Αντιπατριαρχικές συγκεντρώσεις σε Αθήνα και Λάρισα την Παρασκευή 11/2 στις 19:00 και στην Κομοτηνή το Σάββατο 12/2 στις 12:00

Αθήνα: Σταθμός ΗΣΑΠ Άνω Πατήσια, Παρασκεύη στις 19:00
Λάρισα: Δικαστήρια Λάρισας κεντρική πλατεία, Παρασκευή στις 19:00
Κομοτηνή: Κεντρική πλατεία Κομοτηνής, Σάββατο στις 12:00

ΑΘΗΝΑ

Το τελευταίο διάστημα έρχονται στην επιφάνεια καθημερινά καταγγελίες βιασμών, σεξιστικών επιθέσεων και γυναικοκτονιών, ενώ αμέτρητες είναι οι σεξιστικές, ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις που μένουν στην αφάνεια. Μετά τη δημοσίευση δεκάδων τέτοιων περιστατικών, δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για συνέπειες της πανδημίας ή για οικογενειακές τραγωδίες. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που βαφτίζουν τους κακοποιητές «τρελούς» αποπολιτικοποιώντας τις ενέργειες αυτές και εκφέροντας ρατσιστικό λόγο για τους ψυχικά νοσούντες, ενώ άλλοι αφήνουν να εννοηθεί πως οι ευθύνες βρίσκονται στο θύμα. Ως απάντηση το κράτος μιλά για αναβάθμιση των ποινών με μοναδικό σκοπό την αφομοίωση των έμφυλων αγώνων.

Σε κάθε νέα εμφάνιση δημόσιων καταγγελιών γίνονται συστηματικές κρατικές προσπάθειες εμφάνισης των σεξιστικών επιθέσεων ως ορισμένες εξαιρέσεις και άτυχες στιγμές ή χτίζεται μια εικόνα που άμεσα ή έμμεσα αποδίδει τις ευθύνες στο θύμα. Στο ίδιο πλαίσιο το κράτος επιδιώκει τη σύνδεση των κακοποιήσεων με τη συνθήκη της πανδημίας σε μια ακόμη προσπάθεια του να ψυχολογικοποιήσει τις έμφυλες κακοποιήσεις δίνοντας έμφαση στο άτομο και όχι στις κοινωνικές σχέσεις. Ωστόσο, η όλο και εντονότερη δημοσιοποίηση σεξιστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών στην παρούσα συνθήκη δεν αποτελεί αποτέλεσμα μιας ιδιάζουσας κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας. Οφείλεται στα κεκτημένα των έμφυλων αγώνων που αναδεικνύονται τα τελευταία χρόνια, χάρη στους οποίους τα έμφυλα ζητήματα γίνονται πλέον πιο ορατά.

Όταν η φρίκη μιας ενέργειας ξεπερνά κάθε κοινωνικό όριο, τότε ο κακοποιητής βαφτίζεται «τέρας» με μοναδικό σκοπό να του δοθούν χαρακτηριστικά τέτοια που να τον διαφοροποιούν από τους άνδρες της διπλανής πόρτας, από τους συγγενείς, τους πατεράδες, τους γιους και τους συζύγους μας, φροντίζοντας έτσι η ιστορία αυτή να μείνει ασύνδετη με μια σειρά καταπιέσεων που σε μια πατριαρχική, κρατική και καπιταλιστική κοινωνία ανεχόμαστε ήδη από τη γέννηση μας. Από τα σφυρίγματα στους δρόμους και τα σεξιστικά «αστειάκια» φίλων μέχρι τον φόβο μας να γυρίσουμε μόνες μας τη νύχτα αν δεν συνοδευόμαστε από κάποιον άντρα. Από την ντροπή για την εμφάνιση μας και την εσωτερίκευση του φόβου και της ενοχής ως την επιταγή της μητρότητας, (μύθος άμεσα συνδεδεμένος με τις ανάγκες συγκρότησης και διατήρησης του έθνους κράτους), μέχρι την παραμέληση των εαυτών μας για τη «φροντίδα της οικογένειας», όπως επιτάσσουν άλλωστε οι ανάγκες του κεφαλαίου. Από τις παρενοχλήσεις συγγενών, «φίλων», συναδέλφων και αφεντικών που έμειναν στην αφάνεια για τα μάτια του κόσμου ή για να μην χάσουμε τις δουλείες μας, μέχρι την σωματική κακοποίηση, τον βιασμό και τη γυναικοκτονία, η καθημερινότητα για τις θηλυκότητες είναι ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης. Τη συνθήκη αυτή βιώνουν φυσικά σε πολλαπλό επίπεδο οι γυναίκες μετανάστριες έγκλειστες στις ελληνικές φυλακές, οι γυναίκες που εργάζονται σε καθεστώς επισφάλειας και μαύρης εργασίας, εκείνες που βιώνουν την εξαναγκαστική εκπόρνευση, εκείνες που βιάζονται και διαπομπεύονται.

Ακόμα δυσχερέστερη είναι η κατάσταση για τρανς και κουίρ υποκείμενα, για όσα ξεφεύγουν από τα ετεροκανονικά και δυαδικά πρότυπα. Αναγνωρίζοντας πως μέσα από την ύπαρξη τους, την αμφίεση και τη σεξουαλικότητα τους αμφισβητείται στην πράξη ο ίδιος ο θεσμός της οικογένειας, που αποτελεί το βασικό κύτταρο του έθνους, το ελληνικό κράτος επιλέγει συνειδητά να αφήσει στην αφάνεια τα υποκείμενα αυτά αποκλείοντας τα από βασικές δυνατότητες εργασίας και επιβίωσης. Ακόμα και όταν καταφέρουν να βρουν μια θέση εργασίας, αυτή αφορά κακοπληρωμένες δουλειές, στις οποίες φυσικά δεν έρχονται σε επαφή με τον κόσμο. Έτσι, το κράτος δίνει προτεραιότητα στη διαφύλαξη της κανονικότητας και της αναπαραγωγής του έθνους, αρνείται πεισματικά να αφήσει χώρο ορατότητας στη συγκεκριμένη κοινότητα. Φροντίζει δηλαδή να την απομονώσει από την υπόλοιπη παραγωγική κοινωνία, αναγκάζοντας τα άτομα αυτά να ζουν στο κοινωνικό περιθώριο αντιμετωπιζόμενα ρατσιστικά από την κοινωνία ως περισσευούμενα κατά παρόμοιο τρόπο που αντιμετωπίζονται οι τοξικοεξαρτημένες, οι άστεγοι, οι παράνομοι μετανάστες. Στο πρόσωπο της κρατικής δολοφονίας του/της Ζακ/Zackie Oh οι καταπιέσεις αυτές διασταυρώθηκαν για άλλη μια φορά κάνοντας φανερό πως δεν μετράνε όλες οι ζωές το ίδιο.

Γνωρίζουμε καλά πως καμία θεσμική αναγνώριση δικαιωμάτων δεν μπορεί να ανατρέψει την υπάρχουσα συνθήκη. Η πατριαρχία όντας ένα σύστημα εξουσίας βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία, άμεσα εξαρτημένο από τις ανάγκες κράτους και κεφαλαίου, δεν θα μπορούσε ποτέ να εξαλειφθεί μέσω του αστικού δικαστηρίου. Άλλωστε, η πατριαρχία αναπαράγεται σε θεσμικό και καθημερινό επίπεδο. Παρ’ όλο που η κατοχύρωση ορισμένων δικαιωμάτων από πλευράς του κράτους βελτιώνει τη συνθήκη ζωής και εργασίας γυναικών και λοάτκι+ ατόμων, συγχρόνως, ενσωματώνει τις αντιστάσεις, αφού ικανοποιώντας ορισμένα αιτήματα δυσχεραίνει την έμπρακτη αμφισβήτηση της πατριαρχίας και του ρόλου του κράτους στην συγκρότηση της και προβάλλει τη νομική ισότητα έναντι της ουσιαστικής.

Ο μόνος δρόμος επιβίωσης για τις θηλυκότητες είναι το χτίσιμο σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοστήριξης και η αντισεξιστική βία ως μέσο υπεράσπισης των σωμάτων μας και των ζωών μας. Είναι η αναζήτηση του συλλογικού δρόμου διεκδίκησης όχι ατομικών δικαιωμάτων αλλά καλύτερων όρων ζωής, μιας ζωής απαλλαγμένης από κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης, για μια συνολική ελευθερία. Είναι εν τέλει, ο αντισεξιστικός, αντικρατικός και ταξικός αγώνας σε κάθε πεδίο της κοινωνικής μας ζωής.

Ενάντια σε πατριαρχία, κράτος και κεφάλαιο, μέχρι να ζήσουμε ελεύθερες.

Αναρχική Συλλογικότητα Ανάδραση

ΛΑΡΙΣΑ

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 19:00 έξω από το Δικαστικό Μέγαρο, Κεντρική Πλατεία Λάρισας.

ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΜΟ Η ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Οι πρόσφατες καταγγελίες όπως αυτή του βιασμού της Γεωργίας στην Θεσσαλονίκη, του παπά στα Κάτω Πατήσια, αλλά και άλλες όχι τόσο γνωστές, έρχονται να προστεθούν σε μια μεγάλη λίστα βιασμών, παραβιαστικών συμπεριφορών και έμφυλης κακοποίησης, επιβεβαιώνοντας μας για ακόμα μία φορά πως δεν υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά αλλά μία συνέχεια των συνεπειών της πατριαρχίας πάνω στα σώματα μας. Πιο συγκεκριμένα, δεν συναντάμε πρώτη φορά την χρήση της εξουσίας που απολαμβάνουν άτομα με υψηλά υφιστάμενες θέσεις όπως στην προκειμένη, ώστε να εκμεταλλευτούν την θέση ισχύος τους.

Κάπου εδώ να πούμε πως εξουσία δεν προσδίδει μόνο η θεσμική θέση εξουσίας αλλά και κάθε είδους κεφάλαιο, όπως η χρηματική «υπεροχή» κάποιου, ή η αρρενωπότητα του στα πλαίσια της πατριαρχίας, κ.α. Αυτήν ακριβώς την αλήθεια έρχεται να επιβεβαιώσει και το περιστατικό που πριν λίγους μήνες μαθεύτηκε στη Λάρισα με το βιασμό εκπαιδευτικού από τον προϊστάμενο της, (πρώην) διευθυντή της Περιφερειακής Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας & Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας.

Το κοινό συνθετικό των εν λόγω κακοποιητών είναι ότι κατέχουν θέσεις εξουσίας(παπάδες, επιχειρηματίες/αφεντικά, προϊστάμενοι και αντρές γενικότερα στα πλαίσια της πατριαρχίας) και γι’ αυτό το λόγο, οι πρώτες προσπάθειες από ΜΜΕ και μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι να συγκαλύψουν, ξεπλύνουν και αποπολιτικοποιήσουν το συμβάν και τους βιαστές. Όταν δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο μόνο τότε ενεργοποιούνται οι υπόλοιποι μηχανισμοί(μπάτσοι, δικαστές κ.λπ), που με τη σειρά τους έρχονται να ξεπλύνουν τους θύτες, να τους δώσουν άλλοθι για τις πράξεις τους, να αμφισβητήσουν το θύμα, να παρακωλύσουν διαδικασίες και πολλές φορές να αποτρέψουν περαιτέρω κινήσεις.

Η παρότρυνση απο την μεριά των εξουσιαστών είναι πάντα η ίδια: κράτα το στόμα σου κλειστό, κάνε ο,τι σου λέω εγώ και δεν θα αντιμετωπίσεις (περαιτέρω) αρνητικές συνέπειες. Γι’ αυτό στον κύκλο αποσιώπησης, μετατόπισης ευθύνης, αμφισβήτησης της εγγενούς αξίας—μέχρι και του δικαιώματος στην ζωή– των γυναικών και λοιπών έμφυλα καταπιεσμένων ατόμων, έρχεται να παίξει κομβικό ρόλο η κοινωνία και τα ΜΜΕ ώστε να κατευνάσουν τα πνεύματα μετά από κάθε δημοσιοποίηση περιστατικών έμφυλης βίας.

Σε μια βαθιά πατριαρχική κοινωνία κάθε καταγγελία τέτοιων περιστατικών αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο:

1. Αμφισβήτηση του βιώματος από την κοινωνία και μέχρι τις δικαστικές αίθουσες, κάθε στιγμή που η νομική οδός αποτελεί μονοπάτι προς αναζήτηση δικαίωσης .

2. Μετατόπιση της ευθύνης από τον θύτη στο θύμα και σε αποδιοπομπαίους τράγους όπως την μέθη/επήρεια ουσιών, την πιο στενή σχέση που υπήρχε μεταξύ τους, την ψυχική κατάσταση/υγεία του θύτη.

3. Ηθική δολοφονία της καταγγέλουσας, έρχεται σε συνέχεια με τις προσπάθειες απενοχοποίησης του δράστη και την σπίλωση του χαρακτήρα της καταγγέλουσας, βρίσκοντας κάθε «ψεγάδι» που μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον της, ώστε να λάβει αυτή όλο το βάρος της ευθύνης για όσα συνέβησαν με χιλιοειπωμένες φράσεις όπως: τι έκανε τέτοια ώρα, τι ήθελε και πήγε μαζί του, γιατί ήταν έτσι ντυμένη, γιατί δεν κάλεσε για βοήθεια, γιατί δεν μίλησε νωρίτερα κλπ. Αρνούμαστε να βάλουμε ερωτηματικό στα παραπάνω «ερωτήματα» γιατί ξέρουμε πως απλά αποτελούν σημεία εκκίνησης μιας αισχρής συζήτησης που καταφέρνει, ασχέτως με τις επιμέρους τοποθετήσεις, να σκοτώσει ηθικά τα άτομα που καταγγέλλουν.

Βέβαια όλα αυτά ισχύουν στην περίπτωση που ο θύτης εντάσσεται στο πρότυπο του λευκού, cis-straight, ευκατάστατου άντρα, «ευσυνείδητου πολίτη». Όταν ο θύτης δεν ταιριάζει με αυτή τη περιγραφή τότε τα κοινωνικά αντανακλαστικά τίθενται στην μεριά του θύματος, όχι επειδή το πιστεύουν ή το στηρίζουν, αλλά ενισχύοντας γενικότερα αντικοινωνικές αφηγήσεις (π.χ ρατσιστικές, φασιστικές, μισαναπηρικές, τοξικοφοβικές και σεξιστικές, ομό-τρανσφοβικές).

Ξαφνικά σε τέτοια περιστατικά ο μύθος του «επιθετικού ξένου/τρελού», του «επικίνδυνου τοξικομανή/άστεγου», του «ανώμαλου ομοφυλόφιλου/τρανς», ζωντανεύει στις οθόνες και τις καθημερινές συζητήσεις δίνοντας άλλοθι στην κοινωνία να ξεράσει κάθε καταπιεστικό οχετό της.

Σε μια κοινωνία, λοιπόν, που στέκεται πάντα στο πλευρό των εξουσιαστών της, που πάντα αναρωτιέται πως έφταιξε το θύμα, που τα «ρούχα» αθωώνουν βιαστές και δολοφόνους, που νομιμοποιεί τη βία σε κάθε καταπιεσμένο σώμα, εμείς δεν θέλουμε να ανήκουμε.

Έχουμε πάρει θέση. Στεκόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και δεν αφήνουμε τις αφηγήσεις κράτους , καταπιεστών, ΜΜΕ και κοινωνίας να σκοτώσουν ξανά και ξανά το άτομο που καταγγέλει. Ξέρουμε ποιά είναι η θέση μας σε αυτόν τον πατριαρχικά, ταξικά, φυλετικά, και ετεροκανονικά δομημένο κόσμο. Η θέση μας είναι δίπλα σε όσα αγωνίζονται ενάντια στους καταπιεστές τους με οποιονδήποτε τρόπο, αφήνουμε χώρο στην θα δώσουμε σπιθαμή γης σε όσους εκμεταλλεύονται τις θέσεις εξουσίας που κατέχουν. Δεν θα συμμετέχουμε στον κανιβαλισμό εντός της κοινωνίας-ανοχής και συγκάλυψης. Μέχρι η αντι-βία να είναι όντως περιττή, θα απαντάμε με κάθε μέσο στην βία που δεχόμαστε.