Συγκεντρώσεις ενάντια στο Νέο Ποινικό Κώδικα, Παρασκευή 2/2: στην Θεσσαλονίκη 9:00 στα Δικαστήρια, στην Αθήνα 19:00 στα Προπύλαια

Συγκέντρωση ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα

Οι επερχόμενες τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα, σε συνέχεια όσων έχουν συμβεί στους προηγούμενους αλλά και τις αλλαγές που έχουν γίνει στον σωφρονιστικό κώδικα, έρχονται να προσθέσουν εργαλεία σε μια μοχθηρή πολιτική ατζέντα που αποσκοπεί στην περαιτέρω καταστολή, τον εκφοβισμό, τον κοινωνικό έλεγχο περιθωριοποιημένων, αγωνιζόμενων και μη προνομιούχων υποκειμένων.

Οι παρακάτω μεταρρυθμίσεις δεν συγκροτούν το τελικό νομοσχέδιο παρά αποτελούν αρχικές προτάσεις οι οποίες αναμένεται να αλλάξουν.

Η αναστολή ποινής ενδέχεται να χορηγηθεί σε ποινές έως το ένα έτος, μόνο εάν οι αμετάκλητες προηγούμενες καταδίκες είναι μικρότερες του ενός έτους.
Για ποινές από 2 έως 3 έτη, το κατηγορούμενο υποκείμενο βάλλεται να εκτίσει μέρους της ποινής (έως 6 μηνες) σε σωφρονιστικό ίδρυμα.
Πραγματική έκτιση για ποινές άνω των 3 ετών.
Αυξάνονται τα κατώτατα και ανώτατα όρια κάθειρξης, για κακουργήματα από 15 έτη στα 20, για κατά συρροή κακουργήματα από 20 στα 25 έτη και για επί συρροή πλημμελήματα στα 10 έτη (από 8).
Αυστηροποίηση των προϋποθέσεων υφ’όρων απόλυσης. Κοινωνικά κριτήρια έρμαια της αυθαίρετης κρίσης του κάθε δικαστή.
Η απόπειρα και η συνεργεία εξισώνονται ποινικά με την τετελεσμένη πράξη.
Πλέον αδίκημα αποτελεί και η διατάραξη της ομαλής λειτουργίας δημοσίων υπηρεσιών, ακόμη και με το έναυσμα φωνών/διαμαρτυριών.
Εγκαθίσταται μια λογική εξίσωσης των ανηλίκων πάνω από τα 15 έτη με τους ενήλικες στο κομμάτι της έκτισης ποινών που αφορούν κακουργήματα.
Η εξέταση των μαρτύρων και κατηγορουμένων δύναται να εκτελείται εξ’αποστάσεως (τηλεδίκες).
Κατασχέσεις/έρευνες χωρίς φυσική παρουσία του ανακρίνοντος ατόμου.
Κατάργηση της υποχρεωτικής γραπτής γνώμης εισαγγελέα για την αντικατάσταση προσωρινής κράτησης.
Συγκεντρωτικό μοντέλο μονομελών πλημμελειοδικείων και μερικών κακουργιοδικείων.
Το κατηγορούμενο δικαιούται μια μόνο αναβολή, η οποία ενδέχεται να κοστίσει έως και 200 ευρώ.
Ο ρόλος των ενόρκων στα Μεικτά Ορκωτά Δικαστήρια περιορίζεται.
Περιορίζεται η δυνατότητα έφεσης.
Άτομα χωρίς ελληνική υπηκοότητα, καταδικασθέντα σε ποινές από 6 έτη και πάνω, απελαύνονται και απαγορεύεται η επανείσοδος τους στη χώρα.
Αυξάνονται τα παράβολα δίκης και το κόστος της εξαγοράσιμης ποινής.
Εισάγεται η κοινωφελής εργασία έναντι της έκτισης ποινής φυλάκισης.

Η εξώθηση περιθωριοποιημένων κοινοτήτων στο έγκλημα, είτε με την συνεχή ενοχοποίηση τους από τα συστημικά μίντια, είτε με τον κοινωνικό αποκλεισμό τους επιδεικνύει μια σαδιστική επιβολή εξουσίας του κράτου. Ειδικότερα, θα λειτουργήσει ως ένας ακόμη μηχανισμός διεύρυνσης της αντιμεταναστευτικής ρητορικής του κράτους, στοχοποιώντας κοινότητες μεταναστών και ρομ, οι οποίες έχουν αποτελέσει διαχρονικά αποδιοπομπαίους τράγους για το ελληνικό κράτος. Ακολουθώντας το πάτημα του εκσυγχρονισμένου σωφρονισμού του δυτικοευρωπαϊκού πυρήνα, το κράτος νομιμοποιεί και την σύγχρονη δουλεία, υπό τον μανδύα της κοινωφελούς εργασίας, εκμεταλλεύοντας το φυλακισμένο περιθώριο προς το οικονομικό όφελος του.

Παράλληλα, διανύουμε μια περίοδο, όπου εντείνεται η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης ενώ, μέσω του νέου ποινικού κώδικα, η κρατική μηχανή προληπτικά της επιτίθεται εφόσον γνωρίζει πως τα πιο καταπιεσμενα και εκμεταλλευομενα κοινωνικά στρώματα, δύναται να αντισταθουν στην ισοπεδωτική της επέλαση. Το κράτος απαντάει λοιπόν με την αποριζοσπαστικοποιηση των καταπιεσμενων σε κάθε τομέα της καθημερινοτητας μέσω του φόβητρου της ποινικής τιμωρίας, ώστε τίποτα να μην αποτελέσει τροχοπέδη στην δολοφονική ανάπτυξη και στην άμβλυνση του ταξικού χάσματος. Ταυτόχρονα, επιτίθεται και οικονομικά στα φτωχοποιημένα στρώματα τόσο με την εισαγωγή χρηματικών ποινών ,και αύξηση των ήδη υπαρχόντων, όσο και με την καταπολέμηση της μικροπαραβατικοτητας που για πολλούς από αυτά αποτελεί μονόδρομο για επιβίωση. Αντίστοιχη οικονομική αφαίμαξη δεχόμαστε και εμείς ως αγωνιζόμενα υποκείμενα, με την στοχοποιηση του πολιτικου αγώνα να διαφαινεται ξεκάθαρα σε σημαντικό τμημα των επερχόμενων μεταρρυθμισεων. Η εισαγωγή κριτηρίων πολιτικής και “ηθικής” μεταμελειας στην υφ’όρων απόλυση και η ποινική διαχείριση -ως συμμορίες και τρομοκρατικες οργανώσεις- υπαρκτων ή και στρατηγικα επιπλασμενων αναρχικών συλλογικοτητων(υπόθεση σύντροφοι/συντρόφισσες) αποσκοπούν στην φίμωση και αποδυνάμωση του αγωνιστικού κινήματος. Πρόκειται για μια απόπειρα εκφοβισμου υπό την απειλή της υπέρτατης ποινικής καταστολής, αφου η ύπαρξη επαναστατικών και ριζοσπαστικών τάσεων και η συσπείρωση των από τα κάτω ,αποτελούσε, αποτελεί και πάντα θα αποτελεί εμπόδιο στην πλήρη κρατική εξουσιαστική επιβολή .

Συγχρόνως, η υπέρμετρη κάλυψη πρόσφατων υποθέσεων ενδοοικογενειακής βίας από τους γνωστούς φορείς πληροφόρησης δεν προωθείται λόγω μιας ξαφνικής ενσυναίσθησης περί έμφυλων ζητημάτων του ελληνικού κράτους. Αντίθετα, τα καθεστωτικά κανάλια αποπειρώνται να προετοιμάσουν το έδαφος για τις κατασταλτικές τροποποιήσεις του Π.Κ., εργαλειοποιώντας το τραύμα των επιζησάντων/ δολοφονημένων. Η προπαγάνδα συνιστά μέρος της γενικότερης έξαρσης στην μιντιακή ανάδειξη μιας «αυξημένης εγκληματικότητας», για την οποία το κράτος πλασάρει ως λυτρωτική λύση τη σωφρονιστική αυστηροποίηση.

Σε μια πατριαρχική κοινωνία, η οποία ξεπλένει μαστροπούς ανηλίκων και παρασιωπεί όταν δολοφονείται ακόμη μια από εμάς, αρνούμαστε να βρούμε ασφάλεια στις κίβδηλες προφάσεις της για σωφρονιστική αναγκαιότητα.Έτσι δεν αποτελουν έκπληξη οι απολύτως βάναυσες μεταρρυθμίσεις του Ποινικού Κώδικα, καθώς το δικαστικό σύστημα ανέκαθεν λειτουργούσε ευνοϊκά για τις άρχουσες τάξεις, θυσιαζοντας στον βωμό του κέρδους οποιαδήποτε ηθικότητα έμελλε να καταδικάσει. Όποιο υποκείμενο παρεκκλίνει από την «ηθική ευνομία», αποτελεί εχθρό στα μάτια του κράτους, το οποίο αμεσα συνανταται με το τιμωρητικό επακόλουθο του εγκλεισμού σε φυλακές ή/και της απέλασης. Αρνούμαστε να βρούμε εφησυχασμό σε βάρβαρα νομοσχέδια και αποπνικτικά κελιά. Μόνο μέσω συλλογικών, μαχητικών αγωνων που ευωδιάζουν συντροφικότητα και αλληλεγγύη, μπορουμε να επιτεθούμε εναντίον της κρατικής καταστολής.

Μέχρι την κατεδάφιση και του τελευταίου κλουβιού.

Ούτε ποινική, ούτε πολιτική

μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή.

Ανοιχτή συνέλευση ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα

Δεν υφίσταται μεταρρύθμιση και μετασχηματισμός της κοινωνίας μέσω της εξουσιαστικής επιβολής και του “όποιου” σωφρονισμού, που να χρήζει ηθικής αξιολόγησης. Κανένα κράτος ποτέ δεν είχε στάλα ηθικής, το μόνο που είχε ήταν κρίσεις, πολέμους, ταξικές συγκρούσεις και αντιστάσεις των καταπιεσμένων που το ανάγκασαν να αναδιπλωθεί και να σταματήσει -μέχρι να ξαναξεκινήσει αφότου καταφέρει να αφομοιώσει τους κραδασμούς- την θανατηφόρα επέκταση της κυριαρχίας του. Οι διαρκείς τροποποιήσεις του ποινικού και του σωφρονιστικού κώδικα καθαρογράφουν σε νομικό λόγο, το κτηνωδώς διευρυμένο πλαίσιο προληπτικής πειθάρχησης, τιμωρίας και αντιεξέγερσης που φαντάζεται το ελληνικό κράτος ότι εφαρμόζει καλύτερα (για το ίδιο και για τα συμφέροντα που το αλληλοτροφοδοτούν) στην εκάστοτε συγκυρία. Η τελευταία τροποποίηση του ΠΚ (όπως και όλες οι άλλες) δεν έρχεται εν κενώ αλλά σίγουρα αποπειράται να αποτελέσει κατασταλτική τομή. Ο κοινωνικός πόλεμος είναι όντως πόλεμος και αυτό φαίνεται να είναι πολύ σαφές στο τωρινό πολιτικό προσωπικό της χώρας. Επίσης το κράτος γνωρίζει a priori ότι το κόστος βιοπορισμού και υλικής επιβίωσης των προλετάριων, των μεταναστριών, των ρομά, των ανήλικων αναπόφευκτα θα το θέσει προ σοβαρών ευθυνών και κινδύνων. Οπότε επιλέγει να επιμερήσει τις ευθύνες του για το ζόφο που παρουσιάζει, φυλακίζοντας και εντείνοντας την εξαχρείωση των ήδη έγκλειστων. Η ταξική “δικαιοσύνη” γίνεται ταξικότερη, γρηγορότερη, “δικαιότερη” στο βωμό του κέρδους και της εθνικής ομαλής συνύπαρξης. Η έκτιση τόσων ποινών που φέρνει αυτό το τερατούργημα, θα ήταν αρκετή από μόνη της για να χαρακτηριστεί ως σαδιστικό, ωστόσο δε μένει εκεί. Καταργεί στην πράξη όσες εναπομείνασες εγγυήσεις υπήρχαν ως αντίβαρο στην παντοδυναμία της δικαστικής εξουσίας να καθορίσει ζωές, να σκοτώσει έστω με σιγαστήρα. Η αποδοχή των όρων ζωής που μας επιβάλλει το κράτος και η καπιταλιστική του μηχανή, δεν αποτελεί επιλογή.

Με τις τροποποιήσεις λοιπόν του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας καταργούνται και τα τελευταία προσχήματα δικαιοσύνης που τόσα χρόνια ταΐζει το κράτος. Τα παρακάτω ξεκαθαρίζουμε ότι είναι οι αρχικές προτάσεις νόμου και δύναται να διαφοροποιηθούν πριν την ψήφιση.

Αύξηση ποινών πέρα από κάθε έννοια “αναλογικότητας”, αυξάνονται τα κατώτατα και ανώτατα όρια ποινών ενώ εισάγονται και νέα αδικήματα όπως αυτό της διατάραξης ομαλής λειτουργίας των νοσοκομείων, ως αντίβαρο στις αντιστάσεις των τελευταίων ετών.

Ουσιαστική κατάργηση των αναστολών των ποινών! Πλέον η αναστολή προβλέπεται μόνο για ποινές φυλάκισης έως ενός έτους, εισάγεται η κοινωφελής εργασία και η εξαγορά της ποινής για 1-2 έτη, η έκτιση μέρους της ποινής για 2-3 έτη και πραγματική έκτιση για ποινές άνω των 3 ετών. Και όλα αυτά υπό την προϋπόθεση να μην υπάρχει προηγούμενη καταδίκη άνω του ενός έτους, ασχέτως του αδικήματος του καταδικασθέντος.

Όσον αφορά την εισαγωγή του θεσμού της κοινωφελούς εργασίας αντί έκτισης ποινής φυλάκισης, είναι η επίσημη αναγνώριση της εργασίας ως ποινή, αυτή τη φορά όχι ως αφαίμαξη από ένα αφεντικό έναντι ελάχιστου αντιτίμου που ονομάζεται μισθός, αλλά ως σύγχρονη δουλεία.

Η κοινωφελής εργασία δεν είναι το μόνο παράδειγμα που εντείνει τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δικαιοσύνης. Η οικονομική αφαίμαξη των καταπιεσμένων μέσω της ποινικής διαδικασίας πολλαπλασιάζεται, αφού εισάγονται επιπλέον χρηματικές ποινές και αυξάνονται οι υπάρχουσες, εισάγεται τεράστια αύξηση των παράβολων σε κάθε στάδιο, αυξάνεται το αντίτιμο στην εξαγορά της ποινής.

Επιπλέον, η αναβολή της διαδικασίας θα χρεώνεται στο κατηγορούμενο άτομο, και εισάγεται όριο μόνο μίας αναβολής για οποιονδήποτε λόγο, ενώ στο κομμάτι της έφεσης, εκτός της αύξησης του παράβολου, δίνεται η δυνατότητα στους δικαστές να την απορρίψουν εκ προοιμίου.

Καίριο κομμάτι του ανασχηματισμού της αστικής δικαιοσύνης αποτελεί η επιτάχυνση των ποινικών διαδικασιών, πάντα εις βάρος του κατηγορούμενου. Καθιερώνονται δίκες-παρωδίες αφού καταργείται κάθε πιθανό ΄εμπόδιο΄ στην ΄απονομή δικαιοσύνης΄. Πιο συγκεκριμένα, λιγότεροι δικαστές και ένορκοι θα αποφασίζουν για τον εκάστοτε φτωχοδιάβολο (πχ τα 3μελή πλημμελειοδικεία μετατρέπονται σε μονομελή), ενώ ενδιάμεσες διαδικασίες όπως αυτή των δικαστικών συμβουλίων που υποτίθεται ότι μπορούσαν να αποδομήσουν κατηγορίες, καταργούνται.

Στις δίκες fast-track έρχεται να προστεθεί η απαλλαγή των μπάτσων από την υποχρέωση να παρευρίσκονται ως μάρτυρες στα δικαστήρια για τις συλλήψεις που κάνουν(αυτή τουλάχιστον ήταν η αρχική πρόταση), που σημαίνει ότι θα λαμβάνεται υπόψιν απλώς η γραπτή κατάθεση που συντάχθηκε στην όποια Γενική αστυνομική Διεύθυνση χωρίς τη δυνατότητα ούτε καν ερώτησης. Καθιερώνονται ακόμα ψηφιακές δίκες χωρίς φυσική παρουσία ως άλλο ένα μέτρο “γρήγορης απονομής δικαιοσύνης”.

Η απόπειρα με την τετελεσμένη πράξη εξισώνεται, το ίδιο και η συνέργεια.

Επιπλέον κριτήρια “ηθικής” και πολιτικής μεταμέλειας εισέρχονται στο δρόμο προς την υφ’ όρων απόλυση.

Ο σύννομος βίος μετατρέπεται σε έντιμο. Εισάγονται δηλαδή κοινωνικά φρονήματα, στην κρίση του εκάστοτε δικαστή.

Οι ανήλικοι πάνω από 15 ετών, όσον αφορά την έκτιση ποινών για κακουργήματα, εξισώνονται με τους ενήλικες.

Συνοψίζοντας, καταργείται κάθε ψευδαίσθηση που μπορεί να υπήρχε περί κράτους δικαίου και δικαιοσύνης. Οι φυλακές θα γεμίσουν καταπιεσμένους, παραβατικούς, σε έναν ατέρμονο κύκλο καταπίεσης-βίας και αργότερα δήθεν καταπολέμησής της. Αντί να αποσυμφορηθούν, όπως τόσες χιλιάδες αγωνιζόμενων κρατούμενων διεκδικούν, υπάρχουν ήδη εξαγγελίες για νέα κολαστήρια, έτοιμα να ΄σωφρονίσουν΄ όποιον δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις.

Σε μια περίοδο που κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν την περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση των καταπιεσμένων, έρχονται προληπτικά να τους επιτεθούν γνωρίζοντας πως τα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας που βάλλονται, μπροστά στο δίλημμα του να περάσει από πάνω τους η αναδιάρθρωση ή να αντισταθούν ενδέχεται να οδηγηθούν στο δεύτερο. Ο σημερινός διαχειριστής του κράτους, η κυβέρνηση της ΝΔ -σε συνέχεια των κεντρικών κρατικών πολιτικών από τους προκατόχους της- έχει από καιρό προετοιμάσει, δομήσει και χτίσει τα αφηγήματα της πάταξης της εγκληματικότητας και της αποριζοσπαστικοποίησης των καταπιεσμένων σε κάθε πτυχή της ζωής, επιχειρώντας να επιβάλει νεκρική σιγή στο βωμό της ανάπτυξης. Φυσικά όχι όταν πρόκειται για κρατικά-παρακρατικά-καπιταλιστικά εγκλήματα των (με κάθε φορά διαφορετικό προσωπείο) μαφιόζων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την διασημότερη εγκληματική οργάνωση στον ελλαδικό χώρο, την Ελληνική Αστυνομία. Καταπολεμούν όμως τα ΄εγκλήματα΄ των φτωχών, των αποκλεισμένων, όσων η παραβατικότητα είναι η μόνη επιλογή για επιβίωση. Η προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων υπερτόνισε την “αυξημένη” παραβατικότητα σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες το τελευταίο διάστημα, είτε πρόκειται για μικροπαραβατικότητα ανήλικων ή Ρομά, είτε πρόκειται για “οπαδική βία”, ανοίγοντας την πόρτα στο τερατούργημα του Π.Κ. Το ότι ανοίχτηκε επικοινωνιακά- θεαματικά κατά αυτόν τον τρόπο, δε σημαίνει ότι είναι κάποια εξιδεικευμένη κρατική επινόηση με βάση την αύξηση της βίας στο “εδώ και στο τώρα”, αλλά αντιγράφονται σε πολύ μεγάλο βαθμό δοκιμασμένες κατασταλτικές πρακτικές και τρόποι λειτουργίας της δικαιοσύνης άλλων καπιταλιστικά ανεπτυγμένων κρατών, ενώ λόγω της ύπαρξης δυνατών κινημάτων στον ελλαδικό χώρο, έπρεπε πρώτα να ξηλωθούν οι αντιστάσεις, να υπάρξει μαζική καταστολή, να συρρικνωθεί ο κόσμος του αγώνα και σταδιακά να φτάσουν τα ποινικά πλαίσια σε αυτό το επίπεδο αυταρχισμού.

Παράλληλα με τα προαναφερθέντα αφηγήματα, το συγκεκριμένο πλαίσιο νόμου πλασάρεται από τους εξουσιαστές και με την πρόφαση της προστασίας -σε εξαιρετικά στενούς νομικούς όρους- των γυναικών/συζύγων από την έμφυλη/ενδοοικογενειακή βία και το διάχυτο βίαιο σεξιστικό-μισογυνιστικό πλαίσιο που τα ίδια τα κράτη και οι προπαγανδιστικοί τους πυλώνες συγγράφουν ολημερίς κι ολονυχτίς. Το ίδιο εθνοπατριαρχικό σύστημα που προασπίζεται τις αξίες και τις πρακτικές της κρατικής εξουσίας, όντας ιδεολογικά και επικοινωνιακά έτοιμο να επιτεθεί σε φεμινιστικά κεκτημένα δεκαετιών(εκτρώσεις, εργασιακή & ταξική υποτίμηση, τόνωση της πυρηνικής οικογένειας και της ετεροκανονικής αναπαραγωγής) τολμάει να ισχυριστεί ότι κόπτεται για την ζωή, τις επιλογές και την καθημερινή ασφάλεια των θηλυκοτήτων. Μια κρατική μηχανή της οποίας ο στρατός αποτελείται από μπάτσους που εμπλέκονται από υποθέσεις trafficking(όπως στην υπόθεση Μίχου όπου η Greek Mafia η οποία φτάνει μέχρι ανώτατα κλιμάκια της ΕΛΑΣ, λειτουργεί ως προστασία-εγγύηση ομαλής λειτουργίας οίκων ανοχής και παιδοβιασμών), βιασμών(ΑΤ Ομόνοιας), trafficking και κατά συρροή βιασμών(20χρονη στην Ηλιούπολη),το κράτος του νόμου της συνεπιμέλειας και των υγειονομικών αποκλεισμών των τρανς ατόμων, ευαγγελίζεται προστασία των θυμάτων της πατριαρχικής βίας. Οι αύξησεις ποινών για βιαστές-κακοποιητές, “αποτάσσουν”-μόνο σε επίπεδο περιφρόνησης της κοινωνικής βάσης- το κράτος-βιαστή από την ευθύνη του για την αναπαραγωγή της πατριαρχίας και πάσης φύσεως εξουσιαστικής επιβολής με έμφυλο προσανατολισμό. Ο σωφρονισμός υπό τον αστικό του μανδύα βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από την χειραφέτηση, την συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και την πολιτικοποίηση της έμφυλης βίας.

Ένα άλλο ζήτημα που αποπειράθηκε να επικοινωνηθεί με θετικό πρόσημο(ώστε να περάσουν παράλληλα δεκάδες αυστηροποιητικές διατάξεις) είναι η προστασία του “φυσικού πλούτου” και πιο συγκεκριμένα των δασικών και ημι-αστικών εκτάσεων με κυρίαρχο επίδικο, το άνοιγμα των πυλών της κολάσεως για τους “εμπρηστές”. Μπροστά στη φρίκη των καμένων εκτάσεων των τελευταίων χρόνων και τις απώλειες ζωών ντόπιων και μεταναστών, τις απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων ζώων, τις καταστροφές γεωργικών καλλιεργειών και σπιτιών, ο κρατικός μηχανισμός έπρεπε να σταθεί αντάξιος των προκλήσεων, που δεν είναι άλλες από τον νέο κύκλο περιφράξεων και συσσώρευσης κεφαλαίου πάνω στα προηγούμενα συντρίμμια. Προσπαθώντας να αντλήσει κοινωνική συναίνεση για την φυλάκιση τυχάρπαστων φανταστικών εμπρηστών και μεταναστών(που έχουν κηρυχθεί δια επίσημων στομάτων τα τελευταία χρόνια σε υβριδικές και ασύμμετρες απειλές για τη συνοχή και την ομαλότητα της δολοφονικής-κρισιακής συνέχειας του ελληνικού κράτους) αξιοποίησε όλα τα ρατσιστικά/κανιβαλιστικά επιχειρήματα που είχε στη φαρέτρα του, δείχνοντας ως ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς τις οικογένειες μεταναστών που επιβίωσαν των πυρκαγιών, τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και ασυνείδητους γεωργούς και πολίτες. Σε έναν πλανήτη που βάλλεται ανεπανόρθωτα από τη διαρκή βιομηχανικού επιπέδου λεηλασία της φύσης και βράζει άνευ προηγουμένου, η μπάλα πετιέται στην εξέδρα και οι ακραίες ποινές σε συνδυασμό με την οικονομική αφαίμαξη θα “δώσουν και πάλι τη λύση”. Αυτή η πτυχή του νέου ΠΚ έχει πολιτικά σημασία διότι δείχνει το πόσο απαραίτητο είναι για το κράτος να δημιουργήσει επί μέρους συναινέσεις ώστε να επιβληθεί εν τέλει στη μεγάλη κλίμακα και να ξεπλύνει τεραστίων διαστάσεων ευθύνες του. Και σε άλλες διατάξεις που αναφέρθηκαν προηγουμένως, o “νομοθέτης” λειτουργεί με το σκεπτικό της συλλογικής τιμωρίας και της δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων εκ του μηδενός. Πάνω κάτω αυτό που κάνουν και τα συστημικά media δηλαδή, η ίδια η φωνή της εξουσίας.

Το ελληνικό κράτος έχει εδώ και πολύ καιρό δοκιμαστεί στη διαχείριση πληθυσμών που ζουν σε καθεστώς εξαίρεσης, όπως τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς στα camps. Παρουσιάζεται ιδεολογικά έτοιμο και τεχνικά καταρτισμένο για καθολική εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη. Τα πειράματα της εξουσίας πάνω σε κατατρεγμένους ανθρώπους που τρώνε ποινές δεκαετιών βαπτισμένοι ως διακινητές μεταναστ(ρι)ών, στα στημένα στρατοδικεία των νησιών με fast-track ποινικές διαδικασίες, γενικεύονται. Δεν είναι τυχαίο που παράλληλα με τον νέο Κώδικα Μετανάστευσης επαναφέρεται το αδίκημα παραβίασης περιορισμών διαμονής (μέχρι 3 χρόνια) και ότι η επιστροφή αλλοδαπού τιμωρείται με τουλάχιστον 2 χρόνια χωρίς αναστολή. Άλλες κατασταλτικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στον αέναο πόλεμο κατά των μεταναστών, εντάσσονται έμμεσα στην τροποποίηση του ΠΚ καθώς η απονομή ποινών εγκλεισμού σε τόσο μαζική κλίμακα και με πλημμελήματα, συνεπάγεται ότι τα κολαστήρια που ονομάζονται ελληνικές φυλακές(όντας το απόγειο του κρατικού αυταρχισμού, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα και με μεταγωγές -χωρίς καν αιτιολόγηση- αντιστεκόμενων κρατουμένων) θα πρέπει να υποδεχτούν χιλιάδες καινούριους περιθωριοποιημένους και να τους στοιβάξουν όπου βρουν. Εξάλλου, τα δεκάδες κέντρα κράτησης μεταναστών έχουν ρίξει ήδη τον πήχη της ενσυναίσθησης της κοινωνίας στα τάρταρα. Κι αν η ανταπάντηση της εξουσίας στους ταξικά και κοινωνικά υποτιμημένους μελλοντικούς έγκλειστους είναι καινούριες φυλακές και νέα καταστήματα κράτησης ΣΔΙΤ, η κρατική εμπειρία της διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών, προδίδει το θράσος και την κτηνωδία της, την άρνηση και την περιφρόνησή της για ζωή με αξιοπρέπεια. Τέλος, όσων αφορά την θεσμοθετημένη πλέον κοινωφελή εργασία, τα τεράστια νούμερα έγκλειστων μη ελλήνων αυτή τη στιγμή, κρίνεται ότι κάπως πρέπει να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία ή να απελαθούν άμεσα όταν εκτίσουν την ποινή τους, αν έχουν καταδικαστεί με ποινή ανώτερη των 6 ετών. Το ελληνικό κράτος χρειάζεται φθηνά εργατικά χέρια και το κάνει πράξη με αλλεπάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δημιουργεί συνεχώς το πεδίο για την διευρυμένη συστηματική υποτίμηση των απανταχού καταπιεσμένων εντός της επικράτειάς του, με σκοπό την απρόσκοπτη ικανοποίηση των επιταγών της εθνικής οικονομίας και των(εγχώριων και μη) αφεντικών.

Όσον αφορά τον κόσμο του αγώνα και την καταστολή μαζικής κλίμακας που αποπειράται να του επιβληθεί, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους/ις εαυτούς/ές μας πρώτα απ’ όλα ότι αυτή η κρατικό-δικαστική κατασταλτική μανία έχει μια τεράστια ιστορική συνέχεια, αλλάζοντας συνεχώς μορφές και εντάσεις. Δε πρέπει να εκπλήσσει κανέναν και καμία, η εκδικητική κρατική μέγγενη. Στον πυρήνα των απειλών για μια κεφαλαιο-κρατική οντότητα είναι ο εσωτερικός εχθρός και οι πολύμορφες αντιστάσεις, είναι η συσπείρωση των από τα κάτω γύρω από την ταξική καταπίεση και η συνειδητοποίηση της συλλογικής ισχύος και δημιουργικότητας. Το νήμα που συνδέει τις διάφορες καταπιέσεις και καθρεφτίζει το κράτος και τον καπιταλισμό ως γενεσιουργούς αιτίες, είναι και αυτό που μπορεί να γεφυρώσει χάσματα, να συσπειρώσει την κοινωνική βάση και να αντεπιτεθεί στη σύγχρονη τυραννία. Ο αντικρατικός, ο αντιεξουσιαστικός, ο αντιεθνικός, ο αντικαπιταλιστικός πολιτικός αγώνας και η συνάντηση των υποκειμένων που θα τον πραγματώσουν δε θα μπορούσαν να μη βρίσκονται στο απόλυτο στόχαστρο του σωφρονιστικού σκεπτικού. Είναι έκδηλο το γεγονός ότι ο νέος ποινικός κώδικας έχει αντιεξεγερτικά χαρακτηριστικά σε υπερμεγένθυση και ακόμα και οι μινιμαρισμένοι θεσμικοί προοδευτισμοί και δικαιωματισμοί, κείτονται νεκροί. Ο νεωτερικός κρατικός φασισμός είναι διάχυτος και η αναδιανομή του πλούτου που συντελείται στην σημερινή καπιταλιστική κρίση, επιτάσσει -από τη πλευρά του κράτους- προληπτική πειθάρχηση/τιμωρία εν όψει μελλοντικών μαζικών αντιστάσεων. Οφείλουμε να σταθούμε αντάξιοι/ες των αγώνων και των κεκτημένων που κληροδοτήσαμε, να μη ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου και να στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όσα συντρόφια βρίσκονται στην κατασταλτική δίνη του κράτους. Επίσης το κράτος προσπαθεί να καταστήσει σαφές ότι η οικονομική ασφυξία του κινήματος, θα επιβληθεί δια του αναφερόμενου ΠΚ. Οι τελευταίες τροποποιήσεις έχουν ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για την κάθετη ποινικοποίηση κοινωνικά νομιμοποιημένων πολιτικών πρακτικών και δράσεων: “εφευρίσκουν” συλλογικότητες ώστε να τις διαχειριστούν ως τρομοκρατικές οργανώσεις (υπόθεση σύντροφοι/συντρόφισσες), έχουν εξαγγείλει και προχωρούν στην ποινική διαχείριση ολόκληρων αναρχικών συλλογικοτήτων (όπως προσφάτως του Ρουβίκωνα) ως συμμορίες στα πλαίσια της γενίκευσης του 187Α , ενώ με πρόφαση τις ίδιες διατάξεις και αδικήματα που άπτονται αυτών, δυσχεραίνονται τα κριτήρια υφ’ όρον απόλυσης στη βάση του “κοινωνικά απεχθούς” εγκλήματος. Οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν εκβιάζονται και η μεταμέλεια που -και χωρίς την τελευταία τροποποίηση- επιζητά η δικαστική εξουσία από αυτούς, είναι ευθεία επίθεση στην ουσία της πολιτικής-έμπρακτης εναντίωσης στο υπάρχον. Απ’ τους εξουσιαστές δε μας χωρίζουν μόνο στείρες ιδεολογικές θέσεις αλλά κυρίως η δίψα για απελευθέρωση και η συνεκτικότητα των συντροφικών μας σχέσεων και στάσεων. Η ανάδειξη της καθοριστικής σημασίας των αλλαγών του ποινικού κώδικα και της ποινικής δικονομίας κρίνονται ως αναγκαία και η εναντίωση στους πολιτικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς που θα επιφέρει η ακόμα και μερική επιβολή του, είναι καθοριστικής σημασίας.

Συνοψίζοντας, οι νέοι ΠΚ και ΚΠΔ, πατώντας πάνω στην αντιτρομοκρατική νομοθεσία και τις πρόσφατες αλλαγές, μόλις πέρσι, του σωφρονιστικού κώδικα, στοχεύουν στο να εγκληματοποιήσουν την φτώχεια, την περιθωριοποίηση, τη μετανάστευση και την πολιτική δράση, δηλαδή ένα πολύ διευρυμένο κομμάτι του κοινωνικού σώματος. Οι κατηγορίες των εσωτερικών εχθρών σμιλεύονται ακόμα πιο καθαρά, η πολιτική δράση επιχειρείται να περιοριστεί και τα δικαιώματα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων να συρρικνωθούν. Η κυριαρχία επιδιώκει να εδραιωθεί ως μοναδική εναλλακτική και ανιχνεύει την οριστική λύση απέναντι στον εσωτερικό εχθρό.

Η υπόσχεση της Δημοκρατίας είναι σαφής: όλες είμαστε δυνητικά κρατούμενες.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ΄ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΣΑΝ ΟΡΟ ΖΩΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Συγκέντρωση ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα, Παρασκευή 2/2 09:00 στα δικαστήρια

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ Π.Κ

Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ετοιμάζεται να προβεί στην 3η κατά σειρά τροποποίηση της ποινικής νομοθεσίας από το 2019 έως και σήμερα. Αναρτώντας τον περασμένο Νοέμβρη προς δημόσια διαβούλευση ένα σύνολο αντιδραστικών τροποποιήσεων του Ποινικού Κώδικα καθώς και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που θα επιχειρήσει τις επόμενες μέρες να τις νομοθετήσει στη Βουλή. Αναδεικνύοντας για ακόμη μια φορά την φασίζουσα ρητορεία του δόγματος νόμου και τάξης, η κυβέρνηση σκοπεύει να περάσει τα πλέον αντιδραστικά μέτρα, τα οποία έχουν ως βασικό άξονα την αυστηροποίηση των ποινών, την ποινικοποίηση της φτώχειας και την αύξηση της καταστολής ενάντια στην αγωνιζόμενη κοινωνία, έχοντας ως πρωταρχικό σκοπό την διαφύλαξη και την διαιώνιση των καπιταλιστικών και κρατικών συμφερόντων. Μέτρα τα οποία με την εφαρμογή τους θα κατακλύσουν τις ήδη ασφυκτικά γεμάτες φυλακές της χώρας πολλαπλασιάζοντας δραματικά τον αριθμό των κρατουμένων και παράλληλα θα διαμορφώσουν πρόσφορο έδαφος για την ίδρυση ιδιωτικών φυλακών. Λίγο καιρό μετά την τιμωρητική και εκδικητική αντιμετώπιση του κρατικού μηχανισμού ενάντια στον πρόσφατο αγώνα των κρατουμένων για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και περισσότερα δικαιώματα, η κυβέρνηση αρνείται παραδειγματικά το αίτημα για αποσυμφόρηση των φυλακών και ετοιμάζεται να στείλει στις φυλακές χιλιάδες ακόμα “παρανόμους”, φτωχές, απείθαρχους, μετανάστριες και αγωνιστές.

To σύνολο του δικαιϊκού συστήματος ενός κράτους συνιστά μια από τις πολλές υλικές αποτυπώσεις, των συσχετισμών ισχύος του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού και το καθρέφτισμα των ισορροπιών που διαμορφώνονται σε μια συγκεκριμένη συγκυρία. Ευνοϊκοί νόμοι που παραχωρούν δικαιώματα (τα λεγόμενα κοινωνικά κεκτημένα) των από τα κάτω, είναι κερδισμένο έδαφος στον κοινωνικό ανταγωνισμό για όλους και όλες μας. Σημαίνει ότι μια εξουσία σε μια δεδομένη στιγμή υποχωρεί αφήνοντας περισσότερο χώρο και περισσότερες ανάσες ελευθερίας σε καταπιεσμένους ανθρώπους ζυγίζοντας ενδεχομένως ότι το κόστος καταστολής είναι πιο ασύμφορο από το κόστος ανοχής. Αυτό συνεπάγεται ότι σε πρότερο χρόνο έχει δημιουργηθεί η απαιτούμενη δυναμική που αναγκάζει την εξουσία να υποχωρήσει. Η ίδια η αστική δικαιοσύνη εξάλλου και ολόκληρο το πνεύμα της που χαρακτηρίζεται από την επικράτηση του ορθού λόγου, του θετικισμού και της πτώσης των παλαιών καθεστώτων μοναρχίας, ουσιαστικά έθεσε τέλος στη λογική ότι τα καθεστώτα κατέχουν τους ανθρώπους και συνεπώς μπορούν να τους τιμωρούν όπως νομίζουν. Να τους βασανίζουν δημοσίως σε πλατείες, να τους παλουκώνουν, να τους καίνε, να τους εκτελούν εν είδη δημόσιου θεάματος. Η λογική ότι οι εξουσίες πρέπει να μπορούν να αποδείξουν ότι αυτοί που κατηγορεί είναι ένοχοι βάση μιας επιστημονικά ορισμένης διαδικασίας υπήρξε κι αυτή κάποτε στην εποχή της μια νίκη με διαχρονικό σύμβολο τη πτώση της Βαστίλης, κι αυτό καλό είναι να μην το λησμονούμε.

Οι συνθήκες στις ελληνικές φυλακές στα πενήντα χρόνια από τη μεταπολίτευση έχουν γνωρίσει πολλές αλλαγές οι οποίες δε θα συνέβαιναν αν δεν είχε εκφραστεί κάποτε αυτή η δυναμική από τους/ις ίδιους/ες τους/ις κρατούμενους/ες, σε μια εποχή μεσαιωνικών βασανιστηρίων. Μια εποχή όπου σε μια ορισμένη επικράτεια ενός αστικού εξευρωπαϊσμένου κράτους είχαν διαμορφωθεί κανονικές ζώνες εξαίρεσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που υποτίθεται είναι το μεγαλύτερο χαρτί των αστικών δημοκρατιών για την προβολή του λεγόμενου δημοκρατικού ηθικού πλεονεκτήματος. Ήταν το ντόμινο των εξεγέρσεων στις φυλακές της χώρας, οι φωτιές, οι καταστροφές, η καταστολή και η όποια κατακραυγή από την έξω πλευρά των τειχών που δημιούργησε μια κατάσταση οπισθοχώρησης τις επόμενες δεκαετίες και ανάγκασαν το ελληνικό κράτος, όχι φυσικά να κάνει πάρα πολλά, αλλά το λιγότερο να συμβαδίσει με τη γενικότερη νόρμα δικαίου στην Ευρώπη.

Αυτό το λιγότερο δυνατό όμως για τους/ις κρατούμενους/ες σήμαινε διακοπή βασανιστηρίων (των πιο ειδεχθών έστω) και το δραματικό περιορισμό της σαδιστικής συμπεριφοράς των δεσμοφυλάκων. Σήμαινε την αρχή της επικοινωνίας τους με τον έξω κόσμο. Σήμαινε την δυνατότητα ανάγνωσης εφημερίδων, περιοδικών, βιβλίων. Τη δυνατότητα να ακούν μουσική, να βλέπουν τηλεόραση, να έχουν δικά τους ρούχα και παπούτσια, να μπορούν να κάνουν επισκεπτήρια, να εργάζονται για να μειώσουν την ποινή τους και το τελευταίο μέρος αυτής να το εκτίουν σε αγροτικές φυλακές. Σήμαινε τη δυνατότητα να έχουν επισκεπτήρια και να βλέπουν έστω πίσω από θολά τζάμια τις σιλουέτες των αγαπημένων τους ανθρώπων να τους αποχαιρετούν δακρυσμένοι μέχρι την επόμενη φορά. Σήμαινε τη δυνατότητα να μπορούν να μορφώνονται ακόμα κι εντός των φυλακών και ακόμα και να σπουδάζουν αν το επιθυμούν και να παίρνουν άδειες εκπαιδευτικές προκειμένου να ενισχυθεί αυτή τους η προσπάθεια. Σήμαινε τη δυνατότητα να έχουν τακτικές άδειες για μέρες ολόκληρες στο τελευταίο διάστημα της ποινής τους προκειμένου να έχουν το χρόνο να ενσωματωθούν ξανά πίσω στην κοινωνία πιο ομαλά και όχι να ανοίξει μια μέρα η πόρτα απότομα και απλά τους ξεράσει έξω. Σήμαινε αυτά κι άλλα πολλά που δε θα ήταν δυνατά αν δεν είχε χυθεί αίμα στις φυλακές και αν δεν είχε αναγκαστεί το ελληνικό κράτος να υποχωρήσει να αφήσει έδαφος για τους ανθρώπους εκείνους που έχει σε καθεστώς αιχμαλωσίας.

Και είναι αυτό το έδαφος που σταθερά πλέον επιχειρείται να παρθεί πίσω μέσω διαδοχικών νομοθετικών παρεμβάσεων. Φυσικά, αυτό δε συμβαίνει μόνο στο πεδίο των φυλακών. Η «πολιτική ηγεμονία» που απολαμβάνει την τελευταία περίοδο η νεοφιλελεύθερη δεξιά και η Ακροδεξιά που εγκολπώνονται αρμονικά στο εσωτερικό της ΝΔ, χρησιμοποιείται ως το εφαλτήριο της εφαρμογής της πιο ακραία επιθετικής πολιτικής σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Απελευθέρωση των εξώσεων, ενίσχυση των ενεργειακών και εμπορικών μονοπωλίων και άρα της ακρίβειας, εργασιακές αναδιαρθρώσεις υπέρ των αφεντικών, αναδιαρθρώσεις και αντιμεταρρυθμίσεις των πανεπιστημίων, όξυνση της ρατσιστικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής, εξοπλιστικά προγράμματα πολλών δισεκατομμυρίων, ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας και εντολή προς αυτά για όξυνση της δολοφονικής βίας, είναι μόνο κάποια από τα κομμάτια που συνθέτουν το πλέγμα της κρατικής πολιτικής σε αυτή τη συγκυρία.

Ο προς ψήφιση νέος ποινικός κώδικας είναι ένα κομμάτι -θεμελιώδες πάντως- αυτού του πλέγματος και μόνο ως τέτοιο μπορεί να κατανοηθεί σε όλη του την έκταση και το πολιτικό του βάθος. Οι αλλεπάλληλες και πολυεπίπεδες κρίσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας αλλά και η σημερινή συνθήκη των πολέμων ακόμα και σε ευρωπαϊκό έδαφος, των πληθωριστικών πιέσεων και των νέων πολιτικών λιτότητας και του ενδεχόμενου κοινωνικού αναβρασμού οδηγούν τα κράτη σε μια ολοένα και εντεινόμενη θωράκιση απέναντι σε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Η ποινική νομοθεσία είναι από τις αιχμές του δόρατος αυτών των στρατηγικών και το ελληνικό κράτος βρίσκει την ευκαιρία να «εκσυγχρονιστεί» και σε αυτή την κατεύθυνση ευθυγραμμιζόμενο με τις σκληρότερες εκδοχές του δυτικού νομικού οπλοστασίου, όπως αυτές έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται με την κήρυξη του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία από το 2001 και μετά.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, έρχονται οι νέες αλλαγές, έχοντας με κεντρική βάση την ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων και των κρατουμένων. Επιχειρείται να περάσουν αυξήσεις στα όρια των ποινών καθώς και πραγματική έκτιση (φυλάκιση) για ποινές άνω των τριών ετών. Επιπλέον αυστηροποιούνται οι προϋποθέσεις για την υφ’ όρων απόλυση, αφού θα εξαρτάται από υποκειμενικούς παράγοντες, όπως η «επικινδυνότητα του εγκλήματος» και τα «ατομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του/της υπόδικου», οι οποίοι θα εναπόκεινται στην κρίση των δικαστικών συμβουλίων, ανεξαρτήτως εάν έχει συμπληρωθεί ο απαιτούμενος χρόνος έκτισης της ποινής. Δίνεται δυνατότητα εξίσωσης της απόπειρας με την τετελεσμένη πράξη καθώς και του συνεργού με τον φυσικό αυτουργό μέσα σε ένα επιτηδευμένα ασαφές πλαίσιο. Καθίσταται μη απαραίτητη η φυσική παρουσία των μπάτσων στις δίκες με την αποδοχή μόνο των γραπτών τους καταθέσεων (με εξαίρεση ειδικών περιπτώσεων), γεγονός στο οποίο πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία, καθώς έχει διαπιστωθεί, πως με την παρουσία τους στο ακροατήριο πέφτουν σε διαρκείς αντιφάσεις, καταδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο τα στημένα κατηγορητήρια της ΕΛ.ΑΣ και των επιμέρους υπηρεσιών. Επιπροσθέτως, θα δύναται να πραγματοποιηθεί η εξέταση των μαρτύρων και των κατηγορούμενων από απόσταση (τηλεδίκες), ενώ η επίδραση των ελαφρυντικών μειώνεται και ορίζεται μια μόνο επιτρεπόμενη αναβολή ανά υπόθεση. Σε αυτή την κατεύθυνση, λοιπόν, εξαλείφονται οποιεσδήποτε υπάρχουσες δικλείδες ασφαλείας υπέρ των κατηγορουμένων, αφήνοντάς τους ακόμη πιο απροστάτευτους απέναντι στο αιμοδιψές δικαστικό σύστημα. Παράλληλα, επανεμφανίζονται οι εναλλακτικές μορφές έκτισης ποινής μέσω κοινωφελούς εργασίας, αλλά και η μετατροπή ποινής σε χρηματικό ποσό, καθώς αυξάνονται και τα απαιτούμενα ποσά παραβόλων, αναδεικνύοντας για ακόμη μια φορά το ταξικό πρόσημο της δικαιοσύνης.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω είναι δεδομένο ότι το όποιο έδαφος είχε χαθεί από πλευράς κράτους εντός των φυλακών, η εξουσία το διεκδικεί ρεβανσιστικά ξανά πίσω. Η κεντρική ιδέα πίσω από όλες τις καινούργιες αλλαγές, και πίσω και από τις πιο πρόσφατες, είναι ότι η κυριαρχία επαναδιεκδικεί τον απόλυτο έλεγχο στη μοίρα των ανθρώπων που κρίνονται εκτός πεδίου σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι φανερό, επίσης, ότι η πολιτική διαχείριση του ελληνικού κράτους νιώθει αρκετή αυτοπεποίθηση να εφαρμόσει αυτήν την ατζέντα θεωρώντας ότι έχει κτίσει την ηθική και πολιτική βάση νομιμοποίησης της.

Για εμάς από την άλλη είναι προφανές πως η αστική δικαιοσύνη δεν είναι παρά η αιχμή του δόρατος του κρατικοκαπιταλιστικού συμπλέγματος εξουσίας. Είναι αυτή που διασφαλίζει την κανονικότητα της εκμετάλλευσης, της αδικίας και της κοινωνικής ανισότητας. Η ποινική νομοθεσία είναι ταυτόχρονα και το όπλο με το οποίο κράτος και κεφάλαιο διαφυλάττουν την αναπαραγωγή και επέκταση της κυριαρχίας τους, επομένως δεν αποτελεί ένα ουδέτερο πολιτικά και ταξικά θεσμό, δήθεν υπεύθυνο για την εξάλειψη μιας κοινωνικής δυσαρμονίας που ονοματίζουν «έγκλημα» συσκοτίζοντας ότι αυτό δεν παράγεται “εν κενώ” αλλά είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την υλική, ταξική και κοινωνική πραγματικότητα.

Για εμάς, ως ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών, η σημερινή συγκυρία και η προοπτική ψήφισης ενός τόσο σκληρού ποινικού κώδικα αποτελεί μια στιγμή κρίσιμη στην ιστορία των αγώνων εντός και εκτός των «τειχών».

Αν η νομοθεσία αυτή πράγματι εφαρμοστεί, μεγάλα κοινωνικά κομμάτια -προφανώς, τα κατώτερα- αλλά και ο κόσμος του ριζοσπαστικού αγώνα θα βρεθεί σε ένα περιβάλλον πραγματικά πρωτόγνωρο για τις τελευταίες δεκαετίες. Αφενός οι ήδη πολιτικοί κρατούμενοι και κρατούμενες θα γνωρίσουν ένα ακόμα βαναυσότερο καθεστώς εξαίρεσης και απομόνωσης, αφετέρου το σύνολο των αγωνιζομένων θα βρεθεί σε μια πολύ πιο δυσχερή θέση από αυτήν που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Καθώς όλα τα μέσα αγώνα ποινικοποιούνται σε τόσο ακραίο βαθμό, θα είναι ίσως πολλές και πολλοί αυτοί που στο άμεσο μέλλον θα κινδυνεύσουν με μικρότερες ή μεγαλύτερες φυλακίσεις. Η κρατική πολιτική της προληπτικής αντιεξέγερσης φαίνεται πως ξεδιπλώνεται χωρίς κανέναν πλέον φραγμό και δισταγμό. Η επιχείρηση εκφοβισμού, διάβρωσης και ακινητοποίησης του κόσμου του αγώνα πρέπει να βρει ισχυρή αντίσταση όχι μόνο πριν, αλλά και μετά την ενδεχόμενη ψήφιση του Π.Κ. Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυριαρχία ονειρεύεται το τέλος της ιστορίας, το τέλος του αγώνα, του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, το τέλος της πολύμορφης πολιτικής αντί-βίας. Θα είναι, αντίθετα, η πολλοστή φορά που θα πρέπει να αγωνιστούμε με όλες τις δυνάμεις μας για να αποτύχει.

-Στηρίζουμε την συγκέντρωση Παρασκευή 02/02 στις 9:00, στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ/ΕΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ

Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών , συνέλευση Θεσσαλονίκης

Συγκέντρωση-Πορεία στα Προπύλαια την Παρασκευή 2/2 στις 19:00 ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα που αναμένεται να έρθει προς ψήφιση στη Βουλή εντός των επόμενων ημερών.

Να μην δεχτούμε ως όρο ζωής τη φυλακή – Ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα

Στις 28/11/23 αναρτήθηκε προς δημόσια διαβούλευση ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα πολυάριθμων παρεμβάσεων και τροποποιήσεων του Ποινικού Κώδικα συνοδευόμενων αυτή τη φορά και από σημαντικές – πάντα αντιδραστικές- τροποποιήσεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά τροποποίηση του Π.Κ. από τη νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αυτή τη φορά δια στόματος του «εκσυγχρονιστή» υπ. Δικαιοσύνης Γ. Φλωρίδη. Κυβέρνηση η οποία όχι απλά δεν κρύβει την φασίζουσα ρητορική του δόγματος νόμος και τάξη αλλά την επιδεικνύει μεγαλόστομα σκοπεύοντας να περάσει τα πιο αντιδραστικά μέτρα καταστολής, ελέγχου και ποινικοποίησης κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής που εκφεύγει ή θα μπορούσε να εκφύγει από τα ασφυκτικά όρια του Νόμου. Μέτρα που αν εφαρμοστούν αναμένεται να πλημμυρίσουν τις -ήδη ασφυκτικά γεμάτες- φυλακές της χώρας με χιλιάδες «παραβατικούς», «παράνομους», φτωχοδιαβόλους, προλετάριους αλλά και αγωνίστριες. Ενδυναμωμένη από την πρόσφατη εκλογική επικρότηση των πολιτικών της, η παρούσα κυβέρνηση εμφανίζεται ασύδοτη και αποφασισμένη να εφαρμόσει στην πράξη τις πιο σκοτεινές, αντιδραστικές αντιλήψεις περί «εγκλήματος» και «σωφρονισμού». Όχι μόνο αρνήθηκε το επιτακτικό αίτημα των φυλακισμένων και του κινήματος για αποσυμφόρηση των φυλακών, όχι μόνο αγνόησε και τιμώρησε τον πρόσφατο αγώνα των κρατουμένων για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και περισσότερα δικαιώματα αλλά σαδιστικά σκοπεύει να θάψει κι άλλους, χιλιάδες, στις φυλακές.

Κεντρικός άξονας των προς ψήφιση τροποποιήσεων είναι η πραγματική έκτιση ποινής, η τιμωρητική φυλάκιση δηλαδή, όσο το δυνατών περισσότερων «ενόχων». Η αναστολή ποινής για πλημμελήματα γίνεται πλέον η εξαίρεση, ενώ αυξάνονται επιθετικά και τα όρια των ποινών. Εμβληματική είναι και η επιχειρούμενη εξίσωση της απόπειρας με την τετελεσμένη πράξη και του/της συνεργού με τον φυσικό αυτουργό. Ταυτόχρονα, είναι διάχυτη στο νομοσχέδιο η επικράτηση των υποκειμενικών παραγόντων που θα ορίζουν πλέον την καταδίκη ενός ατόμου, αλλά και την παραμονή του στη φυλακή, αμβλύνοντας καθοριστικά τα περιθώρια κάθε είδους δικαστικής ερμηνείας. Η μείωση της επίδρασης των ελαφρυντικών, ο ορισμός μίας μόνο επιτρεπόμενης αναβολής ανά υπόθεση, αλλά και η μη υποχρέωση παρουσίας των μπάτσων στις δίκες με αποδοχή μόνο των γραπτών τους καταθέσεων (εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων) μειώνουν δραστικά τις όποιες δικλείδες ασφαλείας των κατηγορούμενων αφήνοντάς τες/τους ακόμη πιο εκτεθειμένους/ες στις εκάστοτε ορέξεις των μπάτσων και της δικαστικής εξουσίας. Επαναφέρονται δε οι εναλλακτικές μορφές έκτισης ποινής μέσω κοινωφελούς εργασίας ή/και μετατροπής της ποινής σε χρήμα, αλλά και τα υψηλά ποσά σε παράβολα που θα απαιτούνται επιβεβαιώνοντας με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο την υποκρισία και την ταξική υπόσταση της «Δικαιοσύνης».

Η ποινική αντιμεταρρύθμιση η οποία προωθείται, που όπως επαναλάβαμε είναι σε συνέχεια άλλων που έχουν προηγηθεί τα 4 τελευταία χρόνια-όλες τους στον πνεύμα εκμηδενισμού των δικαιωμάτων των κρατουμένων- έχει ως βασικό επικοινωνιακό της όπλο προς τα ακροατήρια που ενδιαφέρουν την κυβέρνηση τον «περιορισμό της ατιμωρησίας». Ένα αφήγημα που συνάδει με τη εγκληματολογική φιλοσοφία αυτών των δεξαμενών think tank που εντελώς μεταφυσικά θεωρούν ότι η σκληρότερη δυνατή τιμωρία λειτουργεί και ως αποτρεπτικός παράγοντας, ή που τουλάχιστον αυτό πουλάει ως ιδεολογικό προϊόν. Οι νέες αλλαγές λοιπόν συνεχίζουν ακριβώς στην ίδια βάση η οποία είναι η νομιμοποίηση ενός καθεστώτος εξαίρεσης για ένα συγκεκριμένο πεδίο, που είναι φυσικά το πεδίο των φυλακών. Με τις νέες αλλαγές το κράτος παρέχει στον εαυτό του τη νομική οδό ώστε να μην αναγνωρίζει τα ατομικά δικαιώματα μιας ολόκληρης κοινωνικής μερίδας κόντρα στον ίδιο τον πυρήνα της φιλοσοφίας του «αστικού δικαίου» που είναι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα κάθε ξεχωριστού ανθρώπου ακόμα κι αν αυτός είναι εγκληματίας πολέμου. Αυτή η νομική ευελιξία καλύπτει το κενό χώρο μεταξύ «αυθαιρεσίας» και νομιμότητας ωθώντας τους μηχανισμούς καταστολής σε περαιτέρω αποθράσυνση.

Σε αυτήν την κατεύθυνση λοιπόν έρχονται οι νέες αλλαγές οι οποία ανά κατηγόρια πλήττουν στο σύνολο τους την βάση πάνω στην οποία νομιμοποιούνται τα κεκτημένα των κρατουμένων. Ας τα δούμε αναλυτικά:

Επίθεση στην αρχή της αναλογικότητας

Οι παρακάτω αλλαγές παραβλέπουν ότι η διαβάθμιση ποινών είναι ιστορικά ένα δίκαιο κεκτημένο των από τα κάτω στην προσπάθεια τους να περιορίσουν τον απόλυτο λόγο της εξουσίας πάνω στους ανθρώπους ακόμα κι όταν αυτοί παρανομούν. Η στερητική της ελευθερίας ποινή θεωρείται από μόνο του κάτι εξαιρετικά σοβαρό με σημαντικές συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων και του περίγυρου τους. Όλα τα δικαιώματα που μέχρι τώρα έχουν κερδηθεί στο κομμάτι των φυλακών αυτό έχουν προτάξει ως βασικό αντεπιχείρημά, ότι δηλαδή ο χρόνος στέρησης της ελευθερίας πρέπει να λαμβάνει υπόψη του την αντικειμενική απαξία κάθε πράξης, το βαθμό συμμετοχής κάθε ξεχωριστού ατόμου σε κάθε πράξη, το αν η ίδια η πράξη είναι απόπειρα ή τετελεσμένη, το αν ένα άτομο δεν έχει απασχολήσει στο παρελθόν την ποινική διαδικασία αλλά και το αν ο χρόνος της στέρησης αυτό κάθε αυτός είναι τόσο μεγάλος (25 χρόνια για παράδειγμα) που οι συνέπειες για την προσωπικότητα ενός ανθρώπου είναι τόσο ανεπανόρθωτες που στην ουσία καταργείται και το δικαίωμα της δεύτερης ευκαιρίας. Οι εξισωτικές ποινές, οι αυξήσεις ορίων κράτησης και η δυσχέρεια στις αναστολές και τις υφ όρων απολύσεις επομένως προωθούν σταδιακά την αντίληψη μιας περίπου οριζόντιας αντιμετώπισης της παρανομίας.

-Η αναστολή ποινής θα μπορεί να χορηγηθεί σε ποινές έως ένα έτος, όταν οι αμετάκλητες προηγούμενες καταδίκες δεν υπερβαίνουν το ένα έτος.

-Πραγματική έκτιση (φυλάκιση) μέρους της ποινής έως 6 μήνες για ποινές από 2 έως 3 έτη.

-Πραγματική έκτιση (φυλάκιση) για ποινές άνω των 3 ετών.

-Αύξηση του ανωτάτου ορίου κάθειρξης για κακουργήματα από τα 15 στα 20 έτη.

-Αύξηση του ανωτάτου ορίου κάθειρξης επί συρροής κακουργημάτων στα 25 έτη (από 20) και επί συρροής πλημμελημάτων στα 10 έτη (από 8).

-Αυστηροποίηση των προϋποθέσεων υφ’ όρον απόλυσης. Πλέον θα εναπόκειται στην κρίση του δικαστικού συμβουλίου ανάλογα με την «επικινδυνότητα του εγκλήματος» και τα «ατομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του/της υπόδικου», ανεξαρτήτως τυπικών προϋποθέσεων συμπλήρωσης χρόνου κράτησης.

-Δυνατότητα επιβολής ποινής για την απόπειρα τέλεσης μιας πράξης, ίδια με την ποινή που προβλέπεται για την τετελεσμένη πράξη.

-Δυνατότητα επιβολής ποινής σε συνεργό, όμοια με την ποινή που προβλέπεται για τον φυσικό αυτουργό.

-Επιβαρυντικές διατάξεις για τη διατάραξη δημοσίων υπηρεσιών ακόμα και μόνο με φωνές/διαμαρτυρίες

Επίθεση στην αρχή της «δίκαιης δίκης»

Οι παρακάτω αλλαγές αποτελούν επίθεση στο ιστορικό κεκτημένο των από τα κάτω που περιορίζει και πάλι τον απόλυτο λόγο της εξουσίας ακόμα και πάνω στους ανθρώπους που παρανομούν καθώς αναγκάζουν το ίδιο το σύστημα που διώκει και καλεί να επιβάλει στερητικές της ελευθερίας ποινές να αποδείξει ότι κάθε ξεχωριστό άτομο που παραπέμπεται είναι ένοχο βάση μιας αποδεικτικής διαδικασίας που περιλαμβάνει για αρχή τη δυνατότητα νομικής υπεράσπισης κάθε ατόμου. Η φυσική παρουσία κάθε ατόμου ήδη από το στάδιο της προανάκρισης και πολύ περισσότερο στο στάδιο ακροαματικής διαδικασίας που οφείλει να είναι ανοιχτή και δημόσια στο κοινό, η εξέταση μαρτύρων κατηγορίας και η αντιπαράθεση με την πολιτική αγωγή για την αντίκρουση του κατηγορητηρίου , η δυνατότητα γνώσης οποιασδήποτε εισήγησης/απόφασης δικαστικού λειτουργού, η δυνατότητα διεξαγωγής κάθε δίκης από πολλαπλές και μικτές συνθέσεις (γεγονός που δίνει την ευχέρεια πολλών υποκειμενικών κρίσεων κάτι ιδιαίτερα σημαντικό ιδιαίτερα για βαριές υποθέσεις) καθώς και η δυνατότητα εξέτασης μιας υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό, είναι όλες τους περιοριστικές ως προς το βαθμό κατάχρησης εξουσίας, αυθαιρεσίας και εκδικητικών διώξεων και σκευωριών κάτι που όσον αφορά το δικό μας χώρο έχουμε δει άπειρες φορές. Ας αναλογιστούμε ότι υπόθεση γνωρίζαμε ως τώρα χωρίς αυτές τις δυνατότητες.

-Εξέταση μαρτύρων και κατηγορουμένων από απόσταση (τηλεδίκες).

-Κατασχέσεις/έρευνες χωρίς φυσική παρουσία του ανακρίνοντος ατόμου

-Κατάργηση υποχρέωση γραπτής γνώμης εισαγγελέα για αντικατάσταση προσωρινής κράτησης

-Συγκεντρωτικό μοντέλο μονομελών πλημμελειοδικείων και κάποιων κακουργιοδικείων – απόφασης από έναν και μόνο δικαστή.

-Δυνατότητα μίας μόνο αναβολής με χρέωση ως και 200 ευρώ

-Περιορισμός του ρόλου των ενόρκων στα ΜΟΔ – ουσιαστική ενίσχυση του ρόλου των δικαστών

-Περιορισμός της δυνατότητας έφεσης

Επίθεση στην αρχή της ισότητας

Τέλος έχουμε την τελευταία κατηγορία αλλαγών που επιτίθενται στο ιστορικό κεκτημένο των από τα κάτω που απαιτεί από την εξουσία να μην εφαρμόζει κανενός είδους διακρίσεις στο πως η ίδια αντιμετωπίζει ανθρώπους που παρανομούν. Σε μια συγκυρία λοιπόν όπου βλέπουμε ότι πάσης φύσεως πρόσωπα που σχετίζονται με κέντρα πολιτικής και οικονομικής ισχύος απολαμβάνουν προκλητικής ασυλίας σε οτιδήποτε κι αν κάνουν: δολοφονίες, βιασμούς, απάτες κατά του γενικού συμφέροντος, οικολογικές καταστροφές, την ίδια στιγμή θεσπίζονται κριτήρια που αφορούν μόνο και ειδικά τη βάση των από τα κάτω με ξεκάθαρα ταξικό και ρατσιστικό χαρακτήρα. Έτσι το δικαίωμα σε μια δίκαια δίκη μετατρέπεται σε πολυτέλεια για όσους έχουν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στις διαρκώς υπερκοστολογημένες οικονομικές ρήτρες που προβλέπονται σε κάθε μέτρο μιας δικαστικής περιπέτειας επομένως επιβαρύνει τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας ενώ για όσα άτομα δεν έχουν την ελληνική υπηκοότητα η τιμωρία τους τελείως αυθαίρετα θα συμπεριλαμβάνει μέτρα που αφορούν την καταγωγή τους. Μια θεσμοθετημένη δικαιοσύνη επομένως με καθαρά ρατσιστικά κριτήρια.

Απέλαση και απαγόρευση επανεισόδου στη χώρα ατόμων μη ελληνικής υπηκοότητας τα οποία έχουν καταδικαστεί σε ποινή από 6 έτη και πάνω.

-Αύξηση του κόστους εξαγοράσιμης ποινής

-Αυξήσεις στα παράβολα δικής

Τέλος στο νομοσχέδιο εμπεριέχεται μεταξύ άλλων θεμάτων που είναι στην “επικαιρότητα” και μια παράγραφος για την ενδοοικογενειακή βία, η οποία πέρα από την ευκαιριακή προσέγγιση του ίδιου του θέματος δεν μπορεί και ούτε θα μπορούσε πότε να αποτελεί οποιουδήποτε τύπου “λύση”. Και αυτό γιατί σε μια κοινωνία, όπου η πατριαρχική εξουσία και επιβολή αποτελεί καθημερινή απειλή για όποιο σώμα δεν επιβεβαιώνει τα πρότυπα της κανονικότητας, δεν περιμένουμε από καμία κρατική παρέμβαση να μας προστατέψει από τη βία της πατριαρχίας. Το ανάποδο μάλλον συμβαίνει καθώς από την εδραίωση της εξουσιαστικής υπόστασης που απορρέει από το σύνολο των υπόλοιπων παρεμβάσεων ενισχύεται το αίσθημα δύναμης και ισχύος του κάθε σεξιστή.

Στις αρχές του 2024, λοιπόν, σχεδιάζεται η ψήφιση αυτού του εκτρωματικού νομοσχεδίου, μιας αυταρχικής μεταρρύθμισης, αλλά και μιας επιβεβαίωσης ότι ο κόσμος μας μετατρέπεται όλο και πιο έντονα σε ένα γενικευμένο πεδίο ελέγχου, επιβολής και καταπίεσης των ζωών μας. Ο ελληνικός εξουσιαστικός μηχανισμός δείχνει μέχρι τώρα ιδιαίτερα ικανόςνα εκμεταλλευτεί ανά πάσα στιγμή τα πιο σάπια αντανακλαστικά της ελληνικής μικροαστικής κοινωνίας και των νοικοκυραίων πουλώντας τους άλλοτε πατρίδα και φυλή άλλοτε ασφάλεια και -όπως τώρα- νόμο και τάξη – με απώτερο σκοπό τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας του.

Όλη αυτή η πολιτική κατεύθυνση δεν αποτελεί ένα τυχαίο ξέσπασμα ακροδεξιάς αυταρχικότητας αλλά το μεθοδικό κατασκεύασμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του εξουσιαστικού μηχανισμού που μορφοποιούν το σύγχρονο κόσμο. Αν και η συγκεκριμένη τροπολογία φαίνεται να πηγάζει από ένα “σκοτεινό” παρελθόν, αν δούμε πιο συνολικά τις κατασταλτικές πολιτικές των κρατών παγκοσμίως και την προσπάθειά τους να αναδειχθούν σε προστάτες απέναντι σε αυτό που τα ίδια περιγράφουν ως “έγκλημα” ή “τρομοκρατία” μάλλον βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες με ένα δυστοπικό μέλλον. Μια δυστοπία που μπορεί να γίνεται πιο εμφανής και πιο έντονη όταν έχουμε απέναντί μας τους παραδοσιακούς δεξιούς εκφραστές της, αλλά βρίσκεται σε ένα είδος συνέχειας με τους όποιους προοδευτικούς διαχειριστές της εξουσίας, μια συνέχεια που κατασκευάζει το σύγχρονο κράτος.

Σε περιβάλλον παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, πολέμων, μιλιταρισμού και εξοπλισμών, σε περιβάλλον δηλαδή εύφορο για την ανάπτυξη των ακροδεξιών, εθνικιστικών, φασιστικών ιδεολογιών και ενστίκτων, τα κράτη οχυρώνονται όλο και περισσότερο απέναντι σε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, προετοιμάζονται για πόλεμο, για κοινωνικές εκρήξεις και κινδύνους αποσταθεροποίησης. Στην ελληνική πραγματικότητα, το κράτος όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά ακολουθεί την ίδια γραμμή νομοθετώντας ένα μωσαϊκό νόμων αντεργατικών, νόμων απελευθέρωσης των εξώσεων, διατήρησης και αύξησης των κερδών του κεφαλαίου σε περίοδο πληθωριστικών πιέσεων, ακρίβειας, ανέχειας και πλήρους ανασφάλειας της κοινωνικής βάσης, ενώ συνεχίζει με ένταση τις δαπάνες για τον στρατιωτικό του εξοπλισμό και την ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας θέτοντας ως προτεραιότητά του κατά το δόγμα «Νόμος και Τάξη». Τα κρατικά επιτελεία, άλλωστε, δείχνουν παραπάνω από πρόθυμα να υιοθετήσουν οποιοδήποτε σύγχρονο εργαλείο τους προσφέρεται από την παγκόσμια εμπειρία της επιβολής με σκοπό να πειραματιστούν προσαρμόζοντάς το στην εδώ πραγματικότητα. Ως ψηφίδα αυτού του μωσαϊκού αντιλαμβανόμαστε την νέα αντιδραστική αλλαγή του Ποινικού Κώδικα και τον αγώνα εναντίον της τον θεωρούμε μέρος του αγώνα για τη συνολική εναντίωση στο κράτος και το κεφάλαιο.

Το σύμπλεγμα όλων αυτών των παρεμβάσεων συνθέτουν έτσι ένα φασιστικής σύλληψης κατασκεύασμα, βγαλμένο από τις πιο βάναυσες στιγμές στην ιστορία της εξαθλίωσης, από τα κάτεργα των φυλακών του αμερικάνικου νότου μέχρι τα λευκά κελιά της δυτικής Γερμανίας και το Γκουαντάναμο, όπου η εξουσιαστική επιβολή συμπλέκεται με την ακραία εκμετάλλευση. Ένα νομοσχέδιο που προσδοκεί να ακουμπήσει όλα τα σάπια ακροδεξιά ένστικτα της ελληνικής μικροαστικής τάξης, χωρίς να ξεχνάει όμως και τα νεοφιλελεύθερα ήθη κατά τα οποία τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν προϊόν αγοραπωλησίας. Σαν ένα τέτοιο προϊόν αντιμετωπίζεται και η ποινική μεταχείριση στον ταξικό κόσμο του καπιταλισμού, όπου στοχοποιείται η κάθε είδους μικροπαραβατικότητα των από τα κάτω, εκείνων δηλαδή που απέναντι σε μια ολοένα και εντεινόμενη εκμετάλλευση επιλεγούν να χρησιμοποιήσουν τα μέσα που τους/τις έχουν απομείνει για να επιβιώσουν. Μια επιλογή στην οποία το κράτος επιβάλει την παραδειγματική τιμωρία, με στόχο τo φόβου και πειθάρχησης των ταξικά αποκλεισμένων στις επιταγές των καπιταλιστικών σχέσεων.

Για όποιον και όποια, από την άλλη, επιλέγει όχι απλά να επιβιώνει αλλά να διεκδικεί να ζήσει αμφισβητώντας την εξουσιαστική επιβολή του κράτους, του/της επιφυλάσσεται ο “πολιτικός” σωφρονισμός. Ο κρατικός μηχανισμός, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο του αναρχικού χώρου αλλά και του ευρύτερου κινήματος έναν από τους βασικούς του εσωτερικούς εχθρούς, επιχειρεί την ολοκληρωτική καταστολή του. Το καθεστώς εξαίρεσης των διωκόμενων αγωνιστών και αγωνιστριών, αλλά και των πολιτικών κρατουμένων βαθαίνει ακόμη περισσότερο. Όποια πολιτική πρακτική αποπειράται να αντισταθεί στην εξουσιαστική επιβολή της «νομιμότητας» στοχοποιείται ως “ειδεχθές έγκλημα”. Πόσο μάλλον εκείνη που δεν διεκδικεί απλά, αλλά τολμά να αμφισβητεί και το κρατικό μονοπώλιο της βίας. Με εξοντωτικές και εκδικητικές ποινές σε πράξεις που κατεξοχήν αφορούν τον κόσμο του αγώνα, με τη μη χορήγηση αναστολής (παρά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις) σε καταδίκες που αφορούν το άρθρο ΠΚ 187, με ουσιαστική συρρίκνωση των ελαφρυντικών περιστάσεων, αλλά και με την άρνηση της υφ’ όρον απόλυσης σε κρατούμενους που δε θα προβαίνουν σε δηλώσεις μετανοίας αφού η χορήγησή της θα έγκειται πλέον απόλυτα στην υποκειμενική κρίση των δικαστικών συμβουλίων χωρίς αυτά να δεσμεύονται από τις τυπικές προϋποθέσεις χορήγησης. Το τελευταίο, βέβαια, εφαρμόζεται άτυπα ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια σε αγωνιστές/τριες, με εξέχον παράδειγμα τον πολιτικό κρατούμενο αιχμάλωτο μέλος του Ε.Α., Νίκο Μαζιώτη, στον οποίο αρνούνται εκδικητικά να χορηγήσουν την υφ’ όρον απόλυση για φρονηματικούς λόγους, παρόλο που πληροί όλες τις προϋποθέσεις από τον Ιανουάριο του 2022. Επιχειρείται, λοιπόν, να καθιερωθεί και να διευρυνθεί η ήδη υπάρχουσα λογική της υλικής και ηθικής εξόντωσης όσων αγωνίζονται ενάντια στην κρατική εξουσία και την εξαθλίωση των ζωών τους.

Ως συνέλευση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές/ριες, ως μέρος του κινήματος αλληλεγγύης στους αγώνες των φυλακισμένων αλλά και των πολιτικών κρατουμένων, θεωρούμε την στιγμή αυτή κομβική. Το ελληνικό κράτος στοχεύει, πέραν όλων των άλλων, και στην εξόντωση των αγωνιζομένων κοινωνικών κομματιών, του ριζοσπαστικού κινήματος ειδικότερα, επιχειρώντας μια πρωτοφανή ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης σκοπεύοντας να στείλει στις φυλακές του όλες και όλους που θα επιχειρήσουν να αμφισβητήσουν την μονοκρατορία του και το μονοπώλιο του στη βία. Να εξαφανίσει από τον ορίζοντα του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού την πολιτική βία σε κάθε της μορφή. Ένα νέο, ακόμα πιο σκληρό, καθεστώς εξαίρεσης επιχειρείται να στηθεί και εις βάρος των πολιτικών κρατουμένων, των αιχμαλώτων του κοινωνικού πολέμου. Ένα καθεστώς που θα επιχειρήσει να τους/τις αποκόψει ακόμα περισσότερο από τον «έξω» κόσμο, από τις κοινότητες αγώνα από τις οποίες προέρχονται και να τους θάψει στη λήθη, εξοντώνοντας τους υλικά και ηθικά. Ένα πεδίο στο οποίο οφείλουμε να αντισταθούμε θέτοντας συλλογικά αναχώματα.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες για την κατεύθυνση των κρατικών πολιτικών, εντός ή εκτός φυλακών. Απέναντι σε έναν κατασταλτικό μηχανισμό, που γιγαντώνεται συνεχώς μέσω της φυσικής του επέκτασης αλλά και της νοηματικής του εδραίωσης και ενώ φαίνεται ότι όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας “μοιάζουν έτοιμα να καταναλώσουν την υποδούλωση τους ως αισθητική απόλαυση”, ας θυμηθούμε ότι την έννοια της ελευθερίας δεν την ορίζουν τα όρια των φυλάκων αλλά ο αγώνας για την κατάργησή τους.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΟΥΤΕ ΠΟΙΝΙΚΟΙ ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές/τριες

ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ, ΤΟ ΝΕΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ

Ο νέος ποινικός κώδικα στρώνει τον δρόμο για την εγκαθίδρυση και την νομιμοποίηση τουνέου καθεστώτος. Το καθεστώς Μητσοτάκη, ολιγαρχών και ΝΑΤΟ, συγκροτείται από τον απόλυτο έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών, των media και της ενημέρωσης – πληροφορίας, την τοποθέτηση εγκάθετων σε καίριες θέσεις των θεσμών για τον συνολικό έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, την στρατιωτικοποίηση και την αστυνομοκρατία, τις ριζικές αλλαγές σε κοινωνικό και εργασιακό επίπεδο,τον έλεγχο της δικαιοσύνης, την θεσμική και παραθεσμική διαφθορά, την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Τέτοια καθεστώτα, τύπου Μητσοτάκη, υπάρχουν με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους σε όλο τον κόσμο, οικοδομούνται σταδιακά και σταθεροποιούνται για να εξυπηρετήσουν συνολικές ατζέντες των παγκόσμιων ελίτ, των ιμπεριαλιστικών μπλοκ, του διεθνούς κεφαλαίου. Ιστορικά εκφράζονται με χούντες και δικτατορίες, επιβάλλονται με όπλα και άρματα μάχης, ωστόσο, στον 21ο αιώνα, τα μέσα κοινωνικού ελέγχου καιεπιβολής, δίνουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες σε συνολικές και ριζικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές σε βάρος των κοινωνιών να περνάνε απαρατήρητες, πολλές φορές μάλιστα φορώντας δημοκρατικό-κοινοβουλευτικό προσωπείo.

Οι αλλαγές του ποινικού κώδικα επηρεάζουν την κοινωνία στο σύνολό της. Θα χτυπηθούν άνθρωποι με χαμηλά χρέη στο δημόσιο, οδηγοί που παραβιάζουν το κώδικα οδικής κυκλοφορίας, εργαζόμενοι που φωνάζουν συνθήματα σε κινητοποιήσεις έξω από χώρους δουλειάς, περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες, αγωνιστές και αγωνίστριες του κοινωνικού ταξικού κινήματος. Ακόμα και για τα κομμάτια της αστικής τάξης που είτε ανήκουν σε προοδευτικές τάσεις και αναδεικνύουν την αυθαιρεσία και την αδικία σε βάρος της κοινωνίας (όπως δικηγόροι, αντιπολιτευτικάκαι προοδευτικά μέσα ενημέρωσης, δημοσιογράφοι κ.α.) ή υπηρετούν αντικρουόμενα συμφέροντα εντός των συμφερόντων των κυρίαρχων ελίτ, στο μέλλον απειλούνται με φυλάκιση.

Ως επιστέγασμα αυτής της αντικοινωνικής πολιτικής, ο νέος ποινικός κώδικας φέρνει σε μή αναστρέψιμο σημείο την ίδια την πολιτειακή κατάσταση στη χώρα. Δεν αποτελεί απλά την περαιτέρω αυστηροποίηση εντός της υπάρχουσας συνθήκης, αλλά φέρνει τη φυλακή για μεγάλο κομμάτι κατηγορούμενων για καθημερινές υποθέσεις. Πλήθος αλλαγών που εντοπίζονται στον νέο ποινικό κώδικα, ελάχιστες από τις οποίες αναφέρονται παρακάτω, επιβεβαιώνουν αυτή την νέα πραγματικότητα.

Απλά αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα στα οποία υποπίπτει καθημερινά πλήθος κόσμου, όπως παραβιάσεις του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, θα οδηγούν σε φυλακή, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχη με πριν δυνατότητα στην αναστολή της ποινής. Οι φυλακές θα γεμίσουν με ανθρώπους που θα εκτίουν μήνες, επειδή καταδικάστηκαν σε ποινή πάνω από ένα χρόνο για κόκκινο φανάρι ή για εξύβριση.
Για να πάρει αναβολή μια δίκη θα πρέπει να καταβάλλονται αυξημένα χρηματικά παράβολα, κάτι που θα πιέζει ακόμα περισσότερο τον φτωχό πληθυσμό που σέρνουν στα δικαστήρια. Ακόμα και απλές δικονομικές πράξεις, όπως ενστάσεις στην δίκη, θα χρεώνονται, με αντίστοιχη χρηματική ποινή αν δεν γίνονται δεκτές.
Οι συνθέσεις των δικαστικών εδρών μειώνονται. Έτσι, η αποφασιστική ισχύς συγκεντρώνεται σε κάποιον δικαστή, ο οποίος μπορεί να καταδικάσει και να στείλει στην φυλακή δεκάδες ανθρώπους την ημέρα ανάλογα με την διάθεση του.
Οι αστυνομικοί δεν θα είναι υποχρεωμένοι να καταθέσουν στα δικαστήρια ως μάρτυρες κατηγορίας. Έτσι, για μεγάλο μέρος υποθέσεων, αφαιρείται από τους κατηγορούμενους η δυνατότητα να εξεταστεί αυτός που κατηγορεί και που φέρνει την υπόθεση στα δικαστήρια. Ουσιαστικά χωρίς την εξέταση του μάρτυρα κατηγορίας, μειώνεται η πιθανότητα αθώωσης για όσα αδικήματα έχει καταγράψει ο αστυνομικός στη κατάθεσή του.
Η ενδιάμεση διαδικασία των Δικαστικών συμβουλίων καταργείται. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι υποθέσεις θα καταλήγουν άκριτα στα δικαστήρια και τα ντοσιέ με τις δικογραφίες θα είναι ογκώδη χωρίς κανένα πρότερο ξεσκαρτάρισμα. Καμία επιτάχυνση των διαδικασιών της δικαιοσύνης δεν θα συμβεί όπως αναφέρεται στους στόχους του νέου ποινικού κώδικα.
Αν είσαι μετανάστρια ή πρόσφυγας, ο νέος ποινικός κώδικας μπορεί να σε οδηγήσει σε απέλαση.
Τα όρια έκτισης της ποινής θα αυξηθούν, οι αποφυλακίσεις θα γίνονται με το σταγονόμετρο και με πολύ αυστηρά κριτήρια. Με αυτό τον τρόπο αναιρούνται ακόμα και βασικές έννοιες και επιδιώξεις του αστικού φιλελεύθερου δικαιικού συστήματος που το ίδιο χρόνια ευαγγελίζεται.

Στην Ελλάδα, όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας ζουν τα αποτελέσματα αυτής της μακροχρόνιας περιόδου συνολικής κρίσης, της επίθεσης στα κοινωνικά κεκτημένα και της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Με μια σειρά από νόμους των κυβερνήσεων όλης αυτής της περιόδου, η κοινωνία οδηγείται σε περαιτέρω φτωχοποίηση, αποκλεισμό από βασικές ανθρώπινες ανάγκες, όπως στέγη και τροφή, την ίδια στιγμή που όλες οι κοινωνικές δομές καταρρέουν, η παιδεία και υγεία υποβαθμίζονται και παραχωρούνται όλο και περισσότερο στα χέρια των ιδιωτικών συμφερόντων.

Η γενική συνθήκη στην 15ετή πλέον περίοδο οικονομικής, πολιτικής και συνολικά κοινωνικής κρίσης, εντείνεται την στιγμή που οι πολεμικές επιχειρήσεις των ιμπεριαλιστικών μπλοκ επεκτείνονται και αιματοκυλούν όλο τον κόσμου, στα πλαίσια του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου που είναι εν εξελίξει. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, η ισοπεδωτική επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος των κοινωνιών και η ακραία εκμετάλλευση του φυσικού κόσμου προς όφελος των πλουσίων, συνθέτει την πραγματικότητα του 21ου αιώνα.

Σε αυτή την πραγματικότητα επιχειρεί να μας εντάξει ο νέος ποινικός κώδικας, εκπαιδεύοντάς μας στην αυτάρχικότητα και κανονικοποιώντας την καταστολή σε κάθε επιπεδο της καθημερινότητας.

Ο αγώνας ενάντια στο νέο ποινικό κώδικα και το καθεστώς που εδραιώνεται αποτελεί υπόθεση πλατιά κοινωνική. Απαιτεί μαζική και αποφασιστική κινητοποίηση και συνοργάνωση. Θα είναι το αποτέλεσμα ευρείων συγκλίσεων και ενίσχυσης των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, κόντρα στην τρομοκρατία της φυλακής.

Ως συνέχεια καλούμε σε:

Στήριξη των καλεσμάτων και παρουσία με πανό στην πανεκπαιδευτική πορεία τη Πέμπτη 25/01, με σημείο συνάντησης το Σύνταγμα στις 13:00
Στήριξη του καλέσματος της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές/τριες, για μικροφωνική συγκέντρωση την Παρασκευή 26/01, στις 18.30, στην Πλατεία Βικτωρίας
Ανοιχτή συνέλευση για το νέο ποινικό κώδικα την Τετάρτη 31/01 στην ΑΣΟΕΕ στις 18:30
Στήριξη του καλέσματος της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές/τριες, για Συγκέντρωση-Πορεία, την Παρασκευή 02/02, στις 19.00, στα Προπύλαια

ΓΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΝΑΤΟ

Aνοικτή συνέλευση ενάντια στον νεό ποινικό κώδικα και την πολιτειακή εκτροπή

Κάλεσμα στήριξης στην συγκέντρωση-πορεία ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα

Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης του Λόφου Στρέφη

Στηρίζουμε την συγκέντρωση-πορεία στις 02/02, 19:00 στα Προπύλαια ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα.

Κανένα μόνο στα χέρια τού κράτους!

ΟΛΕΣ, ΟΛΑ, ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!

Στηρίζουμε την συγκέντρωση-πορεία την Παρασκευή 02/02 στις 19:00, στα Προπύλαια ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα

από Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ Π.Κ