Την Κυριακή 21 Απριλίου 2024, 40χρονος εργαζόμενος ο οποίος πραγματοποιούσε εργασίες με ανυψωτικό όχημα (κλάρκ) σε μία εκ των αποθηκών της χαρτοβιομηχανίας Μάξι τραυματίζεται βαριά και οδηγείται στο τοπικό νοσοκομείο όπου διασωληνώνεται για 10 ημέρες πριν καταλήξει. Την ώρα του ατυχήματος χειριζότανε το κλάρκ δίχως την επίβλεψη έμπειρου συναδέλφου, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του κατά την επιθεώρηση δέματος που μετέφερε. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των εργαζομένων, στους οποίους το περιστατικό επικοινωνήθηκε εμμέσως την ώρα της βάρδιας από την εταιρεία μιας και δεν έγινε λόγος για σοβαρό ατύχημα με αποτέλεσμα η παραγωγή να συνεχίζεται, ο εργαζόμενος παγιδεύτηκε μεταξύ του κλάρκ και τοίχου του εργοστασίου λόγω μη ενεργοποίησης του χειρόφρενου του οχήματος. Παρέμεινε εγκλωβισμένος για τουλάχιστον 10 λεπτά (!) πριν ανακαλυφθεί από συνάδελφο, ως συνέπεια έπαθε καρδιακό επεισόδιο ενώ του διεκόπη και η ροή του οξυγόνου για αρκετά λεπτά. Σύμφωνα πάλι με πληροφορίες των ίδιων, στο σημείο πρώτα κατέφθασαν δικηγόροι της εταιρείας πριν προλάβει καν να εμφανιστεί το ΕΚΑΒ, ενώ ακόμη δεν είναι γνωστοποιημένο αν ο εργαζόμενος διέθετε την κατάλληλη πιστοποίηση για τον χειρισμό κλάρκ, ούτε αν ήτανε ασφαλισμένος αντίστοιχα. Πρόκειται για τον δεύτερο θάνατο εργαζομένου στην ίδια επιχείρηση τα τελευταία 2 χρόνια, με τον προηγούμενο εργαζόμενο να χάνει την ζωή του κατά την διάρκεια εξωτερικών εργασιών που πραγματοποιούνταν στην οροφή του κτηρίου από εξωτερικό εργολάβο.
Μετά τον τραυματισμό του εργαζομένου, πραγματοποιήθηκαν από τοπικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, που 
λειτουργούν υπό την επίβλεψη του ΚΚΕ, παρεμβάσεις έξω από την χαρτοβιομηχανία Μάξι. Την επόμενη ημέρα του θανάτου του εργαζομένου (2 Απρίλη), καλέστηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πλαισιώθηκε από περίπου 30 άτομα και η οποία επιχείρησε να συνδιαλλαγεί με τους εργαζομένους της πρωινής βάρδιας, δίχως ιδιαίτερη ανταπόκριση. Συγκεκριμένα, με την προτροπή της διοίκησης, οι εργαζόμενοι παρέμειναν για ένα 2ωρο στο προαύλιο του εργοστασίου σε μορφή στάσης εργασίας, χωρίς να έρχονται σε συναναστροφή με τον συγκεντρωμένο κόσμο απέξω, ούτε φάνηκε να συγκινήθηκαν ιδιαίτερα από τις εκκλήσεις των συνδικαλιστών για συζήτηση. Κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης υπήρχανε ακροβολισμένα κάποια περιπολικά, ενώ δίπλα στους εργαζομένους παρευρισκότανε και στέλεχος της εταιρείας.
Η συνεχής εντατικοποίηση του ρυθμού εργασίας με σκοπό την μεγιστοποίηση των κερδών της εταιρείας για λογαριασμό των εκάστοτε αφεντικών, τα ελλειπή μέτρα προστασίας που διαθέτουν οι επιχειρήσεις στους εργαζομένους και συνολικότερα η αποδιοργανωμένη κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα αναπόφευκτα συντελούν στην γεωμετρική αύξηση των “εργατικών δυστυχημάτων” σε κάθε τύπου χώρο εργασίας. Αν αυτό είναι κάτι που γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό στις λεγόμενες “βαριές” δουλειές που πρωτοστατούν στα στατιστικά των ατυχημάτων, αυτό δεν σημαίνει πως ο βαθμός της εκμετάλλευσης μας δεν είναι ανάλογος και σε άλλους κλάδους. Η συνολική εργασιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα μαρτυρά πως η υγεία,η ασφάλεια και εν τέλει η ζωή των προλετάριων αξιολογούνται ως “χαμηλής προτεραιότητας” από το εκάστοτε αφεντικό μπροστά στην προοπτική του κέρδους που θέλει να πετύχει. Η έλλειψη συλλογικών αγώνων της εργατικής τάξης, τόσο ενάντια στην τρομοκρατία των αφεντικών όσο και υπέρ της πολιτικής της οργάνωσης, καθιστούν την έστω και οποιαδήποτε και μικρότερη απονομή “δικαιοσύνης” ένα δύσκολο έργο για τους εργαζόμενους, από μια καταγγελία για δεδουλευμένα μέχρι και την αποζημίωση για εργατικά ατυχήματα. Κατά αυτόν τον τρόπο, ένα ακόμη εργοδοτικό-κεφαλαιοκρατικό έγκλημα συγκαλύπτεται, ένας θάνατος αποσιωπάται και η κοινωνική ειρήνη συνεχίζει να υφίσταται.
Μετά τον τραυματισμό του εργαζομένου, πραγματοποιήθηκαν από τοπικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, που λειτουργούν υπό την επίβλεψη του ΚΚΕ, παρεμβάσεις έξω από την χαρτοβιομηχανία Μάξι. Την επόμενη ημέρα του θανάτου του εργαζομένου (2 Απρίλη), καλέστηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πλαισιώθηκε από περίπου 30 άτομα και η οποία επιχείρησε να συνδιαλλαγεί με τους εργαζομένους της πρωινής βάρδιας, δίχως ιδιαίτερη ανταπόκριση. Συγκεκριμένα, με την προτροπή της διοίκησης, οι εργαζόμενοι παρέμειναν για ένα 2ωρο στο προαύλιο του εργοστασίου σε μορφή στάσης εργασίας, χωρίς να έρχονται σε συναναστροφή με τον συγκεντρωμένο κόσμο απέξω, ούτε φάνηκε να συγκινήθηκαν ιδιαίτερα από τις εκκλήσεις των συνδικαλιστών για συζήτηση. Κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης υπήρχανε ακροβολισμένα κάποια περιπολικά, ενώ δίπλα στους εργαζομένους παρευρισκότανε και στέλεχος της εταιρείας.
Η συνεχής εντατικοποίηση του ρυθμού εργασίας με σκοπό την μεγιστοποίηση των κερδών της εταιρείας για 
λογαριασμό των εκάστοτε αφεντικών, τα ελλειπή μέτρα προστασίας που διαθέτουν οι επιχειρήσεις στους εργαζομένους και συνολικότερα η αποδιοργανωμένη κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα αναπόφευκτα συντελούν στην γεωμετρική αύξηση των “εργατικών δυστυχημάτων” σε κάθε τύπου χώρο εργασίας. Αν αυτό είναι κάτι που γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό στις λεγόμενες “βαριές” δουλειές που πρωτοστατούν στα στατιστικά των ατυχημάτων, αυτό δεν σημαίνει πως ο βαθμός της εκμετάλλευσης μας δεν είναι ανάλογος και σε άλλους κλάδους. Η συνολική εργασιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα μαρτυρά πως η υγεία,η ασφάλεια και εν τέλει η ζωή των προλετάριων αξιολογούνται ως “χαμηλής προτεραιότητας” από το εκάστοτε αφεντικό μπροστά στην προοπτική του κέρδους που θέλει να πετύχει. Η έλλειψη συλλογικών αγώνων της εργατικής τάξης,τόσο ενάντια στην τρομοκρατία των αφεντικών όσο και υπέρ της πολιτικής της οργάνωσης, καθιστούν την έστω και οποιαδήποτε και μικρότερη απονομή “δικαιοσύνης” ένα δύσκολο έργο για τους εργαζόμενους, από μια καταγγελία για δεδουλευμένα μέχρι και την αποζημείωση για εργατικά ατυχήματα. Κατά αυτόν τον τρόπο, ένα ακόμη εργοδοτικό-κεφαλαιοκρατικό έγκλημα συγκαλύπτεται, ένας θάνατος αποσιωπάται και η κοινωνική ειρήνη συνεχίζει να υφίσταται.
Οργάνωση στους χώρους εργασίας
Το αίμα μας, τα κέρδη τους
Δεν είναι ατυχήματα δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν εργάτες
Τάξη εναντίον Τάξης
