Στέγαση και χαρτιά για όλους και όλες τις μετανάστριες/ες!
Eδώ και μήνες, το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου έχει ανακοινώσει πώς στο τέλος του 2022 τερματίζει το πρόγραμμα ESTIA II, που παρέχει στέγαση σε αιτούντες ασύλου στη χώρα, μέσω της μίσθωσης διαμερισμάτων. Αφού το κράτος ανέλαβε το πρόγραμμα, η χρηματοδότηση του μειώθηκε σοβαρά και αυστηροποιήθηκε το πλαίσιο της διαμονής στα παρεχόμενα σπίτια. Το Υπουργείο εξωθεί μετανάστριες από τα σπίτια τους ήδη από το 2021 όπου οι θέσεις του προγράμματος από 27.000 μειώθηκαν στις 10.000. Και ενώ ο τερματισμός του ESTIA πλησιάζει, το υπουργείο Εργασίας ανακοίνωσε μόλις νέο νομοσχέδιο για την κοινωνική κατοικία, το οποίο παρατείνει την μίσθωση 1.000 κατοικιών του προγράμματος ESTIA με νέα κριτήρια όμως. Το αρχικό πρόγραμμα ESTIA κάλυπτε 27.000 θέσεις στέγασης, υπό τη διοίκηση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το νέο πρόγραμμα ESTIA θα αφορά 1.000 μόνον κατοικίες και «με χρηματοδότηση από τα αποθεματικά της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης» (τέως ΟΑΕΔ). Ας σημειωθεί εδώ ότι στο παρελθόν είχε εξαγγελθεί ότι τα σπίτια του προγράμματος ESTIA θα «αξιοποιούνταν για στέγαση σεισμόπληκτων», «πυρόπληκτων» κλπ. εξαγγελίες που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, πρόσθεσαν όμως ακόμα μια δόση στον διάχυτο ρατσισμό (στήριξη στους «ευάλωτους Έλληνες» και όχι στον μεταναστευτικό πληθυσμό). Το κράτος προβάλει την υπόσχεση μιας ελάχιστης κοινωνικής μέριμνας προς τον ντόπιο πληθυσμό την ώρα που αναγγέλλει την έξωση χιλιάδων μεταναστ(ρι)ών: στον μεταναστευτικό πληθυσμό άλλωστε αναλογούν μόνον τα pushbacks, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η άγρια εργασιακή εκμετάλλευση.
Στο πρόγραμμα ESTIA συμμετείχαν τοπικές ΜΚΟ, άλλες εταιρίες καθώς και διάφοροι δήμοι, όπως ο δήμος Θεσσαλονίκης. Πιο συγκεκριμένα, η εικόνα που αντικρίζουμε στην Θεσσαλονίκη είναι αυτή της έντονης μείωσης των παρεχόμενων σπιτιών με ελάχιστους μετανάστες πλέον να μένουν στο κέντρο της πόλης και με τις λοιπές οικογένειες που εξακολουθούν να στεγάζονται να αποτελούν εξαιρετικά ευάλωτες περιπτώσεις. Τους προηγούμενες μήνες του 2022 συναντηθήκαμε με περιπτώσεις μεταναστριών οι οποίες καλούνταν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε διάστημα 30 ημερών, μετά την έκδοση της απόφασης για το άσυλο (είτε αυτή είναι θετική είτε αρνητική) μέσω ενός διαρκή ψυχολογικού πολέμου. Οι πρακτικές που χρησιμοποιούσαν οι τοπικές ΜΚΟ που διαχειρίζονταν την στέγαση περιλάμβαναν συνεχή τηλεφωνήματα, πίεση να υπογράψουν χαρτιά που δεν είναι καν στη γλώσσα τους, διακοπή ρεύματος, νερού και θέρμανσης, συστέγαση περισσότερων οικογενειών σε ένα διαμέρισμα και απειλή της αστυνομίας. Το τελευταίο διάστημα, καθώς κατ’ εντολή του κράτους τα παρεχόμενα σπίτια πρέπει να ναι άδεια έως και τις 15 Νοεμβρίου του 2022, στις ελάχιστες οικογένειες που παραμένουν τα κέντρο αυτή η διαδικασία φαίνεται να έχει αποκτήσει ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς σε συνδυασμό με την γενικότερη αοριστία που απαντούν οι ΜΚΟ στις οικογένειες για το που ακριβώς θα καταλήξουν μετά την έξωση τους. Οι μετανάστ(ρι)ες είτε καταλήγουν στα κλειστά camp όπου ουσιαστικά αποκλείονται από τον αστικό ιστό καθώς τα «κέντρα φιλοξενίας» (κράτησης) βρίσκονται στην ενδοχώρα, είτε (κυρίως μονογονεϊκές οικογένειες) μεταφέρονται προσωρινά σε κέντρα περίθαλψης, τα οποία συνήθως μετά από λίγες μέρες τις αφήνουν στο δρόμο χωρίς χαρτιά και υπό το φόβο να συλληφθούν/απελαθούν από την αστυνομία είτε εάν η αστυνομία τους συλλάβει προβαίνει σε παράνομες δολοφονικές επαναπροωθήσεις των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα. Η προσπάθεια αορατοποιήσης και αποκλεισμού των μεταναστ(ρι)ών ως κοινωνικό κομμάτι που εκτοπίζεται τους από τη δημόσια σφαίρα αποτελεί μια ηχηρή απόδειξη του πολέμου που διεξάγει το κράτος εναντίον τους. Ας μην ξεχνάμε την κόλαση από την οποία επιβιώνουν οι μετανάστ(ρι)ες που περνάνε τα σύνορα του Έβρου, τις περιπτώσεις ξυλοδαρμών, εξευτελισμού, κλοπών των προσωπικών τους αντικειμένων από τα σώματα ασφαλείας «εις το όνομα της διασφάλισης των συνόρων», των βιασμών των μεταναστριών από τους συνοριοφύλακες και τις δολοφονίες που κάνουν από όλες τις παραπάνω πρακτικές. Εν συνεχεία ας μην ξεχνάμε την μετατροπή των camp σε κλειστά κέντρα κράτησης με μπετονένια τείχη να ορθώνονται γύρω τους, με θερμικές κάμερες να ενημερώνουν τους φύλακες για περιπτώσεις που πολλοί άνθρωποι συγκεντρώνονται σε κάποιο μέρος του camp και με τις ελλιπείς υποδομές που δεν καλύπτουν ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες του κόσμου που κρατείται εκεί.
Ο αποκλεισμός των μεταναστριών από τη συναναστροφή με το κέντρο είναι μια συνειδητή επιλογή του ελληνικού κράτους οι οποία δεν ξεφεύγει από μια γενικότερη αίσθηση εξευγενισμού των πόλεων. Οι μετανάστες πέρα από το εκπαιδευτικό σύστημα και την ιατρική περίθαλψη δεν χωράνε ούτε στις πόλεις. Το ζήτημα της στέγασης και της παραμονής των μεταναστριών στα σπίτια τους μας αφορά όλες, αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ντόπιες και μετανάστριες φαίνεται να μη χωράμε πλέον στις πόλεις, είτε επειδή ακρίβυνε το νοίκι, είτε επειδή οι κρατικές πολιτικές εκτοπίζουν τις μετανάστριες έξω από τον αστικό ιστό.
Εμείς, αντιστεκόμενες σε αυτή την μίζερη πραγματικότητα και στεκόμενοι αλληλέγυοι/ες απέναντι στους μετανάστες και στις μετανάστριες, βρισκόμαστε σε πλατείες, γειτονιές, καταλήψεις, για να δημιουργήσουμε κοινούς αγώνες και να αναδείξουμε αυτά τα ζητήματα στην δημόσια σφαίρα.
Εμείς, μετανάστριες και ντόπιες, σε πλατείες, γειτονιές και κατειλημμένους χώρους, ξεπερνώντας τον φραγμό της γλώσσας και των κοινωνικών συνόρων, σπάμε τον φόβο με κοινούς αγώνες, έχοντας την ανάγκη να ζήσουμε μαζί στις πόλεις μας.
Οι μετανάστριες δεν είναι μόνες τους. Είμαστε και θα είμαστε μαζί τους, με όλα τα μέσα. Πολιτικά, κοινωνικά, δικαστικά!
Κάτω τα χέρια από μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες/προσφύγισσσες. Καμία έξωση δεν θα περάσει
Στέγαση, υγειονομική περίθαλψη και πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλες
Χαρτιά και ελευθερία μετακίνησης για ολους/ες!
Δευτέρα 14 Νοέμβρη: ημέρα δράσης ενάντια στις εξώσεις
Στη Θεσσαλονίκη, συγκέντρωση στις 6 το απόγευμα,
στο άγαλμα Βενιζέλου
Ανοιχτή συνέλευση Stop War On Migrants
Housing and papers for all and for all migrants!
The Ministry of migration and asylum announced months ago that at the end of 2022 it is ending the ESTIA II program, which provides housing to asylum seekers in the country, through leasing apartments. After the state took over the program, its funding was severely reduced and the framework of accommodation in the provided houses was tightened. The Ministry evicted migrants from their homes as early as 2021 when the positions of the Estia program from 27.000 were reduced to 10.000.
And while the ESTIA program’s termination nears, the Ministry of Labor has just announced a new social housing bill that extends the lease of 1.000 ESTIA homes with new criteria though.
The original ESTIA program covered 27,000 housing places, was managed by the United Nations High Commissioner for Refugees and funded by the European Commission. The new ESTIA
program will concern only 1,000 residences and “with financing from the reserves of the Public Employment Service” (formerly OAED). It should be noted here that in the past it was announced that the houses of the ESTIA program would be “utilized for housing victims of earthquakes”, “fire victims”, etc. announcements that never materialized, but added yet another dose to the widespread racism (support for the “vulnerable Greeks” and not for migrants). The state promises minimal social care for the local population while announcing the eviction of thousands of migrants: after all, the migrant population deserves only pushbacks, concentration camps and brutal labor exploitation.
Local NGOs, other companies, as well as various municipalities, such as the municipality of Thessaloniki, were involved in the ESTIA program. What we see happening in Thessaloniki, in particular, is a sharp decrease in provided homes with few migrants now staying in the city center and the families still housed being extremely vulnerable cases. In the early months of 2022 we came came into contact with migrants who were ordered, using constant psychological warfare, to leave their homes within 30 days of the asylum decision (whether granted asylum or not).The practices used by local NGOs managing housing included constant phone calls, pressure to sign papers that weren’t even in their language, cutting off electricity, water and heating, clustering several families in one apartment and threatening to call the police. Lately, as the provided houses must be empty by 15 November 2022 by state order, in the few families that remain in the city centre, this process seems to have gained an even faster pace, combined with the general vagueness with which NGOs answer to the families about where exactly they will end up after their eviction. Migrants either end up in closed camps where they are effectively excluded from the urban fabric as the ‘detention centres’ are rurally located, or they are temporarily transferred (mainly families of single mothers with children) to care centres which usually, after a few days, leave them on the street without papers and in fear of being arrested/deported by the police. Or if the police arrest them they engage in illegal murderous pushbacks at the border.
The attempt to make migrants invisible and exclude them from the rest of the society by removing them from the public sphere is a resounding proof of the war waged against them by the state.
Let’s not forget the hell from which a migrant who crosses the Evros borders survives, the cases of beatings, humiliation, theft of their personal belongings by the security forces ‘in the name of securing the border’, the rape of migrant women by the border guards and the murders that are commited through all the above practices. Then let’s not forget the transformation of the camps into closed detention centres with concrete walls standing around them, with thermal cameras informing the guards of cases of many people gathering in one part of the camp and with the lack of infrastructure that doesn’t even remotely meet the needs of the people detained there.
Migrants’ exclusion from interacting with the city centre is a conscious choice of the Greek state, which does not escape from the generalised feeling of urban gentrification. There seems to be no space for migrants nor in the educational system and medical care nor to live in the cities. The issue of housing and migrants remaining in their homes concern us all, since in one way or another, locals and migrants seem to no longer have space in the cities, either because the rent has gone up or because state policies are pushing migrants out of the urban fabric.
Resisting this miserable reality and standing in solidarity with the migrants, we find ourselves in squares, neighbourhoods, squats, to create common struggles and bring these issues to the public sphere.
Migrants and locals, in squares, neighbourhoods, and squats, overcoming the barrier of language and social borders, having the need to live together in our cities, we break the fear with common struggles.
Migrants are not alone. We are and will be with them, by all means. Politically, socially, judicially!
Hands off migrants and refugees. No eviction will pass
Housing, healthcare and access to education for all
Papers and freedom of movement for everyone!
Monday, November 14: day of action against evictions
In Thessaloniki, we gather at 18:00 , at the statue of Venizelos (Aristotelous and Egnatia str.)
Open assembly Stop War on Migrants
Ο τερματισμός του στεγαστικού προγράμματος για όλες τις μεταναστευτικές οικογένειες ανεξαρτήτως της κατάστασης της διαδικασίας αίτησης ασύλου, είναι στις 15 Νοέμβρη σύμφωνα με υπουργική οδηγία προς τις οργανώσεις και τους δήμους διαχείρισης του προγράμματος, ενώ ήδη έχουν εκδιωχθεί τις τελευταίες εβδομάδες πολλές οικογένειες με προορισμό τα καμπς.
Βρισκόμαστε δηλαδή στο σημείο που οι πιο ευάλωτες περιπτώσεις με σοβαρά θέματα υγείας, αναπηρίας και ψυχιατρικών επιβαρυμένων νοσημάτων, που έχουν απομείνει στα διαμερίσματα του “εστία”, καλούνται είτε να επιστρέψουν στις χώρες τους απ’όπου ξεριζώθηκαν, είτε να στριμωχτούν και να επιβιώσουν στα πιο άθλια καμπς της ελληνικής φιλοξενίας, είτε να βρεθούν στο δρόμο.
Απειλές για αλλοίωση της απόφασης ασύλου που αναμένουν, διακοπές ρεύματος και νερού, αλλαγές κλειδαριάς, πέταγμα των προσωπικών ειδών, υπογραφή χαρτιών που δεν είναι στη γλώσσα τους, και εκφοβισμό παρουσίας της αστυνομίας είναι μερικές μόνο από τις πρακτικές των μκο στην προσπάθειά τους να τρομοκρατήσουν τις μετανάστριες για να τις βγάλουν από τα σπίτια τους νωρίτερα και από τον τερματισμό του προγράμματος, που σύμφωνα με υπουργική απόφαση λήγει τέλη του 2022.
Το κράτος από τη στιγμή που ανέλαβε τη διαχείριση του μεταναστευτικού μας έχει δείξει τις διαθέσεις του. Αφού κατάφερε να κάνει το βίο αβίωτο τόσων ανθρώπων που μετανάστευσαν προς την Ευρώπη, σε συνέχεια των μακροχρόνιων διαδικασιών ασύλου που έπρεπε να αναμένουν έγκλειστοι σε καμπς και κέντρα κράτησης, τώρα σε συνεργασία με τις μκο τους βγάζει από τα σπίτια τους σε μια ξεκάθαρη πολιτική εξόντωσης.
Επενδύοντας υπέρογκα ευρωπαϊκά κονδύλια στην περιφρούρηση των κέντρων υποδοχής και ταυτοποίησης στα νησιά και στον Έβρο, με ατελείωτα τείχη στολισμένα με συρματοπλέγματα και διαρκείς ελέγχους εισόδου – εξόδου, παράλληλα εμποδίζοντας κάθε αλληλέγγυα παρουσία και κάθε προσπάθεια κοινωνικοποίησης και συναναστροφής με τον ντόπιο πληθυσμό.
Ο δρόμος πλέον της ελληνικής φιλοξενίας είναι ο εγκλεισμός. Αποκλεισμός από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αποκλεισμός από την εκπαίδευση, αποκλεισμός από την εργασία, αποκλεισμός από την κοινωνία και από τις σχέσεις που διαμορφώνονται.
Είναι επιτακτικό να αντιδράσουμε, μαζί τους/τις μετανάστ(ρι)ες που απειλούνται.
Καλούμε σε κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη, ώστε να αναδείξουμε το ζήτημα και να μπλοκάρουμε τις εξώσεις.
ΚΑΜΙΑ ΕΞΩΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ
ΧΑΡΤΙΑ, ΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
Ημέρα δράσης Δευτέρα 14 Νοέμβρη στις 18:00 στο άγαλμα Βενιζέλου
Ανοιχτή συνέλευση ενάντια στις εξώσεις κάθε Τετάρτη στις 18:00 στον εκχ Σχολείο
συλλογικότητα Room39
Ήρθαμε για να ακούσουμε.
(κάλεσμα στην διαδήλωση ενάντια στις εξώσεις των μεταναστριών)
Η εξαγγελία της εξουσίας είναι γνωστή εδώ και μήνες: Κανένας πρόσφυγας, καμία μετανάστρια σε στέγαση στα αστικά κέντρα. Οι “περισσευούμενοι” πληθυσμοί για τα κέρδη τους χωράνε μόνο σε περιφραγμένα, με τείχη, στρατόπεδα συγκέντρωσης απ’ τα οποία λείπουν τα βασικά: Δεν υπάρχει καμία ιατροφαρμακευτική κάλυψη, καμία ψυχολογική υποστήριξη, οι άνθρωποι είναι βορά στις διαθέσεις δεσμοφυλάκων και μαφιών, βορά στις διαθέσεις της ρατσιστικής κρατικής μηχανής. Κι από τα καμπ είτε στον δρόμο και στην εγκατάλειψη είτε απέλαση στην χώρα προορισμού, στην χώρα βασανισμού και θανάσιμου κινδύνου.
Αυτό είναι το μέλλον -και το παρόν- για δεκάδες χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες σε όλη την χώρα, όσους κι όσες γλίτωσαν από τις δολοφονίες στον Έβρο και το Αιγαίο.
Τώρα ήρθε η σειρά και των πιο ευάλωτων: των αρρώστων, των τραυματισμένων γυναικών, των παιδιών.
Αυτούς κι αυτές διώχνει από τα σπίτια τους το ρατσιστικό καθεστώς της δημοκρατίας για τους πλούσιους. Το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ ΙΙ τελειώνει, λένε, και πρέπει να μας αδειάσετε τη γωνιά ως το τέλος του χρόνου. Μάλιστα οι ΜΚΟ επισπεύδουν την διαδικασία: εξωθούν τους ανθρώπους να φύγουν στις 15 Νοεμβρίου.
Μέσα στον ορυμαγδό των πιέσεων και των εκβιασμών, από τα καθάρματα των ΜΚΟ μέχρι τους δικαστικούς λειτουργούς και τους κυβερνώντες, υπάρχουν κάποιες λίγες, ελάχιστες περιπτώσεις που εδώ και δύο χρόνια αντιστέκονται ενάντια στις εξώσεις από τα σπίτια τους. Που διεκδικούν, έμπρακτα, αυτό που θα έπρεπε να είναι πολύ ψηλά στις σημαίες του κοινωνικού κινήματος σήμερα:
Στέγαση, περίθαλψη, χαρτιά για όλες και όλους, χωρίς εξαιρέσεις. Μαζί με τον σπουδαίο αγώνα του καμπ του Ελαιώνα που μας δίδαξε πολλά, ερχόμαστε να ακούσουμε αυτές τις φωνές που αντιστέκονται στην πόλη μας.
Γι’ αυτούς και γι’ αυτές θα είμαστε την Δευτέρα 14 Νοεμβρίου το απόγευμα στις 6μμ στο αγ. Βενιζέλου, γι’ αυτές και γι’ αυτούς που μας δίνουν μαθήματα αγώνα από τα υπόγεια.
Ανάρες. Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ
Δυο λόγια για το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ
Από το 2016 μέχρι και σήμερα λειτουργούσε το στεγαστικό πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ. Το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ ξεκίνησε να λειτουργεί το 2016 και υλοποιούνταν από μία σειρά Μ.Κ.Ο., με τη χρηματοδότηση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Το πρόγραμμα έφτασε να προσφέρει 27.000 θέσεις στέγασης σε διαμερίσματα μέσα στον αστικό ιστό των πόλεων. Από τον Ιανουάριο του 2021 το πρόγραμμα το ανέλαβε το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου. Μέσα σε λίγους μήνες οι θέσεις μειώθηκαν και έφτασαν τις 10.000. Το Υπουργείο, χρησιμοποιώντας τον ρόλο του και ως χρηματοδότης του προγράμματος, κατάφερε να επιβάλει την πολιτική έξωσης των προσφύγων, έναν μόλις μήνα αφότου αυτοί λάμβαναν την αναγνώριση τους. Η πολιτική αυτή υπήρχε και στο παρελθόν, αλλά στην πράξη δεν υλοποιούνταν για τον προφανή λόγο ότι οι εξαιρετικά ευάλωτες περιπτώσεις μεμονωμένων ατόμων και οικογενειών δεν είχαν πρόσβαση σε καμία άλλη μορφή στέγασης από το ελληνικό κράτος, οπότε παρέμεναν στα διαμερίσματα του ΕΣΤΙΑ. Και έτσι φτάσαμε σε μία σειρά χυδαίων πρακτικών ενάντια στους πρόσφυγες, προκειμένου αυτοί να εξαναγκαστούν να βγουν από τα σπίτια τους: διακοπές ρευμάτων, διακοπές νερού, αλλαγή κλειδαριών, ενώ οι άνθρωποι απουσιάζουν από το σπίτι τους, ψυχολογικός πόλεμος, απειλές από δικηγόρους, ακόμα και από την αστυνομία (!).
Και έτσι φτάσαμε στο 2022 και στην οριστική ισοπέδωση του προγράμματος, το οποίο αποτελεί και τη μόνη στεγαστική εναλλακτική που προσφέρει το ελληνικό κράτος. Ήδη από τις 15 Απριλίου του 2022 δεν παραπέμπονται νέοι φιλοξενούμενοι στο πρόγραμμα, ενώ στις 15 Νοεμβρίου του 2022 τα διαμερίσματα του έργου θα έχουν πλέον αδειάσει εντελώς.
Έτσι, λοιπόν, το ελληνικό κράτος φτάνει σε αυτό που ιδεολογικά η κυβέρνηση ποθούσε: η μόνη «στέγαση» (=στοίβαγμα) των μεταναστών/μεταναστριών πλέον θα είναι σε κλειστά κέντρα κράτησης ή σε “ανοιχτές δομές” (καταυλισμούς) που περικυκλώνονται πια από τοίχους. Το μόνο που «δικαιούνται» πλέον οι άνθρωποι που ήρθαν στη χώρα μας κυνηγημένοι από τον πόλεμο ή την εξαθλίωση θα είναι φυλακές, χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα ή ISOBOX μέσα στις λάσπες.
Παράλληλα με όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε μία ακόμα πιο χυδαία επικοινωνιακή επίθεση, προτάσσοντας απέναντι στο πρόγραμμα στέγασης προσφύγων την αξιοποίηση 1.000 διαμερισμάτων του προγράμματος για ευάλωτους Έλληνες (Πρόγραμμα «ΚΑΛΥΨΗ»). Έτσι η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί, ώστε να ενισχύσει τις άναρθρες κραυγές για «στήριξη των Ελλήνων και όχι των λαθρομεταναστών». «Απαντάει» σε αυτές με στέρηση κάθε στήριξης των δεύτερων, υποτίθεται, για να στηρίξει τους πρώτους.
Αυτό όμως είναι απλά μία τελευταία σταγόνα σε ένα ποτήρι που έχει ξεχειλίσει προ πολλού. Η πραγματικότητα που βίωναν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/μετανάστριες στη χώρα μας είναι γνωστή: ταξίδι μέσα στα κύματα ή στα άγρια νερά του Έβρου, (παράνομες) επαναπροωθήσεις από το λιμενικό στο Αιγαίο ή τον στρατό στον Έβρο αλλά και από τους διάφορους παρακρατικούς μηχανισμούς που επί χρόνια δρουν ανενόχλητοι, (παράνομες) επαναπροωθήσεις ακόμα και από τα αστικά κέντρα από τους ένστολους φασίστες της ΕΛ.ΑΣ., βασανισμοί, ξυλοδαρμοί, κλοπές από τα «όργανα της τάξης», εκδικητική καταστροφή των εγγράφων τους, ελλιπής πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μειωμένη πρόσβαση στο αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα στο άσυλο μέσω μιας σειράς νόμων που την περιόρισαν ξανά και ξανά γελοιοποιώντας στην πράξη κάθε έννοια «ανθρώπινου δικαιώματος» και «διεθνών συμβάσεων» (με κορυφή αθλιότητας τον τελευταίο νόμο για το άσυλο), αναγνώριση για πρόσφυγες από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και τη Σομαλία, της Τουρκία ως ασφαλούς χώρας (!), μείωση του οικονομικού βοηθήματος που λάμβαναν οι αιτούντες άσυλο από 100% ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, ρατσιστικές και ξενοφοβικές συμπεριφορές, επιθέσεις στον δρόμο, μηδενική πρόσβαση στην αγορά εργασίας, μηδενική πρόσβαση σε ουσιαστικά προγράμματα ένταξης.
Ίσως κάποιοι σκεφτόμασταν ότι η πραγματικότητα αυτή δε θα μπορούσε να γίνει χειρότερη για τους/τις μετανάστες/μετανάστριες. Και ας την βλέπουμε να γίνεται όλο και χειρότερη, όλο και πιο ασφυκτική, όλο και πιο απάνθρωπη εδώ και 3 χρόνια. Είναι πραγματικά αδύνατον να χωρέσει το μυαλό μας όλες τις απάνθρωπες νοσηρότητες που είδαμε να συντελούνται σε βάρος των ανθρώπων αυτών που φτάσανε εδώ εξαντλημένοι από τον πόλεμο ή την εξαθλίωση ζητώντας άσυλο από τις κυρίαρχες τάξεις των κρατών, που προκάλεσαν αυτούς τους πολέμους και την εξαθλίωση τους.
Κι όμως συνηθίσαμε. Συνηθίσαμε τον εξευτελισμό των ανθρώπων. Τον βασανισμό τους. Τις επαναπροωθήσεις σε βάρος τους. Συνηθίσαμε τα ναυάγια. Συνηθίσαμε τα σώματα νεκρών παιδιών στις ακτές.
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΩΡΑ
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΘΑΝΑΤΟ
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Για εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες ανεξαρτήτως εθνικότητας, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, τα θύματα του πολέμου και της φτώχειας δεν είναι αντικείμενο διαχείρισης κρατικών μηχανισμών και οικονομικών ελίτ. Δεν ανεχόμαστε η ανθρώπινη ζωή να εξαρτάται από αποφάσεις των διακρατικών οργανισμών, όπως η ΕΕ και η Frontex, των εθνικών κρατών και των αναγκών της οικονομίας.
Απέναντι σε κάθε εξουσία, εμείς απαντάμε τώρα και πάντα με ταξική αλληλεγγύη. Οι ταλαιπωρημένοι, οι κυνηγημένοι εξαιτίας των πολέμων και των διώξεων κάθε εξουσίας και κάθε κράτους, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/μετανάστριες, βρίσκονται στην καρδιά της αλληλεγγύης μας. Είναι ταξικά αδέρφια μας, το πιο υποτιμημένο, κακοπληρωμένο και επισφαλές μέρος της τάξης μας, βορά στα δόντια κάθε μικρού και μεγάλου αφεντικού. Είναι καθήκον μας να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά και την ελεύθερη μετακίνηση όλων των εργατών, σβήνοντας τις συνοριακές γραμμές που οι εξουσίες χάραξαν για τους υπηκόους τους, αλλά όχι για τα εμπορεύματα των αφεντικών και απαιτώντας άμεση νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών.
Απαιτούμε να ανοίξουν άμεσα τα σύνορα και να απεγκλωβιστούν οι μετανάστες/μετανάστριες. Απαιτούμε την παροχή δημόσιας περίθαλψης και στέγης για όσους και όσες επιθυμούν να παραμείνουν στην Ελλάδα και τη χορήγηση των απαραίτητων εγγράφων για όσους και όσες επιθυμούν να μεταβούν σε λοιπές χώρες της Ευρώπης. Απαιτούμε να κλείσουν τώρα τα κολαστήρια-στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/μεταναστριών και να αρθούν τα κωλύματα στις διαδικασίες χορήγησης ασύλου, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί και η αποστέρηση εργασιακών και προνοιακών δικαιωμάτων από τους μετανάστες και τις μετανάστριες.
Στο πλευρό πάντα των αδύναμων, των καταπιεσμένων, των ξεριζωμένων αυτού του κόσμου, ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας, ντόπιοι και «ξένοι» ενώνουμε τα χέρια, υψώνουμε τις γροθιές μας.
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΑΝΤΙ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΝΟΕΜΒΡΗ: ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 18:00, ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
*Στηρίζουμε το μπλοκ της συνέλευσης Stop War On Migrants
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Στις 15 Νοεμβρίου το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου έχει ανακοινώσει την λήξη του προγράμματος ESTIA II, γεγονός που συνεπάγεται τη μαζική έξωση μεταναστ(ρι)ών από τα σπίτια που
διέμεναν και την επιλογή είτε της μεταφορά τους σε camp εκτός του αστικού ιστού είτε της αστεγίας. Η αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους που μαίνεται τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια εκτός από τις δολοφονίες, τους βιασμούς στα σύνορα και βίαιες επαναπροωθήσεις περιλαμβάνει και τον εκτοπισμό του μεταναστευτικού πληθυσμού εκτός του αστικού ιστού. Ο αποκλεισμός των μεταναστριών από το κέντρο των πόλεων προκειμένου να αποφευχθεί η συνάντηση ντόπιων και μεταναστριών και να πειθαρχηθούν δυνητικά άτακτοι πληθυσμοί, μας υπενθυμίζει πως όλο και λιγότερες χωράμε πλέον στα κέντρα των πόλεων. Οι αυξήσεις των ενοικίων, η συνεχής παρουσία μπάτσων σε όσα μέρη θέλουμε να υπάρχουμε, οι περιφράξεις των δημόσιων χώρων, αποτελούν μερικές μόνο στιγμές μιας αβίωτης αστικής καθημερινότητας. Από την πλευρά μας θέλουμε να ζήσουμε μαζί με τις μετανάστριες στις γειτονιές των πόλεων και για αυτό στεκόμαστε αλληλέγγυες και προσπαθούμε να μπλοκάρουμε από κοινού το κρατικό σχέδιο τερματισμού των στεγαστικών προγραμμάτων και τις εξώσεις μεταναστών.
ΚΑΜΙΑ ΕΞΩΣΗ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ
ΠΟΡΕΙΑ ενάντια στις εξώσεις των μεταναστ(ρι)ών
ΔΕΥΤΕΡΑ 14.11 18:00 ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Φάμπρικα Υφανέτ
Μέχρι τις 15 Νοεμβρίου οι ΜΚΟ έδωσαν προθεσμία στους/ις μετανάστ(ρι)ες να φύγουν από τα σπίτια τους, καθώς όλα τα προγράμματα στέγασης έχουν αυτή την καταληκτική ημερομηνία. Το κράτος κόβει τις χρηματοδοτήσεις των αντίστοιχων προγραμμάτων και δείχνει για ακόμη μία φορά την μηδενική μέριμνα για τους/ις μετανάστ(ρι)ες στη χώρα μας και την εκδικητική πολιτική που ακολουθεί εναντίον τους, με τις ΜΚΟ να αναγκάζουν και τις τελευταίες μετανάστριες που στεγαζόταν -στα ελάχιστα- σπίτια που παραχωρήθηκαν να επιστρέψουν στα Camps, σε συνθήκες μη βιώσιμες από αυτές και για κανέναν άνθρωπό, ή να μείνουν στο δρόμο.
Την ίδια στιγμή που κάθε μέρα ακούμε για ναυάγια μεταναστριών στο Αιγαίο, βασανισμούς σε α.τ. και βίαιες επαναπροωθήσεις, το κράτος θέλει τις μετανάστριες όσο πιο μακριά γίνεται από τα αστικά κέντρα, πλήρως περιορισμένες και ελεγχόμενες.
Εμείς θέλουμε κοινούς αγώνες ντόπιων -μεταναστ(ρι)ών ενάντια στην εξαθλίωση και την υποτίμηση τω ζωών μας. Θέλουμε να μπλοκάρουμε μαζί τους τις εξώσεις και να ζούμε μαζί στα κέντρα των πόλεων.
Πορεία ενάντια στις εξώσεις μεταναστ(ρι)ών Δευτέρα 14 Νοέμβρη στις 18:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου
NO BORDERS, NO NATIONS
STOP EVICTIONS AND DEPORTATIONS
Σύλλογος Φοιτητ(ρι)ών Φυσικού
