Νέο δόγμα Μητσοτάκη, από το lockdown στην “ανο(η)σία αγέλης”

Του Άγγελου Ιωάννου

Δευτέρα πρωί 4 Μαΐου, με κυβερνητική εντολή αρχίζει η απόσυρση του lockdown.

Χιλιάδες εργαζόμενοι υποχρεώνονται να πάνε στη δουλειά τους είτε το θέλουν είτε όχι, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα από την προηγούμενη ημέρα, όταν για να… ξεμυτίσουν από το σπίτι τους έπρεπε να στείλουν ενημερωτικό sms στην αστυνομία για να μην πληρώσουν πρόστιμο.

Η κυβερνητική εντολή είναι επιστροφή στη δουλειά, “αλλιώς θα πεινάσετε…”, αφού η μη επιστροφή ισοδυναμεί με την απώλεια του μισθού, ή ακόμα περισσότερο της θέσης εργασίας για όσους δεν υπακούσουν και δεν αναλάβουν με “προσωπική ευθύνη” τις συνέπειες της επιλογής τους.

Τι άλλαξε μεταξύ της 12ης μ.μ. της Κυριακής και της Δευτέρας;

* Βρέθηκε μήπως το φάρμακο που θα αντιμετωπίσει την πιθανή ασθένεια; Όχι βέβαια.

Ακόμα και το περιβόητο φάρμακο, που διαφημίστηκε στις ΗΠΑ ως αποτελεσματικό, αποδείχθηκε με παραδοχή της ίδιας της εταιρείας που το παράγει ως ελάχιστα επιδραστικό στον Covid -19.

* Βρέθηκε μήπως το εμβόλιο; Όχι βέβαια.

* Μήπως έγιναν τόσο μεγάλες αλλαγές στο Σύστημα Υγείας με προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών και απόκτηση υποδομών ικανών να καλύψουν τις ανάγκες ενός δεύτερου κύματος πανδημίας; Όχι βέβαια.

* Υπάρχει μήπως καμία αλλαγή στους χώρους και στους όρους δουλειάς στους οποίους καλούνται να επιστρέψουν και να στοιβαχτούν οι εργαζόμενοι, χωρίς καμία προφύλαξη, χωρίς την περιβόητη “κοινωνική απόσταση”; Όχι βέβαια.

Τι… άλλαξε;

Τι άλλαξε και πρέπει οι εργαζόμενοι να εκτεθούν μαζικά στον κίνδυνο της πανδημίας; Η απάντηση είναι απλή: Οι κυβερνήσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ, κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις των επιχειρηματιών, των βιομηχάνων και κυρίως των τραπεζιτών αλλάζουν “δόγμα” και από το lockdown περνάνε στην… “ανο(η)σία της αγέλης”, σπρώχνοντας τους εργαζόμενους σε ένα βέβαιο θυσιαστήριο, στον βωμό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, με τίμημα όχι μόνο την ασθένεια αλλά και τον θάνατο.

Το μεγάλο ερώτημα, που ήδη έχουν αρχίσει να θέτουν ακόμα και τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ και στη Γαλλία, είναι ένα: με πόσους νέους νεκρούς θα τιμήσουμε το περιβόητο “άνοιγμα της οικονομίας”;

Την απάντηση έδωσε πρόσφατα ο κ. Σόιμπλε σε συνέντευξή του. Δήλωσε με περισσό κυνισμό και εφιαλτικό θράσος -που λίγο απέχει από τους “συμπατριώτες” του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης- ότι θέλει να συμμετάσχει σε έναν δημόσιο διάλογο για το “κατά πόσο είναι απόλυτη η προτεραιότητα της ζωής και της υγείας απέναντι στην οικονομία…”. Με άλλα λόγια, για την οικονομία αξίζει ίσως και να… πεθάνεις, αρκεί αυτό να γίνεται για τη διάσωση των επιχειρήσεων και των τραπεζών.

Στην Ελλάδα ο κυνισμός της κυβέρνησης διατυπώθηκε λίγο διαφορετικά. Η οικονομία πρέπει να “επανεκκινήσει”, διαφορετικά θα… πεινάσετε.

Το κράτος δεν έχει άλλα λεφτά για επιδόματα ανεργίας και επιδόματα κάλυψης κόστους της πανδημίας. Αυτό υποστηρίζει η κυβέρνηση και αυτό περιγράφεται στην έκθεση που στάλθηκε την περασμένη Παρασκευή στην Κομισιόν και αφορά την πολιτική που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση στην Ελλάδα το 2020-2021.

Λεφτά υπάρχουν, αλλά είναι για… τις τράπεζες

Η βασική “γραμμή” που παρουσιάζεται υπό τη διατύπωση “βασικός μας στόχος είναι ο περιορισμός του κόστους των μέτρων περιορισμού” είναι η σταδιακή επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας πάση “θυσία” (η θυσία αφορά βέβαια τους εργαζόμενους), με την ταυτόχρονη διακοπή των επιδομάτων και των προγραμμάτων κάλυψης των συνεπειών της πανδημίας.

Στο σημείο αυτό η κυβέρνηση προβάλλει το επιχείρημα ότι το “άνοιγμα” θα γίνει σταδιακά, με πολύ πιθανή την εναλλακτική παρουσία των εργαζόμενων για να μη συμπίπτουν όλοι μαζί στον ίδιο -ανεπαρκή- χώρο.

Η απάντηση βέβαια είναι είναι ήδη γνωστή, καθώς, όπου αυτό τηρηθεί, όσοι “είναι” στη δουλειά θα πρέπει να εργάζονται με πολύ υψηλότερους ρυθμούς για να καλύπτουν την παραγωγικότητα που απαιτεί η επιβίωση της επιχείρησης.

Αυτό όμως ισχύει μόνο για όσες επιχειρήσεις είναι σε θέση να ανοίξουν τη Δευτέρα και δεν έχουν στο μεταξύ τινάξει τα πέταλα, ή ο εργοδότης δεν έχει βρει αυτό σαν ευκαιρία για να κλείσει και να πετάξει τους εργαζόμενους έξω με δικαιολογία την κρίση.

Αν κάποιος εργαζόμενος υπό την απειλή της “πείνας” αποφασίσει να επιστρέψει έχοντας προηγουμένως τεθεί σε αναστολή εργασίας λόγω της πανδημίας, ποιος εξασφαλίζει ότι θα του επιτραπεί να γυρίσει στη δουλειά και δεν θα μείνει στον αέρα, σε “αναστολή” διαρκείας, μέχρι να ξεκαθαριστεί το αν και πότε θα μπορεί να μπει στο ταμείο ανεργίας…

Και εδώ κάποιος θα αναρωτηθεί, μα πώς μέχρι προχθές στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης διαβεβαίωνε ότι “λεφτά υπάρχουν”, αφού τα ταμειακά διαθέσιμα ξεπερνούν τα 36 δισ. ευρώ (το περιβόητο μνημονιακό μαξιλάρι);

Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών στην έκθεση που στάλθηκε στην Κομισιόν. Εκεί διατυπώνεται με σαφήνεια η θέση ότι τα διαθέσιμα κεφάλαια -αυτά που δεν μπορούν να ξοδευτούν για την υπεράσπιση της υγείας των εργαζόμενων- ίσως χρειαστούν αν κινδυνεύσει με νέα κατάρρευση το τραπεζικό σύστημα.

Ποιος είπε ότι ο Σόιμπλε δεν έχει ήδη προωθήσει τη “γραμμή” του και στην Ελλάδα; 

Μοιραστείτε το άρθρο