ΑΘΗΝΑ: 12:00 στην Πλατεία Συντάγματος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 12:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου
ΑΘΗΝΑ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 02/02/2023 ΣΤΙΣ 12 ΜΜ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Ενωμένοι με τους/τις επαγγελματίες συναδέλφους, τους/τις συνσπουδαστες/ριες από άλλες σχολές, τους καθηγητές και τις καθηγήτριες μας και όλον τον αλληλέγγυο κόσμο διαμαρτυρόμαστε
ενάντια στην κυβέρνηση που αδιαφορεί για την ισοπέδωση των καλλιτεχνικών σπουδών και αναλώνεται σε προεκλογικες τροπολογιες του ΠΔ 85/2022 που μας αφήνει ξανά χωρίς πτυχία, εντελώς αδιαβάθμητους.
Η συντονιστική συνέλευση της Κατάληψης της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου καλεί στη μεγάλη συγκέντρωση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών την Πέμπτη 2/02 στις 12 μμ. στην Πλατεία Συντάγματος.
Μαζί με τις καλλιτεχνικές σχολές του ΚΘΒΕ, του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και της ΚΣΟΤ αλλά και με τα καλλιτεχνικά σχολεία που τελούν υπό κατάληψη στη χώρα μας και υψώνοντας τη φωνή μας από κοινού με τους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριές μας από πενήντα τουλάχιστον θέατρα σε όλη την Ελλάδα που συμμετέχουν στην διήμερη απεργία, σας καλούμε να αντισταθούμε όλοι και όλες μαζί απέναντι στην κυβέρνηση που υποβαθμίζει την καλλιτεχνική εκπαίδευση και τον ρόλο των καλλιτεχνών στη κοινωνία.
Τα προεκλογικά παιχνίδια της Νέας Δημοκρατίας με την τροπολογία του Προεδρικού Διατάγματος 85/2022 που κατέθεσαν για την Πεμπτη μας αφήνει πλήρως αδιαβάθμητους. Παραμένουμε απόφοιτοι λυκείου. Δεν θα τα αφήσουμε να περάσει.
Την Πέμπτη 02/02 θα είμαστε εκεί για να φωνάξουμε πιο δυνατά από ποτέ όλα μας τα αιτήματα και την άμεση εκπλήρωση τους
Κατάληψη της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου
Ανακοίνωση της Κλαδικής Ένωσης Τεχνών & Θεαμάτων σχετικά με την 48ωρη απεργία του κλάδου, συν μια σύντομη κριτική στα σωματεία του χώρου
Η ξαφνική υποβάθμιση των πτυχίων των καλλιτεχνικών σχολών δεν είναι τόσο ξαφνική. Είναι ένα κεντρικό πλήγμα για σε ένα χώρο χωρίς κλαδικές συμβάσεις, σπασμένο σε δεκάδες σωματεία, με αμέτρητες ώρες απλήρωτης κι εθελοντικής εργασίας, και μετά από δύο χρόνια λοκντάουν. Φυσικά, δεν είναι ότι πλήττεται μόνο ο δικός μας κλάδος, αλλά πρόκειται για μια ευρύτερη κρίση του κεφαλαίου και φανερώνει την απροετοιμασία μας να ανταπαντήσουμε στα επίκαιρα χτυπήματα της κυβέρνησης. Αυτό με την σειρά του δείχνει ότι δεν ορίζουμε εμείς την ατζέντα των εργασιακών ζητημάτων, αλλά βρισκόμαστε ξανά σε θέση άμυνας. Σκοπός δεν είναι απλά να έχουμε ένα δυνατό εργατικό κίνημα που ανταπαντά μόνο όταν προκύπτουν προβλήματα, αλλά να μπορέσουμε να έχουμε τον πρώτο λόγο και να ξεκινάμε τις μάχες εμείς. Για παράδειγμα, μαίνεται ένας τόσο σημαντικός αγώνας και αντί να μιλήσουμε για δωρεάν και δημόσια καλλιτεχνική εκπαίδευση άνευ όρων κι εξετάσεων, συζητάμε για…πτυχία με αξία.
Η κατάληψη στα κρατικά θέατρα συνεχίζεται. Οι καθηγητές κι οι καθηγήτριες του Εθνικού δήλωσαν ότι θα παραιτηθούν εάν δεν παρθεί πίσω η απόφαση. Τα σωματεία σύσσωμα στηρίζουν τον αγώνα εξαρχής και κείμενά τους διαβάζονται σε πολλές παραστάσεις από εργαζόμενες/ους. Η 48ωρη απεργία που προκήρυξε το ΣΕΗ μετατράπηκε σε κλαδική, για όλο το θέαμα και το ακρόαμα, μέσω της ΠΟΘΑ. Είναι αυτονόητο ότι ως Κλαδική του Ροσινάντε θα απεργήσουμε, παρ’ όλ’ αυτά πρέπει να γίνει μια κριτική στον τρόπο που παίρνονται οι αποφάσεις στον χώρο μας.
Αρχικά, ενώ το ΣΕΗ είδε εν μέσω πανδημίας 600+ άτομα να συμμετέχουν ξανά στις συνελεύσεις του, η πλειοψηφία των αποφάσεων -όπως κι αυτή η απεργία- παίρνονται από το διοικητικό συμβούλιο. Ενώ υπάρχει κόσμος με όρεξη, το ΔΣ του ΣΕΗ προτιμά να παίρνει αποφάσεις κεκλεισμένων των θυρών, και γίνεται όλο και πιο προσωποπαγές με συνεντεύξεις τύπου κι εμφανίσεις σε μεσημεριανάδικα. Είναι λες και το ΣΕΗ «το κουβαλάνε» μερικοί εκλεγμένοι, κι όχι η πλατιά μάζα των εργαζόμενων ηθοποιών. Δεν γίνεται να περνάει ένας μήνας προκειμένου να καλεστεί μια συνέλευση για ένα θέμα όπου όλοι κι όλες εξαρχής είχανε το σθένος να τρέξουν.
Σε δεύτερο βαθμό, ενώ φυσικά ως αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία έχουμε στόχο την ομοσπονδιοποίηση των σωματείων, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος & Ακροάματος συχνά καταλήγει να υποκαθιστά τα πρωτοβάθμια σωματεία. Δεν υπάρχει λόγος να στηρίζουμε καν τον συνδικαλισμό αν είναι να καταλήξουμε σε ομοσπονδίες που τα ΔΣ τους αποφασίζουν ερήμην των εργαζόμενων. Ένας τέτοιος συνδικαλισμός είναι, στην καλύτερη, αστικός, εξουσιαστικός, και σίγουρα αδιάφορος και βαρετός. Όταν, λοιπόν, κάθε σωματείο έχει από 50-1.000 ενεργά μέλη, που έρχονται στις συνελεύσεις, και η ΠΟΘΑ εκπροσωπεί 10+ σωματεία, σημαίνει ότι υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενες/-οι που μπορούν να εκκινήσουν αγώνες. Δεν χρειάζεται να περιμένουν 1 μήνα από τα ΔΣ τους για να ψυχανεμιστούν την κατάσταση ή/και να δεχτούν πιέσεις ώστε να πάρουν απόφαση για απεργία. Και, κυρίως, δεν γίνεται να αφήνουμε κομματικά ζητήματα ορισμένων μελών ή/και παρατάξεων να χαλάνε την δουλειά που θέλουμε να γίνει συνδικαλιστικά. Χαιρόμαστε μεν για την απεργία, αλλά θα προτιμούσαμε να την είχαμε καλέσει εμείς, από τα κάτω, μόνα μας, με δικούς μας όρους και δικές μας ημερομηνίες.
Τα παραπάνω είναι παθογένειες του κλάδου μας και δεν υπάρχουν απλά επειδή δεν μετέχει αρκετός κόσμος ή επειδή κάποια ΔΣ φέρονται πιο συγκεντρωτικά. Συμβαίνουν επειδή είμαστε χωρισμένα σε δεκάδες σωματεία κι επειδή δεν βλέπουμε τα κοινά μας συμφέροντα με τον υπόλοιπο κόσμο του κλάδου μας. Έχουμε μάθει ότι η σκηνογράφος, ο φωτιστής, η ηθοποιός, κι ο ταξιθέτης ανήκουν σε άλλα σωματεία, αν και δουλεύουν στον ίδιο χώρο για το ίδιο αφεντικό. Γι’ αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη να ενοποιήσουμε τον χώρο μας σε ένα ενιαίο κλαδικό σωματείο.
-ΟΛΟΣ Ο ΚΛΑΔΟΣ ΝΑ ΜΕΤΑΣΧΕΙ ΣΤΗΝ 48ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 1-2/2
-ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΕΗ, ΚΑΙ ΤΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΑ, ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 1/2 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΑΝΑ
-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 2/2 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
-ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΚΙ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ
Κλαδική Ένωση Τεχνών & Θεαμάτων
Ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας, να μπλοκάρουμε τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του κράτους.
Κύριο χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής αποτελούν οι συνεχείς και πολυεπίπεδες κρίσεις του συστήματος πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης της κοινωνίας, του κρατικού- καπιταλιστικού- πατριαρχικού συστήματος εξουσίας. Η συστημική συνδεσιμότητα ως απόρροια της παγκοσμιοποίησης οδήγησε σε έναν κόσμο πλήρως αλληλεξαρτώμενο, βαθιά πολύπλοκο, όπου τα γεγονότα διαδραματίζονται με πρωτοφανή μεγάλη ταχύτητα. Μπορούμε να δούμε την ταχύτητα παντού στην κοινωνική δυσαρέσκεια, τις τεχνολογικές αλλαγές, τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, τις κρίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τις αναδιαρθρώσεις στην εργασία, καθώς και την αλλαγή των χαρακτηριστικών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όλες αυτές οι ασύνδετες φαινομενικά καταστάσεις έχουν μία κοινή ρίζα, την βασική αρχή του καπιταλιστικού συστήματος, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Εντός αυτού του πλαισίου, το κράτος από το 2019 έως σήμερα έχει περάσει μία σειρά νόμων που βασικό σκοπό έχει την πλήρη αποδυνάμωση των κοινωνικών αντιστάσεων, με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τον νόμο για την περιστολή των διαδηλώσεων, την ψήφιση του νέου ποινικού κώδικα, τον νόμο 4777 που φέρνει την πανεπιστημιακή αστυνομία, καθώς και τις συνεχείς διώξεις αγωνιστών με αποτέλεσμα την φυλάκιση αρκετών εξ’ αυτών. Η συνεχής πρόσληψη κάθε λογής μπάτσων, η υλικοτεχνική αναβάθμιση της αστυνομίας, καθώς και η όξυνση της επιτήρησης από τις μυστικές (παρα)κρατικές υπηρεσίες δείχνουν ότι η εξουσία φιλοδοξεί, όχι απλώς να προλάβει να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συγκρούσεις που έπονται, αλλά να προλάβει ακόμα και τη δημιουργία τους.
Γιατί θεωρούμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από τον αδιαμεσολάβητο αντι-κρατικό και αντι-καπιταλίστικό αγώνα; Γιατί ακριβώς η ίδια η μετεξέλιξη και ο εκσυγχρονισμός του καπιταλισμού προκύπτει από κρίσεις που το ίδιο το σύστημα παράγει, και ενώ οι βαθιές αντιθέσεις του φαίνονται να θίγουν την υπόσταση του, αντιθέτως αυτό που κάνουν πραγματικά είναι να επανατοποθετούν το πρόβλημα με νέους και σκληρότερους όρους για τους από τα κάτω. Πιο ειδικά, η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού επικύρωσε θεσμικά/νομοθετικά την πλήρη απαξίωση κάθε τι δημόσιου και επέβαλε την απόλυτη κυριαρχία των αγορών στις ζωές μας. Με σημαία την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, τον ατομοκρατισμό, τον καταναλωτισμό και την ιδιώτευση, ο κόσμος εισήλθε σε μία τροχιά που η υγεία, η παιδεία, οι μετακινήσεις, η τέχνη… αποτελούν απλώς ένα προϊόν με το ανάλογο κέρδος.
Η βασική κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού σχετικά με την παιδεία και την γνώση είναι ότι η εκπαιδευτική διαδικασία οφείλει να συνδέεται με την οικονομική δραστηριότητα σε επίπεδο καταμερισμού της εργασίας και εσωτερικής λειτουργίας της, και να σέβεται την θεμελιώδη αρχή της οικονομίας του κέρδους. Τα πτυχία χάνουν το ισχυρό τους αντίκρισμα στην αγορά εργασίας και στη διασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων και προσαρμόζονται στις ανάγκες του κεφαλαίου. Άρα, η τριτοβάθμια εκπαίδευση πλέον τείνει να αποτελέσει χώρο δημιουργίας και εκγύμνασης του νέου τύπου εργαζόμενου, ή ίσως καλύτερα του νέου τύπου ανθρώπου, απόλυτα ελεγχόμενου και κατευθυνόμενου, ανίκανου πια να εξεγερθεί ατομικά ή συλλογικά.
Από το 2010 έως σήμερα το ελληνικό κράτος υπό τις διαταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έχει φέρει μία σειρά από μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα την όξυνση των ταξικών ανισοτήτων, την ανεργία και την μετανάστευση πολλών νέων στο εξωτερικό. Το προεδρικό διάταγμα 85, εκτός από όλα τα συντεχνιακά χαρακτηριστικά τα όποια έχει προβάλει, φανερώνει και την συνολικότερη σήψη τους συστήματος, καθώς η επίθεση στον πολιτισμό και τους ανθρώπους του αποτελεί μία ολομέτωπη επίθεση προς όλη την κοινωνία. Η υποβάθμιση των ζωών της πλειοψηφίας των καλλιτεχνών, στον τόπο τον οποίο γεννήθηκε το θέατρο, αποτελεί μία υπαρξιακή απειλή για όλη την κοινωνική βάση, καθώς η τέχνη γίνεται απλώς ένα χόμπι, και στην εποχή που ζούμε χόμπι έχουν μόνο όσοι διαθέτουν λεφτά και χρόνο. Η μόνη τέχνη που έχει αξία για το σύστημα είναι αυτή που μπορεί να μετρηθεί με χρήματα και η τέχνη που έχει το μεγαλύτερο κέρδος είναι αυτή που πληρώνει το λιγότερο δυνατόν τους ανθρώπους που την φτιάχνουν.
Εμείς, ως φοιτητές και φοιτήτριες, δεν βρίσκουμε καμία απολύτως διαφορά στους λόγους και τις αιτίες που αυτή την στιγμή υποβαθμίζεται το πτυχίο των σπουδαστών και σπουδαστριών των καλλιτεχνικών σχολών. Δεν βλέπουμε καμία διαφορά στο αποτέλεσμα. Δεν μας επιτρέπει η συνείδηση μας να σκεφτούμε ότι απλά πρόκειται για ένα συντεχνιακό ζήτημα, στο οποίο μόνο οι καλλιτέχνες θα πρέπει να βρουν μία λύση για τα εργασιακά τους δικαιώματα με το κράτος. Ο αγώνας των σπουδαστών/στριών των καλλιτεχνικών σχολών είναι αγώνας όλης της κοινωνίας, πόσο δε μάλλον του φοιτητικού κινήματος. Γιατί ακριβώς το ΠΔ 85 είναι κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που έχει θεσπίσει την ελάχιστη βάση εισαγωγής, το ν + ν/2, τα τουρνικέ, το πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας, την κατάργηση του ασύλου. Ο αγώνας που δίνεται αυτή την στιγμή είναι και δικός μας αγώνας και μία νίκη των σπουδαστών/στριών των δραματικών σχολών θα αποτελέσει μία νίκη ενάντια στο κράτος και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
Ως αναρχικοί και αναρχικές πιστεύουμε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για αυτόν τον αγώνα δεν είναι η καταστολή, αλλά οι ειδικοί στην πολιτική. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των σπουδαστών/τριών καλλιτεχνικών σχολών είναι ότι δεν περιμένουν από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους, που αντιμετωπίζουν την πολιτική σαν μία πρακτική τέχνη, την οποία άλλοι κατέχουν και άλλοι όχι, και συνεπώς η πλειοψηφία θα πρέπει να αφήσει την ζωή της στα χέρια λίγων “ειδικών”. Αντίθετα, μιας και για εμάς η πολιτική δεν είναι θέμα τεχνικής, αλλά θέμα γνώμης, και θεωρώντας ότι ο λαός μπορεί και πρέπει να αυτοκυβερνηθεί, προτάσσουμε την άμεση δράση και τον αδιαμεσολάβητο ακηδεμόνευτο αγώνα χωρίς εκπροσώπους. Οφείλουμε να αναδείξουμε ότι η απόφαση των σπουδαστών/τριών να καταλάβουν το κτήριο, και πριν την περίοδο των Χριστουγέννων αλλά και μετά, αποτέλεσε την σπίθα αυτού του αγώνα, αλλά μπορεί να αποτελέσει και το καύσιμο του. Η κατάληψη ως μέσο αγώνα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αγωνιστικής ιστορίας και κουλτούρας στον ελλαδικό χώρο, με παρακαταθήκη την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το μαθητικό κίνημα του ’91, τους φοιτητικούς αγώνες του 2006-2007, την Δεκεμβριανή εξέγερση του 2008. Η μετατροπή των δραματικών σχολών σε κέντρα αγώνα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, και Πάτρα κρατάει αναμμένη αυτή την αγωνιστική φλόγα και σίγουρα έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα στους υψηλά ιστάμενους.
Η έντονη πολιτική πίεση που ασκείται αυτή την στιγμή στην κυβέρνηση είναι ακριβώς γιατί ο αγώνας των σπουδαστριών/ων είναι ακηδεμόνευτος και αδιαμεσολάβητος. Είναι ένας αγώνας που δίνεται από ανθρώπους που δεν προσκύνησαν κανέναν και δεν συμβιβάστηκαν με τίποτα, που διεκδικούν μία καλύτερη ζωή κυνηγώντας το όνειρο τους. Καθώς η θέληση να ακολουθήσεις την ζωή την οποία θες, και όχι αυτήν που σε αναγκάζουν να έχεις, μπορεί να φέρει τους πιο φαινομενικά δυνατούς αυτής της κοινωνίας στην πιο δύσκολη θέση.
Ζούμε την εποχή που σημασία έχει η εικόνα και όχι η ουσία, που μία ψευδαίσθηση μπορεί να ελέγξει την πραγματικότητα. Μία περίοδο που η εξουσία προσπαθεί αδιάκοπα να απονοηματοδοτήσει τα πάντα από τις ζωές μας και από τους αγώνες του χθες. Η επανανοηματοδότηση της ζωής μας, των αγώνων μας, των ονείρων μας δεν μπορεί παρά να έρθει από τον πολιτισμό μας. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους σπουδαστές και τις σπουδάστριες των δραματικών σχολών που τελούν υπό κατάληψη ( δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου, δραματική Σχολή ΚΘΒΕ και ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας) ηθικά – υλικά – πολιτικά, όχι μόνο γιατί αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι η τέχνη και ο πολιτισμός των “από τα κάτω” θα επανανοηματοδοτήσει το όραμα για την κοινωνική απελευθέρωση, θα προωθήσει μία τέχνη βαθιά αντισυστημική, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στους εξουσιαστές αυτού του κόσμου.
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΡΟΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Στηρίζουμε το κάλεσμα της Κατάληψης της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, Πέμπτη 02/02/23 Πλατεία Συντάγματος στις 12:00
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΠΑΝ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΑΠΕΡΓΙΑ 1 & 2 ΦΛΕΒΑΡΗ
καμία παράσταση
καμία πρόβα
κανένα γύρισμα
Υπάρχει μια καθιερωμένη αντίληψη πως οι ηθοποιοί, οι μουσικοί, οι χορευτές και γενικότερα οι καλλιτέχνες είναι κάτι αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία, ότι αποτελούν κομμάτι κάποιου
άλλου, αόριστου, φάσματος που δεν το αγγίζουν ή επηρεάζουν τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων.
Αυτήν την αντίληψη εμείς, οι σπουδαστές και σπουδάστριες της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. δεν την ενστερνιζόμαστε. Αντιλαμβανόμαστε καθημερινά τις δυσκολίες που διανύει σε όλους τους τομείς η κοινωνία μας, της οποίας αποτελούμε και εμείς αναπόσπαστο κομμάτι.
Στις 17/12/22 υπεγράφη προεδρικό διάταγμα (85/2022), βάσει του οποίου το πτυχίο όλων των δημόσιων, ημιδημόσιων και ιδιωτικών καλλιτεχνικών σχολών εξισώνεται με το απολυτήριο του Λυκείου, ενώ αναφέρεται ξεκάθαρα στο ΦΕΚ ως “μεταλυκειακή φοίτηση”!
Η απόφαση αυτή καθιστά το πτυχίο μας διακοσμητικό, ένα “απολυτήριο Λυκείου” πάνω στο απολυτήριο Λυκείου, πάει ακόμα πιο πίσω τη συζήτηση που προϋπήρχε για την παροχή βασικής μέριμνας στους σπουδαστές των δραματικών σχολών (μειωμένο κόμιστρο, σίτιση, στέγαση) και μας στερεί τη δυνατότητα μετεκπαίδευσης. Επιπλέον, ανοίγει τις πόρτες για ενδεχόμενη υποβάθμιση των επαγγελματικών απολαβών μας με την πρόφαση του “ανειδίκευτου εργάτη”, σε μια περίοδο μάλιστα που το κόστος ζωής ολοένα κι αυξάνεται, και η φτωχοποίηση των κατώτερων στρωμάτων ολοένα και εντείνεται.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
-Την ΑΜΕΣΗ απόσυρση του προεδρικού διατάγματος 85/2022 για τις ειδικότητες των καλλιτεχνών και των εργαζομένων στην τέχνη και τον πολιτισμό.
-Την αναβάθμιση των Πτυχίων μας. Δημιουργία ειδικής βαθμίδας (ΤΕ) καλλιτεχνών για την κατοχύρωση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων.
-Την παροχή Σίτισης, Στέγασης, Μειωμένου Κόμιστρου και λοιπών Φοιτητικών Δικαιωμάτων.
-Την άμεση ίδρυση Δημόσιου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Παραστατικών Τεχνών στα πρότυπα της Σχολής Καλών Τεχνών.
Στηρίζουμε τη 48ωρη Πανελλαδική Απεργία των καλλιτεχνικών σωματείων.
Καλούμε όλα τα σωματεία, τους συλλόγους, τις συλλογικότητες, κάθε άνθρωπο που στηρίζει τον δίκαιο αγώνα μας σε
ΠΑΝ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ την Πέμπτη 02/02/2023 στο άγαλμα Βενιζέλου στις 12:00
Κατάληψη της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος
Πέμπτη 2/2, στις 12:00, Άγαλμα Βενιζέλου
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ ΤΟΥ ΚΘΒΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ Π.Δ.85!
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΑΙ Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΝΕΡΓΙΑ
Υποβάθμιση πτυχίων των σχολών στον καλλιτεχνικό χώρο.
Σε μια συγκυρία όπου το κράτος επιδιώκει διαρκώς την εκπαιδευτική υποβάθμιση, έρχεται στο προσκήνιο ο νέος νόμος, περί “πιστοποιητικού παιδαγωγικής επάρκειας”. Η εφαρμογή αυτού του
νόμου έχει ως άμεσο στόχο τις σχολές που υπάγονται στον καλλιτεχνικό κλάδο, στερώντας από τους απόφοιτους την δυνατότητα να συνεχίσουν την κατάρτιση τους στον εκπαιδευτικό τομέα από την σκοπιά του καθηγητή, ενώ παράλληλα επιδιώκει να εξισώσει τα πτυχία της τριτοβάθμιας παιδείας με τα αντίστοιχα μετα-λυκειακά.
Είναι φανερό πως οι κρατικοί μηχανισμοί δεν περιορίζουν απλώς τις επαγγελματικές προοπτικές των αποφοίτων, αλλά καταφέρνουν παράλληλα την περαιτέρω υπονόμευση της τέχνης και ευρύτερα του καλλιτεχνικού χώρου. Τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από την καραντίνα, ο καλλιτεχνικός κλάδος είχε απομονωθεί πλήρως. Εκείνη την χρονική περίοδο δίνονταν επιδόματα από τα οποία ο κλάδος αυτός είχε εξαιρεθεί και απαιτούσε την επαναφορά συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Στη συνέχεια το κράτος εξαπέλυσε μία ακόμη επίθεση η οποία αφορά τον “τρομονόμο”, ένα νομοσχέδιο που ουσιαστικά ζητούσε την εφαρμογή της λογοκρισίας στο καλλιτεχνικό υλικό το οποίο δεν ακολουθεί τυφλά την κυρίαρχη αφήγηση και δεν υποτάσσεται σε αυτήν. Είναι, λοιπόν, φανερό πως όσο η τέχνη δεν εμπλουτίζει το κεφάλαιο, τόσο αυτή θα παραμελείται.
Βέβαια, η τέχνη και ο πολιτισμός αποτελούσαν πάντοτε για το ελληνικό κράτος ένα δυνατό χαρτί το οποίο συνέδεε με την εθνική υπερηφάνεια για να απευθυνθεί και να προσεγγίσει το πιο εθνικόφρον κοινό. Ωστόσο, η τέχνη για το κράτος και το κεφάλαιο είναι όπως ήδη ειπώθηκε, ό,τι προσφέρει στην κερδοφορία τους και ό,τι μπορεί να συνεισφέρει στην τόνωση του εθνικού φρονήματος. Έτσι, οδεύουμε στην πλήρη εμπορευματοποίηση του συγκεκριμένου κλάδου που για να ασχοληθείς με αυτόν είτε από την θέση του δημιουργού είτε από την θέση του δέκτη, θα πρέπει να πληρώσεις αδρά.
Αυτό, όμως που έχει σημασία είναι πως η επίθεση στην τέχνη δεν αφορά μόνο αυτή καθ’ αυτή. Υπάγεται σε ένα γενικότερο σχέδιο του κράτους σχετικά με την επίθεση σε κάθε εργαζόμενο, άρα και σε κάθε εργαζόμενο καλλιτέχνη. Το Π.Δ. 85/2022 δεν είναι παρά μόνο ένα ακόμη πλοκάμι της αντεργατικής πολιτικής που η σύγχρονη αγορά αναγκάζει το κράτος να ακολουθήσει. Έρχεται πλάι με όλα τα αντεργατικά νομοσχέδια, με την κατάργηση του 8ώρου, την νομιμοποίηση της μαύρης εργασίας, των απλήρωτων υπερωριών και των εν γένει άθλιων συνθηκών εργασίας. Είναι άλλο ένα χτύπημα στην κοινωνική βάση, στους ανθρώπους που ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός έχει βαλθεί να ξεζουμίσει, υλικά και ψυχολογικά, για την κερδοφορία των αφεντικών. Οι ταξικές διαστάσεις αυτών των χτυπημάτων δεν πρέπει ποτέ να ξεχνιούνται γιατί είναι αυτές που συμπληρώνουν το παζλ για να καταλάβουμε τους λόγους πίσω από τους οποίους το κράτος πράττει με τον τρόπο που πράττει. Είναι αυτές που θα γεφυρώσουν, υπό ένα κοινό πρίσμα τους εργασιακούς κλάδους που απειλούνται διαρκώς.
Απόσπαση παιδαγωγικής επάρκειας από τμήματα των φιλοσοφικών σχολών.
Γιατί αφιερώνουμε χρόνο, κόπο και χρήματα για να μπούμε στις σχολές μας; Είναι ένα ερώτημα που φαίνεται να παίρνει διαφορετικές απαντήσεις ανάλογα από τη σκοπιά που το κοιτάς. Αν είσαι σπουδαστής/τρια πιθανώς να απαντήσεις γιατί ήθελες να λάβεις κάποια μόρφωση και να συνεχίσεις σε ένα επάγγελμα που σε ενδιαφέρει, αν είσαι κομμάτι του κρατικού μηχανισμού λήψης αποφάσεων τότε θα πεις για να πληρώνεις καλά τη κερδοφορία των αφεντικών… Αυτή η αντίθεση φαίνεται πολύ έντονα το τελευταίο διάστημα σε όλες τις αλλαγές που προωθούνται: «πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας», μετατροπή των καλλιτεχνικών σχολών σε μεταλυκειακή εκπαίδευση, φαίνεται στην ενίσχυση των σχολών κατάρτισης και σε μια σειρά σχολών στις οποίες τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι στον αέρα! Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους. Ένα σημαντικό κομμάτι των σπουδαστ(ρι)ών ανήκουν στην κατηγορία των καθηγητικών σχολών, δηλαδή σχολές με την προοπτική της συνέχισης στην εκπαιδευτική διαδικασία από τη σκοπιά του δασκάλου και της καθηγήτριας. Για να «κερδίσει» κάποιος/α μια θέση στο δημόσιο σχολείο, μιλάμε για έναν τεράστιο ανταγωνισμό σε λίστες προσόντων, από τις οποίες μάλιστα θα «πετύχεις» θέση αναπληρωτή. Ο ανταγωνισμός των προσόντων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της διάρθρωσης της εκπαίδευσης. Η «κοστολόγηση» των προσόντων σε διδακτικές μονάδες και χρήματα αποτελεί διαχρονική ρύθμιση της εξουσίας. Μπορούμε να το δούμε στην εξίσωση πτυχίων ΑΕΙ-Κολλεγίων, στα επί πληρωμή μεταπτυχιακά και διδακτορικά, στα «πιστοποιημένα» ινστιτούτα που πλουτίζουν στην αγορά ECTS, μπορούμε τέλος να το δούμε στις αλλαγές στην παιδαγωγική επάρκεια. Σύμφωνα με τα άρθρα 99 & 100 του νόμου 4957/2022, οι φοιτήτ(ρι)ες δε θα αποκτούν πλέον διδακτική-παιδαγωγική επάρκεια με τη λήψη του πτυχίου, αλλά θα παρακολουθούν «ειδικό πρόγραμμα» δύο εξαμήνων. Μάλιστα προβλέπεται ένα πρόγραμμα για κάθε ΑΕΙ με περιορισμένες θέσεις, ενώ ήδη έχουν ξεκινήσει σεμινάρια με δίδακτρα
Καταργήσεις τμημάτων.
Την ίδια στιγμή η περιουσία του πανεπιστημίου περνάει στα χέρια ιδιωτικών εταιρειών, κάνοντας ένα ακόμα βήμα προς την εξαφάνιση του δημοσίου χαρακτήρα των σπουδών. Με ΦΕΚ στις 15 Δεκέμβρη ανακοινώνεται πως το Αγρόκτημα και τα Δάση σε Περτούλι και Ταξιάρχη Χαλκιδικής, των τμημάτων Γεωπονίας και Δασολογίας περνάνε σε εταιρεία ιδιωτικού δικαίου, όπως μια σειρά εγκαταστάσεων και λειτουργιών του ΑΠΘ.
Η ιδιωτικοποίηση των εγκαταστάσεων και των λειτουργιών του ΑΠΘ αφήνουν πολλά ερωτήματα γύρω από τη συνέχεια των σπουδών.
Ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και αχρήστευση των σύγχρονων πτυχίων.
Όλες αυτές οι «ξαφνικές» μεταρρυθμίσεις δεν έρχονται από το πουθενά, αλλά αποτελούν συνέχεια της όξυνση της ταξικής ανισότητας μέσα από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Αποτελούν συνέχεια του νόμου εξίσωσης των πτυχίων των δημοσίων πανεπιστημίων με αυτά των κολλεγίων. Αποτελούν συνέχεια του νόμου που ψηφίστηκε το καλοκαίρι για διάλυση των ενιαίων πτυχίων και την απόσπαση επαγγελματικών δικαιωμάτων από αυτά. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αποτελεί μια διαρκή διαδικασία του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος μέσω της οποίας επιχειρεί να διασφαλίσει την επικυριαρχία του, να εντείνει την ταξική εκμετάλλευση και να εξασφαλίσει την κοινωνική σιγή. Τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια των τελευταίων χρόνων μεθοδεύουν την πλήρη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, ώστε το σύνολό της να προσαρμοστεί στις ανάγκες του κεφαλαίου σύμφωνα και με τα διεθνή πρότυπα. Παρατηρείται δηλαδή, μία συντονισμένη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της παιδείας και τη μετατροπή της σε εμπορεύσιμο αγαθό, καθώς πλέον η τριτοβάθμια και όχι μόνο δεν εξυπηρετεί κάτι ως δημόσια για τα αφεντικά.
Απέναντι στην γενικευμένη στρατηγική υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας, εξάλειψης της φοιτητικής μέριμνας, την αποστείρωση των πανεπιστημίων και την καταπάτηση κεκτημένων αγώνα όπως το άσυλο είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε δομές και διαδικασίες αγώνα στις σχολές. Να αναγνωρίσουμε πως η επίθεση στην κοινωνική βάση είναι συνολική και συνεπώς συνολικές θα πρέπει να είναι οι απαντήσεις. Από το ΑΠΘ και τις σχολές παραστατικών τεχνών, ως την Μαλαματίνα και την εκκενωμένη κατάληψη Mundo Nuevo να συνδέσουμε τους επιμέρους αγώνες για την οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης. Με μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, Καταλήψεις, Διαδηλώσεις, να αμφισβητήσουμε έμπρακτα, συλλογικά και μαχητικά την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
-Αφαιρούν την παιδαγωγική επάρκεια από τα πτυχία, ανοίγοντας δρόμο στα ιδιωτικά σεμινάρια
-Ξεπουλάνε το αγρόκτημα και τα δάση, βάζοντας ταφόπλακα σε Γεωπονική – Δασολογία
-Υποβαθμίζουν τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών με το ΠΔ 85
Κράτος & κεφάλαιο κερδοφορούν στις πλάτες μας
Ενάντια στην υποβάθμιση των σπουδών και των ζώων μας
Θα τους ανατρέψουμε με συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ Κ´ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΠΟΡΕΙΕΣ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ
ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΩΡΑΡΙΑ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΝΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ ΠΤΥΧΙΑ
-Αναρχική Συνέλευση. Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere-
