Κυριακή 20 Αυγούστου, του μήνα που ως γνωστόν δεν υπάρχουν ειδήσεις, ο Γιώργος Φλώρος, 40χρονος ανάπηρος από τροχαίο δυστύχημα που κινούνταν με το αμαξίδιο του και με τα δύο σκυλιά του στη Λεωφόρο Σουνίου έπεσαν θύματα ενός 87χρονου οδηγού που κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα.
Για όσους εξακολουθούν να διαθέτουν και την ελάχιστη κριτική σκέψη αυτός ο φόνος προφανώς δεν αποτελεί «ατύχημα», όπως βαφτίζονται στη χώρα μας όλα τα τροχαία εγκλήματα.
Ούτε μπορεί να συρρικνωθεί στη σχέση θύτης – θύμα. Ο 87χρονος και η υπερβολική ταχύτητα προφανώς δεν είναι αθώοι του αίματος. Ούτε όσοι επιτρέπουν – ενθαρρύνουν- επιβάλουν την οδήγηση από τον οποιονδήποτε (με ή χωρίς δίπλωμα) και την παραβίαση των ήδη υψηλών ορίων ταχύτητας.
Ο γηραιός κάγκουρας που έσπειρε το θάνατο στο πέρασμα του αποτελεί το ιδεώδες του ύστερου ελληνικού πολιτισμού. Να οδηγώ παραβατικά – επιθετικά, από τα νιάτα μου μέχρι τα βαθιά μου γεράματα. Να μην υπολογίζω και να μην σέβομαι τον «άλλο».
Ο 87χρονος που διεκπαιρέωσε αυτή τη μαζική δολοφονία είναι ένα απλό μέλος του εκτελεστικού αποσπάσματος. Ο φόνος του Γιώργου είναι μια ακόμα πράξη αντιποίνων ενάντια στους Ανθρώπους με Αναπηρία και σε κάθε άλλον που θεωρείται από την εξουσία παρείσακτος στο δίκτυο της κυκλοφορίας και στα πολεοδομικά σχέδια που έχουν υλοποιηθεί με κριτήριο το κέρδος, την κυκλοφορία των ιδιωτικών μηχανοκίνητων μέσων και το πρότυπο του «Υγιούς – Επιθετικού – Αρσενικού».
Τα κροκοδείλια δάκρυα στα ΜΜΕ δεν θα καλύψουν κι αυτό το έγκλημα.
Το πογκρόμ τροχαίων εγκλημάτων συνεχίζεται αδιάλειπτα.
Η κυκλοφοριακή τρομοκρατία έχει εμπεδωθεί, όχι μόνο σαν πολιτική βούληση, όχι μόνο σαν νομικό οπλοστάσιο, αλλά και σαν κοινωνική συνείδηση.
Για τους φόνους των παιδιών φταίνε τα παιδία που δεν πρέπει να κυκλοφορούν.
Για τους φόνους των πεζών φταίνε οι πεζοί που παρενοχλούν τα ΙΧ.
Για τους φόνους των ποδηλατών φταίνε οι ποδηλάτες που δεν προσέχουν τα αυτοκίνητα.
Για τους φόνους των Ανάπηρων φταίνε οι Ανάπηροι που δεν πρέπει να κυκλοφορούν. Είναι δυνατόν να τους βάζουμε τόσα εμπόδια και αυτοί να επιμένουν να βγαίνουν απ τα σπίτια τους;
Μια πόλη, μια χώρα που έχει επιβάλει τον αποκλεισμό και έχει νομιμοποιήσει την τιμωρία, ακόμη και τον θάνατο σε όσους προσπαθούν να σπάσουν αυτό τον αποκλεισμό.
Ήδη από την πρώτη στιγμή, ο εισαγγελέας έδωσε τηλεφωνική(!) εντολή (τροχαίο as usual) να αφεθεί ελεύθερος ο δράστης: πολύ νέος ακόμα για να οδηγεί, πολύ μεγάλος για να τιμωρηθεί… Ελεύθερος, και με το δίπλωμα του στην τσέπη…
Από αύριο τα συνήθη κοράκια θα αρχίσουν την αντιστροφή της πραγματικότητας: τι ήθελε ο Γιώργος στο δρόμο, τι λέει ο ΚΟΚ, τι είδε ένας αυτόπτης που πέρασε δυο ώρες μετά, το δράμα της οικογένειας του δράστη, η θλίψη των αρμοδίων, ποτέ ξανά, ατύχημα… «ΑΤΥΧΗΜΑ».
«Άτυχος». Άτυχος ο Γιώργος, αυτό είναι, επιτέλους το καταλάβαμε.
Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του Γιώργου, τους φίλους του σ όσους τον γνώρισαν και τον αγάπησαν.
Για μας θα παραμείνει πάντα πηγή έμπνευσης στον αγώνα για την διεκδίκηση του δημόσιου χώρου, την ισότιμη αντιμετώπιση όλων, για μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς, τον αγώνα για Ζωή.
