Για τις ενέργειες της ΕΛ.ΑΣ. στις 17 Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη
Από νωρίς και πριν τις συγκεντρώσεις και την πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου την Κυριακή 17/11/24 στην πόλη της Θεσσαλονίκης οι κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν από πρώτο χέρι για ποιους λόγους επιλέγουμε να κατεβαίνουμε στον δρόμο αυτή την ημέρα. Πάνω από 100 “προληπτικές” προσαγωγές στην Αθήνα, ακροβολισμένες μηχανές και άνδρες της Ασφάλειας σε κάθε γωνία της πανεπιστημιούπολης του Α.Π.Θ. και σε κάθε δίοδο προς τα καλέσματα των συγκεντρώσεων στο Πολυτεχνείο του Α.Π.Θ. Έτσι για πολλοστή φορά το πανεπιστημιακό campus βρέθηκε περικυκλωμένο από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις που έκαναν αισθητή την παρουσία τους με τον συνεχή έλεγχο με εξακριβώσεις προσωπικών στοιχείων και αναίτιες προσαγωγές, όσων δεν καθόταν καλά στο μάτι τους ή τολμούσαν να πάνε σε μία δημόσια καλεσμένη πολιτική διαδήλωση.
Αυτές οι κινήσεις ελέγχου συνεχίστηκαν κατά τη διάρκεια και των διαδηλώσεων με τις γνωστές τακτικές από τα ΜΑΤ σε απόσταση αναπνοής από τα μπλοκ, ενώ άνδρες της Ασφάλειας είχαν παρουσία από την αρχή, χωρίς προσχήματα και πολύ φανερά, ακομα και με εισχωρήση σε μπλοκ διαδηλωτ(ρι)ών. Αλλά συνεχίζοντας κιόλας με την προσπάθεια επιβολής του περιορισμού του σώματος της διαδήλωσης σε μία μόνο λωρίδα κυκλοφορίας επί του δρόμου της Εγνατίας προς το Άγαλμα Βενιζέλου.
Το κερασάκι στην τούρτα για το κατασταλτικό ντελίριο ήρθε, όμως, με την ολοκλήρωση της. Σε μία προσχεδιασμένη και δολοφονική συνάμα κίνηση, υπήρξε στοχευμένα συσκότιση σε δρόμους από την Καμάρα και πάνω, πόσο μάλλον σε στενά. Τακτική που έχει ξαναχρησιμοποιηθεί κι άλλες φορές και που μας φέρνει μνήμες και από τις νύχτες του Δεκέμβρη του ’08, όπου μεγάλοι δρόμοι ήταν βυθισμένοι στο σκοτάδι. Μία κίνηση το λιγότερο δολοφονική, καθώς μέσα στον πανικό της καταστολής και στο σκοτάδι μπορούσε άνετα να τραυματιστεί κάποιος/α, με την ρίξη δακρυγόνων και μανιασμένες διμοιρίες των ΜΑΤ που βαράνε, προσαγάγουν και συλλαμβάνουν ό,τι βρούνε μπροστά τους με την πλήρη αβάντα και ανοχή του Κράτους.
Αυτές ακριβώς οι δολοφονικές ενέργειες συνεχίστηκαν και λίγα μέτρα πιο πάνω με εκατοντάδες ανθρώπους να εγκλωβίζονται από δυνάμεις της Αστυνομίας σε παρακείμενα μαγαζιά, στο πεζοδρόμιο και σε πολυκατοικίες επί της οδού Φιλίππου για πάνω από μία ώρα. Με τον συνωστισμό, δηλαδή, εκατοντάδων ανθρώπων μέσα σε κλειστούς και μικρούς χώρους με άμεσο κίνδυνο της ζωής τους, έρμαιο εκείνη τη στιγμή και για μία ολόκληρη ώρα στις ορέξεις του κάθε τυχάρπαστου και τραμπούκου στελέχους της ΕΛ.ΑΣ. και των ΜΑΤ. Η κατάσταση εν τέλει αποκλιμακώνεται μετά από περίπου μία ώρα ασφυκτικότητας και αποκλεισμού.
Για να φτάσουμε και στην ημέρα της απεργίας στις 20/11, όπου η προσπάθεια επιβολής κλίματος εκφοβισμού και τρομοκρατίας εντάθηκαν με την προσαγωγή 5 μελών-απεργών του ΣΕΤΗΠ, του ΣΕΤΕΠ και της Ταξικής Πρωτοβουλίας Βάσης Εργαζομένων στις Τηλεπικοινωνίες και την Πληροφορική, κι εν τέλει σύλληψη του ενός για οπλοκατοχή (οι σημαίες του σωματείου τους), στην κάθοδο τους προς το σημείο συγκέντρωσης της απεργιακής κινητοποίησης που συμμετείχαν. Σαν να μην έφτανε αυτό, στο ίδιο σημείο (Ιασωνίδου με Ολύμπου) ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις που έκαναν έλεγχο σε όποιον/α περνούσε προσπάθησαν να κυκλώσουν απειλητικά και να σταματήσουν τα απεργιακά μπλοκ Σωματείων Βάσης και Πρωτοβουλιών που κατευθυνόταν συντονισμένα προς το σημείο συγκέντρωσης της απεργίας, στην Καμάρα, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρουν.
Όλη αυτή η συνθήκη δεν έρχεται από μόνη της, ούτε είναι η πρώτη φορά που εντείνεται και συμβαίνει. Ακολουθεί μία σειρά ενεργειών από πλευράς των κατασταλτικών δυνάμεων όπως αρχικά η αστυνομοκρατία, ο αποκλεισμός και η προσπάθεια ελέγχου κάθε πολιτικού και κοινωνικού δρώμενου στο πανεπιστημιακό campus, καθώς και στους δημόσιους χώρους της πόλης. Μία πολιτική καταστολής που φτάνει να στοχοποιήσει και προσωπικά ανθρώπους που συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε πολιτικές συλλογικότητες και διεργασίες.
Ενώ έρχεται μόλις λίγες ημέρες μετά τα ανδραγαθήματα της ομάδας Δέλτα σε παρέα και πατέρα, παρουσία του 3 μηνών παιδιού του, στο πάρκο στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Που είχε ως συνέπεια και το σπάσιμο, από πλευράς της ΕΛ.ΑΣ., ενός μαγαζιού επί της οδού Γκαρμπολά με ακριβώς τις ίδιες τακτικές συνωστισμού και ρίψης χημικών, σε κλειστό χώρο μάλιστα, έπειτα από πορεία που πραγματοποιήθηκε για τα προαναφερθέντα γεγονότα στο πάρκο στο Ε.Κ.Θ. Για να συνεχιστεί με τον αποκλεισμό της προσυγκέντρωσης της αντικατασταλτικής πορείας, για τα παραπάνω γεγονότα, στις 02/11.
Όλες αυτές οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις, πέρα από ακραία επικίνδυνες για τη σωματική και ψυχική Υγεία όλων, γεννούν και διάφορα ερωτήματα σχετικά με το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και στη διαδήλωση.
Για εμάς, και για κάθε δημοκρατικό άνθρωπο ένα είναι το σίγουρο:
Η συμμετοχή σε διαδηλώσεις δεν αποτελεί ούτε ποινικό αδίκημα ούτε κάποιο έγκλημα.
Σε μία εποχή, όπου η κοινωνία δέχεται το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο από τα κοράκια της Αγοράς και του Κράτους, όπως το αυξημένο κόστος ζωής που εκτοπίζει τους ίδιους τους κατοίκους των πόλεων, καθώς και οι επιβαλλόμενοι ρυθμοί ζωής, το κάθε χτύπημα τείνει να ξεχαστεί σαν μία παλιά ανάμνηση πριν από το επόμενο. Οι συνεχιζόμενες κατασταλτικές και δολοφονικές ενέργειες στοχεύουν ακριβώς στην κάμψη κάθε αντίστασης και διαφορετικής φωνής/προοπτικής προς το υπάρχον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ 20/11
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
