Του Θάνου Λεύκου
Η πίεση που ασκείται στην κυβέρνηση με τα μέτωπα που έχει ανοίξει στα εργασιακά, την εκπαίδευση, τα συνεχόμενα σκάνδαλα, την καταπάτηση-κατάχρηση δημόσιων χώρων με τις εταιρείες που αναλαμβάνουν την “ανάπλαση”, τα χατίρια στην ελίτ και η συνεχής αφαίμαξη της κοινωνίας, έχει οδηγήσει στην απενοχοποιημένη κυνική παραδοχή της πολιτικής του κοινωνικού δαρβινισμού. Παρά τα εκατομμύρια στα πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ, η κοινωνική οργή που προκύπτει από το εμπειρικό βίωμα μίας κατάστασης που οδηγεί στην εξαθλίωση, μεγαλώνει το βαθμό δυσκολίας στο να ελεγχθεί η κοινωνική αντίδραση από το κράτος, ακόμα και όταν οι δυνάμεις καταστολής προχωρούν σε ξυλοδαρμούς, κακοποιήσεις και στοχοποιήσεις όσων αντιδρούν. Στη φράση του Στέλιου Πέτσα “όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει” βρίσκεται όλη η ουσία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ασκείται σε βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Με την κυβέρνηση να επιδοτεί τους παρόχους και να αφήνει την κερδοσκοπία ανεξέλεγκτη, η τιμή του φυσικού αερίου και του ρεύματος έχει φτάσει σε ιστορικά υψηλά. Στην περίπτωση του φυσικού αερίου το κυβερνητικό αφήγημα υποστηρίζει την επιστροφή στο πετρέλαιο, προσφέροντας “ελαφρύνσεις”. Η διαδικασία όμως αλλαγής από φυσικό αέριο σε πετρέλαιο δεν είναι μία ανέξοδη διαδικασία, αντίθετα απαιτεί 3-4 μηνιάτικα για πολλούς/πολλές εργαζόμενους/ες και συνταξιούχους και σε αυτό το αδιέξοδο η απάντηση της κυβέρνησης με χυδαίο κυνισμό είναι: όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει. Σε μία εποχή πλήρους αποκτήνωσης, αναξιοπρέπειας και ατομικισμού όποιος/α δεν μπορεί να προσαρμοστεί, τότε η φυσική επιλογή αναλαμβάνει δράση… Φυσικά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις συνεχείς κρατικές παροτρύνσεις τα προηγούμενα χρόνια για αλλαγή από πετρέλαιο σε φυσικό αέριο.
Ο εκχυδαϊσμός της πολιτικής, η θεοποίηση της αυτορρύθμισης της αγοράς, ο εξωραϊσμός της σκατανθρωπιάς και της εξουσιαστικής επιβολής δεν πρέπει και δεν μπορούν να οδηγήσουν σε μία παρατεταμένη στάση μεμψιμοιρίας της κοινωνίας. Αποτελεί παράδοξο το πώς η ανοιχτή επίθεση σε όλους τους τομείς της ζωής μας και η καπιταλιστική βαρβαρότητα την οποία βιώνουμε μένουν αναπάντητες.
