Οι επερχόμενες τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα, σε συνέχεια όσων έχουν συμβεί στους προηγούμενους αλλά και τις αλλαγές που έχουν γίνει στον σωφρονιστικό κώδικα, έρχονται να προσθέσουν εργαλεία σε μια μοχθηρή πολιτική ατζέντα που αποσκοπεί στην περαιτέρω καταστολή, τον εκφοβισμό, τον κοινωνικό έλεγχο περιθωριοποιημένων, αγωνιζόμενων και μη προνομιούχων υποκειμένων.
Οι παρακάτω μεταρρυθμίσεις δεν συγκροτούν το τελικό νομοσχέδιο παρά αποτελούν αρχικές προτάσεις οι οποίες αναμένεται να αλλάξουν.
- Η αναστολή ποινής ενδέχεται να χορηγηθεί σε ποινές έως το ένα έτος, μόνο εάν οι αμετάκλητες προηγούμενες καταδίκες είναι μικρότερες του ενός έτους.
- Για ποινές από 2 έως 3 έτη, το κατηγορούμενο υποκείμενο βάλλεται να εκτίσει μέρους της ποινής (έως 6 μηνες) σε σωφρονιστικό ίδρυμα.
- Πραγματική έκτιση για ποινές άνω των 3 ετών.
- Αυξάνονται τα κατώτατα και ανώτατα όρια κάθειρξης, για κακουργήματα από 15 έτη στα 20, για κατά συρροή κακουργήματα από 20 στα 25 έτη και για επί συρροή πλημμελήματα στα 10 έτη (από 8).
- Αυστηροποίηση των προϋποθέσεων υφ’όρων απόλυσης. Κοινωνικά κριτήρια έρμαια της αυθαίρετης κρίσης του κάθε δικαστή.
- Η απόπειρα και η συνεργεία εξισώνονται ποινικά με την τετελεσμένη πράξη.
- Πλέον αδίκημα αποτελεί και η διατάραξη της ομαλής λειτουργίας δημοσίων υπηρεσιών, ακόμη και με το έναυσμα φωνών/διαμαρτυριών.
- Εγκαθίσταται μια λογική εξίσωσης των ανηλίκων πάνω από τα 15 έτη με τους ενήλικες στο κομμάτι της έκτισης ποινών που αφορούν κακουργήματα.
- Η εξέταση των μαρτύρων και κατηγορουμένων δύναται να εκτελείται εξ’αποστάσεως (τηλεδίκες).
- Κατασχέσεις/έρευνες χωρίς φυσική παρουσία του ανακρίνοντος ατόμου.
- Κατάργηση της υποχρεωτικής γραπτής γνώμης εισαγγελέα για την αντικατάσταση προσωρινής κράτησης.
- Συγκεντρωτικό μοντέλο μονομελών πλημμελειοδικείων και μερικών κακουργιοδικείων.
- Το κατηγορούμενο δικαιούται μια μόνο αναβολή, η οποία ενδέχεται να κοστίσει έως και 200 ευρώ.
- Ο ρόλος των ενόρκων στα Μεικτά Ορκωτά Δικαστήρια περιορίζεται.
- Περιορίζεται η δυνατότητα έφεσης.
- Άτομα χωρίς ελληνική υπηκοότητα, καταδικασθέντα σε ποινές από 6 έτη και πάνω, απελαύνονται και απαγορεύεται η επανείσοδος τους στη χώρα.
- Αυξάνονται τα παράβολα δίκης και το κόστος της εξαγοράσιμης ποινής.
- Εισάγεται η κοινωφελής εργασία έναντι της έκτισης ποινής φυλάκισης.
Η εξώθηση περιθωριοποιημένων κοινοτήτων στο έγκλημα, είτε με την συνεχή ενοχοποίηση τους από τα συστημικά μίντια, είτε με τον κοινωνικό αποκλεισμό τους επιδεικνύει μια σαδιστική επιβολή εξουσίας του κράτου. Ειδικότερα, θα
λειτουργήσει ως ένας ακόμη μηχανισμός διεύρυνσης της αντιμεταναστευτικής ρητορικής του κράτους, στοχοποιώντας κοινότητες μεταναστών και ρομ, οι οποίες έχουν αποτελέσει διαχρονικά αποδιοπομπαίους τράγους για το ελληνικό κράτος. Ακολουθώντας το πάτημα του εκσυγχρονισμένου σωφρονισμού του δυτικοευρωπαϊκού πυρήνα, το κράτος νομιμοποιεί και την σύγχρονη δουλεία, υπό τον μανδύα της κοινωφελούς εργασίας, εκμεταλλεύοντας το φυλακισμένο περιθώριο προς το οικονομικό όφελος του.
Παράλληλα, διανύουμε μια περίοδο, όπου εντείνεται η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης ενώ, μέσω του νέου ποινικού κώδικα, η κρατική μηχανή προληπτικά της επιτίθεται εφόσον γνωρίζει πως τα πιο καταπιεσμενα και εκμεταλλευομενα κοινωνικά στρώματα, δύναται να αντισταθουν στην ισοπεδωτική της επέλαση. Το κράτος απαντάει λοιπόν με την αποριζοσπαστικοποιηση των καταπιεσμενων σε κάθε τομέα της καθημερινοτητας μέσω του φόβητρου της ποινικής τιμωρίας, ώστε τίποτα να μην αποτελέσει τροχοπέδη στην δολοφονική ανάπτυξη και στην άμβλυνση του ταξικού χάσματος. Ταυτόχρονα, επιτίθεται και οικονομικά στα φτωχοποιημένα στρώματα τόσο με την εισαγωγή χρηματικών ποινών ,και αύξηση των ήδη υπαρχόντων, όσο και με την καταπολέμηση της μικροπαραβατικοτητας που για πολλούς από αυτά αποτελεί μονόδρομο για επιβίωση. Αντίστοιχη οικονομική αφαίμαξη δεχόμαστε και εμείς ως αγωνιζόμενα υποκείμενα, με την στοχοποιηση του πολιτικου αγώνα να διαφαινεται ξεκάθαρα σε σημαντικό τμημα των επερχόμενων μεταρρυθμισεων. Η εισαγωγή κριτηρίων πολιτικής και “ηθικής” μεταμελειας στην υφ’όρων απόλυση και η ποινική διαχείριση -ως συμμορίες και τρομοκρατικες οργανώσεις- υπαρκτων ή και στρατηγικα επιπλασμενων αναρχικών συλλογικοτητων(υπόθεση σύντροφοι/συντρόφισσες) αποσκοπούν στην φίμωση και αποδυνάμωση του αγωνιστικού κινήματος. Πρόκειται για μια απόπειρα εκφοβισμου υπό την απειλή της υπέρτατης ποινικής καταστολής, αφου η ύπαρξη επαναστατικών και ριζοσπαστικών τάσεων και η συσπείρωση των από τα κάτω ,αποτελούσε, αποτελεί και πάντα θα αποτελεί εμπόδιο στην πλήρη κρατική εξουσιαστική επιβολή .
Συγχρόνως, η υπέρμετρη κάλυψη πρόσφατων υποθέσεων ενδοοικογενειακής βίας από τους γνωστούς φορείς πληροφόρησης δεν προωθείται λόγω μιας ξαφνικής ενσυναίσθησης περί έμφυλων ζητημάτων του ελληνικού κράτους. Αντίθετα, τα καθεστωτικά κανάλια αποπειρώνται να προετοιμάσουν το έδαφος για τις κατασταλτικές τροποποιήσεις του Π.Κ., εργαλειοποιώντας το τραύμα των επιζησάντων/ δολοφονημένων. Η προπαγάνδα συνιστά μέρος της γενικότερης έξαρσης στην μιντιακή ανάδειξη μιας «αυξημένης εγκληματικότητας», για την οποία το κράτος πλασάρει ως λυτρωτική λύση τη σωφρονιστική αυστηροποίηση.
Σε μια πατριαρχική κοινωνία, η οποία ξεπλένει μαστροπούς ανηλίκων και παρασιωπεί όταν δολοφονείται ακόμη μια από εμάς, αρνούμαστε να βρούμε ασφάλεια στις κίβδηλες προφάσεις της για σωφρονιστική αναγκαιότητα. Έτσι, δεν αποτελουν έκπληξη οι απολύτως βάναυσες μεταρρυθμίσεις του Ποινικού Κώδικα, καθώς το δικαστικό σύστημα ανέκαθεν λειτουργούσε ευνοϊκά για τις άρχουσες τάξεις, θυσιάζοντας στον βωμό του κέρδους οποιαδήποτε ηθικότητα έμελλε να καταδικάσει. Όποιο υποκείμενο παρεκκλίνει από την «ηθική ευνομία», αποτελεί εχθρό στα μάτια του κράτους, το οποίο άμεσα θα συναντάται με το τιμωρητικό επακόλουθο του εγκλεισμού σε φυλακές ή/και της απέλασης. Αρνούμαστε να βρούμε εφησυχασμό σε βάρβαρα νομοσχέδια και αποπνικτικά κελιά. Μόνο μέσω συλλογικών, μαχητικών αγωνων που ευωδιάζουν συντροφικότητα και αλληλεγγύη, μπορουμε να επιτεθούμε εναντίον της κρατικής καταστολής.
Μέχρι την κατεδάφιση και του τελευταίου κλουβιού.
Ούτε ποινική, ούτε πολιτική
μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή.
Ανοιχτή συνέλευση ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ
Ατιμωρησία για τα καθημερινά και μαζικά εγκλήματα κράτους και αφεντικών – Φυλακές και καταστολή για τους φτωχούς και τους αγωνιζόμενους
Στο τέλος του 2023 κατατέθηκε προς δημόσια διαβούλευση το τρίτο κατά σειρά μέσα στα τελευταία 5 χρόνια σχέδιο τροποποιήσεων και παρεμβάσεων του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας. Το σχέδιο αυτό, το οποίο αφορά περισσότερα από 100 άρθρα, έρχεται να εφαρμόσει μια σειρά τροποποιήσεων σε μια άκρως αντιδραστική, αντικοινωνική και τιμωρητική κατεύθυνση για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Βασικά χαρακτηριστικά του αποτελούν η κοινωνική τιμωρία, η μετακύλιση των κρατικών ευθυνών στο άτομο, η ταξική ανισότητα, η οικονομική αφαίμαξη μέσω της φοροεισπρακτικότητάς του και φυσικά το χτύπημα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Επί της ουσίας αυτό που επιχειρείται είναι η ακραία επίθεση στα δικαιώματα των κατηγορουμένων και πιο συγκεκριμένα όσων ανήκουν στα φτωχά κοινωνικά στρώματα και όσων στοχοποιούνται για τη συμμετοχή τους στον αγώνα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Οι τροποποιήσεις που έχουν κατατεθεί προς δημόσια διαβούλευση ανοίγουν διάπλατα το δρόμο στη δραματική αύξηση του αριθμού των κρατουμένων στις ήδη ασφυκτικά γεμάτες και υπό άθλιες συνθήκες φυλακές και σε δεύτερο χρόνο στη δημιουργία ιδιωτικών φυλακών όσο και στο φάσμα της απλήρωτης εργασίας και της οικονομικής εξόντωσης όσων βρεθούν υπό δίωξη. Πιο συγκεκριμένα προβλέπεται η πραγματική έκτιση της ποινής για ποινές άνω των 3 ετών χωρίς δυνατότητα αναστολής. Αναστολή θα χορηγείται μόνο για ποινές έως ένα έτος και εφόσον οι αμετάκλητες προηγούμενες καταδίκες δεν υπερβαίνουν τους 12 μήνες. Σε ποινές από 2-3 έτη προβλέπεται πραγματική έκτιση μέρους της ποινής, ενώ σε ποινές από 1-2 χρόνια προβλέπεται η εξαγορά της ποινής ή η παροχή κοινωφελούς εργασίας. Ταυτόχρονα η αυστηροποίηση των ποινών, η αύξηση των ανωτάτων ορίων κάθειρξης (για τα κακουργήματα από 15 στα 20 χρόνια, για τη συρροή πλημμελημάτων στα 10 έτη και για συρροή κακουργημάτων στα 25), η εξίσωση της απόπειρας με την τετελεσμένη πράξη αλλά και της ποινής που προβλέπεται για τον συνεργό με αυτή του φυσικού αυτουργού προωθούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο επί των ποινών.
Όσον αφορά την ποινική διαδικασία αλλαγές δρομολογούνται τόσο στις συνθέσεις των δικαστηρίων όπου καταργούνται τα τριμελή πλημμελειοδικεία και τα πενταμελή εφετεία με αποτέλεσμα οι αποφάσεις να λαμβάνονται από μικρότερες συνθέσεις ακόμα και τους ενός δικαστή, όσο και στη διαδικασία επί του ακροατηρίου με τη ρύθμιση που αφορά την εξέταση αστυνομικών- μαρτύρων κατηγορίας, όπου πλέον δεν θα υποχρεούνται να καταθέσουν επί του ακροατηρίου αλλά θα λαμβάνονται υπ’ όψιν οι μαρτυρικές καταθέσεις τους στο στάδιο της προδικασίας, αφαιρώντας τη δυνατότητα από τους κατηγορούμενους των ερωτήσεων κατά τη διάρκεια της δίκης, εκεί όπου αναδεικνύονται οι ανακολουθίες των κατασταλτικών μηχανισμών και ειδικά σε πολιτικές δίκες καταρρίπτονται τα στημένα κατηγορητήρια των αστυνομικών επιτελείων. Ταυτόχρονα αυστηροποιείται η χορήγηση αναβολών, με την πρόβλεψη του δικαιώματος για μια αναβολή (καθώς δεύτερη μπορεί να χορηγηθεί μόνο για λόγους υγείας που θα πιστοποιούνται από δημόσιο νοσοκομείο) και αυξάνεται η τιμή του αναβολόσημου. Επίσης καταργείται η υποχρέωση του εισαγγελέα της γραπτής αιτιολόγησης για την αντικατάσταση της προσωρινής κράτησης ενώ θεσπίζεται η εκτενής αιτιολόγηση της έδρας σε περίπτωση χορήγησης αναστολής.
Επιπλέον στην κατεύθυνση της ταξικής ανισότητας και της οικονομικής εξόντωσης των διωκόμενων ή καταδικασθέντων βρίσκονται οι ρυθμίσεις που αφορούν την αύξηση τόσο των τιμών στα παράβολα όσο και του κόστους της εξαγοράσιμης ποινής από 5 ευρώ τη μέρα στα 10. Τα υπέρογκα ποσά για την εξαγορά ποινών όπως και τα έξοδα για την παράσταση δικηγόρου, με δεδομένο ότι ακόμα και για ένα απλό πλημμέλημα ο δρόμος για τη φυλακή είναι ανοιχτός, καταδεικνύουν ότι στόχος είναι η περαιτέρω οικονομική εκμετάλλευση των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων και η ευνοϊκή μεταχείριση για τους έχοντες.
Μια ακόμα σημαντική ρύθμιση αποτελεί η αυστηροποίηση της υφ’ όρον απόλυσης, σύμφωνα με την οποία ανεξάρτητα από την τυπική προϋπόθεση της συμπλήρωσης του χρόνου κράτησης το δικαστικό συμβούλιο θα κρίνει αν θα χορηγηθεί αυτή ανάλογα με την επικινδυνότητα του εγκλήματος και τα ατομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του υπόδικου. Με αυτόν τον τρόπο θεσμοποιείται αυτό που ήδη έχει επιχειρηθεί να εφαρμοστεί σε πολλές περιπτώσεις πολιτικών κρατουμένων, όπου παρά την πλήρωση των τυπικών προϋποθέσεων για την υφ’ όρων αποφυλάκισή τους έρχονται αντιμέτωποι με την εκδικητικότητα τους καθεστώτος, το οποίο αρνείται να εφαρμόσει τους νόμους του και με κριτήριο το πολιτικό φρόνημα επιζητά δηλώσεις μετανοίας.
Τέλος χαρακτηριστικά παραδείγματα της επιθετικής διάστασης των τροποποιήσεων του ποινικού κώδικα αποτελούν τόσο οι επιβαρυντικές διατάξεις για τη διατάραξη δημόσιων υπηρεσιών ” με φωνασκίες” με ειδική αιχμή τα νοσοκομεία, λειαίνοντας επί της ουσίας το δρόμο στις διώξεις εργαζομένων στην υγεία που θα διαμαρτυρηθούν για τη διάλυση του ΕΣΥ αλλά και οι διατάξεις που αφορούν τις πυρκαγιές, με τις οποίες προβλέπεται ότι αν από αμέλεια κάποιος προκαλέσει φωτιά σε δάση τότε μπορεί να δημευτεί η περιουσία του. Μια διάταξη που έρχεται μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που έχουν κατακάψει χιλιάδες στρέμματα γης και δασών και έχουν αφήσει πίσω τους νεκρούς ανθρώπους και νεκρά ζώα τα τελευταία καλοκαίρια και υπό την ευρεία ερμηνεία της επιχειρεί να μετακυλίσει τις κρατικές ευθύνες για τη λεηλασία της φύσης και των τοπικών κοινωνιών ακόμα και σε αυτόν που δεν καθάρισε το χωράφι του από τα ξερόχορτα.
Το νέο αυτό σχέδιο του ΠΚ και ΚΠΔ έρχεται μέσα σε μια περίοδο όπου κράτος και κεφάλαιο εντείνουν όλο και περισσότερο τους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης στο κοινωνικό σώμα, μέσα από τις συνεχείς αντικοινωνικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται με μια σειρά νομοσχεδίων. Από την επικείμενη ψήφιση του νομοσχεδίου για την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την παράκαμψη του άρθρου 16 μέχρι την πρόσφατη ψήφιση νομοσχεδίων που άπτονται της εργασίας, της υγείας, της παιδείας, της φύσης, της κατοικίας και της πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης. Ταυτόχρονα το κράτος, εντείνοντας την πάγια αντιεξεγερτική στρατηγική του, εξοπλίζεται τόσο ενισχύοντας το νομικό του οπλοστάσιο όσο και κατασταλτικά με τη διαρκή στελέχωση των σωμάτων ασφαλείας, στην προσπάθειά του να αποτρέψει την οποιαδήποτε κοινωνική έκρηξη και να επιβάλλει τη σιωπή, ειδικά μέσα σε μια περίοδο όπου η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται αντιμέτωπη με την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, τη φτώχεια και την επισφάλεια.
Στην κατεύθυνση αυτή, οι επικείμενες τροποποιήσεις του ΠΚ καταδεικνύουν την προσπάθεια ισχυροποίησης της δόμησης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και της κρατικής επιβολής και ελέγχου πάνω στο κοινωνικό σώμα. Την ίδια στιγμή οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ χαίρουν ασυλίας με την προκλητική ατιμωρησία για μια σειρά κρατικών και καπιταλιστικών εγκλημάτων απέναντι στην κοινωνία και τη φύση. Από το έγκλημα στα Τέμπη, τη δολοφονία εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών στο ναυάγιο της Πύλου, τη λεηλασία της φύσης και των τοπικών κοινωνιών με τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Εύβοια, τη Ρόδο, τον Έβρο και την Αττική και τις πλημμύρες στη Θεσσαλία μέχρι τις δολοφονίες ρομά από τις συμμορίες της ΕΛ.ΑΣ, τους χιλιάδες θανάτους στα νοσοκομεία λόγω της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας και της επιχείρησης διάλυσης του ΕΣΥ και τις δεκάδες εργατικές δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.
Αυτό που στοχεύει το κράτος είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης με κάθε μέσο, εξαθλιώνοντας τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, δημιουργώντας όρους κοινωνικής υποταγής και καταστέλλοντας όσους ορθώνουν ανάστημα απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Στοχεύει στη διάλυση καθετί συλλογικού και κάθε συνεκτικού δεσμού μεταξύ των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων και στην επικράτηση της εξατομίκευσης, του φόβου και του κοινωνικού κανιβαλισμού, όπου όσοι επιλέξουν να αγωνιστούν θα συντριβούν και οι υπόλοιποι είτε θα αδυνατούν να αντιδράσουν στην περαιτέρω εκμετάλλευσή τους από τους κυρίαρχους είτε θα στραφούν απέναντι στον πιο αδύναμο. Η αλλαγή του κοινωνικού παραδείγματος έρχεται μέσα από μια σειρά επιθετικών πολιτικών της κυριαρχίας, όπου μοναδικό μέλημα του κράτους αποτελεί η διατήρηση της εξουσίας του και αυτό εκφράζεται σε πρώτο στάδιο μέσα από την καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, την εγκληματοποίηση της απεργίας και των εργατικών αγώνων, την επίθεση στο αναρχικό κίνημα και στις δομές του, τις διώξεις σε αγωνιστές/τριες, τις δολοφονίες των πιο περιθωριοποιημένων και εκμεταλλευόμενων κομματιών της κοινωνίας, των φτωχών, των προσφύγων- μεταναστών, των ρομά.
Αντιλαμβανόμαστε ότι, απέναντι στην κρατική τρομοκρατία και την ταξική εκμετάλλευση, απέναντι στο φόβο και την εξατομίκευση, απέναντι στην προσπάθεια κράτους και αφεντικών να σβήσουν κάθε ίχνος συλλογικής αντίστασης και να πείσουν ότι έχει επέλθει το τέλος της Ιστορίας, ο μόνος δρόμος που έχουν οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι είναι ο αγώνας για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Απέναντι στο δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι ελίτ της εξουσίας και του πλούτου, υπάρχει η επιλογή της συλλογικής αντίστασης και του αγώνα. Να τους θυμίσουμε τι μπορεί να συμβεί όταν η κοινωνία των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων ανθρώπων παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και αντιστέκεται μαζικά και μαχητικά στους σχεδιασμούς τους. Το όραμα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για μια κοινωνία Ίσων δεν θα δικαιωθεί μέσα από τα ατομικά, μερικά ή αυθόρμητα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας αλλά από τον οργανωμένο πολιτικό αγώνα ενάντια στους καταπιεστές μας. Μέχρι την Κοινωνική Επανάσταση, μέχρι την οικοδόμηση ενός κόσμου αλληλεγγύης, ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Δεν υφίσταται μεταρρύθμιση και μετασχηματισμός της κοινωνίας μέσω της εξουσιαστικής επιβολής και του “όποιου” σωφρονισμού, που να χρήζει ηθικής αξιολόγησης. Κανένα κράτος ποτέ δεν είχε στάλα ηθικής, το μόνο που είχε ήταν κρίσεις, πολέμους, ταξικές συγκρούσεις και αντιστάσεις των καταπιεσμένων που το ανάγκασαν να αναδιπλωθεί και να σταματήσει -μέχρι να ξαναξεκινήσει αφότου καταφέρει να αφομοιώσει τους κραδασμούς- την θανατηφόρα επέκταση της κυριαρχίας του. Οι διαρκείς τροποποιήσεις του ποινικού και του σωφρονιστικού κώδικα καθαρογράφουν σε νομικό λόγο, το κτηνωδώς διευρυμένο πλαίσιο προληπτικής πειθάρχησης, τιμωρίας και αντιεξέγερσης που φαντάζεται το ελληνικό κράτος ότι εφαρμόζει καλύτερα (για το ίδιο και για τα συμφέροντα που το αλληλοτροφοδοτούν) στην εκάστοτε συγκυρία. Η τελευταία τροποποίηση του ΠΚ (όπως και όλες οι άλλες) δεν έρχεται εν κενώ αλλά σίγουρα αποπειράται να αποτελέσει κατασταλτική τομή. Ο κοινωνικός πόλεμος είναι όντως πόλεμος και αυτό φαίνεται να είναι πολύ σαφές στο τωρινό πολιτικό προσωπικό της χώρας. Επίσης το κράτος γνωρίζει a priori ότι το κόστος βιοπορισμού και υλικής επιβίωσης των προλετάριων, των μεταναστριών, των ρομά, των ανήλικων αναπόφευκτα θα το θέσει προ σοβαρών ευθυνών και κινδύνων. Οπότε επιλέγει να επιμερήσει τις ευθύνες του για το ζόφο που παρουσιάζει, φυλακίζοντας και εντείνοντας την εξαχρείωση των ήδη έγκλειστων. Η ταξική “δικαιοσύνη” γίνεται ταξικότερη, γρηγορότερη, “δικαιότερη” στο βωμό του κέρδους και της εθνικής ομαλής συνύπαρξης. Η έκτιση τόσων ποινών που φέρνει αυτό το τερατούργημα, θα ήταν αρκετή από μόνη της για να χαρακτηριστεί ως σαδιστικό, ωστόσο δε μένει εκεί. Καταργεί στην πράξη όσες εναπομείνασες εγγυήσεις υπήρχαν ως αντίβαρο στην παντοδυναμία της δικαστικής εξουσίας να καθορίσει ζωές, να σκοτώσει έστω με σιγαστήρα. Η αποδοχή των όρων ζωής που μας επιβάλλει το κράτος και η καπιταλιστική του μηχανή, δεν αποτελεί επιλογή.
Με τις τροποποιήσεις λοιπόν του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας καταργούνται και τα τελευταία προσχήματα δικαιοσύνης που τόσα χρόνια ταΐζει το κράτος. Τα παρακάτω ξεκαθαρίζουμε ότι είναι οι αρχικές προτάσεις νόμου και δύναται να διαφοροποιηθούν πριν την ψήφιση.
Αύξηση ποινών πέρα από κάθε έννοια “αναλογικότητας”, αυξάνονται τα κατώτατα και ανώτατα όρια ποινών ενώ εισάγονται και νέα αδικήματα όπως αυτό της διατάραξης ομαλής λειτουργίας των νοσοκομείων, ως αντίβαρο στις αντιστάσεις των τελευταίων ετών.
Ουσιαστική κατάργηση των αναστολών των ποινών! Πλέον η αναστολή προβλέπεται μόνο για ποινές φυλάκισης έως ενός έτους, εισάγεται η κοινωφελής εργασία και η εξαγορά της ποινής για 1-2 έτη, η έκτιση μέρους της ποινής για 2-3 έτη και πραγματική έκτιση για ποινές άνω των 3 ετών. Και όλα αυτά υπό την προϋπόθεση να μην υπάρχει προηγούμενη καταδίκη άνω του ενός έτους, ασχέτως του αδικήματος του καταδικασθέντος.
Όσον αφορά την εισαγωγή του θεσμού της κοινωφελούς εργασίας αντί έκτισης ποινής φυλάκισης, είναι η επίσημη αναγνώριση της εργασίας ως ποινή, αυτή τη φορά όχι ως αφαίμαξη από ένα αφεντικό έναντι ελάχιστου αντιτίμου που ονομάζεται μισθός, αλλά ως σύγχρονη δουλεία.
Η κοινωφελής εργασία δεν είναι το μόνο παράδειγμα που εντείνει τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δικαιοσύνης. Η οικονομική αφαίμαξη των καταπιεσμένων μέσω της ποινικής διαδικασίας πολλαπλασιάζεται, αφού εισάγονται επιπλέον χρηματικές ποινές και αυξάνονται οι υπάρχουσες, εισάγεται τεράστια αύξηση των παράβολων σε κάθε στάδιο, αυξάνεται το αντίτιμο στην εξαγορά της ποινής.
Επιπλέον, η αναβολή της διαδικασίας θα χρεώνεται στο κατηγορούμενο άτομο, και εισάγεται όριο μόνο μίας αναβολής για οποιονδήποτε λόγο, ενώ στο κομμάτι της έφεσης, εκτός της αύξησης του παράβολου, δίνεται η δυνατότητα στους δικαστές να την απορρίψουν εκ προοιμίου.
Καίριο κομμάτι του ανασχηματισμού της αστικής δικαιοσύνης αποτελεί η επιτάχυνση των ποινικών διαδικασιών, πάντα εις βάρος του κατηγορούμενου. Καθιερώνονται δίκες-παρωδίες αφού καταργείται κάθε πιθανό ΄εμπόδιο΄ στην ΄απονομή δικαιοσύνης΄. Πιο συγκεκριμένα, λιγότεροι δικαστές και ένορκοι θα αποφασίζουν για τον εκάστοτε φτωχοδιάβολο (πχ τα 3μελή πλημμελειοδικεία μετατρέπονται σε μονομελή), ενώ ενδιάμεσες διαδικασίες όπως αυτή των δικαστικών συμβουλίων που υποτίθεται ότι μπορούσαν να αποδομήσουν κατηγορίες, καταργούνται.
Στις δίκες fast-track έρχεται να προστεθεί η απαλλαγή των μπάτσων από την υποχρέωση να παρευρίσκονται ως μάρτυρες στα δικαστήρια για τις συλλήψεις που κάνουν(αυτή τουλάχιστον ήταν η αρχική πρόταση), που σημαίνει ότι θα λαμβάνεται υπόψιν απλώς η γραπτή κατάθεση που συντάχθηκε στην όποια Γενική αστυνομική Διεύθυνση χωρίς τη δυνατότητα ούτε καν ερώτησης. Καθιερώνονται ακόμα ψηφιακές δίκες χωρίς φυσική παρουσία ως άλλο ένα μέτρο “γρήγορης απονομής δικαιοσύνης”.
Η απόπειρα με την τετελεσμένη πράξη εξισώνεται, το ίδιο και η συνέργεια.
Επιπλέον κριτήρια “ηθικής” και πολιτικής μεταμέλειας εισέρχονται στο δρόμο προς την υφ’ όρων απόλυση.
Ο σύννομος βίος μετατρέπεται σε έντιμο. Εισάγονται δηλαδή κοινωνικά φρονήματα, στην κρίση του εκάστοτε δικαστή.
Οι ανήλικοι πάνω από 15 ετών, όσον αφορά την έκτιση ποινών για κακουργήματα, εξισώνονται με τους ενήλικες.
Συνοψίζοντας, καταργείται κάθε ψευδαίσθηση που μπορεί να υπήρχε περί κράτους δικαίου και δικαιοσύνης. Οι φυλακές θα γεμίσουν καταπιεσμένους, παραβατικούς, σε έναν ατέρμονο κύκλο καταπίεσης-βίας και αργότερα δήθεν καταπολέμησής της. Αντί να αποσυμφορηθούν, όπως τόσες χιλιάδες αγωνιζόμενων κρατούμενων διεκδικούν, υπάρχουν ήδη εξαγγελίες για νέα κολαστήρια, έτοιμα να ΄σωφρονίσουν΄ όποιον δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις.
Σε μια περίοδο που κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν την περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση των καταπιεσμένων, έρχονται προληπτικά να τους επιτεθούν γνωρίζοντας πως τα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας που βάλλονται, μπροστά στο δίλημμα του να περάσει από πάνω τους η αναδιάρθρωση ή να αντισταθούν ενδέχεται να οδηγηθούν στο δεύτερο. Ο σημερινός διαχειριστής του κράτους, η κυβέρνηση της ΝΔ -σε συνέχεια των κεντρικών κρατικών πολιτικών από τους προκατόχους της- έχει από καιρό προετοιμάσει, δομήσει και χτίσει τα αφηγήματα της πάταξης της εγκληματικότητας και της αποριζοσπαστικοποίησης των καταπιεσμένων σε κάθε πτυχή της ζωής, επιχειρώντας να επιβάλει νεκρική σιγή στο βωμό της ανάπτυξης. Φυσικά όχι όταν πρόκειται για κρατικά-παρακρατικά-καπιταλιστικά εγκλήματα των (με κάθε φορά διαφορετικό προσωπείο) μαφιόζων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την διασημότερη εγκληματική οργάνωση στον ελλαδικό χώρο, την Ελληνική Αστυνομία. Καταπολεμούν όμως τα ΄εγκλήματα΄ των φτωχών, των αποκλεισμένων, όσων η παραβατικότητα είναι η μόνη επιλογή για επιβίωση. Η προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων υπερτόνισε την “αυξημένη” παραβατικότητα σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες το τελευταίο διάστημα, είτε πρόκειται για μικροπαραβατικότητα ανήλικων ή Ρομά, είτε πρόκειται για “οπαδική βία”, ανοίγοντας την πόρτα στο τερατούργημα του Π.Κ. Το ότι ανοίχτηκε επικοινωνιακά- θεαματικά κατά αυτόν τον τρόπο, δε σημαίνει ότι είναι κάποια εξιδεικευμένη κρατική επινόηση με βάση την αύξηση της βίας στο “εδώ και στο τώρα”, αλλά αντιγράφονται σε πολύ μεγάλο βαθμό δοκιμασμένες κατασταλτικές πρακτικές και τρόποι λειτουργίας της δικαιοσύνης άλλων καπιταλιστικά ανεπτυγμένων κρατών, ενώ λόγω της ύπαρξης δυνατών κινημάτων στον ελλαδικό χώρο, έπρεπε πρώτα να ξηλωθούν οι αντιστάσεις, να υπάρξει μαζική καταστολή, να συρρικνωθεί ο κόσμος του αγώνα και σταδιακά να φτάσουν τα ποινικά πλαίσια σε αυτό το επίπεδο αυταρχισμού.
Παράλληλα με τα προαναφερθέντα αφηγήματα, το συγκεκριμένο πλαίσιο νόμου πλασάρεται από τους εξουσιαστές και με την πρόφαση της προστασίας -σε εξαιρετικά στενούς νομικούς όρους- των γυναικών/συζύγων από την έμφυλη/ενδοοικογενειακή βία και το διάχυτο βίαιο σεξιστικό-μισογυνιστικό πλαίσιο που τα ίδια τα κράτη και οι προπαγανδιστικοί τους πυλώνες συγγράφουν ολημερίς κι ολονυχτίς. Το ίδιο εθνοπατριαρχικό σύστημα που προασπίζεται τις αξίες και τις πρακτικές της κρατικής εξουσίας, όντας ιδεολογικά και επικοινωνιακά έτοιμο να επιτεθεί σε φεμινιστικά κεκτημένα δεκαετιών(εκτρώσεις, εργασιακή & ταξική υποτίμηση, τόνωση της πυρηνικής οικογένειας και της ετεροκανονικής αναπαραγωγής) τολμάει να ισχυριστεί ότι κόπτεται για την ζωή, τις επιλογές και την καθημερινή ασφάλεια των θηλυκοτήτων. Μια κρατική μηχανή της οποίας ο στρατός αποτελείται από μπάτσους που εμπλέκονται από υποθέσεις trafficking(όπως στην υπόθεση Μίχου όπου η Greek Mafia η οποία φτάνει μέχρι ανώτατα κλιμάκια της ΕΛΑΣ, λειτουργεί ως προστασία-εγγύηση ομαλής λειτουργίας οίκων ανοχής και παιδοβιασμών), βιασμών(ΑΤ Ομόνοιας), trafficking και κατά συρροή βιασμών(20χρονη στην Ηλιούπολη),το κράτος του νόμου της συνεπιμέλειας και των υγειονομικών αποκλεισμών των τρανς ατόμων, ευαγγελίζεται προστασία των θυμάτων της πατριαρχικής βίας. Οι αύξησεις ποινών για βιαστές-κακοποιητές, “αποτάσσουν”-μόνο σε επίπεδο περιφρόνησης της κοινωνικής βάσης- το κράτος-βιαστή από την ευθύνη του για την αναπαραγωγή της πατριαρχίας και πάσης φύσεως εξουσιαστικής επιβολής με έμφυλο προσανατολισμό. Ο σωφρονισμός υπό τον αστικό του μανδύα βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από την χειραφέτηση, την συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και την πολιτικοποίηση της έμφυλης βίας.
Ένα άλλο ζήτημα που αποπειράθηκε να επικοινωνηθεί με θετικό πρόσημο(ώστε να περάσουν παράλληλα δεκάδες αυστηροποιητικές διατάξεις) είναι η προστασία του “φυσικού πλούτου” και πιο συγκεκριμένα των δασικών και ημι-αστικών εκτάσεων με κυρίαρχο επίδικο, το άνοιγμα των πυλών της κολάσεως για τους “εμπρηστές”. Μπροστά στη φρίκη των καμένων εκτάσεων των τελευταίων χρόνων και τις απώλειες ζωών ντόπιων και μεταναστών, τις απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων ζώων, τις καταστροφές γεωργικών καλλιεργειών και σπιτιών, ο κρατικός μηχανισμός έπρεπε να σταθεί αντάξιος των προκλήσεων, που δεν είναι άλλες από τον νέο κύκλο περιφράξεων και συσσώρευσης κεφαλαίου πάνω στα προηγούμενα συντρίμμια. Προσπαθώντας να αντλήσει κοινωνική συναίνεση για την φυλάκιση τυχάρπαστων φανταστικών εμπρηστών και μεταναστών(που έχουν κηρυχθεί δια επίσημων στομάτων τα τελευταία χρόνια σε υβριδικές και ασύμμετρες απειλές για τη συνοχή και την ομαλότητα της δολοφονικής-κρισιακής συνέχειας του ελληνικού κράτους) αξιοποίησε όλα τα ρατσιστικά/κανιβαλιστικά επιχειρήματα που είχε στη φαρέτρα του, δείχνοντας ως ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς τις οικογένειες μεταναστών που επιβίωσαν των πυρκαγιών, τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και ασυνείδητους γεωργούς και πολίτες. Σε έναν πλανήτη που βάλλεται ανεπανόρθωτα από τη διαρκή βιομηχανικού επιπέδου λεηλασία της φύσης και βράζει άνευ προηγουμένου, η μπάλα πετιέται στην εξέδρα και οι ακραίες ποινές σε συνδυασμό με την οικονομική αφαίμαξη θα “δώσουν και πάλι τη λύση”. Αυτή η πτυχή του νέου ΠΚ έχει πολιτικά σημασία διότι δείχνει το πόσο απαραίτητο είναι για το κράτος να δημιουργήσει επί μέρους συναινέσεις ώστε να επιβληθεί εν τέλει στη μεγάλη κλίμακα και να ξεπλύνει τεραστίων διαστάσεων ευθύνες του. Και σε άλλες διατάξεις που αναφέρθηκαν προηγουμένως, o “νομοθέτης” λειτουργεί με το σκεπτικό της συλλογικής τιμωρίας και της δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων εκ του μηδενός. Πάνω κάτω αυτό που κάνουν και τα συστημικά media δηλαδή, η ίδια η φωνή της εξουσίας.
Το ελληνικό κράτος έχει εδώ και πολύ καιρό δοκιμαστεί στη διαχείριση πληθυσμών που ζουν σε καθεστώς εξαίρεσης, όπως τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς στα camps. Παρουσιάζεται ιδεολογικά έτοιμο και τεχνικά καταρτισμένο για καθολική εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη. Τα πειράματα της εξουσίας πάνω σε κατατρεγμένους ανθρώπους που τρώνε ποινές δεκαετιών βαπτισμένοι ως διακινητές μεταναστ(ρι)ών, στα στημένα στρατοδικεία των νησιών με fast-track ποινικές διαδικασίες, γενικεύονται. Δεν είναι τυχαίο που παράλληλα με τον νέο Κώδικα Μετανάστευσης επαναφέρεται το αδίκημα παραβίασης περιορισμών διαμονής (μέχρι 3 χρόνια) και ότι η επιστροφή αλλοδαπού τιμωρείται με τουλάχιστον 2 χρόνια χωρίς αναστολή. Άλλες κατασταλτικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στον αέναο πόλεμο κατά των μεταναστών, εντάσσονται έμμεσα στην τροποποίηση του ΠΚ καθώς η απονομή ποινών εγκλεισμού σε τόσο μαζική κλίμακα και με πλημμελήματα, συνεπάγεται ότι τα κολαστήρια που ονομάζονται ελληνικές φυλακές(όντας το απόγειο του κρατικού αυταρχισμού, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα και με μεταγωγές -χωρίς καν αιτιολόγηση- αντιστεκόμενων κρατουμένων) θα πρέπει να υποδεχτούν χιλιάδες καινούριους περιθωριοποιημένους και να τους στοιβάξουν όπου βρουν. Εξάλλου, τα δεκάδες κέντρα κράτησης μεταναστών έχουν ρίξει ήδη τον πήχη της ενσυναίσθησης της κοινωνίας στα τάρταρα. Κι αν η ανταπάντηση της εξουσίας στους ταξικά και κοινωνικά υποτιμημένους μελλοντικούς έγκλειστους είναι καινούριες φυλακές και νέα καταστήματα κράτησης ΣΔΙΤ, η κρατική εμπειρία της διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών, προδίδει το θράσος και την κτηνωδία της, την άρνηση και την περιφρόνησή της για ζωή με αξιοπρέπεια. Τέλος, όσων αφορά την θεσμοθετημένη πλέον κοινωφελή εργασία, τα τεράστια νούμερα έγκλειστων μη ελλήνων αυτή τη στιγμή, κρίνεται ότι κάπως πρέπει να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία ή να απελαθούν άμεσα όταν εκτίσουν την ποινή τους, αν έχουν καταδικαστεί με ποινή ανώτερη των 6 ετών. Το ελληνικό κράτος χρειάζεται φθηνά εργατικά χέρια και το κάνει πράξη με αλλεπάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δημιουργεί συνεχώς το πεδίο για την διευρυμένη συστηματική υποτίμηση των απανταχού καταπιεσμένων εντός της επικράτειάς του, με σκοπό την απρόσκοπτη ικανοποίηση των επιταγών της εθνικής οικονομίας και των(εγχώριων και μη) αφεντικών.
Όσον αφορά τον κόσμο του αγώνα και την καταστολή μαζικής κλίμακας που αποπειράται να του επιβληθεί, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους/ις εαυτούς/ές μας πρώτα απ’ όλα ότι αυτή η κρατικό-δικαστική κατασταλτική μανία έχει μια τεράστια ιστορική συνέχεια, αλλάζοντας συνεχώς μορφές και εντάσεις. Δε πρέπει να εκπλήσσει κανέναν και καμία, η εκδικητική κρατική μέγγενη. Στον πυρήνα των απειλών για μια κεφαλαιο-κρατική οντότητα είναι ο εσωτερικός εχθρός και οι πολύμορφες αντιστάσεις, είναι η συσπείρωση των από τα κάτω γύρω από την ταξική καταπίεση και η συνειδητοποίηση της συλλογικής ισχύος και δημιουργικότητας. Το νήμα που συνδέει τις διάφορες καταπιέσεις και καθρεφτίζει το κράτος και τον καπιταλισμό ως γενεσιουργούς αιτίες, είναι και αυτό που μπορεί να γεφυρώσει χάσματα, να συσπειρώσει την κοινωνική βάση και να αντεπιτεθεί στη σύγχρονη τυραννία. Ο αντικρατικός, ο αντιεξουσιαστικός, ο αντιεθνικός, ο αντικαπιταλιστικός πολιτικός αγώνας και η συνάντηση των υποκειμένων που θα τον πραγματώσουν δε θα μπορούσαν να μη βρίσκονται στο απόλυτο στόχαστρο του σωφρονιστικού σκεπτικού. Είναι έκδηλο το γεγονός ότι ο νέος ποινικός κώδικας έχει αντιεξεγερτικά χαρακτηριστικά σε υπερμεγένθυση και ακόμα και οι μινιμαρισμένοι θεσμικοί προοδευτισμοί και δικαιωματισμοί, κείτονται νεκροί. Ο νεωτερικός κρατικός φασισμός είναι διάχυτος και η αναδιανομή του πλούτου που συντελείται στην σημερινή καπιταλιστική κρίση, επιτάσσει -από τη πλευρά του κράτους- προληπτική πειθάρχηση/τιμωρία εν όψει μελλοντικών μαζικών αντιστάσεων. Οφείλουμε να σταθούμε αντάξιοι/ες των αγώνων και των κεκτημένων που κληροδοτήσαμε, να μη ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου και να στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όσα συντρόφια βρίσκονται στην κατασταλτική δίνη του κράτους. Επίσης το κράτος προσπαθεί να καταστήσει σαφές ότι η οικονομική ασφυξία του κινήματος, θα επιβληθεί δια του αναφερόμενου ΠΚ. Οι τελευταίες τροποποιήσεις έχουν ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για την κάθετη ποινικοποίηση κοινωνικά νομιμοποιημένων πολιτικών πρακτικών και δράσεων: “εφευρίσκουν” συλλογικότητες ώστε να τις διαχειριστούν ως τρομοκρατικές οργανώσεις (υπόθεση σύντροφοι/συντρόφισσες), έχουν εξαγγείλει και προχωρούν στην ποινική διαχείριση ολόκληρων αναρχικών συλλογικοτήτων (όπως προσφάτως του Ρουβίκωνα) ως συμμορίες στα πλαίσια της γενίκευσης του 187Α , ενώ με πρόφαση τις ίδιες διατάξεις και αδικήματα που άπτονται αυτών, δυσχεραίνονται τα κριτήρια υφ’ όρον απόλυσης στη βάση του “κοινωνικά απεχθούς” εγκλήματος. Οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν εκβιάζονται και η μεταμέλεια που -και χωρίς την τελευταία τροποποίηση- επιζητά η δικαστική εξουσία από αυτούς, είναι ευθεία επίθεση στην ουσία της πολιτικής-έμπρακτης εναντίωσης στο υπάρχον. Απ’ τους εξουσιαστές δε μας χωρίζουν μόνο στείρες ιδεολογικές θέσεις αλλά κυρίως η δίψα για απελευθέρωση και η συνεκτικότητα των συντροφικών μας σχέσεων και στάσεων. Η ανάδειξη της καθοριστικής σημασίας των αλλαγών του ποινικού κώδικα και της ποινικής δικονομίας κρίνονται ως αναγκαία και η εναντίωση στους πολιτικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς που θα επιφέρει η ακόμα και μερική επιβολή του, είναι καθοριστικής σημασίας.
Συνοψίζοντας, οι νέοι ΠΚ και ΚΠΔ, πατώντας πάνω στην αντιτρομοκρατική νομοθεσία και τις πρόσφατες αλλαγές, μόλις πέρσι, του σωφρονιστικού κώδικα, στοχεύουν στο να εγκληματοποιήσουν την φτώχεια, την περιθωριοποίηση, τη μετανάστευση και την πολιτική δράση, δηλαδή ένα πολύ διευρυμένο κομμάτι του κοινωνικού σώματος. Οι κατηγορίες των εσωτερικών εχθρών σμιλεύονται ακόμα πιο καθαρά, η πολιτική δράση επιχειρείται να περιοριστεί και τα δικαιώματα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων να συρρικνωθούν. Η κυριαρχία επιδιώκει να εδραιωθεί ως μοναδική εναλλακτική και ανιχνεύει την οριστική λύση απέναντι στον εσωτερικό εχθρό.
Η υπόσχεση της Δημοκρατίας είναι σαφής: όλες είμαστε δυνητικά κρατούμενες.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ΄ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΣΑΝ ΟΡΟ ΖΩΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Συγκέντρωση ενάντια στον νέο Ποινικό Κώδικα, Τετάρτη 14/2 στις 18:00, Τσιμισκή με Ναυαρίνου
Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
Στηρίζουμε την συγκέντρωση ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα Τετάρτη 14/02 στις 18:00,Τσιμισκή με Ναυαρίνου .
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ Π.Κ
Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ετοιμάζεται να προβεί στην 3η κατά σειρά τροποποίηση της ποινικής νομοθεσίας από το 2019 έως και σήμερα. Αναρτώντας τον περασμένο Νοέμβρη προς δημόσια διαβούλευση ένα σύνολο αντιδραστικών τροποποιήσεων του Ποινικού Κώδικα καθώς και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που θα επιχειρήσει τις επόμενες μέρες να τις νομοθετήσει στη Βουλή. Αναδεικνύοντας για ακόμη μια φορά την φασίζουσα ρητορεία του δόγματος νόμου και τάξης, η κυβέρνηση σκοπεύει να περάσει τα πλέον αντιδραστικά μέτρα, τα οποία έχουν ως βασικό άξονα την αυστηροποίηση των ποινών, την ποινικοποίηση της φτώχειας και την αύξηση της καταστολής ενάντια στην αγωνιζόμενη κοινωνία, έχοντας ως πρωταρχικό σκοπό την διαφύλαξη και την διαιώνιση των καπιταλιστικών και κρατικών συμφερόντων. Μέτρα τα οποία με την εφαρμογή τους θα κατακλύσουν τις ήδη ασφυκτικά γεμάτες φυλακές της χώρας πολλαπλασιάζοντας δραματικά τον αριθμό των κρατουμένων και παράλληλα θα διαμορφώσουν πρόσφορο έδαφος για την ίδρυση ιδιωτικών φυλακών. Λίγο καιρό μετά την τιμωρητική και εκδικητική αντιμετώπιση του κρατικού μηχανισμού ενάντια στον πρόσφατο αγώνα των κρατουμένων για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και περισσότερα δικαιώματα, η κυβέρνηση αρνείται παραδειγματικά το αίτημα για αποσυμφόρηση των φυλακών και ετοιμάζεται να στείλει στις φυλακές χιλιάδες ακόμα “παρανόμους”, φτωχές, απείθαρχους, μετανάστριες και αγωνιστές.
To σύνολο του δικαιϊκού συστήματος ενός κράτους συνιστά μια από τις πολλές υλικές αποτυπώσεις, των συσχετισμών ισχύος του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού και το καθρέφτισμα των ισορροπιών που διαμορφώνονται σε μια συγκεκριμένη συγκυρία. Ευνοϊκοί νόμοι που παραχωρούν δικαιώματα (τα λεγόμενα κοινωνικά κεκτημένα) των από τα κάτω, είναι κερδισμένο έδαφος στον κοινωνικό ανταγωνισμό για όλους και όλες μας. Σημαίνει ότι μια εξουσία σε μια δεδομένη στιγμή υποχωρεί αφήνοντας περισσότερο χώρο και περισσότερες ανάσες ελευθερίας σε καταπιεσμένους ανθρώπους ζυγίζοντας ενδεχομένως ότι το κόστος καταστολής είναι πιο ασύμφορο από το κόστος ανοχής. Αυτό συνεπάγεται ότι σε πρότερο χρόνο έχει δημιουργηθεί η απαιτούμενη δυναμική που αναγκάζει την εξουσία να υποχωρήσει. Η ίδια η αστική δικαιοσύνη εξάλλου και ολόκληρο το πνεύμα της που χαρακτηρίζεται από την επικράτηση του ορθού λόγου, του θετικισμού και της πτώσης των παλαιών καθεστώτων μοναρχίας, ουσιαστικά έθεσε τέλος στη λογική ότι τα καθεστώτα κατέχουν τους ανθρώπους και συνεπώς μπορούν να τους τιμωρούν όπως νομίζουν. Να τους βασανίζουν δημοσίως σε πλατείες, να τους παλουκώνουν, να τους καίνε, να τους εκτελούν εν είδη δημόσιου θεάματος. Η λογική ότι οι εξουσίες πρέπει να μπορούν να αποδείξουν ότι αυτοί που κατηγορεί είναι ένοχοι βάση μιας επιστημονικά ορισμένης διαδικασίας υπήρξε κι αυτή κάποτε στην εποχή της μια νίκη με διαχρονικό σύμβολο τη πτώση της Βαστίλης, κι αυτό καλό είναι να μην το λησμονούμε.
Οι συνθήκες στις ελληνικές φυλακές στα πενήντα χρόνια από τη μεταπολίτευση έχουν γνωρίσει πολλές αλλαγές οι οποίες δε θα συνέβαιναν αν δεν είχε εκφραστεί κάποτε αυτή η δυναμική από τους/ις ίδιους/ες τους/ις κρατούμενους/ες, σε μια εποχή μεσαιωνικών βασανιστηρίων. Μια εποχή όπου σε μια ορισμένη επικράτεια ενός αστικού εξευρωπαϊσμένου κράτους είχαν διαμορφωθεί κανονικές ζώνες εξαίρεσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που υποτίθεται είναι το μεγαλύτερο χαρτί των αστικών δημοκρατιών για την προβολή του λεγόμενου δημοκρατικού ηθικού πλεονεκτήματος. Ήταν το ντόμινο των εξεγέρσεων στις φυλακές της χώρας, οι φωτιές, οι καταστροφές, η καταστολή και η όποια κατακραυγή από την έξω πλευρά των τειχών που δημιούργησε μια κατάσταση οπισθοχώρησης τις επόμενες δεκαετίες και ανάγκασαν το ελληνικό κράτος, όχι φυσικά να κάνει πάρα πολλά, αλλά το λιγότερο να συμβαδίσει με τη γενικότερη νόρμα δικαίου στην Ευρώπη.
Αυτό το λιγότερο δυνατό όμως για τους/ις κρατούμενους/ες σήμαινε διακοπή βασανιστηρίων (των πιο ειδεχθών έστω) και το δραματικό περιορισμό της σαδιστικής συμπεριφοράς των δεσμοφυλάκων. Σήμαινε την αρχή της επικοινωνίας τους με τον έξω κόσμο. Σήμαινε την δυνατότητα ανάγνωσης εφημερίδων, περιοδικών, βιβλίων. Τη δυνατότητα να ακούν μουσική, να βλέπουν τηλεόραση, να έχουν δικά τους ρούχα και παπούτσια, να μπορούν να κάνουν επισκεπτήρια, να εργάζονται για να μειώσουν την ποινή τους και το τελευταίο μέρος αυτής να το εκτίουν σε αγροτικές φυλακές. Σήμαινε τη δυνατότητα να έχουν επισκεπτήρια και να βλέπουν έστω πίσω από θολά τζάμια τις σιλουέτες των αγαπημένων τους ανθρώπων να τους αποχαιρετούν δακρυσμένοι μέχρι την επόμενη φορά. Σήμαινε τη δυνατότητα να μπορούν να μορφώνονται ακόμα κι εντός των φυλακών και ακόμα και να σπουδάζουν αν το επιθυμούν και να παίρνουν άδειες εκπαιδευτικές προκειμένου να ενισχυθεί αυτή τους η προσπάθεια. Σήμαινε τη δυνατότητα να έχουν τακτικές άδειες για μέρες ολόκληρες στο τελευταίο διάστημα της ποινής τους προκειμένου να έχουν το χρόνο να ενσωματωθούν ξανά πίσω στην κοινωνία πιο ομαλά και όχι να ανοίξει μια μέρα η πόρτα απότομα και απλά τους ξεράσει έξω. Σήμαινε αυτά κι άλλα πολλά που δε θα ήταν δυνατά αν δεν είχε χυθεί αίμα στις φυλακές και αν δεν είχε αναγκαστεί το ελληνικό κράτος να υποχωρήσει να αφήσει έδαφος για τους ανθρώπους εκείνους που έχει σε καθεστώς αιχμαλωσίας.
Και είναι αυτό το έδαφος που σταθερά πλέον επιχειρείται να παρθεί πίσω μέσω διαδοχικών νομοθετικών παρεμβάσεων. Φυσικά, αυτό δε συμβαίνει μόνο στο πεδίο των φυλακών. Η «πολιτική ηγεμονία» που απολαμβάνει την τελευταία περίοδο η νεοφιλελεύθερη δεξιά και η Ακροδεξιά που εγκολπώνονται αρμονικά στο εσωτερικό της ΝΔ, χρησιμοποιείται ως το εφαλτήριο της εφαρμογής της πιο ακραία επιθετικής πολιτικής σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Απελευθέρωση των εξώσεων, ενίσχυση των ενεργειακών και εμπορικών μονοπωλίων και άρα της ακρίβειας, εργασιακές αναδιαρθρώσεις υπέρ των αφεντικών, αναδιαρθρώσεις και αντιμεταρρυθμίσεις των πανεπιστημίων, όξυνση της ρατσιστικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής, εξοπλιστικά προγράμματα πολλών δισεκατομμυρίων, ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας και εντολή προς αυτά για όξυνση της δολοφονικής βίας, είναι μόνο κάποια από τα κομμάτια που συνθέτουν το πλέγμα της κρατικής πολιτικής σε αυτή τη συγκυρία.
Ο προς ψήφιση νέος ποινικός κώδικας είναι ένα κομμάτι -θεμελιώδες πάντως- αυτού του πλέγματος και μόνο ως τέτοιο μπορεί να κατανοηθεί σε όλη του την έκταση και το πολιτικό του βάθος. Οι αλλεπάλληλες και πολυεπίπεδες κρίσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας αλλά και η σημερινή συνθήκη των πολέμων ακόμα και σε ευρωπαϊκό έδαφος, των πληθωριστικών πιέσεων και των νέων πολιτικών λιτότητας και του ενδεχόμενου κοινωνικού αναβρασμού οδηγούν τα κράτη σε μια ολοένα και εντεινόμενη θωράκιση απέναντι σε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Η ποινική νομοθεσία είναι από τις αιχμές του δόρατος αυτών των στρατηγικών και το ελληνικό κράτος βρίσκει την ευκαιρία να «εκσυγχρονιστεί» και σε αυτή την κατεύθυνση ευθυγραμμιζόμενο με τις σκληρότερες εκδοχές του δυτικού νομικού οπλοστασίου, όπως αυτές έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται με την κήρυξη του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία από το 2001 και μετά.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, έρχονται οι νέες αλλαγές, έχοντας με κεντρική βάση την ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων και των κρατουμένων. Επιχειρείται να περάσουν αυξήσεις στα όρια των ποινών καθώς και πραγματική έκτιση (φυλάκιση) για ποινές άνω των τριών ετών. Επιπλέον αυστηροποιούνται οι προϋποθέσεις για την υφ’ όρων απόλυση, αφού θα εξαρτάται από υποκειμενικούς παράγοντες, όπως η «επικινδυνότητα του εγκλήματος» και τα «ατομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του/της υπόδικου», οι οποίοι θα εναπόκεινται στην κρίση των δικαστικών συμβουλίων, ανεξαρτήτως εάν έχει συμπληρωθεί ο απαιτούμενος χρόνος έκτισης της ποινής. Δίνεται δυνατότητα εξίσωσης της απόπειρας με την τετελεσμένη πράξη καθώς και του συνεργού με τον φυσικό αυτουργό μέσα σε ένα επιτηδευμένα ασαφές πλαίσιο. Καθίσταται μη απαραίτητη η φυσική παρουσία των μπάτσων στις δίκες με την αποδοχή μόνο των γραπτών τους καταθέσεων (με εξαίρεση ειδικών περιπτώσεων), γεγονός στο οποίο πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία, καθώς έχει διαπιστωθεί, πως με την παρουσία τους στο ακροατήριο πέφτουν σε διαρκείς αντιφάσεις, καταδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο τα στημένα κατηγορητήρια της ΕΛ.ΑΣ και των επιμέρους υπηρεσιών. Επιπροσθέτως, θα δύναται να πραγματοποιηθεί η εξέταση των μαρτύρων και των κατηγορούμενων από απόσταση (τηλεδίκες), ενώ η επίδραση των ελαφρυντικών μειώνεται και ορίζεται μια μόνο επιτρεπόμενη αναβολή ανά υπόθεση. Σε αυτή την κατεύθυνση, λοιπόν, εξαλείφονται οποιεσδήποτε υπάρχουσες δικλείδες ασφαλείας υπέρ των κατηγορουμένων, αφήνοντάς τους ακόμη πιο απροστάτευτους απέναντι στο αιμοδιψές δικαστικό σύστημα. Παράλληλα, επανεμφανίζονται οι εναλλακτικές μορφές έκτισης ποινής μέσω κοινωφελούς εργασίας, αλλά και η μετατροπή ποινής σε χρηματικό ποσό, καθώς αυξάνονται και τα απαιτούμενα ποσά παραβόλων, αναδεικνύοντας για ακόμη μια φορά το ταξικό πρόσημο της δικαιοσύνης.
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω είναι δεδομένο ότι το όποιο έδαφος είχε χαθεί από πλευράς κράτους εντός των φυλακών, η εξουσία το διεκδικεί ρεβανσιστικά ξανά πίσω. Η κεντρική ιδέα πίσω από όλες τις καινούργιες αλλαγές, και πίσω και από τις πιο πρόσφατες, είναι ότι η κυριαρχία επαναδιεκδικεί τον απόλυτο έλεγχο στη μοίρα των ανθρώπων που κρίνονται εκτός πεδίου σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι φανερό, επίσης, ότι η πολιτική διαχείριση του ελληνικού κράτους νιώθει αρκετή αυτοπεποίθηση να εφαρμόσει αυτήν την ατζέντα θεωρώντας ότι έχει κτίσει την ηθική και πολιτική βάση νομιμοποίησης της.
Για εμάς από την άλλη είναι προφανές πως η αστική δικαιοσύνη δεν είναι παρά η αιχμή του δόρατος του κρατικοκαπιταλιστικού συμπλέγματος εξουσίας. Είναι αυτή που διασφαλίζει την κανονικότητα της εκμετάλλευσης, της αδικίας και της κοινωνικής ανισότητας. Η ποινική νομοθεσία είναι ταυτόχρονα και το όπλο με το οποίο κράτος και κεφάλαιο διαφυλάττουν την αναπαραγωγή και επέκταση της κυριαρχίας τους, επομένως δεν αποτελεί ένα ουδέτερο πολιτικά και ταξικά θεσμό, δήθεν υπεύθυνο για την εξάλειψη μιας κοινωνικής δυσαρμονίας που ονοματίζουν «έγκλημα» συσκοτίζοντας ότι αυτό δεν παράγεται “εν κενώ” αλλά είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την υλική, ταξική και κοινωνική πραγματικότητα.
Για εμάς, ως ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών, η σημερινή συγκυρία και η προοπτική ψήφισης ενός τόσο σκληρού ποινικού κώδικα αποτελεί μια στιγμή κρίσιμη στην ιστορία των αγώνων εντός και εκτός των «τειχών».
Αν η νομοθεσία αυτή πράγματι εφαρμοστεί, μεγάλα κοινωνικά κομμάτια -προφανώς, τα κατώτερα- αλλά και ο κόσμος του ριζοσπαστικού αγώνα θα βρεθεί σε ένα περιβάλλον πραγματικά πρωτόγνωρο για τις τελευταίες δεκαετίες. Αφενός οι ήδη πολιτικοί κρατούμενοι και κρατούμενες θα γνωρίσουν ένα ακόμα βαναυσότερο καθεστώς εξαίρεσης και απομόνωσης, αφετέρου το σύνολο των αγωνιζομένων θα βρεθεί σε μια πολύ πιο δυσχερή θέση από αυτήν που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Καθώς όλα τα μέσα αγώνα ποινικοποιούνται σε τόσο ακραίο βαθμό, θα είναι ίσως πολλές και πολλοί αυτοί που στο άμεσο μέλλον θα κινδυνεύσουν με μικρότερες ή μεγαλύτερες φυλακίσεις. Η κρατική πολιτική της προληπτικής αντιεξέγερσης φαίνεται πως ξεδιπλώνεται χωρίς κανέναν πλέον φραγμό και δισταγμό. Η επιχείρηση εκφοβισμού, διάβρωσης και ακινητοποίησης του κόσμου του αγώνα πρέπει να βρει ισχυρή αντίσταση όχι μόνο πριν, αλλά και μετά την ενδεχόμενη ψήφιση του Π.Κ. Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυριαρχία ονειρεύεται το τέλος της ιστορίας, το τέλος του αγώνα, του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, το τέλος της πολύμορφης πολιτικής αντί-βίας. Θα είναι, αντίθετα, η πολλοστή φορά που θα πρέπει να αγωνιστούμε με όλες τις δυνάμεις μας για να αποτύχει.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών , συνέλευση Θεσσαλονίκης
Συγκέντρωση ενάντια στον νέο Ποινικό Κώδικα και στον ΚΠΔ Τετάρτη 14/02 18:00 Τσιμισκή με Ναυαρίνου
Γιατι ο νεος Ποινικός Κώδικας μας αφορά όλες και όλους …που δεν τρέχουν φράγκα απ τα
μπατζάκια μας;
Το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης εισάγει σχεδόν 100 τροποποιήσεις στον υπάρχοντα Ποινικό Κώδικα. Έχει σημασία να δούμε τις γενικότερες κατευθύνσεις του, αλλά κυρίως να δούμε γιατί ΔΕΝ πρόκειται για κάτι που αφορά ξανά ..κάποιους άλλους. Συνοπτικά ο νΠΚ αυξάνει τα ελάχιστα αλλά και τα μέγιστα όρια ποινών, αυστηροποιεί τις ποινές και ειδικά αυτές για πλημμεληματικού χαρακτήρα διώξεις, αυξάνει την πραγματική έκτιση φυλάκισης, προσθέτει νέες ποινές, δυσχεραίνει κατά πολύ την δυνατότητα αναστολής, αυξάνει και σχεδόν καθολικοποιεί τις χρηματικές ποινές και “ανακαλύπτει” νέα αδικήματα. Σκληραίνει επίσης την ποινική αντιμετώπιση των ανηλίκων. Αυτά τα λίγα αρκούν για να καταλάβουμε που πάει το πράγμα.
Ο νόμος δεν έρχεται άλλωστε σ’ενα ιστορικό κενό. Είναι αποτύπωμα στο νομικό σκέλος των σημερινών υλικών συνθηκών αλλά και των συσχετισμών δύναμης και εξουσίας. Καθώς πολλές από εμάς υποτιμουμαστε ολο και περισσότερο και το κράτος αποτυγχάνει να κάλυψει βασικές πτυχές της αναπαραγωγής ολο και μεγαλύτερου κοινωνικού κομματιού, το βασικό του όπλο στην διατήρηση της κοινωνικής του νομιμοποίησης είναι να πουλάει το αφήγημα της σταθερότητας, της τάξης και της ασφάλειας (όσο αφηρημένα κι αν φαντάζουν αυτά) για να βαζει το ίδιο στο τραπέζι τον εαυτό του ως εγγυητή των παραπάνω.
Πως φτάσαμε όμως σε αυτό το σημείο; Κατ’εμας, πριν μιλήσουμε για το κράτος, είναι βασικό να δούμε την ιστορική συνθήκη όπως αυτή διαμορφώνεται από τα κάτω. Αρχικά η υποχώρηση των αγώνων της περιόδου ’08-’12 οδήγησε τον κόσμο πίσω στις λογικές της ανάθεσης και μέσω του ΣΥΡΙΖΑ στην αγκαλιά του κράτους. Όταν και αυτή η ελπίδα φάνηκε να μην μπορεί να προσφέρει καμία πραγματική αλλαγή προς το καλύτερο για το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, διαμορφώθηκε μια συνθήκη όπου οι προσδοκίες των προλετάριων έπεσαν στο ελάχιστο. Κι όταν δεν έχεις τίποτα να πιαστείς για να ανατιμήσεις υλικά την ζωή σου, η θαλπωρή του έθνους, των οικογενειακών αξίων και ο μεγαλοϊδεατισμός αποτελούν ένα εύκολο αποκούμπι. Όσο περισσότερο σου κλέβουν την ζωή, τόσο σε ταΐζουν με έθνος και φυλή που λέει κι ένα γνωστό σύνθημα. Εντός αυτής της συγκυρίας, όπου η κρατική αυθαιρεσία και τα κρατικά εγκλήματα (απο τα Τέμπη μέχρι την Πύλο και τα κέντρα των πόλεων) έγιναν καθημερινότητα που (μεγαλο κόμματι των προλετάριων πίστεψε ότι) δεν μπορούμε πια να επηρεάσουμε, είναι που έπρεπε να εφευρεθούν νέοι αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Φτάσαμε λοιπόν στην εστίαση στην μικροπαραβατικοτητα. Σκοπός της εστίασης αυτής δεν είναι απλά να αποπροσανατολίσει, αλλά να μεταφέρει την ευθύνη για όλα τα δεινά όλο και περισσότερο προς τα κάτω, προς εμάς 
δηλαδή. Ο νέος ΠΚ συμβάλει μεθοδικά ακριβώς σε αυτό το χτίσιμο της αναφερόμενης από τα κυβερνητικά στελέχη ως μικρομεσαίας παραβατικότητας. Τα επαναλαμβανόμενα ρεπορτάζ ηθικού πανικού και τρομολαγνείας για συμμορίες ανηλίκων, για γενιές που εκπαιδεύονται στη βία, για έξαρση της εγκληματικότητας στις πόλεις, για εστίες ανομίας, για πρωτοφανή οπαδική βία, για υβριδικούς πολέμους και ασύμμετρες απειλές, εκτός οτι προσπαθούν να τσουβαλιάσουν όλα τα παραπάνω ως κάτι ενιαίο, δεν θα μπορούσαν να έχουν άλλο ρόλο από την κατασκευή και κατ’επέκταση την εκμετάλλευση ενός γενικευμένου αισθήματος ανασφάλειας. Στο οποίο έπειτα, η προφανής λύση θα είναι η αύξηση της αστυνόμευσης και της επιτήρησης, η αυστηροποίηση των ποινών και γενικότερα το δόγμα “μηδενικής ανοχής” απέναντι σε όσες δεν υπακούουν, σε όσες αντιστέκονται, σε όσους δεν τη βγάζουν και ζουν στο περιθώριο.
Σε περιόδους κρίσης το κεφάλαιο χρειάζεται άλλωστε πειθήνιες εργάτριες, υποταγμένους μετανάστες, ανέργους που να μην ζητάνε και πολλά πολλά, φοιτήτριες που να μην αντιστέκονται και να μην διεκδικούν. Έχει ανάγκη να κατασκευάζεται διαρκώς η αντιπαλοτητα μεταξυ ενταγμένων και περιθωριακών, έντιμων και παράνομων. Έτσι, το κράτος για να αποποιηθεί οποιασδήποτε ευθύνης της φτωχοποίησης και εξαθλίωσης μας αλλά και να κατασκευάσει εκείνα τα υποκείμενα που απειλούν την
κοινωνική συνοχή, τις πατροπαράδοτες οικογενειακές αξίες και την εθνική ενότητα, προσπαθεί να διευρύνει κατά πολύ την εικόνα του "εγκληματία" και να ενισχύσει το αφήγημα περί ανομίας και παραβατικότητας των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων, απαντώντας ταυτόχρονα στην δίψα για αίμα του πιο συντηρητικού κομματιου του πληθυσμού που διαρκώς αυξάνεται.
Η βασική επιδίωξη λοιπόν του νΠΚ, είναι να χτίσει ένα ιδεολόγημα που να στοχοποιεί διευρυμένα όλους και όλες εμάς που παλεύουμε καθημερινά για την επιβίωση μας. Παρόλο που οι διατάξεις του φαντάζουν αδιανόητες, δεν θέλει να χτίσει ενα "ολοκληρωτικό" σύστημα δικαιοσύνης. Θέλει όμως να προσφέρει την δυνατότητα αυτό να χρησιμοποιείται και ως τέτοιο. Να είναι ένα εργαλείο που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν εναντίον μας, με την πολιτική εξουσία να έχει όλο και περισσότερο επιρροή επάνω του. Να εγκαθίδρυσει μια μόνιμη συνθήκη φόβου ώστε να παράξει την αναγκαία και χρήσιμη (τόσο για το κράτος, αλλά κυρίως για τα αφεντικά μας) πειθάρχηση. Και όσο αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως αυτό που στοχοποιείται είναι οι αρνήσεις μας και οι προσπάθειές μας να τα βγάλουμε πέρα, όσο δεν αντιδράμε, τόσο δυσχαιρένουμε τις δυνατότητες μας να ζήσουμε αξιοπρεπώς, τόσο ερχόμαστε πιο κοντά σε μια συνθήκη όπου η φυλακή θα ίπταται διαρκώς σαν απειλή από πάνω μας.
Το νομοσχέδιο μπορεί να κατατέθηκε στην βουλή και να πάει προς ψήφιση, η (μη) εφαρμογή του όμως είναι στοίχημα ανοιχτό. Οι σχεδόν καθολικές αντιδράσεις του νομικού κόσμου είναι ένα πρώτο βήμα προς αυτη την κατεύθυνση. Και είναι κρίσιμο οι αγώνες μας να συμβάλουν σε αυτό για να παράξουν την κοινωνική απονομιμοποίησή του.
Φάμπρικα Υφανέτ
Νέος Ποινικός Κώδικας-Το νομικό οπλοστάσιο αναβαθμίζεται
Το κράτος δεν έχει ούτε ηθική, ούτε έναν παν-ανθρώπινο κώδικα αξιών ως πυξίδα. Αντ’ αυτού έχει συμφέροντα οικονομικά και πολιτικά να εξυπηρετήσει. Ο Νόμος, ως μεγάλη εικόνα, είναι τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης και μία θεσμική αποκρυστάλλωση του ταξικού και κοινωνικού πολέμου που διεξάγεται διαχρονικά. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο αν ρίξουμε μία ματιά στον νέο Ποινικό Κώδικα, ο οποίος με πρόσχημα την εξάλειψη της έμφυλης βίας και προστασίας του φυσικού πλούτου προβλέπει, μεταξύ άλλων:
-Αύξηση των ποινών πέρα από κάθε έννοια αναλογικότητας και εισαγωγή νέων αδικημάτων όπως διατάραξη λειτουργίες νοσοκομείων.
-Κατάργηση των αναστολών των ποινών και εισαγωγή κοινωφελούς εργασίας.
-Τεράστιο κόστος σε παράβολα και υπέρογκες χρηματικές ποινές.
-Ποινικοποίηση των κοινωνικών φρονημάτων.
-Κατώτερη ηλικία για να θεωρηθεί ένα παιδί ένοχο τα 10 έτη (απο 12)
-Απουσία των μπάτσων ως μάρτυρες στις δίκες, θεωρώντας αλήθεια ο,τι έγραψαν στην αρχική τους κατάθεση στο τμήμα.
Δεν έχουμε αυταπάτες ότι αυτές οι διατάξεις θα εφαρμοστούν για την σύλληψη και τιμωρία μεγάλων βαρόνων ναρκωτικών, κυκλωμάτων σωματεμπορίας, βιαστών/ παιδοβιαστών κ.λπ. Ενδεικτικά, το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσε το κράτος για τους μπάτσους στις σχολές και τον ν.4777, αλλά όπως αυτές τις μέρες έτσι και πριν 3 χρόνια, οι μεγάλες επιχειρήσεις της αστυνομίας και οι πιο βίαιες επιθέσεις των μπάτσων εξαπολύθηκαν σε εμάς τους/ις φοιτητ(ρι)ές και σε αγωνιστ(ρι)ες γενικότερα. Βλέπουμε ήδη ποιους στοχοποιεί η αντιτρομοκρατική, φοιτητικές πορείες βάζοντας στελέχη της αντιτρομοκρατικής με πολιτικά γύρω τους, συντονιστικά γενικών συνελεύσεων σε καταλήψεις εντός του ασύλου κ.ο.κ.
Ο νέος Π.Κ. και ο κώδικας ποινικής δικονομίας είναι μία μεγάλης κλίμακας επίθεση στα κατώτερα ταξικά και κοινωνικά στρώματα, στον αγωνιζόμενο κόσμο που θέλει να βαφτίσει τρομοκράτες και για αυτό στεκόμαστε απέναντι του. Έρχεται για να γεμίσει τις φυλακες με όσες δεν έχουν πειθαρχήσει ή όσους θα ζουν πάντα στο περιθώριο, με μη συμβατικούς όρους, λόγω της κοινωνικής και ταξικής τους θέσης. Εξάλλου, ήδη το 60% των ελληνικών φυλακών είναι γεμάτο με μετανάστ(ρι)ες, ενώ οι υπόλοιποι εξ αυτών βρίσκονται πνιγμένοι στα σύνορα ή κλεισμένοι σε κέντρα κράτησης. Όσα δεν αφομοιώνονται στον καπιταλισμό είτε ζουν σε αποκεντρωμένες γειτονιές, μακριά από τα κέντρα κατανάλωσης, είτε φυλακίζονται είτε δολοφονούνται.
Γνωρίζουμε καλά πως άτομα των κατώτερων τάξεων βαφτίζονται εγκληματίες ενώ πρέπει συνεχώς να αποδείξουν ότι είναι υπάκουα (στα αφεντικά τους, στα κοινωνικά πρέπει). Μπαίνει μονίμως ένας διαχωρισμός στους φτωχούς σε καλούς και κακούς, νομιμους και παρανομους, πειθαρχημένες και μη. Ταυτόχρονα, επικροτείται οποιαδήποτε πράξη τιμωρίας των ασυμβίβαστων, σε μια προσπάθεια συμμόρφωσης τους. Καταλήγουν οι ίδιοι οι πολίτες να κάνουν τη δουλειά του κράτους, αφού “γίνονται μπάτσοι” και κυνηγούν μετανάστες και ρομα όταν καίγονται δάση (βλέπε φωτιές στον Έβρο το καλοκαίρι) και κουιρ άτομα σε μια προσπάθεια επιβολής σε αυτά της επικρατούσας τάξης πραγμάτων. Η φασιστικοποίηση της κοινωνίας μας είναι απότοκο αυτού του διαρκούς διαχωρισμού και είναι το κατάλληλο εργαλείο στα χέρια του κράτους και του καπιταλισμού.
Είμαστε ενάντια στην αυστηροποίηση των ποινών και κατα συνέπεια των ζωών μας. Εγκληματική είναι η ακρίβεια, να μην έχεις να φας, να σε εκμεταλλεύεται το αφεντικό σου, ο άντρας σου. Έγκλημα είναι να μην μπορείς να αντισταθείς σε όσους σου κλέβουν τη ζωη.
Συντονιστική Επιτροπή Συλλόγου Φοιτητ(ρι)ών Φυσικού
