Ηχητικό αρχείο από το Αυτόνομο Στέκι Καβάλας – Acción Mutante Collective.
«Ελλάς Ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών»
15 χρόνια μετά την κρατική δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους ένστολους δολοφόνους, Σαραλιώτη και Κορκονέα, η υπεράσπιση της κινηματικής μνήμης παραμένει ακόμη επίκαιρη στο εδώ και το τώρα. Ο θάνατος του πυροδότησε αλλεπάλληλες και διαρκείς συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, που οδήγησαν σε ένα πρωτόγνωρο για την εποχή, εξεγερσιακό Δεκέμβρη. Αυτό το παραπλανητικό πέπλο της αστικής δημοκρατίας , απογυμνώθηκε από την κινητοποίηση χιλιάδων νέων, μαθητών και φοιτητών, που δεν δέχτηκαν την νομιμοποίηση μιας κρατικής δολοφονίας ενός 16χρονου.
Η καθιέρωση της 6ης Δεκέμβρη ως μια ημέρα οργής, που τιμάμε όχι μόνο τον Αλέξανδρο αλλά και όλους τους νεκρούς της δολοφονικής δράσης της αστυνομίας, θυμώνει το κράτος ,το οποίο προσπαθεί να θάψει στη λήθη, τα εγκλήματα του.
Η κατασταλτική βία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Με τους εν ψυχρώ πυροβολισμούς εναντίων άοπλων ανθρώπων που απλά προσπάθησαν να ξεφύγουν από κάποιο μπλόκο, τους ξυλοδαρμούς, τους βασανισμούς και κάθε άλλη μορφή αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας ,να έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο μέσα σε ένα κοινωνικό αλλά και κινηματικό περιβάλλον. Η κρατική βία απενοχοποιείται στη συνείδηση του κοινωνικού συνόλου εξαιτίας της προπαγάνδας που βαφτίζει την αστυνομική βαρβαρότητα ως « νόμιμη και αναγκαία βία » και κανονικοποιείται λόγω της αδιαφορίας της κοινωνικής πλειοψηφίας για τα περιστατικά κατάχρησης εξουσίας . Φυσικά οι «φιλήσυχοι πολίτες » αδυνατούν να καταλάβουν πως η σιωπή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα ισοδυναμεί με συνενοχή, μέχρι τη στιγμή που στη θέση του θύματος θα βρεθούν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους. Η ίδια η ελληνική κοινωνία λοιπόν αποδέχτηκε τους δήμιους των παιδιών της. Αρχικά τα ΜΜΕ ανέλαβαν το “ξέπλυμα” των δολοφόνων του Αλέξη και με την σειρά της η δικαστική εξουσία φρόντισε να τους αποφυλακίσει. Το κρεσέντο βίας των ένστολων υπαλλήλων δεν κάνει διακρίσεις. Στόχος τους δεν θα είναι πλέον μόνο Ρομ, μετανάστες , αναρχικοί, αγωνιστές, τοξικοεξαρτημένοι ή τρανς άτομα, αλλά και παιδιά ευκατάστατων οικογενειών που έχουν ασπαστεί το ψευδο- παραβατικό προφίλ της βιομηχανίας της τραπ μουσικής. Οι Έλληνες κυρ Παντελήδες αντιλαμβάνονται την αστυνομική βία όπως οι θεατές μίας θεατρικής παράστασης που δεν αφορά ποτέ τους ίδιους , αλλά πάντα κάποιον άλλον , περιθωριακό , απόκληρο , μη κανονικό και μένουν στο τέλος να αναρωτιούνται τι γύρευε ο 15χρονος στα Εξάρχεια , η 16χρονη στην αντιφασιστική συναυλία και ο αναρχικός μέσα στην κατάληψη . Κατηγορείται πάντα το θύμα που προκάλεσε την τύχη του και εν προκειμένω τη δολοφονία του μην αφήνοντας άλλη επιλογή στους μπάτσους από το να σηκώσουν το όπλο και να ρίξουν στο ψαχνό. Εξάλλου, ο αφρός της μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας είναι που στηρίζει το κράτος δολοφόνο. Δεν ξεχνάμε τα κρατικά εγκλήματα- δολοφονίες, στα Τέμπη και στην Πύλο. Το θάνατο του Β. Μάγγου, που βασανίστηκε και ξυλοκοπήθηκε από τους μπάτσους, υπερασπιζόμενος τον τόπο του. Τον βάναυσο τραυματισμό της 16χρονης συντρόφισσας από ΟΠΚΕ σε αντιφασιστική περιπολία. Τον πρόσφατο βασανισμό- ξυλοδαρμό του 17χρονου στο Α.Τ. Μήλου, με σκοπό να γίνει ρουφιάνος των μπάτσων. Τις εργατικές δολοφονίες, τις δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα .Τις δολοφονίες των Ρομά, Γ. Σαμπάνη, τον οποίο γαζώσανε με 38 σφαίρες, Κ. Φραγκούλη, που δολοφονήθηκε για 20€ βενζίνη και Χ. Μιχαλόπουλου, επειδή δεν σταμάτησε σε αστυνομικό μπλόκο .
