Καταγγελία: Βίαιη επίθεση οδηγού λεωφορείου σε Ελληνίδα επισκέπτρια στην Ρώμη

ΤΟ ΣΚΑΜΠΙΛΙ

Ρώμη 25 Σεπτεμβρίου 2022 – Ημέρα εθνικών Εκλογών στην Ιταλία

Η Θέμις* βγαίνει συγκινησιακά φορτισμένη από την έκθεση αφιέρωμα στον Πιέρ Παολο Παζολίνι. Αντιφασίστα πρωτοποριακό σκηνοθέτη με πολιτική θέση, δολοφονημένο από νεοφασίστες μια νύχτα του 1975. Η εξιχνίαση της δολοφονίας του μυστήριο που κράτησε πολλές δεκαετίες και ακόμα δεν έχει διαλευκανθεί πλήρως. Ο άνθρωπος που με τις ταινίες του με αποκορύφωμα το κύκνειο άσμα του 12 μέρες στα Σόδομα εξέθετε κάθε φασιστική συμπεριφορά μισήθηκε θανάσιμα από τα δεξιά και λοιδορήθηκε λόγο των σεξουαλικών του επιλογών από τα αριστερά και το ΚΚ Ιταλίας το οποίο και τον είχε διαγράψει λόγο ομοφυλοφιλίας!!!

Καθώς προχωρούσε προς την έξοδο της έκθεσης ο σκέψεις διαδέχονταν η μια την άλλη και τα συναισθήματα γίνονταν όλο και πιο έντονα.  Ο Παζολίνι ακόμα και και χρόνια μετά τον θάνατο του δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Θα τον θαυμάσεις; Θα τον μισήσεις; Θα σε μπερδέψει; Θα σε σοκάρει; Θα σε συνεπάρει; Το σίγουρο είναι πως δεν αφήνει κανέναν που θα καταπιαστεί μαζί του αδιάφορο. Ίσως αυτό είναι το σημαντικότερο συστατικό του μεγαλείου του. Η Θέμις δεν μπορούσε όμως με τίποτα να χωνέψει πως είναι δυνατόν ένα τέτοιο έγκλημα να μην μπορεί να διαλευκανθεί σε μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα. Παντού γυρω της πολιτικές αφίσες. Ξεχώριζε μια αυτή της υποψήφιας Τζόρτζια Μελόνι με το ακροδεξιό -Νεοφασιστικό κόμμα της “Αδέλφια της Ιταλίας” που λίγες ώρες μετά θα ανακοινωνόταν ως νικήτρια των εκλογών και ενδεχομένως η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας. «Πώς είναι δυνατόν τέτοιο πισογύρισμα;» Αναφώνησε στα ελληνικά χαμογελώντας πικρά.

Έφτασε στον δρόμο και κοντοστάθηκε πριν τη διάβαση. Το φανάρι για τους πεζούς μόλις άναψε. Ένιωσε τυχερή και ξεκίνησε να τον διασχίσει. Πριν προλάβει να κάνει δυο βήματα ένα αστικό λεωφορείο ερχόταν με φόρα καταπάνω της αγνοώντας το φανάρι του που ήταν κόκκινό. Φρέναρε απότομα. Η Θέμις πισωγύρισε και ξανά κοίταξε μήπως είχε κάνει λάθος. Κι όμως το φανάρι των πεζών ήταν πράσινο και αυτό του λεωφορείου κόκκινό. Ξεκίνησε ξανά εμφανώς ταραγμένη. Αλλά και πάλι το λεωφορείο έβαλε μπρος και σχεδόν προκλητικά άρχισε να την σπρώχνει. Γύρισε και διαμαρτυρήθηκε στον οδηγό ότι είχε πράσινο και αυτό που έκανε ήταν επικίνδυνο. Τότε εντελώς ξαφνικά είδε το χέρι του να της αστράφτει δυο σκαμπίλια που την ξάπλωσαν στο οδόστρωμα,  να βάζει ξανά μπρος και να φεύγει.

Σηκώθηκε και έτρεξε λίγα μέτρα πίσω του να τραβήξει φωτογραφία την πινακίδα. Το λεωφορείο ανέπτυξε ταχύτητα κι έφυγε. Έβαλε τα κλάματα εκεί στη μέση του δρόμου, κοίταξε γύρω της. Όσοι είδαν το περιστατικό άρχισαν να κινούνται βιαστικά προς τις δουλειές τους φοβούμενοι μήπως μπλέξουν τώρα σε ιστορίες. Μια κοπέλα την πλησίασε. Από όλους τους περαστικούς ήταν η μόνη που της συμπαραστάθηκε. Ξεκίνησαν μαζί το αυτονόητο να καταγγείλουν το περιστατικό στην αστυνομία. Στο τμήμα ήταν πολλοί απασχολημένοι τους ζητήσαν να περιμένουν πάνω από μιάμιση ώρα και μόλις τις δέχθηκαν κατάλαβαν ότι δεν μιλούσε κανένας τους αγγλικά. Μα σε μια πόλη με τόσα εκατομμύριά τουρίστες κάθε χρόνο πως είναι δυνατόν σε ένα τμήμα να μην μπορεί να καταγγείλει ένα περιστατικό βίας στα αγγλικά; Αφού κατέγραψαν ότι κατέγραψαν χωρίς συνοδεία καραμπινιέρου όπως προβλέπεται την έστειλαν μόνη στο νοσοκομείο για εξέταση σκαμπιλιού!!! Εκεί έζησε ακόμα πιο τραγικές καταστάσεις καθώς την κράτησαν σχεδόν τρεισήμισι ώρες χωρίς να την δει κανείς, χωρίς κάνεις να μιλάει αγγλικά, δείχνοντας εμφανώς την ενόχληση τους να ασχοληθούν με κάτι τέτοιο. Έφυγε απογοητευμένη δεν ήξερε που να πιαστεί που να κρατηθεί να βρει το δίκιο της σε μια ξένη χώρα… Είχε πια νυχτώσει για τα καλά στον δρόμο της επιστροφής για το δωμάτιο που είχε νοικιάσει άκουγε πανηγυρισμούς από τα αδέλφια της Ιταλίας. Μια χούφτα μετανάστες σε μια σκοτεινή γωνία μιλούσαν και χειρονομούσαν νευρικά σε μια ακατανόητη γλώσσα εμφανώς προβληματισμένοι. Ήταν χαμένη μόνη σε μια ξένη πόλη, δεν πλησίασε κανένα λεωφορείο από φόβο μην τον συναντήσει, περπάτησε αρκετά χιλιόμετρα με τα πόδια μέχρι που έκλεισε πίσω η πόρτα της με ασφάλεια.

Την νύχτα δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι. Το χέρι αυτού του ανθρώπου ερχόταν μπροστά της ξανά και ξανά και την χτυπούσε με τον ίδιο θόρυβο, οι περαστικοί περνούσαν ξανά και ξανα αδιάφοροι δίπλα της, οι θεσμοί συνέχιζαν να την αγνοούν κάθε φορά που σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν το περιστατικό. Ο οδηγός του λεωφορείου συνέχιζε να οδηγεί μεταφέροντας κόσμο και γύριζε σπίτι του όπως κάθε άλλη μέρα. Γιατί όχι ίσως εξασκούσε την τέχνη του στην βία πάνω στην γυναίκα του ή τα παιδιά του. Ποιος νοιάζεται; Δεν είναι να ανακατεύεται κάνεις με τέτοια πράγματα να βρει και τον μπελά του.

Έτσι περνώντας οι μέρες, όσο τα συναισθήματα κατακάθονταν, όσο κι αν  το άδικο την έπνιγε ακόμα, οι απαντήσεις άρχισαν μια μια να γίνονταν όλο και πιο ξεκάθαρες στο μυαλό της Θέμις. Όλα αυτά που συνέβησαν της φανέρωναν τον κόσμο που ζούσε πραγματικά, έναν κόσμο πέρα από τα φώτα, τις συμβάσεις, τα πρέπει και τα αξιοθέατα.

Ο Πιέρ Παολο Παζολίνι δολοφονήθηκε γιατί αποφάσισε να διασχίσει εκείνο τον δρόμο που άλλοι δεν τολμήσαν να διασχίσουν. Να ξεσκεπάσει την υποκρισία να ρίξει φως στις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης που οδηγούν απλούς καθημερινούς ανθρώπους, οδηγούς λεωφορείων, μαγαζάτορες, υπαλλήλους, νοικοκυρές  σε φασιστικές, ρατσιστικές και απάνθρωπες συμπεριφορές. Αν την ιδία εν ετη 2022 την σκαμπίλισε αναίτια η ανδρική πατριαρχική συμπεριφορά ενός οδηγού λεωφορείου γιατί πέρασε ως δικαιούτο με πράσινο την διάβαση στο κέντρο της Ρώμης πώς να μην δολοφονηθεί το 1975 ένας ομοφυλόφιλος, αντιφασίστας, εναλλακτικός  σκηνοθέτης που περνούσε όλους τους λεωφορειόδρομους της αστικής καθώς πρέπει κοινωνίας με κόκκινο;

Αν η κοινωνία τώρα προσπέρασε δίπλα της αδιάφορη σε μια πράξη βίας στο κέντρο της Ρώμης σε μια ανυπεράσπιστη τουρίστρια από έναν «πολύ άντρα» οδηγό λεωφορείου πώς να σταθεί δίπλα στις βάρκες που συνεχώς βουλιάζουν στην μεσόγειο ξεβράζοντας πτώματα εξαθλιωμένων στις ακτές, πώς να  στηρίξει τα δικαιώματα των προσφύγων, των ομοφυλόφιλων, των εκάστοτε μειονοτήτων που καταπατούνται συνεχώς στην σύγχρονη φωτισμένη Ευρώπη;  Ναι είναι η ίδια κοινωνία που σήμερα  εμπνέεται από τις εθνικιστικές κορόνες της Μελόνι, το ρατσιστικό μένος του Σαλβίνι και τα καραγκιοζλίκια του Μπερλουσκόνι.

Αν η αστυνομία αδιαφόρησε να ασχοληθεί για ένα περιστατικό στο κέντρο της Ρώμης που υπήρχε μάρτυρας ώρα και αριθμός λεωφορείου και στην τελική χαλούσε και την εικόνα της πόλης ως προς τον τουρισμό, (γιατί φαντάσου το σκαμπίλι να το είχε φάει μετανάστης και να πήγαινε να το καταγγείλει…) πόσο μάλλον να διαλευκάνει την πολιτική δολοφονία του Παζολίνι, τον βασανισμό των θυμάτων trafficking, τους ξυλοδαρμούς μεταναστών, τα λιντσαρίσματα των απανταχού Zakie από νοικοκυραίους, την βία κατά των γυναικών πίσω από κλειστές πόρτες.

Κι αν το βλέμμα της σκοτείνιαζε με όλες αυτές τις σκέψεις ένα γλυκό φως ερχόταν να δώσει και πάλι Θέμις. Ήταν αυτή η κοπέλα που βρέθηκε δίπλα της,  πάντα οι λίγοι, οι διαφορετικοί, αυτοί που δεν προσπερνούν, που δεν κοιτάζουν την δουλειά τους, αυτοί που συμπαραστέκονται, που καταγγέλλουν, που οργανώνονται, που αντιδρούν, που ονειρεύονται κόσμους ανθρώπινους…

Όσο αυτοί ακόμα υπάρχουν το κακό δεν θα νικήσει ποτέ ολοκληρωτικά.

Κείμενο από τον Βασίλη Κ. 


*Το όνομα έχει αλλαχθεί

** Το περιστατικό είναι ακριβές

Μοιραστείτε το άρθρο