Από το δρόμο, στο νόμο και από το νόμο, στο δρόμο! 25 Νοεμβρίου – Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της έμφυλης βίας

Στις 25 Νοέμβρη, Παγκόσμια μέρα για την εξάλειψη της έμφυλης βίας, δε θα είμαστε όλες εδώ. Θα λείπουν οι δολοφονημένες. Από την αρχή του 2021 έχουν γίνει γνωστές δεκατρείς γυναικοκτονίες στην Ελλάδα πριν καν κλείσει ο χρόνος. Και μερικές χιλιάδες στον κόσμο, όπου η πολιτισμένη Ευρώπη κατέχει περίοπτη θέση.

– Η μαζική δράση του φεμινιστικού κινήματος τα τελευταία χρόνια, εξάπλωσε την απαίτηση για ni una menos (καμία λιγότερη), από τη Λατινική Αμερική σε όλο τον κόσμο. Οι κοινωνίες πλέον δείχνουν όλο και λιγότερη ανοχή στη βία κατά των γυναικών και στα έμφυλα εγκλήματα που έρχονται στο προσκήνιο μαζί με την απαίτηση να παρθούν μέτρα από τα κράτη και τις κυβερνήσεις και η γυναικοκτονία να κατοχυρωθεί νομικά.

– Στην Ελλάδα, το ξέσπασμα του Ελληνικού #metoo έφερε στο προσκήνιο την έμφυλη βία που σκέπαζαν ο φόβος, η σιωπή και η συγκάλυψη. Μαζί με τον αυξημένο, σε σχέση με πέρυσι, αριθμό γνωστών γυναικοκτονιών μπήκε επιτακτικά κι εδώ η απαίτηση για νομική κατοχύρωση. Όμως, παρά την χρήση και εξάπλωση του όρου που προηγούμενα θεωρούνταν ταμπού, παρά την παραδοχή ότι υπάρχουν δολοφονίες γυναικών επειδή είναι γυναίκες, παρά την παραδοχή ότι οι γυναικοκτονίες στην πλειονότητά τους, προκύπτουν μετά από χρόνια ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης, παρά την παραδοχή ότι ο εγκλεισμός και η πανδημία αύξησαν τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας, η αντίσταση που επιδεικνύει το σύστημα παγκόσμια, για νομική κατοχύρωση της γυναικοκτονίας, χαρακτήρισε και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης.

– Έτσι, υποσχέσεις για μέτρα ενάντια στην έμφυλη βία μετά τον καταιγισμό των αποκαλύψεων του #metoo, αλλά και η σαφής θέση της ανώτατης εισαγγελικής αρχής της χώρας, δια στόματος του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Βασίλη Πλιώτα, για «τυποποίηση της «γυναικοκτονίας» ως ξεχωριστό αδίκημα στο κεφάλαιο δίωξης της ανθρωποκτονίας του Ποινικού Κώδικα», αγνοήθηκαν από τον Τσιάρα με αποτέλεσμα να μην συμπεριληφθεί στις τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα που ψηφίστηκαν πρόσφατα.

– Η επίμονη διεκδίκηση του φεμινιστικού κινήματος για τη θεσμική κατοχύρωση του όρου, θα αναδείκνυε τις γυναικοκτονίες ως κοινωνικό φαινόμενο κι όχι ως μεμονωμένα περιστατικά. Θα έβαζε φρένο στην σημερινή ατιμωρησία των δραστών με την αναγνώριση ελαφρυντικών όπως «σε μειωμένη ικανότητα προς καταλογισμό» (ψυχικά διαταραγμένοι) ή «σε βρασμό ψυχικής ορμής» (πχ. εγκλήματα πάθους, ζηλοτυπίας οργής κλπ), κάτι που ο συνδικαλιστής της αστυνομίας του κυβερνώντος κόμματος Μπαλάσκας «σύστησε στον γυναικοκτόνο» της Καρολάιν. Θα έθετε κεντρικά το ζήτημα για καμία ανοχή της σεξιστικής βίας από τους κρατικούς θεσμούς, όπως πχ η αστυνομία που αδιαφορεί ή προτρέπει τις κακοποιημένες γυναίκες που αναζητούν προστασία, να επιστρέψουν στους κακοποιητές τους που τελικά τις δολοφονούν, και ο κ. Τσιάρας θα αποκτούσε όλες τις «ενδείξεις ότι η αστυνομία δεν κάνει καλά τη δουλειά της». Θα άνοιγε το δρόμο για νομικές μεταρρυθμίσεις για όλες τις μορφές των έμφυλων εγκλημάτων. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η νομοθετική κατοχύρωση θα εξασφάλιζε όλα τα παραπάνω, χωρίς την επαγρύπνηση του κινήματος για την πλήρη και δίκαιη εφαρμογή του νόμου, όπως μας διδάσκει όλη η φετινή χρονιά. Από την ανάσχεση της προσπάθειας συγκάλυψης του Λιγνάδη και την επιτυχία του εγκλεισμού, αυτού και του Φιλιππίδη, ως τη δικαίωση των φοιτητριών της Μαιευτικής του πρώην ΤΕΙ Σίνδου.

– Ασφαλώς και δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι η νομική θεσμοθέτηση είναι αρκετή για την εξάλειψη της βίας που βιώνει το μισό του πληθυσμού του πλανήτη. Η καταπίεση των γυναικών αποτελεί δομικό στοιχείο του συστήματος από την οποία αποκομίζει τεράστιο όφελος. Από αυτό ακριβώς προκύπτει και η σθεναρή αντίσταση των κυβερνήσεων να υλοποιήσουν ένα ώριμο κοινωνικά αίτημα. Οι απλήρωτες υπηρεσίες φροντίδας που προσφέρουν οι γυναίκες στα πλαίσια της οικογένειας απαλλάσσουν το σύστημα από ένα τεράστιο κόστος και ταυτόχρονα καθιστά τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών αναλώσιμο φθηνό εργατικό δυναμικό, ευάλωτο σε κάθε μορφή κακοπληρωμένης και ελαστικής εργασίας. Η οικονομική εξάρτηση με τη σειρά της, τις αναγκάζει να ανέχονται ή να μην μπορούν, ακόμα κι όταν θέλουν, να φύγουν από κακοποιητικά περιβάλλοντα. Ο σεξισμός αναδεικνύεται σε κυρίαρχη ιδεολογία μέσα στην κοινωνία, ώστε γίνεται αποδεκτός ο ρόλος που επιφυλάσσει το σύστημα για τις γυναίκες και αναπαράγει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό την άποψη ότι οι γυναίκες ανήκουν σε κάποιον και δεν είναι φυσιολογικό να διεκδικούν αυτονομία. Έτσι οπλίζεται το χέρι του γυναικοκτόνου.

– Ενάντια στην ατιμωρησία των γυναικοκτόνων και όσων ασκούν σεξιστική βία: Νομική κατοχύρωση της γυναικοκτονίας. Δίκαιη τιμωρία των γυναικοκτόνων και όσων ασκούν σεξιστική βία.

– Ενάντια στην αδιαφορία του κράτους: Καταγραφή όλων των περιστατικών έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών από επίσημους θεσμούς για να γνωρίζουμε την έκταση του φαινομένου. Στελέχωση των αστυνομικών και του δικαστικού σώματος με ειδικά εκπαιδευμένους λειτουργούς.

– Για την αντιμετώπιση της βίας πριν καταλήξει σε δολοφονία: Αναβάθμιση και στελέχωση των γραμμών βοήθειας τύπου 15900 ώστε να αναλαμβάνουν τη διαδικασία της καταγγελίας για λογαριασμό των θυμάτων βίας και κακοποίησης. Εξάπλωση των δομών και κέντρων φιλοξενίας. Οικονομική στήριξη των κακοποιημένων γυναικών. Δωρεάν νομική βοήθεια σε χαμηλόμισθες άνεργες μετανάστριες άστεγες.

– Για την αντιμετώπιση του σεξισμού και της σεξουαλικής παρενόχλησης: Έλεγχο και ποινές στα ΜΜΕ που αναπαράγουν σεξιστικό λόγο.Σεξουαλική αγωγή στα σχολεία. Διορισμό ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών σε σχολεία, σχολές και μαζικούς χώρους εργασίας. Επιτροπές ισότητας σε χώρους σπουδών και εργασίας στις οποίες να καταφεύγουν οι γυναίκες για κάθε διάκριση και παραβίαση.

– Για την ανακούφιση από τα βάρη της κοινωνικής αναπαραγωγής: Δημόσιοι και δωρεάν παιδικοί σταθμοί, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης, κέντρα αποκατάστασης, γηροκομεία κ.ό.κ. Πραγματική δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία.

–  Για την αντιμετώπιση της φτώχειας: Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, προσλήψεις, κοινωνική ασφάλιση. Κατάργηση του ν. Χατζηδάκη, πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα, επιτροπές ισότητας από τα συνδικάτα κι όχι από τους εργοδότες!

– Απέναντι σε ένα σύστημα που μας θέλει καταπιεσμένες και εξαρτημένες, που αδιαφορεί όταν μας κακοποιούν και μας δολοφονούν όπως αδιαφορεί και όταν πεθαίνουμε από την πανδημία στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία, στις 25 Νοέμβρη θα είμαστε πάλι στο δρόμο.

Καλούμε σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους, πολιτικές οργανώσεις και δημοτικά σχήματα, κάθε αντισεξίστρια και αντισεξιστή να διαδηλώσουμε μαζί. Θέλουμε να τιμήσουμε τις δολοφονημένες αδελφές μας, διεκδικώντας μια ζωή χωρίς κακοποίηση και φτώχεια, δίκαιη και ελεύθερη, για τις ζωντανές.