Η ΜΑΝΑ της Zackie: “Υπόσχεση” απέναντι από τα κτήνη που σκορπούν μίσος και θάνατο

Υπόσχεση

Τούτη την ώρα παίρνεις τις τελευταίες σου ανάσες. Τα χέρια σου στάζουν αίμα. Το δικό σου αίμα. Στο σώμα σου έχουν καρφωθεί κομμάτια γυαλιού και το κεφάλι σου έχει δεχθεί πάμπολλα χτυπήματα και πονάει φριχτά. Δέχεσαι συνεχώς πλήγματα και το σώμα σου σέρνεται πάνω στο πεζοδρόμιο και πέφτει κάτω με φόρα. Τα χέρια σου είναι δεμένα πισθάγκωνα και δεν μπορείς να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με αέρα.

Αναρωτιέσαι γιατί δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις, να επουλώσεις τις πληγές σου. Να πας στο σπίτι σου όπου έχεις αφήσει την προετοιμασία του μεσημεριανου φαγητού στη μέση και όπου σε περιμένει ο αγαπημένος σου Σνουπυ. Θες τόσο πολύ να τον σφίξεις στην αγκαλιά σου και να ξεχάσεις όλη τη βαρβαρότητα που έζησες. Ξέρεις πολύ καλά ποιοι σε έφεραν στο θάνατο. Αυτοί που πάντα σε κυνηγούσαν, τρομοκρατούσαν, χλεύαζαν και μισούσαν γιατί είσαι εσύ, και είσαι περήφανος κι αληθινός. Τα γνωρίζεις καλά αυτά τα ανθρωπόμορφα θεριά. Τα έχεις δει, τα έχεις μυρίσει, έχεις ακούσει τα ουρλιαχτά τους και έχεις παλέψει μαζί τους. Γι’ αυτό σε σκότωσαν. Δεν άντεξαν που σήκωσες το μικρό σου ανάστημα και τους έφτυσε στα μούτρα. Δεν άντεξαν τη δύναμη του μυαλού σου, την ανιδιοτέλεια των πράξεων σου, την ασίγαστη φωνή σου και το ελεύθερο πνεύμα σου.

Τούτη την ώρα, η καρδιά μου σταματά να χτυπά για να δώσει παλμούς στη δική σου. Τούτη την ώρα, φυσάω την ανάσα μου όσο πιο δυνατά μπορώ για να φτάσει σε σένα αλλά είμαι πολύ μακριά . Προσπαθώ να αφαιρέσω τα γυαλιά από το σώμα σου αλλά είναι τόσα πολλά. Τούτη την ώρα, βλέπω κι εγώ τα βλέμματα των θεριών και καταλαβαίνω ότι ο πόλεμος άρχισε. Και σου υπόσχομαι ότι θα παλέψω με τις μικρές μου δυνάμεις, θα φωνάξω με τη αδύναμη φωνή μου και θα τρέξω με τα κουρασμένα μου πόδια για να σταθώ κι εγώ απέναντι από τα κτήνη που σκορπούν μίσος και θάνατο.