Εργατική Πρωτομαγιά: Στους δρόμους του αγώνα…

Απεργιακή συγκέντρωση

1η ΜΑΗ ΑΠΕΡΓΙΑ Προπύλαια 11:00 π.μ.

ΣΥΒΧΨΑ

Αναρχική 1η Μάη ενάντια σε κράτος, αφεντικά, πόλεμο, εκμετάλλευση & μισθωτή σκλαβιά

ΑΝΑΡΧΙΚΗ 1Η ΜΑΗ ενάντια σε κράτος, αφεντικά, πόλεμο, εκμετάλλευση & μισθωτή σκλαβιά

ΌΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! Υγεία, Παιδεία, Τροφή, Στέγαση

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Λευτεριά στη μαχόμενη Παλαιστίνη

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Τετάρτη 1/5 – ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αθήνα: Προπύλαια, 11.00

Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 10.30

διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Ελευθεριακής Συνέλευσης για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

Κάλεσμα Στήριξης στη Γενική Απεργία της Εργατικής Πρωτομαγιάς 2024

Σικάγο 1886. Σαλονίκη 1936. Καισαριανή 1944. Κωνσταντινούπολη 1977…

Η Πρωτομαγιά δεν είναι κρατική αργία ούτε κινητή γιορτή. Για το πολυεθνικό προλεταριάτο και όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, για τους εκμεταλλευόμενους και τις καταπιεσμένες, για όλες και όλους της Γης τους κολασμένους και τις κολασμένες, η Πρωτομαγιά ήταν, είναι και θα είναι μια εμβληματική Απεργιακή Ημέρα Μνήμης & Αγώνα.

Ημέρα Μνήμης για όλους τους νεκρούς και τις νεκρές της Τάξης μας. Ημέρα Αγώνα για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος του.

Την Τετάρτη 1η Μάη 2024 ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ενάντια στους αντεργατικούς νόμους – λαιμητόμους Χατζηδάκη & Γεωργιάδη που σε αγαστή συνέχεια με όλους τους αντίστοιχους προηγούμενους, νομιμοποιούν την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα: με την κατάργηση του 8ωρου και τις απλήρωτες υπερωρίες, με τη αδήλωτη ή υποδηλωμένη εργασία και τα κλεμμένα ένσημα, και σύντομα (από 1/7/24) με την κυβερνητική επικύρωση της εξαήμερης εργασίας.

Ενάντια στην ποινικοποίηση της λειτουργίας με το φακέλωμα (μέσω του ΓΕΜΗΣΟΕ) των Εργατικών Σωματείων και τις πολιτικές – συνδικαλιστικές διώξεις αγωνιζόμενων εργαζομένων. Απέναντι στην εξατομίκευση, το φόβο και τη μοιρολατρία που καλλιεργείται από τα πάνω, μέσα στους χώρους δουλειάς και κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία, την κρατική καταστολή και την αργυρώνητη προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ συλλογικά το δικαίωμα μας στην Απεργία. Ένα συλλογικό προλεταριακό Δικαίωμα που κατακτήθηκε με αίμα και διώξεις, φυλακές, εξορίες και Αγώνες. ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ μαζί μ’ όλη την πολυεθνική εργατική Τάξη που παλεύει για το Δίκιο της και ΤΙΜΑΜΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ όλων των εργαζομένων που χάθηκαν στη μάχη για το μεροκάματο, σ’ αυτές τις “θυσίες” στον βρώμικο κεφαλαιοκρατικό βωμό της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης και των ελλιπών μέτρων προστασίας, για τη διασφάλιση και τον πολλαπλασιασμό της κερδοφορίας των αφεντικών.

Από την αρχή της χρονιάς, έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 60 βαρύτατοι τραυματισμοί και πάνω από 30 θάνατοι εργαζομένων εν ώρα εργασίας.

Ανάμεσα στους νεκρούς της Τάξης μας, ο φίλος & σύντροφος Νίκος Βαβάτσικος που άφησε την τελευταία του πνοή, με βαριές κακώσεις στο θώρακα, το απόγευμα της Τρίτης 9ης Απρίλη, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης ανελκυστήρα κτιρίου στην οδό Σταδίου.

Ο Δρόμος είναι ανήφορος μα δεν υπάρχει άλλος…

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΛΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ & ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΑ, Ν’ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ & Ν’ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Τετάρτη 1η Μάη 2024. Δεν είναι Αργία, είναι Απεργία!

Κανένας & Καμία στη Δουλειά. Όλοι & Όλες στους δρόμους του Αγώνα και τις απεργιακές Διαδηλώσεις.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)Αθήνα,

Απρίλης 2024

Τετάρτη 1/5, 11:00, απεργιακή διαδήλωση Πρωτομαγιάς

Σικάγο Μάης 1886 – Γάζα Μάης 2024

Υπάρχει ένα κόκκινο νήμα που συνδέει τους αγώνες των λαών του κόσμου. Είτε αυτοί είναι ενάντια στην βάρβαρη καπιταλιστική εκμετάλλευση, είτε ενάντια στην καταπίεση και την γενοκτονία. Ολοι αυτοί οι αγώνες αποτελούν βήματα του περάσματος της ανθρώπινης κοινωνίας από την προϊστορία στην Ιστορία. Βήματα προς μια κοινωνία απαλλαγμένη από τον ιμπεριαλισμό και την κάθε μορφής καταπίεση.

Φέτος η 1η Μάη, έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί συμπίπτει με την κορύφωση του μεγαλειώδους αγώνα ενός λαού, που εδώ και 76 χρόνια παλεύει για λευτεριά και ανεξαρτησία. Η εποποιία του παλαιστινιακού λαού έγραψε, γράφει και θα συνεχίσει να γράφει για όσο χρειαστεί, χρυσές σελίδες στο βιβλίο των αγώνων των λαών παγκοσμίως, αποτελώντας ένα φωτεινό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι ένας λαός αποφασισμένος, είναι το μοναδικό υπερόπλο.

Οι σιωνιστές έχουν στο πλευρό τους τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όλου του πλανήτη. Ο παλαιστινιακός λαός έχει τους εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που διαδήλωσαν και διαδηλώνουν αλληλέγγυοι στον παλαιστινιακό λαό και την Αντίστασή του, από την ανατολική Ασία μέχρι τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.

Να γίνει η φετινή διαδήλωση της Πρωτομαγιάς μια μεγάλη απεργιακή διαδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης στον μεγαλειώδη αγώνα του παλαιστινιακού λαού.

Ολοι-ες στην απεργιακή διαδήλωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Τετάρτη 1η Μάη, 11:00, Κοραή

Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Νίκη στα όπλα της Παλαιστινιακής Αντίστασης!

Άμεσος τερματισμός κάθε σχέσης, οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και στρατιωτικής, του ελληνικού κράτους με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ!

Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία – Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη!

Εργαζόμενοι, νέοι και νέες,

Στη φετινή Πρωτομαγιά το μυαλό και οι ψυχές μας βρίσκονται στη ματωμένη, ισοπεδωμένη απ’ τους βομβαρδισμούς, τσακισμένη απ’ την πείνα και τις αρρώστιες Γάζα, στην Παλαιστίνη, που πληρώνει τα αποικιοκρατικά εποικιστικά σχέδια του σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού στους Άγιους Τόπους των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, για τον ενεργειακό και γεωστρατηγικό έλεγχο του κόσμου.

Από το Σικάγο του 1886 ως την Πρωτομαγιά του 1944 με την ηρωική θυσία των 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή (που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία του ΕΚΑ θέλει να σβήσει την κομμουνιστική τους ταυτότητα), κι ως την εποχή μας, η εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας εξακολουθεί να γράφει με αίμα και θυσίες τις σπουδαίες σελίδες της ταξικής πάλης, επίμονα ανυπότακτη απέναντι σε όλες τις μορφές κρατικής βίας και εργοδοτικής τρομοκρατίας. Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι Απεργία! Εκφράζει τον αγώνα των εργαζόμενων και των καταπιεσμένων όπου γης για ν’ ανοίξει ο δρόμος για την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης, ταπείνωσης και εξαθλίωσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η εργατική τάξη, χτυπημένη από τα δέκα χρόνια μνημονίων, αφαίρεσης εργατικών δικαιωμάτων και αφαίμαξης μισθών και τώρα από τις αδιανόητες ανατιμήσεις των τιμών των τροφίμων και των ενοικίων, δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να περιμένει από τα προεκλογικά “ψίχουλα” του Μητσοτάκη. Οι απεργιακές “τουφεκιές” της ΓΣΕΕ δεν επαρκούν έστω για κάποιους αμυντικούς αγώνες. Ο ενσωματωμένος στο κράτος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός δεν είναι απλά ανεπαρκής για την υπεράσπιση της εργατικής τάξης, γίνεται ο κυριότερος παράγοντας ηττών της εργατικής τάξης.

Η Πρωτομαγιά του 2024 γιορτάζεται εν μέσω δύο μεγάλων πολέμων, στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, που απειλούν να επεκταθούν σε παγκόσμιο πόλεμο και πυρηνική καταστροφή. Η πηγή του πολέμου βρίσκεται στην παγκόσμια κρίση και παρακμή τού ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Το ιστορικό δίλημμα που σήμερα τίθεται δεν περιορίζεται στην εναλλακτική «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» – η ίδια η ζωή απειλείται. Το δίλημμα είναι “Σοσιαλισμός ή Καταστροφή”.

Παλεύουμε για την ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Εκεί όπου το ΝΑΤΟ με τον Ζελένσκι και τους φασίστες του Αζόφ προωθούν το σχέδιο Μπρεζίνσκι – για τεμαχισμό και αποικιοποίηση του χώρου της πρώην ΕΣΣΔ με απώτερο στόχο και την Κίνα. Χωρίς καμιά ανοχή και παραχώρηση στο βοναπαρτιστικό καθεστώς του Πούτιν παλεύουμε για το άμεσο σταμάτημα του πολέμου και την ήττα της Ιμπεριαλιστικής Συμμαχίας ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΕΕ.

Παλεύουμε για να σταματήσει ο γενοκτονικός πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα, με την ενεργό στήριξη των ΗΠΑ, ΕΕ και της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Δεν ξεχνάμε: “O κύριος εχθρός είναι στη δική μας χώρα”. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι συμμέτοχος και συνένοχος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Έχει μετατρέψει τη Λάρισα σε αρχηγείο στρατιωτικών επιχειρήσεων για τον πόλεμο στην Ουκρανία και την Ερυθρά θάλασσα, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης σε κύριο σταθμό διέλευσης στρατιωτικού υλικού, τις βάσεις της Κρήτης σε ορμητήρια κατά των λαών της Παλαιστίνης και της Μέσης Ανατολής. Εκατομμύρια και δισεκατομμύρια δαπανώνται για τους πολεμικούς εξοπλισμούς, όμως για τους αγρότες δεν έχουν να δώσουν δεκάρα· η δημόσια υγεία και παιδεία οδηγούνται στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματική ληστεία. Ως εδώ! Η λαϊκή οργή που ξεχειλίζει να πνίξει αυτή τη λαομίσητη κυβέρνηση της συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών, των υποκλοπών, της διαφθοράς, της ακρίβειας και της φτώχειας. Να οργανώσουμε την ανατροπή της μέσα από κινητοποιήσεις και Γενική Απεργία Διαρκείας στην προοπτική της εργατικής εξουσίας και της εφαρμογής σοσιαλιστικών μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης.

Κάτω η ΕΕ των μονοπωλίων! Όχι στον δηλητηριώδη εθνικισμό και την εθνική περιχαράκωση. Σοσιαλιστική Διεθνιστική λύση με Ενωμένες Σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Κάτω ο ιμπεριαλισμός και ο σιωνισμός!

Κάτω η αντεργατική κυβέρνηση Μητσοτάκη, όργανο των Ιμπεριαλιστών ΗΠΑ, ΕΕ και ντόπιας μπουρζουαζίας.

Απεμπλοκή της χώρας από τους πολέμους στην Ουκρανία και Μ. Ανατολή.

Στο δρόμο της παγκόσμιας επανάστασης και του πανανθρώπινου ελευθεριακού κομμουνισμού.

Παλεύουμε, οργανωνόμαστε! Για την οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ – Τροτσκιστές)

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ | ΑΓΩΝΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ / ΤΑΞΙΚΟΣ / ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ
Ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, τον πόλεμο, την εκμετάλλευση & την καταπίεση

138 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, το εξαιρετικά επίκαιρο μήνυμα της ριζοσπαστικής σύνδεσης της επιμέρους διεκδίκησης για το 8ωρο με το καθολικό κοινωνικό πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης από τα δεσμά του κράτους και των αφεντικών, συνεχίζει να αποτελεί φάρο έμπνευσης για τους αγωνιζόμενους στη μόνη ρεαλιστική προοπτική των κοινωνιών για ένα κόσμο ειρήνης, κοινοκτημοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης, την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.

Το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας βρίσκεται σε συνολική και βαθιά κρίση, λόγω των ίδιων των αντιφάσεών του, που τις προκαλεί η αθεράπευτη σύγκρουση που επιβάλλει η βασική του αρχή, η εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο χρεοκοπημένος κόσμος της εξουσίας δεν έχει να προσφέρει τίποτα πλέον στους από τα κάτω πέρα από πόλεμο και φασισμό, τίποτα πέρα από προσφυγιά, λεηλασία της φύσης και των κοινωνιών, τίποτα πέρα από εξαθλίωση και θάνατο. Αυτό είναι που αναδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο, τόσο στο πολεμικό σφαγείο στην Ουκρανία μετά την εισβολή του Ρωσικού στρατού 2 χρόνια πριν όσο και με τη γενοκτονία που συντελείται σήμερα εναντίον του παλαιστινιακού λαού με 35.000 νεκρούς τους τελευταίους 7 μήνες και αποτελεί την αποθρασυμένη κλιμάκωση του, εδώ και 76 χρόνια, αιματοβαμμένου διωγμού του λαού της Παλαιστίνης από τη γη του από το κράτος του Ισραήλ και τους συμμάχους του.
Αδυνατώντας η κυριαρχία πλέον να παράξει οποιοδήποτε συνεκτικό κοινωνικό όραμα, προοπτική και ελπίδα για τους από τα κάτω και προκειμένου να συνεχίζει να επιβάλλει και να διαιωνίζει την εξουσία της και να επεκτείνει την ισχύ της, κλιμακώνει συνεχώς την επιθετικότητά της. Έτσι, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, εξαπολύει μια ολομέτωπη επίθεση απέναντι στην κοινωνική βάση, στους φτωχούς και τους απόκληρους και επιχειρεί να αναχαιτίσει την όποια έκφραση κοινωνικής δυσαρέσκειας, στοχεύοντας στην πλήρη καθυπόταξή της ανθρωπότητας στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες συνολικής συστημικής κρίσης, το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις που βάζουν στο στόχαστρο κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, απαξιώνοντας βασικές κοινωνικές ανάγκες, την εργασία, την υγεία, την παιδεία, τη στέγαση, τη μετακίνηση. Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει να εντείνει τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς και να αυξάνει το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, ενώ η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, τα ελαστικά ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διαχείριση από τα αφεντικά όλων των βασικών μας αναγκών είναι σημεία που ανταποκρίνονται στην ανάγκη του καπιταλισμού για την όξυνση της ταξικής ανισότητας και την πλήρη υποτίμηση της ζωής μας. Αυτό ακριβώς είναι που θα μας θυμίζει, με τον χειρότερο τρόπο, η ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη 1 χρόνο πριν με την δολοφονία 57 ανθρώπων με απολύτως υπαίτιους το ελληνικό κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Η περαιτέρω λεηλασία της κοινωνικής βάσης συντελείται με τη γιγάντωση της ακρίβειας σε βασικά αγαθά της καθημερινότητας, ενώ την ίδια στιγμή οι πενιχροί μισθοί και μεροκάματα δεν φτάνουν για να καλύψουν το κόστος επιβίωσης, οδηγώντας τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία μπροστά στον κίνδυνο της ανέχειας. Οι αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων στα supermarket, που καθιστούν στοίχημα την κάλυψη των απολύτως απαραίτητων αναγκών, όπως η τροφή, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του βρεφικού γάλακτος και του ελαιόλαδου, είναι αποτέλεσμα της οξυμένης επίθεσης των αφεντικών με στόχο τη διαρκή μεγιστοποίηση των κερδών τους σε βάρος των πληβείων. Ταυτόχρονα διογκώνεται τόσο το κόστος της μετακίνησης λόγω της αύξησης των τιμών στα καύσιμα όσο και της θέρμανσης, ως απότοκο της εγκληματικής και εκβιαστικής πολιτικής του καρτέλ ενέργειας.
Σε αυτή τη συνθήκη της απαξίωσης βασικών αναγκών έρχεται να προστεθεί το στεγαστικό ζήτημα, με τα υπέρογκα ποσά των ενοικίων και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας από funds και servicers, που έχουν ως αποτέλεσμα είτε οι άνθρωποι να δαπανούν το μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους για να νοικιάζουν ένα σπίτι είτε να πετιούνται στο δρόμο. Το ρημαγμένο τοπίο στην υγεία, με τη διάλυση και ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, με τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων, δομών απεξάρτησης, πρωτοβάθμιων δομών υγείας και νοσοκομείων για παιδιά, την αναβολή προγραμματισμένων χειρουργείων και θεραπειών, τις αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων και την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών υγείας που ανοίγει την πόρτα σε κάθε λογής κερδοσκόπους, έρχεται να οξύνει ακόμα περισσότερο τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς, πετώντας εκτός όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά, με άμεσο κίνδυνο της υγείας τους. Παράλληλα ο νέος νόμος για τα «Ελεύθερα Πανεπιστήμια» έρχεται να επισφραγίσει την απόλυτη εμπορευματοποίηση της παιδείας, αφού η κατοχύρωση των ιδιωτικών ιδρυμάτων – ακόμα και ως παραρτήματα δήθεν μεγάλων ιδρυμάτων του εξωτερικού, στον βασικό κορμό της παρεχόμενης εκπαίδευσης επικυρώνει την ιδιωτικοποίηση ακόμη ενός δημοσίου αγαθού. Αναδεικνύεται έτσι ευκρινέστερα η ουσία συνολικά των αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων που είναι από τη μία η συνεχής αύξηση των ποσοστών της βίας του κράτους και των αφεντικών σε βάρος της κοινωνικής και ταξικής βάσης και από την άλλη το τσάκισμα των συλλογικών αντιστάσεων, η τρομοκράτηση και η πειθάρχηση της κοινωνίας για την απρόσκοπτη επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Από την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας και παιδείας, τους εκατοντάδες εργάτες/τριες που σακατεύονται και δολοφονούνται κάθε χρόνο στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς μέχρι τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, τις εκκενώσεις καταλήψεων, τις διώξεις και τα πειθαρχικά για συνδικαλιστική δράση, την κρατική τρομοκρατία και τις δολοφονίες από μπάτσους γίνεται εμφανής η κρατική αντικοινωνική ατζέντα που στοχεύει στην πλήρη λεηλασία της ζωής της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας στον βωμό της εξουσίας, του ελέγχου και του κέρδους των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών.
Απέναντι στις κρατικές και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις των αποκλεισμών, της υποταγής και της καταστολής, την υποτίμηση της ζωής μας, τη φτωχοποίηση και την καταπίεση, απέναντι σε κράτη και αφεντικά που καταδυναστεύουν τις ζωές μας να εντείνουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Να σταθούμε όλοι και όλες μαζί στο δρόμο και τους αγώνες της κοινωνικής αντίστασης και της ταξικής αλληλεγγύης. Να αγωνιστούμε συλλογικά και από τα κάτω ενάντια στους δυνάστες μας, να δυναμώσουμε και να περιφρουρήσουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής και να οργανώσουμε νέες.

Η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που διεκδίκησαν και πάλεψαν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους θεσμούς, τα κοινοβούλια, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης. Ό,τι έχουν να κερδίσουν θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων τους. Μόνο η συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, η κοινωνική απαλλοτρίωση του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και απομυζά μια κάστα εξουσιαστών και η οργάνωση του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση για έναν κόσμο κοινοκτημοσύνης, ειρήνης, αλληλεγγύης και ελευθερίας μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις πραγματικές ανάγκες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
ΤΡΟΦΗ, ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΣΤΕΓΑΣΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ,

ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία: Τετάρτη 1η Μάη, Προπύλαια, 11.00

——————————————-

“Την 1η Μάη 1886 κηρύσσεται γενική απεργία στο Σικάγο των ΗΠΑ με κεντρική διεκδίκηση την καθιέρωση του οχταώρου, καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής, όπου συμμετείχαν 40.000 εργάτες, οι οποίοι μέσα στις επόμενες μέρες αυξήθηκαν σε 65.000. Την 3η Μάη 200 εργάτες αποσπώνται από την ομιλία του αναρχικού Σπάιζ, κατευθύνονται σε ένα εργοστάσιο ξυλείας και επιτίθενται στους απεργοσπάστες. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία, η οποία πυροβολεί τους απεργούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 4 εργάτες και να τραυματιστούν δεκάδες. Την επόμενη μέρα χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώνονται στην πλατεία Haymarket. Όταν οι μπάτσοι επιχειρούν να διαλύσουν την συγκέντρωση, μια βόμβα εκτοξεύεται από το πλήθος εναντίον τους, σκοτώνοντας 7 και τραυματίζοντας 66. Η αστυνομία ανοίγει για άλλη μια φορά πυρ σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας εκατοντάδες απεργούς. Τις επόμενες μέρες συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Σπάιζ, Φίλντεν, Σουόμπ, Φίσερ, Ένγκελς, Λινγκ, Νιμπ και Πάρσονς, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως οι «8 του Σικάγο». Οι 3 φυλακίζονται για χρόνια, ενώ οι υπόλοιποι 5 απαιτώντας Ελευθερία ή Θάνατο εκτελούνται στην αγχόνη. Για τους εργαζόμενους , για όλους τους καταπιεσμένους η εξέγερση των εργατών του Σικάγο και η άγρια απεργία τους τον Μάη του 1886 αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις καθημερινές μάχες που δίνουμε απέναντι στο καθεστώς εκμετάλλευσης και υποταγής. Η ιστορική μνήμη της Πρωτομαγιάς παραμένει ζωντανή και παρούσα στις συλλογικές μας αντιστάσεις, στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και τις εξεγέρσεις της εποχής μας”

[Ιστορικό σημείωμα για την 1η Μάη 1886]

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

1η ΜΑΙΟΥ ΑΠΕΡΓΙΑ

Συγκέντρωση Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου-Ψηφιακών Μέσων Αττικής:

Προπύλαια, 11:00 π.μ.

Η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία. Οι εργαζόμενοι βλέπουμε τα τελευταία χρόνια τα δικαιώματά μας να συρρικνώνονται και το εισόδημά μας να εξανεμίζεται. Ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι τραυματίζονται σοβαρά ή χάνουν την ζωή τους δουλεύοντας, ενώ τα αφεντικά μας μιλάνε για περαιτέρω απελευθέρωση ωραρίων, αύξηση υπερωριών, δουλεία τις Κυριακές. Οι νόμοι Χατζηδάκη-Γεωργιάδη ποινικοποιούν την συνδικαλιστική δράση και ψαλιδίζουν εργατικά δικαιώματα χρόνων ενώ προωθούν επισφαλείς σχέσεις εργασίας και συνδράμουν στην έμμεση κατάργηση του 8ώρου, είτε αυτή λέγεται διευθέτηση χρόνου εργασίας είτε απασχόληση σε πολλαπλούς εργοδότες. Κυβέρνηση και αφεντικά δίνουν γελοίες αυξήσεις και market pass την ίδια στιγμή που ξοδεύουν δισεκατομύρια σε στρατιωτικό εξοπλισμό και στήνουν ένα κερδοσκοπικό πανυγήρι διαλύοντας σιγά σιγά όλες τις δημόσεις δομές (Υγεία, Παιδεία, Μεταφορές)

Απέναντι σε όλα αυτά μόνο η οργάνωση των εργαζομένων μπορεί να σταθεί εμπόδιο. Συζήτηση και οργάνωση στους χώρους της δουλειάς, στήριξη των συναδέλφων που βρίσκονται στο στόχαστρο του κάθε εργοδότη, συσπείρωση σε κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία. Όπου οι αγώνες έγιναν αλλά και στηρίχθηκαν μαζικά από τους εργαζόμενους είχαν θετικά αποτελέσματα, είτε αφορούσαν διεκδίκηση καλύτερων αμοιβών και συνθηκών εργασίας είτε αφορούσαν την υπεράσπιση εργαζόμενου απέναντι σε εργδοτική αυθαιρεσία. Οι εργαζόμενοι απαντάμε όλοι μαζί, βάζοντας τα δικά μας συμφέροντα μπροστά. Για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, για μείωση του χρόνου εργασίας, για μιά ζωή που την ζούμε και δεν την δουλεύουμε.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

• ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ
• ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
• ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΩΞΗ
• ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ-ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ (ΣΥΒΧΨΑ)

Λόντου 6, Εξάρχεια – Αθήνα | 2103820537 & 6980182255 | sylyp_vivliou@yahoo.gr

από Democratic Kurdistan Cultural Center

Ημέρα/Ώρα: 01/05/2024 στις 11:00

International Workers’ Day

Stop the imperialist wars of occupation against the peoples

The 1st of May is the day on which all workers and peoples fighting against oppression unite in solidarity and express their common will for freedom. It is the day on which all people, regardless of skin colour, religion, language or gender, express their desire for a just, democratic and peaceful world.It is the workers, the peasants and, above all, the women who make their own living and therefore best understand what this struggle for freedom means. Women workers are victims of exploitation and oppression because of their class and gender. They are leading the struggle for a democratic and ecological society, for an alternative to patriarchy and capitalism.Through neoliberalism in particular, capitalist modernity has brought not only human beings and the values they have created, but also the entire natural environment and the entire planet to the brink of destruction through a mentality of unrestricted exploitation and profit. It threatens to destroy all the foundations of life. While the profits of multinational corporations reach record highs and there is more speculation on the world’s stock exchanges than ever before, masses of people are losing their jobs, their income and their livelihoods.Last year, more money was invested in armaments and the war machine worldwide than ever before. Millions of people around the world are on the run, forced to leave their homes due to war and occupation. The fascist policy of the Turkish state, which has become the greatest obstacle to democracy, equality and the liberation of labourers, women and peoples in the Middle East, is an example of this. The war expenditure, especially in Kurdistan, is paid for with profits at the expense of the workers. The war leads to the impoverishment of the peoples, while the rich get richer and richer. That is why we draw strength and hope from the revolution in Rojava, from the Jin Jiyan Azadî uprising in Iran led by Kurdish women and, last but not least, from the liberation struggle of the Kurds in the Turkic part of Kurdistan, which is fighting against Erdoğan fascism. There is hope that radical alternatives will increasingly be the subject of discussions at international level and of struggles on the streets. Whether Indian farmers, textile workers in Bangladesh, European workers, global environmentalists or Kurdish women – the resistance and the search for a better life continue. For this reason, we invite all feminist, ecological and democratic movements, all young people, all women and all resistant societies to organise with us within the framework of democratic world confederalism. We must rethink and realise that another world is not only possible, but already a reality, and that we must fight to ensure that all people in this world can lead a life in dignity.The authoritarian regimes and the capitalist states are waging a brutal war against the peoples and want to silence our political representatives and resistance leaders. That is why the Kurdish thought leader Abdullah Öcalan, who today stands for the paradigm of democratic modernity, has been imprisoned for 25 years with the help and support of the capitalist states. And for three years in total isolation. On this international day, it is our duty to protest against this torture and this attack.

Today, more than ever, it is necessary to oppose the three pillars of the ruling system – capital monopoly, industrialism and the nation state – with a grassroots democracy based on a communal economy, ecological industry and a democratic nation. Neither nationalism nor racism nor sexism can be the cause of the exploited and oppressed. They serve to divide us and thus weaken us. The way to salvation is to build democratic modernity together.

KCDK-E – Congress of Kurdistan Democratic Communities in Europe

Democratic Kurdistan Cultural Center Athens

Τετάρτη 1/5, 11:00, απεργιακή διαδήλωση Πρωτομαγιάς

Σικάγο Μάης 1886 – Γάζα Μάης 2024

Υπάρχει ένα κόκκινο νήμα που συνδέει τους αγώνες των λαών του κόσμου. Είτε αυτοί είναι ενάντια στην βάρβαρη καπιταλιστική εκμετάλλευση, είτε ενάντια στην καταπίεση και την γενοκτονία. Ολοι αυτοί οι αγώνες αποτελούν βήματα του περάσματος της ανθρώπινης κοινωνίας από την προϊστορία στην Ιστορία. Βήματα προς μια κοινωνία απαλλαγμένη από τον ιμπεριαλισμό και την κάθε μορφής καταπίεση.

Φέτος η 1η Μάη, έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί συμπίπτει με την κορύφωση του μεγαλειώδους αγώνα ενός λαού, που εδώ και 76 χρόνια παλεύει για λευτεριά και ανεξαρτησία. Η εποποιία του παλαιστινιακού λαού έγραψε, γράφει και θα συνεχίσει να γράφει για όσο χρειαστεί, χρυσές σελίδες στο βιβλίο των αγώνων των λαών παγκοσμίως, αποτελώντας ένα φωτεινό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι ένας λαός αποφασισμένος, είναι το μοναδικό υπερόπλο.

Οι σιωνιστές έχουν στο πλευρό τους τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όλου του πλανήτη. Ο παλαιστινιακός λαός έχει τους εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που διαδήλωσαν και διαδηλώνουν αλληλέγγυοι στον παλαιστινιακό λαό και την Αντίστασή του, από την ανατολική Ασία μέχρι τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.

Να γίνει η φετινή διαδήλωση της Πρωτομαγιάς μια μεγάλη απεργιακή διαδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης στον μεγαλειώδη αγώνα του παλαιστινιακού λαού.

Ολοι-ες στην απεργιακή διαδήλωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς
Τετάρτη 1η Μάη, 11:00, Κοραή

Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Νίκη στα όπλα της Παλαιστινιακής Αντίστασης!
Άμεσος τερματισμός κάθε σχέσης, οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και στρατιωτικής, του ελληνικού κράτους με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ!

Δικτύωση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση

Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης

Stop War On Migrants

ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ

Στην εποχή μας η αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Κράτη και κυβερνήσεις σέρνουν όλες τις κοινωνίες σε έναν διαρκή και ανήλεο πολεμικό ανταγωνισμό. Οι διαρκώς αυξανόμενες πολεμικές επιχειρήσεις αλλά και ο εσωτερικός πόλεμος εναντίον όσων περισσεύουν από τις μηχανές παραγωγής κέρδους και εναντίον όσων αντιστέκονται, μαίνονται. Σε αυτόν τον ανταγωνισμό οι πρώτες ζωές που θυσιάζονται είναι οι ζωές των μεταναστ(ρι)ών. Η Μεσόγειος της σιδερόφρακτης Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει γίνει το ένα τεράστιο νεκροταφείο μεταναστ(ρι)ών. Το ελληνικό κράτος δολοφονεί, φυλακίζει και βασανίζει χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες στα σύνορα, θαλάσσια και επίγεια. Πλησιάζει ένας χρόνος από το μεγαλύτερο κρατικό έγκλημα, την εν ψυχρώ δολοφονία πάνω από 600 ανθρώπων από το ελληνικό λιμενικό. Ένα έγκλημα για το οποίο έχουν φυλακιστεί εννιά μετανάστες ενώ οι δολοφόνοι συνεχίζουν τη δουλειά τους ατιμώρητοι. Τα κέντρα κράτησης, που υποκριτικά το ελληνικό κράτος ονομάζει “κέντρα φιλοξενίας”, έχουν μετατραπεί σε κλειστές φυλακές με τσιμεντένιους τοίχους. Το μοντέλο της Μόριας -η ντροπή της κοινωνίας μας- όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε από την πυρκαγιά, αλλά έχει γίνει το πρότυπο για τα camps που βασανίζονται χιλιάδες άνθρωποι. Την ίδια στιγμή η εν ψυχρώ δολοφονία Ρομά, κάθε χρόνο και για ασήμαντη αφορμή, φαίνεται να γίνεται εθιμικό σπορ της ΕΛΑΣ στις πόλεις…

Ο στόχος των κυρίαρχων είναι σαφής: Δεν χωράμε όλες και όλοι, κάποιες ζωές είναι πιο αναλώσιμες απο τις υπόλοιπες. Σε μια κοινωνία ακραίας ταξικής ιεραρχίας οι φτωχοί, οι περιθωριοποιημένοι, οι “πλεονάζοντες”, όπως και όσες και όσοι αντιστέκονται, είναι και πρέπει να μείνουν αόρατοι.

ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Όμως, σε αντίθεση με την “φιλάνθρωπη” θυματοποίηση των μεταναστ(ρι)ών που προωθεί η καθεστωτική αριστερά, οι μετανάστ(ρι)ες, αργά μα σταθερά, σηκώνουν κεφάλι. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο τρόπο που έχουν πολλά να διδάξουν σε όποιους/ες ψάχνουν να βρουν τρόπους να βγει το ντόπιο κοινωνικό κίνημα, ξανά στο προσκήνιο. Από τον σπουδαίο αγώνα στο camp του Ελαιώνα, μέχρι την απεργία των μεταναστών εργατριών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην επιχείρηση Gio express και την αορατοποιημένη ρατσιστική-ταξική εκμετάλλευση από JUMBO, ZARA, LIDL κ.α., από την απεργία πείνας των φυλακισμένων προσφύγων στην Κόρινθο, μέχρι την πρώτη πολυεθνική απεργία στα τηλεφωνικά κέντρα, η πολυεθνική εργατική τάξη ανοίγει τον δρόμο για έναν νέο, πρωτόγνωρο κύκλο αγώνων.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΞΗΡΟΚΡΗΝΗ…

Εδώ και αρκετούς μήνες ένας αγώνας έχει ξεσπάσει στην αυτοσχέδια λαϊκή της Ξηροκρήνης. Στις επεμβάσεις της αστυνομίας που διατάσσει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ρομά,μετανάστριες και ντόπιες, προσπαθούμε να στήσουμε αναχώματα και αντιστάσεις. Με εβδομαδιαίες παρεμβάσεις, κοινές διαδηλώσεις και συνελεύσεις, μια πρωτόγνωρη κοινότητα αγώνα κάνει τα πρώτα της αποφασιστικά βήματα. Η απάντηση της δημοτικής αρχής είναι σφοδρή. ΜΑΤ και ασφαλίτες σχεδόν κάθε Σάββατο, προσωπικές απειλές, προσαγωγές και συλλήψεις, κατασχέσεις και πρόστιμα χιλιάδων ευρώ, αλλά και ξύλο είναι στην ημερήσια διάταξη. Παρόλαυτα η αυτοσχέδια λαϊκή της Ξηροκρήνης όχι μόνο συνεχίζει να υφίσταται, αλλά αγωνίζεται να κερδίσει το δικαίωμα ύπαρξης και διαβίωσης. Για όλους τους παραπάνω λόγους θα είμαστε την 1η Μάη, ντόπιοι, ρομά και μετανάστ(ρι)ές μαζί στον δρόμο.

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

Ενάντια στην ρατσιστική πολιτική κράτους και δημοτικής αρχής

Χαρτιά, στέγαση και πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλες και όλους

Κατάργηση όλων των αντιμεταναστευτικών νόμων και κανονισμών.

Να γκρεμίσουμε camps και σύνορα.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ

Τετάρτη 1η Μάη, 10.30, Καμάρα

STOP WAR ON MIGRANTS

Το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας καλεί όλους και όλες τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες του κλάδου μας να απεργήσουν την Τετάρτη, 1η Μάη 2024.

Κοντεύει σχεδόν ενάμισης αιώνας από τη στιγμή της εργατικής διεκδίκησης στο Σικάγο για την καθιέρωση του 8ωρου και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Το 1886 στο Σικάγο 400.000 εργάτες απήργησαν και βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας τα εργατικά τους δικαιώματα τα οποία κερδήθηκαν ύστερα από άγριες συγκρούσεις και δολοφονίες εργατών από την αστυνομία. Εκείνη η στιγμή χαράχθηκε στη μνήμη όλων των εργαζομένων παγκοσμίως ως μέρα τιμής και αγώνα και έρχεται να μας υπενθυμίζει την ανάγκη για αδιαπραγμάτευτους και συνεχείς αγώνες και διεκδικήσεις.

Σήμερα οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες βρισκόμαστε μπροστά στην έντονη και συνεχή επίθεση ενάντια στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματά μας. Οι μισθοί μας δεν φτάνουν για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, δουλεύουμε απλήρωτοι/ες, πολλές φορές ανασφάλιστοι/ες, με υπερωρίες, εκφοβισμούς και με τον συνεχή φόβο της απόλυσης ή της μη ανανέωσης της σύμβασής μας. Ακόμα χειρότερα πολλοί/ές από εμάς χύνουν το αίμα τους τραυματιζόμενοι/ες ή δολοφονημένοι/ες εξαιτίας των πλημμελών μέτρων ασφαλείας που αποτελούν για τα αφεντικά απλά ένα ακόμα πρόσθετο κόστος.

Τα τελευταία αντεργατικά νομοσχέδια καταπατούν ότι μπορεί να είχε απομείνει και να αποκαλείται εργασιακό δικαίωμα, καθώς νομιμοποιούν με κρατική βούλα τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών. Όλα αυτά, με την κατάργηση του 8ωρου και των συλλογικών συμβάσεων, την καθιέρωση των απλήρωτων υπερωριών, την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας σε επιπλέον κλάδους και με την ευθεία επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία και την ίδια την ύπαρξη των εργατικών σωματείων και των συλλογικών μας οργάνων, με μείωση της αποζημίωσης του σαββατοκύριακου, με το να επιτρέπεται η 13ωρη εργασία την ημέρα και με την κατάργηση του διαλείμματος και μίας σειράς επιδομάτων.

Τα τελευταία αντεργατικά νομοσχέδια που έχουν περάσει, λοιπόν, σε συνδυασμό με τις αυξήσεις τιμών σε ενέργεια, είδη πρώτης ανάγκης και καύσιμα, με τα ήδη υψηλά ενοίκια και τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας, την αύξηση της φορολογίας, τις εξώσεις από σπίτια και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας που συνεχώς αυξάνονται μας εξαθλιώνουν και υποβαθμίζουν όλο και περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης μας. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε ένα νέο μεγάλο κύμα φτωχοποίησης και σε ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, τους άνεργους και τις άνεργες, θέτοντας πραγματικό ζήτημα επιβίωσης για πάρα πολλούς και πολλές από εμάς.

Ταυτόχρονα παιδεία και υγεία ξεπουλιούνται, με νομοσχέδια που προβλέπουν ιδιωτικοποιήσεις, τη διάλυση της δημόσιας υγείας αλλά και της δημόσιας ψυχικής υγείας και απεξάρτησης, καθιερώνοντας τη διαχείριση της ανθρώπινης ζωής με όρους κόστους – οφέλους. Απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία σε δημόσιες δομές υγείας επιβεβαιώνουν την εμπορευματοποίηση της υγείας και την κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα της, με το κεφάλαιο να κερδοφορεί περεταίρω και τις κοινωνικές ανισότητες παρά μόνο να οξύνονται. Είναι προφανές λοιπόν ότι κυβέρνηση και κεφάλαιο καταπατούν αδιάκοπα και καθημερινά τα εργασιακά μας δικαιώματα αδιαφορώντας για την ίδια μας τη ζωή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι προθέσεις του κρατικού μηχανισμού και του κεφαλαίου είναι ξεκάθαρες ως προς το πόσο αναλώσιμες είναι οι ζωές μας, με αδιαφορία για την ασφάλεια μας στον βωμό του κέρδους (βλ.Τέμπη, πυρκαγιές, πλημμύρες).

Η ολομέτωπη αυτή επίθεση, που συνεπάγεται τόσο την περαιτέρω υποτίμηση της αξίας της εργασιακής μας δύναμης όσο και τη συνολική υποβάθμιση των όρων ζωής μας, δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη από εμάς. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε να οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς μας σε ακηδεμόνευτα και μαχητικά σωματεία, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες και δημόσια δωρεάν παιδεία, σταθερό ωράριο εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας, καταπολέμηση των διακρίσεων βάσει φύλου και σε βάρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας σε όλα τα πεδία της ζωής μας.

Μέσα από τα σωματεία μας μπορούμε να παρέμβουμε στα σχέδια τους και να τα ανατρέψουμε, με συμμετοχή, μαζικότητα και απεργίες. Με όπλο μας την αλληλεγγύη, οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνο/η απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και αναλγησία.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ & ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ & ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Σωματείο Βάσης Εργαζόμενων στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)

E-mail επικοινωνίας: psyxoswmateio@riseup.net

https://svepsykoi.espivblogs.net/2024/04/25/p…

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Από το Σικάγο 1886 μέχρι σήμερα

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

ΑΠΕΡΓΙΑ 1Η ΜΑΗ 10:30 ΚΑΜΑΡΑ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΠΑΙΔΕΙΑ – ΥΓΕΙΑ – ΤΡΟΦΗ – ΣΤΕΓΑΣΗ

Ελευθεριακή Συνέλευση για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση (ΕΣΤΟΒ)

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ

Η ημέρα της Πρωτομαγιάς δεν είναι ημέρα αργίας, ούτε εθνική επέτειος, ούτε και κινητή θρησκευτική εορτή. Η ημέρα της Πρωτομαγιάς είναι ημέρα απεργίας, είναι ημέρα αγώνα. Μια ημέρα κατά την οποία η τάξη μας τιμάει τις μάχες και τις θυσίες αγωνιστών και αγωνιστριών εργατών και εργατριών τον τελευταίο ενάμιση και πλέον αιώνα, τις διαχρονικές μάχες του κόσμου της εργασίας ενάντια στον κόσμο του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, αλλά και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Από το Σικάγο του 1886 και την θυσία των ηρωικών επαναστατών συνδικαλιστών μέχρι και σήμερα, έχουν χυθεί ποτάμια εργατικού αίματος προκειμένου η τάξη μας να κερδίσει δικαιώματα όπως το 8ωρο, η κοινωνική ασφάλιση, το δικαίωμα στην ανάπαυση και τον ελεύθερο χρόνο και άλλα πολλά. Μέσα από τα σωματεία τους και τις οργανώσεις τους, οι εργάτες και οι εργάτριες διαχρονικά πάλεψαν όχι μόνο για το δικαίωμα σε καλύτερες και πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αλλά για έναν άλλο κόσμο συνολικά, έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, έναν κόσμο ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών.

Αντίθετα, σήμερα, παρά τους ηρωικούς αγώνες και τις διεκδικήσεις της τάξης μας, αντιμετωπίζουμε μια πραγματικότητα ιδιαίτερα σκληρή. Έναν κόσμο που μαστίζεται από την βαριά καπιταλιστική εκμετάλλευση, όπου το κεφάλαιο έχει εξαπλώσει την κυριαρχία του σε ολόκληρη την υφήλιο, επιβάλλοντας τα συμφέροντά του, πατώντας επάνω στις πλάτες των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, στη προσπάθειά του να επεκτείνει την κυριαρχία του αυτή ακόμη περισσότερο και να εκμεταλλευτεί κάθε διαθέσιμο φυσικό πόρο, να βρει νέα, πιο φτηνά εργατικά χέρια και καινούριες αγορές, πυροδοτεί διακρατικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους (Ουκρανία, Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή κλπ) που φέρνουν τον πλανήτη ένα βήμα πιο κοντά στην καταστροφική προοπτική ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ οδηγούν και εκατομμύρια ανθρώπους στην μετανάστευση, φαινόμενο το οποίο θέλουν επίσης να εκμεταλλευτούν οικονομικά αλλά και κοινωνικά προς όφελός τους το Κεφάλαιο και τα Κράτη (φτηνότερα εργατικά χέρια χωρίς δικαιώματα, όξυνση του ρατσιστικού φαινομένου που διαιρεί την τάξη μας). Η ολοένα και αυξανόμενη επιβάρυνση του πλανήτη από την ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για κέρδος, μας έχει φέρει σε μια σχεδόν μη αναστρέψιμη κατάσταση οικολογικής καταστροφής.

Ενάμιση σχεδόν αιώνα πριν, οι εργάτες/τριες στο Σικάγο πάλεψαν για δικαιώματα που, σήμερα, με την πρόοδο της τεχνολογίας και την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής, θα έπρεπε ήδη να μοιάζουν ξεπερασμένα στο περιεχόμενό τους -με την εργατική τάξη να βάζει ήδη εδώ και δεκαετίες πιο προωθημένα αιτήματα στο τραπέζι και κατά τόπους να τα κερδίζει, όπως η μείωση των ωρών εργασίας. Ωστόσο, σαν γενικό κανόνα βλέπουμε πως -ειδικά στην χώρα μας- κινούμαστε προς την αντίστροφη κατεύθυνση.

Μετά και το ξέσπασμα της τελευταίας, παρατεταμένης οικονομικής κρίσης πραγματοποιήθηκε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και τα κοινωνικά κεκτημένα προς όφελος του Κεφαλαίου. Εδώ και χρόνια βιώνουμε την διάλυση κάθε κοινωνικής δομής, την αποσύνθεση του ασφαλιστικού συστήματος, την φτώχεια και την ακρίβεια, την απελευθέρωση των απολύσεων, το τσεκούρωμα μισθών και συντάξεων, την επίθεση στο δικαίωμα στην στέγαση, την επίθεση στα σωματεία και στο δικαίωμα στην απεργία. Την ίδια ώρα οι θάνατοι εργατ(ρι)ών εν ώρα εργασίας (εργατικές δολοφονίες), που βαφτίζονται “εργατικά ατυχήματα”, φτάνουν σε αριθμό ρεκόρ για το πρώτο τέταρτο της χρονιάς που διανύουμε αλλά οι ευθύνες των αφεντικών αποσιωπούνται.

Όλη η παραπάνω κατάσταση είναι αποτέλεσμα των πολιτικών κάθε μιας από τις αστικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και δομικό συστατικό του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η διάλυση της δημόσιας υγείας -τόσο μέσα στην πανδημία, αλλά και πρόσφατα με την ίδρυση των απογευματινών επι πληρωμή χειρουργείων και την εν εξελίξει προσπάθεια για άνοιγμα του Ε.Σ.Υ σε ιδιώτες γιατρούς – η αδιαφορία για την κατάσταση των υποδομών και η υποβάθμιση των συγκοινωνιών/μεταφορών που οδήγησε στο έγκλημα στα Τέμπη, η υποχρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας και η παράκαμψη του άρθρου 16 που θα φέρει τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, η συνεχιζόμενη ακρίβεια και η αισχροκέρδεια σε αγαθά πρώτης ανάγκης δεν είναι τυχαία περιστατικά, αλλά αποτελούν κομμάτια του σχεδίου του Κράτους και του Κεφαλαίου για την επέκταση της κυριαρχίας των συμφερόντων της αστικής τάξης σε κάθε τομέα της ζωής, ενώ η βίαιη καταστολή κάθε αντιστεκόμενης φωνής των από-τα-κάτω αποτελεί πλέον μονόδρομο για το Κράτος και το Κεφάλαιο.

Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν με φαμφάρες περί “αναβάθμισης της οικονομίας” και “ανάπτυξης”, η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι/ες είναι αδυσώπητη.

Στον κλάδο μας, τις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική, τα κέρδη που παράγονται και η υπεραξία που αντλείται από την εργασία μας φτάνει σε δυσθεώρητα επίπεδα, ενώ οι συμφωνίες δισεκατομμυρίων δίνουν και παίρνουν (βλέπε πώληση της Beta CAE σε πολυεθνική). Από την άλλη, οι μισθοί όχι απλά δεν αυξάνονται αναλογικά, αλλά τις περισσότερες φορές δεν φτάνουν καν στα επίπεδα της κάλυψης της κατακόρυφης αύξησης του κόστους ζωής, που ισοδυναμεί με μείωση μισθού. Την ίδια ώρα οι απολύσεις έχουν καταντήσει καθημερινότητα (Teleperformance, TaskUs, ΕΚΕΤΑ, Netcompany – Intrasoft, κλπ), ενώ μερίδα των εργαζομένων δεν αναγνωρίζονται καν ως τέτοιοι, παρά τα κέρδη που παράγει η εργασία τους για το κεφάλαιο, στερούμενοι/ες ακόμη και τα τυπικά εργατικά δικαιώματα (π.χ. εργαζόμενοι/ες στην έρευνα). Φυσικά, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν γίνεται καν λόγος για συλλογική σύμβαση εργασίας αλλά κάθε ένας/μια εργαζόμενος/η είναι έρμαιο στις ορέξεις των αφεντικών. Η εντατικοποίηση της εργασίας, ειδικά σε κλάδους όπως τα τηλεφωνικά κέντρα, αγγίζει την απανθρωπιά και φτάνει να προκαλεί ακόμη και χρόνια προβλήματα υγείας, σωματικά και ψυχικά.

Δεν είναι όμως όλα μαύρα! Μέσα σε αυτό το καθεστώς έντονης εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ξεπηδούν αγώνες συλλογικοί και μαχητικοί, που κοιτούν στα μάτια την εργοδοσία, διεκδικούν και νικούν! Χαιρετίζουμε τους/τις χιλιάδες εργαζόμενους/ες στα τηλεφωνικά κέντρα, που κατά τους προηγούμενους μήνες έδωσαν έναν σκληρό και ηρωικό αγώνα συνεχών απεργιών με οξύ ταξικό αλλά και διεθνιστικό περιεχόμενο. Σε έναν κλάδο όπου εταιρίες κολοσσοί όπως η Telepeformance είχαν συνηθίσει να δρουν ανενόχλητες και να συμπεριφέρονται στους/στις εργαζόμενους/ες σαν αναλώσιμες πρώτες ύλες, πλέον η εργοδοσία έχει αναγκαστεί να κάνει βήματα πίσω και να προχωρήσει σε μικρές, αλλά ενδεικτικές παραχωρήσεις (μικροαυξήσεις, διάλογο για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας), ενώ μέσα από το καμίνι των αγώνων αυτών έχουν ξεπηδήσει νέα επιχειρησιακά σωματεία (Teleperformance, WebHelp κλπ) ενδυναμώνοντας τις δυνατότητες των εργαζομένων για οργάνωση και πάλη στους χώρους της δουλειάς τους. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης πως μέσα από αυτούς τους αγώνες, οι εργαζόμενοι/ες, στεκόμενοι/ες στο πλευρό των συναδέλφων/ισσών τους που προέρχονται από χώρες εκτός ΕΕ, κατάφεραν όλοι μαζί με συνεχείς παρεμβάσεις στα αρμόδια υπουργεία και θέτοντάς το ως πάγιο αίτημα του αγώνα τους, να μην λαμβάνεται υπόψιν η ενεργή σύμβαση εργασίας σε εταιρία του κλάδου, κατά την ανανέωση των αδειών διαμονής τους.

Αλλά και σε γενικότερο πλαίσιο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τους εκατοντάδες χιλιάδες που απήργησαν σε όλη την Ελλάδα σε ημέρες-ορόσημα όπως η επέτειος της κρατικής/καπιταλιστικής δολοφονίας στα Τέμπη. Παίρνουμε δύναμη από την αποφασιστικότητα και την μαζικότητα αυτών των απεργιών και των κινητοποιήσεων για την συνέχιση του αγώνα μας.

Χαιρετίζουμε επίσης όλες τις συναδέλφισσες και όλους τους συναδέλφους που ήταν παρόντες και παρούσες σε όλες τις μάχες που δώσαμε από κοινού κατά το προηγούμενο διάστημα μέσα από το Συνδικάτο μας, το ΣΕΤΗΠ Θεσσαλονίκης, προς στήριξη των αγώνων και των διεκδικήσεων σε διάφορους εργασιακούς χώρους καθώς και την δυναμική παρουσία μας σε κάθε απεργία που προκηρύχτηκε, κλαδική ή γενική.

Από μεριάς μας, ως Ταξική Πρωτοβουλία Βάσης Εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική θεωρούμε πως η δύναμη του εργατικού κινήματος έρχεται από τα κάτω. Όταν οι ίδιοι/ες οι εργαζόμενοι/ες παίρνουν στα χέρια τους την οργάνωση των συνδικαλιστικών τους δομών ενάντια στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και πέρα από γραφειοκρατικές λογικές. Όταν αναλαμβάνουν δράση προς την κατεύθυνση των κοινών τους συμφερόντων, μέσα από μαζικές, ζωντανές, συλλογικές και οριζόντιες διαδικασίες. Έτσι μόνο μπορεί να συγκροτηθεί μια συλλογική δύναμη που γίνεται πραγματικά επικίνδυνη για τα αφεντικά και μπορεί να θέσει τα θεμέλια για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

Παλεύουμε για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου ταξικού πόλου, για έναν συνδικαλισμό μαχητικό, οριζόντιο και ταξικό, για την αναβάθμιση των εργατικών διεκδικήσεων που βάζουν τα συμφέροντα των ανθρώπων της τάξης μας μπροστά. Καλούμε όλους/ες τους εργαζόμενους/ες του κλάδου να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Να οργανωθούμε στο ΣΕΤΗΠ, να συμμετέχουμε ενεργά σε όλο το εύρος των διαδικασιών του Συνδικάτου για να αγωνιστούμε μέσα από οριζόντιες διαδικασίες βάσης για:

• Ανθρώπινες συνθήκες εργασίας
• Υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας
• Μείωση του χρόνου εργασίας με ταυτόχρονη ουσιαστική αύξηση των μισθών

Στο παραπάνω πλαίσιο, καλούμε σε απεργιακή συγκέντρωση την 1η Μαΐου, την αδιαπραγμάτευτη ημέρα μνήμης και αγώνα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, στην Καμάρα, στις 10:30 πμ, παράλληλα με τα καλέσματα των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και των Σωματείων Βάσης.

ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΒΑΣΗΣ εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική

Αναρχική 1η Μάη ενάντια σε κράτος, αφεντικά, πόλεμο, εκμετάλλευση & μισθωτή σκλαβιά

ΑΝΑΡΧΙΚΗ 1Η ΜΑΗ ενάντια σε κράτος, αφεντικά, πόλεμο, εκμετάλλευση & μισθωτή σκλαβιά

ΌΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! Υγεία, Παιδεία, Τροφή, Στέγαση

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Λευτεριά στη μαχόμενη Παλαιστίνη

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Τετάρτη 1/5 – ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αθήνα: Προπύλαια, 11.00

Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 10.30

διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Ελευθεριακής Συνέλευσης για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

Διαρκής Αγώνας | Κάλεσμα στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη

138 χρόνια πέρασαν από την γενική απεργία της 1ης του Μάη του 1886, μια απεργία που έμελλε να καθορίσει την ημερομηνία αυτή ως σταθμό για την πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Ήταν άλλωστε τότε, που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στις βιομηχανίες των ΗΠΑ, απεργούσαν διεκδικώντας 8ωρη δουλειά, μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής, καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τότε που οι βιομήχανοι επιστράτευαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, αστυνομία και στρατό για να διαλύσουν τις απεργιακές περιφρουρήσεις και συγκεντρώσεις. Τότε που το αστικό κράτος, έστησε δίκες παρωδίες χωρίς κανένα στοιχείο για να εκτελέσει τελικά 7 αναρχικούς εργάτες που πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις, θέλοντας να εκδικηθεί και να παραδειγματίσει, για το ότι μετά τις ανελέητες δολοφονίες εργατών στα απεργιακά μπλόκα, υπήρξε μία σημαντική μερίδα απεργών που δεν θέλησε να οδηγηθεί σε νέες ανθρωποσφαγές χωρίς να δώσει της δική της μάχη, χωρίς να αντιπαραβάλει τη δική της δύναμη πυρός απέναντι στην ωμή βία της αστυνομίας και του στρατού. Τότε που η εργατική τάξη αντιλήφθηκε από πρώτο χέρι ότι δεν μπορεί να περιμένει και πολλά αφήνοντας τους αγώνες της μέσα στα όρια της αστικής νομιμότητας, δηλαδή μέσα στα εύπλαστα όρια που οι κεφαλαιοκράτες της επέτρεπαν να αγωνιστεί και τα οποία άλλαζαν ανάλογα με την ανάγκη τους για κερδοφορία, αλλά και με τη δύναμη ή τον φόβο που κάθε φορά αυτοί ένιωθαν απέναντί της. Τότε που ψηλάφιζε όπως στο Σικάγο το 1886 αλλά και σε εκατοντάδες πόλεις όλου του κόσμου εκείνες τις δεκαετίες, στα πρώτα της βήματα ως κοινωνική τάξη και μέσω της ίδιας της κίνησης της, την αναγκαιότητά που προέκυπτε για την οργάνωση της αυτοάμυνάς της απέναντι στους δολοφόνους της, αλλά και την αναγκαιότητα για την αυτοτελή πολιτική της οργάνωση, ως ένα απαραίτητο επόμενο βήμα μετά την συνδικαλιστική της οργάνωση, για τη συνολική και οριστική της αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές.

Ωστόσο, 138 χρόνια μετά οι υλικές συνθήκες που βιώνει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην χώρα μας γίνονται όλο και πιο δυσμενείς. Οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας 12ετίας, έχουν δώσει πράσινο φως για την άγρια εκμετάλλευσή μας στους χώρους δουλειάς από τους εργοδότες, έχουν μειώσει το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών, έχουν προχωρήσει στην ουσιαστική ποινικοποίηση της απεργίας και της περιφρούρησης της, έχουν εξαλείψει τα δικαιώματά μας καταργώντας στην πράξη το 8ωρο αλλά και – σύμφωνα με τον νόμο Γεωργιάδη – το πενθήμερο, επιβάλλοντας σε ορισμένους εργασιακούς τομείς το εξαήμερο. Οι ίδιοι νόμοι είναι που έχουν μετατρέψει την εργασία μας σε ένα είδος όλο και πιο φτηνό, όλο και πιο εύπλαστο για τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που έχουν υποστελεχώσει και διαλύσει το ΣΕΠΕ με αποτέλεσμα τον τραγικό αριθμό ανθρώπων της τάξης μας που χάνουν τη ζωή τους πάνω στη μάχη για το μεροκάματο.

Οι πλασματικές αυξήσεις στους ήδη εξευτελιστικούς μισθούς μας τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούν ούτε κατ’ ελάχιστο να ανταποκριθούν στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, με την ακρίβεια ακόμα και στα βασικά αγαθά (τροφή, ενέργεια, στέγαση) να καλπάζει ανεξέλεγκτη. Παράλληλα, κάθε δομή κοινωνικής πρόνοιας, κάθε δημόσια υποδομή και υπηρεσία τεμαχίζεται, ρημάζει και στη συνέχεια ιδιωτικοποιείται. Ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες προωθούνται συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες από την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις υπό τις επιταγές της ΕΕ, έχουν πάρει την μορφή λαίλαπας κονιορτοποιώντας την έννοια των Δημόσιων Αγαθών (Υγεία, Παιδεία, Ενέργεια, Μεταφορές) κάτω από το βάρος της επικράτησης του συμφέροντος των ισχυρών και του κέρδους του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Οι αντιδραστικές αυτές πολιτικές διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό περιβάλλον για την εργατική τάξη και τον λαό, αλλά είναι και αυτές που έχουν γεννήσει δυναμικούς αγώνες και κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα. Στον κλάδο της Υγείας με απεργίες, διαδηλώσεις και σπάσιμο στην πράξη της διενέργειας απογευματινών χειρουργείων επί πληρωμή, όπως συνέβη πρόσφατα στα Γιάννενα. Στον κλάδο της Παιδείας όπου εκπαιδευτικοί σθεναρά και παρά τη στοχοποίησή τους και την ποινικοποίηση της δράσης τους, ακόμα αντιστέκονται στην επιβολή της αξιολόγησης και στην κατηγοριοποίηση των σχολείων που θα λειτουργήσουν μόνο προς όφελος των ιδιωτών. Με την πρόσφατη πολύμηνη μάχη απέναντι στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη όπου μαθητές, φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενοι συσπειρωμένοι έδωσαν με πολύμορφες, μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό επίπεδο αποκρυσταλλώνοντας με έμπρακτους όρους το πλαίσιο αμφισβήτησης και εναντίωσης στις κυβερνητικές πολιτικές. Αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις οι οποίοι στην περίπτωση της καπιταλιστικής δολοφονίας των Τεμπών πήραν την μορφή κοινωνικού ξεσπάσματος για την διασφάλιση και την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ίδια την ζωή απέναντι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο σε άμεση συνέργεια με το ιδιωτικό κεφάλαιο την υποβαθμίζει συστηματικά στο επίπεδο της παράπλευρης απώλειας για την αιματοβαμμένη καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ξέρουμε πως οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, κοινωνικά αλλά και μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Η βίαιη φτωχοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας στην προηγούμενη δεκαετία, η χρόνια συστημική προσπάθεια διαστρέβλωσης της ιστορικής αφήγησης, της θόλωσης της συλλογικής μνήμης, της διάλυσης της συλλογικής ταυτότητας ως μέσο συγκρότησης συλλογικών αντιστάσεων με βάση την ταξική συνείδηση, της λοιδορίας του ταξικού συνδικαλισμού και της αμφισβήτησης των δυνατοτήτων έμπρακτων νικών του στους αγώνες που καλείται να δώσει στην εποχή μας διαμορφώνουν ένα δυσχερές πλαίσιο φαινομενικής επικράτησης του αστικού μπλοκ. Γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να επανανοηματοδοτήσουμε τους αγώνες μας σε άμεση σύνδεση με τους αγώνες του χθες και του σήμερα στην κατεύθυνση του κοινού μας σκοπού. Την υπεράσπιση της τάξης μας.

Να πιάσουμε, το κόκκινο νήμα των αγώνων του παρελθόντος και να περπατήσουμε τον δρόμο που περπάτησαν οι εργάτες και οι εργάτριες στο Σικάγο το 1886, ώστε να μάθουμε από τη πυγμή τους, οι καπνεργάτες στη Δράμα το 1888 για να διδαχθούμε από τη δύναμη τους, οι νεολαίοι και οι κομμουνίστριες στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα το ματωμένο 1936 για να νιώσουμε το πείσμα τους. Το ίδιο νήμα που κρατάει σήμερα ο αδούλωτος λαός της Παλαιστίνης κρατώντας τη φλόγα αναμμένη για λογαριασμό των λαών όλου του πλανήτη. Ένας λαός περικυκλωμένος, αποκλεισμένος και αντιμέτωπος με συστηματική γενοκτονία που αποδεικνύει καθημερινά ότι παρόλες τις αντίξοες συνθήκες και τις δυσανάλογες δυναμικές μπορεί να τις ξεπερνά, να οργανώνεται, να αναμετριέται και να χτυπά δυνατά τον δυνάστη του δηλώνοντας εκκωφαντικά αυτό που φοβάται περισσότερο η άρχουσα τάξη. Ότι ένας λαός οργανωμένος μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες του και να αμφισβητήσει έμπρακτα την φαινομενική παντοδυναμία του καταπιεστή του στον δίκαιο αγώνα του για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Μία υπέρβαση η οποία σκορπά ελπίδα σε όλους τους λαούς του κόσμου.

Με την έμπνευση που μας δίνει η πάλη του παλαιστινιακού λαού και μέσα από τις νέες, δικές μας υπερβάσεις να πραγματοποιήσουμε την μόνη ρεαλιστική λύση επιβίωσης της παγκόσμιας εργατικής τάξης και των λαών απέναντι στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική δυστοπία: Μια νέα προλεταριακή έφοδο στον ουρανό, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς πολέμους, φτώχεια, διακρίσεις και ανισότητες, που περιμένει σαν ώριμο φρούτο, το χέρι του οργανωμένου λαού για να την αρπάξει. Μόνο εμείς μπορούμε, και κανένας άλλος στο όνομά μας, μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό. Μόνο η ταξική οργάνωση μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Από το Σικάγο και τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Καισαριανή και τη Γάζα, όπου υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο: Η εργατική τάξη και οι λαοί οργανώνονται, αντιστέκονται, επαναστατούν!

Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς:

• Αθήνα: στηρίζουμε τα μπλοκ των ταξικών σωματείων στα Προπύλαια στις 11:00
• Θεσσαλονίκη: 10:30 Καμάρα

Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση

Επικοινωνία: diarkis-agonas@riseup.net (γενικό), da-athens@riseup.net (Αθήνα), da-thess@riseup.net (Θεσσαλονίκη)

Απέναντι στην υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης, την εργασιακή αναδιάρθρωση και τις αυθαιρεσίες των αφεντικών οφείλουμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας έχουν κλέψει τα αφεντικά. Να σταματήσουμε να είμαστε αναλώσιμοι στα κάτεργα τους, να αποδομήσουμε την ηθική των συμφωνιών των αφεντικών και να αλλάξουμε τους όρους εργασίας στις πιάτσες του επισιτισμού. Με όπλο μας τη συλλογική μας δύναμη, με απεργίες και αγώνες από τα κάτω και τα δικά μας συμφέροντα μπροστά να αντισταθούμε σε ότι έρχεται, χωρίς να μοιρολατρούμε ή να αναθέτουμε τους αγώνες μας σε ξεπουλημένους εργατοπατέρες.

-Αυξήσεις στους μισθούς με βάση της ανάγκες μας

-Πλήρη ασφάλιση, ένσημα βαρέα κ ανθυγιεινά

-Συλλογικές συμβάσεις εργασίας που να καλύπτουν όλες/ους εργαζόμενες/ους

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών,

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας,

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων.

Σωματείο Σερβιτόρων/Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον επισιτισμό Θεσ/νίκης

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ – ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 1Η ΜΑΗ

138 Χρόνια μετά την εξέγερση και την μεγάλη απεργία των εργατών στο Σικάγο, η ταξική εκμετάλλευση μπορεί να αλλάζει διαρκώς προσωπεία, μορφές και τρόπους καθιέρωσης, παραμένει όμως το βασικό συστατικό της κοινωνικής συγκρότησης.

Τον Μάη του 1886 δεκάδες χιλιάδες απεργοί στις ΗΠΑ εξεγείρονται διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με αιχμή την καθιέρωση του 8ώρου. Οι δολοφονικές κατασταλτικές ενέργειες που ακολουθούν, με πυροβολισμούς στο ψαχνό στο συγκεντρωμένο πλήθος, αλλά και η καταδίκη σε θάνατο 8 αναρχοσυνδικαλιστών ακολουθούνται από συνέχιση και εξάπλωση του εργατικού κινήματος που επιφέρει επί μέρους νίκες και προσωρινά καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τις επόμενες δεκαετίες η πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως μέρα εργατικών αγώνων, η επανανοηματοδότησή της πολλές φορές οδήγησε σε εξεγερτικές συνθήκες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και την μεγαλειώδη πορεία των καπνεργατών που συνοδεύτηκε από σκληρή καταστολή και τελικά 12 δολοφονίες απεργών.

Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά, η κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου μοιάζει αδιαμφισβήτητη. H ίδια η έννοια της εργατικής τάξης, και άρα του εν δυνάμει επαναστατικού υποκειμένου, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι μεταβάλλεται στο πέρασμα των δεκαετιών. Το προλεταριάτο του 2024 δεν είναι το ομογενοποιημένο σύνολο του προηγούμενου αιώνα, με πολύ παρόμοιες συνθήκες εργασίας. Το επισφαλές εργασιακό περιβάλλον, τα ευέλικτα ωράρια, η εργασία ως freelancer σε διάφορες πολυεθνικές, οι ΄΄προνομιούχοι΄΄ εργάτες σε αντιδιαστολή με τους εργάτες στον πρωτογενή τομέα, που είναι κατά πλειοψηφία μετανάστες χωρίς εργασιακά δικαιώματα, συνθέτουν μία κατάσταση που διασπά το προλεταριάτο και καθιστά την οργάνωση και την αντεπίθεσή του δυσμενέστερη. Στη διελκυστίνδα μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων άλλωστε το μόνο που μπορεί να ανατρέψει τους εις βάρος μας συσχετισμούς είναι οι αδιάλλακτοι μαχητικοί αγώνες. Ελλείψει αυτών, πλην εξαιρέσεων, βρισκόμαστε σε μια περίοδο συνεχιζόμενης απώλειας εργασιακών δικαιωμάτων, με σκληρή καταστολή οποιουδήποτε τολμήσει να αντισταθεί.

Τα μνημόνια ως δήθεν έξωθεν επιβαλλόμενη πολιτική (άρα απαλλαγή από την ευθύνη του κράτους, των διαχειριστών του και της εγχώριας αστικής τάξης) καθιέρωσαν εργασιακό μεσαίωνα, υπό το πρίσμα του εξορθολογισμού της ελληνικής οικονομίας. Η νομιμοποίηση τερατουργημάτων όπως ο υποκατώτατος μισθός, πάντα συνοδευόταν από παρανομοποίηση των κινητοποιήσεων και της συνδικαλιστικής δράσης. Η επόμενη μέρα φυσικά δεν βρήκε σε καλύτερη θέση τους καταπιεσμένους αφού, με διαχειριστή αυτή τη φορά την ΝΔ, οι χρόνιες επιδιώξεις της αστικής τάξης για περισσότερη ελαστικοποίηση, φαίνεται να έχουν βρει πρόσφορο έδαφος. Απελευθέρωση των απολύσεων, τέλος του πενθήμερου 8ώρου συνοδευόμενο από αστεία επιχειρήματα περί συναίνεσης των εργαζομένων, ειδικό καθεστώς εργασίας για μετανάστες εργάτες γης υπό την απειλή απέλασης, απαγόρευση των απεργιών και ψηφιακή κάρτα εργασίας είναι μόνο μερικές από τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις του τελευταίου διαστήματος που έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα καταγεγραμμένων εργατικών δολοφονιών.

Και όλα αυτά, αφενός στο βωμό της ανάπτυξης, δηλαδή της ανάγκης για περισσότερα κέρδη, αφετέρου των κρίσεων που δημιουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και μετά έρχεται να αντιμετωπίσει με την συμπίεση του σύγχρονου προλεταριάτου (τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων) όλο και χαμηλότερα. ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που όλους μας πλήττουν και “όλοι μαζί” θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε “ενωμένοι”. Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Οι κρίσεις αυτές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού.

Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση ακρίβειας. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη ανατίμηση η οποία για ακόμη μια φορά και ειδικά στα ελληνικά δεδομένα ξεχωρίζει διακριτά τις τάξεις μειώνοντας στο ελάχιστο κοινωνικές ομάδες “μαξιλαράκια” να βρίσκονται στην θέση του καταπιεσμένου με ιδεολογία καταπιεστή. Να είναι σκλάβοι της ιδιοκτησίας τους και της καταναλωτικής τους μανίας. Από τις φοιτήτριες που δεν τα βγάζουν πέρα έχοντας να αντιμετωπίσουν τεράστιους λογαριασμούς, ενοίκια, και πανάκριβα είδη πρώτης ανάκης, τις εργατικές οικογένειες που οι μισθοί τελειώνουν στις 20 του μήνα, ως τους αποκλεισμένους που η ακρίβεια τους οδηγεί κυριολεκτικά στην εξόντωση, το κόστος ζωής και η αντιμετώπισή του έχουν μετατραπεί στο βασικότερο επίδικο της εποχής.

Το κυριότερο αφήγημα από την πλευρά του κράτους όσον αφορά την ακρίβεια είναι ότι είναι εισαγόμενη, αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων και κυρίως πολεμικών συγκρούσεων μακρυά και χωρίς καμία συμμετοχή του ελληνικού κράτους και της εγχώριας αστικής τάξης. Ο πόλεμος και η διαρκής απειλή κάποιας σύρραξης ή επιστράτευσης αποτελούσε ανέκαθεν άλλωστε, εκτός από επικερδέστατη συνθήκη, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος, αιτία κατευνασμού του εσωτερικού των κρατών. Πως μπορεί άραγε να πειστεί κανείς ότι η ακρίβεια είναι αποτέλεσμα του Ρωσοουκρανικού όταν το σύμπλεγμα κράτους-κεφαλαίου προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμπλακεί και να κερδίσει και από αυτόν τον πόλεμο. Αφενός τροφοδοτώντας την Ουκρανία με οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων, προσχωρώντας διακηρυκτικά αλλά και ουσιαστικά στον σχεδιασμό ΝΑΤΟ-ΕΕ, αφετέρου κάνοντας μπίζνες με ρωσικά πετρέλαια, επαναβαφτίζοντας τα. Η εδραίωση και η εξάπλωση της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο αποτυπώνεται και με την άμεση εμπλοκή του στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τις ευρύτερες συγκρούσεις στη μέση Ανατολή. Οι στρατιωτικές βάσεις χρησιμοποιούνται σαν ορμητήρια βομβαρδισμών αμάχων, η Λάρισα θα αποτελέσει στρατηγείο κατά των Χούθι ενώ η φρεγάτα Ύδρα ήδη πολεμά στη μέση Ανατολή. Η σύνδεση εξ άλλου με το κράτος του Ισραήλ γίνεται οικονομικά, ερευνητικά και στρατιωτικά, και επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων από τις διμερείς συμφωνίες. Η ύπαρξη, επίσης, ελληνικής πυροβολαρχίας ( με πυραύλους patriot) στην Σαουδική Αραβία, οι συρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με αυτήν, συνεπάγεται και ενεργό συμμετοχή και συναίνεση στο χρόνιο εμπάργκο της Σ.Αραβίας εναντίον της Υεμένης και της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης/λιμού που έχει προκληθεί στους κατοίκους της.

Το ελληνικό κράτος, από την ίδρυσή του, δεν σταμάτησε ποτέ να πολεμά. Από τις εθνοκαθάρσεις πληθυσμών, ως τον διαχρονικό και με διάφορες μορφές πόλεμο κατά των μεταναστριών. Η απεργία πείνας δεκάδων στο κέντρο κράτησης στην Κόρινθο ήρθε να φωτίσει για άλλη μια φορά τον τρόπο που το ελληνικό κράτος διαχειρίζεται τους πλεονάζοντες πληθυσμούς. Από τη μία εφαρμόζωντας και ουσιαστικά επιβάλλοντας στην ΕΕ την πολιτική των κλειστών συνόρων, με pushbacks και καθημερινές δολοφονίες στο Αιγαίο, από την άλλη στοιβάζοντας χιλιάδες ανθρώπους σε camps.

Ακόμη και όσοι μετανάστες ξεφεύγουν από την πλήρη ποινικοποίησή τους , την φυλάκιση, τις ατελείωτες γραφειοκρατικές διαδικασίες που συνοδεύουν κάθε αίτηση ασύλου(για να απορριφθούν τελικά), καταλήγουν να υπόκεινται σε άγρια εργασιακή εκμετάλλευση στην γαλέρα της ελληνικής οικονομίας , σε αποθήκες, χωράφια, βιομηχανίες τροφίμων, όπου τα αφεντικά τους απομυζούν εκμεταλλευόμενα το καθεστώς ημινομιμότητάς τους. Από τους μετανάστες που δουλεύουν νυχθημερόν σε άθλιες συνθήκες ως εργάτες γης σε χωράφια της Πελοποννήσου μέχρι αυτούς που μεταφέρονται από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να δουλέψουν στα jumbo και σε άλλα εργασιακά κάτεργα, η εξαθλίωση των μεταναστών μετατρέπεται σε δυσθεώρητο όφελος στις τσέπες των αφεντικών.

Η πολιτική αυτή, ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται το κράτος μετανάστριες και Ρομά, τις αποκλεισμένες και τους φυλακισμένους αποτελεί και παράδειγμα του που στοχεύει, εξαπλώνοντας πολλές φορές στρατηγικές πειθάρχησης, στον βωμό των κρίσεων που προαναφέρθηκαν. Δημιουργούνται επίσης εσωτερικές υλικές αντιθέσεις στους καταπιεσμένους, αλλά και ευκαιρίες αφαίμαξης των μεταναστριών, από μικρότερα και μεγαλύτερα αφεντικά. Καλλιεργείται και ενισχύεται επίσης η εθνική ενότητα μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, άλλοτε υπό το πέπλο μιας ΄΄απειλής΄΄ από το τουρκικό κράτος(πλήρως συνεργαζόμενο στο μεταναστευτικό, αλλά και στρατιωτικά και οικονομικά) και άλλοτε της απειλής του μετανάστη. Έτσι εμποδίζονται από το να αναδειχθούν οι ταξικές αντιθέσεις, μέσω κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστριών, ταξικά καταπιεσμένων.

Η ταξική εκμετάλλευση των αποκλεισμένων, είναι αλληλοτροφοδοτούμενη με τα ρατσιστικά-φασιστικά αφηγήματα.Ο ρόλος των φασιστών είναι πασιφανής διαχρονικά, πάντα στο πλευρό της αστικής τάξης, πάντα εναντίον του προλεταριάτου, όσο κι αν προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ΄΄αντιθεσμικό΄΄ προφίλ. Πλάι πλάι με την πολεμική προετοιμασία άλλωστε το τελευταίο διάστημα, όσο η ταξική εκμετάλλευση εντείνεται, τόσο ακροδεξιά μορφώματα αναδύονται λειτουργώντας ως εφεδρεία του καπιταλισμού. Τα εργοδοτικά ΄΄σωματεία΄΄ που δημιουργούν, το χαρακτηριστικό παράδειγμα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα όπου πρόσφεραν προστασία υπέρ των εργολάβων και των αφεντικών (με αντισυνδικαλιστικές και αντιμεταναστευτικές επιθέσεις), τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που πλέον έχουν γίνει επίσημη κρατική πολιτική, το μίσος που σκορπίζουν σε κάθε διαφορετικό άτομο, αποτελούν όλα όπλα στα χέρια της εξουσίας.

Το κράτος πειθαρχεί βέβαια και τους καταπιεσμένους μέσω της καταστολής. Οι αλλαγές σε ποινικό και σωφρονιστικό κώδικα απολύουν από το κρατικό αφήγημα κάθε έννοια περί δικαιοσύνης και σοφρωνισμού. Ότι αντιμάχεται το κράτος, ότι αμφισβητεί τις ιερές αρχές του, την ιδιοκτησία, τις δομές του, την εκκλησία, δεν δίνεται να σωφρονιστεί – έστω με αυτούς τους σάπιους δικούς τους όρους-. Είναι εχθρός και θα παταχθεί. Το μοτίβο πλέον είναι σαφές και διακριτό από τον καθένα και την καθεμία. Αν ληστέψεις, αν παρεκκλίνεις πόσο μάλλον αν αντισταθείς, θα παταχθείς εσύ, οι σύντροφοί σου, οι φιλικές σου σχέσεις. Κάθε πολιτικός-συνδικαλιστικός αγώνας,οι πορείες για τα Τέμπη, οι απεργοί της Μαλαματίνας, οι φοιτήτριες στο ΑΠΘ, οι εξεγέρσεις στα camps, έρχονται αντιμέτωποι με τους πραιτοριανούς της δημοκρατίας, που από κοινού με τη δικαστική εξουσία εκδικούνται όποιον τολμά να αντισταθεί.

Αυτό που δεν μπορεί όμως να εμποδίσει η εξουσία είναι οι ταξικοί αγώνες που εκ των πραγμάτων θα ανακύψουν όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση. Εργασιακοί αγώνες όπως αυτός στον κλάδο των τηλεφωνικών υπηρεσιών, με απεργίες στις 8 και 19 Φλεβάρη, με την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην Teleperformance, με την συμμετοχή σε αυτό πολλών μεταναστών εργαζομένων που διεκδικούν την έκδοση εργασιακής βίζας και την απαλλαγή από το καθεστώς απειλής απόλυσης και πιθανής απέλασης(!) αποτελούν ελπιδοφόρα παραδείγματα διεθνιστικών προλεταριακών αγώνων. Μικρότερης κλίμακας, αλλά εξίσου μεγάλης σημασίας, στάθηκε και ο απεργιακός αγώνας 40-50 μεταναστ(ρι)ών εργατών/ριών που διαμένουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ριτσώνας. Εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου-Μαγούλας, οι οποίοι απήργησαν και μπλόκαραν το λεωφορείο που τους μεταφέρει από το στρατόπεδο στο χώρο εργασίας τους, διεκδικώντας και κερδίζοντας μέρος των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Άλλα ελπιδοφόρα είναι και τα παραδείγματα εργασιακών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έχουν συνενώσει τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης με το πρόταγμα των πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα, όπως οι απεργίες στην e-food και την wolt.

Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος που μπορεί να ακολουθηθεί, ώστε να μπουν τα πρώτα θεμέλια αμφισβήτησης της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου. Κόντρα σε λογικές ανάθεσης των αγώνων μας σε εργατοπατέρες, άλλοτε της εργοδοσίας(ΓΣΕΕ) και άλλοτε των ορίων που θέτουν οι κομματικές ηγεσίες. Κόντρα σε (ευρω)εκλογικές αυταπάτες, που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η εναλλαγή των διαχειριστών του κράτους.

Για να φτάσουμε να οργανώσουμε κάποτε μια άλλη δικιάς μας επικίνδυνη γενική απεργία (Σωματεία βάσης- συνελεύσεις γειτονιάς – μαχητικές πορείες – καταλήψεις ). Να εκτρέψουμε την σχέση του συνδικαλισμού με τον δημοκρατικό διάλογο, να συνδεθούμε με τους ανθρώπους της δικιάς μας τάξης, το σύγχρονο προλεταριάτο, και να επιτεθούμε σε κράτος, αφεντικά και κεφάλαιο, όχι απλά για έναν καλύτερο μισθό, για την ζωή μας την ίδια…

Επειδή δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, επειδή η αναγκαστική εργασία που έχει άμεση συνέπεια στον βιοπορισμό σου είναι σκλαβιά, επειδή ο πολιτισμός του χρήματος φέρνει αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις,

Το μέλλον μας δεν είναι σε μια γραμμή παραγωγής, στα 8ωρα μπροστά στις οθόνες στα γραφεία, στην πώληση προϊόντων που δεν μπορούμε οι ίδιες να αγοράσουμε,στα καμπς, στις φυλακές.

O αγώνας ξεκινά από την διεκδίκηση του πιο μικρού, του πιο καθημερινού, καταλήγει όμως στην καταστροφή αυτής της κοινωνικής δόμησης, σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος υπάρχει ίσως μόνο στον συλλογισμό μας, όσο όμως τον φέρνουμε μέσα στους αγώνες μας είναι πραγματικός.

Όλοι/ες/α στην απεργιακή πορεία 1η Μαϊου, Καμάρα 10:30

ΤΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ, ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Εργατική Πρωτομαγιά 2024, Τετάρτη 1η Μάη ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Ταξική Συγκέντρωση στην Καμάρα, 11.00 π.μ.

Να χάσει πλούτο το κεφάλαιο για να ζήσουν οι εργαζόμενοι!

Να ανατρέψουμε την πολιτική και το σύστημα της εκμετάλλευσης και του πολέμου!

Η ζωή και η κοινωνία αλλάζουν με ταξικούς πολιτικούς αγώνες!

Με την αριστερά των αγώνων, της αντικαπιταλιστικής πάλης, της νέας κομμουνιστικής προοπτικής.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

▸ Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας. Κατώτατος μισθός 1.200 ευρώ καθαρά. Ακύρωση μέτρων μνημονίων. Μείωση του χρόνου εργασίας, 6-ωρο/30ωρο.

▸ Μέτρα ενάντια στην ακρίβεια με κατάργηση ΦΠΑ σε τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης και επιβολή διατίμησης. Κατάργηση ειδικού φόρου σε καύσιμα.

▸ Ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων, αποκλειστικά δημόσια κοινωνικά αγαθά σε παιδεία, υγεία, ενέργεια, συγκοινωνίες.

▸ Κατάργηση χρηματιστηρίου Ενέργειας, ρεύμα φτηνό για το λαό, αποκλειστικά δημόσιος φορέας ενέργειας

▸ Προστασία λαϊκής κατοικίας, ενάντια σε πλειστηριασμούς. Μείωση και πάγωμα ενοικίων. Έξω τα funds. Πρόγραμμα κοινωνικής, εργατικής κατοικίας.

▸ Ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή αστικού περιβάλλοντος, βουνών και θαλασσών, καμία εξόρυξη, όχι στην «πράσινη ανάπτυξη» του κεφαλαίου .

▸ Ανατροπή ευρωμνημονιακού καθεστώτος δημοσιονομικής επιτροπείας.

▸ Ακύρωση εξοπλιστικών προγραμμάτων, χρήματα για τις κοινωνικές ανάγκες.

▸ Υπεράσπιση λαϊκών ελευθεριών ενάντια σε καταστολή, παρακολουθήσεις, τρομονόμους και πανεπιστημιακή αστυνομία.

▸ Ίσα δικαιώματα για όλους/ες ανεξάρτητα από φυλή, καταγωγή, χρώμα, θρησκεία, φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό. Αντιπαράθεση με τον σεξισμό και την πατριαρχία.

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Όλοι/Όλες στις απεργιακές διαδηλώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς!

138 χρόνια έχουν περάσει από τις άγριες ταξικές-απεργιακές συγκρούσεις στο Σικάγο και άλλες πόλεις των ΗΠΑ, που αποτέλεσαν τη βάση για την κατάκτηση του 8ώρου από την εργατική τάξη. Έκτοτε ό,τι έχει κερδίσει η εργατική τάξη σε επίπεδο δικαιωμάτων, το κατάφερε μέσω μαζικών και συγκρουσιακών αγώνων, μετρώντας παράλληλα σημαντικές απώλειες, όπως τους 8 αναρχικούς που καταδικάστηκαν για την κινητοποίηση στην Πλατεία Haymarket του Σικάγο, με τους George Engel, Adolph Fischer, Albert Parsons και August Spies να οδηγούνται τελικά στην κρεμάλα στις 11/11/1887, ενώ μία μέρα νωρίτερα ο Louis Lingg έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα στη φυλακή.

Κανένας αγώνας ενάντια στο κυρίαρχο καθεστώς καταπίεσης και εκμετάλλευσης δεν είναι χαμένος και μάταιος. Αντιθέτως, ο αγώνας αυτός είναι επιβεβλημένος εξαιτίας της βαρβαρότητας και της αδικίας αυτού του συστήματος. Ωστόσο, οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος είναι μερικές, προσωρινές και αποσπασματικές. Παραχωρούνται από την αστική τάξη υπό την πίεση των ταξικών αντιστάσεων, των κοινωνικών εξεγέρσεων και της δυνατότητας επαναστατικής ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης, που αποτελεί τον μεγαλύτερο φόβο της άρχουσας τάξης. Οι παραχωρήσεις των καπιταλιστών στην κοινωνική βάση είναι αναγκαία συνθήκη για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, σε συνθήκες που η αστική τάξη αναγκάζεται να οπισθοχωρήσει μπροστά στην άνοδο των ταξικών αντιστάσεων και της επαναστατικής οργάνωσης των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό και σε περιόδους ύφεσης των αντιστάσεων της κοινωνικής βάσης, όσα κατακτήθηκαν με σκληρούς και αιματηρούς αγώνες επιχειρούνται να ανακληθούν από την αστική τάξη. Πρόκειται δηλαδή για έναν ακήρυχτο κοινωνικό πόλεμο που εδράζεται σε αντιτιθέμενα ταξικά συμφέροντα και υπάγεται σε συγκεκριμένους κάθε φορά συσχετισμούς ισχύος που έχουν άμεση αντανάκλαση σε υλικό επίπεδο. Το συμπέρασμα είναι ότι οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης κατοχυρώνονται μόνιμα και αναβαθμίζονται στην κατεύθυνση της πιο πλήρους και ουσιαστικής έκφρασης της πολιτικής ελευθερίας, της οικονομικής ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης μόνο μέσω της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης που θα καταστρέψει το κράτος, την κεφαλαιοκρατική οργάνωση της κοινωνίας, την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και του φυσικού περιβάλλοντας, αλλά και κάθε εξουσιαστική σχέση που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Παρ’ όλα αυτά, οι αγώνες της εργατικής τάξης υπό το καθεστώς του κυρίαρχου συστήματος είναι ζωτικής σημασίας για κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στη βάση της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδας, διότι σχετίζονται άμεσα με την καθημερινή επιβίωσή του. Επίσης, είναι σημαντικοί και από την άποψη της διαμόρφωσης των κατάλληλων όρων και του αντίστοιχου επιπέδου ταξικής συνείδησης για την αποτελεσματικότερη συνολική σύγκρουση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων με το κυρίαρχο σύστημα που τους καταδυναστεύει.

Η σημερινή πραγματικότητα που διαμορφώνει το χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα και η πολιτική του ηγεσία στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερα δυσβάστακτο κόστος ζωής για την κοινωνική πλειοψηφία, ακρίβεια σε όλα τα βασικά προϊόντα και την ενέργεια, σε συνδυασμό με την πραγματική καθήλωση των μισθών (την τελευταία διετία ο πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 9,4%), οι οποίοι ούτε κατά διάνοια δεν ανταποκρίνονται στο ύψος των απαιτήσεων και των αναγκών επιβίωσης. Η αύξηση της τάξης των 70 ευρώ στον κατώτατο μισθό αποτελεί καταφανή εμπαιγμό, τη στιγμή που ο πληθωρισμός «καλπάζει», μειώνοντας την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και υποτιμώντας εμμέσως την αξία της εργασίας τους. Μάλιστα, τα στοιχεία του ΟΟΣΑ κατατάσσουν την Ελλάδα στην 4η θέση των χωρών με τα πιο ακριβά τρόφιμα στον κόσμο (2η στην Ευρωπαϊκή Ένωση), ενώ ταυτόχρονα έχει τη δεύτερη ακριβότερη τιμή στη βενζίνη μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ένα ακόμα βασικό πρόβλημα επιβίωσης για τον περισσότερο κόσμο αποτελεί το ζήτημα της στέγασης. Οι τιμές των ενοικίων έχουν εκτοξευθεί το τελευταίο διάστημα. Ήδη τον τελευταίο χρόνο οι τιμές των ενοικίων αυξήθηκαν κατά 15,1% στη Θεσσαλονίκη. Η τουριστικοποίηση και ο αστικός εξευγενισμός ολόκληρων γειτονιών συνάδουν με τη μετατροπή της στέγασης σε εμπόρευμα που κοστολογείται αλόγιστα και αποφέρει εύκολα κέρδη στους επιχειρηματίες (αλλά και σε μικροϊδιοκτήτες) που δραστηριοποιούνται με το air bnb, την αγορά και τη μετέπειτα ενοικίαση ολόκληρων συγκροτημάτων από επενδυτές που κατοχυρώνουν τη golden visa. Βέβαια, στρατηγικός στόχος του στεγαστικού, μεσιτικού και τραπεζικού κεφαλαίου είναι η εκμηδένιση της ιδιοκατοίκησης, η αφαίρεση των κόπων μιας ζωής ανθρώπων του μόχθου και της εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο το μεγάλο κεφάλαιο επιζητεί τη συγκέντρωση ακινήτων και τη συνακόλουθη ρύθμιση της αύξησης των ενοικίων. Την ίδια στιγμή -εν μέσω τριών απανωτών αυξήσεων των επιτοκίων από την ΕΚΤ, αύξησης των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων και της ψήφισης του νέου πτωχευτικού κώδικα από τη ΝΔ- η λαϊκή κατοικία απειλείται με την επίσπευση των πλειστηριασμών (που γίνονται ηλεκτρονικά με απόφαση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) και τη διευκόλυνση που παρέχεται από την αστική δικαιοσύνη για τη ληστρική αρπαγή κατοικιών που φέρουν εις πέρας τα funds και οι εισπρακτικές εταιρείες.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση της ΝΔ εμπλέκει επικίνδυνα την εγχώρια εργατική τάξη σε δυο ανοιχτά πολεμικά μέτωπα. Από τη μία παρέχει πολιτική και στρατιωτική στήριξη στο καθεστώς Ζελένσκι, αποστέλλοντας όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία, στην εμπόλεμη σύρραξη ανάμεσα στην Ουκρανία (βλ. ΝΑΤΟ) και τη Ρωσία. Από την άλλη, εμπλέκεται στην πολεμική ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, καθώς το Στρατηγείο της 1ης Στρατιάς στη Λάρισα αποτελεί πλέον το επιχειρησιακό στρατηγείο για την επιχείρηση «ΑΣΠΙΔΕΣ» ενάντια στη δράση των ανταρτών Χούθι στην Υεμένη, με την ελληνική φρεγάτα «Ύδρα» να περιπολεί τα στενά της Ερυθράς Θάλασσας. Επιπλέον, το ελληνικό κράτος παρέχει τον ελλαδικό εναέριο χώρο στις ΗΠΑ για τη μεταφορά πολεμικού υλικού στο Ισραήλ, στέλνει από τις αποθήκες του ελληνικού στρατού βλήματα στο Ισραήλ για τον βομβαρδισμό της Γάζας και συμμετέχει σε ναυτικές στρατιωτικές επιχειρήσεις για τον αποκλεισμό και εκφοβισμό των συμμάχων των Παλαιστινίων στην Ανατολική Μεσόγειο από κοινού με λοιπές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα, τη στιγμή που οξύνεται η αντιπαράθεση Ισραήλ-Ιράν με ορατό τον κίνδυνο για την κλιμάκωση και τη γενίκευση του πολέμου, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα τάσσονται άνευ όρων στο πλευρό του κράτους-γενοκτόνου του Ισραήλ, αποζητώντας για την ντόπια αστική τάξη μερίδιο από την πολεμική λεία μέσω των διαπιστευτηρίων που παρέχουν σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ αλλά και της ετοιμότητας για άμεση εμπλοκή του ελληνικού στρατού στον πόλεμο.

Μέσα σε αυτή τη δυσχερή συνθήκη γίνεται αντιληπτό ότι δυσκολεύουν όλο και περισσότερο οι όροι επιβίωσης της εργατικής τάξης, ενώ οι ζωές μας κρέμονται από μια λεπτή κλωστή υπό το προσκήνιο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αντισταθούμε, να μην παραμείνουμε παθητικοί θεατές, καθώς δεν μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες και οι κυρίαρχοι θέλουν να μας σύρουν σε ένα ανθρώπινο σφαγείο για τα κέρδη τους και τη νομή της εξουσίας στην ιμπεριαλιστική πίτα. Το παρόν και το μέλλον μας κρίνεται από την οργάνωσή μας. Από την ικανότητά μας να ενωθούμε, για να υπερασπίσουμε τα δικά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα της τάξης μας.

Η φετινή πρωτομαγιά αποτελεί ένα σημαντικό σταθμό, για να υψώσουμε τις φωνές μας και να διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς, συλλογικές συμβάσεις και μείωση των ωρών εργασίας, ενάντια στο δυσβάστακτο κόστος ζωής που επιβάλλουν τα αφεντικά και το κράτος. Να θέσουμε, επίσης, στο προσκήνιο των διεκδικήσεών μας την υπεράσπιση του αναφαίρετου κοινωνικού δικαιώματος στη στέγαση, την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν υγείας και παιδείας που γίνονται βορά των ιδιωτικοποιήσεων με τα απογευματινά χειρουργεία (επί της ουσίας νομιμοποίηση στο φακελάκι) και την επικείμενη ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ αντίστοιχα.

Απέναντι στον ξεπουλημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ (που σαμπόταρε τη μαζική απεργία στις 28/2) και την απεργοσπαστική αναβλητικότητα της, επίσης, γραφειοκρατικής και αστικοποιημένης ΑΔΕΔΥ που καλεί σε απεργία ένα μήνα μετά, να στηρίξουμε τον ακηδεμόνευτο, μαχητικό συνδικαλισμό από τη βάση. Να οργανωθούμε στα σωματεία στους χώρους εργασίας μας, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε συλλογικά την αυθαιρεσία και τις επιθέσεις που διεξάγουν συντονισμένα τα αφεντικά και το κράτος. Γιατί η ταξική οργάνωση και αλληλεγγύη μπορούν στην πράξη να επιφέρουν νίκες για την τάξη μας και να υπερασπίσουν τα κεκτημένα αγώνων που θέλει να πάρει πίσω το κεφάλαιο. Την ίδια στιγμή, χωρίς να χάνουμε χρόνο, πρέπει να δυναμώσουμε το αντι-ιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό κίνημα, έχοντας ως «πυξίδα» μας τον προλεταριακό διεθνισμό και όχι την επιλογή προτιμότερου ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, σαμποτάροντας τους πολεμικούς εξοπλισμούς και προετοιμασίες, τα πολεμοκάπηλα σχέδια του ελληνικού κράτους και της εγχώριας αστικής τάξης, «ρίχνοντας άμμο στα γρανάζια» του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος γίνονται όλο και πιο εμφανή από τη στιγμή που οξύνεται η δομική κρίση του συστήματος και εντείνεται η πολιτική και γεωπολιτική αποσταθεροποίηση. Ο καπιταλισμός δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα παραπάνω από φτώχεια, εξαθλίωση και εκατόμβες νεκρών. Στο χέρι μας είναι να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε και αν θα επιτρέψουμε στους ισχυρούς να συνεχίσουν να παίζουν με τις ζωές μας, ενώ εκείνοι εξακολουθούν, εκ του ασφαλούς, να πλουτίζουν με τον ιδρώτα και τις ζωές μας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου (και φύσης) από άνθρωπο δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, ούτε να απαλλαγεί από τον βάρβαρο χαρακτήρα του. Για αυτό και είναι κάθε άλλο παρά αναγκαία η ανατροπή του, η κατάργηση του κράτους και των τάξεων, η αταξική και ακρατική οργάνωση της κοινωνίας στις βάσεις του ελευθεριακού κομμουνισμού.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ – Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

ΔΕ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΟΥΜΕ – ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΣΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ, ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΓΑΣΗ – ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΠΙΤΙ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΑΤΟ – ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ, ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΣΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ:
ΤΕΤΑΡΤΗ 1/5, 10:30, ΚΑΜΑΡΑ
*Καλούμε σε στήριξη των μπλοκ των σωματείων βάσης.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
e-mail επικοινωνίας: lib_thess@hotmail.com
blog: libertasalonica.wordpress.com

Απεργιακή διαδήλωση

1η Μάη απεργούμε – διαδηλώνουμε – διεκδικούμε για κάθε εργαζόμενη/ο (και στον τουρισμό) μειώσεις στα ωράρια, αυξήσεις στον μισθό.

1η Μάη απεργούμε – διαδηλώνουμε – διεκδικούμε για κάθε εργαζόμενη/ο

(και στον τουρισμό) μειώσεις στα ωράρια, αυξήσεις στον μισθό.

Η φετινή πρωτομαγιά συμπίπτει με την έναρξη της τουριστικής σεζόν στην πόλη μας. Τα Χανιά, για άλλη μια φορά, κατακλύζονται από χιλιάδες τουρίστες έτοιμους/ ες να γεμίσουν τα αναρίθμητα καταλύματα και καταστήματα εστίασης. Τα Χανιά, για άλλη μια φορά, κατακλύζονται από χιλιάδες νατοϊκούς δολοφόνους, οι οποίοι στα διαλείμματα από την διάπραξη εγκλημάτων πολέμου στην Παλαιστίνη και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής ξεχύνονται στους δρόμους της πόλης σαν άλλοι αποικιοκράτες αφήνοντας καμένη γη μετά τις εξόδους τους. Για την ικανοποίηση των αναγκών όλων αυτών, συρρέουν από κάθε γωνιά του κόσμου χιλιάδες εργάτες/τριες για να στελεχώσουν την τουριστική βιομηχανία της πόλης. Εργαζόμενοι/ες με μισθούς πείνας, με ωράρια-λάστιχο και άθλιες συνθήκες διαβίωσης.

Μέσα σε όλη αυτή την συνθήκη, κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου εξαφανίζεται προς όφελος της αέναης δίψας του κεφαλαίου για κερδοφορία. Οι μόνιμοι κάτοικοι εκτοπίζονται στα προάστια αυτής της πόλης αφού τα σπίτια τους μετατρέπονται σε AirBnB. Τα πάρκα μετατρέπονται σε parking, οι πλατείες γεμίζουν τραπεζοκαθίσματα και αδειάζουν από παγκάκια. H Κατάληψη Rosa Nera, η τελευταία σπιθαμή δημόσιου χώρου στην παλιά πόλη απειλείται με εκκένωση. Έτσι ώστε να μετατραπεί σε ένα ακόμα λουξ ξενοδοχείο. Για αυτό τον λόγο εκκενώθηκε την 1η Απρίλη με ευθύνη του Πολυτεχνείου Κρήτης, της εταιρείας – φάντασμα Belvedere, του Υπουργείου Πολιτισμού και με την συνδρομή της Εφορείας Αρχαιοτήτων και της Υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων Κρήτης.

Όλη αυτή η κατάσταση όμως δεν είναι μη αναστρέψιμη. Το τοπικό κίνημα, τα εργατικά σωματεία, οι συνελεύσεις γειτονιών, τα κοινωνικά – πολιτικά κέντρα αγώνα αντιστέκονται και μάχονται ενάντια στην υποτίμηση της ζωής και της εργασίας μας. Τα πρωτοβάθμια σωματεία αγωνίζονται για συλλογικές συμβάσεις εργασίας σύμφωνα με τις ανάγκες μας, οι συνελεύσεις γειτονιάς μπλοκάρουν την περαιτέρω διάλυση κάθε έννοιας δημόσιου χώρου. Σε αυτό το πλαίσιο η Rosa Nera ανακαταλήφθηκε 20 μέρες μετά την εκκένωση της, για να διασφαλίσει ότι ο χώρος θα παραμείνει δημόσιος και προσβάσιμος για όλους και όλες. Για να διασφαλίσει ότι η πόλη θα έχει ξανά ένα κέντρο αγώνα μέσα στο οποίο θα οργανώνονται συζητήσεις, εκδηλώσεις, πολιτικές και πολιτιστικές δράσεις. Η Rosa Nera ανακαταλήφθηκε για να διασφαλίσει ότι δεν θα γίνει άλλο ξενοδοχείο στο μπαλκόνι των Χανίων.

Κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες για τον μισθό και την στέγη.

Ενάντια στην συρρίκνωση των δημόσιων χώρων και στις συνθήκες γαλέρας στην νατοϊκή φωλιά των δολοφόνων

1η Μάη Απεργία – Διαδήλωση 10:00 στην Αγορά.

Κατάληψη Rosa Nera & Σύντροφοι, Συντρόφισσες.