Έπειτα από 3 επισκέψεις που πραγματοποιήθηκαν τον τελευταίο μήνα στο καμπ του Σχιστού είναι ξεκάθαρο ότι χιλιάδες ευάλωτα και μη άτομα βρίσκονται αυτή την στιγμή ξεχασμένα και αφημένα στο έλεος της κάθε διοίκησης και της πολιτικής ηγεσίας.
Πιο συγκεκριμένα η 1η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε με σκοπό να συναντήσουμε το βαρέως πάσχοντα και κινητικά ανάπηρο μη αυτοεξυπηρετούμενο μετανάστη (J). Το άτομο αυτό διέμενε μέχρι πρόσφατα στο καμπ του Ελαιώνα, από το οποίο μετακινήθηκε εκβιαστικά στο καμπ του Σχιστού, παρά τη βαριά κατάσταση της υγείας του και την ανάγκη του να βρίσκεται κοντά σε υγειονομικές μονάδες.
Φτάνοντας στο καμπ Σχιστό (πλέον πρόκειται για στρατόπεδο με υπερυψωμένα τείχη και σύρματα, μπάρα ελέγχου
στην είσοδο και πολλούς σεκιουριτάδες) ζητήσαμε να συναντήσουμε τον J. Στην πύλη του καμπ, ενώ εξηγήσαμε επανειλημμένα ότι ο J είναι άρρωστος και μη-αυτοεξυπηρετούμενος και ότι 2 από εμάς είναι γιατρίνες , ο αρχισεκιουριτάς μας αρνήθηκε την είσοδο κατηγορηματικά, καλώντας τον διοικητή του καμπ.
στην είσοδο και πολλούς σεκιουριτάδες) ζητήσαμε να συναντήσουμε τον J. Στην πύλη του καμπ, ενώ εξηγήσαμε επανειλημμένα ότι ο J είναι άρρωστος και μη-αυτοεξυπηρετούμενος και ότι 2 από εμάς είναι γιατρίνες , ο αρχισεκιουριτάς μας αρνήθηκε την είσοδο κατηγορηματικά, καλώντας τον διοικητή του καμπ.Ο διοικητής του καμπ, Θωμάς Παπακωνσταντίνου, εμφανίστηκε σε μια χαλαρή διάθεση, λέγοντας μας ότι για το εν λόγω άτομο υπεύθυνο είναι το ιατρικό κλιμάκιο του ΕΟΔΥ και όλα είναι υπό έλεγχο. Για να μας το κάνει πιο πειστικό και να μας αποτρέψει από το να δούμε τον J μας ενημέρωσε ότι την προηγούμενη ημέρα είχε μεταφερθεί στο νοσoκομείο για προγραμματισμένο ραντεβού (σε ιατρείο το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τα προβλήματα υγείας που έχει ο J). Εκεί αντιληφθήκαμε ότι ο διοικητής του καμπ στην προσπάθεια του να συγκαλύψει τις συνθήκες διαβίωσης και την ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και να μας ξεφορτωθεί μας μιλούσε για άλλον άνθρωπο.
Επιμείναμε, φωνάζοντας πάνω από 15 λεπτά ότι υπάρχει ανάγκη να τον συναντήσουμε άμεσα και τελικά μας επετράπη η είσοδος με συνοδεία σεκιούριτι και μόνο αφού δείξαμε τις ιατρικές ταυτότητες.
Όταν φτάσαμε στο κοντέινερ που διαμένει ο J ήταν προφανείς οι λόγοι που δε μας άφηναν να τον δούμε. Μέσα σε αυτό μένουν 2 κινητικά ανάπηρα άτομα (με αμαξίδια και με τρομερές δυσκολίες αυτοεξυπηρέτησης), που μάλιστα μιλάνε διαφορετικές γλώσσες μεταξύ τους. Η οποιαδήποτε έξοδος από αυτό το χώρο είναι αδύνατη (χαλίκια-σκαλάκι-και μια ψεύτικη ράμπα), η πρόσβαση στην τουαλέτα αποτελεί καθημερινό αγώνα δρόμου και ένα δωμάτιο κυριολεκτικά 2×2, στο οποίο δεν υπάρχει καμία δυνατότητα κίνησης του αμαξιδίου. Συναντώντας τον J ,αντιληφθήκαμε τον βασανιστικό τρόπο διαβίωσης του σε αυτές τις συνθήκες και την παραμελημένη κατάσταση της υγείας του. Τέλος, παρά το ότι καταφέραμε να μιλήσουμε μόνο με αυτά τα δυο διαμένοντα (όση ώρα ήμασταν μέσα στο κοντέινερ απέξω μας περίμεναν δυο σεκιούριτι ώστε να εξασφαλίσουν ότι δεν θα συναντήσουμε άλλο κόσμο) μας επισήμαναν ότι έχουν τρομερές ανάγκες σε φαγητό καθώς αυτό που τους δίνουν δεν τρώγεται όσο και να προσπαθούν.
Τη δεύτερη φορά που επισκεφθήκαμε ξανά τον ίδιο χώρο ο σκοπός ήταν (όπως μας είχε αναφέρει ο διοικητής του καμπ) να μας ”ενημερώσουν” οι γιατροί του ΕΟΔΥ για το ιατρικό ιστορικό και τον προγραμματισμό που έχει γίνει από μέρος τους για τον J. Το ιατρικό τιμ που μας διαβεβαίωνε ο διοικητής ότι έχει διευθετήσει την συγκεκριμένη κατάσταση ήταν τελικά ένας γιατρός, ο οποίος δεν είχε δει ποτέ ούτε τον ίδιο τον άνθρωπο, ούτε προφανώς τα ιατρικά του χαρτιά. Χωρίς να ξέρει όμως ότι εμείς είχαμε κάνει και τα δύο, άρχισε να μας λέει γενικές αηδίες (έχουμε προγραμματίσει επισκέψεις, θα τον διασυνδέσουμε με νοσοκομεία) και προσπάθησε να μας πείσει ότι ο άνθρωπος περπατάει και είναι αυτοεξυπηρετούμενος. Ενημερώσαμε λοιπόν το ιατρικό τιμ του ΕΟΔΥ για το ποιά ακριβώς είναι η κινητική – ψυχική- νευρολογική κατάσταση του J, καθώς και για τα νοσήματα που πρέπει να λαμβάνει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Από τα ιατρικά έγγραφα του J. αυτό που προκύπτει είναι ότι από το 2020 είχε συμπτώματα. Σε αυτό το διάστημα μεταφερόταν από καμπ σε καμπ χωρίς να γίνει καμία περαιτέρω διερεύνηση και χωρίς να του παρέχεται παρακολούθηση.
Οι τοποθετήσεις του γιατρού και του διοικητή του καμπ, από την αρχή είχαν ξεκάθαρο στόχο να συγκαλύψουν το βασανισμό των ατόμων που συντελείται μέσα σε αυτές τις συνθήκες διαβίωσης. Στη συνέχεια, υπήρξε ρατσιστικός και μισαναπηρικός οχετός σχολίων από τον διοικητή του καμπ (‘’βγάζουμε βόλτα τον άνθρωπο με το αναπηρικό αμαξίδιο 1 φορά τη ημέρα’’, ‘’εμείς καθαρίζουμε το κοντέινερ κάθε δύο μέρες και αυτοί το ξαναβρωμίζουν’’) και δηλώσεις για το ωραίο πρότζεκτ που συντελείται, κατά την άποψη του, μέσα στο στρατόπεδο του Σχιστού. Κερασάκι στην τούρτα σε όλα αυτά είναι ότι μας απαγόρευσε να πάμε τρόφιμα στο J και στο συγκάτοικο του, γιατί διαφωνήσαμε πολιτικά μαζί του και του κάναμε σαφές ότι διευθύνει ένα τόπο βασανιστηρίων, εναρμονιζόμενος πλήρως με το ρατσιστική πολιτική του κράτους. Μετά από μία ώρα έντονης λογομαχίας και καθώς του κάναμε ξεκάθαρο ότι δεν θα φύγουμε αν δεν δούμε τον J, μας επέτρεψε να τον συναντήσουμε με τον ίδιο τον διοικητή να είναι μπροστά και τα σεκιούριτι απέξω.
Στην 3η επίσκεψη παρά την επιμονή μας να συναντήσουμε τον J, μας απαγορεύτηκε κατηγορηματικά από τη γραμματέα του διοικητή οποιαδήποτε είσοδος στο καμπ, παραπέμποντας μας να ζητήσουμε επίσημα άδεια εισόδου από το υπουργείο υγείας. Έπειτα από τηλεφωνική επικοινωνία με το J μάθαμε ότι εκείνη τη ημέρα έιχε ραντεβού σε νοσοκομείο στην Αθήνα, το οποίο έχασε καθώς δεν προγραμματίστηκε μεταφορά με ασθενοφόρο από το κλιμάκιο του ΕΟΔΥ. Αυτό που του είπαν είναι να βρει ταξί, να το πληρώσει με δικά του χρήματα και να καταφέρει να επιβιβαστεί μόνος του σε αυτό, αν θέλει να πάει στο ραντεβού του. Κατά τη διάρκεια που βρισκόμασταν στην πύλη του καμπ επικοινωνήσαμε και με άλλους/άλλες κατοίκους, οι οποίοι/οποίες διαμαρτυρήθηκαν έντονα για το απαίσιο φαγητό και την παντελή έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Είναι ξεκάθαρη για εμάς η φρίκη που βιώνουν τα διαμένοντα στα καμπς, ο πλήρης αποκλεισμός που υφίστανται και η απαγόρευση από την κάθε διοίκηση ακόμη και για μια επίσκεψη σε αυτά.
Ο J. δεν είναι ο μόνος. Αυτός είναι ο ρατσιστικός τρόπος που αντιμετωπίζονται τα μεταναστά από το κράτος και το σύστημα υγείας, που ακόμα και όταν καταφέρουν να φτάσουν σε υγειονομική δομή εκεί δεν υπάρχει διερμηνέας και ο ασθενής γίνεται μπαλάκι από ειδικότητα σε ειδικότητα χωρίς καμία ποιότητα υγείας. Οι αποκλεισμοί που βιώνουν τα μεταναστά στην υγεία δεν είναι παρά μία ακόμη πολιτική επιλογή του κράτους που έρχεται να προστεθεί στην πολιτική των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των δολοφονιών και pushbacks στο Αιγαίο και στο Έβρο, των βίαιων ή εκβιαστικών εξώσεων από τα αστικά κέντρα και των επιχειρήσεων σκούπας.
Απέναντι σε αυτά στόχος είναι η συγκρότηση κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστριών για ισότιμη πρόσβαση στην υγεία ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, φυλής, θρησκείας, βαθμού αναπηρίας/νευροδιαφορετικότητας. Ταυτόχρονα επέκταση του αγώνα εντός των χώρων υγείας από τα εργαζόμενα για εξάλειψη των ρατσιστικών συμπεριφορών και των αποκλεισμών που πολλά υποκείμενα βιώνουν.
Αιτήματα μας είναι:
Απόδοση ενεργών αριθμών κοινωνικής ασφάλισης – ΑΜΚΑ σε όλα. Καθώς χωρίς τον ΑΜΚΑ δε δικαιούσαι να κλείσεις ραντεβού, να σου συνταγογραφηθούν εξετάσεις ή φάρμακα αλλά επίσης μπλοκάρεται και η διαδικασία έκδοσης δελτίου αιτούντος ασύλου (ΔΑΔΠ)
Προσλήψεις μεταφραστών στις δομές υγείας για ισότιμη πρόσβαση ανεξαρτήτως γλώσσας
Εξασφάλιση προσβασιμότητας στις υγειονομικές μονάδες, τόσο σε επίπεδο μέσου μεταφοράς όσο και στη δυνατότητα τηλεφωνικής επικοινωνίας (καθώς σε όλα τα τηλεφωνικά κέντρα των νοσοκομείων υπάρχει υποστήριξη μόνο για ελληνόφωνα άτομα)
ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΥΝΟΡΑ- ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΑ
ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΣΤΕΓΑΣΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΑ
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ
ΙΣΟΤΙΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
WE CALL FOR A GATHERING-PROTEST AT THE SCHISTOS CAMP ON MONDAY 14/11/22 AT 2.00 PM
After 3 visits made in the last month to the Schistos camp, it is clear that thousands of vulnerable and vulnerable people are currently forgotten and left at the mercy of every administration and political leadership. More specifically, the 1st visit was carried out in order to meet the seriously ill and physically disabled non-self-supporting immigrant (J). This person lived until recently in the camp of Eleonas, from which he was forcibly moved to the camp of Schistos, despite his serious state of health and his need to be close to health facilities. Arriving at Camp Schisto (now a camp with raised walls and barbed wire, a check bar at the entrance and many security guards) we asked to meet J. At the camp gate, while explaining repeatedly that J is ill and not self-supporting and that 2 of we are doctors, the chief security officer categorically refused us entry, calling the commander of the camp. The commander of the camp, Thomas Papaconstantinou, appeared in a relaxed mood, telling us that the medical staff of the EODY is responsible for the person in question and everything is under control. To make it more convincing to us and prevent us from seeing J he informed us that the day before he had been taken to the hospital for a scheduled appointment (at a doctor’s office that had nothing to do with J’s health problems). There we realized that the commander of the camp, in his attempt to cover up the living conditions and the non-existent medical care and to get rid of us, was talking to us about another person. We persisted, shouting for over 15 minutes that there is a need to see him immediately and finally we were allowed in with security escort and only after showing the medical IDs. When we got to the container where J lives, the reasons why they didn’t let us see him were obvious. Inside it live 2 physically disabled people (in wheelchairs and with terrible self-service difficulties), who even speak different languages to each other. Any exit from this space is impossible (gravel-stairs-and a false ramp), access to the toilet is a daily struggle and a room literally 2×2, in which there is no possibility of wheelchair movement. Meeting J, we realized his torturous way of living in these conditions and the neglected state of his health. Finally, despite the fact that we only managed to talk to these two residents (as long as we were inside the container, two security guards were waiting for us outside to ensure that we did not meet other people) they pointed out to us that they are in dire need of food as what they are given is not is eaten no matter how hard they try. The second time we visited the same place again, the purpose was (as the camp commander had told us) for the EODY doctors to “inform” us about the medical history and the planning that has been done by them for J. The medical team that the manager assured us had sorted out the specific situation was, after all, a doctor who had never seen the man himself, nor apparently his medical papers. But not knowing that we had done both, he started telling us general nonsense (we have scheduled visits, we will connect him with hospitals) and tried to convince us that the man is walking and self-supporting. We have therefore informed the EODY medical team about exactly what J’s motor-mental-neurological condition is, as well as about the diseases for which he must receive medical care. From J.’s medical documents it appears that since 2020 he has had symptoms. During this time he was transferred from camp to camp without any further investigation and without being monitored. The positions of the doctor and the commander of the camp, from the beginning, had a clear objective to cover up the torture of the people that takes place in these living conditions.
Then there was a barrage of racist and disablism comments from the camp manager (“we take the wheelchair man out once a day”, “we clean the container every two days and they get it dirty again”) and statements about the nice project that takes place, in his opinion, inside the Schistos camp. The icing on the cake is that he forbade us to take food to J and his roommate, because we disagreed with him politically and made it clear to him that he runs a place of torture, fully in tune with the racist policies of the state. After an hour of heated argument and as we made it clear to him that we would not leave unless we saw J, he allowed us to meet him with the commander himself in front and security outside.
On the 3rd visit despite our insistence to meet J, we were categorically denied any entry into the camp by the commandant’s secretary, referring us to formally request entry permission from the health ministry. After a phone call with J, we learned that he had an appointment at a hospital in Athens that day, which he missed as no ambulance transport from the EODY unit was scheduled. What they told him is to find a taxi, pay for it with his own money and manage to get in it himself if he wants to go to his date. While we were at the gate of the camp we also contacted other residents, who complained strongly about the terrible food and the complete lack of medical care. It is clear to us the horror experienced by the residents of the campuses, the complete exclusion they experience and the prohibition by any administration even to visit them. J. is not alone. This is the racist way immigrants are treated by the state and the health system, that even when they manage to reach a health facility there is no interpreter and the patient is bounced from specialty to specialty without any quality of health. The health exclusions experienced by migrants are just another political choice of the state to add to the policy of concentration camps, murders and pushbacks in the Aegean and Evros, violent or extortionate evictions from urban centers and sweep operations . Against these, the goal is to organize common struggles of local and immigrant women for equal access to health regardless of gender, nationality, race, religion. At the same time, expansion of the fight within health facilities by female workers to eliminate racist attitudes and exclusions that many subjects experience.
Our requests are:
• Provision of active social security numbers – AMKA on all. As without the AMKA you are not entitled to make an appointment, to be prescribed tests or medicines, but also the process of issuing an asylum seeker card (DADP) is blocked.
• Recruitment of translators in health structures for equal access regardless of language
• Ensuring accessibility to the health units, both in terms of means of transport and the possibility of telephone communication (since all the hospital call centers have support only for Greek-speaking people)
• CLOSE THE CONCENTRATION CAMPS
• OPEN BORDERS – PAPERS AND FREEDOM FOR EVERYONE
• EQUAL HOUSING AND EMPLOYMENT OPPORTUNITIES FOR EVERYONE
• UNIVERSAL AND EQUAL ACCESS TO EDUCATION
