Αντιστεκόμαστε στην ακρίβεια και στα αντεργατικά νομοσχέδια
Διεκδικούμε αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας
Είναι πλέον δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι δυσκολεύονται ή αδυνατούν να βγάλουν τον μήνα με τον μισθό τους. Η ακρίβεια να οδηγεί τους εργαζομένους στο κυνήγι της προσφοράς. Να πηγαίνουν σε δυο ή τρία σούπερ μάρκετ για να κατορθώσουν να καλύπτουν τις καθημερινές τους ανάγκες. Φτάνοντας στο τραγικό, το κωμικό πλέον δεν υφίσταται, σημείο ένα μπουκάλι ουίσκι να κοστίζει το ίδιο ή ακόμα και φθηνότερα από ένα μπουκάλι λάδι. Το κόστος μετακίνησης να αυξάνεται συνεχώς με φαιδρές δικαιολογίες από την κυβέρνηση που ουσιαστικά επιτίθεται με κάθε τρόπο στους εργαζόμενους. Η αδυναμία πληρωμής λογαριασμών οδηγεί σταδιακά σε ενεργειακή φτώχεια. Με εξωφρενικές απαιτήσεις για να νοικιάσεις ένα διαμέρισμα αξιοπρεπές. Με νοίκια ή δόσεις δανείων που εξαφανίζουν τις περισσότερες φορές το μισό και παραπάνω από έναν μέσο μισθό.
Ψηφίζοντας εργατικούς νόμους βδελύγματα που ακυρώνουν δώδεκα (12) ολόκληρα χρόνια εργασιακής εμπειρίας όπου κανείς και καμία δεν θα έχει το δικαίωμα πλέον να απαιτήσει την αύξηση που δικαιούται γιατί απλά με μια μονοκοντυλιά όλη η εργασιακή μας ζωή όσον αφορά τον μισθό μας θα αρχίσει από το 2024.
Η συνεχής ύπουλη προώθηση της «απελευθέρωσης» της Κυριακής και των «απελευθερωμένων» ωραρίων καθ’ υπόδειξη των μεγαλοεπιχειρηματιών και των βιομηχάνων. Τις Κυριακές και το 8ωρο που με το αίμα των εργαζομένων, κυριολεκτικά, κατοχυρώθηκε εδώ και δεκαετίες.
Μέσα σε αυτό το κλίμα απροκάλυπτης και αναίτιας επίθεσης εναντίον των εργαζομένων πρέπει να σταθούμε όρθιοι και όρθιες και να παλέψουμε. Το Σωματείο Εργαζομένων του Βιβλιοπωλείου Πολιτεία θα αρχίσει τις διαπραγματεύσεις για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με την Διοίκηση του Βιβλιοπωλείου. Για την διεκδίκηση αύξησης στους μισθούς. Την πραγματική αναγνώριση των τριετιών για όλη την εργασιακή εμπειρία των εργαζομένων και να μην θεωρηθεί δεδομένο ότι δώδεκα χρόνια εργασίας δεν υπήρξαν ποτέ. Για την βελτίωση της εργασιακής μας καθημερινότητας. Ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο τη συζήτηση για τις ανάγκες μας. Στοχεύοντας, μεταξύ άλλων, στην άδεια εμμήνου ρύσεως, που πανευρωπαϊκά αποτελεί αίτημα των εργαζόμενων γυναικών και ήδη στην Ισπανία κατακτήθηκε. Μια άδεια που από το 1947 υπάρχει στην Ιαπωνία. Από το 2003 στην Ινδονησία. Στην Νότια Κορέα και στο Βιετνάμ από το 2021. Στην Ταιβάν πρόσφατα καθώς και στην Ζάμπια.
