Την Πέμπτη 2 του Μάρτη στο στέκι του πανκχερστ στην ομόνοια λυκούργου 16 (υπόγεια στοά), θα δείξουμε το 
εκπληκτικό ντοκιμαντέρ που κυκλοφορεί μόνο σε α/α/α/α/α/α χώρους και είχε πάρει το βραβείο diy πανκ το 2007. Το ντοκιμαντέρ είναι το “μια ματιά στη πανκ και diy σκηνή”, μία συλλογική παραγωγή. Το υποτιτλίζουμε σε αιλινικά και εγγλέζικα για να μειώσουμε την πανκοβαρούρα και τα παράπονά σας. Επιθυμούμε να ακολουθήσει κουβέντα πάνω στο μέλλον της αυτοοργανωμένης μουσικής οπότε θα σερβίρουμε έξτρα δόσεις αλκοόλ. Σας περιμένουμε μετά τις 7. Τα πρώτα 10 τυχερά, θα πάρουν βραβείο συνέπειας και τα συγχαρητήρια μας.
Σας στέλνουμε τους συντροφικούς μας χαιρετισμούς και σας ανακοινώνουμε ότι την 25 μάρτη, θα διοργανώσουμε αντιεθνική κουήρ πανκ συναυλία με σπουδαίες μπάντες βγαλμένες από ανασκαφές, φανταχτερά ντραγκ σόου καθώς και νέες σκληροτράχηλες αναρχοπάνκ μπάντες ποτισμένες με αντιεθνικό μίσος.
Πάνκχερστ
Ακολουθεί το κείμενο που θα μοιράζουμε καθώς και το φλάηερ:
Στα 33 χρόνια η παράδοση θέλει ανάσταση!
2/3/1990:
Η βίλα βρίσκει το δεύτερο σπίτι της στη γωνία Αχαρνών και Χέυδεν. Ένα τσούρμο πανκς καταλαμβάνει το κτίριο του παλιού σχολείου με σκοπό να στεγάσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Για αυτόν τον κόσμο τότε η πανκ δεν ήταν μόνο μουσική, ήταν συναισθήματα, ήταν σχέσεις, ήταν θυμός, ήταν αμφισβήτηση, ήταν σύγκρουση και τρόπος ζωής. Ένας συναυλιακός χώρος και μια κατάληψη στέγης ξεκινούν να υφαίνουν το κουβάρι της Βίλας Αμαλίας όπως την ξέρουμε σήμερα. Άραγε αν έλεγε κανένα τότε ότι δεν θα ήταν μόνο αυτά τα δύο, αλλά θα ήταν η Ρότα, το παιδικό εργαστήρι, το χαριστικό παζάρι, η θεατρική ομάδα και παράλληλα το εφηβικό (μας) καταφύγιο, το μετέπειτα φαντασιακό μας και άλλα τόσα, θα το χώραγε ο νους τους ;
Ιούνιος 2007:
Μία ματιά στη πανκ και diy σκηνή επιχειρεί να ρίξει η συναυλιακή ομάδα της βίλας Αμαλίας. Η αυτοοργανωμένη μουσική έχει ήδη θέσει ερωτήματα και έχει έρθει σε ρήξεις με συνθήκες, από την παράδοση της ελινικις οικογένειας μέχρι τον ξεπεσμό της ροκ. Τι σημαίνει αυτοοργανωμένη έκφραση; Ποια άτομα χωράει; Τι σχέσεις έχει με τα μαγαζιά και τις δισκογραφικές; Πώς βρίσκουμε τους τρόπους για να φτιάξουμε αυτοοργανωμένη μουσική; Πώς αντιλαμβάνομαστε τ@ καλλιτεχν@ και ολ@ αυτ@ που θέλουν να κάνουν καριέρα και να γίνουν ροκσταρς; Πώς ορίζεται η αυτοοργανωμένη μουσική στο εξωτερικό και τι σχέσεις δημιουργούνται με τ@ πανκς ανά τον κόσμο; Είναι τα πράγματα το 2007 ονειρικά ή μήπως πάνε συνεχώς προς το χειρότερο;
2/3/2023:
Έχουν αλλάξει οι συνθήκες και τα ερωτήματα 4 δεκαετίες σχεδόν μετά; Ήταν παλιά καλύτερα; Ένα μοτίβο και μια ερώτηση που βλέπουμε να επαναλαμβάνονται μέσα στα χρόνια. Μήπως τελικά αυτή η ανησυχία για τον αν τα πράγματα πάνε μπροστά ή πίσω είναι η κινητήριος δύναμη ώστε να προχωράμε; Τα ερωτήματα και οι ανησυχίες του τότε και του σήμερα είναι παρόμοιες. Όμως, νιώθουμε στο πετσί μας κάποιες διαφορές που δε μετριούνται. Πια έχουμε και ανώμαλους στίχους και κραυγές, φεμινιστικά κουπλέ, έχουμε κουήρια και θηλυκότητες από πίσω, από πάνω και από κάτω απ’ τη σκηνή να παίρνουν και να δημιουργούν συνεχώς έναν χωροχρόνο που χωράμε όλα πολιτικά, υπαρξιακά και συναισθηματικά. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται και άλλα εργαλεία, προστίθενται νέες ιδέες και προβληματικές. Οπότε η ανάγκη να πάρουμε τον χώρο που πάντα μας ανήκε σε αυτήν τη μουσική σκηνή των απανταχού καταπιεσμένων γίνεται πιο δυνατή από ποτέ.
Μπορεί η βεντάλια του πανκ να απλώθηκε, οι χώροι όμως που μπορεί να φυσάει ανέμελη μειώθηκαν. Άσυλο δεν υπάρχει και έτσι τα αυτοοργανωμένα λάιβ δεν μπορούν να γίνουν με την ίδια ευκολία που γινόντουσαν μέχρι πρόσφατα σε πανεπιστημιακούς χώρους. Οι καταλήψεις έχουν μείνει τόσες λίγες που τις μετράμε στα δάχτυλά μας κ έτσι η αυτοοργανωμένη έκφραση δύσκολα βρίσκει που να ξεδιπλωθεί. Βρισκόμαστε (πάντα και πάλι) σε μια μεταβατική περίοδο. Είναι η συνεχής αυτοκριτική και ο αναστοχασμός που κρατάει την αυτοοργανωμένη σκηνή ζωντανή. Είναι η αυτοφαγία και η αναθεώρηση. Η ανάγκη για επιβίωση. Η ανάγκη της πανκ ύπαρξης, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Η ανάγκη της αντίστασης. Η ανάγκη για το αντιεμπορευματικό, η ανάγκη για μια ανάσα από την αηδία του καπιταλισμού .
Από την άλλη η έννοια του diy έχει ανοίξει τα φτερά της και πετάει από βιντεάκια του γιουτουμπε σε φυλλάδια του ικέα και από τα λάηβ του Λεξ στην κιθάρα του Παντελίδη. Τα πάντα πια είναι diy κι η ευκολία του να βρεις την τεχνογνωσία μα και τον εξοπλισμό που χρειάζεσαι για το οτιδήποτε σε μια μηχανή αναζήτησης κάνει το φτιάχτο μόνο σου (diy) να κλείνει το μάτι στη μοναξιά του σπιτιού και της οθόνης, του ατομικού δρόμου και της ιδιώτευσης.
Όμως στην αυτοοργάνωση δεν υπάρχει έτοιμο τουτόριαλ και δεν μπορείς να το φτιάχνεις μόνο σου. Χρειάζονται δομές, συλλογικοποίηση, τριβή, ανταλλαγή γνώσεων και πρακτικών, και διαρκής αμφισβήτηση. Η αυτοοργάνωση δε φτιάχνεται από μόνη της. Φτιάχνεται από εμάς, για εμάς. Και όσα περισσότερα «μας», τόσο καλύτερα.
Απαντήσεις ακόμα κι αν έχουμε σήμερα, αύριο μπορεί να τις αμφισβητούμε. Δεν είμαστε εξάλλου εδώ για να βρούμε θέσφατα και ορισμούς. Εμάς μας ενδιαφέρει τα πράγματα να γίνονται από τα κάτω και αυτοοργανωμένα, χωρίς ιεραρχίες, σταριλίκια, μανατζαρέους, χωρίς αφεντικά, εμπορεύσιμο θέαμα και θεαματικά εμπορεύματα, χωρίς διαμεσολάβηση. Να θέτουμε ερωτήματα για να μη βολευόμαστε σε έτοιμες λύσεις. Να δημιουργούμε σχέσεις για να σπάμε ρόλους. Να συζητάμε, να προβληματιζόμαστε, να διαφωνούμε για να δημιουργούμε ρωγμές σε κάθε κανονικότητα.
Οι καταλήψεις δεν είναι τα ντουβάρια και η αυτοοργανωμένη μουσική δεν είναι μάτσο παλικάρια
Punkhurst Mutants Show
