Συγκεντρώσεις και μικροφωνικές αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη, Παρασκευή 17 – Σάββατο 18/6

Παρασκευή 17/6: 1. 13:00 στην πλατεία Αλεξανδρή (Ζωγράφου, Αθήνα), 2. 18:00 στην πλατεία Αγίων Αναργύρων Άνω Πόλης (Θεσσαλονίκη), 3. 19:00 στην πλατεία Αγίας Σοφίας (Πάτρα), 4. 20:30 στο σταθμό Μετρό Συγγρού – Φιξ (Αθήνα)

Σάββατο 18/6: 18:00 στις Φυλακές Κορυδαλλού (Αθήνα)


Παρασκευή


Μικροφωνική αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη

Στις 23/05 ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης ξεκίνησε απεργία πείνας με αίτημα την υφ’ όρων αποφυλάκισή του. Παρόλο που πληροί τις ”αντικειμενικές” προϋποθέσεις έχοντας εκτίσει 8,5 χρόνια κράτησης το δικαστικό συμβούλιο Άμφισσας απορρίπτει την αίτηση αποφυλάκισής του με πρόσχημα ότι δεν πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκεται στο χέρι του εκάστοτε εισαγγελέα να κρίνει αν ο κρατούμενος έχει ”σωφρονιστεί”. Η δικαιοσύνη εκδικητικά χρησιμοποιεί αυτό το παραθυράκι του νόμου απέναντι στον σύντροφο λόγω της αμετανόητης στάσης του και της πολιτικής του ταυτότητας ως αναρχικού. Ο σύντροφος θεωρείται “επικίνδυνος” λόγω της χρόνιας ενεργής συμμετοχής του στο αντιεξουσιαστικό/ αναρχικό κίνημα και βρίσκεται αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους από το 2013, ενώ έχει κατηγορηθεί μεταξύ άλλων για συμμετοχή στην Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς (για την οποία αθωώθηκε) και για την ληστεία τράπεζας στο Βελβεντό. Η εκδικητικότητα του κράτους κορυφώνεται μετά την απόφαση του να αποδράσει από τον κρατικό του εγκλεισμό.

Οι φυλακές κάθε είδους αποτελούν αναπόσπαστο εργαλείο στα χέρια της κρατικής εξουσίας. Είναι από τα σκληρότερα κατασταλτικά μέσα αφού στερούν από το άτομο την υποτυπώδη ελευθερία του και έχουν εκδικητικό και τιμωρητικό χαρακτήρα. Παράλληλα λειτουργούν ως φόβητρο ώστε να αποτρέψουν άτομα από πράξεις οι οποίες δεν εμπίπτουν στη κρατική νομιμότητα. Οι φυλακές, σαν σύγχρονοι τόποι εξορίας και κοινωνικού αποκλεισμού, συντηρούν το δίπολο νομιμότητας/ παρανομίας το οποίο ταυτίζεται από την εξουσία με το δίπολο του ηθικά σωστού και λάθους, κάτι το οποίο είναι τελείως υποκριτικό σε έναν κόσμο όπου νομιμότητα σημαίνει αδικία, καταπίεση και εκμετάλλευση. Ο σωφρονισμός, ως ιδεολογική βάση για την ύπαρξη των φυλακών, δεν είναι τίποτα άλλο από την ”διαπαιδαγώγηση” των κρατουμένων σε αξίες ρουφιανιάς, φιλοτομαρισμού και αδιαφορίας.

Για τους αιχμάλωτους αγωνιστές/-ριες επιβάλλεται ένα ειδικό καθεστώς εξαίρεσης. Αυτό σχετίζεται με το κατά πόσο θα μεταμελήσουν για την ανατρεπτική τους δράση αλλά και το κατά πόσο θα διατηρήσουν την πολιτική τους ταυτότητα,αφού για το κράτος είναι επίδικο να επιβληθεί και πολιτικά των αντιπάλων του.Αυτό το καθεστώς εξαίρεσης περιλαμβάνει μια σειρά από τιμωρητικά μέτρα, όπως είναι η άρνηση αδειών, αλληλογραφίας και επισκεπτηρίων, οι τιμωρητικές μεταγωγές, οι ξυλοδαρμοί, τα βασανιστήρια και η επέκταση του χρόνου κράτησης τους. Πολλά από τα παραπάνω έχουν καταφέρει να ανατραπούν μέσα από αγώνες κρατουμένων. Σε παρόμοια κατεύθυνση κινείται και η απεργία πείνας του συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη, η οποία επιδιώκει να διαρρήξει το καθεστώς αυτό.

Οι έγκλειστες πολιτικές κρατούμενες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Άλλωστε η αιχμαλωσία είναι πάγιο μέσο της επίθεσης που εξαπολύει ο κρατικός μηχανισμός στα αγωνιζόμενα άτομα που δρουν με στόχο την καταστροφή του ίδιου αλλά και κάθε άλλης μορφής εξουσίας. Με την απεργία πείνας, οι κρατούμενοι/-ες βάζουν το σώμα τους και την ίδια τους τη ζωή σε κίνδυνο ως ανάχωμα στην συνολική επίθεση που δέχονται. Επομένως η σύνδεση των αγώνων εντός και εκτός των φυλακών είναι απαραίτητη για την δημιουργία αλλά και την διατήρηση ενός πολύμορφου και επικίνδυνου για την εξουσία κινήματος. Για αυτό και εμείς στεκόμαστε στο πλευρό των αγωνιζόμενων κρατούμενων, ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία και κάθε εκμεταλλευτική και καταπιεστική σχέση.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΚΛΟΥΒΙΟΥ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΟΣ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΛΩΝ

13:00 στην πλατεία Αλεξανδρή (Ζωγράφου, Αθήνα)

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου


Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη

Ο Γιάννης Μιχαηλίδης, βρίσκεται από το 2013 στις ελληνικές φυλακές, ενώ είχε συλληφθεί και στο παρελθόν κατά τη διάρκεια συγκρούσεων σε αντιπολεμικές και αντικρατικές/ αντικαπιταλιστικές διαδηλώσεις. Από την συμμετοχή σε αναρχικές μαθητικές ομάδες στα εφηβικά του χρόνια μέχρι τους φοιτητικούς αγώνες του 2006-2007 και τον Δεκέμβρη κι από τις μάχες ενάντια στα μνημόνια μέχρι μία σειρά αγώνων των φυλακισμένων ο σύντροφος αγωνίστηκε και συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική δυστοπία χωρίς να απαρνηθεί τις ιδέες του, χωρίς να μετανοήσει για τις επιλογές του.

Ο Γιάννης συνεχίζει να βρίσκεται φυλακισμένος παρόλο που έχει εκτίσει την απαιτούμενη ποινή για την υφ’ όρον αποφυλάκιση αλλά και την πειθαρχική ποινή όπως και την ποινή κράτησης (που δεν συγχωνεύεται) για το πειθαρχικό παράπτωμα της απόδρασης, ενώ από τη Δευτέρα 23 Μαΐου βρίσκεται σε απεργία πείνας ενάντια στην εκδικητική μεταχείρισή του, διεκδικώντας την ελευθερία του, βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή του.

Πιο συγκεκριμένα, τον Δεκέμβριο του 2021 έπειτα από 8,5 περίπου χρόνια φυλακής, ο Γιάννης συμπλήρωσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την υφ’ όρον αποφυλάκιση του. Στις 22/02/22 το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας όμως, ως άλλη αστυνομία σκέψης, αποφάσισε πως ο σύντροφος “δεν πληρεί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις καθώς συντρέχει κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων”, παρατείνοντας έτσι την αιχμαλωσία του. Απόφαση που βασίζεται στο ότι ο σύντροφος ύστερα από τη στέρηση των εκπαιδευτικών και τακτικών αδειών του και μπροστά στον κίνδυνο να μεταχθεί σε κλειστή φυλακή, απέδρασε τον Ιούνιο του 2019 από τις αγροτικές φυλακές Τίρυνθας, στο ότι έχει καταδικαστεί για ληστεία τράπεζας αλλά και στο ότι δεν προέβη σε δήλωση μετάνοιας, αντιθέτως υπερασπίστηκε ηθικά και πολιτικά την επιλογή της στοχευμένης ληστείας σε ένα μηχανισμό του πλούτου έναντι μιας κοινής ληστείας όπως αυτής περαστικών ανθρώπων. Μάλιστα στην ανέλπιστη προσπάθεια τους να στηρίξουν τη απόφαση αυτή, πέφτουν σε κατάφωρη αντίφαση. Παρόλο που αναγνωρίζουν ότι ο σύντροφος δεν αποποιήθηκε της ταυτότητας του αναρχικού και των επιλογών του, αποδεικνύοντας τη συνέπεια και την αμετανόητη στάση του παρουσιάζουν την επιδείχθεισα καλή διαγωγή του στη φυλακή προσχηματική και κατ’επίφαση καλή.

Γνωρίζουμε κι εμείς μαζί του πως δεν τον λένε δολοφόνο Κορκονέα, δεν είναι κομμάτι του σάπιου συστήματος, δεν είναι φασίστας, δεν είναι βιαστής ούτε γυναικοκτόνος και για αυτό δεν πρόκειται να έχει καμία επιεική μεταχείριση. Αντίθετα είναι όμηρος της δικαστικής μαφίας, μέχρι να κρίνει κάποιος δικαστής ότι πληροί τις αόριστες “ουσιαστικές προϋποθέσεις” για να αποφυλακιστεί.

Στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα μέσα σε έναν νέο ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το εξουσιαστικό σύμπλεγμα εμπλουτίζει το οπλοστάσιο του, και η καταστολή αναβαθμίζεται διαρκώς μπροστά στους “σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθουν” (πανεπιστημιακή αστυνομία και τουρνικέ στα πανεπιστήμια, συνεχείς αναβαθμίσεις του τρομονόμου και του ποινικού κώδικα, περιστολή του δικαιώματος στη διαδήλωση και στην απεργία, ιδιώνυμο για συγκρούσεις σε πορείες, φίμωση των ελάχιστων αντιφρονούντων δημοσιογράφων, εκδικητική μεταχείριση στους πολιτικούς κρατουμένους). Με πολυποίκιλα μέσα συνεχίζεται η επίθεση σε κάθε εργαζόμενη/ο, μετανάστη/τρια, καταπιεσμένο/η, σε όσα περισσέυουν, κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι, καθένα που εξεγείρεται. Η αλληλεγγύη αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση της επιβίωσης μας και μονόδρομο για όσους και όσες αρνούνται να υποταχθούν στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου.

Η ομηρία του Γιάννη και η άρνηση της αποφυλάκισης που δικαιούται από τον περασμένο Δεκέμβρη, αφορά πολλούς περισσότερους από τον ίδιο, αποτελεί ένα σημείο συμπύκνωσης της ταξικής και κατασταλτικής βίας που δεχόμαστε. Έτσι και η υπόθεση της απελευθέρωσής του, πρέπει να γίνει σημείο συσπείρωσης και πάλης όλου του κινήματος που οφείλει να στηρίζει, παρά τις επιμέρους διαφωνίες, τους πολιτικούς κρατουμένους απέναντι στο ειδικό καθεστώς εξαίρεσης που τους έχει επιβληθεί. Γιατί είναι μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, από τις μάχες χαρακωμάτων που κράτησαν ζωντανή την ύπαρξή μας στο δρόμο τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι το φοιτητικό κίνημα πέρσι στη Θεσσαλονίκη, κι από την απεργία πείνας του κομμουνιστή Δ. Κουφοντίνα, μέχρι τους υποδειγματικούς και επίμονους εργατικούς αγώνες στον Πειραιά, στην Καβάλα, στην E-food και στη Λάρκο όπου μία γενιά αγωνιστών και αγωνιστριών ατσαλώνεται και μαθαίνει εκ νέου, κόντρα στην ηττοπάθεια που κυριαρχεί, τον τρόπο να αλλάζει τους συσχετισμούς δύναμης.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

18:00 στην πλατεία Αγίων Αναργύρων Άνω Πόλης (Θεσσαλονίκη)

Ανοιχτή Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη (Θεσσαλονίκη)


Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό απέργο πείνας Γ. Μιχαηλίδη

Ο αναρχικός κρατούμενος στις φυλακές Μαλανδρίνου Γιάννης Μιχαηλίδης ξεκίνησε απεργία πείνας στις 23/5 διεκδικώντας να γίνει δεκτή η αίτηση αποφυλάκισης του. Ενώ ο ίδιος έχει εκτίσει χρονικά το σύνολο της ποινής του (8.5 χρόνια στα κελιά της δημοκρατίας) και σύμφωνα με τους νόμους της αστικής δικαιοσύνης δικαιούται να αποφυλακιστεί, το υπεύθυνο δικαστικό συμβούλιο απέρριψε την 1η αίτηση για την υφ’ορον απόλυση του με το φαιδρό σκεπτικό ότι είναι «επικίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων» και η 2η αίτηση βρίσκεται ακόμα υπό εξέταση με την εισαγγελία να έχει εισηγηθεί αρνητικά ως προς αυτή. Αποφασισμένος και συνεπής για χρόνια στον αγώνα ενάντια στην κρατική εξουσία, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και κάθε μορφής εκμετάλλευση έχει δώσει μάχες μέσω της συμμετοχής του σε κοινωνικούς αγώνες αλλά και σε αντάρτικες ομάδες δράσης. Παρών σε κάθε μορφή αγώνα που προάγει την εξέγερση και την αντίσταση στην εξουσία, έμπρακτα αλληλέγγυος σε όσους βίωσαν την βαναυσότητα και την εκδικητικότητα της καταστολής. Έχοντας κατηγορηθεί ατελέσφορα για ένα σωρό αβάσιμες υποθέσεις (ληστεία στην Πάρο, ένταξη στην ΣΠΦ) και καταδικασμένος, μεταξύ άλλων, για το «έγκλημα» της ληστείας μιας τράπεζας και ενώ έχει καταφέρει να αποδράσει από τα κολαστήρια της δημοκρατίας (μία πράξη για την οποία έχει εκτίσει το νομικό του «χρέος»), παραμένει υπερήφανος επαναστάτης χωρίς ποτέ να υπογράψει δηλώσεις μετάνοιας για τις δράσεις και τις επιλογές του. Είναι προφανές, λοιπόν, για ποιο λόγο το δικαστικό συμβούλιο της Άμφισσας του αρνείται την υφ’ορον απόλυση που δικαιούται. Διότι αυτό ακριβώς επιφυλάσσουν σε όσα κρατούμενα δεν «μετανοούν» για την πολιτική τους δράση και δεν πειθαρχούν στον νοσηρό σωφρονιστικό μηχανισμό. Είναι ο τρόπος με τον οποίο οι δικαστικοί και σωφρονιστικοί λειτουργοί – πραιτοριανοί του συστήματος εκδικούνται όσα αντιστέκονται στις επιταγές τους, στο καθεστώς τους που διαιωνίζει την εκμετάλλευση και την ανισότητα. Ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης, ανυποχώρητος στην αναρχική του στάση, πολέμησε και πολεμάει το κρατικό και καπιταλιστικό καθεστώς που σήμερα βρίσκεται σε ακόμα μια φάση «κρίσης», κάτι που η κοινωνική βάση το βιώνει στο πετσί της αδυνατώντας ουσιαστικά να επιβιώσει λόγω της αύξησης του κόστους διαβίωσης. Το βιώνει στους πολέμους των ισχυρών, αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής οικονομίας και της κρατικής δόμησης των κοινωνιών, που λεηλατούν τον φυσικό κόσμο στο βωμό του χρήματος και εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη ύπαρξη με στόχο το κέρδος. Συνέπειες του καθεστώτος αυτού όμως, το βιώνουν και χωρίς να έχουν φωνή να το εκφράσουν η φύση και τα υπόλοιπα έμβια όντα. Ο σύντροφος έχει επιλέξει πλευρά στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται συνεχώς και συνεχίζοντας αυτή την στράτευση του επιλέγει ένα από τα πιο σκληρά μέσα αγώνα για να διεκδικήσει την ελευθερία του. Και σε αυτό τον αγώνα του η αλληλεγγύη είναι κρίσιμη και αναγκαία. Γι αυτό λοιπόν δηλώνουμε απερίφραστα την στήριξη μας.

Όποιος ξεχνά τους αιχμαλώτους πολέμου, ξεχνά και τον ίδιο τον πόλεμο.

Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλα τα έγκλειστα συντρόφια μας.

Άμεση απελευθέρωση του αμετανόητου αναρχικού συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη που βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 23/5.

Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων & διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών


Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη

Στις 29 Δεκεμβρίου 2021 και μετά από 8 χρόνια, 3 μήνες και 11 μέρες αιχμαλωσίας, είτε μέσα στα κολαστήρια των φυλακών είτε κατά τη φυγοδικία του, ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης συμπληρώνει επίσημα τις τυπικές προϋποθέσεις για την αποφυλάκισή του από τις φυλακές Μαλανδρίνου. Παρόλα αυτά, το κράτος και τα πιόνια του, δείχνουν το εκδικητικό τους μένος απέναντι στον κόσμο του αγώνα και τον ενημερώνουν πως θεωρείται ακόμα επικίνδυνος για την τέλεση «νέων αδικημάτων» κρατώντας τον αιχμάλωτο επ’ αορίστου χρόνου.

Οι λόγοι πίσω από αυτήν τη δικαιολογία βρίσκονται στην πολιτική υπεράσπιση της στοχευμένης ληστείας ενός καπιταλιστικού μεγάρου, την αναρχική ταυτότητα του συντρόφου και την «επιτηδευμένη» καλή διαγωγή που λειτουργεί, όπως λένε, ως προσωπείο. Επιλέγουν να συμπεριφερθούν σε ένα πολιτικό υποκείμενο με όρους μαφίας, με το έτσι θέλω, ενώ στο κοινωνικό σύνολο σουλατσάρουν ανενόχλητοι παιδοβιαστές και γυναικοκτόνοι. Έτσι, κράτος και κεφάλαιο επιλέγουν τι πάει να πει σωφρονισμός και ποιο υποκείμενο είναι αρκετά σωφρονισμένο για να επιστρέψει στην κοινωνία των αρίστων. Μέσα σε ένα σύστημα που βάζει ταμπέλες σε κάθε μας βήμα, κάθε μας ανάσα και κάθε μας επιλογή και αυτή τη φορά τιμωρούνται οι ιδέες μας.

Δεν θα αναλωθούμε περαιτέρω στην απελπιστική διαχείριση της κοινωνικής παρακμής από τον κρατικό μηχανισμό, ούτε θα κάνουμε βήμα πίσω γιατι δεν αντιμετωπίζεται ο κόσμος του αγώνα με ισάξιους -ή τουλάχιστον αξιοπρεπείς- όρους. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να απαιτήσουμε από κάποιον που δεν αναγνωρίζει την έννοια της ελευθερίας να καταλάβει τι σημαίνει να αναπνέεις χωρίς ενοχες. Ο σύντροφός μας κρατείται πλέον αιχμάλωτος χωρίς κάποια ημερομηνία σαν σημείο αναφοράς για την αποφυλάκιση του, μέχρι να κρίνει κάποιος δικαστής πως πλέον πληροί τις προϋποθέσεις. Κρατείται δέσμιος του κράτους γιατί συνέχισε αμετανόητα να υπερασπίζεται τον πολύμορφο αγώνα για την αναρχία.

Αυτό που μπορούμε να δηλώσουμε με το κεφάλι ψηλά είναι πως καμία καταστολή δεν θα σταθεί εμπόδιο στο να δείξουμε για ακόμα μία φορά την αλληλεγγύη μας στους αιχμαλώτους του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Στέλνουμε δύναμη σε αυτές και αυτούς που μάχονται μέσα από τα κολαστήρια της δημοκρατίας και καλούμε τον κόσμο εκτός των τειχών σε μία νέα μάχη για την αξιοπρέπεια και την αδιαλλαξία. Οι σκέψεις μας βρίσκονται δίπλα σε αυτούς που στρέφονται ενάντια στην κοινωνική εκμετάλλευση και κάθε μορφή εξουσίας ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Τα σημάδια σίγουρα προμηνύουν θύελλα και ήρθε η στιγμή να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα οφείλουμε να αγωνιστούμε για την ελευθερία.

Ας γίνουμε οι εφιάλτες τους

Άμεση απελευθέρωση του αναρχικού Γιάννη Μιχαηλίδη, απεργού πείνας από 23/5/22

Δύναμη σε όσα είναι στα κελιά

Μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής

κατάληψη Terra Incognita


Καλούμε στην συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη την Παρασκευή 17/6 στις 18:00 στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων στην Ανω Πόλη.

Ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης συνελήφθη τον Φεβρουάριο του 2013 για τη διπλή ληστεία της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομείου στο Βελβεντό Κοζάνης. Μαζί με τους τρείς συντρόφους του, Νίκο Ρωμανό, Δημήτρη Πολίτη και Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο κυνηγήθηκαν και βασανίστηκαν στο Α.Τ Βέροιας, ωστόσο η στάση που έδειξαν τότε απέναντι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς υπήρξε από τις πιο μαχητικές που ζήσαμε εκείνο το διάστημα. Σε κείμενο τους που δημοσιεύεται στα τέλη Φεβρουαρίου αναφέρουν μεταξύ άλλων και τα εξής:

“Θεωρούμε αυτονόητο πως ανάμεσα σε εμάς και το σύστημα υπάρχει μία σαφής διαχωριστική γραμμή που αποτυπώνει τον πόλεμο μεταξύ δύο κόσμων. Τον κόσμο της κυριαρχίας, της καταπίεσης και της υποδούλωσης και τον κόσμο της ελευθερίας που δημιουργούμε και κρατάμε ζωντανό μέσα από την αδιάκοπη πάλη με την εξουσία.”

Όλα αυτά τα χρόνια κι ενώ βρίσκεται αιχμάλωτος του κράτους δεν παύει να αγωνίζεται εντός των τειχών όπως και να αλληλεπιδρά με το κίνημα εκτός των τειχών. Στοχοποιήθηκε όπως κι άλλοι σύντροφοι για την εξέγερση που πραγματοποιήθηκε στις φυλακές του Μαλανδρίνο σε αλληλεγγύη με τον τότε απεργό πείνας Ντίνο Γιαντζόγλου και έκανε την επιλογή να αποδράσει από την φυλακή. Πιστός στις αξίες του και μετά την απόδραση του, όντας στην παρανομία, ξανασυλλαμβάνεται στα τέλη Ιανουαρίου του 2020 στην Αγία Παρασκευή, ύστερα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής, μέσα σε κλεμμένο αυτοκίνητο μαζί με την Δήμητρα Βαλαβάνη και την Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου. Αναλαμβάνει δε την ευθύνη του οπλισμού που βρέθηκε στο αυτοκίνητο. Έχοντας υπόψη του τις συνέπειες των επιλογών του στέκεται για ακόμα μια φορά με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα απέναντι στους διώκτες του.

“Δύσκολη η στιγμή της απώλειας της ελευθερίας. Ειδικά όταν αυτή κερδήθηκε υπό αντίξοες συνθήκες. Η κατάσταση γίνεται πιο βαριά αν αναλογιστούμε ότι το πλήγμα που δεχτήκαμε σε υλικό επίπεδο έχει ακόμα πιο δυνατές συμβολικές προεκτάσεις. Η κινηματογραφική σύλληψη μας ακολουθούμενη πάντα και από την ανάλογη μιντιακή προπαγάνδα, η γραφική περιφορά μας με τα αλεξίσφαιρα γιλέκα και η συνήθης δικονομική διαχείριση να μας βρίσκει πάλι με ένα υπερφουσκωμένο κατηγορητήριο, είναι στοιχεία που αποτελούν τη προέκταση των χειροπέδων και των όπλων των ένστολων δολοφόνων.”

Αυτήν την αδιάλλακτη στάση του θέλουν να εκδικηθούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και η δικαστική εξουσία μέσα από τις τακτικές του σωφρονιστικού συστήματος τιμωρεί και “ξαναδικάζει” τον σύντροφο γιατί είναι το παράδειγμα της αξιοπρεπούς αναρχικής υπόστασης που φοβούνται να μην ακολουθηθεί και από άλλους. Είναι η δράση της διαρκούς αναρχικής σύγκρουσης που μετουσιώνει την αναρχική θεωρία σε πράξη που θέλουν να καταστείλουν και που την βλέπουν στο πρόσωπο του συντρόφου γι’αυτό και τον κρατούν όμηρο.

Ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης, μετά από 8 μιση χρόνια εγκλεισμού στις φυλακές, συμπλήρωσε ήδη από τον Δεκέμβρη του ’21 τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την υφ’ όρον αποφυλάκιση του που όμως στις 22/02/22 το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας αποφάσισε πως δεν την δικαιούται γιατί “δεν πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις καθώς συντρέχει κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων” παρατείνοντας έτσι την αιχμαλωσία του επ’αόριστο.

Η απόφαση αυτή του Συμβουλίου βασίζεται στην απόδραση που πραγματοποίησε ο σύντροφος τον Ιούνιο του 2019 από τις αγροτικές φυλακές της Τίρυνθας. Μια απόδραση που έγινε έπειτα από την στοχοποίηση του και την πιθανότητα να μεταφερθεί πάλι πίσω σε κλειστή φυλακή. Προφανώς και το κράτος δεν ξεχνά τους εχθρούς του, δεν ξεχνά ότι ο σύντροφος υπερασπίστηκε πολιτικά τις επιλογές αγώνα που έκανε, την συνέχιση της αναρχικής του δράσης και με το κεφάλι πάντα ψηλά δεν προέβη ποτέ σε δήλωση μετάνοιας.

Έτσι, η εκδικητικότητα και η εχθρότητα που δείχνει η δικαστική εξουσία εναντίον του συντρόφου δε μας εκπλήσσει ούτε μας είναι δυσνόητη. Από την μια, αυτός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους εκάστοτε εχθρούς της η αστική δημοκρατία και από την άλλη, εντάσσουμε αυτήν την αντιμετώπιση σε ένα συνολικότερο πλαίσιο αναβάθμισης και αυταρχικοποίησης του κατασταλτικού μηχανισμού και κάθε κρατικού θεσμού που δουλεύουν για την εξασφάλιση και την ομαλή λειτουργία του καπιταλιστικού εξουσιαστικού συστήματος, με όπλο τους την ισχυροποίηση και όξυνση του δόγματος του νόμου και της τάξης, ώστε να ελέγχουν κάθε πτυχή της παραγωγικής διαδικασίας, του κοινωνικού γίγνεσθαι, τις ζωές των ανθρώπων κι όσων αγωνίζονται, αντιστέκονται, εξεγείρονται και διεκδικούν.

Εμείς, από την πλευρά που βρισκόμαστε, βλέπουμε και νοιώθουμε τα αιχμάλωτα συντρόφια μας ως μέρος του εαυτού μας, του κοινού μας αγώνα για την αναρχία και του μίσους μας απέναντι σε κάθε εκμεταλλευτικό, καταπιεστικό μηχανισμό και αξία αυτού του κόσμου. Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη εκεί όπου χτυπά η άγρια φλέβα της ελευθερίας, σε κάθε έκφανση του πολέμου απέναντι στα δεδομένα και τις σταθερές τους όπως και η διαρκής πολύμορφη δράση που ανοίγει προοπτικές εξεγερτικές, απελευθερωτικές. Στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όσους πολέμησαν αυτό το σύστημα με οποιονδήποτε τρόπο και ανέλαβαν ακλόνητα την ευθύνη των πράξεων τους.

Η έμπρακτη αλληλεγγύη για μας, εκτός από την συνέχιση του αγώνα των αιχμάλωτων συντρόφων μας, με όποια μέσα επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε φορά, καθώς όλα τα μέσα είναι εφικτά, είναι και το να στεκόμαστε πλάι τους σε κάθε τους αγώνα εντός των τειχών, είτε αυτός είναι ατομικός είτε συλλογικός. Όπως όταν εξεγείρονται διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες και δικαιώματα ως κρατούμενοι έως και όταν στασιάζουν καίγοντας τις φυλακές. Υπήρξαν αρκετές φορές που η διεκδίκηση στιγμών ελευθερίας ή η άμεση απελευθέρωση κερδίθηκαν μέσα από σκληρές μάχες που δόθηκαν εντός και εκτός των κελιών, όπου σύντροφοι/ες έβαλαν την ίδια τους την ζωή μπροστά χρησιμοποιώντας το ύστατο μέσο αγώνα, την απεργία πείνας. Σε τέτοιους αγώνες που παίζονται με όρους ζωής και θανάτου εμείς έχουμε μια ευθύνη παραπάνω, να είμαστε αλληλέγγυα ως το τέλος, στηρίζοντας την επιλογή των συντρόφων μας.

Γι’αυτό κι εμείς είμαστε κοντά στον σύντροφο μας Γιάννη Μιχαηλίδη στηρίζοντας την απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 23.5.22 για να διεκδικήσει την άμεση αποφυλάκιση του. Ο ίδιος, κατεβαίνοντας σε απεργία πείνας βάζει μπροστά την ζωή του, εμείς θα βάλουμε την αλληλεγγύη μας για να λήξει η ομηρία του και να κερδίσει την ελευθερία του.

Ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης ανήκει εκεί που στάθηκε με το τόξο στο χέρι, στους δρόμους!

“Γι’ αυτό σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, τη μάχη που διεξάγω για την ελευθερία μου την αντιλαμβάνομαι και ως μια απελπισμένη προσπάθεια συμμετοχής στον ευρύτερο αγώνα από τον οποίο ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου με έχει αποκόψει. Γι’ αυτό και δεν θεωρώ ότι πρέπει να διεκδικήσω την αποκλειστικότητα των κινηματικών αναφορών, αλλά να προτάξω την επανασύνδεση του αγώνα για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αναρχικών με τις ιδέες που τους οδήγησαν στη σύγκρουση με το σύστημα και προκάλεσαν τη φυλάκιση τους. Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους. Αντίθετα καλώ σε μια σχέση επαναστατικής αλληλεγγύης στη βάση των κοινών προταγμάτων και ενός κοινού αγώνα με πολλαπλές αιχμές, που συντονίζει την οργή που αισθάνονται διαφορετικοί άνθρωποι βιώνοντας διαφορετικές συνθήκες με τις ίδιες όμως αιτίες. Και τέλος, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό ενδεχόμενο αυτή η απεργία να είναι το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μου, επιθυμώ να του δώσω ακριβώς αυτή τη διάσταση η οποία με εκφράζει συνολικά:

Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων…

…μέχρι την καταστροφή του τελευταίου κλουβιού”

Γιάννης Μιχαηλίδης, προληπτικά αιχμάλωτος στις φυλακές Μαλανδρίνου. 23/5/2022

ΆΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΕΙΤΑΙ ΟΜΗΡΟΣ.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ-ΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ


Συγκέντρωση/πορεία αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη

Για πάνω από μία δεκαετία ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται είτε κυνηγημένος από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, είτε φυλακισμένος στα κελιά της δημοκρατίας. Όλα αυτά τα χρόνια με βαθιά θέληση, ακολουθώντας τις αξίες του, προσπάθησε να ζήσει την αναρχία σε κάθε πτυχή της ζωής του. Γνωρίζοντας τις συνέπειες των επιλογών του, στάθηκε με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα απέναντι στους διώκτες του, συνέχισε και συνεχίζει να αγωνίζεται μέσα και έξω από τη φυλακή, παρά τα τόσα χρόνια παρανομίας και εγκλεισμού. Τη στάση αυτή θέλουν να εκδικηθούν ακόμα μια φορά οι δικαστικοί μηχανισμοί, όπως συνηθίζουν να κάνουν άλλωστε για όσους και όσες δεν έκαναν πίσω και δεν αποποιήθηκαν τις ευθύνες των πράξεων τους.

Το Δεκέμβριο του 2021 έπειτα από 8,5 περίπου χρόνια φυλακής, ο Γιάννης συμπλήρωσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την υφ’ όρον αποφυλάκιση του. Στις 22/02/22 το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας όμως, ως άλλη αστυνομία σκέψης, αποφάσισε πως ο σύντροφος “δεν πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις καθώς συντρέχει κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων”, παρατείνοντας έτσι την αιχμαλωσία του. Απόφαση που βασίζεται στο ότι ο σύντροφος ύστερα από τη στέρηση των εκπαιδευτικών και τακτικών αδειών του και μπροστά στον κίνδυνο να μεταχθεί σε κλειστή φυλακή, απέδρασε τον Ιούνιο του 2019 από τις αγροτικές φυλακές Τίρυνθας, στο ότι έχει καταδικαστεί για ληστεία τράπεζας αλλά και στο ότι δεν προέβη σε δήλωση μετάνοιας, αντιθέτως υπερασίστηκε ηθικά και πολιτικά την επιλογή της στοχευμένης ληστείας σε ένα μηχανισμό του πλούτου έναντι μιας κοινής ληστείας όπως αυτής περαστικών ανθρώπων.

Ο σύντροφος μας συνεχίζει να βρίσκεται φυλακισμένος παρόλο που έχει εκτίσει την απαιτούμενη ποινή για την υφ’ όρον αποφυλάκιση αλλά και την πειθαρχική ποινή όπως και την ποινή κράτησης (που δεν συγχωνεύεται) για το πειθαρχικό παράπτωμα της απόδρασης. Γνωρίζουμε κι εμείς μαζί του πως δεν τον λένε δολοφόνο Κορκονέα, δεν είναι κομμάτι του σάπιου συστήματος, δεν είναι φασίστας, δεν είναι βιαστής ούτε γυναικοκτόνος και για αυτό δεν πρόκειται να έχει καμία επιεική μεταχείριση. Αντίθετα είναι όμηρος της δικαστικής μαφίας, μέχρι να κρίνει κάποιος δικαστής ότι πληροί τις αόριστες “ουσιαστικές προϋποθέσεις” για να αποφυλακιστεί.

Για την εκδικητική αυτή μεταχείριση από το κράτος και τους δικαστικούς μηχανισμούς ο σύντροφος ξεκίνησε απεργία πείνας από τις 23/5, ένα πολιτικό εργαλείο αγώνα που διαχρονικά οι φυλακισμένοι/ες αγωνιστές/στριες αλλά και ευρύτερα οι κρατούμενοι καταφεύγουν βάζοντας μπροστά το ίδιο τους το σώμα ως αντίσταση στον κρατικό ρεβανσισμό.

Με όλη μας τη δύναμη, με θέληση να διεκδικήσουμε την απελευθέρωση του από τα κάτεργα της αστικής δικαιοσύνης, στεκόμαστε δίπλα στο σύντροφο μας, υπενθυμίζοντας ότι δεν είναι μόνος απέναντι στους εχθρούς της ελευθερίας. Η εκδικητική μεταχείριση του αναρχικού αγωνιστή Γ. Μιχαηλίδη εντάσσεται σε ένα συνολικότερο πλαίσιο περεταίρω αυταρχικοποίησης κάθε πυλώνα του κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος και επιτακτικής εφαρμογής του δόγματος «Νόμος και Τάξη», σε κάθε πτυχή της παραγωγικής διαδικασίας και της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων. Πρόκειται για μια διαδικασία που αποκρυσταλλώνεται σε όξυνση της κρατικής καταστολής για όσους αγωνίζονται, σε δικονομικές μεθοδεύσεις για υποθέσεις αγωνιστών και σε νομοσχέδια που ποινικοποιούν διάφορες μορφές διεκδίκησης και αγώνα.

Η εγκληματική και κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας από κράτος και κεφάλαιο, αποτέλεσαν εκείνη την χαρακτηριστική τομή για να μπουν στο στόχαστρο δικαιώματα και ελευθερίες που κατακτήθηκαν με αγώνα. Από τους αντεργατικούς νόμους που θέτουν προς ολοκλήρωση τις συνθήκες σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα και ποινικοποιούν τη συνδικαλιστική δράση, τα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια που γιγαντώνουν τους ταξικούς φραγμούς σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, την διάλυση του συστήματος υγείας και την ανυπαρξία στοιχειωδών μέτρων προστασίας για τις ζωές των ανθρώπων, το αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο που ανοίγει απροκάλυπτα όλες τις διόδους σε μεγαλοεπενδυτές και μονοπωλιακούς ομίλους για τη λεηλασία του φυσικού κόσμου, μέχρι τις υπέρογκες δαπάνες σε εξοπλιστικά προγράμματα για την στρατιωτική θωράκιση του ελληνικού κράτους, με τις πιθανότητες ενός γενικευμένου πολέμου -μετά την Ουκρανορωσική σύρραξη- να είναι όλο και μεγαλύτερες.

Ο σύντροφος Γ. Μιχαηλίδης διατηρώντας μια ακλόνητη και αδιάλλακτη αγωνιστική στάση σε όλη την πολιτική του διαδρομή, στο στίβο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, τόσο κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του, στα σωφρονιστικά κολαστήρια του ελληνικού κράτους, όσο και εκτός αυτών, βρίσκεται αντιμέτωπος με το μπλοκ της δικαστικής μαφίας. Μια κάστας τσαρλατάνων που δε λένε να ξεχάσουν ατιμωρητί, εκείνους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος, σε ένα κύκλο αγώνων τις προηγούμενες δεκαετίες. Οι εκδικητικές μεθοδεύσεις στο πρόσωπο του, αποτελούν και πράξεις παραδειγματικού εκφοβισμού προς τα κομμάτια της κοινωνικής βάσης που θα τολμήσουν στο άμεσο μέλλον να αντισταθούν απέναντι στην εκμεταλλευτική συνθήκη που βιώνουν.

Η έννοια και ο θεσμός της Αστικής Δικαιοσύνης ιστορικά και πολιτικά-κοινωνικά απαρτίζουν έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο στο σύμπλεγμα της εξουσίας. Τόσο στο επίπεδο του κυρίαρχου λόγου, όσο και στη καθημερινή κοινωνική ζωή η αστική δικαιοσύνη οφείλει να αναπαράγει την καπιταλιστική πραγματικότητα και αξίες. Ο φόβος για τυχόν παραβιάσεις του νομικού πλαισίου που διαμορφώνουν τα κράτη και ως εκ τούτου η απονομή δικαιοσύνης, πρέπει να φαίνονται διαρκώς σε όλα τα σημεία της κοινωνικής ζωής καθώς με αυτόν τον τρόπο ενσταλάσσεται η πειθαρχία, η διαμόρφωση των κοινωνικών συνειδήσεων όπως το κράτος και το κεφάλαιο τις επιθυμούν και η απονεύρωση-αναδίπλωση των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων και αγώνων. Έτσι, η ταξικότητα της δικαιοσύνης δεν είναι απλώς ένα αόριστο θεωρητικό σχήμα που αφορά ορισμένους/ες αναρχικούς/ες ή γενικότερα κοινωνικές ομάδες που το κράτος “βαφτίζει” ως εγκληματίες, αλλά ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Εν ολίγοις η Δικαιοσύνη με τη θεσμική και ιδεολογική της μορφή είναι φτιαγμένη για να εξυπηρετεί και να αναπαράγει τα συμφέροντα της εξουσίας και να τιμωρεί-πειθαρχεί τους “από κάτω” της ταξικής πυραμίδας. Είναι αναρίθμητες εξ’ άλλου οι φορές που σε δίκες παρωδία γόνοι των αφεντικών, βιαστές, φασίστες και μπάτσοι έχουν πέσει στα “μαλακά”(σκάνδαλα Novartis και Siemens, υπόθεση του βιαστή Λιγνάδη, η αθωώσεις των μπάτσων στις δίκες Ζακ και στη κρατική δολοφονία του Ν.Σαμπάνη) ενώ αγωνιστές/στριες, φτωχοδιάβολοι που έκλεψαν για να επιβιώσουν, μετανάστες/στριες και συνολικότερα οι άνθρωποι που βιώνουν τη καθημερινή βαναυσότητα του καπιταλισμού μέσω της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης πέρασαν και περνούν πολλά χρόνια στη φυλακή.

Απέναντι στις δικονομικές μεθοδεύσεις της αστικής δικαιοσύνης, για το αίτημα αποφυλάκισης του αγωνιστή Γ. Μιχαηλίδη, οι οποίες προσπαθούν να παρατείνουν την σωφρονιστική του ομηρία, το ανταγωνιστικό κίνημα εκτός των τειχών, θα πρέπει να σταθεί στο πλευρό του και να εκφράσει έμπρακτα την αλληλεγγύη του, για να μπει ένα τέλος στην αυθαιρεσία και την εκδικητικότητα που εξαπολύεται πάνω του. Για να μπει ένα φρένο στην περεταίρω αορατοποίηση των κρατουμένων και στον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό των φυλακών σε νεκροταφεία ζωντανών, όπου οι κρατούμενοι δεν θα έχουν δικαιώματα, ανάγκες και επιθυμίες, αλλά θα είναι έρμαια ανάλογα με τις ορέξεις και τους σκοπούς του αστικού μπλοκ κυριαρχίας. Η αγωνιστική ανάδειξη της υπόθεσης του συντρόφου και κάθε άλλης αυθαιρεσίας στη δημόσια κοινωνική σφαίρα και κόντρα στις στρεβλώσεις και την προπαγάνδα των επικοινωνιακών δορυφόρων της αστικής τάξης, είναι το πρώτο αποφασιστικό βήμα που οφείλει να κάνει ο κόσμος της αλληλεγγύης, απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 23/5

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ/ΕΣ ΠΟΥ ΥΨΩΝΟΥΝ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

19:00 στην πλατεία Αγίας Σοφίας (Πάτρα)

Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας από 23/5 Γιάννη Μιχαηλίδη – Πάτρα


Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη

ακριβής τοποθεσία : Αθήνα / Συγγρού Φιξ (σταθμός μετρό, αρχή πεζόδρομου Δράκου)

Κάλεσμα σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας από 23/5 Γιάννη Μιχαηλίδη.

Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στον πεζόδρομο της οδού Δράκου στην έξοδο του σταθμού μετρό «Συγγρού Φιξ» το Σάββατο 17/6 στις 20:30

Κείμενο έναρξης απεργίας πείνας του Γ. Μιχαηλίδη https://www.athens.indymedia.org/post/1618734…

Επικίνδυνος για τέλεση νέων αδικημάτωνή Η «τυχαία» συνέχιση της ομηρίας του αναρχικού απεργού πείνας Γ. Μιχαηλίδη

Εδώ και περίπου μια δεκαετία, ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται είτε έγκλειστος στα κελιά της δημοκρατίας για τη δράση του, είτε διωκόμενος από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η αγωνιστική του στάση εντός και εκτός των τειχών, η αξιοπρέπεια των επιλογών του και η μαχητικότητα που έχει επιδείξει απέναντι στον κόσμο της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν θα μπορούσαν παρά να μας τοποθετήσουν αδιαπραγμάτευτα στο πλευρό του. Μετά την απόδρασή του από τις φυλακές Τίρυνθας στις 7/6/19, αγωνιζόμενος για την ελευθερία του και αμφισβητώντας για άλλη μια φορά έμπρακτα την παντοδυναμία των κατασταλτικών μηχανισμών, ο σύντροφος συλλαμβάνεται εκ νέου στις 29/1/20 μαζί με τις συντρόφισσες Δήμητρα Βαλαβάνη και Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου, και αντιμετωπίζουν ένα ακόμη σαθρό κατηγορητήριο για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης το οποίο και καταρρέει συθέμελα στο δικαστήριο. Μετά από ακόμα δύο χρόνια εγκλεισμού, ο σύντροφος συμπληρώνει όλες τις τυπικές προϋποθέσεις της υφ’όρον αποφυλάκισής του στις 29/12/21, συμπεριλαμβανομένης της πειθαρχικής ποινής για την απόδραση. Η αίτηση αποφυλάκισης που καταθέτει απορρίπτεται από το δικαστικό συμβούλιο Άμφισσας, γεγονός που του γνωστοποιείται στις 22/2/2022. Το σκεπτικό της απόφασης είναι το γνωστό πλέον πασπαρτού του «κινδύνου τέλεσης νέων αδικημάτων».

«Πρόκειται φυσικά για οργουελικής σύλληψης δυστοπία, σύμφωνα με την οποία βρίσκομαι κρατούμενος όχι γιατί εκτίω ποινή για κάποια πράξη, αλλά προληπτικά, καθώς η αστυνομία σκέψης έκρινε ότι υπάρχει κίνδυνος νέων αδικημάτων, χωρίς τον χρονικό ορίζοντα κάποιου δικαστηρίου όπου θα κριθούν γεγονότα.»

Το δικαστικό σύμπλεγμα για μια ακόμα φορά κρίνει πολιτικές αντιλήψεις και ιδεολογίες ως καθ΄ αυτά αδικήματα βασιζόμενο στο ότι ο σύντροφος ουδέποτε αποποιήθηκε την πολιτική του ταυτότητα, υπερασπίστηκε την επιλογή της απαλλοτρίωσης τράπεζας, ενώ ταυτόχρονα αυτό που αναγνωρίζεται ως «καλή διαγωγή» σε άλλες περιπτώσεις, οι ίδιοι μηχανισμοί τo απορρίπτουν ως προσχηματικό. Αυτή η αιτιολόγηση χρησιμοποιείται εργαλειακά από μεριάς των κρατικών μηχανισμών για να εξαιρέσουν το σύντροφο από το κεκτημένο δικαίωμα των κρατουμένων για την υφ’ όρον απόλυσή τους όταν εκτίσουν τα 3/5 της ποινής τους, εφόσον δε συντρέχουν ενεργές ποινικές υποθέσεις για αυτούς.

Το κράτος επί της ουσίας μέσω της δικαστικής εξουσίας ποινικοποιεί τα πολιτικά κίνητρα μιας έκνομης πράξης ενισχύοντας και διευρύνοντας συνεχώς το καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων. Ένα καθεστώς που κατασκευάζεται αργά και μεθοδικά χρόνια τώρα με στόχο να καταστείλει όχι μόνο τις πράξεις μας αλλά και τις σκέψεις που τις γεννούν. Τα ατελείωτα χρόνια που μοιράζουν δικαστές και εισαγγελείς βασιζόμενοι σε κακοφτιαγμένα αφηγήματα των μπάτσων και της αντιτρομοκρατικής, η στέρηση αδειών, τα πειθαρχικά, η ιδιωνυμική αντιμετώπιση σε αδικήματα που φέρουν πολιτικά χαρακτηριστικά, η ποινικοποίηση φιλικών και συντροφικών σχέσεων, η απομόνωση, αποτελούν πρακτικές εξάντλησης όσων αγωνίζονται για την διεκδίκηση ενός κόσμου που μας έχει στερηθεί. Ταυτόχρονα, οι πρακτικές αυτές επιχειρούν να παραδειγματίσουν και να καταστείλουν το συλλογικό αίσθημα οργής και ανυπακοής που κρύβεται αμορφοποίητο και ακατέργαστο σε ένα ευρύτερο κοινωνικό φάσμα. Για να κατασκευάσουν τον οργουελικό κόσμο της πειθάρχησης και της δουλικότητας που φαντασιώνονται, πειραματίζονται πάνω στους/στις φυλακισμένους/ες αγωνιστές/ριες. Οι φυλακές ανέκαθεν υπήρχαν όχι μόνο για να συγκρατούν όσους και όσες βρίσκονται μέσα αλλά και για να απειλούν όσους και όσες βρίσκονται έξω, αποτελώντας έτσι ένα από τα ευνοϊκότερα εργαστήρια παραγωγής ιδεών και δογμάτων κοινωνικής υποταγής και συμμόρφωσης. Στην κατεύθυνση αυτή, οι κανόνες που το ίδιο το κράτος νομοθετεί λειτουργούν σαν ένα λάστιχο που τραβιέται πότε από τη μια μεριά για να τιμωρήσει με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο οποιονδήποτε επιλέγει να σηκώσει ανάστημα απέναντι στην βαρβαρότητα που η κυριαρχία ονομάζει κανονικότητα και ταυτόχρονα να παραδειγματίσει τους υπολοίπους, και πότε από την άλλη για να εξυπηρετήσει την επέλαση της εξουσίας και του κεφαλαίου σε όλο και περισσότερες πτυχές των ζωών μας.

Η δικαιοσύνη των από τα πάνω δεν είναι παρά δημιούργημά τους και ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε παρά να προασπίζεται τα συμφέροντά τους και ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει με τον πιο σκληρό τρόπο τους φτωχούς, τις περιθωριοποιημένες, τους μετανάστες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, εν τέλει όποιον/α/ο κρίνεται ότι βρίσκεται εκτός κανονικότητας, ότι είναι έστω και εν δυνάμει εχθρικό και επικίνδυνο για την «τάξη» της πειθάρχησης και της σιγής που επιχειρούν να επιβάλλουν ολοκληρωτικά στους από τα κάτω. Δεν είναι παρά η νομιμοποίηση της κοινωνικής ιεραρχίας, η επιβολή της κρατικής βίας και απέναντι σε όποιον/όποια αγωνίζεται, το μέσο φίμωσης στις φωνές που αντιτάσσονται σε αυτή, το μέσο εξόντωσης των κοινωνικών, ταξικών αγώνων, όπως επίσης και όλων των κινημάτων που θέτουν το προτάγμα της ολικής απελευθέρωσης.

«Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων.»

«Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους.»

Αντιλαμβανόμαστε την ομηρία του συντρόφου ως ένα ακόμα σημείο της εντεινόμενης επίθεσης που εξαπολύεται προς τους από τα κάτω. Με τους διακρατικούς ανταγωνισμούς για τον επανακαθορισμό της εκμετάλλευσης των πρώτων υλών αλλά και των σφαιρών επιρροής και κυριαρχίας να επαναφέρουν τον πόλεμο εντός ευρωπαϊκού εδάφους. Με τη στρατιωτικοποίηση των ζωών μας να εντείνεται, μια διαδικασία που επιταχύνθηκε και μέσω της πρόσφατης κρατικής διαχείρισης της Covid-19, σκορπώντας έλεγχο και την πειθάρχηση. Με το μιλιταρισμό να διαχέεται συνεχώς στον κοινωνικό ιστό και την κούρσα των εξοπλισμών να τρέχει με ιλιγγιώδης ρυθμούς. Κράτος και κεφάλαιο γεννούν συνεχώς κρίσεις των οποίων τις συνέπειες φορτώνουν στις πλάτες μας. Μέσα από μια συνολική παραγωγική και θεσμική αναδιάρθρωση που σαρώνει τις ζωές των υποτελών τάξεων σε πολλαπλά επίπεδα, στην εκπαίδευση, την εργασία και την κοινωνική ασφάλιση, την ποινική μεταχείριση κ.ά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η λαιμαργία του κεφαλαίου για επενδύσεις και πράσινη ανάπτυξη (πχ βιομηχανίες και ΑΠΕ), οδηγεί στην καταστροφή της φύσης, της βιοποικιλότητας και των δασών με πυρκαγιές και τσιμέντο, η οποία καταλήγει και στην εξαφάνιση ειδών. Την ίδια στιγμή μέσα στα αστικά κέντρα το κεφάλαιο καταστρέφει λόφους, δέντρα, πλατείες και πάρκα, δημιουργώντας χώρους για μετρό, εμπόρευμα και τουρισμό. Μέσα σε αυτήν τη συγκυρία με φόντο της επερχόμενες εκλογές, αριστεροί και δεξιοί «σωτήρες» διαγωνίζονται για να μας πείσουν να υποταχθούμε στις υποσχέσεις τους περί «ανάπτυξης», «εκδημοκρατισμού» και «δικαιοσύνης». Απέναντι στην παγίδα της ανάθεσης και της αναπαραγωγής του κόσμου της εξουσίας οραματιζόμαστε την καταστροφή κράτους, κεφαλαίου, πατριαρχίας, του συνόλου των εξουσιαστικών μηχανισμών.

Στεκόμαστε στο πλευρό του συντρόφου, που αποτελεί πλέον έναν επ’ αόριστον κρατούμενο λόγω της εκδικητικότητας του πολιτικοδικαστικού συμπλέγματος. Η απεργία πείνας που ξεκινά, η χρήση του ίδιου του του σώματος ως ανάχωμα στο βάθεμα του καθεστώτος εξαίρεσης σε βάρος των πολιτικών κρατουμένων και των μεθοδεύσεων της δικαστικής εξουσίας δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά όλους όλες και όλα. Γιατί γνωρίζουμε ότι το οπλοστάσιο των αντιεξεγερτικών μεθοδεύσεων κράτους και κεφαλαίου δοκιμάζεται πάντα και πρώτα απέναντι σε όσους και όσες τολμούν να πορεύονται αγωνιζόμενοι/ες, σε όσους και όσες βρίσκονται αιχμάλωτοι/ες στα χέρια τους. Δίπλα στο Γιάννη Μιχαηλίδη, όπως και σε κάθε αγωνιζόμενο κρατούμενο/η, θα αγωνιστούμε για ένα κόσμο χωρίς κελιά και εκμετάλλευση. Μέσα και έξω από τα τείχη η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η ανυποχώρητη σύγκρουση με τον κόσμο της εξουσίας χαράζουν το δρόμο για την ταξική και κοινωνική απελευθέρωση. Για την αναρχία.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ, ΚΑΝΕΙΣ/ΚΑΜΙΑ/ΚΑΝΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ/Η/Ο

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 23/5 ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

20:30 στο σταθμό Μετρό Συγγρού – Φιξ (Αθήνα)

Συνέλευση αναρχικών ομάδων και ατόμωνγια την αλληλεγγύη στον σύντροφο απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη


Σάββατο


Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη

Κάλεσμα σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στις Φυλακές Κορυδαλλού στον αναρχικό απεργό πείνας από 23/5 Γιάννη Μιχαηλίδη και στα αναρχικά συντρόφια Γεωργία Βούλγαρη και Θάνο Χατζηαγγέλου που στέκονται στο πλευρό του με κυκλική απεργία πείνας μιας εβδομάδας από τις 11/6.

Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί έξω από τις Φυλακές Κορυδαλλού το Σάββατο 18/6 στις 18:00

Κείμενο έναρξης απεργίας πείνας του Γ. Μιχαηλίδη https://www.athens.indymedia.org/post/1618734…Κείμενο της Γ. Βούλγαρη και του Θ. Χατζηαγγέλου https://www.athens.indymedia.org/post/1619211…

Επικίνδυνος για τέλεση νέων αδικημάτωνή Η «τυχαία» συνέχιση της ομηρίας του αναρχικού απεργού πείνας Γ. Μιχαηλίδη

Εδώ και περίπου μια δεκαετία, ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται είτε έγκλειστος στα κελιά της δημοκρατίας για τη δράση του, είτε διωκόμενος από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η αγωνιστική του στάση εντός και εκτός των τειχών, η αξιοπρέπεια των επιλογών του και η μαχητικότητα που έχει επιδείξει απέναντι στον κόσμο της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν θα μπορούσαν παρά να μας τοποθετήσουν αδιαπραγμάτευτα στο πλευρό του. Μετά την απόδρασή του από τις φυλακές Τίρυνθας στις 7/6/19, αγωνιζόμενος για την ελευθερία του και αμφισβητώντας για άλλη μια φορά έμπρακτα την παντοδυναμία των κατασταλτικών μηχανισμών, ο σύντροφος συλλαμβάνεται εκ νέου στις 29/1/20 μαζί με τις συντρόφισσες Δήμητρα Βαλαβάνη και Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου, και αντιμετωπίζουν ένα ακόμη σαθρό κατηγορητήριο για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης το οποίο και καταρρέει συθέμελα στο δικαστήριο. Μετά από ακόμα δύο χρόνια εγκλεισμού, ο σύντροφος συμπληρώνει όλες τις τυπικές προϋποθέσεις της υφ’όρον αποφυλάκισής του στις 29/12/21, συμπεριλαμβανομένης της πειθαρχικής ποινής για την απόδραση. Η αίτηση αποφυλάκισης που καταθέτει απορρίπτεται από το δικαστικό συμβούλιο Άμφισσας, γεγονός που του γνωστοποιείται στις 22/2/2022. Το σκεπτικό της απόφασης είναι το γνωστό πλέον πασπαρτού του «κινδύνου τέλεσης νέων αδικημάτων».

«Πρόκειται φυσικά για οργουελικής σύλληψης δυστοπία, σύμφωνα με την οποία βρίσκομαι κρατούμενος όχι γιατί εκτίω ποινή για κάποια πράξη, αλλά προληπτικά, καθώς η αστυνομία σκέψης έκρινε ότι υπάρχει κίνδυνος νέων αδικημάτων, χωρίς τον χρονικό ορίζοντα κάποιου δικαστηρίου όπου θα κριθούν γεγονότα.»

Το δικαστικό σύμπλεγμα για μια ακόμα φορά κρίνει πολιτικές αντιλήψεις και ιδεολογίες ως καθ΄ αυτά αδικήματα βασιζόμενο στο ότι ο σύντροφος ουδέποτε αποποιήθηκε την πολιτική του ταυτότητα, υπερασπίστηκε την επιλογή της απαλλοτρίωσης τράπεζας, ενώ ταυτόχρονα αυτό που αναγνωρίζεται ως «καλή διαγωγή» σε άλλες περιπτώσεις, οι ίδιοι μηχανισμοί τo απορρίπτουν ως προσχηματικό. Αυτή η αιτιολόγηση χρησιμοποιείται εργαλειακά από μεριάς των κρατικών μηχανισμών για να εξαιρέσουν το σύντροφο από το κεκτημένο δικαίωμα των κρατουμένων για την υφ’ όρον απόλυσή τους όταν εκτίσουν τα 3/5 της ποινής τους, εφόσον δε συντρέχουν ενεργές ποινικές υποθέσεις για αυτούς.

Το κράτος επί της ουσίας μέσω της δικαστικής εξουσίας ποινικοποιεί τα πολιτικά κίνητρα μιας έκνομης πράξης ενισχύοντας και διευρύνοντας συνεχώς το καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων. Ένα καθεστώς που κατασκευάζεται αργά και μεθοδικά χρόνια τώρα με στόχο να καταστείλει όχι μόνο τις πράξεις μας αλλά και τις σκέψεις που τις γεννούν. Τα ατελείωτα χρόνια που μοιράζουν δικαστές και εισαγγελείς βασιζόμενοι σε κακοφτιαγμένα αφηγήματα των μπάτσων και της αντιτρομοκρατικής, η στέρηση αδειών, τα πειθαρχικά, η ιδιωνυμική αντιμετώπιση σε αδικήματα που φέρουν πολιτικά χαρακτηριστικά, η ποινικοποίηση φιλικών και συντροφικών σχέσεων, η απομόνωση, αποτελούν πρακτικές εξάντλησης όσων αγωνίζονται για την διεκδίκηση ενός κόσμου που μας έχει στερηθεί. Ταυτόχρονα, οι πρακτικές αυτές επιχειρούν να παραδειγματίσουν και να καταστείλουν το συλλογικό αίσθημα οργής και ανυπακοής που κρύβεται αμορφοποίητο και ακατέργαστο σε ένα ευρύτερο κοινωνικό φάσμα. Για να κατασκευάσουν τον οργουελικό κόσμο της πειθάρχησης και της δουλικότητας που φαντασιώνονται, πειραματίζονται πάνω στους/στις φυλακισμένους/ες αγωνιστές/ριες. Οι φυλακές ανέκαθεν υπήρχαν όχι μόνο για να συγκρατούν όσους και όσες βρίσκονται μέσα αλλά και για να απειλούν όσους και όσες βρίσκονται έξω, αποτελώντας έτσι ένα από τα ευνοϊκότερα εργαστήρια παραγωγής ιδεών και δογμάτων κοινωνικής υποταγής και συμμόρφωσης. Στην κατεύθυνση αυτή, οι κανόνες που το ίδιο το κράτος νομοθετεί λειτουργούν σαν ένα λάστιχο που τραβιέται πότε από τη μια μεριά για να τιμωρήσει με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο οποιονδήποτε επιλέγει να σηκώσει ανάστημα απέναντι στην βαρβαρότητα που η κυριαρχία ονομάζει κανονικότητα και ταυτόχρονα να παραδειγματίσει τους υπολοίπους, και πότε από την άλλη για να εξυπηρετήσει την επέλαση της εξουσίας και του κεφαλαίου σε όλο και περισσότερες πτυχές των ζωών μας.

Η δικαιοσύνη των από τα πάνω δεν είναι παρά δημιούργημά τους και ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε παρά να προασπίζεται τα συμφέροντά τους και ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει με τον πιο σκληρό τρόπο τους φτωχούς, τις περιθωριοποιημένες, τους μετανάστες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, εν τέλει όποιον/α/ο κρίνεται ότι βρίσκεται εκτός κανονικότητας, ότι είναι έστω και εν δυνάμει εχθρικό και επικίνδυνο για την «τάξη» της πειθάρχησης και της σιγής που επιχειρούν να επιβάλλουν ολοκληρωτικά στους από τα κάτω. Δεν είναι παρά η νομιμοποίηση της κοινωνικής ιεραρχίας, η επιβολή της κρατικής βίας και απέναντι σε όποιον/όποια αγωνίζεται, το μέσο φίμωσης στις φωνές που αντιτάσσονται σε αυτή, το μέσο εξόντωσης των κοινωνικών, ταξικών αγώνων, όπως επίσης και όλων των κινημάτων που θέτουν το προτάγμα της ολικής απελευθέρωσης.

«Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων.»

«Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους.»

Αντιλαμβανόμαστε την ομηρία του συντρόφου ως ένα ακόμα σημείο της εντεινόμενης επίθεσης που εξαπολύεται προς τους από τα κάτω. Με τους διακρατικούς ανταγωνισμούς για τον επανακαθορισμό της εκμετάλλευσης των πρώτων υλών αλλά και των σφαιρών επιρροής και κυριαρχίας να επαναφέρουν τον πόλεμο εντός ευρωπαϊκού εδάφους. Με τη στρατιωτικοποίηση των ζωών μας να εντείνεται, μια διαδικασία που επιταχύνθηκε και μέσω της πρόσφατης κρατικής διαχείρισης της Covid-19, σκορπώντας έλεγχο και την πειθάρχηση. Με το μιλιταρισμό να διαχέεται συνεχώς στον κοινωνικό ιστό και την κούρσα των εξοπλισμών να τρέχει με ιλιγγιώδης ρυθμούς. Κράτος και κεφάλαιο γεννούν συνεχώς κρίσεις των οποίων τις συνέπειες φορτώνουν στις πλάτες μας. Μέσα από μια συνολική παραγωγική και θεσμική αναδιάρθρωση που σαρώνει τις ζωές των υποτελών τάξεων σε πολλαπλά επίπεδα, στην εκπαίδευση, την εργασία και την κοινωνική ασφάλιση, την ποινική μεταχείριση κ.ά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η λαιμαργία του κεφαλαίου για επενδύσεις και πράσινη ανάπτυξη (πχ βιομηχανίες και ΑΠΕ), οδηγεί στην καταστροφή της φύσης, της βιοποικιλότητας και των δασών με πυρκαγιές και τσιμέντο, η οποία καταλήγει και στην εξαφάνιση ειδών. Την ίδια στιγμή μέσα στα αστικά κέντρα το κεφάλαιο καταστρέφει λόφους, δέντρα, πλατείες και πάρκα, δημιουργώντας χώρους για μετρό, εμπόρευμα και τουρισμό. Μέσα σε αυτήν τη συγκυρία με φόντο της επερχόμενες εκλογές, αριστεροί και δεξιοί «σωτήρες» διαγωνίζονται για να μας πείσουν να υποταχθούμε στις υποσχέσεις τους περί «ανάπτυξης», «εκδημοκρατισμού» και «δικαιοσύνης». Απέναντι στην παγίδα της ανάθεσης και της αναπαραγωγής του κόσμου της εξουσίας οραματιζόμαστε την καταστροφή κράτους, κεφαλαίου, πατριαρχίας, του συνόλου των εξουσιαστικών μηχανισμών.

Στεκόμαστε στο πλευρό του συντρόφου, που αποτελεί πλέον έναν επ’ αόριστον κρατούμενο λόγω της εκδικητικότητας του πολιτικοδικαστικού συμπλέγματος. Η απεργία πείνας που ξεκινά, η χρήση του ίδιου του του σώματος ως ανάχωμα στο βάθεμα του καθεστώτος εξαίρεσης σε βάρος των πολιτικών κρατουμένων και των μεθοδεύσεων της δικαστικής εξουσίας δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά όλους όλες και όλα. Γιατί γνωρίζουμε ότι το οπλοστάσιο των αντιεξεγερτικών μεθοδεύσεων κράτους και κεφαλαίου δοκιμάζεται πάντα και πρώτα απέναντι σε όσους και όσες τολμούν να πορεύονται αγωνιζόμενοι/ες, σε όσους και όσες βρίσκονται αιχμάλωτοι/ες στα χέρια τους. Δίπλα στο Γιάννη Μιχαηλίδη, όπως και σε κάθε αγωνιζόμενο κρατούμενο/η, θα αγωνιστούμε για ένα κόσμο χωρίς κελιά και εκμετάλλευση. Μέσα και έξω από τα τείχη η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η ανυποχώρητη σύγκρουση με τον κόσμο της εξουσίας χαράζουν το δρόμο για την ταξική και κοινωνική απελευθέρωση. Για την αναρχία.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ, ΚΑΝΕΙΣ/ΚΑΜΙΑ/ΚΑΝΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ/Η/Ο

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 23/5 ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗAΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ και ΘΑΝΟ ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ

Συνέλευση αναρχικών ομάδων και ατόμωνγια την αλληλεγγύη στον σύντροφο απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη

Μοιραστείτε το άρθρο