Την ώρα που σε όλο τον πλανήτη, οι οικονομικές και επιχειρηματικές ελίτ επιβάλλουν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ο κόσμος της εργασίας και τα κοινωνικά κινήματα παλεύουν ενάντια στις αντεργατικές και αντικοινωνικές αναδιαρθρώσεις και πετυχαίνουν νίκες, μέσα από νέες συγκροτήσεις που στοχεύουν σε πιο μαζικές και ριζοσπαστικές μορφές πάλης. Οι απεργίες στη Γαλλία, οι εμπειρίες, οι διεκδικήσεις, οι προοπτικές που φέρνουν τους εργατικούς αγώνες ξανά στο προσκήνιο, ήταν το θέμα των δύο εκδηλώσεων που πραγματοποίησε σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, η Ανεξάρτητη Ενωτική Ταξική Κίνηση ΜΑΧΗ, με καλεσμένη τη συνδικαλίστρια Nara Cladera, από την οργάνωση SUD Solidaires.
Η κοινωνική εξέγερση στη Γαλλία, με την κλιμάκωση των δυναμικών, μαζικότατων κινητοποιήσεων, αυτή τη φορά ενάντια στην αντιμεταρρύθμιση Μακρόν στις συντάξεις, αναδεικνύεται σε μια συλλογική εμπειρία, εν είδει παραδείγματος. Η κλιμάκωση της κοινωνικής δράσης μέσα από το συντονισμό των εργατ(ρι)ών, των ανέργων, των μεταναστ(ρι)ών, των κοινωνικά ενεργών ανθρώπων που τα τελευταία χρόνια πάλεψαν στη Notre Dame Des Landes, στα κινήματα του Nuit Debut και των Κίτρινων Γιλέκων, στους αγώνες για τους ανθρώπους χωρίς χαρτιά, ενάντια στους αντεργατικούς νόμους, ενάντια στη βία κατά μεταναστ(ρι)ών, ενάντια στη σεξιστική και σεξουαλική βία, οδήγησε σε έναν απεργιακό κύκλο που συγκλόνισε τη Γαλλία, βγάζοντας στους δρόμους εκατομμύρια ανθρώπους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στα καλέσματα του συντονισμού συνδικαλιστικών οργανώσεων για τις 14 απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν τους τελευταίους μήνες, η ανταπόκριση ήταν η πιο μαζική των τελευταίων δεκαετιών, συνταράσσοντας όχι μόνο τα αστικά κέντρα αλλά και κάθε πόλη. Η συμμετοχή στις απεργίες και διαδηλώσεις, ξεπερνούσε το μισό πληθυσμό σε ορισμένες πόλεις. Διυλιστήρια, υποδομές αποκομιδής απορριμμάτων, ανακύκλωσης, κοινής ωφέλειας και άλλοι χώροι δουλειάς παρέλυσαν, με τους εργαζόμενους να δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους σε δοκιμαζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. 
Όπως οι εργαζόμενοι στην ηλεκτροδότηση που επανασυνέδεαν το κομμένο ρεύμα σε φτωχά νοικοκυριά και την ίδια ώρα, το έκοβαν από γραφεία των επιχειρηματικών λόμπι και κυβερνητικά κτίρια. Και ανάμεσα στις 14 μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις – με τελευταία στις 6/6 – υπήρξαν πολλές δράσεις που σε τοπικό επίπεδο συνέβαλαν στη όλο και πιο μαζική συμμετοχή και στην αυτοοργάνωση, με αποτέλεσμα το 64% του πληθυσμού να δηλώνει ότι θέλει να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις και το 45% πιο ριζοσπαστικές μορφές αγώνα.
Τα παραπάνω συνιστούν στοιχεία της νίκης που κατάφερε η μεγάλη κοινωνική εξέγερση στη Γαλλία, μολονότι η αντιμεταρρύθμιση Μακρόν στις συντάξεις, πέρασε με το αντιδημοκρατικό πραξικόπημα του άρθρου 49.3 του συντάγματος. Με τις πολλές και πολυποίκιλες δράσεις και με το κύμα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε, βρέθηκε χώρος για ύφανση νέων κοινωνικών σχέσεων, για ριζοσπαστικοποίηση, για κατανόηση ότι κρατική, πολιτική και οικονομική εξουσία ταυτίζονται με στόχο την ιδιωτικοποίηση των πάντων, για αποφασιστικότητα ο αγώνας ενάντια στη στέρηση δικαιωμάτων και στην καταστολή να είναι και αγώνας ενάντια στην ακροδεξιά και στο φασισμό.
Στο κάλεσμα των εκδηλώσεων σημειώνεται ότι «απέναντι σε όσους φαντάζονταν μια συνδικαλιστική παράσταση «για την τιμή των όπλων» ανίκανη να σταθεί εμπόδιο στον νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα, λίγους μόνο μήνες μετά την επανεκλογή του Μακρόν, οι εργαζόμενοι, τα κοινωνικά κινήματα και τα συνδικάτα έδειξαν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπολογίζει στην γενικευμένη απάθεια. Δεν πρόκειται ακόμη για ρήξη με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, αλλά είναι ήδη ένα μεγάλο βήμα.»
Οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις Μακρόν και η σιωπή της δεξιάς ήταν όπως σημείωσε η Nara Cladera, «το κανονικό θεσμικό παιχνίδι μιας αστικής τάξης που βασίζεται στη σφαγή της Παρισινής Κομμούνας» και αποτέλεσε το νέο επεισόδιο σε μια τριακονταετία επιθέσεων των ελίτ στις συντάξεις, με στόχο οι άνθρωποι να δουλεύουν περισσότερο με λιγότερες απαιτήσεις για τις αποδοχές τους. Η αντιμεταρρύθμιση Μακρόν, όπως σημειώθηκε, είναι μέτρο που ανοίγει το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης και των συντάξεων.
Στη διάρκεια των εκδηλώσεων αναδείχθηκε ότι η Ελλάδα αποτελεί εργαστήριο νεοφιλελευθερισμού για όλη την Ευρώπη και ότι οι νόμοι για τα εργασιακά, διαχρονικά την τελευταία δεκαετία, υποβαθμίζουν τα δικαιώματα των εργαζόμενων και την κοινωνική ασφάλιση, μεταξύ όλων των άλλων νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων. 
Η κοινωνική οργή για την κατάσταση στα εργασιακά και τη συνεχή υποβάθμιση της ζωής στο βωμό των κερδών, με αποκορύφωμα το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, τους προηγούμενους μήνες έβγαλε στο δρόμο 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους στις πιο μαζικές διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών, που όπως σημειώθηκε, επανάφεραν λαϊκά και εργατικά ζητήματα, θέματα διαχείρισης των κοινών αγαθών και υπηρεσιών ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και αποτέλεσαν δείγμα για το πως μπορούν να υπάρξουν κινηματικά αγώνες. Οι κινητοποιήσεις των μαθητ(ρι)ών, των φοιτητ(ρι)ών ενάντια στην εμπορευματοποίηση των πανεπιστημίων και στην πανεπιστημιακή αστυνομία, των εκπαιδευτικών ενάντια στην αυταξιολόγηση των σχολικών μονάδων και την αξιολόγηση, των εργαζόμενων στην efood, στην Cosco, στη Μαλαματίνα, οι αγώνες των εργατ(ρι)ών της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ, οι κινητοποιήσεις και συντονισμοί ενάντια στους πλειστηριασμούς, των πολιτών ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, των καλλιτεχνών και σπουδαστ(ρι)ών καλλιτεχνικών σχολών, των φεμινιστριών, αποτέλεσαν, όπως ειπώθηκε στις δύο εκδηλώσεις, ορισμένα από τα σημεία όπου μπορούμε να πατήσουμε για το χτίσιμο της αντίστασης. Όπως σημείωσαν μέλη της Ανεξάρτητης Ενωτικής Ταξικής Κίνησης ΜΑΧΗ, οι αγώνες στη Γαλλία μας δείχνουν ότι είναι εφικτό υπό τέτοιες κυβερνήσεις Μακρόν και Μητσοτάκη, να υπάρχουν εξεγέρσεις με σαφή αιτήματα, με τα κινήματα αντίστασης στο πλευρό των εργατικών αγώνων και με μαχητικές διεκδικήσεις, για την υπεράσπιση της ζωής.
