Η ασταμάτητη πολεμική μηχανή και οι κινήσεις εναντίον της με φόντο την Παλαιστίνη

Εκδήλωση-συζήτηση με αφορμή το ζήτημα της Παλαιστίνης, τον συνεχόμενο επεκτατισμό του κράτους του Ισραήλ σε βάρος κυρίως αραβόφωνων Παλαιστινίων και των περιοχών όπου διαμένουν, πραγματοποιήθηκε στην ΣΘΕ του ΑΠΘ το Σάββατο 02/12 από την Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης Ανάρες. Πέρα από την γεωπολιτική σκοπιά των εξελίξεων, δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στην ταξική- διεθνιστική ανάλυση αυτών, αναγνωρίζοντας το κράτος ως την εμπροσθοφυλακή του κεφαλαίου, δηλαδή ως την οντότητα η οποία διαφυλάττει την κυριαρχία του κεφαλαίου επί των καταπιεσμένων.

Το ισραηλινό κράτος, με την πολιτική που ασκεί απέναντι στους Παλαιστίνιους, αντιμετωπίζοντας τους ως πλεονάζον πληθυσμό καταστρατηγεί κάθε αξίωση στην (αξιοπρεπή) ζωή. Όπως ακριβώς ανέφεραν οι τρεις παλαιστίνιοι αγωνιστές που συμμετείχαν στην εκδήλωση, η αρπαγή των σπιτιών, οι φυλακίσεις χιλιάδων ανθρώπων που αντιστέκονται στην εκδίωξη από τον τόπου που διαμένουν, το «κλείσιμο» ή «άνοιγμα» των παροχών νερού, καυσίμων, τροφίμων, ρεύματος ακόμη και ανθρωπιστικής βοήθειας κατά βούληση από το ισραηλινό κράτος, συνιστούν μαζικό έγκλημα εναντίον πληθυσμών και μάλιστα όχι μόνο σε συνθήκες πολέμου, αλλά σε μία μάχη ενός κράτους με έναν πληθυσμό.

Η συνεχής πολεμική κατάσταση στην Γάζα, η οποία χαρακτηρίστηκε από τους παλαιστίνιους ομιλητές υπαίθρια φυλακή, είναι πια μια συνηθισμένη εικόνα για τον δυτικό κόσμο, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ακριβής ενημέρωση της κατάστασης ακόμη και σε κρίσιμες περιόδους όπως τώρα. Με μία ιστορική αναδρομή πριν και μετά την αναγνώριση του ισραηλινού κράτους, οι παλαιστίνιοι αγωνιστές μετέφεραν την εικόνα της Γάζας και Δυτικής Όχθης καταλήγοντας στο 2005 και στην αρχή της δράσης της Χαμάς, που όντας πια κυβέρνηση δέχεται την δημιουργία κράτους της Παλαιστίνης. Το 2007 μετά τον φονικό αποκλεισμό της Γάζας όσα περάσματα υπάρχουν είναι πλέον κλειστά και ελέγχονται από ισραηλινές δυνάμεις. Δημιουργούνται υπόγεια τούνελ μέσα από τα οποία γίνονται μεταφορές ακόμη και προϊόντων πρώτης ανάγκης, που προέρχονται από την Αίγυπτο με αποτέλεσμα πλήθος εργατών που δούλευαν για ώρες κάτω από την γη να οδηγούνται σε θάνατο.

Στην Δυτική Όχθη η κατάσταση δεν διαφέρει από εκείνη της Γάζας. Η ισραηλινή κατοχή έχτισε τοίχο που την περικυκλώνει, την απομονώνει από τον υπόλοιπο κόσμο και εξασφαλίζει ότι ο έλεγχος του θα βρίσκεται στις ισραηλινές δυνάμεις και σε ορισμένες περιπτώσεις στην συνεργαζόμενη Παλαιστινιακή Αρχή χωρίς όμως η τελευταία να έχει οποιαδήποτε εξουσία στον ισραηλινό στρατό. Σύμφωνα με τους παλαιστίνιους αγωνιστές η μετακίνηση από την μία πόλη στην άλλη εντός της Δυτικής Όχθης προϋποθέτει το πέρασμα από όλες τις στρατιωτικές βάσεις όπου οι Παλαιστίνιοι υφίστανται εξευτελιστικούς ελέγχους, πολύωρες κρατήσεις, ανακρίσεις και βασανισμούς του ισραηλινού στρατού.

Προκύπτει σχεδόν αυτονόητα το συμπέρασμα πως απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές οι Παλαιστίνιοι/ες θα αντιστέκονται βίαια, όπου αυτό είναι εφικτό, καθώς όπως ανέφεραν οι παλαιστίνιοι ομιλητές στην Δυτική όχθη δεν μπορεί να υπάρξει εύκολα αντίσταση λόγω της απαγόρευσης όπλων αλλά και της συνεργασίας της Παλαιστινιακής Αρχής με τις ισραηλινές δυνάμεις. Ωστόσο η παλαιστινιακή αντίσταση έχει λάβει διάφορες μορφές, όπως απεργίες, ειρηνικές διαμαρτυρίες, βίαιες ή και ένοπλες συγκρούσεις με τον ισραηλινό στρατό και την συνεργαζόμενη Παλαιστινιακή Αρχή με τις ισραηλινές δυνάμεις να απαντούν με ακατάπαυστους βομβαρδισμούς.

Στην ερώτηση για το αν το όραμα της Χαμάς είναι προοπτική απελευθέρωσης για τον παλαιστινιακό λαό, απάντησαν πως αν και αυτή αποτελείται από προνομιούχα μέλη που διαθέτουν και τα υλικά μέσα (όπλα, χρήμα κ.α.), η ηγεσία της αντίστασης είναι στην οργάνωση της Χαμάς. Όμως οι προλετάριοι που συντάσσονται με αυτήν αποσκοπούν στη διεκδίκηση βασικών δικαιωμάτων, τονίζοντας πως σχεδόν δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Στο τελευταίο σκέλος της εκδήλωσης συζητήθηκαν ζητήματα που τέθηκαν από την πλευρά της εκδήλωσης. Ένα από αυτά ήταν ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός αλλά και η γενικότερη συνεχής ύπαρξη κλίματος προετοιμασίας πολέμου στο εσωτερικό πολλών χωρών, αλλά και η διεξαγωγή άλλων τόσων (Ρωσία, Ουκρανία, Αρμενία, Παλαιστίνη) που αποτελούν τόσο οικονομική-πολιτική «διέξοδο» για το καπιταλιστικό σύστημα, όσο και ευκαιρία απόλυτης (εξαναγκαστικής ή και εθελούσιας) πειθάρχησης και συστράτευσης των πλατιών μαζών της κοινωνίας. Όπως αναφέρεται στην μπροσούρα της Ομάδας Δράσης και Αλληλεγγύης Ανάρες, σε ότι αφορά τις πρακτικές του ελληνικού έθνους-κράτους παρατηρούμε ότι αυτό αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως «εισβολείς» και «ασύμμετρη/υβριδική απειλή», μετατρέποντας από το 2020 και μετά την στρατιωτική-ανθρωπιστική διαχείριση των μεταναστών σε αμιγώς στρατιωτική. Επιπλέον συνάπτει πολεμικές-δολοφονικές συμφωνίες με κράτη όπως Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο και παραμένει πάντα συνεπές στις βλέψεις του και σαν μέλος του ΝΑΤΟ, με συμμετοχή σε επιχειρήσεις και τεράστιες δαπάνες σε εξοπλισμούς. Παράλληλα, αξίζει να σημειωθεί ότι το ισχυρότατο ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο βγαίνει κερδισμένο από τον πόλεμο στην Ουκρανία, έχοντας οικονομικές συμφωνίες με Ρωσία-Λευκορωσία για την μεταφορά φυσικού αερίου και παράλληλα έχοντας την στρατιωτική κάλυψη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.

Η σφαγή στην Παλαιστίνη είναι το τελευταίο μόνο στιγμιότυπο από την έξαρση των πολεμικών αναμετρήσεων του σύγχρονου καπιταλισμού. Το παράδειγμα του κράτους του Ισραήλ που ισοπεδώνει πληθυσμούς, αποτελεί οδηγό για την καπιταλιστική Δύση. Η στρατιωτικοποίηση της κοινωνικής ζωής, οι εξοπλισμοί, η «αντιτρομοκρατική» υστερία, οι αποκλεισμοί πληθυσμών, οι πρακτικές απαρτχάιντ σε εθνοτικές και θρησκευτικές πληβειακές ομάδες, αποτελούν, άλλωστε, ήδη το καθημερινό παρόν τόσο στην δική μας βαλκανική γεωγραφία, όσο και στην πλειοψηφία των καπιταλιστικών κρατών. Αν δεν θέλουμε οι πόλεμοι του κεφαλαίου, όπως στην Παλαιστίνη, να συνεχίζονται και να διευρύνονται, αν δεν θέλουμε να ζήσουμε σαν δούλοι ή να πεθαίνουμε σαν κρέας κάτω από τις ερπύστριες των πολέμων τους, τότε ο δρόμος της διεθνιστικής και ταξικής αντιπαράθεσης είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίος. Είναι επιβεβλημένος από την ίδια την κοινωνική και ιστορική συνθήκη.