ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ | 13:00 ΠΛ. ΚΟΡΑΗ (ΠΕΙΡΑΙΑΣ)
Ούτε στον Πειραιά, ούτε πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά
Το τελευταίο διάστημα, σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, παρατηρείται μια δειλή αλλά σταθερή κινητικότητα ακροδεξιών, φασιστικών στοιχείων, με μικρές γκρούπες νεαρών ατόμων να είναι, κατά κανόνα, οι φορείς
της. Μπορεί αυτή η κινητικότητα να μην θυμίζει την φασιστική παρουσία των προηγούμενων δεκαετιών και να εξαντλείται συνήθως σε νυχτερινές μάχες με τοίχους, λινάτσες και πληκτρολόγια, όμως, σταδιακά σε κάποιες από τις πολυεθνικές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά αυτή η παρουσία φαίνεται να επιδιώκει μιας μορφής εδαφικοποίηση, έστω σε επίπεδο θεάματος αλλά και την μόλυνση του δημόσιου λόγου και χώρου στις περιοχές αυτές. Ο κόσμος του αντιφασισμού έχει από καιρό στρέψει την προσοχή του σε αυτές τις γειτονιές και με πολύμορφες παρεμβάσεις επιδιώκει να έχει διαρκή παρουσία σε όλα τα επίπεδα. Από την αντιφασιστική προπαγάνδα, μέχρι την υλική σύγκρουση με τα ακροδεξιά σκουπίδια. Εμείς, ως αντιφασίστριες/ αντιφασίστες και ως μέρος αυτού του αντιφασιστικού μωσαϊκού, επιδιώκουμε να παρεμβαίνουμε σε γειτονιές της Αθήνας (Μοναστηράκι, Βικτώρια, Θησείο, Κολωνός, Καλλιθέα, Ν.Ηράκλειο) με διοργάνωση συγκεντρώσεων, πορειών, μοιρασμάτων, περιπολιών και αφισοκολλήσεων.
Για εμάς, αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις γειτονιές αποτελεί μια χαρακτηριστική μικρογραφία της μεγάλης εικόνας και της μετατροπής του κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος σε ολοένα και πιο εύφορο έδαφος για τον μισαλλόδοξο ρατσιστικό λόγο. Η οικονομική κρίση που διαφαίνεται από το 2008 έφερε σε βάθος χρόνου την αναρρίχηση ακροδεξιών κομμάτων σε όλον τον κόσμο, με τις ΗΠΑ και πολλές ευρωπαϊκές χώρες να εκπροσωπούνται και να κυβερνώνται κατά καιρούς από ακροδεξιούς, υπερσυντηρητικούς, εθνικιστικούς κομματικούς σχηματισμούς. Σε μεγάλο βαθμό, ο κυρίαρχος λόγος σε αυτό που ονομάζεται «Δύση» έχει πλέον σαφή εθνοκεντρικά, σοβινιστικά χαρακτηριστικά με το ψευδοαφήγημα του παγκοσμιοποιημένου «τέλους της ιστορίας» να καταρρέει με πάταγο αφήνοντας πίσω του νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, φράχτες και στρατόπεδα θανάτου προσφύγων, περιχαράκωση σε σύνορα και διαρκως αυξανόμενο μιλιταρισμό. Αυτό είναι σε πολύ αδρές γραμμές το πολιτικό περιβάλλον του σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά το δυτικό μπλοκ αλλά και τις περισσότερες μεγάλες δυνάμεις παγκοσμίως. Είναι ένα περιβάλλον που μέσα σε συνθήκες συνεχιζόμενης οικονομικής, ενεργειακής, υγειονομικής κρίσης, ο ακροδεξιός λόγος εγκολπώνεται -με τον πλέον επίσημο τρόπο- απο τη κρατική πολιτική και διαχέεται σε όλο τον κοινωνικό ιστό. Θα πρέπει να είναι αναμενόμενο αυτή η μετατόπιση να εμφανιστεί σε όλα τα πεδία και βέβαια στο ακτιβιστικό πεδίο, στο πεδίο του «δρομου».
Οι φασίστες σε κάθε ιστορική συγκυρία προσπαθούν να παρουσιαστούν σαν «αντισυστημικοί», προβάλλοντας ένα προφίλ «εναντίωσης» στη παγκοσμιοποίηση και τον «εθνικό εκφυλισμό», με στόχο να ενεργοποιήσουν τα αλλοτριωμένα μικροαστικά αντανακλαστικά των νοικοκυραίων και του λούμπεν προλεταριάτου προκειμένου να συνταχθούν στο πλάι τους. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι κάτι παραπάνω από θεματοφύλακες του σημερινού τρόπου κοινωνικής οργάνωσης και παραγωγής που υποτίθεται πως πολεμούν, καθώς ο βασικός τους ρόλος μέσα στη σύγχρονη αστική δημοκρατία είναι η έμπρακτη αντιεξέγερση. Κράτος και φασίστες αλληλοσυμπληρώνονται, με τους δεύτερους να προωθούνται από τους μηχανισμούς του πρώτου όποτε υπάρχει η ανάγκη για επαναδιαπραγμάτευση του κοινωνικού συμβολαίου, χωρίς αυτό να σημαίνει (όπως έχει φανεί ιστορικά) ότι, ανάλογα με τις συνθήκες, δεν θα επιχειρήσουν να αυτονομηθούν και να δράσουν για τα δικά τους συμφέροντα. Αποτελούν την προέκταση της κρατικής καταστολής επιχειρώντας να ανακατευθύνουν τις κοινωνικές συγκρούσεις με αντιδραστικό τρόπο, κάνοντας έτσι σε πρώτο χρόνο τη δουλειά που το «επίσημο» κράτος δε θέλει να κάνει.
Μπορεί το κράτος και οι θιασώτες της αστικής δημοκρατίας να καυχιούνται πως «νίκησαν το φασισμό» στα δικαστικά έδρανα, μπορεί να προσπαθούν να μας καθησυχάσουν λέγοντας πως οι φασίστες «εξαφανίστηκαν» μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, αλλά η εμπειρία και η καθημερινή μας δράση στο κοινωνικό πεδίο μόνο επανάπαυση δε μπορεί να μας δημιουργήσει. Τελευταία, διάφορες φασιστικές γκρούπες κάνουν επανειλημμένα δημόσιες εμφανίσεις στον Πειραιά, αποσκοπώντας έτσι να στρατολογήσουν την αντιδραστικότερη μερίδα της κοινωνίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο πρόσφατος ξυλοδαρμός μαθήτριας στα Μανιάτικα από φασίστες εξαιτίας της αγωνιστικής της δράσης στο σχολείο της και η συγκέντρωση της ΧΑ στην πλατεία Τερψιθέας με αφορμή την επέτειο των Ιμίων. Φασίστες κάθε λογής, από αυτόνομα οργανωμένους «μάχιμους» εθνικιστές μέχρι ελληνορθόδοξα σκουπίδια, ονειρεύονται να αναβιώσουν την «άνοδο» τους της περασμένης δεκαετίας στις γειτονιές μας. Ο Πειραιάς αποτελούσε σημείο αναφοράς και συνάντησης για τους φασίστες κυρίως της ΧΑ τις προηγούμενες δεκαετίες, η παρουσία των οποίων ήταν έντονη στην περιοχή με ανοίγματα πολιτικών γραφείων, επιθέσεις σε μετανάστες, ομιλίες και συσσίτια «μόνο για Έλληνες» . Ακόμη, χαρακτηριστική ήταν και η δημιουργία του Χρυσαυγίτικου απεργοσπαστικού σωματείου στην ζώνη του Περάματος, το οποίο ονομαζόταν «Σωματείο Άγιος Νικόλαος» και για αρκετά χρόνια λειτουργούσε για τα συμφέροντα των αφεντικών, τραμπουκίζοντας απεργούς, συνδικαλιστές και μετανάστες. Δεν ξεχνάμε επίσης την αγαστή συνεργασία κράτους και φασιστών στην περιοχή, η οποία αποτυπονόταν με τον πιο παραστατικό τρόπο στην σχέση ανάμεσα στο αστυνομικό τμήμα της Νίκαιας και την ΤΟ της περιοχής. Εκτός των άλλων δεν ήταν λίγες οι φορές που οι φασίστες επέλεγαν να επιτεθούν σε μετανάστριες, πλανόδιους μικροπωλητές, μη ετεροκανονικά άτομα αλλά και αντιφασίστες/στριες αγωνιστές/στριες με αποκορύφωμα την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της ΧΑ στο κερατσίνι την 18η Σεπτέμβρη του ’13.
Άπο την πλευρά του αντιφασιστικού κινήματος, δόθηκε ένας μαχητικός αγώνας με μεγάλη διάρκεια ώστε να καθαρίσουν οι γειτονιές του Πειραιά από τον φασιστικό οχετό. Από το καθημερινό επίπεδο προπαγάνδας και αντιπληροφόρησης με αφισοκολλήσεις και μοιράσματα κειμένων, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, έως την υλική σύγκρουση με τα τάγματα εφόδου των φασιστών και τις επιθέσεις στα γραφεία τους, οι αντιφασίστες/στριες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων με μεγάλο προσωπικό κόστος τις περισσότερες φορές. Σημείο αναφοράς αποτέλεσαν οι μαχητικές συγκρουσιακές διαδηλώσεις που ακολούθησαν στις γειτονιές του Πειραιά μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα. Ήταν αυτή η πολιτική δουλειά, η κοινή συγκρότηση διαφορετικών δυνάμεων και η ενότητα στην πράξη που κατάφερε να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς στο κοινωνικό πεδίο και στον δρόμο, στέλνοντας τους φασίστες εκεί που τους αξίζει, στις τρύπες τους.
Όπως τότε έτσι και τώρα θα στήσουμε αντιφασιστικά αναχώματα στις γειτονιές μας και δεν θα παραχωρήσουμε ούτε σπιθαμή γής στους φασίστες. Οι φασίστες ας το βάλουν στο μυαλό τους, αυτή η πόλη δε τους χωράει. Ο αντιφασιστικός αγώνας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, καθώς η ταξική μας χειραφέτηση περνάει πάνω από τους φασίστες-προστάτες της αστικής δημοκρατίας. Ο Πειραιάς θα παραμείνει πόλη αντιφασιστική παρά τις αστείες προσπάθειες όσων προσπαθούν να βγουν από τις τρύπες που το αντιφασιστικό κίνημα τους έχει αναγκάσει να κρυφτούν.
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ.
Αντιφασίστες/τριες από το κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙΤΕ ΑΠ’ΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΑΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 6/4, ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΡΑΗ, 13:00
Το τελευταίο διάστημα, παρατηρούμε μια διστακτική μεν, σταθερή δε προσπάθεια ακροδεξιών και φασιστικών στοιχείων να δηλώσουν ξανά παρών σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Πιο συγκεκριμένα στον Πειραιά, εκτός από τα θλιβερά τους σπρέι που κάνουν την εμφάνιση τους στους τοίχους της πόλης, πρόσφατα οργάνωσαν κάποιες συγκεντρώσεις στην πλατεία Τερψιθέας με αφορμή την επέτειο των Ιμίων ενώ λίγες βδομάδες νωρίτερα στα Μανιάτικα δύο φασίστες επιτέθηκαν με πτυσσόμενο γκλοπ, γροθιές και καλυμμένα χαρακτηριστικά σε δεκαεξάχρονη μαθήτρια η οποία είχε στοχοποιηθεί για τη συμμετοχή της στην αριστερά και τους κοινωνικούς – μαθητικούς αγώνες αλλά και την γενικότερη αντιφασιστική παρουσία της στην γειτονιά.
Παρά τη φαινομενική «νίκη» της δημοκρατίας και το «θρίαμβο» του θεσμικού αντιφασισμού με την καταδίκη της ΧΑ τον Οκτώβρη του ’20 η φασιστική απειλή παραμένει παρούσα στο σήμερα. Διανύουμε ήδη μια δεκαπενταετία διαρκούς κρίσης του διεθνούς και εγχώριου καπιταλιστικού οικοδομήματος και εντεινόμενου κρατικού αυταρχισμού σαν αποτέλεσμα αυτού. Το προλεταριάτο βρίσκεται σε μια διαρκή συνθήκη φτωχοποίησης και ταξικής υποτίμησης, αλλοτριωμένο από το εμπόρευμα και το θέαμα και βυθισμένο στην ιδιώτευση και τον ατομικισμό ενώ τα απανταχού αφεντικά σε αγαστή συνεργασία με το κράτος εντείνουν διαρκώς τον ταξικό πόλεμο από τα πάνω. Η αυτοαποκαλούμενη «κεντροδεξιά» κυβέρνηση της ΝΔ έχει πλέον ενσωματώσει μεγάλο μέρος της πολιτικής ατζέντας που εισήγαγαν πριν χρόνια το Λ.Α.Ο.Σ και εν συνεχεία η ΧΑ, ενώ στην βουλή υπάρχει πλέον εκπροσώπηση από το πλήρες φάσμα των ιδεολογιών της ακροδεξιάς με τέσσερα διαφορετικά κόμματα. Ένας εθνικός κορμός σε χρόνια αποσύνθεση, η πλειονότητα του οποίου είτε ρητά, είτε υπόρρητα συσπειρώνεται γύρω απο εθνικιστικές, ρατσιστικές ιδεολογίες και συνωμοσιολογικές θεωρίες.
Αυτά είναι μερικά από τα κύρια συστατικά της παρούσας συγκυρίας την οποία επιχειρούν δειλά-δειλά να εκμεταλλευτούν διάφοροι ακροδεξιοί σχηματισμοί και οργανώσεις ώστε να στρατολογήσουν νεόκοπους υποστηρικτές ελπίζοντας πως θα επανακτήσουν την δυναμική στον δρόμο και το ευρύτερο κοινωνικό έρεισμα της περασμένης δεκαετίας. Η ενεργή συμμετοχή τους στα Μακεδονικά και αντιεμβολιαστικά συλλαλητήρια αλλά και η στόχευση τους στην προσέλκυση και στρατολόγηση ατόμων νεαρότερων ηλικιών καθιστά κάτι παραπάνω από εμφανή τα στρατηγικά τους σχέδια για φασιστική παλινόρθωση στις γειτονιές μας.
Ο Πειραιάς, ειδικότερα, στο παρελθόν έχει αποτελέσει περιοχή ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη και την δράση φασιστικών σχηματισμών και ιδιαίτερα της ΧΑ. Δημοτικοί άρχοντες, πολιτικοί παράγοντες, μπάτσοι, εφοπλιστικοί κύκλοι, τοπικά κυκλώματα παραεμπορίου, επιχειρηματίες της νύχτας και φασίστες συνθέτουν ένα πλέγμα αμοιβαία επωφελών σχέσεων με τους τελευταίους να επιτελούν παραδοσιακά το ρόλο του πιστού εντολοδόχου που θα κληθεί να «καθαρίσει την μπουγάδα» του εκάστοτε ισχυρού εντολέα. Όλα αυτά με τα κατάλληλα ανταλλάγματα, φυσικά, καθώς για πολλά χρόνια η ΧΑ (προτού «αναβαθμιστεί» σε κοινοβουλευτικό κόμμα) χάρη σε αυτές τις διασυνδέσεις απολάμβανε την προστασία και ασυλία στις γειτονιές της πόλης, συνθήκη που διευκόλυνε την διάχυση της εθνικιστικής-ακροδεξιάς ιδεολογίας σ’ ένα μέρος της νεολαίας και του λούμπεν προλεταριάτου της περιοχής. Εν συνεχεία, οι εκλογές του ’12 αποτέλεσαν την αφετηρία για την περαιτέρω ισχυροποίηση της ΧΑ στην περιοχή. Οι παραδοσιακοί εκλογικοί δεσμοί με τη ΝΔ έσπασαν, οι οικονομικοί πόροι αυξήθηκαν και πλέον υπήρχε η δυνατότητα για ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική απεύθυνση, αυτονόμηση στην δράση και γενικότερη επιχειρησιακή αναβάθμιση. Ανοίγματα πολιτικών γραφείων, επιθέσεις σε μετανάστες, ομιλίες, συσσίτια «μόνο για Έλληνες» αλλα και δημιουργία χρυσαυγίτικου απεργοσπαστικού σωματείου στη ζώνη του Περάματος, το οποίο για αρκετα χρονια εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των αφεντικών, τραμπουκίζοντας απεργούς, συνδικαλιστές και μετανάστες. Τα γραφεία της ΧΑ στον Πειραιά, τη Νίκαια, το Πέραμα και τη Σαλαμίνα αποτελούσαν κέντρα επιχειρησιακού σχεδιασμού και ορμητήρια επιθέσεων κατά μεταναστριών, πλανόδιων μικροπωλητών, μη ετεροκανονικών ατόμων, αντιφασιστών και διαφόρων αναρχικών και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων. Αποκορύφωμα της εκτεταμένης δράσης τους στην περιοχή αποτέλεσε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της ΧΑ (το οποίο νωρίτερα είχε συναντηθεί στην ΤΟ Νίκαιας) στο Κερατσίνι τη νύχτα της 18ης Σεπτέμβρη του ’13.
Όλα τα παραπάνω καθιστούν σαφές το γιατί η ευρύτερη περιοχή του Πειραιά εχει αποτελέσει σημείο αναφοράς για τους φασίστες και το πόση σημασία θα έχει γι’ αυτούς μια δυναμική επανεμφάνιση στους δρόμους και τις γειτονιές του. Όλος αυτός ο συρφετός, όμως, λογαριάζει χωρίς τον αγωνιζόμενο κόσμο του Πειραιά που διαχρονικά έχει αποτελέσει αντίβαρο σε όλον αυτό το ζόφο. Πολιτικές συλλογικότητες, εργατικά σωματεία και οι απανταχού αντιφασίστριες και αντιφασίστες δε σταμάτησαν ποτέ να αγωνίζονται ενάντια σε κάθε μορφή κυριαρχίας και εκμετάλλευσης πάνω στα σώματα και τις συνειδήσεις του πολυεθνικού προλεταριάτου της πόλης. Από την καθημερινή απεύθυνση στο κοινωνικό πεδίο με κάθε δυνατό μέσο μέχρι τις υλικές συγκρούσεις με τους φασίστες και τις επιθέσεις στα γραφεία τους το αντιφασιστικό κίνημα ήταν, είναι και θα είναι το μοναδικό πραγματικό και συνεπές εμπόδιο στην επέλαση του φασιστικού οχετού στον Πειραιά. Γεγονότα όπως οι μαχητικές συγκρουσιακές διαδηλώσεις που ακολούθησαν στις γειτονιές της πόλης μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα και οι πρόσφατες εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες στα κάτεργα της Cosco και της Teleperformance αποτελούν παράδειγμα για τους προλεταριακούς και αντιφασιστικούς αγώνες του τώρα και παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς αγώνες απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τα φασιστικά τσιράκια τους.
Όσο και αν προσπαθεί το κυρίαρχο κρατικό αφήγημα και οι υποστηρικτές της αστικής δημοκρατίας να μας πείσουν πως ο φασισμός νικήθηκε στα δικαστικά έδρανα στις 7 Οκτώβρη του ’20, τόσο εμείς θα αντιπαραβάλλουμε εικόνες και στιγμιότυπα από το συνεπή και ανεξάντλητο καθημερινό αγώνα του ευρύτερου αντιφασιστικού κινήματος που έχει φροντίσει με κάθε κόστος και μέσο, προσωπικό και συλλογικό, ώστε να μη μείνει σπιθαμή γης για τα φασιστικά αποβράσματα. Όσο μας παρουσιάζουν το φασισμό ως απειλή για την αστική δημοκρατία, τόσο εμείς θα αποδεικνύουμε πως αυτά τα δυο λειτουργούν συμπληρωματικά και σύμφωνα πάντα με τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου και των αφεντικών. Όσο το κράτος και τα φερέφωνα του προβάλλουν τη «θεωρία των δυο άκρων», τόσο εμείς θα αποδεικνύουμε στο λόγο και στην πράξη πως μονάχα ένα είναι το πραγματικό άκρο αυτής της κοινωνίας- όσες και όσοι αντιστέκονται έμπρακτα στον υπάρχοντα τρόπο καπιταλιστικής οργάνωσης και παραγωγής που μόνο εκμετάλλευση γεννά και αναπαράγει. Όσο η τάξη μας θα αναζητά λύσεις στα προβλήματα της δια της ατομικής οδού, τόσο θα καλούμε σε οργάνωση και συλλογικοποίηση των αναγκών και των αρνήσεων μας. Όσο οι φασίστες ονειρεύονται «περασμένα μεγαλεία», τάγματα εφόδου στους δρόμους και πολιτικά γραφεία ξανά ανοιχτά, είτε στον Πειραιά είτε οπουδήποτε αλλού, τόσο θα μας βρίσκουν μπροστά τους έτοιμες και αποφασισμένους να τους συντρίψουμε και να τους στείλουμε πάλι πίσω στα λαγούμια τους. Οργανωνόμαστε σε πολιτικές ομάδες και εργατικά σωματεία με σκοπό την ταξική μας ανατίμηση και για να οξύνουμε την πάλη ενάντια σε κάθε μηχανισμό που γεννά και αναπαράγει τον ρατσισμό και τον καλπάζοντα εκφασισμό της κοινωνίας. Σε κάθε κοινωνικό πεδίο και σε κάθε συνείδηση. Ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο που εκτρέφουν το φασισμό.
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ
Σημείο Μηδέν – για την όξυνση του ταξικού πολέμου
