Κείμενο – χαιρετισμός του Θάνου Χατζηαγγέλου για τον George I. Abdallah
Σύντροφε George,
Ίσως και εσύ να έχεις ξεχάσει την ασχήμια αυτού του κόσμου. Σε τόπους μακρινούς απ’ τα κελιά μας έχει χαθεί η λάμψη. Το πράσινο ολοένα και σβήνει απ’ τα βουνά και τα δάση. Τα ποτάμια χάνουν την ορμή τους, στερεύουν. Ο ουρανός γεμίζει όλο και περισσότερους λεκέδες που σκορπίζουν θάνατο. Τα πουλιά στέκουν βουβά, με τη σιωπή που καλύπτει τις σύγχρονες μητροπόλεις. Ο κόσμος μας έχει γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο. Και το γκρίζο απ’τα μπετά μας ξεχύνεται όλο και περισσότερο στις πόλεις – φυλακές. Ξέρεις σύντροφε, ίσως τελικά να είμαι και εγώ πολύ μικρός για να σταθώ δίπλα σου. Και όμως, με το χέρι στην καρδιά, θα ‘ρθει για όλους μας η μέρα που θα ξαναζωγραφίζουμε με χρώματα.
