“Για τη ζωή. Ζαπατίστας θα διασχίσουν τις 5 ηπείρους”
Κλείνουν σήμερα 27 χρόνια από την Πρωτοχρονιά του 1994 και την Πρώτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα , όταν οι Ζαπατίστας ανακοίνωσαν την κήρυξη πολέμου στη μεξικανική κυβέρνηση το 1994. Σήμερα, σπάζοντας τον κλοιό προετοιμάζουν το ταξίδι τους στην Ευρώπη των από κάτω!
Αναδημοσιεύουμε το editorial που δημοσιεύτηκε στην έκδοση «…από τα βουνά του μεξικάνικου νότου» το Γενάρη του 1995 από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Αγώνα των Ζαπατίστας στη Θεσσαλονίκη, στην πρώτη επέτειο από τη ζαπατιστική εξέγερση (η έκδοση κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα σε όλη τη χώρα και εξαντλήθηκε πολύ σύντομα). Εκτιμούμε ότι φωτίζει τους προβληματισμούς στα πρώτα βήματα της αλληλεγγύης εκείνα τα χρόνια στον τόπο μας.
Διατηρούμε την υπογράμμιση του πρωτότυπου:
Αυτή συλλογή κειμένων και πληροφοριακού υλικού για την εξέγερση των Ζαπατίστας και το κοινωνικό κίνημα στο Μεξικό αποτελεί συνέχεια της πρώτης μικρής έκδοσης αντιπληροφόρησης που κυκλοφόρησε το Μάη του 1994 με τίτλο “Eξεγερμένο Μεξικό”. Αξιόλογες προσπάθειες αντιπληροφόρησης έγιναν μέσα από τα δελτία πληροφόρησης “Ο Αναρχικός” νο 86 και 87, “Μεξικό 1994” νο 1 και 2, από τη συλλογή κειμένων “Η ανταρσία των καταδικασμένων” των εκδόσεων Εκτός Νόμου καθώς και από τα φυλλάδια “Ο πόλεμος των μυρμηγκιών στην Τσιάπας” των εκδόσεων Disordia και “Η εξέγερση των Ζαπατίστας” των εκδόσεων Ελευθεριακή Κουλτούρα.
Κίνητρο όλων αυτών των εκδόσεων προφανώς δεν ήταν η συμπάθεια προς τους γραφικούς ινδιάνους (έτσι κι αλλιώς τα όπλα που κρατούσαν χαλούσαν τη γραφικότητα των εξαθλιωμένων με τις χάντρες και τα φτερά). Μήπως το κίνητρο ήταν οι έμμονες ιδέες ανθρώπων που προσπαθούν να βρουν αποδείξεις για τα επιχειρήματά τους; Μήπως η αποτυχημένη, όσον αφορά το αποτέλεσμα και τις επιπτώσεις της στην καθημερινή ζωή, δράση κάποιων στη χώρα μας, τους στρέφει στην ανέξοδη ενασχόληση με γεγονότα που συμβαίνουν μακριά; Με ποιον τρόπο δικαιούνται άνθρωποι από μια χώρα λίγο-πολύ του «πρώτου κόσμου», όπως είναι η Ελλάδα, να προσεγγίζουν γεγονότα που συμβαίνουν σε μια χώρα του «τρίτου κόσμου», όπως συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται το Μεξικό; Ποια θα έπρεπε να είναι η στάση απέναντι σε ανθρώπους που αγωνίζονται, προς το παρόν τουλάχιστον και πάντα με αξιοπρέπεια, για δημοκρατικά δικαιώματα και ικανοποίηση στοιχειωδών ζωτικών αναγκών, που αγωνίζονται «γι’ αυτά που εμείς ήδη έχουμε»;
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που (παρά τις κάποιες πιθανές ενστάσεις) μπορεί να ειπωθεί ότι ανήκει στον «πρώτο κόσμο», στις «ανεπτυγμένες χώρες». Ο «πρώτος κόσμος», η Δυτική Ευρώπη, η Βόρεια Αμερική, η Ιαπωνία, οι χώρες που αποτελούν την έδρα της παγκόσμιας κυριαρχίας. Δεν είναι λόγοι φυλετικής ανωτερότητας που έφεραν αυτές τις χώρες σε αυτήν τη θέση, αντίθετα όσοι από τους πραγματικούς λόγους δεν είναι αποτέλεσμα τυχαιότητας, είναι αιτίες ντροπής και οδύνης. Αν οι υπήκοοι αυτών των χωρών απολαμβάνουν κάποια από τα δικαιώματα για τα οποία αγωνίζονται οι εξεγερμένοι στην Τσιάπας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό συμβαίνει όχι γιατί τα δικαιώματα τους χαρίστηκαν αλλά γιατί τους παραχωρήθηκαν μετά από αγώνες. Δεν παραχωρήθηκαν από την καλή διάθεση των κυρίαρχων, αλλά κυριολεκτικά με το μαχαίρι στο λαιμό. Δεν παραχωρήθηκαν για πάντα, αντίθετα αφαιρούνται ή τίθενται ουσιαστικά σε αχρηστία: Τα εργατικά δικαιώματα περιορίζονται με κάθε ευκαιρία ενώ οι όποιες δημοκρατικές κατακτήσεις της εκλογικής διαδικασίας και της ελευθερίας του λόγου ακυρώνονται από την ανάπτυξη νέων πανίσχυρων κέντρων και δομών εξουσίας, πέρα και πάνω από τα όποια εκλογικά παιχνίδια. Η αυτοκρατορία των ΜΜΕ στραγγαλίζει κάθε ελευθερία λόγου αφού την σκεπάσει με την ακατάπαυστη φλυαρία και την ασύδοτη ελευθεριότητα.
Οι υλικές παροχές προς τους υπηκόους του πρώτου κόσμου, πάντα σε βάρος των υπολοίπων χωρών, της τεράστιας πλειοψηφίας του πλανήτη, παραμένουν, στο βαθμό που εξυπηρετούν την οικονομία της κατανάλωσης, στο βαθμό που συντηρούν τους υπηκόους στο ρόλο του παθητικού καταναλωτή: Οι υλικές παροχές προσφέρονται μαζί με μια μόνιμη απειλή περιστολής τους, προσφέρονται στους συμβιβασμένους που κινούνται με ευελιξία στο περιβάλλον της εγωκεντρικότητας και του ανταγωνισμού, που δεν πρέπει να ξεχνάνε ποτέ ότι εκτός από τη διογκωμένη μεσαία τάξη υπάρχουν, συνεχίζουν να υπάρχουν, οι απόκληροι, οι περιθωριοποιημένοι, ένας άλλος κόσμος που γεννιέται από την αδιαφορία, την κυνικότητα και την εγκατάλειψη και στον οποίο κινδυνεύουν να βρεθούν αν δεν συνεχίσουν να κοιτάνε τη δουλειά τους, να εξυμνούν τη γλυκιά υποταγή στη φιλική, πατρική εξουσία της κατανάλωσης.
Οι χώρες της κυριαρχίας δεν επιθυμούν αναταραχή στο εσωτερικό τους: Τα ΜΜΕ διδάσκουν την άγνοια. Παρουσιάζουν την πραγματικότητα σαν συρραφή ασύνδετων εικόνων. Κανένα νόημα, καμιά ζωή δεν εκπέμπεται από αυτά. Μόνο το θλιβερό τροπάρι της λήθης, του ελέγχου, της πειθάρχησης, της ομοιομορφίας. Οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας δεν έχουν πια τίποτα να συζητήσουν μεταξύ τους, εκτός από όσα είδαν την προηγούμενη στην τηλεόραση: τις τελευταίες εξελίξεις στα σήριαλ, τις δηλώσεις κάποιας διασημότητας, τις χιλιοειπωμένες αποκαλύψεις κάποιου δαιμόνιου δημοσιογράφου για τα καυτά κοινωνικά προβλήματα, για τη σεξουαλική δραστηριότητα των πολιτικών, για τις γαστρονομικές προτιμήσεις κάποιου μόδιστρου.
Οι χώρες της κυριαρχίας δεν επιθυμούν αναταραχή στο εσωτερικό τους: Όσοι αισθάνονται αγωνία, όσοι αισθάνονται αταίριαστοι, πρέπει να πειστούν ότι οι ίδιοι φταίνε γι’ αυτό, κι όχι ο κόσμος μας, που είναι «ο καλύτερος δυνατός». Η ιδεολογία της παραίτησης να αγκαλιάσει τους απογοητευμένους. Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο ν’ αξίζει να αγωνιστείς. Η εναλλακτική λύση για όποιον αρνείται να ζει βλακωδώς προσφέρεται από τους κυρίαρχους με ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού: η τοξικοεξάρτηση από γνώρισμα του περιθωρίου σταδιακά μετατρέπεται σε φυσικό γεγονός. Οι συνεχείς αναφορές των «ευαίσθητων δημοσιογράφων» και των «ειδημόνων» στον πενταπλασιασμό τα τελευταία δέκα χρόνια και στο διπλασιασμό τον τελευταίο χρόνο , του αριθμού των τοξικοεξαρτημένων στην Ελλάδα, μαζί με τον κατακλυσμό από ανάλογες «συνταρακτικές εικόνες» είναι η καλύτερη διαφήμιση για τον κοινωνικό εθισμό στην αυταπόδεικτη, φυσική κατάληξη των απελπισμένων.
Οι χώρες της κυριαρχίας δεν επιθυμούν αναταραχή στο εσωτερικό τους. Και η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Μετά την κατάρρευση του λεγόμενου κομμουνισμού και το τέλος του παγκόσμιου συστήματος διπολισμού, σ’ όλον τον πλανήτη, ομάδες και υποομάδες εξουσίας επιχειρούν την άνοδό τους στον παγκόσμιο καταμερισμό. Το ελληνικό κεφάλαιο πραγματοποιεί μια τεράστια οικονομικη διείσδυση στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης και τα Βαλκάνια ενώ συγχρόνως εκμεταλλεύεται διπλά τους ξένους εργάτες που έχουν καταφύγει παράνομα στη χώρα: οι 400.000 χιλιάδες παράνομοι και περιθωριοποιημένοι, (ένας πολύ μεγάλος αριθμός αν συγκριθεί με τα 10.000.000 του πληθυσμού της Ελλάδας), χρησιμεύουν σαν φτηνά εργατικά χέρια ενώ συγχρόνως αξιοποιούνται για τον περιορισμό των δικαιωμάτων της ελληνικής εργατικής τάξης, ειδικά των νέων εργατών. Όμως ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μόνο ανάπτυξη και εκμετάλλευση, μπορεί εξίσου καλά να εκφράζει το παλιό δόγμα «ο πόλεμος είναι η υγεία του κράτους». Αναπτύσσονται συνειδητά ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός που, εκτός από την περίπτωση των ανεγκέφαλων υποστηρικτών τους, επικρέμονται σαν αδιόρατη απειλή πάνω από τη χώρα: «Μην ξεχνάτε την ευκολία με την οποία τμήματα της πρώην Γιουγκοσλαβίας και χώρες της πρώην ΕΣΣΔ μετατέθηκαν από τον πρώτο κόσμο στον τρίτο».
Οι χώρες της κυριαρχίας δεν επιθυμούν αναταραχή στο εσωτερικό τους. Και οι κυρίαρχοι, άσχετα με τα εθνικιστικά κηρύγματα προς τους υπηκόους τους, γνωρίζουν ότι η πατρίδα του χρήματος είναι διεθνής. Η ελληνική αστική τάξη συμμετέχει στους σχεδιασμούς των εξουσιαστών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διαμόρφωση των συνθηκών της μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου εποχής. Νέες παραγωγικές σχέσεις: επαναπροσδιορισμός του ΝΑΤΟ και της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης, δημιουργία διεθνούς ευρωπαϊκής αστυνομίας. Νέες μορφές διαχείρισης των ανθρώπων και των πραγμάτων: η λήψη οικονομικών αποφάσεων μεταφέρεται από τις εθνικές κυβερνήσεις σε διεθνείς επιτροπές, που αποτελούνται, στην πραγματικότητα, από εκπροσώπους των μεγαλυτέρων πολυεθνικών. TREVI. GATT,ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Παγκόσμια Νέα Τάξη διαμορφώνεται μακριά και ενάντια στην ανθρωπότητα.
Γνωρίζοντας ότι έχουμε παραλείψει πολλά, υποστηρίζουμε ότι οι προηγούμενες παράγραφοι περιγράφουν βασικά γνωρίσματα που μπορούν να διευκρινίσουν από ποια θέση στεκόμαστε καθώς πραγματοποιούμε την έκδοση αυτής της συλλογής κειμένων. Ως λόγοι αυτής της προσπάθειας αντιπληροφόρησης θα μπορούσαν να ειπωθούν: η διεθνιστική αλληλεγγύη σε κάθε αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, η κατάδειξη της παγκοσμιότητας της κυριαρχίας και της πραγματικότητας των νεοαποικιοκρατικών και νεοφιλελεύθερων σχεδιασμών της, τα αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά της κοσμοθεωρίας και της κοινωνικής οργάνωσης των ιθαγενών που αναδεικνύονται σαν αντίλογος στην απόλυτη ηγεμονία της δυτικοευρωπαϊκής και βορειοαμερικάνικης βαρβαρότητας, η επάνοδος στο προσκήνιο της μεξικάνικης επανάστασης των αρχών του αιώνα με τον απελευθερωτικό πλούτο της και τα αναρχικά γνωρίσματά της, αυτοί και άλλοι πολλοί είναι λόγοι για την πραγματοποίηση αυτής της έκδοσης. Ο βασικότερος λόγος όμως είναι ένας: το μήνυμα που ακτινοβολεί ο αγώνας των εξεγερμένων του μεξικάνικου νότου, ένα μήνυμα για τους απελπισμένους σε όλον τον πλανήτη: Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ, Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ!
Θεσσαλονίκη, Γενάρης 1995
