Στις αναθέσεις, διαμεσολαβήσεις και ψευδαισθήσεις, απάντηση με κοινωνικούς αγώνες, εστίες αντίστασης και καταστάσεις πέραν κράτους και καπιταλισμού

Δεν είναι μόνο το 40άρι+ της δεξιάς, αλλά το συνολικό ποσοστό του 50% που καταγράφει η ακρο-δεξιο-νεοφιλελεύθερη παράταξη (δηλαδή η ΝΔ μαζί όλα τα ακραία, εθνικιστικά, εκκλησιαστικά κοματίδια) που προκαλεί προβληματισμό και όχι η ήττα των σοσιαλδημοκρατών κάθε είδους (Σύριζα, Πασόκ, Μέρα, Πλεύση κ.α.), που συνολικά φθάνουν το 35%. Με λιγότερο του 10% η αριστερά (βασικά το ΚΚΕ) – μικρότερο του 1% η εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Σημειωτέον ότι αυτά καταγράφονται στη βάση του 61% συμμετοχής, δηλαδή με αποχή 39%.

Είναι ιδεολογική υπεροχή της αντίδρασης ή πολιτικο-διαχειριστική μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα δεξιότερα; Κι αυτό όταν πριν λίγα χρόνια ή και παλιότερα οι δυνάμεις πέραν της κεντροαριστεράς αποτελούσαν πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Το εκλογικό αποτέλεσμα τι αποτυπώνει τελικά;

Τα αποτελέσματα μιάς εκλογικής αναμέτρησης δεν μπορεί να αποτυπώνουν την πραγματική κατάσταση και βούληση της κοινωνικής βάσης, όπως δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τις κινητήριες δυνάμεις της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο που μέσω της αντιπροσώπευσης, της ανάθεσης και των πολιτικών θεσμών διαμεσολάβησης του αστικοδημοκρατικού συστήματος κυριαρχίας, στρεβλώνεται η πραγματική εικόνα σε ένα αντεστραμμένο είδωλό της. Απλώς, αυτό που μπορούμε να αντλήσουμε είναι ένα στίγμα των πολιτικών εκφράσεων, χαρακτηριστικών και κατευθύνσεων.

Πολύ περισσότερο που τα ευρήματα ερευνών σε μια σειρά άλλα θέματα δεν δείχνουν ιδεολογική μετατόπιση. Αλλά συντεχνιακού τύπου, και έτσι μπορεί να ερμηνευτεί η ψήφος μικρο-μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων.

Πρώτα απ’ όλα το ίδιο το σύστημα επιδιώκει με τις εκάστοτε εκλογές την ανανέωση και την ενδυνάμωση της κυβερνητικής εξουσίας, για την επανα-νομιμοποίηση του συστήματος κυριαρχίας. Οπότε φροντίζει για τη διασφάλιση… του αποτελέσματος. Με όλα τα όπλα του και τις μεθόδους του. Άλλωστε οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους, σε συνδυασμό των κοινωνικών συνθηκών στέρησης, περιορισμών και αποκλεισμών, κάνουν τη δουλειά τους με τα αποτελέσματα –τόσο σε επίπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς, όσο σε αυτό της πολιτικής έκφρασης.

Γιατί εκπλήσσει το συντριπτικό ποσοστό της ΝΔ; Όταν το ίδιο το σύστημα απέφυγε τους κλυδωνισμούς του την πρώτη πενταετία της προηγούμενης δεκαετίας, με την εκτόνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας-οργής μέσω της ανάδειξης του Σύριζα στην κυβέρνηση, οδηγώντας σε… μία από τα ίδια. Κι όταν δεν είσαι αυτό που έλεγες ότι ήσουν κι έγινες άλλος, τότε η πορεία προς την απομάκρυνση είναι διαγεγραμμένη.

Ο Σύριζα εκπλήρωσε τον ιστορικό του ρόλο, δυστυχώς όχι για την κοινωνία αλλά γιά το ίδιο το σύστημα.

Όταν έχεις να επιλέξεις μεταξύ ομοειδών προγραμμάτων, τότε ο καθοριστικός μικρο-μεσαιοαστικός κόσμος επιλέγει τους… ορίτζιναλ. Και μάλιστα όταν παγκόσμια τάση, ιδίως όταν υπάρχουν κρίσεις, είναι οι εκλογείς να επιλέγουν κυβερνητική σταθερότητα και αυταρχικές ηγεσίες. Τα λίγα και βέβαια, παρά… ή κατ’ άλλους το σύνδρομο της Στοκχόλμης, που διακατέχει καταπιεζόμενους και εκμεταλλευόμενους.

Το νεοφιλελεύθερο μπλοκ εξουσίας αξιοποίησε το επιτελικό κράτος της ΝΔ, προς εξυπηρέτηση της αστικής τάξης, αλλά και πριμοδοτώντας συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα με χρήμα, συνάπτοντας συμμαχίες. Τα ευρήματα για τις διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες της μικρο-μεσαίας τάξης, μιλάνε από μόνα τους. Η ΝΔ αποσπά την υποστήριξη της πλειοψηφίας αυτών (επαγγελματίες, αγρότες κ.α.), οι οποίοι τελείως συντεχνιακά κατευθύνθηκαν σε αυτούς που τους έλεγαν συγκεκριμένα πράγματα, σίγουρα και μετρημένα. Αλλά και άλλων κοινωνικών στρωμάτων (νέοι, μικρομεσαίοι κ.α.), σηματοδοτώντας μια πολιτικο-διαχειριστική στροφή συντεχνιακού τύπου.

Το σύστημα επεξεργάστηκε το κοινωνικό σωσίβιό του, μετά τους κλυδωνισμούς των μνημονιακών χρόνων. Κατασκεύασαν ένα αλλοτριωμένο ατομικιστικό όν, τέτοιο που… αψήφισε φτώχεια, ακρίβεια, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί, διαχείριση πανδημίας, υποκλοπές, διαπλοκή, βιασμοί, Τέμπη, καταστολή και τόσα άλλα, προς δόξαν του κράτους του νόμου και της τάξης, με όχημα το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και… την αναπτυξιολαγνεία.

Είναι η μάζα των μικροαστών, αυτών που ζητάνε να ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο και αρκούνται στα… καθρεφτάκια στους ιθαγενείς. Με το φόβο να κυριαρχεί, ανέχονται την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αρκούμενοι στα ψίχουλα και προτιμώντας μια μικροασφαλή κανονικότητα.

Πόσο όμως μη προκαθορισμένο είναι το αποτέλεσμα όταν καλά κρατεί η αποικιοποίηση του καπιταλιστικού φαντασιακού; Κι εδώ είναι το ζητούμενο.

Αυτό που μένει στους από τα κάτω είναι οι αγώνες – αντιστάσεις – εστίες με απελευθερωτικά προτάγματα. Οι καταστάσεις που χτίζονται από τα κάτω και πέραν καπιταλισμού και κράτους. Οι κοινότητες που οικοδομούνται σε δρόμους ελευθερίας…

 

* Ως προς τα μαθηματικά των εκλογών και ιδίως των επερχόμενων, δίνουν τη ΝΔ να προσεγγίζει τις 180 έδρες για να ξεκινήσει την αλλαγή του Συντάγματος επί το αντιδραστικότερο. Μόνο που το οριακό αποτέλεσμα για τρία μικρά κόμματα, μπορεί να οδηγήσει ψηφοφόρους να τα ενδυναμώσουν ώστε να μπούν στη βουλή. Κάτι που θα ρίξει το ύψος του αριθμού των βουλευτών που μπορεί να πάρει η ΝΔ, ακόμη και κάτω από την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Υπολογίζεται πως θα χρειαστεί το 39% των ψήφων για να την πετύχει. Αλλά αν υπάρχουν τάσεις ενίσχυσης των πολιτικών δυνάμεων αμφίπλευρα της ΝΔ, όπως και από τον Σύριζα προς ομοειδή κόμματα πέριξ του, τότε… το εκλογικό-κομματικό παιχνίδι συνεχίζεται.

Μοιραστείτε το άρθρο