Διαφορετικές φεμινιστικές, τρανς φεμινιστικές και αντιπατριαρχικές ομάδες και κινήματα από όλο τον κόσμο απευθύνουν κάλεσμα Ενότητας, Οργάνωσης και Ενίσχυσης για κοινό παγκόσμιο φεμινιστικό αγώνα.
Δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα: το παγκόσμιο φεμινιστικό και τρανς φεμινιστικό κίνημα αντιμέτωπο με αυτή την νέα διεθνή υγειονομική, οικονομική, επισιτιστική και οικολογική κρίση, δεν θα παραδοθεί στην απομόνωση και δεν θα αποσιωπήσει τους αγώνες του παρά τα περιοριστικά μέτρα που λήφθηκαν στις περιοχές μας για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Σε όλο τον κόσμο, γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αρνούνται να υποταχθούν στις πολλαπλές μορφές βίας – βία που επιδεινώνεται από την πανδημία -, και οργανώνονται, συνδέοντας τις επαναστατικές πρακτικές, παίρνοντας δύναμη από τους παγκόσμιους φεμινιστικούς αγώνες των τελευταίων ετών.
Αυτή η κρίση αποκαλύπτει και ενισχύει τη βία, τις ιεραρχικές και δομικές ρίζες της καταπίεσης, την εκμετάλλευση και την ανισότητα του αποικιοκρατικού, καπιταλιστικού και πατριαρχικού συστήματος, το οποίο ανέκαθεν πολεμούσαμε και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε. Αυτές ακριβώς οι εντάσεις και οι ρωγμές που προκαλεί αυτή η κρίση, αναδεικνύουν τις νέες μορφές αντίστασης και αλληλεγγύης που υπηρετούμε. Αυτές οι μορφές αντίστασης θέλουμε να γίνουν γνωστές σε παγκόσμιο επίπεδο χάρη στη συλλογική φωνή μας, ώστε να βγούμε μαζί από την απομόνωση και να υπονομεύσουμε τα κυρίαρχα πρότυπα, αξιοποιώντας τις φεμινιστικές, τρανς φεμινιστικές και αντιπατριαρχικές γνώσεις και πρακτικές.
Ο κορονοϊός μάς επηρεάζει όλ@, αλλά οι επιπτώσεις της πανδημίας στο καθέν@ μας διαφοροποιούνται, ειδικά σε διασυνοριακό επίπεδο, ξεκινώντας από τη θέση μας ως γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Μας λένε να μείνουμε σπίτι, χωρίς να σκέφτονται ότι το σπίτι δεν είναι ασφαλές για πολλ@ από εμάς ή ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι. Οι γυναικοκτονίες και τα περιστατικά βίας σε βάρος γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων έχουν αυξηθεί από την αρχή αυτής της κρίσης. Επιπλέον, τα μέτρα της καραντίνας καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη την αντίσταση μας ενάντια στην ανδρική και έμφυλη βία, καθώς και να επιβάλουμε τη θέληση μας για ελευθερία και αυτοδιάθεση.
Αυτή η κρίση επιτίθεται στις διάφορες υλικές συνθήκες της αναπαραγωγής, εντείνοντας και κάνοντας ακόμα πιο επισφαλή την παραγωγική και αναπαραγωγική εργασία των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Ενώ υπήρξαν ανέκαθεν αόρατ@ και εκμεταλλευόμεν@, τώρα η ανάγκη γι’ αυτά τα άτομα είναι απολύτως ορατή, καθιστώντας ξεκάθαρη την κεντρική τους θέση στα πολιτικά πράγματα, μια θέση που ανέκαθεν διεκδικούσαν.
Από την μία, το πατριαρχικό σύστημα αναθέτει την φροντίδα των ευπαθών πληθυσμιακών ομάδων, των ηλικιωμένων και των παιδιών στις γυναίκες, αυξάνοντας το βάρος της οικιακής εργασίας. Από την άλλη, πολλές γυναίκες – νοσοκόμες, γιατροί, επιστάτριες, ταμίες, εργάτριες, φαρμακοποιοί – βρίσκονται στην πρώτη γραμμή σε αυτή την επείγουσα κατάσταση, δουλεύοντας σε επικίνδυνες συνθήκες για την υγεία τους, για πολλές ώρες και συχνά με πενιχρές αμοιβές.
Οικιακές εργασίες και εργασίες φροντίδας, καθώς και πολλές επισφαλείς ή άτυπες εργασίες, εκτελούνται συχνά από μετανάστριες, γυναίκες αφρικανικής καταγωγής, μαύρες ή ιθαγενείς γυναίκες που τώρα όχι μόνο απολύονται, χωρίς δυνατότητα να υποστηριχθούν ή να πληρώσουν ιατρικά έξοδα, αλλά επίσης βρίσκονται χωρίς άδειες παραμονής, πιο ευάλωτες σε ρατσιστικές επιθέσεις και περισσότερο εκτεθειμένες στις υγειονομικές και οικονομικές επιπτώσεις της μόλυνσης του ιού, καθώς συχνά ζουν/κατοικούν στις πιο πυκνοκατοικημένες και φτωχότερες περιοχές
Έτσι, από τη μία πλευρά, θυσιάζουμε τη ζωή μας για να αντέξουμε αυτή την κρίση, ενώ από την άλλη, πλευρά, σώματα που δεν θεωρούνται παραγωγικά, καθώς και εκείνα των ατόμων με αναπηρία, παραμένουν κρυμμένα, φοβισμένα και απροστάτευτα.
Στις αυτόχθονες κοινότητες και στις κοινότητες των γηγενών λαών, οι γυναίκες συνεχίζουν να εργάζονται πιο εντατικά για φροντίσουν και να στηρίξουν την ζωή της κοινότητας, εξακολουθώντας ταυτόχρονα να παράγουν τα προϊόντα που τροφοδοτούν τις πόλεις. Επίσης, τονίζουν τον κεντρικό τους ρόλο στις κινητοποιήσεις και την παραγωγή τροφίμων και αναπτύσσουν μέτρα αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Ορισμένες χώρες ανοίγουν τα σύνορα τους σε μετανάστες/στριες μόνο όταν η εργασία τους θεωρείται αναγκαία για να εξασφαλιστεί η σταθερότητα στην παραγωγή σε περιόδους πανδημίας, ενώ άλλες χώρες κλείνουν τα σύνορα όχι μόνο σε μετανάστες/στριες αλλά και στους κατοίκους τους, εγκαταλείποντάς τους σε προσφυγικούς καταυλισμούς και καταπατώντας το δικαίωμα τους στην υγεία και στην επιστροφή στην πατρίδα τους.
Στα πολλαπλά μέτωπα του πολέμου και των εξεγερμένων περιοχών (βλέπε π.χ. κουρδικό και παλαιστινιακό μέτωπο) η πατριαρχική και ιμπεριαλιστική εισβολή συνεχίζεται. Αυτό δυσκολεύει την πρόσβαση στην κατάλληλη θεραπεία, πλήττοντας έτσι την επανάσταση των Κουρδισσών γυναικών αλλά και τον αγώνα κάθε γυναίκας που θέλει να αποτινάξει τον αποικιακό και τον πατριαρχικό ζυγό.
Κι ενώ σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η υγεία και η ζωή θεωρούνται κεντρικό συλλογικό και πολιτικό θέμα, συναπτά έτη νεοφιλελεύθερων πολιτικών έχουν επιβάλει ένα βάρος ατομικής ευθύνης, με διαφορετικές διακυμάνσεις: σε αρκετές χώρες, έχουν γίνει περικοπές στην υγεία και στο σύστημα κοινωνικής προστασίας, αφήνοντας χιλιάδες ανθρώπους χωρίς φάρμακα και ωθώντας τους να αντιμετωπίσουν την απουσία κρατικής στήριξης με τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης και αμοιβαίας φροντίδας. Σε άλλες χώρες, αντιθέτως, δεν υπήρχε ποτέ σύστημα δημόσιας υγείας και κοινωνικής προστασίας, και η κατάσταση επιδεινώθηκε με την εκτεταμένη εφαρμογή σχεδίων οικονομικής λιτότητας και προσαρμογής. Επιπλέον, σε πολλές περιπτώσεις η κρίση χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για τον περαιτέρω περιορισμό των σεξουαλικών και αναπαραγωγικών δικαιωμάτων των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
Σχολιάζοντας μια άλλη διάσταση, ο νεοφιλελευθερισμός δείχνει το πιο βίαιο πρόσωπό του μέσω της στρατιωτικοποίησης και της υπερβολικής αστυνόμευσης αστικών και αγροτικών περιοχών ή αυτόχθονων εδαφών. Η πολιτική αυτή υλοποιείται από ένοπλες δυνάμεις που εκμεταλλεύονται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την ήδη υπάρχουσα δημοκρατική ευθραυστότητα των κυβερνήσεων για να καταπνίξουν κάθε εξεγερμένη φωνή, να ποινικοποιήσουν τα αναδυόμενα δίκτυα αλληλεγγύης και να διαφυλάξουν την διοικητική ιεραρχία του κράτους – η οποία γίνεται ολοένα πιο αυταρχική και καταπιεστική.
Τέλος, είναι πλέον πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι δεν μπορούμε να αποδεχτούμε αυτή την περιβαλλοντική και οικολογική καταστροφή, η οποία θυσιάζει όλα τα έμβια όντα και τους φυσικούς πόρους στο βωμό του κεφαλαίου. Διότι είναι κάτι που οξύνει τις ίδιες ανισορροπίες που ευνόησαν την εξάπλωση του κορονοϊού. Η αλόγιστη εξόρυξη φυσικών πόρων, η εκβιομηχάνιση της παραγωγής τροφίμων, οι μονοκαλλιέργειες και η ρύπανση καταδικάζουν εκατομμύρια ανθρώπους σε μια νέα, άνευ προηγουμένου επισιτιστική κρίση.
Η πανδημία που βιώνουμε αποκαλύπτει τα σαθρά θεμέλια της καπιταλιστικής, αποικιακής και πατριαρχικής δομής της κοινωνίας μας και ενισχύει την προϋπάρχουσα κρίση του νεοφιλελευθερισμού. Ο αγώνας μας πρέπει να στοχεύει όχι στην επιβίωσή μας από την πανδημία, αλλά πρέπει επίσης να βρει λύσεις στις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειές της.
Πιστεύουμε ότι οι απαντήσεις που δίνουν οι κυβερνήσεις είναι παντελώς ανεπαρκείς, γι’ αυτό και απορρίπτουμε κάθε πολιτική που συνεχίζει να χρηματοδοτεί εταιρείες αντί να ενισχύει την υγειονομική περίθαλψη, αλλά και κάθε πολιτική που εκμεταλλεύεται την πανδημία για να εντατικοποιήσουν την εξόρυξη φυσικών πόρων. Αν και κάθε κράτος λαμβάνει διαφορετικά μέτρα, η καπιταλιστική απάντηση στην κρίση ακολουθεί την ίδια λογική παγκοσμίως: βάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές μας, μετατοπίζοντας σε μας το κόστος αυτής της κρίσης, με μακροχρόνιες συνέπειες. Δεν θέλουμε να βγούμε από αυτή την «έκτακτη ανάγκη» πιο χρεωμένοι και πιο φτωχοί από ποτέ! Θέλουμε μια διασυνοριακή φεμινιστική έξοδο από την κρίση, έτσι ώστε να μην επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα ανισοτήτων και βίας.
Σε κάθε γειτονιά της εργατικής τάξης, οι άνθρωποι οργανώνονται για να διαμαρτυρηθούν και να καταγγείλουν την αύξηση των γυναικοκτονιών και της ενδοοικογενειακής βίας. Σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οικιακοί εργαζόμενοι καταγγέλλουν την ακραία εργασιακή ανασφάλεια και την έλλειψη εργασιακών δικαιωμάτων. Οι νοσοκόμες και οι γιατροί διαμαρτύρονται για την έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού, δηλώνοντας σαφώς ότι οι ζωές τους δεν είναι αναλώσιμες. Χιλιάδες εργάτες σε αποθήκες και εργοστάσια απεργούν επειδή αρνούνται να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία τους για να πλουτίσουν οι εταιρείες. Στις κοινότητές τους, οι αυτόχθονες γυναίκες συνεχίζουν να αγωνίζονται ενάντια στην εντατικοποίηση της εξόρυξης φυσικών πόρων αλλά και την ιδιωτικοποίηση των κοινοτικών εδαφών και των πόρων αυτών. Στις φυλακές, οι κρατούμενοι καταγγέλλουν τις απάνθρωπες συνθήκες φυλάκισης σε άκρως ρατσιστικές σε στρατιωτικά και βιομηχανικά συγκροτήματα. Παντού στον κόσμο άνθρωποι αφρικανικής καταγωγής και οι μαύροι καταγγέλλουν τον θεσμικό ρατσισμό στη διαχείριση της πανδημίας και οι μετανάστες διεκδικούν βίζες για να μην ζουν πλέον σε συνθήκες εκμετάλλευσης και βίας. Οι εργάτες και οι εργάτριες του σεξ διεκδικούν την αποποινικοποίηση της εργασίας τους, ώστε να μην αποκλείονται κοινωνικά ή να στιγματίζονται από το πατριαρχικό και αποικιακό καπιταλιστικό σύστημα. Στη Ροζάβα, οι Κούρδισσες εν μέσω της ιστορικής αντιστασιακής τους δράσης, αντιμετωπίζουν την πανδημία ενισχύοντας διασυνοριακά την ομοσπονδιακή τους αυτοοργάνωση και την κοινοτική υγεία και τα διευρυμένα δίκτυα αυτοδιαχειριζόμενων και οικολογικών οικονομιών.
Εκπροσωπώντας διαφορετικά συνθήκες διαβίωσης, γλώσσες, πρακτικές και φρασεολογίες, ενωνόμαστε για να υποστηρίξουμε, να ενισχύσουμε και να ενοποιήσουμε τους αυθόρμητους αγώνες μας, τις εξεγέρσεις και την αλληλεγγύη μας σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που έχει καίρια σημασία για την ενίσχυση των μελλοντικών μας πρωτοβουλιών. Αυτό που μας έχει διδάξει η παγκόσμια φεμινιστική απεργία τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι ότι όταν είμαστε ενωμέν@, έχουμε περισσότερη δύναμη για να επαναστατήσουμε κατά της πατριαρχικής και καταπιεστικής «κανονικότητας». Τώρα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να ενώσουμε τις χιλιάδες φωνές μας προς την ίδια κατεύθυνση, για να αποφύγουμε τον κατακερματισμό που προκαλεί η πανδημία. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορούμε να δείξουμε τη φεμινιστική μας δύναμη πλημμυρίζοντας τους δρόμους, αλλά θα συνεχίσουμε να υψώνουμε τις φωνές μας με οργή ενάντια στη βία ενός συστήματος που μας εκμεταλλεύεται, μας καταπιέζει και μας σκοτώνει. Θα συνεχίσουμε να καταγγέλλουμε τους ένοχους, έτσι ώστε όταν επιστρέψουμε στον δρόμο και στην πρώτη γραμμή, αριθμητικά θα είμαστε ακόμα περισσότερ@.
Θα συνεχίσουμε αυτήν την προσπάθεια διασυνοριακής φεμινιστικής απελευθέρωσης, την οποία υφαίνουμε συλλογικά και εκτεταμένα. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να χτίσουμε τη ζωή που θέλουμε και επιθυμούμε..
Καλούμε όλ@ όσ@ απορρίπτουν την πατριαρχική, εκμεταλλευτική, αποικιακή και ρατσιστική βία να κινητοποιηθούν και να ενωθούν μαζί μας για να εμπλουτίσουμε και να ενισχύσουμε τον παγκόσμιο φεμινιστικό αγώνα. Διότι αν ενωθούμε, όχι μόνο θα βγούμε ζωντανοί από την πανδημία, αλλά θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πάντα.
ΖΗΤΩ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ!
ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΕΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΕΣ
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΑΠΤΥΣΟΜΕΝΟ, ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ, ΤΡΑΝΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΡΤΙΑΡΧΙΚΟ ΤΟΠΟ, ΚΑΙ ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ.
Πηγή: http://womendefendrojava.net/
Μετάφραση: Women Defend Rojava- Επιτροπή Αθήνας
