ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΝΑ ΓIΝΟΥΝ ΟΡΓΗ
Η ΟΡΓΗ ΝΑ ΣΑΡΩΣΕΙ ΚΡΑΤΟΣ-ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Το τελευταίο διάστημα εξαιτίας των συνεχόμενων εξελίξεων γύρω από το κύκλωμα βιαστών με ενορχηστρωτή τον Ηλία Μίχο, η ευρύτερη περιοχή των Σεπολίων/ Κολωνού είναι σε αναβρασμό. Από τη πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα βλέπουμε κάθε λογής σκουπίδι -μπάτσους, φασίστες, νοικοκυραίους, media- να εκφέρει λόγο γύρω από το περιστατικό σε μία προσπάθεια ηθικής απόσχισής του από την κατάσταση. Είναι αυτοί που, ενώ αναπαράγουν την πατριαρχία και τις σχέσεις και τις θέσεις που δομεί, είναι οι πρώτοι που θα τρέξουν να λιντσάρουν το θύτη για την διατήρηση του status τους, και φυσικά κανείς τους δε λειτουργεί υποστηρικτικά στο επιζών άτομο και τον περίγυρο του.
1.
Ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε να πυροδοτούνται οι παραπάνω οι αντιδράσεις, στην προκειμένη περίπτωση βλέπουμε μία αναβάθμιση. Βλέπουμε ένα ζήτημα έμφυλης βίας, να ανακατασκευάζεται σε ζήτημα δημόσιας τάξης. Στην κυρίαρχη αφήγηση ο θύτης είναι ένας ακόμη εγκληματίας και το κράτος έρχεται να επιβάλει την τάξη και την “κανονικότητα”, όχι από κάποιο ενδιαφέρον για την προστασία μας, αλλά για τη διαιώνιση του ίδιου και της πατριαρχίας. Κάθε έμφυλη επίθεση -τα παραβιαστικά βλέμματα, τα αγγίγματα χωρίς συναίνεση, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, οι βιασμοί, οι γυναικοκτονίες- αντιμετωπίζονται σαν ξεχωριστά περιστατικά και όχι σαν ένα κομμάτι της πατριαρχικής βίας που δεχόμαστε καθημερινά. Η κρατική διαχείριση των έμφυλων επιθέσεων στρέφεται ανάμεσα στα δίπολα κακοποιός-θύμα, καθώς είναι προορισμένη να συγκαλύπτει όλο το κοινωνικό πολιτικό πλαίσιο των καταπιέσεων που βιώνουμε, και το οποίο η ίδια αναπαράγει. Οι νόμοι τους έχουν να κάνουν με την συνέχιση της επιβολής τους στις ζωές μας και την περίφραξη της όποιας αντίδρασης σε έννομαπλαίσια. Ακόμα και τα προτεινόμενα μέτρα διαχειρίσης της έμφυλης βίας (όπως στον Κολωνό) γίνονται μία προσπάθεια διαιώνισης της πειθάρχησης των από τα κάτω, αυστηροποίησης νόμων, επιμήκυνσης ποινών και καταπάτησης κάθε έννοιας ιδιωτικότητας, ικανοποιώντας τις διαχρονικές επιδιώξεις για τάξη, ασφάλεια και σωφρονισμό (νέος σωφρονιστικός κώδικας). Στο ίδιο πλαίσιο που το κράτος αυτοανακηρύσσεται ως ο μοναδικός διαχειριστής των ζωών και των σωμάτων μας, οποιαδήποτε δράση αυτοπροστασίας, φεμινιστικής αυτοάμυνας και αντιβίας ενάντια στους θύτες μας ποινικοποιείται.
2.
Τα media με υπέρτατο ζήλο να τρέχουν να ”καλύψουν” το ζήτημα. Οι συνεχείς αποκαλύψεις σε συνδυασμό με τον καταιγισμό εικόνων και περιγραφών συνιστούν το πιο ενδιαφέρον αστυνομικό σίριαλ. Όλο και κάτι νέο να σε κρατήσει, ένας ακόμη ύποπτος, μία ακόμη προφυλάκιση, μέχρι να εγκαταλείψουν την υπόθεση και να πάνε σε άλλη σειρά, αυτή της “Κιβωτού του Κόσμου”. Κάθε νέο όνομα, κάθε νέα πληροφορία αποτελεί τροφή για κοινωνικό κανιβαλισμό αλλά και για την ικανοποίηση κάθε αιμοδιψούς μικροαστού για τιμωρία, διαπόμπευση και για την διατήρηση της ηθικής του καθαρότητας. Καθημερινά στιγμιότυπα της ζωής μας, καταστάσεις που έχουν συμβεί σε όλα μας υπερπαράγονται ως προϊόν τηλεθέασης. Έτσι επιδιώκεται σε έναν βαθμό και η αποευαισθητοποίησή μας και η αδρανοποίηση των αντανακλαστικών μας απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, βλέποντας τες καταιγιστικά στα καθεστωτικά είτε σε ειδήσεις είτε σε σίριαλ, προβαλλόμενες με τους δικούς τους όρους. Έτσι και η δημοσιοποίηση φωτογραφιών και στοιχείων των “δραστών”, παρουσιάστηκε-κατασκευάστηκε σαν δημόσιο αίτημα, σαν ζητούμενο για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από τους βιαστές. Μία κίνηση που προστατεύει την ακεραιότητα του ίδιου κοινωνικού συνόλου που βρίθει από καθημερινούς τρανσφοβικούς, ομοφοβικούς, σεξιστές, (παρα)βιαστές.
3.
Το ελληνικό έθνος δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς τις σεξιστικές σχέσεις, που αναπαράγονται με αιχμή το δόγμα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Ο θεσμός της πυρηνικής οικογένειας αποτελεί οργανωτικό πεδίο καταπίεσης μέσα από την επιβολή κοινωνικών ρόλων στα μέλη του, κατατάσσοντάς τα έτσι σε συγκεκριμένες θέσεις ιεραρχίας εντός του. Τα σώματα με μήτρα προορίζονται για το ρόλο της μάνας με σκοπό την γέννηση παιδιών και τη μικροαστική διαπαιδαγώγησή τους σε μια προσπάθεια διαιώνισης και διατήρησης της καθαρότητας του έθνους αλλά και για την ικανοποίηση του “άντρα προστάτη”. Ορίζοντάς τες ως σώματα-επικουρικές οντότητες του έθνους και της οικογένειας, σεξουαλικοποιούνται, και ο βιασμός, η κακοποίηση και η εκμετάλλευση της (οικιακής και απλήρωτης) εργασίας τους δικαιολογούνται συστηματικά. Το παιδί, από την άλλη, αποτελεί το κέντρο της πυρηνικής οικογένειας· την ιδιοκτησία και το διακύβευμά της. Στην διασταύρωση της θηλυκότητας και της παιδικότητας, το κορίτσι είναι και προστατευμένο και σεξουαλικοποιημένο, άλλοτε δέχεται όλη την καταπίεση του φύλου του και άλλοτε η κοινωνία σοκάρεται και ξυπνά με κατακραυγές για την παραβίαση της παιδικής του ιερότητας.
4.
Πάνω σε αυτή την κανονικότητα, πάνω σε αυτό το υπόστρωμα των κοινωνικών σχέσεων στον ελλαδικό χώρο, ακόμα και οι εθνικιστικές ομάδες βρίσκουν έδαφος να κάνουν πολιτική και να καταδικάσουν το “τέρας παιδοβιαστή”. Ψαρεύοντας στα θολά νερά του λαϊκού συντηρητισμού οι φασίστες πατάνε στον κυρίαρχο λόγο που θέτει κάθε τέτοιο περιστατικό ως ανήκουστο, εξωκανονικό, άρρωστο, που μόνο «ανώμαλοι και τρελοί» μπορούν να πραγματοποιήσουν. Έτσι, με την παραγωγή του τέρατος-θύτη, στιγματίζεται η αρρώστια, η τρέλα, μετατοπίζεται η ευθύνη σε πραγματικά υποκείμενα που καμία σχέση δεν έχουν με το γεγονός, γίνεται “τέρας” όλο το περιθώριο (φτωχοί, οροθετικά, χρήστες, μετανάστριες).
5.
Για την αναπαραγωγή της έμφυλης/ ελληνικής κανονικότητας και τη συγκάλυψη της έμφυλης συστημικής καταπίεσης, ο συστημικός, δημόσιος λόγος κατασκευάζει την αφήγησή του σε ένα σχήμα εσχατολογικό: Ο θύτης μεταμορφώνεται σε τέρας. Παράγεται και πολλαπλασιάζεται σε πολλούς (απ)ανθρώπους-“τέρατα”και στη συνέχεια βρίσκει το θηλυκό του ισοδύναμο για να αναπαραχθεί ξανά όλος ο πατριαρχικός οχετός περί παραβίασης της “ιερής αποστολής” της μητρότητας. Και έτσι, η όλη δυσαρέσκεια που δεν βρίσκει το κοινωνικό αντίστοιχό της εστιάζει και περιορίζεται στη “μάνα-τέρας”, που προφυλακίζεται.
Στην πραγματικότητα όμως είναι η πατριαρχία, η συγκάλυψη που διαιωνίζουν τις καταπιέσεις μας. Είναι το έθνος, η οικογένεια, το δίπολο των δυο φύλων που δημιουργεί κοινωνικά καθορισμένους ρόλους που υποχρεούμαστε να επιτελούμε. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά ή ιδιαίτερες περιπτώσεις, πρόκειται για οικογενειάρχες, ευυπόληπτους πολίτες, καθημερινούς ανθρώπους που υπηρετούν τα αξιακά αυτού του έθνους. Γι’ αυτό και εμείς επιλέγουμε να προδίδουμε την εθνική τους ενότητα.
Η τερατολογία δεν είναι δικαίωση. Είναι συγκάλυψη και αυτοπροστασία του κράτους και της πατριαρχίας.
Ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού, να μην είμαστε μόνα, να μην χρειάζεται να είμαστε γενναίες. Να δημιουργήσουμε χώρους και δομές για την διαχείριση (συλλογικών) τραυμάτων από την πατριαρχία.
Απέναντι στο “σφυρί” του δικαστικού συστήματος και τις φυλακές τους να προτάξουμε την φεμινιστική αντεπίθεση/ αντιβία. Απέναντι στον κατασταλτικό λόγο των δογμάτων ασφαλείας και τους μπάτσους τους να αντιτάξουμε την συλλογική φροντίδα και αλληλεγγύη στα επιζώντα έμφυλης βίας.
αναρχικά κουήρ φεμινιστά ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού
