Δύο δικηγόροι στην Τουρκία, η Ebru Timtik και ο Aytaç Ünsal, έχουν εισέλθει στην 150ή και 120ή ημέρα απεργίας πείνας μέχρι θανάτου αντίστοιχα, με βασικό αίτημα το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και το δικαίωμα στην υπεράσπιση των πολιτών. Στην Τουρκία 18 δικηγόροι του ÇHD έχουν καταδικαστεί σε συνολικά 159 χρόνια φυλάκισης. Τόσο στην Τουρκία όσο και στο εξωτερικό δυναμώνουν οι φωνές αλληλεγγύης και της διεκδίκησης άμεσης απελευθέρωσής τους, απέναντι σε ένα κράτος που έχει δείξει την αναλγησία του το μόλις προηγούμενο διάστημα.
Από τις 3 Φλεβάρη, τότε που ο Αytaç ξεκίνησε την απεργία πείνας, προσπαθήσαμε να τον πείσουμε να σταματήσει, αλλά ο ίδιος μας απαντά πως δεν αντέχει πια στις συνεχόμενες αδικίες και ανομίες που υπέστησαν. Αντί λοιπόν να προσπαθήσω να τον πιέσω να σταματήσει, αποφάσισα να παλέψω και εγώ για τα αιτήματά του.
Με μοναδικό στοιχείο την ψευδή ομολογία ενός «μάρτυρα», ο Αytaç και οι υπόλοιποι δικηγόροι βρίσκονται ήδη στη φυλακή για 2 χρόνια και 6 μήνες. Η δικηγόρος Ebru Timtik είναι στην 143η μέρα απεργίας πείνας μέχρι θανάτου και o Aytaç στην 112η μέρα. Η Ebru από 75 κιλά έπεσε στα 45 και ο Aytaç από 85 στα 60. Πριν λίγες μέρες ήδη δυσκολευόταν να ανέβει σκάλες.
Σχετικά με τη δικογραφία, να αναφέρω πρώτα και σύντομα, ώστε να μπορέσουν όλοι να έχουν εικόνα. Όλα ξεκίνησαν το Σεπτέμβριο του 2017 με μια αστυνομική επιχείρηση τα ξημερώματα σε Άγκυρα, Σμύρνη και Κωνσταντινούπολη, μετά από εντολή του εισαγγελία Κωνσταντινούπολης. Και εγώ, ως μητέρα, έτρεξα στη Γενική Διεύθυνση της Ασφάλειας της Κωνσταντινούπολης.
Όταν ήθελα να μάθω το λόγο της σύλληψης του γιου μου, μου έδειξαν το ένταλμα σύλληψης του από το ειρηνοδικείο Κωνσταντινούπολης. Εκεί αναγραφόταν ότι “τάδε ημερομηνία πήγε επισκεπτήριο στους απολυμένους με ΠΝΠ, της ακαδημαϊκού Nuriye Gülmen και του εκπαιδευτικού Semih Özakça και έδωσε δελτίο τύπου έξω από τις φυλακές”. Για το λόγο αυτό εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για το γιο μου. Μετά από 9 μέρες κράτησης έφτασε ο φάκελός του στο ειρηνοδικείο, το αδίκημα μετατράπηκε σε συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, κατηγορία με την οποία και προφυλακίστηκαν.
Η μεταγωγή τους έγινε στη φυλακή υψίστης ασφαλείας της Σηλυβρίας. Την άλλη μέρα το πρωί, όταν πήγαμε στη φυλακή για να δώσουμε τα ρούχα τους, μάθαμε ότι ο καθένας μεταφέρθηκε σε διαφορετική φυλακή.
Έπειτα, όσο και να προσπαθήσαμε δεν μπορέσαμε να μάθουμε κάτι άλλο, καθώς για το φάκελο υπήρχε απόφαση περί «περιορισμού πρόσβασης». Επανειλημμένα καταθέσαμε αίτηση, ώστε να ολοκληρωθεί το κατηγορητήριο, το οποίο, εν τέλει, ολοκληρώθηκε μετά από 7 μήνες και η ημερομηνία της δίκης ορίστηκε για 5 μήνες αργότερα. Μετά από ένα χρόνο έγινε η πρώτη ακρόαση. Αλλά πριν τη δίκη σε ορισμένα ΜΜΕ οι δικηγόροι του Νομικού Γραφείου του Λαού είχαν ήδη ταυτιστεί με τρομοκράτες. Στην πρώτη ακρόαση η έδρα αποφάσισε να ακούσει τον «μάρτυρα» στην επόμενη συνεδρίαση. Λόγω του επαγγέλματός τους, και σύμφωνα με τις αποφάσεις του συνταγματικού και του ευρωπαϊκού δικαστηρίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αποφυλακίστηκαν.
Όλα αυτά έγιναν Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου του 2018, κατά τις 10 το βράδυ. Αλλά δεν τους άφησαν μέχρι το πρωί από τις φυλακές. Στους γονείς είπαν ότι θα περιμένουν σε ένα καφενείο 3 χλμ. από τις φυλακές και πως θα έφερναν τα παιδιά μας εκεί. Αλλά δεν το έκαναν. Πήραμε δεκάδες τηλέφωνα, αλλά μας απαντούσαν πως υπάρχει ένα πρόβλημα σχετικά με τις φυλακές και για αυτό δεν μπόρεσαν να τους αφήσουν. Το πρωί στις 6.30 η ώρα μετά από ένα ανώνυμο τηλεφώνημα μάθαμε ότι τα παιδιά μας τα άφησαν κοντά στα διόδια σε ένα χωράφι. Δεν είχαν πάνω τους κινητά. Γι’ αυτό σταμάτησαν ένα φορτηγό που περνούσε από εκεί και μας πήραν τηλέφωνο. Εκεί τους βρήκαμε.
Εμείς, επειδή μένουμε στη Σμύρνη, εκείνη τη μέρα γυρίσαμε πίσω. Ο Aytaç με τη σύζυγό του και με τους γονείς της θα ερχόταν μετά από 2 μέρες. Οι φίλοι τους, λόγω της αποφυλάκισης των δικηγόρων, θα είχαν τραπέζι το Σάββατο στον Δικηγορικό Σύλλογο Κωνσταντινούπολης. Πήγαν λοιπόν εκεί. Εμείς μόλις φτάσαμε στη Σμύρνη μάθαμε ότι το συμβούλιο που πήρε την απόφαση εξέδωσε ένταλμα σύλληψης εις βάρος τους, χωρίς κανένα νέο στοιχείο, «θεωρώντας τους υπόπτους φυγής». Αυτούς που θεωρούσαν υπόπτους φυγής -ανάμεσά τους και o γιος μου- τους συνέλαβαν από τον Δικηγορικό Σύλλογο Κωνσταντινούπολης. Έτσι, προφυλακίστηκαν ξανά. Ακόμα και ο πρόεδρος του Συλλόγου Προοδευτικών Νομικών, ο Selçuk Kozağaçlı, ενώ βρισκόταν κάπου αλλού, μετά την έκδοση εντάλματος για τη σύλληψή του παρουσιάστηκε στο δικαστικό μέγαρο, αλλά βέβαια δεν μπόρεσε να γλιτώσει. Δύο μέρες μετά άλλαξαν το συμβούλιο που πήρε την απόφαση για την αποφυλάκιση των δικηγόρων. Μέσα σε δυο μέρες! Το νέο συμβούλιο στη δεύτερη συνεδρίαση, χωρίς να μας επιτρέπουν να κάνουμε ερωτήσεις, άκουσε μόνο τον «μάρτυρα». Ο «μάρτυρας» αυτός είχε «καταθέσει» εναντίον 300-400 ατόμων σε όλη την Τουρκία. Κάναμε συνεχόμενες παρεμβάσεις, αλλά δεν μας επέτρεψαν να κάνουμε ερώτηση στον μάρτυρα. Μετά δόθηκε χρόνος σε μας, δηλαδή στους δικηγόρους, σχετικά με την «ομολογία» του «μάρτυρα». Τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής μου ήμουν δικαστίνα ποινικού δικαίου και έπειτα συνταξιοδοτήθηκα. Δεν έχω δει ποτέ κάτι τέτοιο. Είναι απίστευτο! Ζήτησαν την πρόταση εισαγγελίας, χωρίς να ολοκληρωθούν τα αποδεικτικά στοιχεία, χωρίς να συζητηθεί η υπόθεση. Ο ίδιος ο εισαγγελέας δεν κατέθεσε. Μετά άλλαξαν εισαγγελέα. Τέσσερις φορές δόθηκαν κλήσεις πριν την ακρόαση για την ολοκλήρωση της πρότασης της εισαγγελίας. Αφού τους είχαν ταυτίσει με μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης, για κάθε δικηγόρο ετοίμασαν μόνο μια σελίδα και για όλους υπήρχαν ίδιες καταθέσεις, με copy-paste. Σε αυτή τη μία σελίδα υπήρχαν ίδιες φράσεις. «Αφού είναι από το Νομικό Γραφείο του Λαού είναι και μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης». Στην τρίτη ακρόαση πάλι δεν μας επέτρεψαν να καταθέσουμε κατά της απολογίας του μάρτυρα, να κάνουμε υπεράσπιση δηλαδή.
Σκόπευαν στα γρήγορα να βγει η απόφαση. Δεν το δεχτήκαμε. Μέσα στην αίθουσα ήταν 39 πρόεδροι των Δικηγορικών Συλλογών. Αλλά έβγαλαν έξω και τους κατηγορουμένους και εμάς, τους δικηγόρους. Έτσι, χωρίς την παρουσία των κατηγορουμένων και των δικηγόρων καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές. Έτσι τελείωσε όλη αυτή η ιστορία. Κάναμε προσφυγή στο εφετείο. Μετά από 5 μήνες, χωρίς να ανακοινωθούν οι λόγοι, με δυο φράσεις -εγκρίνουμε την απόφαση- εγκρίθηκε από το εφετείο. Στη συνέχεια ο φάκελος πήγε στον Άρειο Πάγο. Ακόμα εκεί είναι.
Όπως γνωρίζουμε από τις γνωστές δίκες Ergenekon και Βalyoz, τέτοιες μαρτυρίες έχουν νομιμοποιηθεί. Σε όλες τις δίκες που ασχολήθηκε και η κοινή γνώμη όλοι οι κατηγορούμενοι πρώτα προφυλακίζονται. Έπρεπε πρώτα να υπάρξουν στοιχεία εις βάρος των κατηγορουμένων και στο τέλος να γίνουν συλλήψεις. Αλλά σε μας γίνονται εντελώς αντίθετα. Σε μας πρώτα γίνεται σύλληψη και την άλλη μέρα ψάχνουν στοιχεία εις βάρος μας. Και αυτή η δίκη συνέχισε με αυτό τον τρόπο. Μόλις έγιναν κατανοητά τα ψέματα του μάρτυρα από τις άλλες δίκες, τότε τον αποκάλυψαν με το νόμο προστασίας των μαρτύρων. Και έπειτα μετατράπηκε σε μυστικό μάρτυρα. Ακόμα και μέσα στην αίθουσα ακούγαμε τη φωνή του υποβολέα (κάποιοι του έλεγαν αυτά που έπρεπε να πει) και σ’ αυτή τη συνθήκη αντιδράσαμε. Για αυτό έγινε διακοπή.
Υπάρχουν πολλές αποφάσεις του Αρείου Πάγου ότι η μαρτυρία ενός ανθρώπου δεν μπορεί να θεωρηθεί ουσιαστικό στοιχείο. Αλλά αυτοί οι δικηγόροι 2 χρόνια και 8 μήνες είναι μέσα με ψευδή μαρτυρία. Ο γιος μου και η Ebru Timtik θέλουν δίκαιη δίκη.
Και η διοίκηση φυλάκων της Σηλυβρίας διέπραξε έγκλημα. Την ημέρα της αποφυλάκισης δεν τους αποφυλάκισε. Στον δικηγόρο Selçuk Κozağaçlı είπανε ότι “οι αρμόδιες αρχές πήραν τηλέφωνο αναφέροντας και το δικό σας όνομα, έχουν πει πρέπει να σας κρατήσουμε επειδή θα προφυλακιστείτε ξανά”.
Ήθελα να αναφερθώ και στο αναφερόμενο Νομικό Γραφείο. Επειδή από την αρχή προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρομοκρατίας. Αυτό το γραφείο λειτουργεί εδώ και 40 χρόνια. Είναι ένα Γραφείο που βασίζεται στις αξίες και τις παραδόσεις του δικηγόρου Halit Çelenk (σημ.: o Halit Çelenk ήταν δικηγόρος του αγωνιστή Deniz Gezmiş στη δεκαετία του ’70. Για να αποτρέψει τη θανατική ποινή του Deniz Gezmiş και των συντρόφων του. O Deniz Gezmiş, o Yusuf Aslan, o Hüseyin İnan εκτελέστηκαν στις 6.5.1972).
Σε αυτό το Γραφείο οι δικηγόροι δεν αναλαμβάνουν τις υποθέσεις ναρκεμπόρων, κλεφτών, βιαστών, δεν πάνε στα σπίτια των φτωχών για κατάσχεση. Είναι άνθρωποι που έχουν αξίες. Συμμετέχουν σε δίκες που έχουν τραυματίσει τη συνείδηση της κοινής γνώμης. Όπως οι υποθέσεις των εργατών ανθρακωρυχείων Soma και Ermenek (στο Soma πέθαναν 301 και στο Εrmenek 18 εργάτες) ή οι υποθέσεις Ali İhsan Korkmaz, Berkin Elvan και άλλες πολλές τέτοιες. Την υπόθεση σιδηροδρομική σφαγή Çorlu (σημ. σε αυτή τη σφαγή πέθαναν 25 άτομα και τραυματίστηκαν 328. Την ευθύνη το κράτος την έριξε στους απλούς υπαλλήλους)
Όπως ανέφερε ο συγγραφέας Αydın Εngin για αυτούς: είναι πολεμιστές της νομικής.
Αρκεί κανείς να διαβάσει τα πρακτικά της δίκης για να καταλάβει την ανομία.
Δεν θα σκεφτόμουν ποτέ ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα ζητούσα δικαιοσύνη για τον γιο μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Μ.Γ.Μεϊντάνη
