ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ,ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
Μέσα σε συνθήκες βαθιάς συνολικής συστημικής κρίσης, το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις που βάζουν στο στόχαστρο κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, απαξιώνοντας βασικές κοινωνικές ανάγκες, την εργασία, την υγεία, την παιδεία, τη στέγαση, τη μετακίνηση. Παράλληλα, η λεηλασία της φύσης, ως αποτέλεσμα των καταστροφικών σχεδιασμών κράτους και κεφαλαίου έχει ως άμεση συνέπεια, ταυτόχρονα με τη διαμόρφωση ενός δυστοπικού κόσμου μέσα στον οποίο αναπτύσσεται η καθημερινότητα των κοινωνιών, απέραντα στρέμματα καμένης γης, νεκρά ζώα και δεκάδες νεκρούς ανθρώπους. Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει να εντείνει τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς και να αυξάνει το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, ενώ η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, τα ελαστικά ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διαχείριση από τα αφεντικά όλων των βασικών μας αναγκών είναι σημεία που ανταποκρίνονται στην ανάγκη του καπιταλισμού για την όξυνση της ταξικής ανισότητας και την πλήρη υποτίμηση της ζωής μας.
Οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουν να εξαργυρώνουν με το αίμα τους τη διατήρηση και 
αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καταπιεστικού συστήματος που καταδυναστεύει, δολοφονεί και εξαθλιώνει. Αυτό καταδεικνύουν οι δεκάδες δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της σύγχρονης δουλείας, που μόνο για το 2023, μέχρι στιγμής, έφτασαν τις 171. Ο υψηλότερος αριθμός νεκρών των τελευταίων ετών, με πιο πρόσφατες αυτές του 57χρονου εργάτη στο Πέραμα στις 18/12, του 55χρονου εργάτη που εγκλωβίστηκε σε πλάκες μαρμάρου στην παλαιά εθνική Θεσσ/νίκης- Καβάλας, του εργάτη στην αμερικάνικη πρεσβεία που έπεσε πάνω του τοιχίο στις 6/12, του 44χρονου στον Ωροπό Πρέβεζας από πτώση στις 11/12 και του 50χρονου στην Αχαΐα, εργάτη σε έργα ύδρευσης που καταπλακώθηκε από χώμα στις 24/11. Ο αριθμός είναι μόνο ενδεικτικός, καθώς και των 250 δηλωμένων τραυματισμών εν ώρα εργασίας, εξαιτίας τόσο της επί της ουσίας κατάργησης του φορέα στον οποίο απευθύνονταν οι εργαζόμενοι (ΣΕΠΕ: Επιθεώρηση Εργασίας, ενδεικτικά, η υποβάθμιση του ΣΕΠΕ ξεκίνησε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το 2013, με το σταδιακό κλείσιμο τμημάτων ανά την Ελλάδα), δηλαδή της απόσυρσης των ελεγκτικών μηχανισμών που εξέταζαν εργοδοτικές αυθαιρεσίες και στις οποίες μπορούσαν να απευθυνθούν οι εργαζόμενοι, όσο και λόγω της όξυνσης της εργοδοτικής τρομοκρατίας και εκφοβισμού των εργαζόμενων.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, επιμέρους παρεκτροπές μερικών «κακών» αφεντικών, αλλά το αποτέλεσμα κεντρικών πολιτικών αποφάσεων του κρατικού μηχανισμού, ανεξαρτήτως πολιτικής διαχείρισης. Τα απελευθερωμένα ωράρια, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η αδήλωτη και μαύρη εργασία, η έλλειψη μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η καταπάτηση της 8ωρης εργασίας και το νέο νομοσχέδιο που επιτρέπει το 13ωρο και 6ήμερο, δεν είναι παρά συνθήκες που ήδη που ήδη επιχειρούνταν να κυριαρχήσουν. Συνθήκες που είχαν ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να καταρρέουν από την εξάντληση, δουλεύοντας δυο δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, ακόμα κι όταν είχαν υπερβεί το όριο ηλικίας που αντέχει το ανθρώπινο σώμα -κάτι που σε συνδυασμό με την έλλειψη κάθε μέτρου προστασίας, προκειμένου οι εργοδότες να γλιτώσουν το κόστος – αποβαίνει μοιραίο για τη ζωή των εργαζόμενων και τη σωματική τους ακεραιότητα. Όλες αυτές οι «παρεκτοπές» είναι που νομοθετούνται επίσημα, όλη την τελευταία 12ετία συνεχούς αναδιαρθρώσεων, σφραγίζοντας την αφαίμαξη και εξάντληση της κοινωνίας, τη δολοφονία της στο βωμό του κέρδους των αφεντικών. Ενώ το πόσο ενδιαφέρονται οι δυνάστες μας για τις ζωές των πληβείων αποδεικνύεται περίτρανα από τους χιλιάδες νεκρούς λόγω της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, τα δεκάδες θύματα του κρατικού καπιταλιστικού εγκλήματος στα Τέμπη, τους νεκρούς από τις καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες το καλόκαιρι στη Θεσσαλία, στη Ρόδο, στο Βόλο και στον Έβρο, τους δολοφονημένους Ρομά από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ, τους πνιγμούς εκατοντάδων μεταναστών και προσφύγων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης Φρούριο.
Μέσα στις σημερινές συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όπου η επίθεση απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία εντείνεται, με την επίταση των όρων εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης και τη διεύρυνση των κοινωνικών και ταξικών αποκλεισμών, το κράτος συνεχίζει την άγρια κατασταλτική του επίθεση σε όσους και όσες αγωνίζονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Γι’ αυτό ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση, παρανομοποιεί το όπλο της απεργίας, επιτίθεται με αγριότητα στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, και ειδικά στις πιο ριζοσπαστικές, αυτοοργανωμένες και αδιαμεσολάβητες. Γιατί αν τρέμει κάτι ο κόσμος των αφεντικών δεν είναι παρά η δυνατότητα των ανθρώπων να συλλογικοποιηθούν, να οργανωθούν και έξω από ρεφορμιστικές και γραφειοκρατικές λογικές να διεκδικήσουν τη ζωή που τους ανήκει.
Από την πλευρά μας αντιλαμβανόμαστε ότι ο μόνος δρόμος που έχουν οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι είναι ο αγώνας για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση, ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε όλοι μαζί και όχι σαν εξατομικευμένες μονάδες μπροστά στην υπεροπλία ενός εχθρού που προορίζει για τους φτωχούς μόνο εκμετάλλευση, δυστυχία, πολέμους και θάνατο. Η υπέρασπιση των εργατικών συμφερόντων, των αναγκών, της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας περνά μέσα από την κοινή, οριζόντια συντονισμένη, οργανωμένη από τα κάτω δράση. Η οργάνωση των αντιστάσεών μας αποτελεί κομβικής σημασίας ζήτημα, ειδικά μέσα σε μια περίοδο συνολικής και οργανωμένης επίθεσης του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος. Η συλλογικοποίηση, η κοινή δράση και η συναντίληψη βάσει των αναρχικών αξιών είναι τα εργαλεία μας απέναντι στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου, απέναντι στην προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι έχει επέλθει το τέλος της Ιστορίας, πως δεν υπάρχει καμία προοπτική πέρα από το δυστοπικό παρόν και το σύστημα εξουσίας που το δημιουργεί και πως αν επιλέξουμε το δρόμο του αγώνα και της αξιοπρέπειας θα συντριβούμε. Το όραμα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για μια κοινωνία Ίσων δεν θα δικαιωθεί μέσα από τα ατομικά, μερικά ή αυθόρμητα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας αλλά από τον οργανωμένο πολιτικό αγώνα ενάντια στους καταπιεστές μας. Ο δρόμος που καλούμαστε να επιλέξουμε είναι ο δύσκολος δρόμος, αυτός που έχει ως πυξίδα τον καινούριο κόσμο που κουβαλάμε στις καρδιές μας, που ξεγεννά την Ιστορία και παλεύει για την Υπόθεση μας. Την Κοινωνική Επανάσταση.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗ ΒΑΣΗ
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΌΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Υγεία – Παιδεία – Τροφή – Στέγαση
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: ΠΕΜΠΤΗ 4 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΠΛ.ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ, 18.30
επόμενη ανοιχτή συνέλευση Πέμπτη 4 Ιανουαρίου, 20.30 στην Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση
