Οι κινητοποιήσεις και οι δράσεις φοιτητ(ρι)ών συνεχίζονται στο Α.Π.Θ. καθώς κυβέρνηση και πρυτανικές αρχές συνεχίζουν τις λογικές και πρακτικές της αστυνομοκρατίας και της υποβάθμισης με στόχο τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης, παρά το μεγάλο φιάσκο με την εγκαθίδρυση της ΟΠΠΙ. Ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και το νόμο 4777, τους ελέγχους και την συνεχή επιτήρηση και τη μετατροπή της ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε επιχειρήσεις προσβάσιμες για λίγους και εκλεκτούς.
Κάλεσμα σε πορεία ενάντια στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία και στον νόμο 4777
Ο κατοχικός στρατός των δυνάμεων ΜΑΤ συνεχίζει να καταπατά το άσυλο. Η σχολή μας συνεχίζει να βρίσκεται υπό πολιορκία και καθημερινή παρακολούθηση από τις δυνάμεις καταστολής. Έχουν περάσει 9 μήνες από την εκκένωση του στεκιού στο βιολογικό και ακόμα και το κράτος έχει παρατήσει τον μύθο περί βιβλιοθήκης, ο οποίος εξαρχής ήταν πρόφαση για την μόνιμη εγκατάσταση αστυνομικών δυνάμεων εντός του πανεπιστημίου. Μέσα στους 9 αυτούς μήνες η πολιτική αντιπαράθεση έχει κλιμακωθεί, ομοίως και η καταστολή.
Η τοποθέτηση της αστυνομίας στο πανεπιστήμιο, δεν αποτελεί έναν φετιχισμό του αρχηγείου της ελληνικής αστυνομίας, αλλά μια ξεκάθαρη πολιτική απόφαση του κράτους για να επιβάλλει τις επιταγές του. Οι επιταγές αυτές περιλαμβάνουν ταξικούς φραγμούς, εμπόδια δηλαδή στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα να εισέλθουν στην τριτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση μέσω της ΕΒΕ, εντατικοποίηση των σπουδών και εκμηδένιση του ελεύθερου χρόνου μέσω των διαγραφών, και κατά κύριο λόγο επίθεση στην πολιτικοποίηση εντός των πανεπιστημίων. Το κοινωνικό πρότυπο που θέλει να επιβάλλει το κράτος, είναι ένα πειθήνιο και πειθαρχημένο άτομο το οποίο εισέρχεται στη σχολή αποκλειστικά και μόνο για να σπουδάσει και να εξειδικευτεί πλήρως σε ένα αντικείμενο το οποίο είναι άμεσα συνυφασμένο με τις ανάγκες τις αγοράς. Οι φοιτητές άλλοτε συνειδητά και άλλοτε όχι, θυσιάζουν τις προσωπικές τους ελευθερίες στον βωμό της ακαδημαϊκής ιεραρχίας, αφομοιώνοντας πλήρως το αφήγημα περί κοινωνικής ανέλιξης εντός της ταξικής κοινωνίας.
Η στρατικοποίηση της ζωής εντός του κάμπους καθρεφτίζει την γενικότερη τάση ελέγχου των ζωών μας, εγκαθιδρύοντας ένα Πανοπτικόν κράτους κεφαλαίου.
Ο έλεγχος και η υποτίμηση έγιναν χωρίς αμφιβολία καθεστώς. Το πρόσφατο περιστατικό της πτώσης του φοιτητή από το κτήριο της νοπε αποδεικνύει ακόμη μία φορά το γεγονός ότι το πανεπιστήμιο αδιαφορεί πλήρως για τις ανάγκες και τις ζωές μας. Εξυπηρετώντας τις στοχεύσεις του κράτους και του κεφαλαίου ,οι διοικητικοί του πανεπιστημίου προσπάθησαν μετέπειτα να συγκαλύψουν το συμβάν ανακοινώνοντας ψευδείς πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας του φοιτητή.
ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ 4777 ΠΕΜΠΤΗ 3/11 13:00 ΚΑΜΑΡΑ
ΟΥΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ ΘΑ ΠΕΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ
ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ 4777
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ.
ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.
*επόμενη συνάντηση της ανοιχτής πρωτοβουλίας φυσικού Δευτέρα 31/10/2022 12:00. Έξω από την Α12.
Πρωτοβουλία φοιτητριων φυσικού
ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ Σ.Φ. ΗΛ-ΜΗΧ
Το Ανοιχτό Πλαίσιο αποτελεί μια ανοιχτή από τα κάτω διαδικασία, στην οποία μπορεί να συμμετέχει κάθε φοιτητής/τρια του συλλόγου που επιθυμεί ισότιμα να συνδιαμορφώσει ένα πολιτικό πλαίσιο που κινείται σε αγωνιστική τροχιά. Μακριά από τις λογικές της ανάθεσης και των έτοιμων λύσεων, κόντρα σε μια νοοτροπία που διαχωρίζει τους φοιτητές σε “ειδικούς” που κατεβάζουν τα πλαίσια και σε φοιτητές ψηφοφόρους
Η “απελευθέρωση” της αγοράς της ενέργειας, και η “διάσωση” της ΔΕΗ, όπως καυχιόταν ο Κωστής Χατζηδάκης, απέτυχε και το “αόρατο χέρι της αγοράς” δεν έριξε τις τιμές. Αντί αυτού, ευνόησε τους μετόχους της ΔΕΗ, εξασφαλίζοντας τους εκατομμύρια σε κέρδη και υποδούλωσε την κοινωνική βάση, αναγκάζοντας τη να πληρώνει πολλαπλάσια ποσά από ότι τα προηγούμενα χρόνια για το βασικό αγαθό του ρεύματος, και πυροδότησε ένα κύμα ακρίβειας, που μετέτρεψε την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε επιβίωση.
Παράλληλα με την διαρκή υποχρηματοδότηση και απαξίωση του πανεπιστημίου, σε πολλές σχολές μαθήματα γίνονται με παραπάνω άτομα από αυτά που χωράει η αίθουσα με αποτέλεσμα πολλές φοιτήτριες να κάθονται όρθιες, γιατί δεν υπάρχουν αίθουσες και καθηγητές για να χωριστούν τμήματα. Αυτό είναι χρόνιο πρόβλημα σε διάφορα τμήματα όπως και της Νομικής, σε μάθημα της οποίας φοιτητής που καθόταν σε περβάζι παραθύρου έπεσε από τον τρίτο όροφο με αποτέλεσμα να τραυματιστεί.
Οι φοιτητές (όσοι δεν κόπηκαν φέτος από την ΕΒΕ) αντί να κάνουν διακοπές εργάζονται για ψίχουλα χωρίς ένσημα και ασφάλιση για τα κέρδη των αφεντικών. Και όταν γυρνάνε από τις διακοπές και πηγαίνουν σε live στο ΑΠΘ καταλαβαίνουν εμπειρικά τι πάει να πει ασφάλεια, όντας πνιγμένοι από δακρυγόνα.
Στον ίδιο τόνο, όταν μετανάστες εγκλωβίζονται ή επαναπροωθούνται σε ελληνικό έδαφος βλέπουμε τις γελοίες απόπειρες του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου να ενισχύσει το αφήγημα της αμυνόμενης ελλάδας , δημοσιοποιώντας βίντεο επαναπροωθήσεων στις οποίες μέσα σε λίγες ώρες διαπιστώθηκε η εμπλοκή του ελληνικού λιμενικού δύο χρόνια πριν.
Την ίδια στιγμή συνεχίζεται η (άνω των 60 ημερών) απεργία στο εργοστάσιο “Μαλαματίνα”, με τα αφεντικά να επιστρατεύουν αντεργατικά νομοσχέδια του κράτους (βλέπε νόμο Χατζηδάκη), απεργοσπάστες, αλλά και διμοιρίες των ΜΑΤ οι οποίες πολλάκις επιτέθηκαν με δακρυγόνα αλλά και σωματικά στους απεργούς. Το “παράνομο” και “καταχρηστικό” σύμφωνα με το κράτος αίτημα των απεργών; Η ανάκληση των απολύσεων 15 συναδέλφων και μελών του σωματείου “Μαλαματίνα” καθώς και η υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας.
Τέλος πέρυσι στις 22/10 δολοφονείται κατά τη διάρκεια καταδίωξης από μπάτσους ο Ρομά Νίκος Σαμπάνης σε κλεμμένο αυτοκίνητο. Στο αυτοκίνητο επέβαιναν τρία άτομα. Οι αστυνομικοί της ΔΙΑΣ, γνωρίζοντας ότι τα τρία άτομα είναι Ρομά, επέλεξαν να ανοίξουν πυρ ενάντια στους εφήβους σε μία ακόμη έκφανση της της δολοφονικής φύσης της Ελληνικής Αστυνομίας. Έπειτα, ακολούθησε μία συντονισμένη προσπάθεια συγκάλυψης της κρατικής δολοφονίας του Νίκου Σαμπάνη από τα ΜΜΕ και τους κυβερνητικούς εκπροσώπους. Ακόμη και ο ίδιος ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ συνεχάρη τους μπάτσους για την κρατική δολοφονία. Βλέπουμε δηλαδή το ίδιο μοτίβο σε κάθε περίπτωση κρατικής δολοφονίας, συνεπώς η θέση μας θα είναι ίδια, να βρεθούμε ξανά και ξανά στον δρόμο, για να μην ξεχαστεί ποτέ, η δολοφονική φύση της ΕΛ.ΑΣ.
Εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
Την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, η κυβέρνηση επενδύει αποκλειστικά στην καταστολή όποιου τμήματος της κοινωνίας αντιστέκεται. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η μόνιμη εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ. Τα προηγούμενα αφηγήματα της κυβέρνησης έχουν σπάσει:
● Η “βιβλιοθήκη” στο Βιολογικό συνεχίζει να παραμένει ένα ισοπεδωμένο ισόγειο, ενώ εργολάβος για το έργο της Βιβλιοθήκης δεν υπάρχει!
● – Η “ασφάλεια” που θα έφερνε η αστυνομία στα πανεπιστήμια δίνει τη θέση της σε τυχαίες προσαγωγές φοιτητών-τριών που πηγαίνουν στα μαθήματά τους ή γυρνάνε από τη βιβλιοθήκη τα βράδια. Οι διμοιρίες επίσης τρομοκρατούν όποιον-α περνάει, κάνουν σεξιστικά σχόλια και δηλώνουν ανοιχτά (ακόμα και on camera) ότι μπορούν να κάνουν ότι γουστάρουν στο ΑΠΘ.
● Το εμπόριο ναρκωτικών συνεχίζεται κανονικά, με τη παρουσία μπάτσων στα 50 μέτρα.
● Δυνάμεις των ΕΚΑΜ εισβάλλουν στις εστίες του ΕΜΠ, για να “συλλάβουν κακοποιό που παρακολουθούσαν μήνες” και παράλληλα σπάνε πόρτες φοιτητών και φοιτητριών, ενώ τους/τις έχουν δεμένους/ρε στα γόνατα για 4 ώρες και πυροβολούν λίγο πιο έξω, στα 10 μέτρα από στάση λεωφορείου και αίθουσα που δίνουαν εξετάσεις.
● Η περίφημη “ομαλότητα” διαταράσσεται όλη μέρα από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, με δακρυγόνα και κρότου-λάμψης στη ΣΘΕ την ώρα που γίνονταν μαθήματα, στη Βιβλιοθήκη την ώρα που διάβαζε κόσμος, στο Βιολογικό με την παρ’ ολίγο δολοφονία φοιτητή, ακόμα και σε συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου με πάνω από 5000 άτομα, χωρίς έξοδο διαφυγής.
Είναι φανερό ότι η αστυνομία έρχεται ως στρατός κατοχής για να σπάσει τον τσαμπουκά της νεολαίας, όπως είχε κάνει και στις πλατείες επί πανδημίας, στους γιατρούς, στους πυροσβέστες, στους μαθητές, στα Πετρέλαια Καβάλας, στην Cosco, στην απεργία στη Μαλαματίνα και αλλού. Η εμπειρία αυτών των αγώνων δείχνει ότι αυτό είναι το τελευταίο, απελπισμένο τους χαρτί , γιατί μας φοβούνται.
Μόνο με οργάνωση στους φοιτητικούς μας συλλόγους, σαν μια γροθιά, μπορούμε να σπάσουμε στο δρόμο την καταστολή και να ξαναπάρουμε πίσω το ΑΠΘ, ως άσυλο των αγώνων μας και της ελευθερίας μας:
● Για να μπορούμε να αγωνιζόμαστε και να κερδίζουμε νίκες που αφορούν τη σίτιση στη λέσχη, τη διαμονή στις εστίες, τις δωρεάν σημειώσεις και μεταφορές, τη στιγμή που τα νοίκια είναι στο θεό και η ακρίβεια οργιάζει.
● Για να μπορούμε να ελέγχουμε την καθημερινότητα στη σχολή, δείχνοντας αλληλεγγύη και υπερασπίζομενοι-ες ο ένας την άλλη σε κάθε πρόβλημα με τα μαθήματα, αλλά και διασκεδάζοντας συλλογικά, παράγοντας ανατρεπτικό πολιτισμό τα βράδια στις σχολές.
● Η κυβέρνηση, με την καταστολή του φοιτητικού κινήματος, θέλει να φέρει τα πάνω-κάτω στην εκπαίδευση:
● Aποκλείει μαθητές-τριες από τα πανεπιστήμια με την ΕΒΕ και το κλείσιμο σχολών, δίνοντάς τα βορά στην Τεχνική Εκπαίδευση, τα ΙΕΚ, τα ιδιωτικά κολλέγια και από ‘κει στις δουλειές των 600-700-800 ευρώ, χωρίς δικαιώματα, χωρίς σιγουριά για το μέλλον.
● Όσοι-ες είμαστε στα πανεπιστήμια θα κάνουμε αναγκαστικά περισσότερα σεμινάρια, μεταπτυχιακά με δίδακτρα, διδακτορικά για να βρούμε μια δουλειά με τα ίδια ή λίγα περισσότερα λεφτά. Όλα αυτά εάν γλιτώσουμε τη διαγραφή φυσικά.
Από την άλλη, βρίσκονται τα παιδιά ενός ανώτερου θεού:
● Οι εταιρίες, ο στρατός και το καθηγητικό κατεστημένο που θα θησαυρίσουν με τα βιομηχανικά διδακτορικά, πάνω στην απλήρωτη εργασία των διδακτορικών.
● Οι μελλοντικοί εργοδότες που θα έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε χιλιάδες υποψήφιους εργαζόμενους, με διαφορετικά skills και πτυχία που θα έχουν ήδη ματώσει για να τα μαζέψουν στο πλαίσιο ενός αέναου ανταγωνισμού, αναλώσιμους, εύκολη λεία στον ανταγωνισμό και την ανθρωποφαγία.
● Οι ιδιωτικοί κολλεγιάρχες που τρίβουν τα χέρια τους με τις φοροαπαλλαγές, τις άδειες λειτουργίας και την έτοιμη πελατεία.
● Οι ιδιοκτήτες των μεγάλων φροντιστηρίων που ενισχύονται από τη μετατροπή του λυκείου σε εξεταστικό κέντρο, όσο η κοινωνική βάση συνεχίζει να φτωχοποιείται.
Αυτοί είναι οι μόνοι που έχουν υλικό όφελος από την ύπαρξη της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Αυτούς έρχονται να προστατέψουν. Εμείς, δηλώνουμε ότι δε μασάμε στην καταστολή τους και ότι οι ώρες τους μετράνε αντίστροφα, γιατί θα τους ανατρέψουμε με την πάλη μας για σίτιση-στέγαση-δωρεάν σπουδές, για δημόσια-δωρεάν παιδεία στο ύψος των αναγκών μας, για το μέλλον και τη ζωή που μας αξίζει!
Η ακρίβεια είναι βία ταξική
Όσο το ΑΠΘ μετατρέπεται σε άλλο ένα αστυνομικό τμήμα της πόλης, η φοιτητική βάση έχει να αντιμετωπίσει μαζί με την υπόλοιπη κοινωνική βάση τον εχθρό της ακρίβειας και της ενεργειακής
κρίσης. Στην πραγματικότητα βέβαια, οι εχθροί αυτοί δεν αποτελούν κάτι ξέχωρο όπως προσπαθεί να το παρουσιάσει το ελληνικό κράτος για να αποποιηθεί τις ευθύνες του, αλλά μια βαθύτερη συνειδητή στρατηγική αυτού και ευρύτερα του κεφαλαίου.
Δεν θα δεχτούμε ότι όλη η κατάσταση που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες με τις αυξημένες τιμές στα σουπερμαρκετ, στην βενζίνη, στην κιλοβατώρα και γενικότερα στο κόστος ζωής είναι απλά μια φυσική απόρροια των νόμων της αγοράς και του πολέμου στην ουκρανία Αντίθετα, το ίδιο το σύστημα προκειμένου να αναπαραχθεί είναι αυτό που θα αυξήσει τις τιμές και θα διαμοιράσει εκ νέου τον φυσικό πλούτο, και αυτό διότι φυσικά η αναπαραγωγή του συνεπάγεται το βάθεμα του ταξκού διαχωρισμού. Οι τιμές στα βασικά αγαθά θα αυξάνοντας ούτως ή αλλως, καθώς το κεφάλαιο βρισκόταν ήδη σε άλλη μια βαθιά κρίση, η οποία αποτελεί συνέχεια αυτή του 2008 και ήρθε ξανά περίσσοτερο στην επιφάνεια λόγω των κοινωνικών και οικονομικών ταραχών της πανδημίας COVID19, καθώς και λόγω των αυξημένων ανταγωνισμών μεταξύ κρατών και κεφαλαίων για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Σημασία έχει να αναφερθεί
πως αντιλαϊκά μέτρα όπως η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και η ύπαρξη του χρηματιστηρίου ενέργειας αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα για την περαιτέρω κερδοφορία των ιδιωτικών πάροχων ενέργειας και για την φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων.
Συγχρόνως βέβαια, το κόστος φοίτησης συνεχίζει να μετακυλίεται όλο και παραπάνω στις πλάτες των ίδιων των φοιτητριών. Η πρυτανεία του ΑΠΘ παίρνει για άλλη μια φορά την ξεκάθαρη απόφαση να αποκλείσει φοιτητές και κομμάτια της κοινωνίας από την σίτηση, στέλνοντας προειδοποιητικά e-mail για έκδοση κάρτας σίτησης και για ελέγχους πάσο-εγγράφων κατά την είσοδο στην λέσχη, σε πλήρη ευθυγράμμιση φυσικά με τις πολιτικές που ακολουθεί η εργολαβία που έχει αναλάβει την λέσχη, έτσι ώστε να αισχροκερδεί ακόμα περισσότερο εις βάρος των φοιτητών, με κακής ποιότητας φαγητό σε χωρίς λόγο ελεγχόμενες αριθμητικά μερίδες. Αξίζει να σημειωθεί πως η εργολαβία αποτελεί ένα ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα) με το ΑΠΘ, ένα μέτρο δηλαδή που βρίσκει τις απαρχές του στις μνημονιακές πολιτικές όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας 15ετίας και της ΕΕ. Μείζονος σημασίας είναι πως η πολιτική αυτή αποκλεισμών από τη λέσχη του ΑΠΘ που κρατεί εδώ και πολλά χρόνια, αλλά συνεχώς σπάει από τις πιέσεις και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, συνεχίζεται ιδίως σε μια περίοδο όπου οι απαράδεκτων συνθηκών και μειωμένων δωματίων φοιτητικές εστίες δέχονται όλο και λιγότερο κόσμο, τα ενοίκια σε όλη την πόλη έχουν φτάσει σε εξωφρενικές τιμές και η ζωή είναι όλο και πιο δύσκολη λόγω της προαναφερθείσας συνθήκης της ακρίβειας.
Για άλλη μια φορά, όπως σε κάθε “κρίση” που εξαγγέλουν για να ζήσουμε εμείς χειρότερα και να συναινέσουμε στην υποβάθμιση των ζωών μας, εμείς δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω από τις ανάγκες μας και τις επιθυμίες μας. Δεν θα πειθαρχήσουμε στην φτώχεια και την εξαθλίωση που μας επιβάλλεται. Με συλλογικούς αγώνες από τα κάτω, μέσα από την φοιτητικό μας σύλλογο, θα παλέψουμε για την ζωή που μας αξίζει.
Η Εξέγερση στο Ιράν
Η κατάσταση στο Ιράν μας υπενθυμίζει ένα πολύ σημαντικό γεγονός κινητήριας δύναμης. Πως οι αγώνες , παγκοσμίως, είναι ακόμα εδώ και θα βρίσκονται πάντα σε όλα τα σημεία του πλανήτη ενάντια σε ότι αναπαράγει και αναπαράγεται μέσω των καθημερινών συνθηκών καταπίεσης και εκμετάλλευσης που βιώνουμε.
Στις 13/9 η 22χρονη Μασχά Αμινί πέφτει σε κώμα μετά τον άγριο ξυλοδαρμό της από την αστυνομία ηθών. Το γεγονός πως εξείχαν τούφες από τα μαλλιά της, πίσω από το χιτζάμπ της αποτελεί τον λόγο σύλληψης της. Τρεις μέρες αργότερα επιβεβαιώνεται ο θάνατος της .
Η απάντηση ήταν άμεση. Την ίδια μέρα της κηδείας της εμφανίστηκαν οι πρώτες διαδηλώσεις. Μέσα στις επόμενες μέρες το ιράν κατακλύστηκε από μαζικές πορείες , πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και γυναίκες έκοψαν τα μαλλιά τους και έκαψαν τα χιτζάμπ τους. Παράλληλα ξέσπασαν απεργίες και αναζωπυρώθηκε ο φοιτητικός αγώνας. Όπως και στην χιλή τα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας κατάφεραν να διασυνδέσουν τους αγώνες τους έτσι και στο ιράν η φεμινιστική εξέγερση των γυναικών ενισχύεται και ανατροφοδοτείται από τους εργατικούς/απεργιακούς αγώνες και τους φοιτητές . Το ιρανικό κράτος δεν έχει περιθώριο να επιτρέψει την αλληλεγγύη της κοινωνίας στο αγώνα των γυναικών. Ήδη οι δολοφονημένοι είναι εκατοντάδες και οι συλληφθέντες χιλιάδες.
Για όσους βλέπουν τις συνθήκες του ιράν ως κάτι μακρινό από εδώ οφείλουμε να απαντήσουμε πως η αλληλεγγύη μας μπορεί να είναι έμπρακτη μόνο βρίσκοντας το νήμα των κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστών. Σε μία χώρα που οι μετανάστες πετιούνται από τα σπίτια τους, εγκλωβίζονται σε camps με άθλιες συνθήκες διαβίωσης και οι παρενοχλήσεις και οι βασανισμοί από την αστυνομία και τον στρατό στα σύνορα είναι καθημερινό φαινόμενο η αλληλεγγύη μας προς της γυναίκες στο ιράν βρίσκει την έκφραση της μέσω της αλληλεγγύης στους μετανάστες στις πόλεις μας. Μπροστά στα εγκλήματα του ελληνικού κράτους, με το πολύ πρόσφατο παράδειγμα των 16 νεκρών γυναικών σε ναυάγιο στην Λέσβο και την εξαφάνιση 15 ανθρώπων στα Κύθηρα, οι φοιτητές βρίσκουμε την απάντηση στην συνάντηση μας με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Για την νιότη του κόσμου. Για τον Κομμουνισμό.
Προχωράμε σε:
● Εκπαιδευτική πορεία την Πέμπτη 3/11 13:00 Καμάρα.
● Στήριξη του αγώνα, πορειών και κινητοποιήσεων των απεργών της Μαλαματίνας. Φυσική παρουσία του συλλόγου στο εργοστάσιο
● Στήριξη της πορείας μνήμης της δολοφονίας του Νίκου Σαμπάνη 22/10 12:00 Τσιμισκή με Γούναρη.
● Στήριξη της πορείας για τον αγώνα στο Ιράν 22/10 στις 17:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου.
● Στήριξη της πορείας σχετικά με το βιασμούς και την κρατική καταστολή 22/10 στις 20:00 στην Καμάρα.
● Κάλεσμα σε Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων για την από κοινού δράση των φοιτητικών συλλόγων.
● Δράσεις (μικροφωνικές,μοιράσματα κτλ) ενάντια στην ακρίβεια και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
● Παρεμβάσεις σε καθηγητές, προέδρους τμημάτων και τη συνέλευση των καθηγητών όταν αυτή οριστεί, σχετικά με τα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια, την παρουσία μπάτσων και ΟΠΠΙ στο ΑΠΘ και ζητήματα σχολής.
● Ορισμός επόμενης γενικής συνέλευσης Παρασκευή 4/11 14:30
● Σύσταση συντονιστικής επιτροπής για την υλοποίηση των δράσεων του πλαισίου.
Σ.Φ. ΗΛ-ΜΗΧ
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 3/11, 13:00, ΚΑΜΑΡΑ
**Στηρίζουμε το μπλοκ του Φ.Σ. Ηλ-μηχ που έλαβε αγωνιστική απόφαση μέσω ανοιχτού πλαισίου στη γενική του συνέλευση.
Στις 14 του Σεπτέμβρη η ΟΠΠΙ έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο ΑΠΘ. Από τότε, υπό την πίεση των φοιτητικών κινητοποιήσεων, δεν έχει επιτελέσει σε καμία περίπτωση τον σκοπό που
απαιτούσε δήθεν ο κρατικός μηχανισμός. Αντ’ αυτού, είναι απαραίτητη πλέον η παρουσία διμοιρίας ΜΑΤ σε δύο σημεία σε εισόδους του ΑΠΘ, μια εκ των οποίων προστατεύει την ΟΠΠΙ. Προφανώς, όπως έχουμε ξαναπεί, η ΟΠΠΙ δεν είναι αυτοσκοπός για τον κρατικό μηχανισμό αλλά σίγουρα αυτοσκοπό αποτελεί η μόνιμη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων εντός του campus. Έτσι πλέον, κάθε φοιτητική κινητοποίηση παρακολουθείται υπό την απειλή της άμεσης καταστολής των ένστολων δολοφόνων.
Το μεταπολιτευτικό παράδειγμα των πανεπιστημίων αλλάζει συλλήβδην. Το άσυλο έχει καταργηθεί με την βούλα της αριστερής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ κι έχουν γίνει δεκάδες παρεμβάσεις εντός σχολών. Χιλιάδες νέοι/ες μένουν εκτός σχολών εξαιτίας της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, εκατοντάδες ιδρύματα μένουν με άδειες θέσεις και οδηγούνται σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις, ενώ έχει ψηφιστεί το όριο φοίτησης, οι διαγραφές και οι πειθαρχικές διώξεις σε βάρος φοιτητ(ρι)ών.
Τα πανεπιστήμια, λοιπόν, βαθαίνουν τις σχέσεις τους με την κρατική-καπιταλιστική κυριαρχία.
Ενισχύεται η οικονομική εξάρτηση από εταιρείες στις οποίες προσφέρουν έρευνα με απλήρωτη κι ανασφάλιστη εργασία προς τα αφεντικά. Πραγματοποιούντε προγράμματα για την αστυνομία κατασκευάζοντας νομικά «πατήματα» και συστήματα ελέγχου ενίσχυσης της καταστολής, καθώς επίσης και της στρατιωτικής βιομηχανίας η οποία αποτελεί βασικό χρηματοδότη κατασκευάζοντας εξοπλιστικά προγράμματα.
Από τις πρώτες εισβολές των μπάτσων στο πανεπιστημιακό άσυλο, με κύρια αφορμή την κατασκευή της περιβόητης «βιβλιοθήκης» εκεί όπου υπήρχε το στέκι του Βιολογικού, το σχέδιο είναι ξεκάθαρο. Στόχος είναι η καταστολή των αντιστάσεων και των αγώνων εντός των πανεπιστημίων. Αφού οι μαχητικοί φοιτητικοί αγώνες ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση – με αιχμή την εναντίωση στη δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας και στην κατάργηση του Ασύλου- κατάφεραν την αναδίπλωση του κράτους αναφορικά με τα αρχικά του σχέδια, εκείνο επιτίθεται ξανά, με την γνωστή στρατηγική:
Ποντάροντας εξ ολοκλήρου στην κρατική ρητορική περί “ατομικής ευθύνης”, που προωθούσε διακαώς όλο το διάστημα της πανδημίας, κατάφερε να ωθήσει την κοινωνία στην πλήρη εξατομίκευση και τον ανταγωνισμό. Η μόνιμη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων σε οποιοδήποτε σημείο των πόλεων έγινε κανονικότητα, αποδεικνύοντας περίτρανα, όπως λέγαμε και εν μέσω lockdown, ότι η καταστολή ήρθε για να μείνει, ότι το κράτος σπέρνει μόνο θάνατο και τρομοκρατία.
Ακόμη ο ολοένα και μεγαλύτερος εξαναγκασμός των νέων προς εύρεση εργασίας, λόγω της ακρίβειας, εγκαθιστά μόνιμα το πρότυπο του εργαζόμενου – φοιτητή, ο οποίος δε θα έχει χρόνο να ασχολείται με τίποτα παραπάνω πέρα από την δύσκολη καθημερινότητά του.
Το παιχνίδι είναι στημένο εξαρχής. Κράτος και αφεντικά προωθούν την αντίληψη της υποταγής και της παραίτησης, μάς ωθούν στην ανεργία και την εξαθλίωση και ήσυχα – ήσυχα από την πίσω πόρτα, κατακρεουργούν τη δημόσια παιδεία και υγεία και καταπατούν κάθε κεκτημένο αγώνα. Όλα αυτά αποτελούν πτυχές του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και η μάχη ενάντιά του, τόσο στα πανεπιστήμια, όσο και όλη την κοινωνία είναι μάχη όλων μας.
Διανύουμε ιστορική περίοδο, καθώς σε περίπου δύο εβδομάδες θα πραγματοποιηθεί το τριήμερο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με τις αστυνομικές δυνάμεις να βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής και χωρίς τίποτα να είναι προδιαγεγραμμένο. Αυτή η εξέγερση απέναντι στη χούντα, η έθεσε τις βάσεις για την κατάκτηση του ασύλου, του ασύλου αγώνων και ελευθεριών, που αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί κέντρο αγώνων και ώσμωσης ολόκληρης της αγωνιζόμενης κοινωνικής βάσης. Από τους απεργούς εργάτες της ΜΕΛ το ’75, το χημείο του ’85, τα φοιτητικά κινήματα του 95, του 06-07, την εξέγερση του 08, μέχρι το φοιτητικό κίνημα του 21.
Είναι απαραίτητο, όλοι και όλες να βρεθούμε μαζικά και με σθένος σε όλες τις κινηματικές διαδικασίες της επόμενης περιόδου, ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, την ακρίβεια και συνολικά ενάντια στο βάθεμα της κρατικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας. Να υπερασπιστούμε το άσυλο και το δημόσιο έξω και πέρα από το κράτος, αυτοοργανωμένα, συλλογικά, μαχητικά, με συγκρούσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις, να κάνουμε τους φοιτητικούς αγώνες επικίνδυνους ξανά.
Να μην αρκεστουμε στα ελάχιστα που μας προσφέρουν, να βάλουμε εμείς τις βάσεις της ζωής που θέλουμε, ενάντια στον ατομικό δρόμο, στην παραίτηση, στη θεωρία των δύο άκρων.
Να μη μείνουμε άπραγοι/ες μπροστά στο μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές.
Είναι ευθύνη όλων μας να πάρουμε θέση, να διαλέξουμε στρατόπεδο και να αγωνιστούμε συνολικά ενάντια στους δυνάστες μας.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Αναρχική συνέλευση φοιτητών/ριών Quieta Movere
Στηριζουμε το μπλοκ του Σ.Φ. ηλμηχ στην φοιτητική πορεία την Πέμπτη 3/11 στη 1μμ Καμάρα
//Γενική συνέλευση του Σ.Σ.Αρχιτεκτονικης
Πέμπτη 3/11 στις 3μμ στην 301
Συζητάμε, συνδιαμορφώνουμε και αποφασίζουμε συλλογικά για το μέλλον μας.
Να εναντιωθούμε οργανωμένα :
Στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και το σύγχρονο πανεπιστήμιο
Στην ακρίβεια, την επισφάλεια και την ανεργία
Στην καταπάτηση των ελευθεριών μας
Κόντρα στην εξατομίκευση και την απομόνωση να ορίσουμε εμείς τις ζωές μας, να μην πληρώσουμε ξανά την κρίση τους
Η μόνη διέξοδος για εμάς είναι η οργανωμένη και συλλογική αντίδραση της κοινωνικής βάσης. Η αυτοοργάνωση και η από κοινού ανάληψη ευθυνών αποτελούν για εμάς ο μοναδικός τρόπος συλλογικής διεκδίκησης.
Είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε όλα, να διαλέξουμε πλευρά, να αγωνιστούμε ώστε ο φόβος να αλλάξει στρατόπεδο και να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη στον δρόμο, στις συνελεύσεις και στις καταλήψεις μας.
Ξεκινώντας από την υπεράσπιση του ασύλου εντός του ΑΠΘ, να κοινωνήσουμε των αγώνα σε όλα τα κοινωνικά πεδία
ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Όλοι/ες στις γενικές συνελεύσεις
Όλοι/ες στους δρομους
Αυτοοργανωμένο σχήμα αρχιτεκτονικής
