Με δύο πρόσφατα κείμενα του ο ιταλός πολιτικός φιλόσοφος Giorgio Agamben στηλιτεύει την πολιτική επιβολής του πιστοποιητικού υγείας… και ελέγχου, που μεθοδεύεται από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οδηγεί σε διακρίσεις, διαχωριστική βία και ολοκληρωτισμό.
Πολίτες δεύτερης κατηγορίας
Όπως συμβαίνει κάθε φορά που δημιουργείται ένα δεσποτικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης και αναστέλλονται συνταγματικές εγγυήσεις, το αποτέλεσμα είναι, όπως συνέβη με τους Εβραίους στον φασισμό, η διάκριση μιας κατηγορίας ανθρώπων, οι οποίοι καθίστανται αυτομάτως δεύτερης κατηγορίας. Αυτός είναι ο στόχος της δημιουργίας της λεγόμενης πράσινης κάρτας (green pass). Ότι πρόκειται για διάκριση βάσει προσωπικών πεποιθήσεων και όχι αντικειμενικής επιστημονικής βεβαιότητας αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στον επιστημονικό τομέα η συζήτηση συνεχίζεται για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, η οποία, σύμφωνα με την άποψη γιατρών και επιστημόνων την οποία δεν υπάρχει λόγος να αγνοήσουμε, παρήχθησαν γρήγορα και χωρίς επαρκή έλεγχο (σ.σ. μιας σειράς δοκιμών και επαληθεύσεων).
Παρ’ όλα αυτά, όσοι εμμένουν στην ελεύθερη και βάσιμη πεποίθησή τους και αρνούνται να εμβολιαστούν θα αποκλειστούν από την κοινωνική ζωή. Το ότι το εμβόλιο μετατρέπεται έτσι σε ένα είδος πολιτικό-θρησκευτικού συμβόλου που αποσκοπεί στη δημιουργία διάκρισης μεταξύ των πολιτών καθίσταται προφανές στην ανεύθυνη δήλωση ενός πολιτικού, ο οποίος, αναφερόμενος σε εκείνους που δεν εμβολιάζονται, είπε, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι χρησιμοποιεί μια φασιστική ορολογία: “θα τους καθαρίσουμε με την πράσινη κάρτα” (green pass)». Η “πράσινη κάρτα” αποτελεί για εκείνους που δεν την έχουν ένα εικονικό κίτρινο αστέρι.
Αυτό είναι ένα γεγονός του οποίου η πολιτική βαρύτητα δεν θα μπορούσε να μην θεωρηθεί υπερβολική. Τι συμβαίνει σε μια χώρα στην οποία δημιουργείται μια διακριτή τάξη; Πώς μπορεί κανείς να δεχτεί τη συμβίωση με πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Η ανάγκη διάκρισης είναι τόσο παλιά όσο και η κοινωνία και σίγουρα υπήρχαν και μορφές διακρίσεων στις λεγόμενες δημοκρατικές κοινωνίες μας. Αλλά ότι αυτές οι πραγματικές διακρίσεις τιμωρούνται από το νόμο είναι μια βαρβαρότητα που δεν μπορούμε να δεχτούμε.
——-
Η πλασματική ελευθερία που συνεπάγεται η «απόκτηση» αυτού του πιστοποιητικού υγείας, το οποίο οδηγεί στον έλεγχο κάθε έκφανσης της κοινωνικής ζωής από τη διασκέδαση μέχρι τις καθημερινές δράσεις, ο Agamben σε επόμενη ανάρτησή του σημειώνει:
Πράσινη Κάρτα
Στο προηγούμενο κείμενο δείξαμε την άδικη διάκριση μιας κατηγορίας πολιτών που αποκλείονται από την κανονική κοινωνική ζωή, ως συνέπεια της εισαγωγής της λεγόμενης πράσινης κάρτας. Αυτή η διάκριση έχει μια αναγκαία και υπολογισμένη συνέπεια, αλλά δεν είναι ο κύριος σκοπός της εισαγωγής της πράσινης κάρτας, η οποία δεν απευθύνεται σε αποκλεισμένους πολίτες, αλλά σε ολόκληρο τον πληθυσμό που την έχει. Ο σκοπός που επιδιώκουν οι κυβερνήσεις είναι, στην πραγματικότητα, ένας σχολαστικός και άνευ όρων έλεγχος κάθε κίνησης πολιτών, εντελώς ανάλογος με το εσωτερικό διαβατήριο που στο σοβιετικό καθεστώς έπρεπε να έχουν όλοι για να μετακινηθούν από τη μια πόλη στην άλλη. Στην περίπτωση αυτή, όμως, ο έλεγχος είναι ακόμη πιο απόλυτος, γιατί αφορά οποιαδήποτε κίνηση του πολίτη, ο οποίος θα πρέπει να επιδείξει την πράσινη κάρτα σε κάθε κίνησή του, ακόμη και για να πάει στον κινηματογράφο, να παρακολουθήσει μια συναυλία ή να καθίσει σε ένα εστιατόριο. Ο μη εγγεγραμμένος πολίτης θα είναι, παραδόξως, πιο ελεύθερος από αυτόν που είναι εξοπλισμένος με αυτήν και η μάζα των εγγεγραμμένων πολιτών θα πρέπει να διαμαρτύρεται και να επαναστατεί, κάθως στο εξής θα καταγράφονται, θα παρακολουθούνται και θα ελέγχονται σε πρωτοφανή βαθμό ακόμη και για καθεστώτα πιο ολοκληρωτικά. Είναι σημαντικό ότι η Κίνα ανακοίνωσε ότι θα διατηρήσει τα συστήματα παρακολούθησης και ελέγχου της ακόμη και μετά το τέλος της πανδημίας. Όπως θα έπρεπε να είναι προφανές, στην πράσινο κάρτα δεν είναι η υγεία το ζήτημα, αλλά ο έλεγχος του πληθυσμού και αργά ή γρήγορα ακόμη και όσοι την έχουν θα αντιληφθούν ότι είναι εις βάρος τους.
