Του Θάνου Λεύκου
Η απρόβλεπτη τροπή των εκλογών στις 21 Μαΐου δεν πρέπει να μας αναλώσει στις ποσοστιαίες διαφορές των πρώτων κομμάτων ούτε μπορεί να γίνει συνολική και ουσιαστική πολιτική ανάλυση με βασικό εργαλείο τις εκλογές. Εξάλλου οι εκλογές δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά μία στιγμή μέσα σε βάθος ετών και δεν μπορούν να αποτυπώσουν εμπειρίες, συναισθήματα, αγωνίες, αγώνες, διεκδικήσεις. Το αποτέλεσμα αποτελεί συνέπεια πολλών και διαφορετικών παραγόντων γνωστών αλλά και άλλων που δεν έχουν αναλυθεί ή ακόμα και εντοπιστεί, ώστε να οδηγηθούμε σε αυτή τη στροφή και την εδραίωση της επικράτησης του ζόφου, της θανατοπολιτικής, της ακραίας εξατομίκευσης, του ρατσισμού.
Όποιος θεωρεί τις εκλογές ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα δεν θα σταματήσει να βρίσκεται σε ένα συνεχές αδιέξοδο της ανάθεσης και της επικράτησης αυτών που ελέγχουν συνολικά και ολοκληρωτικά τους κρατικούς μηχανισμούς, τα μίντια, τη δικαιοσύνη και την καταστολή. Παρά την αρχική παγωμάρα αυτό που γίνεται ξανά και πιο καθαρά αντιληπτό είναι ότι οι κοινωνικοί αγώνες στους δρόμους, στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία πρέπει να ενταθούν και να σχηματοποιηθούν ώστε να βρίσκουν μεγαλύτερη απεύθυνση στα κομμάτια της κοινωνίας που νιώθουν την οργή για την εξαθλίωση που βιώνουν αλλά δεν βρίσκουν τρόπο να την εκφράσουν και να διεκδικήσουν. Ο αγώνας οφείλει να είναι πολυσυλλεκτικός, να χρησιμοποιεί τα απαραίτητα εργαλεία και να μην τον ποδηγετούν μικροκομματικά συμφέροντα και στοχεύσεις ή μικροδιαφωνίες στο επίπεδο της κινηματικής επικράτησης. Οι μικρόκοσμοι και οι φούσκες σε μεγάλο βαθμό οδήγησαν στη λανθασμένη αντίληψη για το που κινείται η κοινωνία και τι έχει πραγματικά έρεισμα σε αυτήν.
Αυτό που έγινε φανερό για μία ακόμα φορά μέσω της εκλογικής διαδικασίας και ίσως αυτή τη φορά αποδείχτηκε και με τον πιο περίτρανο τρόπο είναι ότι η κοινωνία είναι δέσμια μίας χρόνιας διεργασίας συντηρητικοποίησης και εν τέλει επικράτησης, ανθρωποφαγικών, καπιταλιστικών “αξιών”. Η συνήθεια και η επανάληψη εδραιώνουν χαρακτηριστικά και νοοτροπίες. Η αποφυγή της ανάληψης ευθύνης για τη ζωή μας, ο φόβος της συμμετοχής και της διεκδίκησης δεν θα αποδομηθούν ξαφνικά, αλλά μέσα από συνεχείς συμμετοχικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, μέσα από προτάγματα που στοχεύουν στην ελευθερία, την ισότητα και την ισοτιμία, τη συνδιαμόρφωση, τη δυνατότητα να εκφραστεί το κάθε υποκείμενο άμεσα και ελεύθερα. Βαρύνουσα σημασία επομένως έχει η ανάπτυξη της ελευθεριακής παιδείας και εκπαίδευσης, όχι μόνο όσον αφορά τα παιδιά τα οποία θα μπορέσουν και σε μεγαλύτερο βαθμό να αφομοιώσουν στοιχεία και να χτίσουν αξιακούς κώδικες μακριά από τα επιβαλλόμενα κοινωνικά επινοήματα, αλλά και για όλους μας ανεξαρτήτως ηλικίας καθώς η μάθηση και η βίωση της ελευθερίας, της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης είναι μία διαρκής και συνεχής διαδικασία.
Ωστόσο η αποκοπή από την κοινωνία και τη συνολική εικόνα και η συνέχιση της βίωσης στον παράλληλο μικρόκοσμο θα διαιώνιζε τη σημερινή κατάσταση, και επειδή ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές, η δημιουργία απαιτεί και τη δυναμική και αποφασιστική διάλυση του υπαρκτού, την ανοιχτή και ολομέτωπη ρήξη, μακριά από φοβικές προσεγγίσεις, καπελώματα και υποτιθέμενες αυθεντίες που τραβάνε το καλώδιο όταν θελήσουν. Μετά την παγωμάρα ας έρθει η ανασυγκρότηση και η αναδιοργάνωση, για να μην συνηθίσουμε στο θάνατο.
