Ηχηρή η καταγραφή του ακρο-δεξιό-νεοφιλελεύθερου φάσματος, αλλά χαρακτηριστικές η αυξανόμενη εκλογική αποχή και η αφασία της αριστεράς. Όπως και η αναζήτηση χώρων απεύθυνσης για εναλλακτικές μορφές αντιεξουσίας, εδαφικοποίηση των αγώνων, επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου, δημιουργία καταστάσεων πέρα από καπιταλισμό και κράτος.
Είναι αρνητικότερο για τις πολιτικές και κοινωνικές τάσεις το αποτέλεσμα των δεύτερων κοινοβουλευτικών εκλογών; Στην ουσία αποτυπώνει αυτό που διαπιστώναμε στην ερμηνεία του αποτελέσματος της προ μηνός εκλογικής αναμέτρησης: την πολιτικο-διαχειριστική στροφή συντεχνιακού τύπου δεξιότερα, όπως τη σηματοδότησε η τοποθέτηση της μεγάλης μάζας των μικροαστών σε αυτόν τον τόπο τοποθετούμενη υπέρ του τρίπτυχου: νόμος-ταξη / πατρίς-θρησκεία-οικογένεια / αναπτυξιολαγνεία. Και το αποτέλεσμα ήταν προκαθορισμένο, έχοντας κατασκευάσει ένα αλλοτριωμένο ατομικιστικό όν, μέσα στο φόβο που έχουν ενσπείρει και επιλέγοντας μια μικροασφαλή κανονικότητα.
Αυτά, παράλληλα με την αποικιοποίηση του καπιταλιστικού φαντασιακού, οδήγησαν τους μικροαστούς να καταπίνουν το δόλωμα της ανάπτυξης, πιστεύοντας ότι μέσα σε αυτήν θα βολευτούν κι αυτοί. Αγνοώντας ότι μιά τέτοια πορεία είναι βαμμένη με το αίμα της έντασης της κοινωνικής εκμετάλλευσης και της καταστροφής του περιβάλλοντος. Κοινωνία και φύση βρίσκονται σταθερά στο στόχαστρο του καπιταλιστικού συστήματος παγκοσμίως και υλοποιείται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στα επιμέρους κράτη. Με την επιβίωση του συστήματος να περνάει μέσα από την καταστροφή της κοινωνίας και του φυσικού περιβάλλοντος.
Σίγουρα τα ποσοστά του 55% συνολικά του ακρο-δεξιο-νεοφιλελεύθερου φάσματος είναι ηχηρά. Όμως συντριπτικά το εκλογικό σώμα δεν εκφράζεται υπέρ κομμάτων που όχι μόνο δεν αμφισβητούν τον καπιταλισμό, αλλά ούτε καν αυτήν την ανάπτυξη που οδηγεί στην καταστροφή; Η συνέχεια της ίδιας διακυβέρνησης, με τον αέρα της εκλογικής επιβεβαίωσης, δεν προμηνύει τα καλύτερα, με ακόμη δυσμενέστερο περιβάλλον καταστολής για ελευθερίες και δικαιώματα. Συνοδευόμενο με ό,τι χειρότερο αναδείχθηκε: το φασιστικό-εθνικιστικό-ρατσιστικό-σεξιστικό-πατριαρχικό-ομοφοβικό-αντιμεταναστευτικό της μικροαστικής κοινωνίας, στο πνεύμα του διαχωρισμού και αποκλεισμού.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι η αύξηση της αποχής κατά 8%, ανεβάζοντάς την στο 47% και κατεβάζοντας τη συμμετοχή στο 53%. Για πρώτη φορά τόσο χαμηλά, κάτι που γνωρίζουμε ότι αν γίνει ακόμη μεγαλύτερη, τότε αφαιρεί την πολιτική νομιμοποίηση του όποιου εκλογικού αποτελέσματος. Γι αυτό και διάφορες κρατικές-κυβερνητικές εξουσίες κατεβάζουν το ποσοστό της νομιμοποίησης λ.χ. ενός δημοψηφίσματος στο 40%. Αν και εδώ να σημειώσουμε ότι σε κάποιες χώρες ψηφίζει ακόμη μικρότερο ποσοστό, όπως π.χ. στις ΗΠΑ.
Πάντως, το μεγάλο ποσοστό της αποχής δεν πρέπει να το ερμηνεύουμε μονοσήμαντα. Δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι αυτός ο κόσμος που απείχε το έκανε από αντισυστημικές θέσεις. Σίγουρα όμως, η αυξανόμενη απαξίωση των θεσμών του αστικοδημοκρατικού συστήματος, το πλήττει. Το κυριότερο όμως δημιουργεί ένα νέο πεδίο απεύθυνσης των κοινωνικών δυνάμεων που αναζητούν εναλλακτικές στο καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης και των κρατικών μορφών εξουσίας.
Εδώ να επισημάνουμε ότι όπως δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα δεν καταγράφεται πλέον έτερος πυλώνας του κοινοβουλευτικού συστήματος, στο πλαίσιο του δικομματισμού που ίσχυε τόσα χρόνια, με πανσπερμία σοσιαλφιλελεύθερων δυνάμεων. Με χαρακτηριστική την… αφασία της αριστεράς –γενικότερα και ειδικότερα, αδυνατώντας να εκφράσει πληβειακά στρώματα.
Ιδού λοιπόν… πεδίον δράσης! Δηλαδή να εμφανιστούν πειστικές εναλλακτικές μορφών αντιεξουσίας στο κοινωνικό πεδίο. Γι αυτό και απαιτείται η εδαφικοποίηση του ανταγωνιστικού κινήματος, οι πολιτικές δράσεις επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και η δημιουργία κοινωνικών καταστάσεων – κοινοτήτων – εγχειρημάτων απελευθερωμένων εκτός εμβέλειας καπιταλισμού και κράτους.
Και μέσα στο κοινοβούλιό τους, ας ασχοληθούν με τους Σπαρτιάτες, τους Μακεδόνες και τους Αθηναίους…
