πιο απροσχημάτιστης του εκδοχής, αυτής του μπάτσου με άδεια να σκοτώνει. Τι κι αν ολιγωρεί δολοφονικά σε όλες τις υπόλοιπες υποτιθέμενες υποχρεώσεις του απέναντι στην ζωή (την συλλογική ευημερία και την ελευθερία); Τι κι αν μετράμε νεκρούς σε εκατοντάδες από πλημμύρες, πυρκαγιές, ναυάγια, σιδηροδρομικά δυστυχήματα, υγειονομικές κρίσεις; Φαίνεται πλέον ότι εμπεδώνεται η χρησιμότητα του κράτους μονάχα στο πεδίο της εσκεμμένης εξολόθρευσης των εσωτερικών εχθρών που έχει ήδη το ίδιο υποδείξει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι τσιγγάνοι σε αυτή τη χώρα έχουν υποδειχθεί ως πληθυσμός που δεν δικαιούται ζωής άξιας να βιωθεί – διαχρονικά πλάι στον “χωρίς χαρτιά” μεταναστευτικό πληθυσμό. Η συχνότητα με την οποία διεστραμμένοι μπάτσοι δολοφονούν νεαρούς ρομά “διά ασήμαντον αφορμή” ή και χωρίς, το τεκμηριώνει. Μέσα σε μόλις 3 χρόνια, ο Νίκος Σαμπάνης, ο Κώστας Φραγκούλης και ο Χρήστος Μιχαλόπουλος εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από την συμμορία της ΕΛ.ΑΣ., στο πλαίσιο ενός δομικού θεσμικού ρατσισμού που φροντίζει να γίνονται ανεκτές. Καλλιεργώντας μεθοδικά τα πιο μισαλλόδοξα και μισάνθρωπα αντανακλαστικά στο κοινωνικό σώμα μέσω των μηχανισμών προπαγάνδας (ΜΜΕ), ο θεσμικός αντιτσιγγανισμός συντονίζεται με το δόγμα της μηδενικής ανοχής και εξασφαλίζει ασυλία στους δολοφόνους μπάτσους, προετοιμάζοντας έτσι την επόμενη κρατική δολοφονία.
Όμως, οι πολιτικές της μηδενικής ανοχής δεν στοχεύουν μονάχα τον εκάστοτε “άλλον”. Ο απώτερος στόχος της πλήρους πειθάρχησης ποτέ δεν αφορά μονάχα τον διακηρυγμένο εσωτερικό εχθρό, αλλά τις υποτελείς τάξεις στο σύνολό τους. Κι αν την μερίδα του λέοντος στους δολοφονημένους σήμερα έχει η “αλλογενής” απείθαρχη νεολαία, αυτό συμβαίνει μονάχα για λόγους νομιμοποίησης των πολιτικών αυτών. Σύντομα -ήδη, για την ακρίβεια- η επόμενη κρατική δολοφονία θα έχει θύμα τον καθένα. Η δολοφονία του Κωστή Μανουδάκη στα καθ’ ημάς, δεν αφήνει περιθώρια αφέλειας. Η ατιμώρητη βάρβαρη δολοφονία του 58χρονου Κωστή Μανουδάκη σε αστυνομικό έλεγχο από τα ΤΑΕ Σούδας, δείχνει καθαρά τον ορίζοντα της αστυνομικής φονικής βίας.
Το ζήτημα της αστυνομικής φονικής βίας οφείλει να απαντηθεί με πλατιά κοινωνικά αντανακλαστικά. Η εξέγερση του Δεκέμβρη μας θυμίζει όχι μόνο τη δολοφονία του Αλέξη, αλλά και όλες τις κρατικές δολοφονίες πριν και μετά από αυτήν.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη εγκαινίασε μια περίοδο κοινωνικών αντιστάσεων και αγώνων από τα κάτω, μια περίοδο 
όπου οι αγώνες ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας λάμβαναν πρωτοφανή, για τα μέχρι τότε δεδομένα, οριζόντια χαρακτηριστικά και επιτίθονταν στο κράτος, το κεφάλαιο και τις πολιτικές του. Καταλήψεις δημόσιων -και μη- κτηρίων, απεργίες, συγκρούσεις με την αστυνομία, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, αυτοοργανωμένες δομές και ένα πνεύμα πειραματισμού και αλληλεγγύης, έδιναν το στίγμα της αντίθεσης των υποτελών τάξεων σε ό,τι τους επιφύλασσαν τα αφεντικά. Με αυτήν ακριβώς την εποχή θέλει να ξεμπερδέψει μια και καλή το κράτος , προσπαθώντας να σβήσει από την ιστορική μνήμη την εξέγερση του Δεκέμβρη. Μια μνήμη που για εμάς είναι και θα μας φανεί χρήσιμη απέναντι στην τωρινή επέλαση του κεφαλαίου και στην κατασταλτική μανία του κράτους.
Κατεβαίνουμε στην επέτειο της 6ης Δεκέμβρης του 2008 με το μυαλό μας σε όλους τους αδικαίωτους νεκρούς μας.
Καλούμε κάθε προοδευτικό άνθρωπο στις 6/12/2023, σε πορεία μνήμης και δικαίωσης των δολοφονημένων από αστυνομική βία.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 6/12/2023 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ 18:00
Κατάληψη Rosa Nera
ΚΑΡΔΙΤΣΑ
15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 Συγκέντρωση Κεντρική πλατεία Καρδίτσας στις 18:30. ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ!
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 ,το βράδυ που ο 15χρονος Αλέξης 
Γρηγορόπουλος δολοφονείται από τους ένοπλους μισθοφορικούς φασίστες, Κορκωνέα, Σαραλιώτη ,που σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι . Από την πρώτη στιγμή, ξέσπασαν συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, από τη νεολαία και αγανακτισμένους ανθρώπους που είχαν ήδη αρχίσει να συγκεντρώνονται. Ο κόσμος ανασυντάχθηκε στο Πολυτεχνείο συνεχίζοντας τις συγκρούσεις με τους μπάτσους. Αναρχικοί , άγρια νεολαία, φοιτητές και μαθητές για τέσσερις ημέρες, εκφράζουν την οργή τους. Οι συγκρούσεις και οι καταλήψεις σχολών (Πολυτεχνείο, ΑΣΟΕΕ, Νομική) συνεχίζονται, και επεκτείνονται και στις υπόλοιπες πόλεις του ελλαδικού χώρου, με επιθέσεις σε τμήματα και σε άλλες κρατικές δομές. Η εξέγερση που θα μας σημαδέψει για τα επόμενα χρόνια είναι γεγονός. Ωστόσο δεν πρέπει να μείνουμε εκεί και το τονίζουμε αυτό, γιατί πολύ απλά, το κράτος έχει συνέχεια και ο εντεταλμένος μισθοφορικός ένστολος στρατός κατοχής συνεχίζει να τραμπουκίζει ξυλοκοπεί , τρομοκρατεί και δολοφονεί. Είναι το βαθύ χέρι του κράτους και των ολιγαρχών καπιταλιστών που το απαρτίζουν για να συνεχίσει τους όρους επιβολής της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας και να καταστέλλει τις κοινωνικές και όχι μόνο αντιστάσεις.
Η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι η μόνη δολοφονία από μπάτσους .Μετανάστες ,ντόπιοι, μικροί, μεγάλοι, αγωνιστές και αγωνίστριες είναι μερικές δεκάδες αν όχι εκατοντάδες δολοφονημένοι από μπάτσους ,με τα πιο πρόσφατα παραδείγματα, οι δολοφονίες του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη τον Οκτώβρη του 2022, του 18χρονου Νίκο Σαμπάνη τον Οκτώβρη του 2021, του 17χρονου Χρήστο Μιχαλόπουλου , του 58χρονου Κώστα Μανιουδάκη, άλλα και ο ξυλοδαρμός της 16χρονης Βασιλικής από καθάρματα της Ο.Π.Κ.Ε που παραλίγο να τις στοιχήσει τη ζωή. Ξυλοδαρμοί και δολοφονίες παραδειγματισμού, κυρίως νέων ανθρώπων, γιατί είναι εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που αντιδρά και οραματίζεται ένα καλύτερο αύριο. Το οξύμωρο σε όλο αυτό είναι ότι ενώ στο πρόσφατο παρελθόν σε όλες τις κρατικές δολοφονίες υπήρχαν δυναμικές εξεγέρσεις ,σήμερα έκτος από κάποιες σπασμωδικές κινήσεις του Αναρχικού Αντιεξουσιαστικού και ευρύτερου κινηματικού χώρου ,η υπόλοιπη κοινωνία παραμένει απαθείς ,όχι μονό στο κομμάτι της καταστολής και των δολοφονιών, άλλα γενικότερα σε ότι έχει ρημάξει της ζωές μας. Σίγουρα δεν υπάρχει μια σαφή απάντηση πάνω σε αυτό ,ωστόσο όμως μπορούμε να επισημάνουμε κάποιους λόγους που έφεραν ολόκληρη την κοινωνική βάση σε θέση άμυνας και συνεπώς σε απάθεια και αυτό δεν είναι άλλο από την τρομοκρατία μέσω της καταστολής και την επιβολή του φόβου μέσω των δελτίων των 8,αλλά και της οικονομικής εξαθλίωσης των τελευταίων ετών που είναι μια κατά μέτωπο επίθεση των κρατιστών στην καρδία του κοινωνικού ιστού. Εν κατακλείδι οι ένστολοι δολοφόνοι δεν είναι εδώ για να προστατεύσουν εμάς και τα παιδιά μας είναι εδώ για να προστατεύουν τους εντολοδότες τους, δηλαδή τους κρατιστές και τους καπιταλιστές ολιγάρχες και γι’ αυτό φυσικά έχουν ως μπόνους μετά από κάθε δολοφονική επίθεση την ατιμωρησία και τη γνωστή καραμέλα ,πως εκπυρσοκρότησε το όπλο, το θύμα επιτέθηκε, ήταν αναρχικός, σύχναζε στα Εξάρχεια ,άκουγε ροκ , σκόνταψε και άλλα τέτοια ευτράπελα. Φυσικά και δεν τρέφουμε αυταπάτες και δεν ελπίζουμε σε καμία αστική δικαιοσύνη έναν ακόμη σάπιο και ελεγχόμενο θεσμό του κράτους.
Συνεπώς ,σκοπός μας εδώ δεν είναι να βυθιστούμε σε μια λογική ηττοπάθειας ,αλλά σε μια λογική επαγρύπνησης, να προβληματιστούμε ,να ανασκουμπωθούμε ,να σηκώσουμε κεφάλι απέναντι στον κρατικό μηχανισμό και κάθε φόρα που δείχνει τα δόντια του ,είναι ιστορικό μας καθήκον και ευχαρίστησή μας να του τα σπάσουμε, να ανασυνταχθούμε και να κρατήσουμε το όραμα της εξέγερσης ζωντανό ,για τώρα και για πάντα μέχρι την καταστροφή του υπάρχοντος.
15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΕΣ ΜΠΑΤΣΩΝ
ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ,ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
ΑΓΡΙΝΙΟ
ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
ΡΟΥΦΙΑΝΩΝ, ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ.
Εισαγωγή
Σε προηγούμενο κείμενό μας, για την εξέγερση του πολυτεχνείου, αναφερθήκαμε τόσο στο πως ο φασισμός κατασκευάστηκε από την εξουσία για να χτυπήσει το σοσιαλιστικό πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης όσο και στο πως εκφράστηκε τον 20ο αιώνα η επικυριαρχία της διεθνούς ελίτ του πλούτου και της εξουσίας στη χώρα. Με σκοπό να καταδείξουμε το ρόλο των πλανητικών αφεντικών στην πραγματοποίηση πραξικοπημάτων, την εγκαθίδρυση καθεστώτων δορυφόρων και την πρόκληση πολεμικών συρράξεων -σε μια περίοδο όπου τα πολεμικά μέτωπα και οι συγκρούσεις στον πλανήτη εντείνονται, ενώ ταυτόχρονα στρώνεται ο δρόμος μιας νέας παγκόσμιας πολεμικής αναμέτρησης- το ντόπιο στοιχείο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης υποτιμήθηκε. Με αφορμή την εξέγερση του Δεκέμβρη θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε όσο το δυνατό πιο συνολικά την κοινωνική σύγκρουση μεταξύ του κόσμου της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αξιοπρέπειας με τον κόσμο της απολυταρχίας, του σκοταδισμού, της ανισότητας και της απληστίας.
Ο επαναστατικός αγώνας αποτελεί μοχλό προόδου της ιστορίας και αναπόσπαστο στοιχείο των πανανθρώπινων αξιών που συνιστούν τον πολιτισμό· το απαύγασμα του ανθρώπινου πνεύματος και του ορθολογισμού. Το δίκιο του ισχυροτέρου – ο νόμος της ζούγκλας, η εξουσία και η επιβολή, είναι οι προεκτάσεις των ταπεινότερων ενστίκτων του ανθρώπου ενώ σε πολιτικό επίπεδο βλέπουμε το πόσο πραγματικά είναι πολιτισμένος ο κόσμος που ζούμε. Αυτή η πολύ πραγματική αντίθεση της ανθρωπότητας γεννά τον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο, τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις. Από τη μια, η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία των εξουσιαστών που από τη φύση της έχει το στοιχείο του επεκτατισμού και από την άλλη οι διάσπαρτες κοινωνίες του κόσμου της συλλογικότητας, της ισότητας και της αλληλεγγύης που για αιώνες αιχμαλωτίζονται.
Η μεταπολιτευτική Ελλάδα
Στην Ελλάδα από την περίοδο της μεταπολίτευσης και ύστερα πραγματοποιήθηκαν, λόγω των αγώνων ενός δυνατού κοινωνικού – ταξικού κινήματος, κάποιες κοινωνικές και πολιτικές τομές από την απολυταρχία προς τον εκδημοκρατισμό. Παρά την αναγκαστική μεταβίβαση της εξουσίας από τη δικτατορία στη “δημοκρατία”, υπό το βάρος της όξυνσης της κοινωνικής αμφισβήτησης και της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973, επιβλήθηκαν κάποιες αστικές ελευθερίες οι οποίες μέχρι τότε δεν ήταν καθόλου αυτονόητες. Παρόλα αυτά, ο πυρήνας του φασιστικού παρακράτους, παρά τις εξαγγελίες για αποχουντοποίηση του κρατικού μηχανισμού, παρέμεινε άθικτος. Το νέο καθεστώς όμως έμαθε να κρατά τα προσχήματα.
Η εκκλησία -τρανός υποστηρικτής κάθε σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης, που κατάδιδε στην ασφάλεια αγωνιστές με πληροφορίες που συνέλεγε μέσω των εξομολογήσεων- όχι μόνο δε βρέθηκε προ των ευθυνών της για τη συνενοχή της στους διωγμούς, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες και την ίδια τη νομιμοποίηση του καθεστώτος, αλλά βγήκε ενδυναμωμένη από την επταετία και αναπτέρωσε το χριστιανικό της γόητρο ως πνευματικός πατέρας του έθνους, περιθάλπτοντας παράλληλα τα ορφανά του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη. Μέχρι σήμερα αποτελεί βασικό πυλώνα του κράτους, μισθοδοτείται από τα κρατικά ταμεία, διαχειρίζεται μια τεράστια κινητή και ακίνητη περιουσία η οποία παραμένει αφορολόγητη, παρεμβαίνει απροκάλυπτα εκβιαστικά στη πολιτική ζωή της χώρας ενώ για να δικαιολογήσει αυτά και πολλά ακόμα προνόμια αλλά και για να μαντρώνει τον κόσμο, είναι ένας από τους ελάχιστους φορείς που πραγματοποιεί “φιλανθρωπικό” έργο με τις ευλογίες του κράτους.
Στις δυναμικές απεργίες και τις μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απάντησε με ακραία καταστολή. Το νεοσύστατο -αυτοαποκαλούμενο “σοσιαλιστικό”- πυροτέχνημα του Πασόκ όμως, είχε θέσει σε εφαρμογή ένα πολύ αποδοτικότερο μέσο επιβολής της κοινωνικής και ταξικής ειρήνης, την αφομοίωση. Αναδυόμενο μεταξύ αριστεράς – δεξιάς, κατόρθωσε να γίνει κυβέρνηση επικαλούμενο φανταστικούς “τρίτους δρόμους” στον κουρασμένο από τις διώξεις και τις συγκρούσεις λαό και υποσχόμενο “να πάρει το χωροφύλακα από δίπλα του”. Όταν εξελέγη βέβαια, τα ΜΑΤ της “αλλαγής” δολοφόνησαν σε διαδήλωση, στις 17 Νοέμβρη 1982, τους αγωνιστές Σταματίνα Κανελλοπούλου και Ιάκωβο Κουμή, έξω από την αμερικανική πρεσβεία ενώ λίγο αργότερα δολοφονείται πισώπλατα από το όπλο του μπάτσου Αθανάσιου Μελίστα, ο 15χρονος μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς, στα Εξάρχεια, στις 17 Νοέμβρη 1985. Αυτό που στην τελική κατάφερε, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο Β. Ραφαηλίδης, ήταν να πάρει την “κουτάλα” της ρεμούλας και της αρπαχτής από τους μισούς Έλληνες, που διαχρονικά παρασιτούσαν στην κοινωνία και να τη δώσει σε περισσότερους. Ταυτόχρονα με τη διάλυση της οικονομίας και την εθνικιστική πολιτική που δικαιολογούσε τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, συνέτεινε στην ένταξη της χώρας στην Ο.Ν.Ε, με ναύλα τη διάλυση της εγχώριας παραγωγής σε όλους τους τομείς, τη μετατροπή της χώρας σε ξενοδοχείο της Ευρώπης και σε εργοτάξιο της καπιταλιστικής “πράσινης ανάπτυξης”.
Μέσα σε ένα κλίμα “Ολυμπιακής Ελλάδας”, με δάνεια, απάτες με το δημόσιο χρήμα σε όλα τα επίπεδα του κρατικού μηχανισμού, διαφθοράς, καπιταλιστικής ασυδοσίας και απαξίωσης κάθε κοινωνικού και εργατικού δικαιώματος, συντελείται μια άνευ προηγουμένου εξαχρείωση της κοινωνίας. Οι “αξίες” που προωθούνται από το κράτος και το κεφάλαιο είναι αυτές του ανταγωνισμού, του ατομικισμού, της πολυτέλειας, της κατανάλωσης, της χριστιανικής ηθικής, του ρατσισμού. Ο φόβος ενσταλάζεται ως μέσο εκπειθάρχησης, τα πάντα μετατρέπονται σε εμπόρευμα, ακόμα και η ανθρώπινη ζωή πουλιέται και αγοράζεται· ο δρόμος για τον κοινωνικό κανιβαλισμό στρώνεται μεθοδικά. Αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους στα κανάλια για τη βια (τυφλή, οπαδική, ανηλίκων κ.ο.κ) ας ανακαλέσουν στη μνήμη τους εκείνη την εποχή όπου μεταλλάχτηκε ο πυρήνας της ελλαδικής κοινωνίας για να βρουν τους ομοτράπεζούς τους στους ηθικούς αυτουργούς. Ας θυμηθούμε όλοι μαζί το τσούρμο, με ελληνικές σημαίες και βαμμένα πρόσωπα, στο Πεδίο του Άρεως, να πανηγυρίζουν σε ξέφρενους ρυθμούς, αγκαλιά με τους ματάδες και υπό τους ήχους εθνικών διασκεδαστών και διασκεδαστριών, για την “κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης” και ας φανταστούμε παράλληλα, το σαρδόνιο γέλιο των καθαρμάτων της Τρόικας, του Δ.Ν.Τ και της Ε.Κ.Τ.
Η διαρκής εξέγερση στη μεταπολιτευτική Ελλάδα
Απέναντι στις φρούδες υποσχέσεις για εκδημοκρατισμό και στις σειρήνες της αφομοίωσης στην αστική νομιμότητα, ένα μεγάλο κομμάτι των αγωνιζόμενων ανθρώπων, οργανωμένο ήδη από την περίοδο της χούντας, επέλεξε να συνεχίσει τον αγώνα με όλα τα μέσα. Γνωρίζοντας ότι η ανθρώπινη χειραφέτηση δεν μπορεί να έρθει ποτέ μέσα από ένα καταπιεστικό μηχανισμό, όπως είναι το κράτος, κράτησαν ψηλά τη σημαία της κοινωνικής επανάστασης, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Στην κεντρική πολιτική σκηνή, την εργασία, τη γειτονιά, σε στέκια νεολαίας και καταλήψεις, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στον πολιτισμό. Με αντάρτικες ενέργειες και απεργίες, με διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία, με καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και παραγωγή λόγου και αντιπληροφόρησης για όλα τα κοινωνικά ζητήματα, με άνοιγμα μετώπων αγώνα σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της φύσης, την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες, τον πόλεμο με το φασιστικό παρακράτος, τον εθνικισμό και κάθε μορφή εξαθλίωσης και εξουσίας· έδωσαν μορφή και υλική υπόσταση στο σύγχρονο επαναστατικό κίνημα.
Οι αναρχικοί/ες, οι οποίοι/ες χωρίς να το θέλουν και ουδέποτε το επιδίωξαν, αποτελούν εκ των πραγμάτων την πρωτοπορία του επαναστατικού κινήματος, μπόλιασαν τις αγωνιστικές παρακαταθήκες των κοινωνικών και ταξικών αγώνων όλου του περασμένου αιώνα, σε ηθικό – αξιακό, πρακτικό – οργανωτικό, πολιτικό και συντροφικό επίπεδο με πλατιά κομμάτια της κοινωνίας και ταυτόχρονα κατάφεραν να διατηρήσουν ζωντανή τη μνήμη και συνεχή την ιστορία της Επαναστικής Υπόθεσης. Όλα αυτά συντέλεσαν στην έκρηξη της μεγαλύτερης εξέγερσης στη μεταπολεμική ιστορία, με σκληρές οδομαχίες και σαμποτάζ σε κρατικούς καπιταλιστικούς στόχους, σε κάθε πόλη της χώρας, το Δεκέμβρη του 2008.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη
Στις 6 Δεκέμβρη 2008, οι ειδικοί φρουροί Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης, διερχόμενοι με περιπολικό από σημείο των Εξαρχείων όπου συχνάζει νεολαία, δέχονται ένα πλαστικό μπουκάλι νερό και μερικές βρισιές· η απάντησή τους..; αφού στάθμευσαν λίγο παρακάτω το περιπολικό, επέστρεψαν στο σημείο, όπου ο Κορκονέας εκτελεί με μία σφαίρα στην καρδιά τον 16χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Οι μπάτσοι μιλούν για πυροβολισμό στον αέρα και εξοστρακισμό της σφαίρας, η πολιτική ηγεσία για μεμονωμένο περιστατικό. Λίγες μέρες πριν είχαν προηγηθεί, οι δηλώσεις του υπουργού δημοσίας τάξης Β. Πολύδωρα, περί παιχνιδιών με τη φωτιά όσων αντιστέκονται στην αστυνομία, επειδή η αστυνομία κουβαλάει όπλα.
Η πολιτική ανάληψη ευθύνης μαρτυρά μια προμελετημένη κρατική εκτέλεση, τα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα, άσχετα αν οι κάθε λογής Κούγιες ωρύονταν περί του αντιθέτου στα τηλεπαράθυρα. Η πολιτική απόφαση ήταν σαφής: μηδενική ανοχή σε οποιονδήποτε αντιστέκεται στην κρατική κυριαρχία. Η σημειολογία του χώρου που πραγματοποιήθηκε η εκτέλεση και το νεαρό της ηλικίας του δολοφονημένου παιδιού, καταδεικνύουν τόσο τον πολιτικό χώρο που θα αποτελέσει πρωτεύοντα στόχο της καταστολής εν όψει τις επερχόμενης “οικονομικής κρίσης”, όσο και το ότι κυριολεκτικά ο καθένας μπορεί να βρεθεί νεκρός απο κρατικές σφαίρες.
Το τρομοκρατικό μήνυμα δεν πέρασε, εκείνη τη φορά, αντίθετα αποτέλεσε την αφορμή για τη μεγαλειώδη έκφραση των συναισθημάτων μεγάλης μερίδας των καταπιεσμένων μέσα από μια μαζικότατη εξέγερση σε όλη τη χώρα· επικίνδυνη στο σημείο να αναγκάσει την κυβέρνηση να απειλεί να κατεβάσει το στρατό στους δρόμους. Για πάνω από ένα μήνα το ποτάμι των εξεγερμένων, που υιοθέτησαν τα συνθήματα και τις πρακτικές των αναρχικών -εκδηλώνοντας έτσι και τη δυναμική των επαναστατικών ιδεών στην κοινωνία και κυρίως στη νεολαία- τσαλαπάτησαν με τις φωτιές σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους την πλαστή εικόνα συναίνεσης στην αστική δημοκρατία.
Σήμερα, στη μνημονιακή εποχή βιώνουμε ένα καθεστώς αυταρχισμού και καταστολής. Η “ουρά” που άφησαν, τόσο η καταστολή των αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων από τη στρατιωτικοποιημένη αστυνομία, όσο και η στρατιωτικού τύπου απαγορεύσεις με αφορμή τον κορωνοϊό, η καταστροφική πίστη σε εξουσιαστικά σχήματα (Σύριζα) που έσπειραν την απογοήτευση στο λαό και κυρίως η νέα ανθρωπιστική κρίση που έρχεται ως απότοκο της σμπαραλιασμένης οικονομίας και της αλυσοδεμένης αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας, στρώνουν το δρόμο ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που εγκαινιάστηκε με τον όρο “κράτος έκτακτης ανάγκης”. Ο συντελούμενος εκφασισμός ενός κομματιού της κοινωνίας προωθείται από τον εκφασισμό του κράτους, που δολοφονεί εν ψυχρώ μειονοτικούς πολίτες για να θεμελιώσει το δόγμα της νέας εποχής τύπου “Ελλάς – Ελλήνων – Νοικοκυραίων”, ως ασπίδα στις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις που έρχονται.
Εν κατακλείδι
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, ανάμεσα στα άλλα, αποτέλεσε την απόκτηση συμπυκνωμένης εμπειρίας για το κίνημα. Είδαμε πως η μακρόχρονη δουλεία μυρμηγκιού, με υπομονή και αφοσίωση, που είναι απαραίτητη για την εξάπλωση των ιδεών και την οργάνωση των “υποκειμενικών συνθηκών”, μπορεί να προκαλέσει ένα χείμαρρο γεγονότων σε συνδυασμό με τις “αντικειμενικές συνθήκες”. Με άλλα λόγια χρειάζεται πολλή δουλειά για να κρατήσουμε τη σπίθα αναμμένη αλλά μία σπίθα είναι εν δυνάμει μία πυρκαγιά. Είδαμε την κοινωνική δυναμική των επαναστατικών ιδεών και τη νομιμοποίηση της κοινωνικής αντιβίας από μεγάλο κομμάτι του λαού. Είδαμε ακόμα και πόσο πρέπει να ανεβεί ο πήχης των υποκειμενικών συνθηκών για το επόμενο άλμα στην επαναστατική κατεύθυνση.
Με πυξίδα την ιστορική πείρα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων ανοιγουμε το δρόμο για την κοινωνική επανάσταση, μέσα από την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη!
15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.
ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΠΑΝΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΟ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛ.ΑΣ, ΘΑ ΖΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΙΣΟΤΗΤΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023, 18.30 , Πλατεία Δημάδη
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΟΜΟΤΗΝΗ
Κάλεσμα σε πορεία μνήμης της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα. Παλιά νομική την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη.
ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΝΑ ΑΝΘΙΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΛΑΜΙΑ
ΧΑΛΚΙΔΑ
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΠΟΡΕΙΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 19:00 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ, ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ!
Το κείμενο καλέσματος:
15 ΔΕΚΕΜΒΡΗΔΕΣ ΜΕΤΑ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΑΚΟΜΑ) ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ
15 χρόνια πριν, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 και σε μια περίοδο έντονου κοινωνικού αναβρασμού και καταστολής 
(ξέσπασμα παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, φοιτητικά 2006-2007 για το νόμο-πλαίσιο Γιαννάκου, υπόθεση ζαρντινιέρας), ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τα πυρά των μπάτσων Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη, μέσα στα Εξάρχεια. Η δολοφονία του 15χρονου τότε Αλέξη, μπροστά στα μάτια των φίλων και συντρόφων του, ήταν η σταγόνα ή ο ωκεανός που ξεχείλισε το ποτήρι. Αμέσως ξέσπασαν αυθόρμητες συγκρούσεις με την αστυνομία σε όλη την επικράτεια. Όλο το υπόλοιπο διάστημα, σε σχεδόν όλη την Ελλάδα, δημιουργήθηκε ένα πολύμορφο κίνημα, ιστορικό προϊόν των ζυμώσεων της προηγούμενης δεκαετίας. Συνελεύσεις, πορείες, συγκρούσεις με τις μονάδες καταστολής, καταλήψεις σε δημόσια και μη κτίρια ξεπήδησαν παντού με την «κανονικότητα» στα κέντρα των πόλεων να σταματάει να υφίσταται.
15 Δεκέμβρηδες μετά η καταστολή του κράτους παραμένει εδώ, ισχυρότερη και πιο αναβαθμισμένη. Καινόυργιες μονάδες δημιουργήθηκαν (ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, ΔΡΑΣΗ κ.ά.) στρατοπεδεύοντας σαν ένστολοι – σερίφηδες σε όλη την πόλη, δέρνοντας και συλλαμβάνοντας κόσμο με κάθε αφορμή. Ακόμα και σε φαινομενικά «πιο ήσυχες πόλεις», όπως η Χαλκίδα, βιώνουμε ή γινόμαστε μάρτυρες αυτής της κατστολής. Θυμόμαστε όλες την πρόσφατη περίπτωση του διανομέα που ξυλοκοπήθηκε από τους λιμενόμπατσους, για μία παραβίαση του Κ.Ο.Κ. και ζούμε καθημερινά τα πεσίματα των μπάτσων σε πλατείες και μέρη που αράζουμε.
Η κρατική καταστολή, η οποία πολλές φορές δεν μένει μόνο σε συλλήψεις και ξυλοδαρμούς και οι δολοφονίες από 
κράτος και κεφάλαιο, αυξάνονται εκθετικά τα τελευταία χρόνια, αναδεικνύοντας έτσι την πλήρη απαξίωση ακόμα και των ίδιων μας των ζωών. Από το μαζικό έγκλημα στα Τέμπη και την Πύλο, εώς τις συχνές δολοφονίες και τους βασανισμούς από τα ένστολα καθίκια, όπως αυτός της 16χρονης αντιφασίστριας Β., στο Ηράκλειο, τα παραδείγματα είναι πολλά. Χαρακτηριστικά, δεν έχουμε ξεχάσει τον πρόσφατο βασανισμό του Κ. Μανιουδάκη από τα Τ.Α.Ε. Σούδας, με αποτέλεσμα τον θάνατο του, αλλά ούτε και τον βάναυσο ξυλοδαρμό του Β. Μάγγου, από τα ένστολα καθίκια έξω από τα δικαστήρια στο Βόλο για τις κινητοποιήσεις ενάντια στην ΑΓΕΤ, που οδήγησε σε ακόμα μια κρατική δολοφονία. Σε λιγότερο από τρια χρόνια έχουμε και τις δολοφονίες των εφήβων Ρομά Σαμπάνη – Φραγκούλη – Μιχαλόπουλου. Κόντρα στο κρατικό αφήγημα που θέλει τα Ρομ άτομα εγκληματικά και επικίνδυνα, χτίζοντας ιστορίες για οπλοφορίες, εκπυρσοκροτήσεις και «αντικοινωνικές συμπεριφορές», εμείς γνωρίζουμε πως η φύση αυτών των δολοφονιών είναι βαθιά ταξική και αντιτσιγγάνικη, με τον μόνο επικίνδυνο να είναι το κράτος και οι μπάτσοι του.
Επιπλέον η θανατοπολιτική των pushbacks και η αντιμεταναστευτική πολιτική, που εφαρμόζεται από το ελληνικό κράτος και την Ε.Ε., με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη μαζική δολοφονία μεταναστ(ρι)ών στα ανοικτά της Πύλου, συμπληρώνουν το παζλ των κρατικών δολοφονιών, οδηγόντας σε εκατοντάδες νεκρούς ετησίως, στα θαλάσσια σύνορα και τον Έβρο. Οι μετανάστ(ρι)ες ακόμα και αν καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα και δεν βρεθούν σε κάποιο κέντρο κράτησης, δολοφονούνται μέσα ή έξω από τα τμήματα από τους μπάτσους και τους φασίστες , όπως στις περιπτώσεις του Εμπουκά στο Α.Τ. Ομονοίας ή του Petrit Ziffle, στη Λευκίμη Κέρυρας.
Παράλληλα με όλη αυτή την καταστολή που δέχονται τα κατώτερα κοινωνικά και ταξικά στρώματα και ο αγωνιζόμενος κόσμος, βλέπουμε το κράτος να σφυράει αδιάφορα στις φασιστικές φιέστες και συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνται ανενόχλητες, όπως αυτή της 1ης Νοεμβρίου. Ένα κράτος που όχι μόνο δεν τις εμποδίζει αλλά κάνει και πλάτες στις επιθέσεις που πραγματοποιούνται, μέσω αυτών. Αυτό φυσικά είναι κάτι που δεν μας κάνει εντύπωση, διότι γνωρίζουμε πολύ καλά πως κράτος και φασίστες πάντα θα πάνε χέρι χέρι.
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΕ ΔΙΑΡΚΕΙΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ, ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΠΟΡΕΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΩΝ ΡΟΜ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
Αυτόνομη Συλλογικότητα Έυβοιας
Α.Σ.Ε. Φουγάρο
Ανάποδος Χαλκίδας
ΜΥΤΙΛΗΝΗ
Συγκέντρωση, Τετάρτη 06 Δεκεμβρίου 2023στις 18:00 στην Πλατεία Σαπφούς
Αυτόνομο Στέκι Μυτιλήνης
ΚΕΡΚΥΡΑ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ, Η ΜΑΓΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ/ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 6/12, 19:00, ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ (Ι.ΚΑΒΥΡΗ 6)
15 χρόνια έχουν περάσει από την μεγαλειώδη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Μια εξέγερση που αποτέλεσε 
σημείο καμπής στην σύγχρονη ιστορία του εγχώριου ριζοσπαστικού κινήματος. Ο Δεκέμβρης αποτέλεσε το ξέσπασμα της συσσωρευμένης οργής γύρω από ένα σαθρό πολιτικό – οικονομικό σύστημα, με αποκορύφωμα την δολοφονία του αναρχικού 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το ένστολο κάθαρμα Ε. Κορκονέα. Η εξέγερση αυτή αμφισβήτησε έμπρακτα την εξουσία, το κράτος και τους μηχανισμούς του, γαλουχώντας μια νέα γενιά αγωνιστών που δεν σκύβει το κεφάλι, αλλά αντιστέκεται και συγκρούεται ευθέως με το καθεστώς του θανάτου, της φτώχειας, της καταστολής και της εξαθλίωσης που προσπαθεί να επιβάλλει η κυριαρχία. Η εξέγερση του 08 ήταν το καύσιμο και ο πυροκροτητής για την όξυνση της αντικρατικής και αντικαπιταλιστικής πάλης τα επόμενα χρόνια, των μαζικών κοινωνικών – ταξικών αγώνων που ακολούθησαν. 15 χρόνια μετά, ως αγωνιζόμενοι/ες οφείλουμε να διαφυλάξουμε στην συλλογική μνήμη τα πολλαπλά νοήματα και συμπεράσματα που παρήγαγε αυτό το μεγαλειώδες εξεγερσιακό γεγονός της εποχής μας και φέρνοντας τα στο σήμερα να αναθερμάνουμε την φλόγα της εξέγερσης ως το πιο επιτακτικό καθήκον μας στο εδώ και τώρα.
15 χρόνια μετά, τα θύματα της κρατικής καταστολής αυξάνονται και οι δολοφονημένοι νεκροί μας ζητούν δικαίωση. Από τη δολοφονία του Β. Μάγγου, των παιδιών Ρομά Κ.Φραγκούλη, Ν. Σαμπάνη, Χ.Μιχαλόπουλου, του Κ. Μανιουδάκη στην Σούδα, μέχρι την πολύνεκρη δολοφονία μεταναστών στο ναυάγιο της Πύλου, η δολοφονική μανία του κράτους και των πραιτωριανών του περνά σαν 
οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές των φτωχών, των αδύναμων, των περιθωριοποιημένων. 15 χρόνια μετά, το κράτος επιχειρεί να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς τρομοκρατίας, ακραίας καταστολής και θανάτου, όπου οι ζωές των καταπιεσμένων θα αφαιρούνται αναίμακτα. Όσο η λίστα των κρατικών δολοφονιών μεγαλώνει, κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να εμπεδώσουν στους καταπιεσμένους την «μοίρα» που τους επιφυλάσσουν. Και αυτό σημαίνει, καταστολή, εκμετάλλευση, εξαθλίωση, θάνατος. Σημαίνει να ματώνεις , κυριολεκτικά και μεταφορικά, στα εργασιακά κάτεργα για ψίχουλα. Σημαίνει να θαλασσοπνίγεσαι στο Αιγαίο για ένα κομμάτι χαρτί. Σημαίνει να δολοφονείσαι για ένα εισητήριο και λίγη βενζίνη. Σημαίνει ανοιγμένα κεφάλια και ξυλοδαρμός άμα διαδηλώνεις ‘η απεργείς. Σημαίνει το όπλο του μπάτσου να σε στοχεύει και να πυροβολεί άμα ανήκεις σε μειονότητα ή είσαι μετανάστης. Με άλλα λόγια, τα τσιράκια του κράτους και του κεφαλαίου κάνουν την βρώμικη δουλειά για να εμπεδώσουμε την διαρκή ταξική υποτίμηση, για να υποταχθούμε στην μπότα της κρατικοκαπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η όξυνση της καταστολή έρχεται να διασφαλίσει την διατήρηση της εξουσίας και του status quo, την συνέχιση της εκμετάλλευσης και την πλήρη υποταγή, όσο το αίμα μας πλουτίζει τους ισχυρούς.
Στο σήμερα, λοιπόν, η ολομέτωπη επίθεση στην εργατική τάξη πρέπει να ειδωθεί ως το παράγωγο των συνεχών δομικών κρίσεων του καπιταλιστικού συστήματος, με αποκορύφωμα το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η όξυνση της καταστολής δεν είναι τίποτα αλλό παρά ο εκβιασμός της ταξικής σκλαβιάς για την συνέχιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είναι η μπότα των κεφαλαιοκρατών που επιδιώκει να λιώσει τα κεφάλια των καταπιεσμένων όταν σηκώνουν ανάστημα, όταν αντιστέκονται, όταν εξεγείρονται. Είναι το ξύλο και τα χημικά σε πορείες, απεργίες, είναι η εκκένωση καταλήψεων, οι κατά παραγγελία δικογραφίες σε αγωνιστές, οι σκευωρίες, οι φασιστικές επιθέσεις, η αγαστή συνεργασία κράτους παρακράτους για το τσάκισμα των αγωνιζομένων προς όφελος των συμφερόντων των καπιταλιστών. Η καταστολή είναι ο εκβιασμός της κοινωνικής ειρήνης, όσο κράτος και κεφάλαιο μας κλέβουν τις ζωές.
Να μην ζήσουμε σαν δούλοι. Να μην θρηνήσουμε άλλους νεκρούς. 15 χρόνια μετά, και την φετινή 6η Δεκέμβρη οφείλουμε να βρεθούμε στο δρόμο του αγώνα, γιατί οι νεκροί μας ζούνε μέσα από τους αγώνες μας, γιατί το αίμα τους θα πληρωθεί και το δίκιο θα κριθεί μόνο στο δρόμο. 15 χρόνια μετά, δεν ξεχνάμε την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου, δεν ξεχνάμε κανέναν νεκρό μας, δεν ξεχνάμε την δολοφονική φύση του ίδιου του εξουσιαστικού, εκμεταλλευτικού συστήματος. 15 χρόνια μετά, η φλόγα του Δεκέμβρη θα παραμείνει αναμμένη, κόντρα στην ματαίωση και απογοήτευση, κόντρα στην τρομοκρατία και την καταστολή. Ο δρόμος ανοίγει προχωρώντας. Στην συλλογική μνήμη απέθαντοι οι νεκροί μας, λάβαρο υψωμένο στους αγώνες που θα δώσουμε, για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας. Για την νίκη της ζωής, κόντρα στον θάνατο.
Συνέλευση Κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου
*Αφίσα και φλαιερακι που κυκλοφορεί στις γειτονιές της Αλεξανδρούπολης
Την Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται 15 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου 
Γρηγορόπουλου, παιδί 15 χρονών, από τις σφαίρες του υπηρεσιακού όπλου του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονεα.
Αυτό που θα ακολουθήσει είναι κάτι πρωτόγνωρο. Χιλιάδες ανθρώπων ξεχύνονται στους δρόμους ζητώντας δικαιοσύνη, ενάντια σε ένα σύστημα πολιτικής διαφθοράς, δημοσιογραφικής ασυδοσίας και αστυνομικής βαρβαρότητας.
Εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές νιώθουν ότι σκότωσαν το μέλλον τους και την ίδια τους τη ζωή.
Επί μήνες αυτό που λαμβάνει χώρα όχι μόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε σχεδόν όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας είναι αυτό που θα μείνει γνωστό ως τα γεγονότα του Δεκέμβρη.
Κανένας Δεκέμβρης δεν τελείωσε ποτέ!
Με αφορμή την επέτειο αυτή αλλά και τις συνεχιζόμενες δολοφονίες Ρομα, του Κώστα Μανιουδάκη στα Χανιά και των δεκάδων περιστατικών βίας και ατιμωρησίας από την πλευρά της ελληνικής αστυνομίας, θα προβάλουμε αυτή την Τετάρτη, στις 7μμ στο χώρο μας (Χορτατσων 7), το ντοκιμαντέρ “Αστυνομική βία και ψυχικό τραύμα”, δημιουργός του οποίου είναι η Χρύσα Λύκου/ Xrisa Lykou.
Μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση.
Λίγα λόγια για το ντοκιμαντέρ:
Το ντοκιμαντέρ αυτό συνομιλεί με τη ρωγμή που αφήνει το ψυχικό τραύμα της αστυνομικής βίας μέσα από τις ιστορίες που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία.
Οι οικογένειες του Κώστα Φραγκούλη και του Νίκου Σαμπάνη οι οποίοι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από ένστολους της ΕΛΑΣ, ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου που βασανίστηκε από τις αστυνομικές αρχές στον Βόλο καθώς και επιζώντες από την αστυνομική αυθαιρεσία καταθέτουν το βίωμα, το πένθος τους και την ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης.
Στη διαδρομή της εξιστόρησης της μνήμης τους, πλαισιώνονται από επιστήμονες που φωτίζουν πολύπλευρα τις πτυχές του τραύματος στο οποίο υποβλήθηκαν βίαια.
Μαρτυρίες (με αλφαβητική σειρά)
Γούλας Λάμπρος (Θύμα αστυνομικής βίας στα Εξάρχεια)
Λώλος Μάριος (Φωτορεπόρτερ – Θύμα αστυνομικής βίας)
Μάγγος Γιάννης (Πατέρας Βασίλη Μάγγου θύματος αστυνομικής βίας)
Μπόλαρη Τατιάνα (Φωτορεπόρτερ – Θύμα αστυνομικής βίας)
Παπαζαχαρουδάκης Άρης (Θύμα αστυνομικής βίας στη ΓΑΔΑ)
Σαμπάνης Γιάννης (Πατέρας Νίκου Σαμπάνη θύματος αστυνομικής βίας)
Σαμπάνη Μαρία (Μητέρα Νίκου Σαμπάνη θύματος αστυνομικής βίας)
Φραγκούλης Παύλος (Πατέρας Κώστα Φραγκούλη θύματος αστυνομικής βίας)
Φραγκούλης Σάββας (Παππούς Κώστα Φραγκούλη θύματος αστυνομικής βίας
Αλέξανδρος (Θύμα αστυνομικής βίας στην πλατεία Νέας Σμύρνης)
Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά)
Παπαϊωάννου Κωστής (Διευθυντής Σημείου για τη μελέτη της ακροδεξιάς)
Παπαρρούσου Άννυ (Δικηγόρος)
Τσουκαλά Νατάσα (Ομότιμη Καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Université Paris-Saclay)
Χρηστίδη Έλενα-Όλγα (Ψυχολόγος, επιστημονική υπεύθυνη Orlando LGBT)
Συντελεστές
Έρευνα – Συνεντεύξεις: Χρύσα Λύκου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παναγιωτακόπουλος
Μοντάζ: Βαγγέλης Παναγιωτακόπουλος, Χρύσα Λύκου
Ηχοληψία: Διονύσης Αντύπας
Κάμερα: Πάνος Λαμπρόπουλος
Διεύθυνση παραγωγής: Χρύσα Λύκου
Τη μουσική έγραψε ο Κωσταντής Παπακωνσταντίνου
