Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ
1. Από τον καιρό του παγκόσμιου κραχ του 2008 και της κρίσης της Ευρωζώνης, είχαν να σαρώσουν, με τόση βία και συνδυασμένα, οι διεθνείς θύελλες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, απειλώντας τα υπονομευμένα θεμέλια της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρώπη εισέρχεται πια στην περίφημη “Ζώνη των Θυελλών” που άλλοτε αναφέρονταν μόνο στον πρώην “Τρίτο Κόσμο”, τον τωρινό Παγκόσμιο Νότο.
Βουλιάζει στην ύφεση, στην ακρίβεια, τη διάλυση της Υγείας και της Παιδείας. Την συγκλονίζουν κοινωνικές αναταραχές, κινητοποιήσεις εργαζομένων και ανέργων, αγροτών, φοιτητών, του νομαδικού προλεταριάτου των προσφύγων, όλων των θυμάτων τής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, του κάθε είδους ρατσισμού. Αλληλοσυγκρουόμενα εθνικά αστικά κρατικά συμφέροντα ανοίγουν χάσματα στην “Ένωση” χωρίζοντας ευρωπαϊκό Βορρά και Νότο, Δυτική και Ανατολική Ευρώπη. Αποτελεί το αιματηρό θέατρο του ΝΑΤΟϊκού πολέμου δια πληρεξουσίου στην Ουκρανία κατά της Ρωσίας. Εμπλέκεται ταυτόχρονα στην πολεμική πυρκαγιά της Μέσης Ανατολής. Συνθλίβεται στις συμπληγάδες του παγκόσμιου ανταγωνισμού ανάμεσα στην Αμερική και την Κίνα. Εκδιώκεται από την Αφρική και τον Παγκόσμιο Νότο.
Στις εκρηκτικές αυτές συνθήκες, οι Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου 2024 -και μάλιστα την χρονιά των προεδρικών εκλογών στην Αμερική με πολύ πιθανή την επιστροφή του Τραμπ – δεν μπορεί να είναι και δεν θα είναι ρουτινιάρικη επανάληψη των προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων για μια Ευρωβουλή περιορισμένων εξουσιών. Γίνονται σημαντικός πολιτικός κρίκος γοργών εξελίξεων στην Ευρώπη μαζί και στην Ελλάδα.
Στην Ευρώπη έχει διαμορφωθεί μια νέα στρατηγική πραγματικότητα αναδιατάσσοντας όλες τις αντιμαχόμενες δυνάμεις στο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και γεωπολιτικό πεδίο των μαχών. Μια επαναστατική επέμβαση σε αυτή την ευρω-εκλογική αναμέτρηση είναι απαραίτητη όσο ποτέ, με πυξίδα μια διεθνή και διεθνιστική στρατηγική, χωρίς εθνική μυωπία. Βασικές γραμμές της: η ρήξη με την ΕΕ κι όλες τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις και η ανατροπή τους για την εργατική εξουσία· ο πόλεμος κατά του πολέμου ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ· κανένας συμβιβασμός τόσο με τον φιλοϊμπεριαλιστικό “ευρωπαϊσμό” όσο και με τον δεξιό ή “αριστερό” ευρωσκεπτικισμό· διεθνής κοινωνική επανάσταση και σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης χωρίς καπιταλιστές, γραφειοκράτες κι ολιγάρχες από τον Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ.
2. Σήμερα, μια επαναστατική στρατηγική και πρακτική τακτική επέμβαση σε όλα τα μέτωπα, μαζί και στις Ευρωεκλογές του 2024, δεν μπορεί παρά να έχει επίκεντρο και λυδία λίθο την στάση απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που μαίνεται σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή και κλιμακώνεται διεθνώς φέρνοντας την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου μιας πυρηνικής καταστροφής, κορυφώνοντας και τη συντελούμενη κλιματική καταστροφή.
Οι ίδιες οι Ευρωεκλογές του 2024 συνυφαίνονται με τον ΝΑΤΟϊκό πόλεμο στην Ουκρανία, καθώς το μακελειό μπαίνει στον τρίτο χρόνο, χωρίς ορατό τέλος. Η πολυδιαφημισμένη, καθοδηγούμενη κι εξοπλισμένη από το ΝΑΤΟ “ουκρανική αντεπίθεση” κατέληξε σε ήττα και οι ΗΠΑ απαιτούν οι ευρωπαϊκές χώρες να αναλάβουν ακόμα μεγαλύτερο οικονομικό και στρατιωτικό βάρος σε μια ατέρμονη πολεμική εκστρατεία.
Στις 26 Φεβρουαρίου συγκλήθηκε στο Παρίσι, με πρωτοβουλία Μακρόν, η “Σύνοδος Υποστήριξης στην Ουκρανία” 27 χωρών και 21 πρωθυπουργών. Εκδηλώθηκαν εκεί τόσο οι τάσεις κλιμάκωσης του πολέμου όσο και οι φυγόκεντρες τάσεις μέσα στην ΕΕ και στον ίδιο τον τραυματισμένο γαλλογερμανικό άξονα της. Η Γερμανία κι άλλες χώρες αντιτάχτηκαν στη δήλωση του Γάλλου Προέδρου για προοπτική συμμετοχής δυτικών χερσαίων στρατιωτικών δυνάμεων στα μέτωπα της Ουκρανίας – με τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν να λέει ειρωνικά ότι θα έχουν την τύχη των ναπολεόντειων στρατιών…
Θλιβερή και άθλια είναι η στάση που τήρησε και τηρεί η πλειοψηφία της γαλλικής και ευρωπαϊκής “Αριστεράς”, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, μαζί και της λεγόμενης “αντικαπιταλιστικής” ή και “επαναστατικής”.
Ο επικεφαλής του ευρω-ψηφοδελτίου του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ραφαέλ Γκλυκσμάν ζήτησε να τεθεί “επί ποδός πολέμου η οικονομία” κατά της Ρωσίας. Το πρώην “ακροαριστερό”, “αντικαπιταλιστικό” ΝΡΑ του Μπεζανσενό και Πουτού (που έχει αποκηρύξει σαν “ξεπερασμένο” το τροτσκιστικό του παρελθόν…) επιμένει να προβάλλει στην καμπάνια των Ευρωεκλογών το αίτημα για “άμεση ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ” (!!), οδηγώντας, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, σε ναυάγιο τις διαπραγματεύσεις μια κοινή κάθοδο με την Ανυπότακτη Γαλλία-LFI του Μελανσόν. Εξάλλου δεν έχουν διστάσει να κατέβουν σε κοινή διαδήλωση υπέρ του καθεστώτος ανδρεικέλων Ζελένσκι μαζί με σοσιαλιστές, οικολόγους ακόμα και μακρονικούς! Το άλλο μισό του διασπασμένου από το 2022 ΝΡΑ προσπαθεί ανεπιτυχώς να σχηματίσει κοινό ευρωψηφοδέλτιο με την τροτσκιστική οργάνωση Lutte Ouvrière (Εργατική Πάλη) “στη βάση των αγώνων και της πάλης κατά της άκρας Δεξιάς παρόλες τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις οργανώσεις σχετικά με τους πολέμους στην Ουκρανία και την Γάζα”.
Το “λαμπερτικό” ΡΟΙ, πάλι, δρώντας στο εσωτερικό της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας του Μελανσόν, συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο της Ανυπότακτης Γαλλίας-LFI και κρατάει “ίσες αποστάσεις” στην Ουκρανία (όπως στην Ελλάδα το ΚΚΕ, και μεγάλο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς), στη γραμμή “Ούτε Πούτιν ούτε ΝΑΤΟ”. Ο πόλεμος όμως αυτός δεν ανάγεται σε σύρραξη Πούτιν-ΝΑΤΟ, όπως και ο πόλεμος στην Παλαιστίνη δεν ανάγεται σε πόλεμο Χαμάς-Ισραήλ, όπως ψευδεπίγραφα τον παρουσιάζει η Δύση και η σιωνιστική προπαγάνδα. Στη Γάζα διεξάγεται πόλεμος της σιωνιστικής εποικιστικής αποικιοκρατίας με την υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής Δύσης κατά του καταπιεσμένου λαού της Παλαιστίνης συνολικά. Έτσι κι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι πόλεμος του ΝΑΤΟ δια πληρεξουσίου με στόχο την αποικιοποίηση όλου του πρώην σοβιετικού χώρου και πρώτα-πρώτα της Ρωσίας και παραπέρα της Κίνας.
Από κάθε άποψη, το ζήτημα του πολέμου γίνεται ξανά η λυδία λίθος μιας επαναστατικής διεθνιστικής πολιτικής. Χαράζει σήμερα μια κόκκινη διαχωριστική γραμμή μέσα στην ευρωπαϊκή και διεθνή Αριστερά, αποκτώντας κεντρική σημασία και στις ίδιες τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024. Η στάση απέναντι στην ΕΕ και το ίδιο το μέλλον των λαών της Ευρώπης δεν μπορούν να διαχωριστούν από την στάση απέναντι στον πόλεμο.
Το ΕΕΚ, όπως και το Διεθνές Σοσιαλιστικό Κέντρο “Κριστιάν Ρακόφσκυ” στο οποίο συμμετέχει, παραμένει ακλόνητο στην γραμμή της ήττας του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και του σιωνισμού στην Παλαιστίνη, για τη νίκη της διαρκούς επανάστασης και τη σοσιαλιστική ομοσπονδία των απελευθερωμένων λαών σε Μέση Ανατολή και Ευρώπη.
3. Η ΕΕ αποτελεί τον πιο αδύναμο “μεγα-κρίκο” στην αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών κέντρων του Παγκόσμιου Βορρά, την “Τριάδα” Αμερικής – Ευρώπης – Ιαπωνίας, από κάθε άποψη.
Η σχέση της “ενιαίας αγοράς” στην ΕΕ με εκείνη της Αμερικής ανατρέπεται, και αναστρέφεται, μετά το παγκόσμιο κραχ του 2008. Το χάσμα που δημιουργείται διευρύνεται δραματικά, οδηγώντας στην κρίση της ευρωζώνης, με πυροδότη όχι την χρεοκοπία της “οκνηρής” κι ελλειμματικής Ελλάδας ή και των “PIIGS” του ευρωπαϊκού Νότου, όπως ισχυρίζονταν ο Σόιμπλε και η τρόικα, αλλά την κατάρρευση της αμερικανικής Λήμαν Μπράδερς και σε τελευταία ανάλυση την “ενδόρρηξη” τής μετά το 1980 χρηματιστικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης το 2007-08.
Παρόλα τα μνημόνια, τις κεντρικές παρεμβάσεις νομισματικής πολιτικής, το περιβόητο “θα κάνω το παν” (“whatever it takes”) του Ντράγκι κ.λπ. μέσα από ζιγκ ζαγκ και αλλεπάλληλα σοκ (πανδημία 2020, πόλεμος της Ουκρανίας 2022, πληθωριστικές πιέσεις από το 2021, άνοδος επιτοκίων κ.λπ.), η οικονομία της ΕΕ συνεχίζει να κλυδωνίζεται. Ο ίδιος ο γαλλογερμανικός άξονας έχει σκουριάσει και παρουσιάζει ρωγμές. Η βιομηχανική ατμομηχανή της ΕΕ, η Γερμανία, συμπαρασύρει στην ύφεσή της όλη την τελματωμένη ευρωπαϊκή οικονομία.
Η οικονομική κρίση αλληλοτροφοδοτείται από την πολιτική αποσταθεροποίηση, τις αδύναμες κυβερνήσεις και τις καθεστωτικές κρίσεις, την κρίση διακυβερνησιμότητας του αστικού πολιτικού συστήματος, κλιμακώνοντας την πάλη των τάξεων σε έναν κοινωνικό πόλεμο αυξανόμενης έντασης.
Οι απεργίες των εργατών σε σιδηροδρόμους και αεροπλάνα στην Γερμανία, οι μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη Γαλλία ενάντια στις αντιμεταρρυθμίσεις του Βοναπαρτίσκου Μακρόν, η είσοδος στην αρένα της ταξικής πάλης μιας νέας γενιάς χωρίς μέλλον σε όλη την ΕΕ, είναι οι πρώτες αστραπές πριν τους κεραυνούς της κοινωνικής καταιγίδας.
Ο αγροτικός ξεσηκωμός, ανισόμετρος αλλά συνδυασμένος και ταυτόχρονος απ’ άκρου εις άκρον της ευρωπαϊκής ηπείρου, από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία, την Ιταλία, την Ισπανία, ως την Ελλάδα, την Βουλγαρία, την Ρουμανία, την Πολωνία, την Λετονία, δεν αφορά μόνο τον τομέα της γεωργίας. Ενσωματώνει όλες τις αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού από τον μεταπόλεμο έως σήμερα και είναι προπομπός μιας νέας φάσης της κρίσης του.
Η εκβιομηχάνιση, η υπερσυγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, η ένταση της υπερεκμετάλλευσης για να αντιρροπιστεί η τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους και η πτώση του ρυθμού παραγωγικότητας, η κυριαρχία των μεγάλων αγροτικών και κτηνοτροφικών συγκροτημάτων, της καπιταλιστικής agribusiness, έχει συρρικνώσει τον πληθυσμό των μικρομεσαίων αγροτών σε 45 εκατομμύρια στην Ευρώπη των 450 εκατομμυρίων. Τα δύο τρίτα των αγροκτημάτων της Ευρώπης είναι οικογενειακές καλλιέργειες μικρότερες από 500 στρέμματα, υπερχρεωμένες και υπό χρεοκοπία με ρυθμούς επιταχυνόμενους. Το μηνιαίο εισόδημα των μικροϊδιοκτητών αγροτικής γης είναι ίσο ή συχνά κατώτερο από τον ελάχιστο εργατικό μισθό, την ίδια στιγμή που εξανεμίζεται από τον πληθωρισμό και τον ανταγωνισμό από τις πιο φτηνές εισαγωγές. Η ανεργία στην ύπαιθρο γιγαντώνεται και απειλούνται με αφανισμό χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις. Στη Γαλλία, την επόμενη δεκαετία, το 43% των αγροτών θα συνταξιοδοτηθεί. Η αγροτιά είναι υπό εξαφάνιση.
Η πολιτική της ΕΕ φουντώνει την αγροτική (και επισιτιστική) κρίση. Τα τέσσερα πέμπτα των επιδομάτων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής πηγαίνουν στα μεγάλα αγροτικά και κτηνοτροφικά συγκροτήματα. Ενώ η κλιματική αλλαγή προκαλεί αλλεπάλληλες καταστροφές στη γεωργία, η περιβόητη “Πράσινη Μετάβαση”, συντρίβοντας πρωταρχικά με τους όρους της τους φτωχότερους αγρότες, έβαλε την πρόσφατη φωτιά στους κάμπους.
Ενόψει Ευρωεκλογών και των πολιτικών συνεπειών που έχει άμεσα η αγροτική οργή κι εξέγερση, οι μικροπαραχωρήσεις και τακτικοί ελιγμοί της Κομισιόν που ευνοούν κυρίως τους μεγάλους γαιοκτήμονες μεταθέτουν για λίγο χωρίς να λύνουν το σύγχρονο αγροτικό πρόβλημα. Αυτό δεν μπορεί να λυθεί μέσα στην ΕΕ και τον καπιταλισμό. Και σίγουρα θα αποτυπωθεί και στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου.
4. Την αγροτική απελπισία κι οργή, την συνολική δυσφορία, αγανάκτηση κι απόγνωση των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων που καταστρέφει η καπιταλιστική κρίση επιχειρεί να χειραγωγήσει η φασιστική δημαγωγία. Παριστάνει την “αντισυστημική” ενώ στηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα επιχειρώντας να μετατρέψει τον κοινωνικό ταξικό πόλεμο κατά του κεφαλαίου σε πόλεμο των φτωχών ενάντια στους φτωχούς και φτωχότερους, πρώτα-πρώτα τους μετανάστες και πρόσφυγες, το νομαδικό προλεταριάτο των θυμάτων του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.
Η ταύτιση της ΕΕ με την φτωχοποίηση των λαϊκών μικροαστικών στρωμάτων κι οι φρούδες ελπίδες μιας “προστασίας” από την εθνική αναδίπλωση, η αναξιοπιστία και απονομιμοποίηση των αστικών “κομμάτων εξουσίας” και των κυβερνήσεών τους, η αποσύνθεση και κατάρρευση της καθεστωτικής Αριστεράς, η απουσία μιας ορατής και πειστικής αριστερής ανατρεπτικής εναλλακτικής λύσης στην κρίση εξουσίας, η παρατεταμένη μπλοκαρισμένη ριζοσπαστικοποίηση των απελπισμένων μαζών, δημιουργούν το εύφορο έδαφος για να φυτρώνει και να φουντώνει η άκρα Δεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις και μεταμφιέσεις, ακόμα κι ο απροκάλυπτος ναζισμός-φασισμός.
Όλες οι δημοσκοπήσεις βλέπουν άνοδο, μεγάλο προβάδισμα ή και πρωτιά των ακροδεξιών και φασιστικών κομμάτων στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024, όπως του Rassemblement National της Λεπέν στη Γαλλία και της Μελόνι των νοσταλγών του Μουσολίνι Frateli d’ Italia, ή την άνοδο στη δεύτερη ή τρίτη θέση των Ναζί της AfD στην Γερμανία.
Ο μεγαλύτερος στρατολόγος του φασισμού είναι η ίδια η πολιτική των αστικών κομμάτων και της ΕΕ. Η μετατόπιση της πολιτικής τους προς την άκρα Δεξιά για να “αναχαιτίσουν”, τάχα, την διαρροή ψήφων προς τους φασίστες -όπως επιχειρεί στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τους αντιδραστικούς νόμους, την αστυνομοκρατία, την κρατική βία, τον στραγγαλισμό κάθε ελευθερίας, τις εθνικιστικές κορώνες, προβάλλοντας τον κάθε Βορίδη, Άδωνη, Σαμαρά, ή σχεδιάζοντας μια “σοβαρή Χρυσή Αυγή” του Μπαλτάκου- τελικά γίνεται τροφοδότης τού χωρίς προφάσεις φασισμού.
Ο μεγαλύτερος κράχτης της ξενοφοβίας, του μίσους στους πρόσφυγες, του ρατσισμού είναι το ίδιο το “Φρούριο Ευρώπη” που έχει μετατρέψει την Μεσόγειο, το Αιγαίο, τον Έβρο στα μεγαλύτερα νεκροταφεία των φυγάδων που επιχειρούν να σωθούν από την λιμοκτονία, τους πολέμους, την κλιματική καταστροφή, από όλα τα δεινά, για τα οποία ευθύνονται η ίδια η ιμπεριαλιστική Ευρώπη κι η συλλογική Δύση. Ποιοι είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των δολοφονικών “επαναπροωθήσεων” (push backs) στη Λαμπεντούζα, στο Αιγαίο, στον Έβρο; Ποιοι είναι οι ένοχοι του μαζικού εγκλήματος στην Πύλο και της σκανδαλώδους συγκάλυψής του; Η ΕΕ, η Frontex μαζί κι οι μηχανισμοί του ελλαδικού κράτους, εκκολάπτουν το αυγό του φασιστικού φιδιού.
Εξάλλου τα πολιτικά όρια ανάμεσα στη μήτρα που γεννά το τέρας και το ίδιο το τέρας γίνονται καθημερινά δυσδιάκριτα. Σε τι διαφέρουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τα εφιαλτικά κέντρα εγκλεισμού των προσφύγων; Σε τι διαφέρει ο εκτοπισμός των αιτούντων άσυλο στην Ρουάντα με το νόμο του Σούνακ ή σε στρατόπεδα στην Αλβανία από την Μελόνι, η μετατροπή της Τυνησίας και της Λιβύης σε φυλακές προσφύγων και εξόντωσης από πείνα και δίψα στην Σαχάρα; Δεν ήταν προάγγελος αυτής της βαρβαρότητας, η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας τον Μάρτιο 2016; Δεν παραπέμπουν οι εκτοπίσεις των σύγχρονων ικετών στα σχέδια των Ναζί για εκτοπισμό των Εβραίων στη Μαδαγασκάρη πριν καταλήξουν στην “Τελική Λύση” ;
Ο φασιστικός ρατσισμός, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η γενοκτονία δεν ανήκουν στον 20ό αιώνα,
επανέρχονται στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα – ΤΩΡΑ. Μήτρα τους ο καπιταλισμός, η
δομική-συστημική κρίση του, η ιστορική παρακμή του. Δεν μπορείς να πολεμήσεις και να νικήσεις
τον φασισμό μέσα στο σύστημα, μέσα στην υποκρισία του αστικού “συνταγματικού τόξου”, μαζί με το σκέλεθρο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο πραγματικός και νικηφόρος αντιφασισμός πολεμάει αυτούς που τον εκτρέφουν, τον οπλίζουν, τον αθωώνουν όταν εγκληματεί, τον φέρνουν τελικά στην εξουσία. Ο πραγματικός αντιφασισμός είναι επαναστατικός αντικαπιταλισμός. Πολεμάει για την ανατροπή του σαπισμένου καπιταλιστικού συστήματος, για τον διεθνή σοσιαλισμό, τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
Πάνω σ’ αυτή την επαναστατική και διεθνιστική γραμμή πρέπει να διεξαχθεί η πάλη ενάντια την δεξιά αντίδραση και τον φασισμό και στις επερχόμενες Ευρωεκλογές.
4. Όλες οι διεθνείς κι ευρωπαϊκές αντιφάσεις διασταυρώνονται και συνδυάζονται με έναν ιδιαίτερο, πρωτότυπο κι εκρηκτικό τρόπο στον εθνικό χώρο της Ελλάδα, στο πιο κρίσιμο γεωπολιτικό σταυροδρόμι, προπύργιο του ιμπεριαλισμού μεταξύ δύο πολέμων σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή, με σαθρή οικονομία, κι ασταθές πολιτικό σύστημα.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί να επαίρεται για το 41% των βουλευτικών εκλογών του 2023 και την απουσία μιας απειλητικής αντιπολίτευσης αλλά τα ίδια τα επιτελεία της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού δεν κρύβουν την ανησυχία τους. Μιλούν ανοικτά για “κυβέρνηση κυρίαρχη αλλά ανάπηρη”, μια και το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα δεν μπορεί να ισορροπεί χωρίς δικλείδες ασφαλείας και εκτόνωσης, χωρίς αντιπολίτευση για εφικτή εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία. Με ένα συρρικνωμένο νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ-φάντασμα του Ανδρουλάκη, κοντά στο ακραίο “Κέντρο” των σημιτικών “εκσυγχρονιστών” που ενσωμάτωσε ήδη ο Κούλης Μητσοτάκης. Με ένα δυσφημισμένο από τις κωλοτούμπες, μεταλλαγμένο (πρώην) ΣΥΡΙΖΑ, με τον αμερικανοφερμένο “τηλε-ευαγγελιστή” Κασσελάκη να κόβει κάθε δεσμό με αριστερές αναφορές. Με ένα συντηρητικό, σταλινικό ΚΚΕ να μην απειλεί την αστική εξουσία, να διεκδικεί αποκλειστικά και μόνιμα μόνο τη θέση της μαχητικής αλλά “σώφρονος” αντιπολίτευσης, λόγω των αιώνιων “αρνητικών συσχετισμών”, τον ρόλο τελικά του γραφειοκράτη μεσολαβητή ανάμεσα στην αστική εξουσία και τον κόσμο της εργασίας και της φτώχειας.
Την ίδια στιγμή φουντώνει η κοινωνική οργή κατά της κυβέρνησης των “ημετέρων”, των ληστρικών funds και των εξώσεων, της ακρίβειας, της ανεργίας, του ξεπουλήματος της Υγείας, της Παιδείας, κάθε δημόσιου και κοινού αγαθού, των σκανδάλων, των υποκλοπών, του εγκλήματος των Τεμπών , των “προβλέψιμων” υπηρετών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και της ΕΕ.
Η λαϊκή κατακραυγή ενάντια στη χειρότερη κυβέρνηση μετά την πτώση της χούντας εκδηλώνεται ήδη στο πεδίο της κοινωνικής πάλης: στα μπλόκα των αγροτών ενάντια στα μέτρα ΕΕ και κυβέρνησης· στις φοιτητικές καταλήψεις και διαδηλώσεις ενάντια στον αντισυνταγματικό νόμο για τα ιδιωτικά ψευτο-ΑΕΙ· στη μεγαλειώδη πανελλαδική εργατική απεργία της 28ης Φεβρουαρίου, παρά το σαμποτάζ της εργοδοτικής-κυβερνητικής ΓΣΕΕ.
Η αυξανόμενη αυτή κοινωνική ένταση μπορεί να αφήσει ένα πολιτικό εντύπωμα στις επερχόμενες Ευρωεκλογές που το φοβάται η κυβέρνηση της ΝΔ. Μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει σαν καταλύτης πολιτικών εξελίξεων απειλητικών για την ίδια, καθώς τα σύννεφα πυκνώνουν απ’ όλες τις πλευρές του ορίζοντα.
Η οργή των εργατών, των φτωχών αγροτών, του λαού που υποφέρει, της μαχόμενης νεολαίας, όλων των καταπιεσμένων και αποκλεισμένων πρέπει να μην χάσει την ευκαιρία και να δώσει το πλήγμα που τους αξίζει. Να κάνει τους φόβους των κυβερνώντων κι όλων των αφεντικών πραγματικό και διαρκή εφιάλτη τους, εφαλτήριο αγώνα για διέξοδο από το τωρινό ασφυκτικό αδιέξοδο.
Δεν αρκεί μια αποχή και η περιφρόνηση που αξίζει σε όλους τους σαλτιμπάγκους πολιτικάντηδες. Δεν αρκεί μια αντιδεξιά, υποτίθεται, ψήφος που θα αναπαράγει τελικά το ίδιο σκηνικό. Δεν έχουμε ανάγκη ούτε μια αναπαραγωγή της παθογένειας μιας κοινοβουλευτικής ή και μιας “ριζοσπαστικής”, “αντικαπιταλιστικής” κ.λπ. Αριστεράς, που ο ριζοσπαστισμός της θα εξαντλείται σε μια αντιπολίτευση και μόνο, στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, έναν ακτιβισμό μέσα στο σύστημα.
Χρειάζεται να διαλυθεί η ομίχλη της γενικευμένης σύγχυσης, ο αποπροσανατολισμός μετά τόσες διαψεύσεις των λαϊκών προσδοκιών. Απαιτείται ένας επαναστατικός αναπροσανατολισμός χωρίς δογματικά στερεότυπα και καιροσκοπικές προσαρμογές. Με σαφείς “κόκκινες” γραμμές, προπαντός στα ζητήματα των πολέμων της ιμπεριαλιστικής Δύσης, όπως και στην πάλη για την διάλυση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και της σοσιαλιστικής ενοποίησης στην περιοχή, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Αλλά και χωρίς σεχταριστικές περιχαρακώσεις, “καπελώματα”, με ετοιμότητα για κοινή δράση σε κάθε ταξικό, κοινωνικό και αντιιμπεριαλιστικό ζήτημα.
Αυτή είναι η γραμμή του ΕΕΚ για μια ανεξάρτητη, ταξική, επαναστατική διεθνιστική παρέμβαση στην εκλογική μάχη της 9ης Ιουνίου.
Με την ευκαιρία των Ευρωεκλογών του 2024 πρέπει να δοθεί ένα χτύπημα σε όλο το καθεστωτικό σκηνικό που να δείχνει τον δρόμο της επαναστατικής ρήξης και ανατροπής της πολιτικής και ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα κι όλη την Ευρώπη.
Για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση και την καταστροφή.
Για να μπορέσει η εργατική τάξη, επικεφαλής των φτωχών λαϊκών μαζών, να μετατραπεί σε οργανωμένη εναλλακτική δύναμη εξουσίας που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό, θα νικήσει τον ιμπεριαλισμό και θα σβήσει προοπτικά κάθε σχέση εκμετάλλευσης, καταπίεσης, ταπείνωσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Μάρτιος 2024
Κεντρική Επιτροπή του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος
