ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ
Ο τερματισμός του στεγαστικού προγράμματος για αρκετές οικογένειες που είτε αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες είτε δικαιούνται επικουρικής προστασίας, τις οδηγεί αναγκαστικά στο κατώφλι της αστεγίας.
Το κράτος από τη στιγμή που ανέλαβε τη διαχείριση του προσφυγικού μας έχει δείξει τις διαθέσεις του. Αφού κατάφερε να κάνει το βίο αβίωτο τόσων ανθρώπων που μετανάστευσαν προς την Ευρώπη, σε συνέχεια των μακροχρόνιων διαδικασιών ασύλου όπου έπρεπε να αναμένουν έγκλειστες/οι σε καμπς και κέντρα κράτησης, τώρα σε συνεργασία με τις μκο τους/τις βγάζουν από τα διαμερίσματα σε μια ξεκάθαρη πολιτική εξόντωσης.
Στεκόμαστε αλληλέγγυα δίπλα στις μετανάστριες και βοηθάμε τις φωνές τους να ακουστούν.
«Είμαι η Μ., είμαι μόνη μου με δύο μικρά παιδιά και μου είπαν να φύγω από το σπίτι μου. Είμαι αναγνωρισμένη προσφύγισσα και δεν με μεταχειρίζονται ως άνθρωπο. Σταμάτησαν το οικονομικό βοήθημα από τον Οκτώβρη και πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Μου ζητάνε να φύγω από το διαμέρισμα με τόσο κρύο καιρό. Είμαστε αβοήθητοι. Η οργάνωση (ΜΚΟ) έφερε δύο ακόμα οικογένειες στο σπίτι και ακόμα, μας αφήνει χωρίς ζεστό νερό τους τελευταίους 6 μήνες.»
«Είμαι η Κ., έχω δύο παιδιά που γεννήθηκαν εδώ στην Ελλάδα και δεν λαμβάνουμε καμία οικονομική στήριξη εδώ και 9 μήνες. Είχαμε δύο απορριπτικές αποφάσεις για το άσυλο και ο σύζυγός μου αγνοείται τους τελευταίους 9 μήνες. Χρειάζομαι έγγραφα, ασφάλιση υγείας και μια δουλειά για να μπορώ να φροντίσω τα παιδιά μου.»
Αντίστοιχες μαρτυρίες έχουν καταγραφεί και από άλλες μετανάστριες, οι οποίες εκτός από την στεγαστική επισφάλεια την οποία αντιμετωπίζουν καθημερινά, πρέπει να σταθμίζουν συνέχεια τη μετακίνηση και την ίδια τους την ύπαρξη στην πόλη με δεδομένο ότι μπορεί να συλληφθούν χωρίς χαρτιά, να βιώσουν την πραγματικότητα μιας απαγωγής και επαναπροώθησης η οποία συνδυάζεται με βίαιες πρακτικές πολέμου, βιασμούς, ξυλοκόπημα, κλοπές.
Πρακτικές εκφοβισμού, όπως τα συνεχή τηλεφωνήματα, η πίεση να υπογράψουν χαρτιά που δεν είναι καν στη γλώσσα τους, η διακοπή ρεύματος, νερού και θέρμανσης, η συστέγαση περισσότερων οικογενειών σε ένα διαμέρισμα και η απειλή της αστυνομίας, συνιστούν έναν διαρκή ψυχολογικό πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών που εφαρμόζουν ΜΚΟ όπως η «Draseis» και η «Φάρος Ελπίδας», επιτελώντας τη βρώμικη δουλειά του κράτους.
Εμείς, μετανάστριες και ντόπιες, σε πλατείες, γειτονιές και κατειλημμένους χώρους, ξεπερνώντας τον φραγμό της γλώσσας και των κοινωνικών συνόρων, σπάμε τον φόβο με κοινούς αγώνες, έχοντας την ανάγκη να ζήσουμε μαζί στις πόλεις μας.
Να σταματήσουν οι εξώσεις των μεταναστριών
Στέγαση, υγειονομική περίθαλψη και πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλες
Χαρτιά και ελευθερία μετακίνησης
Συλλογικότητα Room39
Ανοιχτή συνέλευση Stop War on Migrants
