Να ρίξουμε αυλαία στις κακοποιητικές συμπεριφορές
Το κίνημα “MeToo” ήρθε στην Ελλάδα στο τέλος του 2020 με τη δημόσια καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου για σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από τον Αριστείδη Αδαμόπουλο. Αυτή η κοινοποίηση άνοιξε το δρόμο ώστε να ακουστεί και να συζητηθεί στη δημόσια σφαίρα το θέμα της κακοποίησης στο εργασιακό περιβάλλον. Μετά από ένα μήνα ακολούθησε και η πρώτη καταγγελία, που αφορούσε το χώρου του θεάτρου, από τη Ζέτα Δούκα αναφερόμενη στην κατ’ επανάληψιν ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση που δεχόταν από τον επικεφαλής του θιάσου και σκηνοθέτη Γιώργου Κιμούλη, κακοποίηση που εμπεριείχε και περιστατικό σωματικής βίας. Η δημοσιοποίηση αυτή έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για μια σειρά καταγγελιών τόσο κατά του Κιμούλη, όσο και κατά άλλων “σπουδαίων” ηθοποιών/ σκηνοθετών, όπως ο Φιλιππίδης, ο Λιγνάδης, ο Χαϊκάλης κλπ.
Στην περίπτωση του Κιμούλη, τα όσα έκανε ξεχάστηκαν πάρα πολύ γρήγορα, με το δικαστήριο να τον αθωώνει απο την μία, και απ’ την άλλη να ανεβάζει παράσταση σε θέατρο της Θεσσαλονίκης και να ετοιμάζει ταινία. Βέβαια όλα αυτά είναι σε θέση να τα κάνει, λόγω της κοινωνικής νομιμοποίησης συμπεριφορών σαν και τις δικές του, σε εργασιακά πλαίσια. Αυτό συμβαίνει σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους. Άτομα που βρίσκονται υψηλότερα στην ιεραρχία, συμπεριφέρονται κακοποιητικά και εξουσιαστικά σε άτομα που βρίσκονται πιο κάτω, πατώντας στον φόβο, να μη χάσουν τη δουλειά τους. Η θέση τους, τους επιτρέπει να αυθαιρετούν, γνωρίζοντας ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο και πως οι συνέπειες είναι σπάνιες.
Αυτή η κατάσταση επικρατεί και στο χώρο του θεάματος ο οποίος βρίθει από εξουσιαστικές, παραβιαστικές και σεξιστικές συμπεριφορές. Είναι μάλιστα εμφανής και η έμφυλη διάσταση του ζητήματος με τη συντριπτική πλειοψηφία των καταγγελιών να προέρχονται από γυναίκες. Άνδρες με εξουσία, διασυνδέσεις, χρήματα, φήμη και θέση ( πχ. Σκηνοθέτες) γνωρίζοντας πως μπορούν να σταθούν εμπόδιο στη δουλειά τους, και εκβιάζοντας ότι θα τους βρουν μπροστά τους, βιάζουν, παρενοχλούν, εκβιάζουν και κακοποιούν συστηματικά σωματικά ή ψυχολογικά. Μιλάμε για ένα χώρο που θέτει συνεχώς το δίλημμα ανάμεσα στη σιωπή και την αφάνεια, την εκμετάλλευση και την απόλυση.
Δεν έχουμε φτάσει καν στο σημείο η σωματική και σεξουαλική βία να καταδικάζεται καθολικά από την κοινωνία, πόσο μάλλον η αθέατη ψυχολογική βία, που δεν αφήνει σωματικά, αλλά ψυχικά τραύματα και αποτελεί, στην καλύτερη, θέμα συζήτησης, που μάλιστα δεν θα αναλυθεί σε βάθος. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο από το γεγονός πως η παράσταση του Κιμούλη έχει γύρω στις εκατό κλεισμένες θέσεις, όταν στο Αχίλλειον δυσκολεύεσαι να βρεις τραπέζι, όταν μαζί με το burger σου πίνεις coca cola. Όλες αυτές οι στάσεις διαλέγουν πλευρά· την πλευρά των κακοποιητών και των (παρα)βιαστών. Να μην ξεγελάμε τις εαυτές και τους εαυτούς μας πως η αλληλεγγύη στις επιζήσασες γίνεται με ένα post στο facebook ή με ένα #cancelcocacola, αλλά με τις καθημερινές επιλογές μας, με το τι αποφασίζουμε να στηρίξουμε οικονομικά και με την παρουσία μας.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε πρώτα ατομικά, στις παρέες, στους εργασιακούς μας χώρους και σε όλες τις πτυχές της ζωής μας είναι να δημιουργούμε κλίμα όπου οι θηλυκότητες έχουν χώρο να μιλήσουν χωρίς τον φόβο ότι θα αμφισβητηθούν ή χειρότερα θα κατηγορηθούν για όσα τους συνέβησαν και όλο αυτό να προσπαθούμε να το συλλογικοποιούμε κάθε φορά. Ας σταθούμε δίπλα σε όλα αυτά τα άτομα έμπρακτα και ξεκάθαρα.
ΕΓΩ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ.
ΕΓΩ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΩ.
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ.
