Στις 19 Σεπτέμβρη συμπληρώνονται εννέα χρόνια από την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, από νεοναζιστικό τάγμα εφόδου των φασιστών της χρυσής αυγής. Κάποια χρόνια αργότερα, στις 21 Σεπτέμβρη, βρίσκεται νεκρός κάτω από τα πόδια μπάτσων και αφεντικών ο Ζακ Κωστόπουλος/ Zackie oh. Και οι δυο αποτελούν νεκρούς της τάξης μας, μιας πολύ μακράς λίστας, ντόπιων και μεταναστών, γνωστών και άγνωστων. Η επιλογή του να βρεθούμε στον δρόμο αυτές τις ημέρες, δεν αποτελεί μνημόσυνο μα μια ακόμα αφορμή να στήσουμε συλλογικό ανάχωμα σε κράτος, κεφάλαιο, φασισμό και πατριαρχία. Η συνέχιση του αγώνα, είναι που κρατάει ζωντανούς στην συλλογική μνήμη όσους δεν θα μας συνοδεύσουν ξανά στους αγώνες. Αγώνες που αποτελούν αναγκαιότητα στο σήμερα να δώσουμε, καθώς η κυριαρχία εντείνει την επίθεση της απέναντι στην κοινωνική βάση.
Και αν σήμερα, οι φασίστες φαίνεται να μην έχουν την δυναμική που είχαν κάποια χρόνια πριν, δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκαν. Το ότι η χρυσή αυγή καταδικάστηκε ( με ποινικούς όρους και όχι με πολιτικούς) από το κράτος, δεν σημαίνει ότι τελειώσαμε με τον φασισμό. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε προσπάθειες φασιστών να μπορέσουν να σταθούν στον δημόσιο χώρο, είτε μέσα από τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία, και τον θάνατο του φασίστα Κατσίφα, είτε μέσω της παρουσίας τους στις διαταξικές αντιεμβολιαστικές συγκεντρώσεις. Παράλληλα βλέπουμε να ξεπηδούν καινούριες νεοναζιστικές γκρούπες και κόμματα, με τις πρώτες να θέλουν να συγκροτήσουν μια δρομίσια αντίληψη και τα δεύτερα ενώ παραμένουν ακραιφνώς φασιστικά, εναρμονίζονται με το φιλοευρωπαϊκό προφίλ αντίστοιχων κομμάτων στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Αντίστοιχα και στην Κέρκυρα, το τελευταίο διάστημα έχει υπάρξει κινητικότητα φασιστών. Από επίθεση φασιστών μαθητών σε αντιφασίστα μαθητή σε τεχνικά λύκεια, από συνεργασία φασίστα και χουλιγκάνου που απειλήθηκαν σύντροφοι με πεταλούδα, μέχρι και κάποια συνθήματα και αυτοκόλλητα, τα οποία όμως δεν μένουν παρά λίγη ώρα στους τοίχους.
Η προσπάθεια των φασιστών να υπάρξουν στο κοινωνικό πεδίο και να ξαναμπούν στην αρένα της κεντρικής πολιτικής σκηνής δεν αποτελεί έκπληξη. Σε ένα ρευστό σκηνικό, με την επίθεση κράτους και κεφαλαίου να είναι ολομέτωπη, με τις ανατιμήσεις, την φτωχοποίηση, τους υπερδιογκωμένους λογαριασμούς, την εκτίναξη της βενζίνης στα ύψη, τα ελαστικά ωράρια και τα χαμηλά μεροκάματα, οι φασίστες θέλουν να πλασάρουν ένα αντισυστημικό προφίλ. Οι εκμεταλλευόμενοι- ες όμως δεν πρέπει να παρασυρθούν από τις εθνικιστικές κορόνες. Οι φασίστες κάνουν αντιπολίτευση στα δεξιά στην ακροδεξιά- νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, αλλά στην πραγματικότητα παραμένουν απολογητές κράτους και κεφαλαίου.
Το να μην μπορέσουν οι φασίστες να ξεμυτίσουν, φαίνεται στο τώρα να είναι ευθύνη του κόσμου του αγώνα. Στην πραγματικότητα αφορά όμως τα κομμάτια της κοινωνικής βάσης, τα οποία δεν γοητεύονται από τις εθνικιστικές σειρήνες, δεν ταυτίζουν τα συμφέροντα τους με τα συμφέροντα των αφεντικών τους, αυτά που ξέρουν πως πάντα πληρώνουν τα ίδια τον λογαριασμό. Παράλληλα ο αντιφασιστικός αγώνας, είναι και αγώνας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο και σε όσες μικρές ή μεγάλες εξουσίες απορρέουν από αυτά. Χρειάζεται να χτίσουμε συλλογικά αναχώματα σε όλα τα κοινωνικά πεδία, να αποδομήσουμε λόγω και πράξη τα φασιστικά ιδεολογήματα, να οργανώσουμε τις δομές του αγώνα για να δείχνουμε κάθε φορά πως το κράτος όχι απλά δεν χρειάζεται αλλά μάλιστα έχει παρασιτικό ρόλο, να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης ώστε οι απειλές του κεφαλαίου να μπορούν να απαντηθούν.
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ
Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Κέρκυρας
