Κείμενο το οποίο μοιράστηκε σε Καλάβρυτα και στη Φολέγανδρο. Ανάρτηση πανό μαζί με τοπικούς αλληλέγγυους και καθηγητές του γυμνασίου Φολέγανδρου.
Στην ίδια θάλασσα που κολυμπάμε , την ίδια θάλασσα που ζούμε, σ’αυτή την θάλασσα που απολαμβάνουμε τις
διακοπές μας, ένα ακόμα έγκλημα, ένα ακόμα ναυάγιο με εκατοντάδες θύματα χθες ανοιχτά της Πύλου. Πιθανόν το
μεγαλύτερο ναυάγιο στην ιστορία της χώρας μας.
Αλήθεια…
Ως πότε θα κάνουμε πως δεν βλέπουμε;
Ως πότε θα συνεχίζουμε μακάριοι τις ζωές μας;
Ως πότε θα κολυμπάμε ανέμελοι ανάμεσα σε πτώματα;
Ως πότε θα ανεχόμαστε ανθρωποφοβικές και απάνθρωπες πολιτικές μετανάστευσης από την ΕΕ;
Ως πότε θα δεχόμαστε τα παράνομα Push backs από κρατικές και ευρωπαϊκές αρχές που ενώ είναι
επιφορτισμένες με την διάσωση ενεργούν αντίθετα με την υποχρέωσή τους;
Ως πότε θα παρακολουθούμε σαν τηλεοπτικό θέαμα προς κατανάλωση ένα έγκλημα χωρίς να νιώθουμε
συνένοχοι που δεν αντιδράμε;
Ως πότε θα δεχόμαστε να χύνουν τον βόθρο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στα κεφάλια μας τηλεοπτικοί και
πολιτικοί λαϊκιστές;
Όχι δεν πρέπει να νιώθουμε ενοχές γιατί εμείς στη Δύση περνάμε όμορφα και απολαμβάνουμε τη ζωή. Πρέπει να
νιώσουμε την ευθύνη γιατί ζούμε έτσι εις βάρος πλειονότητας του παγκόσμιου πληθυσμού. Γιατί οι κυβερνήσεις
μας και οι ισχυροί χορηγοί τους τροφοδοτούν πολεμικές συγκρούσεις στις χώρες τους, εκμεταλλεύονται τους
φυσικούς τους πόρους και την φθηνή εργασία τους, συντελώντας στην φτώχια, την πείνα και την ανέχεια ώστε να
ζούμε οι λίγοι τυχεροί του ανεπτυγμένου κόσμου καταναλώνοντας αχόρταγα προϊόντα, υπηρεσίες και εμπειρίες
δίχως αύριο.
Και όταν δεν αντέξουν άλλο την πείνα, τον πόλεμο, την φτώχεια και αποφασίσουν να κάνουν το επικίνδυνο ταξίδι
προς τον «παράδεισο» για να γλείψουν κι αυτοί ένα κοκαλάκι ευημερίας – όπως έκαναν τον περασμένο αιώνα οι
παππούδες μας και θα κάναμε το ίδιο κι εμείς αν πεινούσαμε ή κινδυνεύαμε όπως αυτοί – βρίσκονται αντιμέτωποι
με φράκτες, δουλεμπόρους εκμεταλλευτές, στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λιβύη, πολιτική εκμετάλλευση στην
Τουρκία, κλοπές και ξυλοδαρμούς από αστυνομία και συνοριοφύλακες της φωτισμένης Ευρώπης, pushbacks από
λιμενικούς και Frontex με αποτέλεσμα να επιχειρούν σε επικίνδυνους δρόμους και θαλάσσιες οδούς και να
σκυλοπνίγονται κατά εκατοντάδες σε καρυδότσουφλα που βουλιάζουν.
Η ανθρωπότητα δείχνει να έχει χάσει το βασικό της χαρακτηριστικό που είναι η ανθρωπιά. Μόνο μια μισάνθρωπη,
δυστοπική κοινωνία θα μπορούσε να λειτουργεί έτσι σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ας μην μείνουμε άλλο σιωπηλοί, ας μην μείνουμε αμέτοχοι σε μια βαρβαρότητα, ας σηκώσουμε κεφάλι και ας
πούμε φτάνει!
ΑΣ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΝΑ ΝΑΥΑΓΗΣΕΙ
ΕΜΕΙΣ-Α.Σ.Κ
MEDITERRANEAN
HELL AND HEAVEN IN ONE SEA
In the same sea in which we swim and live, the sea where we cherish our holidays, another tragedy unfolded
yesterday in Pylos, southern Greece, as yet another shipwreck claimed the lives of hundreds. This incident is likely to
be the largest shipwreck in the history of our nation.
How much longer can we feign ignorance?
How much longer can we continue living our lives blissfully?
How much longer will we swim heedlessly amidst the corpses?
How much longer will we tolerate the EU’s xenophobic and inhumane immigration policies?
How much longer will we accept the illegal pushbacks orchestrated by the Greek state and European authorities,
who, despite being responsible for rescue operations, act in contradiction to their obligations?
How much longer will we passively witness this crime without feeling a sense of guilt for not reacting, treating it like
a mere spectacle on television?
How much longer will we endure the deluge of racism and xenophobia perpetuated by the media and political
populists?
No, we should not feel guilty simply because we, in the West, enjoy a good life. Instead, we should feel responsible
for our way of life, which comes at the expense of the majority of the world’s population. Why do our governments
and their influential supporters fuel conflicts, exploit natural resources and cheap labor in other countries, thus
contributing to poverty, hunger, and destitution? All this allows the privileged few in the developed world to indulge
in insatiable consumption of products, services, and experiences, with little regard for the future.
And when those who can no longer bear the suffering of hunger, war, and poverty decide to embark on the perilous
journey to «paradise,» seeking a sliver of prosperity – just as our grandparents did in the last century, and as we
would do if we were starving or in imminent danger – they encounter fences, human traffickers, concentration
camps in Libya, political manipulation in Turkey, theft, and violence at the hands of the police and border guards of
enlightened Europe. They face pushbacks from port authorities and Frontex, forcing them to traverse treacherous
routes and perilous waters, resulting in hundreds of them drowning in makeshift vessels.
Humanity appears to have forsaken its fundamental characteristic: compassion. Only a misanthropic, dystopian
society would function as if nothing were happening.
Let us no longer remain silent; let us not be complicit in these acts of brutality. It is time to raise our heads and
declare that enough is enough…
WE SHALL NOT ALLOW SOLIDARITY TO BE SHATTERED.
